ตอนที่560 เตรียมพร้อมสำหรับการแต่งงาน
“พาคนนั้นมา! ” ชายมีเคราจ้องตรงที่เฟิงหยูเฮง ราวกับว่าเขากำลังดูสินค้าอยู่ ดวงตาของเขาเปิดเผยความตั้งใจที่ไม่ดี
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงดูท่าทางอ่อนแอและขี้อายเมื่อชายมีเคราเห็น นี่ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าเด็กสาว แม้ว่านางจะดูสวยและฉลาด แต่นางก็ยังเป็นคนที่ไม่สามารถหนีชะตากรรมของนางได้
หญิงชราคนหนึ่งถูกนำขึ้นบันไดทันทีหญิงชราคนนั้นยืนอยู่ข้างชายมีเคราและมองไปที่เฟิงหยูเฮง จากนั้นนางก็คำนับชายมีเคราและถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นใช่หรือไม่ ? ”
ชายมีเครามองไปที่เจ้าของโรงเตี๊ยมและเจ้าของโรงเตี๊ยมก็พูดอย่างรวดเร็วว่า “ใช่ ห้องนั้นเป็นห้องของตระกูลหลู่ เมื่อใต้เท้าหลู่จากไป เขาบอกให้เราจับตาดูผู้หญิงคนนี้และตรวจสอบให้แน่ใจว่านางไม่ได้ออกไปข้างนอกแม้แต่ก้าวเดียว”
ชายมีเคราพยักหน้า“อืม ใช่แล้ว” หลังจากพูดอย่างนี้เขาเกาคาง “ไป เหลือเวลาอีกเพียงคืนเดียว จำเป็นต้องทำการปรับเปลี่ยน”
“ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ”หญิงชรายิ้ม ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความมั่นใจ เห็นได้ชัดว่านางคุ้นเคยกับเรื่องนี้แล้ว
นางเดินไปที่เฟิงหยูเฮงและไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขามองดูด้วยความสับสน อย่างไรก็ตามพวกเขาได้ยินชายมีเคราก็ตะโกน “รีบเตรียมของขวัญสำหรับวันเกิดของพวกเจ้า ข้าจะเก็บตอนนี้ ! ”
ผู้คนหมดหนทางพวกเขาไปมอบของขวัญวันเกิดด้วยความขมขื่นดังก้อง ในอีกด้านหนึ่งเฟิงหยูเฮงมองไปที่หญิงชราและเย้ยหยันตัวเอง แต่ยังคงแสดงสีหน้าตกใจอยู่ นางก็เริ่มที่จะหนีทีละก้าว
หญิงชราเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูด้วยรอยยิ้มนางเผยให้เห็นฟันสีเหลืองของนาง และพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “อย่ากลัวเลย ข้ามาสอนกฎบางอย่างแก่เจ้า หลังจากคืนนี้ถ้าเจ้าสามารถได้รับความโปรดปรานจากท่านผู้นำ เมื่อหญิงชราคนนี้เห็นเจ้าอีกครั้ง ข้าจะต้องหมอบคลานเและเรียกว่าเจ้านาย”
เฟิงหยูเฮงเหล่ตาและคิดกับตัวเองว่านางเดาถูกต้องเพื่อความก้าวหน้าของตนเอง สามีภรรยาตระกูลหลู่จึงวางแผนที่จะส่งนางไปยังพระราชวังของผู้นำ สำหรับนางแล้ว สิ่งนี้ดีมากและทำให้นางไม่ต้องเสียเวลา
คืนนั้นเฟิงหยูเฮงไม่ได้นอนเลยหญิงชราก็มีชีวิตชีวาด้วยเช่นกัน นางพูดตลอดทั้งคืนโดยไม่หยุด ส่วนใหญ่เกี่ยวกับวิธีที่ผู้หญิงควรดูแลผู้ชาย แต่เฟิงหยูเฮงคือใคร ? นางเป็นคนที่มีประสบการณ์สองชีวิต หากนางต้องการได้รับข้อมูลจากหญิงชราคนนี้ มันง่ายเกินไป
นางบอกกับหญิงชรา“ท่านยาย เนื่องจากท่านใต้เท้าและท่านฮูหยินส่งข้าให้ท่านผู้นำ ข้าจะยอมรับชะตากรรมของข้า ข้าจะใช้ประโยชน์จากคำสั่งสอนของท่านยาย และบางทีเชี่ยนจินจะสามารถมีชีวิตที่ดีหลังจากได้รับความโปรดปรานจากท่านผู้นำ เชี่ยนจินจะฟังสิ่งที่ท่านยายพูดและเรียนรู้อย่างถูกต้อง หากข้ามีอนาคตที่ดี ข้าจะไม่ลืมความเมตตาของท่านยายอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”
