The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 561

　　ตอนที่561 ให้เจ้าเป็นอนุคนใหม่
　　โดยปกติท่านฮูหยินหลู่จะอยู่ที่ข้างเชี่ยนจินมันไม่ได้เป็นเพราะการระงับความกลัวของนาง แต่กลับเป็นจะทำให้นางไม่สามารถหนีไปไหนได้
　　เฟิงหยูเฮงแต่งหน้าแล้วแม้ว่านางจะไม่ได้สวมผ้าคลุมไหล่ แต่เส้นผมของนางก็ยังถูกคลุมไว้อย่างเหมาะสม พอใจกับการจับมือแน่นกับท่านฮูหยินหลู่ นางถูกพาตัวออกจากโรงเตี๊ยม ท่ามกลางแขกคนอื่น ๆ ที่อยู่ที่โรงเตี๊ยม นางเดินผ่านประตูหน้าและขึ้นไปบนรถม้าที่จัดทำโดยพระราชวัง ยายที่มาสอนกฎของนางและท่านฮูหยินหลู่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของรถม้า เช่นเดียวกับผู้จับคู่พวกเขาติดตามอย่างใกล้ชิด
　　เฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ในรถม้าและหลับตาเพื่อพักผ่อนในส่วนที่เกี่ยวกับท่านผู้นำของพระราชวังของภาคเหนือ นางก็เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นและความคาดหวัง
　　เมื่อรถม้ามาถึงประตูพระราชวังก็เต็มไปด้วยผู้คนทุกคนมาเพื่อฉลองวันเกิดของตวนมู่อันกัว และมันมีชีวิตชีวามาก เจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งจากราชวงศ์ต้าชุนได้คิดถึงสิ่งต่าง ๆ ผ่านมาแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดพวกเขาไม่สามารถจากไปได้ ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะตาย มันจะดีกว่าถ้าอยู่ที่นี่ บางทีพวกเขาอาจจะหาทางออกที่ดีกว่า
　　รถม้าหยุดอยู่ข้างนอกครู่หนึ่งขณะที่ยายและท่านฮูหยินหลู่ไปช่วยเฟิงหยูเฮงลงจากรถม้า นางได้ยินใครบางคนกระซิบเงียบ ๆ ว่า “ข้าได้ยินมาว่านางยังไม่ถึงอายุปักปิ่น นางอายุน้อยกว่าคนสุดท้าย”
　　“งานอดิเรกของท่านใต้เท้าตวนนั้นมีมากขึ้นเรื่อยๆ ”
　　ยายประคองนางแน่นและลากเฟิงหยูเฮงไปที่พระราชวังหลังจากเลี้ยวไปเลี้ยวมานับไม่ถ้วน เสียงจากสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ค่อย ๆ ลดลง หลังจากพวกนางเข้าไปในลานเล็ก ๆ แล้วพวกเขาก็สามารถจัดการกับความโกลาหลได้ ยายส่งเสียง “เฮ้อ” และกล่าวกับนางว่า “ท่านผู้นำได้แสดงความโปรดปรานต่อเจ้าอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าลานแห่งนี้เป็นหนึ่งในอนุคนที่ห้าซึ่งเป็นที่ชื่นชอบมากที่สุดของท่านผู้นำอาศัยอยู่ ชีวิตของอนุคนที่ห้าสั้นเกินไปหลังจากอยู่ได้เพียง 2 เดือน จากช่วงเวลาที่ผ่านมาท่านผู้นำได้ห้ามไม่ให้เข้าลานนี้ เพื่อเป็นที่ระลึกถึงอนุคนที่ห้า ท่านผู้นำไม่เคยอนุญาตให้อนุคนอื่นเข้ามา” ขณะที่นางพูด นางพยายามอย่างดีที่สุดที่จะจับมือของเฟิงหยูเฮงเตือนนางว่า “จำสิ่งที่เจ้าพูดเมื่อคืนนี้หลังจากที่เข้ามาในพระราชวัง”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่รื่นเริงและเฉลิมฉลอง “ความเมตตาของท่านยาย เชี่ยนจินจะไม่มีวันลืมแน่นอนเจ้าค่ะ”
