ตอนที่554 ก้าวแรกสู่ภาคเหนือ
เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าและยกม่านเบา ๆ เกล็ดหิมะเข้ามาพร้อมกับลมทันที แม้ว่าจะเป็นนาง นางก็หดคอของนางจากความหนาว
ผู้พิพากษาหลู่จ้องมองนางและเฟิงหยูเฮงรีบลดม่านอย่างรวดเร็ว ท่านฮูหยินหลู่กำลังทานขนมอบ ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมาเวลาส่วนใหญ่ของพวกเขาอยู่ในรถม้า แม้ว่าพวกเขาจะหยุด พวกเขาก็จะไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน ตลอดทั้งวันสิ่งที่พวกเขาทำคือกินและนอนหลับ หลังจากผ่านไปสองเดือน นางก็กลายเป็นคนขี้เกียจ
เฟิงหยูเฮงถามนางว่า“ท่านฮูหยิน อีกนานแค่ไหนเราจะไปถึงกวนโจวเจ้าคะ ? ” นางพูดขณะกอดตัวเอง “มันหนาวมากเจ้าค่ะ”
ท่านฮูหยินหลู่ก็หนาวเช่นกันแต่นางอ้วนมาก นางจึงไม่คิดว่ามันทนไม่ได้ หลังจากทานขนมอบเสร็จ นางก็จิบน้ำก่อนกล่าวว่า “ประมาณ 2 วัน นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้ามาที่ภาคเหนือ เจ้าต้องระมัดระวังเกี่ยวกับคำพูดในคฤหาสน์ สถานที่นี้แตกต่างจากภาคกลาง เนื่องจากผู้คนที่นี่ดุร้าย มีหลายครั้งที่การซื้อหมั่นโถวสามารถทำให้คนเราทะเลาะกัน”
เฟิงหยูเฮงแสร้งทำเป็นตกใจ“จริงหรือเจ้าคะ ? ”
ความจริงพิสูจน์ว่านี่เป็นเรื่องจริง
อีกสองวันต่อมารถครอบครัวหลู่หยุดที่ด้านนอกของกวนโจวเฟิงหยูเฮงเป็นคนแรกที่ออกจากรถ คนขับช่วยผู้พิพากษาหลู่ในขณะที่นางช่วยท่านฮูหยินหลู่
พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าเมื่อท่านฮูหยินหลู่ออกจากรถมีคนขายมันเทศปิ้งวางมันเทศอยู่ในเตา หนึ่งในนั้นตกและกลิ้งไปหยุดอยู่ใต้ฝ่าเท้าของท่านฮูหยินหลู่ นางไม่เห็นมันและเหยียบมัน นางเซไปด้านข้างและเกือบล้มลงไป โชคดีที่เฟิงหยูเฮงและผู้พิพากษาหลู่ช่วยประคองนางไว้ จากนั้นพวกเขาจึงสามารถทำให้นางตั้งหลักได้ ท่านฮูหยินหลู่ก้มลงมองดูมันเทศ นางยกเท้าขึ้นมองดู พลางเอ่ยว่า “คนกลุ่มนี้ไม่อยู่ในกฎระเบียบ”
เสียงของนางค่อยมากและแม้แต่คนขับตรงหน้านางก็ไม่ได้ยิน แต่คนขายมันเทศได้ยิน นอกจากท่านฮูหยินหลู่เหยียบมันเทศแล้ว บุคคลนี้ก็สูญเสียมันเทศทันที ด้วยสำเนียงแบบคนเหนือ คนขายถาม “เจ้ากำลังพูดถึงใคร เจ้าว่าใครไม่อยู่ในกฎระเบียบ เจ้าคิดว่าข้ามีความสุขที่มันเทศกลิ้งไปงั้นหรือ ? เจ้าเหยียบมันเอง นี่คือสิ่งที่ผู้คนกิน เท้าของเจ้านั้นทำด้วยทองคำหรือไม่ ? ”
“เจ้า”ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตามท่านฮูหยินหลู่เป็นมารดาของตระกูลขุนนาง นางไม่สามารถทำอะไรบางอย่างเช่นการสบถด่าผู้คนที่อยู่กลางถนนอย่างเปิดเผย แต่นางทำมันไม่ได้ก็หมายความว่าคนอื่นจะทำเช่นนั้นไม่ได้ ขณะที่นางจับผู้พิพากษาหลู่และผลักเขาไปข้างหน้าอย่างเงียบ ๆ กล่าวว่า “คนที่โตแล้วควรก้าวไปข้างหน้าในเวลาเช่นนี้ สถานการณ์แบบไหนที่เจ้าจะซ่อนตัวอยู่ข้างหลังข้า”