หญิงชราเห็นว่านางเข้าใจและยิ้มอย่างสดใสอย่างไรก็ตามนางเต็มไปด้วยความรังเกียจ เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีอนาคตที่สดใสหรือ ? เจ้าต้องการที่จะได้รับความโปรดปรานของท่านผู้นำ ? ฝันไปเถิด ! ท่านผู้นำแสดงความอบอุ่นและความเมตตาต่อสตรีแต่ละคนเพียงสองหรือสามเดือน หลังจากนั้นไม่กี่วันก็จะมีคนใหม่ พระราชวังของท่านผู้นำมีอนุ 12 คน หากนับเจ้าก็จะมี 13 คน อย่างไรก็ตามเจ้าจะไม่รู้ว่าบ่าวรับใช้นิรนามที่เขานอนด้วยจะไม่น้อยกว่า 100 คน
แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่สามารถเดาได้ว่ายายกำลังคิดอะไรอยู่แต่นางก็
สามารถคาดเดาได้อย่างคร่าว ๆ แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องกังวล พวกเขาแค่ทำงานของพวกเขา สิ่งที่นางอยากรู้ นางจะถามด้วยตัวเองโดยธรรมชาติว่า “ท่านยาย เชี่ยนจินอยากถาม ท่านผู้นำมีงานอดิเรกอะไรหรือเจ้าคะ ? เพื่อประโยชน์ในการดูแลท่านผู้นำอย่างดี สิ่งนี้จะช่วยให้ข้าไม่ทำผิดพลาดโดยไม่ตั้งใจเจ้าค่ะ”
ยายรู้สึกว่าคำถามแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติดังนั้นนางจึงพูดถึงงานอดิเรกของตวนมู่อันกัว นอกจากสิ่งที่ตวนมู่อันกัวชอบกินและชอบดื่มแล้ว เฟิงหยูเฮงยังถามคำถามที่มีค่ามากสองสามข้อ “ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ท่านผู้นำได้ไปที่เฉียนโจวบ่อยครั้ง สภาพอากาศของเฉียนโจวหยาวเย็นกว่ามณฑลภาคเหนือมาก ท่านฮูหยินทั้งสิบสองคนของพระราชวังค่อนข้างสมเหตุสมผล พวกนางรู้วิธีทำชาอุ่น ๆ ทุกครั้งที่ท่านผู้นำออกไปหรือกลับมา นางจะเตรียมชาอุ่น ๆ ไว้เสมอ เรื่องนี้ทำให้นางได้รับความโปรดปรานบ้าง นั่นเป็นเหตุผลว่าถ้าเจ้าต้องการที่จะเข้าไปในหัวใจของผู้ชาย เจ้าต้องเข้าใจในสิ่งที่ท่านผู้นำต้องการมากที่สุด”
เฟิงหยูเฮงโค้งคำนับและกล่าวอย่างจริงใจว่า“ขอบคุณสำหรับคำสอนเจ้าค่ะ อย่างไรก็ตามข้าสงสัยว่าท่านผู้นำต้องการอะไรนอกจากชาอุ่น ๆ เจ้าคะ ? ”
“เกี่ยวกับเรื่องนั้น…”ยายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นโบกมือแล้วกล่าวว่า “ลืมไปเถอะ มันเป็นเรื่องดีที่จะพูดเรื่องนี้กับเจ้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเจ้าจะค้นพบเกี่ยวกับมันหลังจากที่เจ้าเข้าไปในพระราชวัง ในพระราชวังของท่านผู้นำของเรานอกจากอนุทั้งสิบสองคนแล้วยังมีฮูหยินใหญ่อีกคน แม้ว่านางจะไม่ใช่ฮูหยินใหญ่คนแรกของท่านผู้นำ แต่นางก็ยังเป็นฮูหยินใหญ่คนที่สองที่เข้ามาในพระราชวังเมื่อหลายสิบปีก่อน นางเป็นบุตรสาวของฮ่องเต้เฉียนโจว สถานะของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก แต่ตอนนี้นางแก่แล้วและนางก็ไม่ออกจากพระราชวังมากนัก นางใช้เวลาทั้งวันของนางกับความเศร้าโศกในใจ สิ่งนี้ทำให้นางดูแก่กว่าท่านผู้นำ ตอนนี้ท่านฮูหยินผู้นี้อุทิศให้พระพุทธศาสนาอย่างสมบูรณ์ และนางใช้ส่วนใหญ่อยู่ในวัด นางไม่ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องของท่านผู้นำ การไม่ถามก็แค่นั้น แต่ท่านผู้นำไม่สามารถซ่อนอะไรจากนางได้ ท่านผู้นำจำเป็นต้องประกาศด้วยซ้ำ ท้ายที่สุดนางมีสถานะที่สูงส่งในเฉียนโจว บรรดาฮูหยินน้อยของพระราชวังได้รับคำแนะนำอย่างเงียบ ๆ จากท่านผู้นำในการเดินทางไปและคารวะท่านฮูหยินใหญ่ แต่บรรดาฮูหยินน้อยมีความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง พวกนางจะเต็มใจทำบางสิ่งเช่นดูแลคนได้อย่างไร เชี่ยนจิน หากเจ้าสามารถดูแลท่านฮูหยินใหญ่หลังจากเข้าไปในพระราชวังได้ดี ตำแหน่งของเจ้าในสายตาของท่านผู้นำจะแตกต่างจากที่อื่น ตอนนี้ท่านผู้นำต้องการการสนับสนุนจากเฉียนโจวอย่างมาก หากเจ้าสามารถช่วยท่านฮูหยินใหญ่มีรอยยิ้มบนใบหน้านั่นจะเป็นข้อดีอย่างยิ่ง”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงสว่างขึ้นและก้มคำนับยายอย่างรวดเร็วอีกครั้ง“ท่านยายไม่ต้องกังวล เชี่ยนจินจดจำทุกอย่างไว้ หลังจากเข้าไปในพระราชวัง ข้าจะดูแลท่านฮูหยินใหญ่และท่านผู้นำอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เมื่อเชี่ยนจินมีรากฐานที่มั่นคงในพระราชวัง ท่านยายจะเป็นผู้มีพระคุณของเชี่ยนจินเจ้าค่ะ”
“หญิงสาวเจ้ารู้วิธีพูดคำหวานจริงๆ ” หญิงชรายิ้มอย่างจริงใจและยกย่องนางซ้ำ ๆ
เฟิงหยูเฮงยังกล่าวอีกว่า“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม การเป็นอนุของท่านผู้นำนั้นดีกว่าการเป็นบ่าวรับใช้ของคนอื่น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเชี่ยนจินจะอุทิศตนให้กับท่านผู้นำและเป็นท่านฮูหยินใหญ่ เป็นเพียงแค่มีบางสิ่ง… ที่ข้าหวังว่าท่านยายสามารถช่วยเหลือได้เจ้าค่ะ”
“โอ้? ” หญิงชราเปิดเผยการแสดงออกอย่างระมัดระวัง “จงบอกมาสิ่งนี้คืออะไร”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างรวดเร็ว“ท่านยายไม่ต้องกังวล มันไม่มีอะไรสำคัญ ไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็เหมือนกับการแต่งงาน ข้าควรจะได้รับคำปรึกษาจากเจ้านายทั้งสองของข้า และข้าต้องการพบเจ้านายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะแต่งงานเจ้าค่ะ”
ยายถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเห็นได้ชัดกล่าวพร้อมกับรรอยยิ้มว่า “ข้าคิดว่ามันจะเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ นี่เป็นสามัญสำนึกและควรทำ ไม่ต้องกังวล ใต้เท้าหลู่และท่านฮูหยินจะกลับมาในเช้าวันพรุ่งนี้ รถม้าของท่านผู้นำจะมาที่นี่เพื่อมารับเจ้า และพวกเขาจะพาเจ้าไปยังรถม้าเป็นการส่วนตัวแล้วเข้าไปในพระราชวังกับเจ้า”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและยิ้ม “เจ้าค่ะ ในฐานะบ่าวรับใช้ข้าควรทำตามจนจบ”
ยายพูดต่อเนื่องเป็นเวลานานจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นจากนั้นนางก็หาวและพูดกับเฟิงหยูเฮง “เอาล่ะ เจ้าควรไปพักผ่อน ฟื้นฟูร่างกายและจิตใจเพื่อหลีกเลี่ยงการดูไม่ดีเมื่อเข้าไปในพระราชวัง”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่นกับตัวเองวันนี้ใกล้จะเริ่มแล้ว นางจะได้พักผ่อนเท่าไหร่ เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งนางเห็นว่ายายเดินไปที่ห้องด้านในโดยไม่รู้สึกออกนอกสถานที่ นางนั่งลงบนเตียงสามีภรรยาหลู่ใช้แล้วก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าออก ก่อนนอนโดยไม่ล้างหน้า
เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจหญิงชราคนนี้ลงเอยด้วยการเข้าไปในพระราชวังได้อย่างไร มู่อันกัวไม่รู้สึกรังเกียจเมื่อใช้คนประเภทนี้หรือ ?
