The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 548

ตอนที่ 548 อดีตบุตรสาวเจ้าเมือง

เท้าที่เฟิงหยูเฮงที่ยกขึ้นนั้นถูกวางลง เพราะนางเอนหลังพิงกำแพงและฟังอย่างระมัดระวัง

เสียงของกลุ่มคนจากข้างในห้องและเสียงครวญครางของผู้หญิงจะได้ยินเป็นครั้งคราว จากนั้นจะได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งเตือนผู้หญิงคนนั้น “เบาเสียงลงหน่อย” เสียงของเขาระมัดระวังและฟังค่อนข้างน่ากลัว

ผู้หญิงคนนั้นกล่าวว่า “มีอะไรให้กลัว ! มีหลายห้องระหว่างเรา นางเป็นคนนอนหลับยากเสมอ ย้อนกลับไปในคฤหาสน์ นางจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกแม้ว่าจะเราจะทำอะไรกันตรงหน้าเตียงนาง นางนอนหลับลึกมาก มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่กลัวนาง”

ชายคนนั้นกล่าวว่า “ข้าไม่ได้กลัว เพียงแค่ต้องการไว้หน้าของตระกูลมารดานาง ไม่ว่าจะพูดอะไรนางก็มาจากเชื้อสายตระกูลตวน เรื่องของการประกาศในเฉียนโจวครั้งนี้ เจ้าเชื่อจริง ๆ หรือว่าคุณหนูสามจะสามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้ ? มันจะขึ้นอยู่กับตระกูลมารดาของนางพยายามหรือไม่ รีบทำให้เสร็จ ถ้านางตื่นขึ้นมาในไม่ช้า นั่นจะไม่ดี”

“รีบทำไม ! เจ้ารู้เพียงเพื่อใช้ประโยชน์จากนาง อย่างไรก็ตามข้าไม่สามารถใช้ชีวิตของอนุได้ การอยู่เคียงข้างเจ้าเป็นเรื่องที่แย่จริงๆ”

ชายคนนั้นพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ใครบอกให้เจ้าเป็นบ่าวรับใช้ของนาง ข้าได้นำอนุมากมายเข้าไป และนางก็ไม่สนใจเลย แต่เมื่อข้านำความคิดที่จะพาเจ้าเข้าไป นางเกือบจะเผาบ้านทั้งหมด บอกข้า ข้าจะกล้านำมันมาอีกครั้งหรือ ? อย่าสร้างปัญหา มาเร็ว ๆ…”

เฟิงหยูเฮงไม่ฟังและกลับไปที่ราวบนดาดฟ้า นางแกล้งทำเป็นมองไปที่แม่น้ำ แต่ใจของนางเต็มกำลัง

ชายและหญิงคู่นั้นเป็นผู้พิพากษาหลู่และบ่าวรับใช้ของเขา ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นชัดเจนมาก และให้ข้อมูลกับนางเล็กน้อย มันกลับกลายเป็นว่าผู้พิพากษาหลู่มาจากหนึ่งในตระกูลของตวน ด้วยสิ่งต่าง ๆ เช่นนี้ มันเป็นเรื่องง่ายที่จะเข้าใจว่าทำไมบุตรสาวของอนุตระกูลหลู่จึงถูกส่งไปให้ผู้นำของคฤหาสน์ทางเหนือ

เป้าหมายของผู้พิพากษาหลู่คือการเป็นผู้พิพากษาของชิงโจว แม้ว่าตำแหน่งผู้พิพากษาขั้นห้าไม่สูง ชิงโจวเป็นส่วนหนึ่งของเขตปกครองเหอเทียนซึ่งอยู่ใกล้กับเมืองหลวงมาก หากเขาได้รับอนุญาตให้ดำรงตำแหน่งผู้พิพากษาของชิงโจว นั่นก็หมายความว่าตระกูลตวนจะมีอำนาจที่มั่นคงในภาคกลาง