ผู้พิพากษาหลู่ยังรู้สึกว่าเขาควรก้าวไปข้างหน้าดังนั้นเขาจึงชี้ไปที่คนขายมันหวานและกล่าวอย่างดุเดือดว่า “คนต่ำต้อยอย่างเจ้ากล้าที่จะหยุดรถม้าของขุนนาง แม้ว่าขุนนางผู้นี้จะทุบตีเจ้าจนตายในวันนี้ก็ไม่มีใครที่จะยืนหยัดต่อสู้เพื่อเจ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงแอบหัวเราะกับตัวเองผู้พิพากษาต่ำต้อยมองตัวเองว่าเป็นขุนนางระดับสูง แต่ไพร่แห่งภาคเหนือนั้นดุร้าย ละกล้าหาญจริงๆ การขนส่งของตระกูลหลู่นั้นไม่ถือว่าดี อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่สิ่งที่เป็นเรื่องปกติ คนที่ขายของนอกประตูเมืองมักจะคุ้นเคยกับการเห็นผู้คนไปมา เขาควรมีความสามารถขั้นพื้นฐานที่สุดในการตัดสินใจเกี่ยวกับตระกูลขนาดใหญ่และตระกูลขนาดเล็ก แต่เขาก็ยังกล้าพูดกับท่านฮูหยินหลู่เช่นนี้ นอกจากธรรมชาติของผู้คนในภาคเหนือแล้วยังมีเหตุผลอื่นอีก
พ่อค้ามันเทศโกรธทันทีเมื่อเห็นผู้พิพากษาหลู่ปรากฏตัว เขาไม่กลัว “เจ้าหน้าที่นี้” เพียงเล็กน้อย แต่เขาชี้ไปที่เขาแล้วกล่าวว่า “ขุนนางที่ต่ำต้อยดีกว่าเมล็ดงาเล็กน้อยกล้าที่จะโยนน้ำหนักของเขาไปรอบ ๆ เพียงมองที่เสื้อผ้าของเจ้าแล้ว มองไปที่รถม้าของเจ้าแล้ว อย่างที่ข้าเห็นเจ้าเป็นขุนนางขั้นหก และเจ้าไม่มีอำนาจอย่างแท้จริง เจ้ากำลังทำอะไรที่สูงส่งและยิ่งใหญ่เพื่ออะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงเกือบได้รับบาดเจ็บจากการกลั้นหัวเราะเขาตาแหลมจริง ๆ !
ใบหน้าของผู้พิพากษาหลู่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการถูกดูหมิ่นในขณะที่เขาได้ยินคนขายมันเทศกล่าวต่อ “เจ้าไม่หยุดแม้แต่จะมองดูว่าสถานที่ประเภทในเมืองกวนโจว นี่คือประตูทางเข้าสู่ทิศใต้ ! หลังจากผ่านกวนโจวและไปทางเหนือแล้ว เจ้าจะไปถึงซ่งโจว นั่นคือสถานที่ซึ่งผู้นำตวนอาศัยอยู่ ทุกปีในเวลานี้มีขุนนางจำนวนมากที่มาเพื่อฉลองวันเกิดของผู้นำตวน ซึ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะนับ มีการเห็นขุนนางทุกระดับ และใครบ้างที่ไม่ทรงพลังกว่าเจ้า ข้าจะบอกเจ้าว่าค่าใช้จ่ายในการเหยียบมันเทศของข้าคือ 5 เหรียญเงิน ! จ่ายเงินมา ! หากเจ้าไม่จ่ายเงินก็รั้งอยู่ที่นี่ เหลืออีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของผู้นำตวน ข้าอยากจะรู้ว่าวันเกิดของผู้นำตวนสำคัญว่าหรือเงิน 5 เหรีญเงินสำคัญกว่า”