เต็มไปด้วยความสงสัยนางถอยกลับจากห้องและปิดประตูก่อนที่จะนอนลงในห้องด้านนอกเพื่องีบสักครู่
หนึ่งชั่วยามต่อมานางงีบไปได้ไม่นานเพราะเสียงเคาะมาจากประตูเฟิงหยูเฮงลุกขึ้นอย่างไร้ประโยชน์ เสียงกรนจากยายดังมากและนางไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวภายนอก เมื่อเปิดประตูนางเห็นใต้เท้าหลู่และท่านฮูหยินหลู่เดินเข้ามาพร้อมกับความเหนื่อยล้า ผู้พิพากษาหลู่เห็นเฟิงหยูเฮงและมองนางซักพัก จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ทำไมเจ้าดูเหนื่อยจัง ? ดูบริเวณใต้ดวงตาของเจ้าคล้ำมาก เจ้าจะแต่งงานแบบนี้ได้อย่างไร ? ”
ก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะพูดได้ยายในห้องชั้นในก็กรนอีกครั้ง และท่านฮูหยินหลู่ก็ตกใจ นางตะโกนทันที “ใคร ? ใครอยู่ข้างในห้อง ? ”
ผู้พิพากษาหลู่มีสีหน้าโกรธเพราะงานเลี้ยงวันเกิดเป็นวันนี้เพื่อเห็นแก่การสนับสนุนกับตระกูลตวนและเพื่อแสดงว่าเขาต้องการที่จะอยู่ใกล้ชิดกับตระกูลมู่ เขาจึงอยู่ที่พระราชวังของท่านผู้นำเพื่อช่วยเหลือตลอดทั้งคืน เขาต้องการที่จะกลับมาพักผ่อนก่อน แต่ใครจะรู้ว่ามีบางคนนอนในห้องของพวกเขา สิ่งนี้สามารถยอมรับได้หรือไม่
ไฟในใจของเขาพุ่งออกมาทันทีก้าวไปข้างหน้าด้วยความก้าวหน้าครั้งใหญ่เขาเตะประตูไปที่ห้องด้านใน การเตะครั้งนี้ไม่ได้ขาดความมั่นใจ ท้ายที่สุดเขาเพิ่งสนิทกับตระกูลมู่ ไม่มีใครในโรงเตี๊ยมนี้ที่มีสถานะที่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้
การเตะของผู้พิพากษาหลู่ไม่ได้ทำให้ยายตื่นขึ้นมาท่าทางการนอนหลับของนางแย่มากเป็นพิเศษ ไม่ต้องพูดถึงผ้าห่มที่ถูกเตะลงบนพื้น คอของนางถูกฉีกเปิดเผยให้เห็นไหล่ของนาง ขากางเกงของนางม้วนไปจนถึงเข่า เท้าของนางที่ปกคลุมไปด้วยเถ้าสีดำกำลังถูไปมากับผ้าปูที่นอน น้ำลายไหลออกมาจากมุมปากของนางทำให้หมอนครึ่งหนึ่งเปียก
ท่านฮูหยินหลู่เกือบจะอาเจียนออกมาและผู้พิพากษาหลู่ก็กลัวอย่างมาก เมื่อตรงไปที่เตียงเขาก็กล่าวว่า “นางเป็นใคร ? หญิงชราคนนี้มาจากไหน ? ”
เสียงตะโกนดังมากและทำให้ยายต้องขยี้ตา นางลุกนั่งมองคนที่อยู่ในห้องอย่างสับสนงุนงง และถามเฟิงหยูเฮง “พวกเขาเป็นใคร ? ”
เฟิงหยูเฮงตอบกลับอย่างรวดเร็ว“พวกเขาเป็นใต้เท้าหลู่และท่านฮูหยินหลู่เจ้าค่ะ”
ท่านฮูหยินหลู่ยังถามเฟิงหยูเฮง“นางเป็นใคร ? ”