แต่นี่ก็ใช้ได้เช่นกัน เฟิงหยูเฮงคำนวณว่าอาจมีโอกาสที่นางจะได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผู้พิพากษาหลู่กับหญิงสาวคนนั้น แม้จะมีอันตรายเล็กน้อย แต่นี่เป็นวิธีที่ตรงที่สุดในการบรรลุเป้าหมายของนางในการเข้าสู่ภาคเหนือ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ไม่ได้อวดดี นางหันหลังกลับและเดินตรงไปที่ห้องส่วนตัวของตระกูลหลู่ เมื่อถึงหน้าประตู นางได้ยินเสียงกรนมาจากข้างใน นางส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ นางไม่สามารถตำหนิผู้ชายคนนั้นที่ชอบผู้หญิงที่สวยและอายุน้อยกว่าได้ มันดีถ้าท่านฮูหยินหลู่ดูไม่ดีจากข้างนอก แต่นางก็ขาดการปรับแต่งข้างใน หากเสียงกรนของผู้หญิงเปรียบได้กับผู้ชายคนหนึ่ง ใครจะอยากอยู่กับนาง ?

เฟิงหยูเฮงรู้ว่าบุคคลประเภทนี้จะไม่ตื่นแม้ว่าประตูจะถูกเตะ นางจึงไม่รออีกต่อไป นางยกมือขึ้นหยิบกิ๊บออกแล้วเสียบเข้าไปในรูกุญแจ หลังจากบิดมันสองสามครั้ง นางก็เปิดประตูอย่างเงียบ ๆ

นางเดินไปที่เตียงแล้วก็ล้มตัวลงนอนรักษาตำแหน่งที่จะทำให้นางมองไม่เห็นกับคนที่อยู่บนเตียง จากนั้นนางก็ดึงเข็มสีเงินออกมาแล้วค่อย ๆ ปักไปที่บริเวณหนึ่งบนตัว ท่านฮูหยินหลู่ทำให้คนที่นอนหลับตื่นขึ้นมาทันที

คนที่ตื่นขึ้นมานั้นไม่ได้ตระหนักว่านางไม่ได้ตื่นขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ นางรู้สึกถึงจิตใต้สำนึกอีกด้านหนึ่งของเตียงและพบว่ามันว่างเปล่า นางลุกขึ้นนั่งทันที และรู้สึกงุนงงเล็กน้อย จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็กล่าว “ไปอยู่กับนางนั่นงั้นหรือ ? ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางลุกขึ้นจากเตียงแล้วสวมรองเท้า นางคว้าเสื้อคลุมและเดินไปที่ประตู

เฟิงหยูเฮงเดินตามนางไปอย่างลับ ๆ เมื่อนางเดินผ่านห้องส่วนตัวของนาง นางเปิดประตูเข้าไป

หวงซวนกำลังยืนอยู่กลางห้องขณะถือเสื้อคลุมอยู่ในมือ เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงกลับมา นางก็พูดอย่างรวดเร็ว “คุณหนูกลับมาแล้ว ข้ากำลังจะไปตามหาคุณหนูเจ้าค่ะ”

เฟิงหยูเฮงลูบมือแล้วบอกนางว่า “ใส่ชุดคลุมเร็ว เรากำลังจะไปดูฉากสนุก ๆ กัน”

“หืม ? ” หวงซวนสับสน “ฉากสนุกอะไรหรือเจ้าคะ ? ”

เฟิงหยูเฮงไม่ตอบกลับเพียงเอื้อมมือออกไปและชี้ให้เห็น ด้วยเสียงเงียบ ๆ นางกล่าวว่า “ฟัง”

หวงซวนรู้สึกงงงวยแต่ก็ไปฟัง ไม่นานความวุ่นวายก็เกิดขึ้น เสียงผู้หญิงตะโกน “ข้าจะฆ่าอีตัวที่ไร้ยางอายอย่างที่เจ้าเป็น ข้าจะตีเจ้าให้ตาย และโยนเจ้าลงไปในแม่น้ำเพื่อเลี้ยงปลา ! ”

การติดตามสิ่งนี้ เสียงร้องของผู้หญิงกลาวว่า “ท่านฮูหยิน ! อย่าตีข้าเจ้าค่ะ ! บ่าวรับใช้ผู้นี้ไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ ! ”