ผู้พิพากษาหลู่เชื่อมั่นอย่างสมบูรณ์ผู้คนในภาคเหนือล้วนแต่มีความกล้าหาญ คนเดียวรู้วิธีการที่สมเหตุสมผลหรือไม่ ? มีความยุติธรรมหรือไม่ ? แต่ความโกรธของเขาก็เป็นเช่นนั้น มันเป็นอย่างที่คนพูด เหลือไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของมู่อันกัว หากพวกเขาไม่ได้จากไปอย่างรวดเร็ว เขากลัวว่าพวกเขาจะไปถึงช้า ยิ่งกว่านั้นเนื่องจากเขานำบทสนทนาไปในทิศทางนั้น ผู้คนที่กำลังมาและทุกคนก็ได้ยินสิ่งนี้ หากเขายังคงทำให้เกิดความยุ่งยาก นั่นก็หมายความว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้นำตวนอย่างจริงจัง และบอกว่าเขาไม่คุ้มแม้แต่ 5 เหรียญเงิน
ข้อกล่าวหานี้ค่อนข้างดีแม้ว่าผู้พิพากษาหลู่ไม่เต็มใจที่จะยอมรับ แต่เขาก็ยังจำเป็นต้องจ่ายเงินอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเขาสามารถเข้าเมืองได้สำเร็จ
กวนโจวมีกฎเกณฑ์ว่าต้องออกจากรถม้าหรือลงจากหลังม้าเมื่อเข้าหรือออกจากเมืองหลังจากได้รับการตรวจสอบโดยทหารยาม พวกเขาจะได้รับอนุญาตให้เข้ามาโดยเฉพาะในช่วงเวลานี้ผู้อยู่อาศัยสามมณฑลทางภาคเหนือจะต้องเก็บป้ายที่ทางการจัดทำไว้ให้พวกเขาตลอดเวลา ผู้ที่มาจากข้างนอกจำเป็นต้องมีบัตรผ่านของผู้เข้าชมก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้เข้า นอกจากนี้ยังมีการจำกัดจำนวนบ่าวรับใช้และผู้เข้าร่วมของคนที่มาฉลองวันเกิดสามารถนำมาได้ เจ้านายแต่ละคนถูกจำกัดไว้ที่ 2 คน
กฎประเภทนี้เข้มงวดกว่าที่เมืองหลวงที่มีแต่ผู้คนมีความสุขที่จะปฏิบัติตามเพราะผู้ปกครองในท้องถิ่นจะยอมให้ผู้คนเหล่านี้ได้รับประโยชน์มากมาย ทุกวันนี้เฉียนโจวได้ก่อกบฏและสามมณฑลทางตอนเหนือเป็นจุดเริ่มต้นสู่ราชวงศ์ต้าชุน ตำแหน่งของมู่อันกัวยิงเข้าใส่คนอื่นทันที แม้ว่าองค์ชายสามจะไร้ค่า คนก็ยังเชื่อว่าฮ่องเต้จะไม่แตะต้องตระกูลตวน ท้ายที่สุดการสัมผัสพวกเขาจะต้องสัมผัสกับรากฐานแห่งภาคเหนือ
แต่ผู้คนไม่รู้ว่าตระกูลมู่นั้นหันไปอยู่ฝ่ายเฉียนโจวแล้วราชสำนักรู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้มีการประกาศเพื่อหลีกเลี่ยงความตื่นตระหนก ตวนมู่อันกัวรู้ว่าเรื่องของเขาถูกเปิดเผยอย่างแน่นอน แม้กระนั้นเขายังคงอนุญาตให้ขุนนางเหล่านี้เข้ามาในเมืองเพื่อฉลองวันเกิดของเขา อาจมีบางซ่อนเร้นที่นี่
เฟิงหยูเฮงอยู่ข้างตระกูลหลู่และเข้าสู่กวนโจวสำเร็จนี่เป็นครั้งแรกที่นางมาที่ภาคเหนือ หิมะตกอย่างต่อเนื่อง และหิมะบนพื้นดินสูงพอที่จะคลุมรองเท้าของนาง การเหยียบหิมะมันทำให้เกิดเสียงกระทืบ
แต่นางไม่ได้แสดงความรู้สึกแปลกๆ ในความเป็นจริงนางจะไม่เห็นแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า เรื่องนี้ทำให้ท่านฮูหยินหลู่เริ่มไตร่ตรอง เมื่อทั้งสามกลับเข้ามาในรถม้าและมุ่งหน้าไปยังซงโจว นางถามว่า “เชี่ยนจิน อย่างที่ข้าเห็นเจ้าดูเหมือนจะเคยมาทางเหนือก่อนหรือไม่?”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ข้าไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเจ้าค่ะ”