　　“โอ้! ” ท่านฮูหยินหลู่ก็กังวลเช่นกัน “เชี่ยนจินไม่เพียงแต่จำคำสอนของท่านยาย เจ้ามีเจ้านายคนนี้ด้วย ข้าเป็นผู้มีพระคุณที่อนุญาตให้เจ้าเข้าไปในพระราชวังของท่านผู้นำ”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะเยาะตัวเองภายในแต่ก็ยังพูดด้วยเสียงขอบคุณอย่างยิ่ง ทันใดนั้นนางก็หยุดและจับมือของท่านฮูหยินหลู่ “ท่านฮูหยิน เชี่ยนจินรู้สึกประหม่ามาก และอยากเข้าห้องน้ำเจ้าค่ะ ข้าไม่รู้จักทางรอบ ๆ พระราชวังแห่งนี้ ท่านไปส่งข้าได้หรือไม่เจ้าค่ะ ? ”
　　ท่านฮูหยินหลู่ตกตะลึง“เจ้าอยากเข้าห้องน้ำหรือ ? ” จากนั้นนางก็จ้องมองยายอย่างชัดเจนเพื่อดูว่ามีการคัดค้านหรือไม่
　　ยายคิดสักครู่แล้วพยักหน้า“ไปได้” ขณะพูดสิ่งนี้นางชี้ไปในทิศทางหนึ่ง “อยู่ทางนั้น อยู่ใกล้นาง เจ้าอย่าให้อนุคนใหม่หลงทาง”
　　ท่านฮูหยินหลู่รู้ว่าการกลัวนางจะหลงทางนั้นไม่จริงกลัวว่านางจะหนีไปจริง ๆ นางจึงจับเฟิงหยูเฮงไว้แน่นมากราวกับว่านางกำลังจับคนร้าย
　　หูของเฟิงหยูเฮงเคลื่อนไหวเล็กน้อยและให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับความเคลื่อนไหวภายนอกหลังจากที่พวกนางกลับมาแล้ว ท่านฮูหยินหลู่ก็หยุดและยกส่วนหนึ่งของผ้าคลุมหน้าขึ้นมาจากนั้นก็กล่าวกับนางว่า “พวกเรามาถึงแล้ว ไปด้วยตัวเจ้าเอง ข้าจะรอเจ้าออกจากที่นี่” ในฐานะที่เป็นผู้ดีของตระกูลขุนนาง มันคงเป็นไปไม่ได้ที่นางจะไปกับบ่าวรับใช้คนหนึ่งเข้าไปในเรือนนอกบ้าน แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะกลายเป็นอนุของตวนมู่อันกัว
　　เฟิงหยูเฮงม้วนมุมปากของนางขึ้นเป็นรอยยิ้มแปลกๆ นางยังสามารถมั่นใจได้ว่าไม่มีใครนอกจากพวกเขาสองคนในพื้นที่นี้
　　ด้วยเหตุผลบางอย่างรอยยิ้มแบบนี้ทำให้ใจของหัวใจของท่านฮูหยินรู้สึกที่ไม่ดีอยู่ข้างในนาง ความรู้สึกแบบนี้กลายเป็น “ผู้หญิงคนนี้จะวิ่งหนีไปทันที” ดังนั้นนางจึงคว้าตัวเฟิงหยูเฮงอย่างกระตือรือร้น และกล่าวอย่างกังวลใจว่า “เจ้าจะวิ่งหนีหรือ ? อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน สถานที่นี้เป็นพระราชวังของท่านผู้นำ มีทหารยามอยู่ทุกที่ ตราบใดที่เจ้าเข้ามามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนี ! ”