“ไม่กล้าหรือ ? มีอะไรที่เจ้าไม่กล้าทำ ? ” เสียงนี้เต็มไปด้วยความโกรธ “เจ้าช่างไร้ยางอาย การพาเจ้ามาเมื่อข้าแต่งงานนั้นเป็นความผิดพลาด การดูแลเจ้าอย่างดีตลอดหลายปีที่ผ่านมาเป็นความผิดพลาด หากเจ้าต้องการที่จะเกลี้ยกล่อม บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ก็อาจได้รับการอภัย แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าจะปีนเตียงของสามีข้า รอดู ข้าจะตีเจ้าจนตาย ! ”

ความวุ่นวายก็เกิดขึ้นทันที หลายคนวิ่งออกไปข้างนอกแล้วดู เสียงฝีเท้าวุ่นวายทำให้เจ้าของเรือไม่มีทางเลือกนอกจากต้องมาและรักษาความสงบ เขาตะโกนซ้ำ ๆ ว่า “ทุกคนกลับไป ! ทุกคนกลับไป ! มันอันตราย ! “

แต่ใครจะฟังเขา ตราบใดที่เรื่องนี้ยังคงดำเนินต่อไปก็จะมีผู้เข้าชม เฟิงหยูเฮงก็ตัดสินใจสั่ง ขณะที่เดินออกไปนางกล่าวว่า “ไปเรียกวังซวนและหยวนเฟย พวกเขาไม่สามารถพลาดชมฉากที่สนุกสนานเช่นนี้ได้”

เมื่อเปิดประตู วังซวนและหยวนเฟยก็ออกมาเช่นกัน พวกเขามองหน้ากันและได้ยินหวงซวนกล่าวว่า “คุณหนูให้ข้ามาเรียก ดูเหมือนว่ามีคนต่อสู้อยู่ข้างนอก”

หยวนเฟยพยักหน้าและพูดอย่างนเชื่อฟัง “ไปกันเถิด”

หวงซวนจึงตามหลังหยวนเฟย และเฟิงหยูเฮงประคองวังซวน ทุกคนเดินไปที่ฝูงชนที่รวมตัวกัน

ต้องบอกว่าท่านฮูหยินตระกูลหลู่มีพลังวิเศษอย่างแท้จริง หญิงสาวดูเหมือนจะสูงและตัวเล็ก แต่เมื่อนางยกมือขึ้นเพื่อป้องกันตัวเองจากท่านฮูหยินหลู่ พวกนางไม่อยู่ในระดับเดียวกัน เมื่อผมของนางถูกดึง นางก็ถูกเตะเข้าที่หน้าอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยฝีมือท่านฮูหยินหลู่ แม้แต่ผู้พิพากษาหลู่ที่ต้องการหยุดการต่อสู้ก็ถูกตบไปหนึ่งครั้ง

บ่าวรับใช้ที่ยากจนไม่ได้มีโอกาสใส่เสื้อผ้าที่นางถอดออก นางถูกลากออกมาโดยไม่ได้สวมเสื้อผ้า ในที่สุดเฟิงหยูเฮงก็เข้าใจว่าทำไมเจ้าของเรือจึงมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการพาผู้เข้าชมกลับไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ชาย มันกลับกลายเป็นว่านี่เป็นภาพทิวทัศน์ที่สวยงาม ! ผู้ที่กลับไปเป็นคนโง่

ผู้คนเริ่มรวมตัวกันอย่างช้า ๆ เมื่อเห็นว่าฝูงชนไม่สามารถแยกย้ายกันได้ เจ้าของเรือเรียกลูกเรือเพื่อเฝ้าระวังและตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครตกลงมาในแม่น้ำ

ตระกูลของผู้พิพากษาหลู่กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ในฝูงชนนี้ เฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นว่าหัวหน้าของที่ให้ความบันเทิงระดับล่างมองไปรอบ ๆ ทุกคนในปัจจุบัน การจ้องมองของเขามุ่งเน้นไปที่คนที่แต่งตัวดีและยืนอยู่ข้างห้องส่วนตัว อย่างรวดเร็วหยวนเฟยเข้ามาในมุมมองของเขา