“โอ้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น” ท่านฮูหยินหลู่เปิดเผยการแสดงออกอย่างระมัดระวังโดยกล่าวว่า “ผู้คนที่มาภาคเหนือเป็นครั้งแรกส่วนใหญ่จะสนใจโลกที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง ทำไมเจ้าถึงไม่สนใจสิ่งนี้แม้แต่เล็กน้อย ? ”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา“ในตอนแรกข้ารู้สึกตื่นเต้น แต่หิมะตกหนักนี้ทำให้ข้าจำหายนะในฤดูหนาวเมื่อปีที่แล้ว ผู้คนมากมายเสียชีวิต มันน่ากลัวมากเจ้าค่ะ”
เมื่อนางพูดนางดูเศร้ามากซึ่งทำให้คู่รักจากตระกูลหลู่จำช่วงฤดูหนาวปีที่แล้ว ภัยพิบัติในฤดูหนาวนั้นส่งผลกระทบอย่างแท้จริงต่อภาคเหนือทั้งหมด แม้แต่เสี่ยวโจวก็ไม่รอด เฟิงหยูเฮงบอกว่ามันเป็นเช่นนี้ได้เพื่อขจัดความสงสัยของท่านฮูหยินหลู่ นางพยักหน้ากล่าวว่า “ใช่ ! ภัยพิบัติในฤดูหนาวนั้นน่ากลัวมากจริง ๆ หิมะในเสี่ยวโจวสูงมากจนถึงเอว ข้าไม่เคยเห็นหิมะตกหนักอย่างนี้มาก่อน แม้แต่ในภาคเหนือข้าไม่เคยเห็นมาก่อน”
เมื่อการสนทนาเริ่มหดหู่ผู้คนก็ไม่ต้องการที่จะพูดต่อไป พวกเขาเอนตัวพิงรถม้าและเข้าไปในความงุนงง นางดูเหมือนจะงุนงง อย่างไรก็ตามใจของนางยังคงแข่งต่อไป นางกำลังคิดเกี่ยวกับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นหลังจากเข้าสู่ซงโจว
การขนส่งยังคงดำเนินต่อไปอีกห้าวันและในที่สุดก็มาถึงซงโจว
เมื่อเทียบกับกวนโจวความปลอดภัยที่ทางเข้านั้นเข้มงวดมากขึ้น ในความเป็นจริงผู้คนจากข้างนอกจำเป็นต้องลงทะเบียน แม้แต่คนที่น่าสงสัยบางคนที่ต้องทำทะเบียนบ้าน
ท่านฮูหยินหลู่เคาะหน้าผากของนางและพูดกับเฟิงหยูเฮง“เมื่อเราซื้อเจ้า เราลืมที่จะขอให้พวกเขาลงทะเบียนเจ้า”
เฟิงหยูเฮงยังกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น“แม้ว่ามันจะถูกขอ มันก็อาจไร้ประโยชน์ เป็นไปไม่ได้ที่นายน้อยจะนำของเช่นนั้นออกจากคฤหาสน์ได้ ท้ายที่สุดไม่มีใครอยู่รอบ ๆ เขา เขตปกครองเหอเทียนจะกล้าสร้างปัญหาให้เขาหรือ”
ท่านฮูหยินหลู่รู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดมีเหตุผลดังนั้นนางจึงพยักหน้า และกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ไม่ว่าอย่างไรเราเกี่ยวข้องกับตระกูลตวน เมื่อเรามาในอดีต พวกเขาไม่เคยตรวจสอบเรามาก”
ในความเป็นจริงการตรวจสอบที่ท่านฮูหยินหลู่นั้นพูดถูกต้องเมื่อเห็นตัวตนของตระกูลหลู่ พวกเขาพาคนออกไปพาพวกเขาไปที่โรงเตี๊ยมเพื่อพักผ่อน
