ตอนที่ 530 ระยะทาง
เมื่อมาถึงท่าเรือกลุ่มของซวนเทียนหมิงซื้อม้าเร็ว 10 ตัวและรถม้า จากนั้นก็รีบกลับเมืองหลวง
เฟิงจื่อหรูได้รับการช่วยเหลือ และกลุ่มพลธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉียนโจวถูกฆ่าทั้งหมด อย่างไรก็ตามไม่มีใครสามารถรับรองได้ว่าจะไม่มีศัตรูอื่นซ่อนอยู่ที่อื่น ตะวันตกเฉียงเหนือทำให้ศัตรูพ่ายแพ้ และนี่เป็นการเปิดช่องว่างขนาดใหญ่ในราชวงศ์ต้าชุน ศัตรูสามารถเข้ามาได้ตามที่พอใจและไม่สามารถหยุดยั้งได้
ระหว่างทางซวนเทียนหมิงและเฟิงจื่อหรูได้ทำงานร่วมกันเพื่อให้เฟิงหยูเฮงเห็น “การฝึกอบรมด้านอุดมการณ์” ด้วยเหตุผลหลักที่เฟิงจื่อหรูต้องการที่จะวางพู่กันและหยิบดาบ เขาต้องการยืนอยู่ในสนามรบเดียวกับเฟิงหยูเฮง และเขาก็ให้เหตุผลที่น่ายินดีกับตัวเองว่า “ท่านพี่ไม่ต้องการที่จะปกป้องข้าหรือ ? หากท่านพี่ไม่ให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้า ท่านพี่จะปกป้องข้าได้อย่างไร ! ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาโบกมือเล็ก ๆ ตรงหน้านาง “ถ้าข้าไม่ได้อยู่ข้างท่านพี่ ท่านพี่จะปกป้องข้าจนถึงจุดที่ข้าสูญเสียนิ้วมือ ถ้าข้าถูกลักพาตัวอีกสองสามครั้ง ข้าก็จะไม่สามารถที่จะหยิบตะเกียบได้อีกแล้วขอรับ”
เฟิงหยูเฮงกลัวสิ่งนี้มากที่สุด และดวงตาของนางก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที ไม่ต้องพูดถึงการวางพู่กันเพื่อหยิบดาบ แม้ว่าเด็กคนนี้บอกว่าเขาต้องการใช้ชีวิตของเขาเพื่อนอนนับเงิน นางจะต้องเต็มใจ
ดังนั้นผลลัพธ์สุดท้ายของเรื่องนี้คือเฟิงหยูเฮงตัดสินใจที่จะประนีประนอม อย่างไรก็ตามนางเห็นด้วยกับเฟิงจื่อหรู “เมื่อได้รับการรักษาหลังจากกลับไปที่เมืองหลวง เจ้าจะไปที่ค่ายทหารกับข้า และเจ้าจะได้เรียนรู้ทักษะการต่อสู้จากทหาร เจ้าจะได้เรียนรู้ยุทธศาสตร์การศึกจากกลุ่มสนับสนุน เจ้าจะขี้เกียจไม่ได้”
เฟิงจื่อหรูพยักหน้า “ท่านพี่ไม่ต้องกังวล ข้ารู้ว่าข้าต้องการอะไร” ขณะที่เขาพูดเขาดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณสูง นี่เป็นท่าทางของเด็กอายุแปดขวบได้อย่างไร ? มันเป็นเพียงแค่ความแก่แดดที่ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกเศร้าเล็กน้อย ถ้าเป็นไปได้นางอยากให้น้องชายของนางเชื่อฟังกว่านี้หน่อย นางจะกางปีกเพื่อปกป้องเขาและทำให้เขามีความสุขในวัยเด็ก
การเดินทางยังคงดำเนินต่อไป และในที่สุดประสาทของเฟิงหยูเฮงก็เริ่มผ่อนคลาย พิงซวนเทียนหมิง นางก็หลับสนิทหลังจากนั้นไม่นาน ซวนเทียนหมิงกอดผู้หญิงคนนี้ไว้แน่นในอ้อมกอดของเขา และความปวดใจที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ปรากฏขึ้น