　　รอยยิ้มของเฟิงหยูเฮงยังคงอยู่บนใบหน้าของนางและมันก็ชัดเจนยิ่งขึ้นนางบอกท่านฮูหยินหลู่ “ข้าจะไม่วิ่ง ข้าลำบากมากกว่าจะเข้ามาได้ ทำไมข้าถึงต้องการหนีเจ้าคะ ? ”
　　“หืม? ” ท่านฮูหยินหลู่ตกตะลึง “ลำบากมากกว่าจะเข้ามาได้ ? เจ้าหมายถึงอะไร ? ”
　　“เป็นไปตามที่ข้าพูดเจ้าค่ะ”เฟิงหยูเฮงพูดแล้วยกมือขึ้นฟาดศีรษะของนาง อีกฝ่ายไม่มีโอกาสตอบโต้และเป็นลม
　　เฟิงหยูเฮงพูดจาเฉยเมยเพียงคิดกับตัวเองว่าต้องจัดการกับคนเหล่านี้ที่ไม่มีอำนาจการต่อสู้นางต้องการยกมือของนางขึ้นมาเพื่อจัดการมันอย่างง่ายดาย ใครจะรู้ว่านางพบความกล้าที่จะกล้าวางแผนต่อต้านผู้อื่น
　　นางก้มตัวลงและโยนท่านฮูหยินหลู่เข้าไปในมิติของนางจากนั้นนางก็ยืนขึ้นอีกรอบ หลังจากคำนวณเวลานางคิดว่าประมาณเวลาที่นางกลับท่านฮูหยินหลู่เส้นทางเดิม
　　ยายยังคงยืนรอนางอยู่เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงกลับมา นางก็ตกใจในตอนแรกแล้วมองไปข้างหลังนาง อย่างไรก็ตามนางไม่เห็นท่านฮูหยินหลู่ นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว และถามว่า“ทำไมผ้าคลุมหน้าของเจ้ายกขึ้น ? ท่านฮูหยินของเจ้าอยู่ที่ไหน ? ”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ท่านฮูหยินบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น และกลับไปที่หน้าลานโดยใช้ทางข้าง นางบอกข้าให้กลับมาก่อน ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้ และข้าทำได้แค่ยกผ้าคลุมหน้าขึ้นเพื่อดูเส้นทางเจ้าค่ะ”
　　ยายโบกมือของนางแล้วคลี่ผ้าคลุมหน้าออกอีกครั้งจากนั้นนางก็พูดอย่างหงุดหงิด “ลืมมันซะ สิ่งมีชีวิตไร้ค่านั่นจากคฤหาสน์เล็ก ๆ เจ้าเรียกนางว่าท่านฮูหยินตอนนี้ แต่เมื่อรากฐานของเจ้ามั่นคงนางจะต้องมาประจบประแจงเจ้าด้วย” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ นางดึงเฟิงหยูเฮงไปที่ห้อง บ่าวรับใช้ที่ดูแลลานแห่งนี้มาชุมนุมกันรอบ ๆ และกล่าวแสดงความยินดีต่อเฟิงหยูเฮงแล้วเปิดประตูเชิญนางเข้าไปข้างใน
　　ยายนั่งอยู่ในห้องพักซักพักหลังจากให้คำแนะนำกับเฟิงหยูเฮง นางก็บอกกับเฟิงหยูเฮงให้นั่งบนเตียงในขณะที่นางออกไปเพื่อดูแลบางอย่าง ขณะที่นางออกจากห้องนางสั่งทันที “ล็อคประตูแล้วจับตาดู อย่าปล่อยแมลงวันบินออกจากมาจากห้อง ! ”
　　บ่าวรับใช้ผู้มีปัญญาตอบทันที“ท่านยายพูดอะไร ห้องนี้สะอาดมาก ยิ่งกว่านั้นมันเป็นวันที่อากาศหนาวมาก จะพบแมลงวันได้ที่ไหนเจ้าค่ะ”