เมื่อท่านฮูหยินหลู่เข้ามาในเมืองนางก็เงยหัวขึ้น นางภูมิใจและมีความสุขมาก ดูเหมือนว่านางจะอยู่เหนือขั้นตอนที่เหลือ
ในที่สุดคนนั้นก็พาพวกเขาหยุดตรงหน้าโรงเตี๊ยมสามชั้นเขาชี้ไปที่ข้างในเขาพูดกับท่านฮูหยินหลู่ “นี่เป็นโรงเตี๊ยมที่เตรียมโดยผู้นำที่ยิ่งใหญ่สำหรับขุนนางที่มาฉลองวันเกิดของท่าน ท่านฮูหยินโปรดดู มีห้องพิเศษที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับท่านและท่านผู้พิพากษาหลู่ขอรับ”
เมื่อมาถึงที่นี่ตำแหน่งของท่านฮูหยินหลู่นั้นสูงกว่าตำแหน่งผู้พิพากษาหลู่มาก จนถึงจุดที่บ่าวรับใช้จะมองนางเพื่อขอคำแนะนำ ผู้พิพากษาหลู่กลายมาเป็นหนึ่งในผู้ที่ต่ำต้อยกว่าในทันที ดูเหมือนเขาจะไม่เต็มใจ เขาเชื่อฟังท่านฮูหยินเข้ามาในโรงเตี๊ยมเพราะบ่าวรับใช้นำพวกเขาไปที่ห้องของพวกเขา
ห้องพักสวยประกอบด้วยสองห้องเจ้านายนอนอยู่ภายในห้องด้านใน ในขณะที่บ่าวรับใช้จะนอนในห้องด้านนอก เฟิงหยูเฮงรีบนำกระเป๋าออกมาแล้วช่วยท่านฮูหยินหลู่นั่งลง ในขณะที่รินชานางพูดอย่างมีความสุข “ทุกคนบอกว่าเมื่อมาถึงทางเหนือแม้ขุนนางขั้นสามจะด้อยกว่าคนอื่น ๆ ย้อนกลับไปตอนที่ข้าอยู่ในคฤหาสน์ฟุง เจ้านายก็พูดเช่นกัน แม้ว่าเขาจะมาทางเหนือ เขาจะต้องรอผู้นำตวนเพื่อต้อนรับเขาก่อนที่เขาจะได้พบกับเขา แต่บ่าวรับใช้คนนี้เห็นว่าบ่าวรับใช้ที่นี่สุภาพมากกับท่านฮูหยิน เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วท่านฮูหยินเป็นคนที่สำคัญมากที่นี่
บ่าวรับใช้ผู้นี้โชคดีจริง ๆ ที่ได้อยู่ข้างท่านฮูหยิรเจ้าค่ะ”
ท่านฮูหยินหลู่รู้สึกปลื้มดีใจและยิ้มทันที “นั่นเป็นเรื่องจริง แม้ว่าข้ามาจากหนึ่งในตระกูลเชื้อสายของตวน แต่ข้ามาทางเหนือไม่กี่ปีที่ผ่านมา มันเป็นธรรมชาติที่ข้าจะได้ใกล้ชิดกับครอบครัวมากขึ้น” นางพูดในขณะที่มองผู้พิพากษาหลู่แล้วเสริมว่า “ยิ่งกว่านั้นเรามีบุตรสาวของอนุแต่งงานที่นี่ แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวข้องกับข้าโดยเฉพาะ นางเป็นหนึ่งในตระกูลหลู่ของข้า อย่างน้อยที่สุดพวกเขาจะต้องให้ดูแลเราบ้าง ท่านพี่” นางหันหลังไปพูดกับผู้พิพากษาหลู่ “ควรไปสอบถามความเป็นอยู่ของผู้หญิงคนนั้น เนื่องจากเราอยู่ที่นี่เราควรไปเยี่ยมนาง”
ผู้พิพากษาหลู่พยักหน้า“แน่นอน ไม่อย่างนั้นในส่งนางมาที่นี่” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขายืนขึ้นแล้วย้ายไปที่หน้าต่างเพื่อมองออกไป ดูดี อย่างไรก็ตามเมื่อมองเขาก็ปล่อยเสียง “อ่า” ออกมาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ และพูดกับท่านฮูหยินหลู่ “ฮูหยิน ข้างนอกมีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้น ! ”