เนื่องจากบานซูต้องให้เหยาเซียนช่วยเขา และเนื่องจากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเวลานี้พวกเขาจะต้องเข้าไปในพระราชวังเพื่อคารวะฮ่องเต้ ดังนั้นซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงจึงไม่กลับไปที่ค่ายทหาร พวกเขากลับไปที่เมืองหลวงแทน
ในที่สุดเมื่อพวกเขาผ่านประตูของเมืองหลวง เฟิงหยูเฮงจับหน้าอกนางแน่นรู้สึกว่าหัวใจของนางหล่นลงมาจากสถานที่ที่อันตรายมากก่อนที่จะกลับไปยังตำแหน่งเดิม
นางยิ้มอย่างขมขื่น “ในอดีตที่ผ่านมาข้าไม่คิดว่าเมืองหลวงจะทำให้ข้าสงบจิตสงบใจ แต่นั่นเป็นเพราะข้าไม่เคยเจออะไรที่หนักเกินไป และความรู้สึกของการเป็นเจ้าของไม่ได้มาอย่างง่ายดาย”
หลังจากเข้ามาในเมืองหลวง องครักษ์เงาก็แยกย้ายกันไปในขณะที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักหยู เป่ยจื่อขับรถขนส่งนำกลุ่มไปทางคฤหาสน์เหยา เป็นผลให้พวกเขาไปเสียเที่ยว บ่าวรับใช้ของคฤหาสน์เหย้ากล่าวว่า “ท่านใต้เท้าเหยาเข้าไปในพระราชวังขอรับ ท่านถูกฮ่องเต้เรียกไปดื่มเหล้าองุ่นขอรับ” คำพูดที่กล่าวนั้นถูกฝึกฝนอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าสิ่งเหล่านี้กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปหมด
เฟิงหยูเฮงพูดไม่ออก ระหว่างเดินทางไปที่พระราชวัง นางพูดกับซวนเทียนหมิงว่า “เจ้าช่วยเสด็จพ่อไม่มัดท่านปู่ของข้าหรือไม่ ? เมื่ออายุมากพวกเขาไม่สามารถดื่มได้มากขนาดนั้น”
ซวนเทียนหมิงกล่าว “ถ้าข้าอยู่ในเมืองหลวง ข้าจะสามารถควบคุมมันได้ แต่เมื่อข้าออกนอกเมืองหลวง เขาจะเป็นเจ้านาย”
เฟิงจื่อหรูรู้สึกงงงวย และถามว่า “ฮ่องเต้ไม่ใช่เจ้านายตั้งแต่ต้นด้วยหรือขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงบอกเขาว่า “ทุกคนมีจุดอ่อน ด้วยการนำเสนอของพี่เขยของเจ้า เขารู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยในฐานะเจ้านาย”
ซวนเทียนหมิงกล่าวเสริม “ในความเป็นจริงแม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นเจ้านาย ในพระราชวังก็ไม่เคยมีเขา นอกจากนี้ยังมีเสด็จแม่คอยดูแลเขาอยู่”
คำพูดเหล่านี้ได้รับการตรวจสอบเมื่อพวกเขามาถึงทางเข้าห้องโถงสวรรค์ เมื่อพวกเขาเห็นบ่าวรับใช้จากตำหนักศศิเหมันต์พูดคุยกับจางหยวน “พระชายาของเรากล่าวว่าได้กลิ่นสุราไปถึงตำหนักศศิเหมันต์อันไกลโพ้น นางบอกว่ากลิ่นเหม็นมาก และนางก็นอนไม่หลับ นางส่งข้าเพื่อมาดูว่าเหล้าองุ่นขวดไหนในห้องโถงสวรรค์หกหรือไม่”
จางหยวนยิ้ม “ไหที่สองแล้ว พระชายาน่าอัศจรรย์จริง ข้าจะให้คนจัดการทันที เราต้องไม่รบกวนพระชายา”
“ดี” บ่าวรับใช้พยักหน้า “จากนั้นข้าขอตัวกลับก่อน โอ้ ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าหมอเหยาเข้ามาในพระราชวังหรือ ? ”
จางหยวนไม่กล้าซ่อนมันโดยกล่าวว่า “แน่นอน ในขณะนี้เขาอยู่กับฝ่าบาท… ตอนนี้เขากำลังติดตามฮ่องเต้เพื่อศึกษาใบสั่งยาใหม่”