ชายคนนั้นขยับเข้าใกล้หยวนเฟยและดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับเขาอย่างเงียบ ๆ เฟิงหยูเฮงยืนในมุมที่ไม่ดี นางไม่สามารถได้ยินเสียงเขาหรือเห็นริมฝีปากของเขา อย่างไรก็ตามเห็นได้ชัดว่าหยวนเฟยตกตะลึง จากนั้นเขาก็หันไปจ้องมองนางและพูดซ้ำเจตนาของชายคนนั้น “เจ้าพูดว่าอะไร ? ใครบางคนในคณะของเจ้าเคยเป็นคุณหนูท่านเจ้าเมืองหรือ ? ”

เฟิงหยูเฮงตกใจและนึกถึงรูปร่างผู้หญิงคุ้นเคยก่อนที่จะขึ้นเรือ นางเคลื่อนไหว และพยักหน้าให้หยวนเฟย หยวนเฟยกล่าวว่า “คุณหนูท่านเจ้าเมืองจะกลายเป็นนักร้องได้อย่างไร มันไม่ควรเป็นการหลอกลวงเพื่อให้ได้เงินมากขึ้นหรือ ? ”

ชายคนนั้นพูดเพิ่มอีกนิดและดูเหมือนหยวนเฟยจะเจรจาซักพักหนึ่งก่อนตกลง “เช่นนั้นส่งนางไปที่ห้องส่วนตัวของข้า ข้าอยู่ห้องหมายเลขสาม”

ชายคนนั้นเดินออกไปอย่างมีความสุข และเฟิงหยูเฮงมองเขาซักพัก เมื่อเห็นเขาเดินไปด้านข้างของหญิงสาว เขาพูดอะไรบางอย่างกับเด็กผู้หญิงที่เอาผ้าพันหัว ผู้หญิงคนนั้นมองมาในทิศทางของหยวนเฟยทันที อย่างไรก็ตามนางจ้องมองหวงซวนซึ่งยืนอยู่ด้านหลังเขา

หัวใจของเฟิงหยูเฮงสั่นไหวและรู้สึกไม่สบายตัวมากขึ้น แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นใช้ผ้าคลุมศีรษะและผ้าคลุมหน้า นางก็ยังสามารถจดจำอีกฝ่ายได้ มันคือฉิงเล่อ นางเป็นบุตรสาวเจ้าเมืองติงอันที่โด่งดัง นางเพิ่งรู้ว่าหลังจากใต้เท้าติงอันสูญเสียตำแหน่ง เขาก็ออกจากเมืองหลวง อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงใดที่เกิดขึ้นซึ่งจะนำไปสู่การต่ำลงจนฉิงเล่อต้องเป็นนักร้อง

แต่นางคิดเกี่ยวกับมัน นางไม่สามารถข้ามไปสู่ข้อสรุปใด ๆ หากใต้เท้าติงอันไม่ได้ตกต่ำเช่นนี้ การปรากฏตัวของฉิงเล่อที่นี่น่าจะมีค่าควรพิจารณา

นางยังคงมองที่ฉิงเล่อซึ่งพยักหน้าให้ชายคนนั้นหลังจากมองหวงซวน ชายผู้นี้พอใจมากและยังคงมองหากลุ่มเป้าหมายในฝูงชนต่อไป

