The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 568

　ตอนที่568 มันเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ภาพลวงตา
　　บางคนบอกว่าเมื่ออยู่ทางภาคเหนือโดยเฉพาะซงโจวฉากแบบนี้สามารถเห็นได้ทุกวัน ตวนมู่กันกัวสามารถควบคุมผู้หญิงทุกคนในมณฑลได้ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการเข้าสู่พระราชวัง เมื่ออายุ 13 ปี เด็กหญิงที่อายุยังไม่วัยปักปิ่น ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน เด็กผู้หญิงที่อายุยังไม่ถึงวัยปักปิ่นไม่สามารถแต่งงานได้
　　แต่ในมณฑลทางภาคเหนือที่หยาบคายและไร้เหตุผลเรื่องเหล่านี้ก็ถูกเพิกเฉย ยิ่งไปกว่านั้นตวนมู่กันกัวยังโปรดปรานกับเด็กผู้หญิงอายุน้อยเป็นพิเศษ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเด็กผู้หญิงที่เป็นเด็กยังเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาว่าพวกเขาจะถูกจับ และส่งไปยังพระราชวังฤดูหนาว สำหรับอนุทั้งสิบสองของตวนมู่อันกัว พวกเขามีชีวิตอยู่เหนือสิ่งเหล่านั้นในพระราชวังฤดูหนาว มันเทียบเท่ากับการสนับสนุน
　　ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหนีและไม่มีใครบนท้องถนนจัดการ หรือไปหยุดนาง ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นางจะไม่สามารถหลบหนีได้ก่อนที่ครอบครัวของนางจะถูกจับและถูกนำกลับมา พลเมืองในภาคเหนือคุ้นเคยกับการขายบุตรสาวเพื่อผลประโยชน์ ที่จริงแล้วพวกเขาต่างก็กระตือรือร้นที่จะให้บุตรสาวของพวกเขากลายเป็นที่โปรดปราน ท้ายที่สุดตราบใดที่พวกเขามีบุตรสาวอยู่ในพระราชวังฤดูหนาว พวกเขาจะได้รับการยกเว้นไม่ต้องเสียภาษี
　　เฟิงหยูเฮงเห็นผู้หญิงคนนั้นถูกจับได้อย่างรวดเร็วก่อนที่ครอบครัวของนางจะถูกพาตัวไปหาชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างถนนพวกเขากล่าวว่า “ท่านโปรดอย่ากังวล เราจะดูแลสั่งสอนบุตรสาวตัวน้อยของเราอย่างแน่นอน ไม่นานเราจะส่งนางไปยังห้องโถงมายาเจ้าค่ะ เรารับรองว่านางจะเชื่อฟังเจ้าค่ะ”
　　ชายวัยกลางคนถอนหายใจกล่าวว่า“ทุกปีระหว่างงานเลี้ยงครอบครัว 100 ครอบครัว หญิงสาวสองสามคนของห้องโถงมายาของเราจะถูกเลือกโดยท่านผู้นำเพื่อเข้าสู่พระราชวังฤดูหนาว นั่นคือเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่เปลี่ยนแปลงชีวิต ในตอนแรกผู้คนในห้องโถงมายาจะไม่ออกไปตามหาผู้คนอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นการทำเช่นนั้นอย่างเร่งด่วน โชคไม่ดีกลุ่มคนหนึ่งถูกส่งไปยังเฉียนโจวเพื่อแสดง และเฉียนโจวเห็นด้วยว่าพวกเขาจะกลับมาก่อนสิ้นปีนี้ แต่คนที่มาในปีนี้คือองค์ชายเหลียน องค์ชายไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ และมันยากสำหรับเราที่จะถาม ด้วยเหตุนี้เราจึงรีบออกมาและค้นหาคนสำรอง แต่ถ้าบุตรสาวของเจ้าไม่ต้องการเพียงแค่ลืมมัน นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถบังคับได้”