เฟิงหยูเฮงมีสีหน้าวิตกกังวลจับมือนางแล้วกล่าวว่า“ท่านฮูหยินพูดแบบนี้ไม่
ได้เจ้าค่ะ นี่คือท่านยายจากพระราชวังของท่านผู้นำ นางได้รับคำสั่งจากท่านฮูหยินใหญ่ให้มาสอนข้าเกี่ยวกับกฎเกณฑ์เจ้าค่ะ”
เมื่อมีการกล่าวถึงเรื่องนี้ใต้เท้าหลู่และท่านฮูหยินหลู่ก็รู้ทันทีว่าพวกเขาผิด ใบหน้าของผู้พิพากษาหลู่เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความกังวล และเป็นท่านฮูหยินหลู่ที่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียง “อ่า” นางรีบไปหายาย รอยยิ้มบนใบหน้าของนางนางกล่าวเสียงดัง “นี่เป็นความล้มเหลวที่จะรู้จักคนที่คุ้นเคย ครอบครัวล้มเหลวในการรับรู้เจ้าค่ะ ท่านผู้นำตวนเป็นท่านปู่ของข้า การพูดของเราจริง ๆ และเป็นตระกูลอย่างแท้จริงเจ้าค่ะ”
ยายตะคอกนางได้ยินสิ่งที่ท่านฮูหยินหลู่เพิ่งพูด นางบอกว่านางน่าขยะแขยง ? อืม ไม่น่าแปลกใจที่นางจะส่งบ่าวรับใช้ของนางเข้าไปในพระราชวังของท่านผู้นำ แน่นอนว่ามันเป็นคนที่สามารถใช้ประโยชน์จากสถานการณ์
“ลืมมันไปเถิด”ยายโบกมือนาง “เมื่อเจ้ากลับมา อาบน้ำผู้หญิงคนนี้ ในขณะที่รถม้ากำลังจะมารับนาง”
”เจ้าค่ะท่านยายไม่ต้องกังวล ข้ารับประกันได้ว่านางจะถูกส่งในสภาพที่งดงามมากเจ้าค่ะ” นางเน้นย้ำคำเฉพาะ เห็นได้ชัดว่านางต้องการอวดท่ายืนของนาง
ยายลุกขึ้นจัดเก็บเสื้อผ้าของนางสวมถุงเท้าและรองเท้าก่อนที่นางจะสบตาคู่สามีภรรยาหลู่ จากนั้นนางก็เดินออกจากห้องไปเรียกผู้ดูแลเพื่อเตรียมอาหารให้นาง
ท่านฮูหยินหลู่เหลือบมองเฟิงหยูเฮงรอยยิ้มจอมปลอมปรากฎบนใบหน้าของนาง นางกล่าวว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ท้ายที่สุดถ้าเจ้าติดตามข้า ข้าจะต้องให้ประโยชน์บางอย่างแก่เจ้า มา ข้าจะช่วยเจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับตระกูลตวน ในอีกสักครู่เจ้าจะได้เข้าสู่รถม้าที่สวยงาม”
เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเปลี่ยนชุดผู้พิพากษาหลู่ออกจากห้องไป แล้วก็ลงไปชั้นล่างเพื่อทานอาหารเช้า เฟิงหยูเฮงเชื่อฟังและอนุญาตให้ท่านฮูหยินหลู่ช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่างไรก็ตามหลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว นางก็คว้าข้อมือของท่านฮูหยินหลู่ และกล่าวว่า “ท่านฮูหยินหลู่ เชี่ยนจินรู้สึกประหม่าเจ้าค่ะ ท่านต้องอยู่ข้าง ๆ เชี่ยนจินนะเจ้าคะ ! ”