ในที่สุดท่านฮูหยินหลู่ก็เหนื่อยจากการตี นางถูกผู้พิพากษาหลู่ไล่ออกไป นางนั่งลงบนพื้นและร้องไห้เสียงดัง ผู้พิพากษาหลู่ขอโทษและปลอบนาง ในที่สุดการจัดการเพื่อรักษาอารมณ์ของท่านฮูหยินหลู่ น่าเสียดายที่บ่าวรับใช้นั้นนอนเปลือยกายอยู่บนพื้น นางพ่ายแพ้จนได้รับบาดเจ็บ แม้แต่โครงสร้างใบหน้าของนางก็เปลี่ยนไปจากการถูกตีครั้งนี้ ผู้พิพากษาหลู่ไม่แม้แต่จะปลอบนางและเปิดเผยตัวตนของตัวเอง เขาพูดอย่างตรงไปตรงมากับเจ้าของเรือว่า “ข้าเป็นผู้พิพากษาของเขตปกครองเหอเทียน และนางก็เป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ของคฤหาสน์ของเรา นางทำผิดพลาดครั้งใหญ่และสมควรตาย เรียกคนมาแล้วโยนนางลงไปในแม่น้ำ เจ้าหน้าที่คนนี้จะชดเชยเจ้าอย่างเหมาะสม”

ในโลกศักดินา บ่าวรับใช้ไม่ต่างจากสัตว์ ไม่ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไป นั่นเป็นสิ่งที่สามารถตัดสินใจได้ด้วยคำเพียงไม่กี่คำ ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะสนใจ แม้แต่ทางการก็ไม่สามารถทำอะไรกับเจ้านายที่ฆ่าบ่าวรับใช้ของตัวเอง แม้ว่าพวกเขาจะถูกทุบตีจนตาย นั่นเป็นสิ่งที่ควรจะเกิดขึ้น

เมื่อเจ้าของเรือได้ยินว่าเขาเป็นเจ้าหน้าที่ เขาไม่ได้พูดอะไรเลยและเรียกลูกเรือสองคนขึ้นไปทันที อุ้มบ่าวรับใช้ที่ไม่สามารถพูดได้ไปด้านข้างของเรือ “ตู้ม” ก็ดังขึ้นเมื่อพวกเขาโยนนางลงแม่น้ำโดยไม่รู้สึกสงสารใด ๆ

เฟิงหยูเฮงมองลงไปในแม่น้ำ แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก ไม่ใช่ว่าหัวใจของนางเย็นชาหลังจากมาถึงยุคโบราณนี้ แต่เป็นที่นางเกลียดผู้หญิงที่พยายามอย่างดีที่สุดที่จะปีนเตียงผู้ชาย แม้ว่าโลกยุคโบราณจะอนุญาตให้ผู้ชายมีฮูหยินและอนุได้หลายคน แต่ก็ยังมีความต้องการที่จะแยกแยะความแตกต่างระหว่างอนุที่เหมาะสม กับคนประเภทนี้ที่ท่านฮูหยินไม่เห็นด้วย หากผู้หญิงไม่รู้จักที่จะเคารพตัวเองก็ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้

ผู้พิพากษาหลู่ประคองท่านฮูหยินหลู่กลับไปที่ห้องของตัวเอง ใบหน้าของท่านฮูหยินหลู่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เป็นที่ชัดเจนว่าการตีบ่าวรับใช้คนหนึ่งถึงความตายนั้นไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธภายในใจของนาง เมื่อมาถึงที่ทางเข้าห้องของนาง นางก็ไม่เต็มใจที่จะเข้าไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางยังผลักผู้พิพากษาหลู่อย่างแรงเข้าไปข้างในแล้วปิดประตูเสียงดังใส่เขา ก่อนที่จะนั่งบนดาดฟ้าเช็ดน้ำตา

ผู้คนเห็นว่าการแสดงจบแล้วและกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อพักผ่อน เจ้าของเรือเห็นท่านฮูหยินหลู่เป็นแบบนี้จึงไม่กล้ารบกวนนาง ไม่นานเรือก็สงบสุขอีกครั้งโดยเฉพาะในบริเวณรอบๆ ท่านฮูหยินหลู่ ชาวเรือทั้งหมดอยู่ไกลจากนาง

เฟิงหยูเฮงยกมุมปากของนางเป็นรอยยิ้มและพูดกับวังซวนอย่างเงียบ ๆ “เจ้าควรกลับไปพักผ่อนก่อน ข้าจะไปดู” หลังจากพูดเรื่องนี้นางก็เดินไปข้างท่านฮูหยินหลู่…