　　ยายตะคอกและกล่าวก่อนไป“เฝ้าดู ข้าจะนำท่านผู้นำมาที่นี่ ด้วยนิสัยตามบุคลิกของท่านผู้นำถ้ามีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในพระราชวังถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันงานเลี้ยงวันเกิดของท่านผู้นำ ท่านผู้นำก็จะต้องเข้ามาดูก่อนอย่างแน่นอน” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็สะบัดแขนและออกไป
　　เมื่อออกไปจะได้ยินเสียงของประตูที่ถูกล็อคจากด้านนอกเฟิงหยูเฮงม้วนริมฝีปากของนางขึ้นแล้วถอดผ้าคลุมหน้าออก จากนั้นนางก็มองไปรอบ ๆ และพบว่ามีห้องสองห้องทั้งด้านในและด้านนอก ตรงกลางมีกรอบรูปอยู่ระหว่างสองภาพ หน้าต่างและประตูถูกปิดอย่างแน่นหนา และนางสามารถเห็นแถบไม้จำนวนมากผ่านหน้าต่างกระดาษ มันเหมือนคุกจริง ๆ
　　นางหัวเราะเยาะและลุกขึ้นเตียงที่นางนั่งทำงานค่อนข้างยาก มันถูกปกคลุมไปด้วยผ้าห่มสีแดงและเป็ดแมนดารินคู่หนึ่งก็ตั้งอยู่ตรงกลาง แม้แต่หมอนที่ทำจากหยกสีแดง และมันถูกปกคลุมด้วยขนหมาไม้ มันฟุ่มเฟือยอย่างยิ่ง
　　เฟิงหยูเฮงไม่รออีกต่อไปแล้วรีบนำท่านฮูหยินหลู่ออกจากมิติของนางแล้วโยนนางลงบนเตียงจากนั้นเฟิงหยูเฮงก็รีบถอดเสื้อผ้าของฮูหยินหลู่ออกหมด หลังจากคิดไปเล็กน้อย นางก็โยนพวกมันกลับเข้าไปในมิติของนาง จากนั้นนางวางฮูหยินหลู่ไว้ใต้ผ้าห่ม หลังจากทำทั้งหมดนี้ นางยื่นมือออกมาและกดจุดชีพจรที่ด้านหลังศีรษะของนาง หลังจากถูกกดสักครู่นางก็จะตื่นขึ้น
　　แต่หลังจากตื่นขึ้นมาเฟิงหยูเฮงใช้เข็มเงินในมือของนางเพื่อแทงจุดชีพรอย่างรวดเร็วบนร่างกายของนางท่านฮูหยินหลู่รู้สึกทันทีว่าร่างกายของนางมึนและนางก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป นอกจากนางไม่สามารถขยับได้ นางยังไม่สามารถส่งเสียงได้อีกด้วย แต่ดวงตาของนางยังสามารถกลอกไปมาได้ นางตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์ นางจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงอย่างไร้ความปราณี
　　นางต้องการถามเฟิงหยูเฮงจริงๆ ว่านางเป็นใคร แต่นางไม่สามารถพูดได้แม้แต่คำเดียว แต่กังวลไปก็ไร้ความหมาย ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงมองนางรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนาง รูปลักษณ์ของการควบคุมทุกอย่างก็คือโดยไม่ต้องจอง ไม่มีท่าทางของบ่าวรับใช้ที่ถูกขายโดยเจ้านายของนาง ?
　　ในที่สุดท่านฮูหยินหลู่ก็รู้ว่านางถูกหลอกแต่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงต้องการหลอกลวงนาง นางคือใครกันแน่ ? นอกจากนี้นางนอนตรงไหน ? ทำไมนางถึงรู้สึกราวกับว่านางไม่ได้สวมเสื้อผ้า ?