“อ่า” บ่าวรับใช้พยักหน้า “จากนั้นข้าหวังว่าพวกเขาจะสามารถหาใบสั่งยาที่มีประสิทธิภาพในการเลิกดื่มได้”
สีหน้าของซวนเทียนหมิงย่ำแย่ลงในขณะที่เขาพาชายาและน้องเมียไปข้างหน้า จางหยวนกำลังจะกลับเข้าไปในห้องโถง เขาเห็นกลุ่มเดินมาหาเขา เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อต้อนรับพวกเขา “โอ้ ! องค์หญิง ทำไมท่านมา ? ท่านไม่ได้ไปที่ค่ายทหารหรือพะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนหมิงโบกมือแล้วตะคอกพร้อมจ้องที่จางหยวน “ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าจับตาดูตาแก่เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ดื่มไม่ใช่หรือ ? ”
จางหยวนเกือบร้อง “ฝ่าบาทไม่มีอะไรทำขอรับ ! ตอนเที่ยงฝ่าบาททรงส่งบ่าวรับใช้ผู้นี้ไปที่ตำหนักศศิเหมันต์เพื่อส่งมอบถั่วสนที่ปอกเปลือก เมื่อบ่าวรับใช้ผู้นี้ออกไป เขาก็ส่งคนไปเชิญใต้เท้าเหยามาพะยะค่ะ ฮ่า ๆ ข้าจะไม่ปิดบังองค์ชาย ข้าจับตาดูฝ่าบาทไม่ได้พะยะค่ะ ฝ่าบาทจะหาข้อแก้ตัวทุกอย่างเพื่อเชิญใต้เท้าเหยาเข้ามาในพระราชวัง แม้ว่าใต้เท้าเหยาจะอยู่ที่ร้านห้องโถงสมุนไพร ฝ่าบาทก็ยังสามารถเรียกได้ ฝ่าบาทแกล้งเจ็บป่วยสามครั้งเพื่อให้ใต้เท้าเหยามาดูพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเอามือก่ายหน้าผาก นี่มันช่างน่ารำคาญกว่าการกังวลเรื่องความรัก
ขณะที่พวกเขากำลังพูด เสียงของฮ่องเต้ตะโกนจากข้างใน “หยวนน้อย ! ไปเอาสุราอีกขวดมาให้เรา ! ”
ทันใดนั้นเสียงของเหยาเซียนก็มาทันที “เอามา 2 ขวด ! ”
เฟิงหยูเฮงซ่อนตัวอยู่หลังซวนเทียนหมิง “ข้าจัดการสิ่งนี้ไม่ได้ ข้าจะปล่อยให้เจ้าจัดการ”
ซวนเทียนหมิงก็เดือดร้อนอย่างยิ่งเมื่อเขาเริ่มเดินเข้าไป
จางหยวนยั่วยุอยู่ข้างหลังเขา ในขณะที่วิ่งเหยาะ ๆ เขากล่าวว่า “ฝ่าบาทอย่าตะโกนพะยะค่ะ ! ข้าจะบอกฝ่าบาทว่าตำหนักศศิเหมันต์ได้ส่งคนมาแจ้งเราพะยะค่ะ หากฝ่าบาทยังคงดื่ม พระชายาหยุนจะมีอาการปวดหัวและนอนไม่หลับ ข้าจะปล่อยให้ฝ่าบาททำแบบนี้ไม่ได้พะยะค่ะ ! ”
เมื่อได้ยินการกล่าวถึงพระชายาหยุน ฮ่องเต้ก็เข้ามาแทนที่ ร่างกายของเขาสั่น และเขาจ้องมองไป
เหยาเซียนดื่มหนักมา ถือจอกสุราของเขาด้วยมือเดียว เขาไม่ลืมที่จะหัวเราะเยาะฮ่องเต้ “เจ้าคือเจ้านาย แต่เจ้ากลัวชายาของเจ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงวิ่งไปข้างหน้าด้วยความกลัวและปิดปากของเหยาเซียน จากนั้นนางก็กระซิบอย่างเงียบ ๆ ในหูของเขา “ท่านปู่ ท่านไม่ต้องการมีชีวิตอีกต่อไปหรือ ? หยุดพูดเร็ว”
ฮ่องเต้เห็นเฟิงหยูเฮงปรากฏตัว และกระพริบตาในตอนแรก จากนั้นเขาหันไปมองซวนเทียนหมิงและเฟิงจื่อหรู เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ยังเลือกที่จะถามจางหยวน “เจ้าหมายถึงการพูดว่ามีการเคลื่อนไหวจากที่รักของข้าหรือ ? ”