　　คำถามมากมายที่นางนึกถึงน่าเสียดายที่เฟิงหยูเฮงไม่สามารถให้คำตอบกับนางได้ นางอ้าปากค้างและพูดเบา ๆ ว่า “เนื่องจากเจ้าต้องการที่จะประจบกับตวนมู่อันกัวก็ใช้วิธีการที่ตรงที่สุด ความสนุกในการส่งบ่าวรับใช้มาคืออะไร หากมีใครปีนขึ้นไปบนเตียงนี้ มันควรจะเป็นเจ้า” หลังจากพูดอย่างนี้นางยกมือขึ้น และผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงขนาดใหญ่ปิดตาของท่านฮูหยินหลู่ ทำให้นางไม่เห็นอะไรนอกจากสีแดง
　　เฟิงหยูเฮงยืดร่างของนางออกมาและยิ้มอย่างแผ่วเบาจากนั้นนางก็เดินไปรอบ ๆ อย่างสบาย ๆ เมื่อนางมั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดคุ้มค่าที่จะค้นพบ นางก็ไม่ล่าช้าอีกต่อไป วางมือขวาบนข้อมือซ้ายของนาง นางใช้มิติของนางเดินออกไป
　　เป้าหมายของนางคือวัดที่ซึ่งฮูหยินใหญ่อยู่ยายคนนั้นเล่าให้นางฟังขณะพูดถึงกฎ เมื่อใดก็ตามที่อนุคนใหม่เข้ามาในพรราชวัง พวกเขาจะต้องไปที่วัดเพื่อไปคำนับท่านฮูหยินใหญ่ แต่ท่านฮูหยินใหญ่ไม่เคยพบพวกเขา ในที่สุดกระบวนการนี้ก็ถูกข้ามไป แต่มันกลับกลายเป็นบ่าวรับใช้ที่นำป้ายไปที่พระวิหารเพื่อให้ท่านฮูหยินใหญ่ดู
　　ลานที่เฟิงหยูเฮงถูกส่งไปนั้นพบกับบ่าวรับใช้คนหนึ่งที่กำลังจะไปวัดเพื่อส่งมอบแผ่นป้ายนางเดินตามออกมาจากนั้นก็ซ่อนตัวอีกครั้ง เมื่อนางไปถึงทางด้านหน้าของวัด นางก็ขยับตัวและทุบบ่าวรับใช้ จากนั้นนางก็ส่งแผ่นป้ายและคนเข้าไปในมิติของนาง หลังจากคิดเล็กน้อย นางก็เข้าไป หลังจากใส่เสื้อผ้าของบ่าวรับใช้แล้ วนางก็กลับออกมา และพบว่านางกลายเป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ของพระราชวังของท่านผู้นำ
　　นางเดินไปที่วัดอย่างรวดเร็วผ่านทางเดินที่คดเคี้ยว นางไปถึงประตูพระจันทร์ นางหยุดกะทันหันโดยเจ้าหน้าที่หญิงสองคนที่มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้ หนึ่งในนั้นถามนางว่า “เจ้ามาจากไหน ? ”
　　เฟิงหยูเฮงตอบอย่างรวดเร็ว“บ่าวรับใช้คนนี้ได้รับคำสั่งให้นำแผ่นป้ายใหม่ของอนุมาเจ้าค่ะ”
　　“อนุคนใหม่หรือ? ” ผู้คุ้มกันหญิงตะโกนอย่างเยือกเย็น “แท้จริงทุกสิ่งที่ไม่มีนัยสำคัญไม่มีความละอาย และจะเรียกตนเองว่าอนุหรือ” เมื่อพูดอย่างนี้นางยื่นมือออกไปที่เฟิงหยูเฮง “ยื่นมือออก”
　　เฟิงหยูเฮงมีปัญหาในการแสดงออกและพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่มีป้ายเจ้าค่ะ”
　　“ไม่มีป้าย? หากไม่มีป้ายชื่อเจ้าจะมาทำอะไรที่นี่”
　　เฟิงหยูเฮงอธิบายอย่างรวดเร็ว“เนื่องจากอนุคนใหม่ที่เข้ามาในพระราชวังนั้นมีภูมิหลังที่ไม่ดีนัก ท่านผู้นำสั่งให้ทำป้ายชื่อ ท่านผู้นำแค่บอกบาวรับใช้นี้ให้มาบอกท่านฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”
　　“โอ้? ” ผู้คุ้มกันหญิงสองคนสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ทั้งสองมองหน้ากัน และหนึ่งในนั้นถามว่า “อะไรคืออัตลักษณ์ของอนุคนใหม่”
　　เฟิงหยูเฮงถอนหายใจและกล่าวว่า “เป็น…หลานของผู้นำ”