จางหยวนกล่าวว่า “พระชายาหยุนกล่าวว่า นางเหม็นกลิ่นสุราและได้กลิ่นมันแต่ไกล นางไม่สามารถหลับได้ ดังนั้น…”
“ข้าไม่ดื่มแล้ว ! เอามันไปให้พ้น ! ” ฮ่องเต้ตัดสินใจทันทีและบอกกับเหยาเซียนว่า “ในอนาคตเราจะไม่ดื่มในพระราชวัง ชายาของข้าไม่ชอบกลิ่นของเล้าองุ่น”
ในที่สุดจางหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาก็ไม่สบายใจอย่างที่เขาได้ยินฮ่องเต้กล่าวว่า “ครั้งต่อไปเราจะแอบไปดื่มที่คฤหาสน์เหยาของเจ้า”
คำพูดเหล่านี้เกือบจะทำให้จางหยวนหลั่งเลือด ขันทีทนมานาน แต่ไม่สามารถที่จะพูดได้ว่า “เพียงแค่ฝ่าบาทดื่ม พระชายาหยุนก็ไม่เต็มใจที่จะพบฝ่าบาท”
องค์ฮ่องเต้เหี่ยวเฉาทันที
เฟิงหยูเฮงดึงเหยาเซียนอย่างรวดเร็ว “ท่านปู่หยุดดื่ม ข้ามีเรื่องเร่งด่วนเจ้าค่ะ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางกลัวว่าเหยาเซียนจะไม่เงียบขรึม นางรีบนำเฟิงจื่อหรูและยกมือซ้ายให้เหยาเซียนเพื่อดู “คนของเฉียนโจวทำเช่นนี้ นิ้วของเขาที่มือซ้ายถูกตัดไป”
“อะไรนะ ? ” เหยาเซียนหยุดดื่มทันที เคาะขวดเหล้าองุ่นดี ๆ ณ เวลานี้กลิ่นเหล้าองุ่นเต็มในอากาศอย่างแท้จริง แต่ไม่ว่าจะเป็นจางหยวน หรือฮ่องเต้ไม่ต้องกังวลกับกลิ่นของเหล้าองุ่น นิ้วที่หายไปของเฟิงจื่อหรูทำให้พวกเขางงงวย ใครจะรู้ว่าเป็นเพราะเหยาเซียนเมาหรือโกรธ แต่ใบหน้าของเขาเป็นสีแดง ขณะที่เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะตบโต๊ะ ขณะตะโกน “ไอ้สารเลวผู้นั้นเป็นใคร ? ใช่เฟิงจินหยวนหรือไม่ ? ข้าจะสับมันเป็นชิ้น ๆ !”
เมื่อพูดอย่างนี้ เขาก็รีบออกไปข้างนอก แต่ซวนเทียนหมิงหยุดเขาอย่างรวดเร็ว เฟิงหยูเฮงทำอย่างดีที่สุดเพื่อให้คำแนะนำ “ใจเย็น ๆ แม้ว่าท่านจะสับเขา ท่านต้องหายเมาเพื่อทำมัน ! ทำไมถึงบอกว่าการดื่มจะทำลายสิ่งต่าง ๆ ดูสิ ท่านไม่สามารถทำให้คนอื่นตื่นเต้นได้ ! ”
คราวนี้เหยาเซียนรู้สึกว่าเขาเมาแล้ว ไม่นานหลังจากยืนขึ้นเขาก็เริ่มเซไปเซมา หลังจากโอนไปเอนมาสองสามครั้งเขาก็นั่งลง
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างไร้ความปราณี แต่ฮ่องเต้ก็ลูบเคราขณะจ้องมองตาเบิกกว้าง และตะโกนว่าจะแก้แค้นให้เฟิงจื่อหรู ทั้งสองมองหน้ากันและเริ่มตะโกน ! ราวกับว่าพวกเขาแข่งขันกัน
ฮ่องเต้กล่าวว่า “ผู้เฒ่าคนนี้จะกำจัดตระกูลของมันทั้งหมด ! ”
เหยาเซียนกล่าวว่า “ผู้เฒ่าคนนี้จะล้างตระกูลของมันทั้งหมด ! ”
ฮ่องเต้ยังกล่าวต่อไปว่า “ผู้เฒ่าคนนี้จะขุดหลุมศพบรรพบุรุษของมัน ! ”
เหยาเซียนยังกล่าวต่ออีกว่า “ผู้เฒ่าคนนี้จะใช้ปืนกล และทำลายประเทศของมัน ! ”
ฮ่องเต้กลืนน้ำลายลงคอและเกือบจะสำลัก “ปืนกลคืออะไร ? ปืนกลคืออะไร ?
ก่อนที่จะตอบคำถามนี้ได้ หัวของเหยาเซียนก็เอนไปทางด้านข้าง และเขาก็ผล็อยหลับไปบนโต๊ะ
ฮ่องเต้นั้นไม่ค่อยดีนักในขณะที่เขานั่งเอนตัวลงนอนหลับ
ความโกรธในหัวใจของซวนเทียนหมิงทำให้เขากำหมัด จางหยวนเห็นสิ่งนี้ และเริ่มรู้สึกกลัวก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดเขา “พระองค์ไม่ว่าจะพูดอะไร ฝ่าบาทก็เป็นบิดาของพระองค์ พระองค์ต้องไม่ตีฝ่าบาท ! ถ้าพระองค์โกรธมาก พระองค์จะพบคนที่พระองค์ไม่พอใจในเมืองหลวงและเริ่มจุดไฟ ! เริ่มจุดไฟ นั่นเป็นวิธีที่บรรเทาความโกรธพะยะค่ะ ! ”
แม้แต่เฟิงจื่อหรูก็แทบทนไม่ไหวที่จะฟังเรื่องนี้ต่อไป ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมฮ่องเต้องค์นี้ถึงไม่น่าเชื่อถือเป็นครั้งคราว ด้วยขันทีแบบนี้ที่อยู่ข้างเขา เขาจะน่าเชื่อถือได้อย่างไร ?
เฟิงหยูเฮงจัดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็มองไปที่เหยาเซียนที่หลับไปแล้ว นางหวังว่าจะให้เขารักษาผู้ป่วย แต่เขาก็ทำได้ค่อนข้างดี เมาในระดับนี้ นางชี้ไปที่ทั้งสอง และพูดกับเฟิงจื่อหรู “เจ้าเคยเห็นสิ่งนี้หรือไม่ ผู้ชายต้องไม่ดื่มเหล้าองุ่น ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่และไม่ว่าตำแหน่งของพวกเขา ตราบใดที่ดื่มมากเกินไป พวกเขาจะทำตัวน่าขายหน้าอย่างยิ่ง ! ”
เฟิงจื่อหรูพยักหน้าอย่างรุนแรง “มันน่าอายเกินไปขอรับ”
“ใช่” เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อ “มันไม่ใช่แค่ความอับอาย แม้แต่พระชายาของเขาก็ไม่ต้องการเห็นหน้าเขา พระชายาหยุนไม่อยากพบเสด็จพ่อมาเป็นเวลาหลายปีเพราะเสด็จพ่อชอบดื่มเหล้าองุ่น”
หัวใจของจางหยวนเริ่มรู้สึกเย็นชาเมื่อได้ยินเรื่องนี้ องค์หญิงเป็นปฏิปักษ์ต่อศัตรูมากแค่ไหน แค่เหล้าองุ่น นางมีความสามารถในการสร้างเรื่องราวแบบนี้ หากฮ่องเต้ดื่มเหล้าองุ่นพียงเล็กน้อย มันจะได้รับการแก้ไขเมื่อนานมาแล้ว แต่เขาไม่กล้าพูดอย่างนี้ เขาสามารถพูดคุยกับทั้งสอง “องค์ชาย, องค์หญิง, ตามสถานการณ์นี้…”
ซวนเทียนหมิงตะคอกอย่างเย็นชา “ให้คนพาทั้งสองเข้าไปในห้องโถงด้านใน จากนั้นจัดสิ่งของให้เป็นระเบียบ องค์หญิงและองค์ชายผู้นี้จะทำอย่างไรกับการพักที่นี่ในคืนนี้”
จางหยวนพยักหน้า และเริ่มชี้นำบ่าวรับใช้อย่างรวดเร็ว ก่อนออกเดิน เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง และถามสิ่งที่ทำให้นางพูดไม่ออก “ปืนกลคืออะไรพะยะค่ะ ? ”