　　เฟิงหยูเฮงจ้องไปที่บุคคลผู้นั้นจากไปพักหนึ่งและมีความคิดปรากฏขึ้น ก่อนที่ความคิดนี้จะเกิดขึ้นในใจได้ บานซูก็บีบแขนของนางมาจากข้างแล้วพูดอย่างดุเดือดว่า “คุณหนูช่วยทำให้ข้าสบายใจได้หรือไม่ขอรับ ? อย่าไปสนใจกับความคิดนั้น”
　　เฟิงหยูเฮงกางมือของนาง“แต่ถ้าข้าไม่มีคิดแบบนั้น ข้าจะเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวได้อย่างไร ? ข้าไม่เชื่อว่าพลังภายในของเจ้าจะอนุญาตให้ข้าเข้าไปโดยที่ไม่มีใครรู้ ในวันที่พระราชวังมีผู้คนจำนวนมากปรากฏอยู่ ดังนั้นเราจึงสามารถลืมมันได้ สำหรับพระราชวังฤดูหนาว เนื่องจากเป็นพระราชวังเล็ก ๆ ของตวนมู่กันกัว มันจะไม่เปิดแน่นอน ยิ่งกว่านั้นหลังจากเหตุการณ์นั้น เขาจะมีความตั้งใจอย่างมากในการตามหาเรา”
　　บานซูส่ายหัวอีกครั้ง“ไม่ว่าคุณหนูจะพูดอะไร ข้าก็ไม่เห็นด้วยขอรับ”
　　“ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วยก็แค่ไปกับข้า”เฟิงหยูเฮงมองที่บานซู “เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาใด ๆ ข้าเลือกเส้นทางของห้องโถงมายา ดังนั้นเจ้าจะไปหาเส้นทางของตัวเองได้อย่างไร”
　　คำเหล่านี้ทำให้บานซูพิจารณาอย่างรอบคอบเขารู้ว่าเจ้านายของเขาจะยืนกรานตามคำพูดของนาง และมันก็ยากเกินไปที่จะเปลี่ยนความคิดของนาง นี่หมายความว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้ามาช่วยได้ถ้ามีอะไรผิดพลาด
　　เมื่อเห็นว่าบานซู่เต็มใจที่จะเชื่อฟังเฟิงหยูเฮงก็เผยอยิ้ม ทั้งสองเดินแบบนี้แล้วหันไปรอบ ๆ หลังจากทิ้งระยะห่างระหว่างพวกเขากับกลุ่ม บานซูก็พุ่งเข้าหานางทันทีมุ่งตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่ผู้พิพากษาหลู่อยู่
　　ตอนนี้เฟิงหยูเฮงไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าผู้พิพากษาหลู่นั้นโง่พอที่จะหลบหนีได้หากไม่มีรายชื่อนั้นแม้ว่าเขาจะสามารถอ่านให้ตวนมู่กันกัวฟัง ความน่าเชื่อถือของมันจะลดลง สำหรับผู้พิพากษาหลู่บุคคลเดียวที่เขาวางใจได้คือเฟิงหยูเฮง
　　แน่นอนว่าทั้งสองไม่ได้รอนานก่อนที่ผู้พิพากษาหลู่จะกลับมาในขณะที่มองสลดใจ เขาไม่แปลกใจเลยที่จะพบเฟิงหยูเฮงอยู่ในห้องแล้ว เขาแค่ถามนางด้วยน้ำเสียงที่ว้าวุ่น “วันมะรืนนี้จะเป็นงานเลี้ยงฉลองในครอบครัว 100 ครอบครัว องค์หญิง ข้าจะบอกเรื่องรายชื่อแก่ตวนมู่กันกัวอย่างไรดีขอรับ”
　　เฟิงหยูเฮงกางมือของนาง“แค่บอกเขาว่ารายชื่อถูกไฟไหม้ไปแล้ว”
　　ผู้พิพากษาหลู่สั่นถ้าเขาพูดแบบนี้เขาจะถูกฆ่าทันทีหรือไม่
　　บานซูเทชาหนึ่งถ้วยแล้วกล่าวขณะจิบน้ำชา “พรุ่งนี้จะมีคนมากมายที่พระราชวังฤดูหนาว องค์ชายของเฉียนโจวก็มาเช่นกัน ไม่ต้องกังวล ตวนมู่กันกัวจะไม่ทำให้ตัวเองดูโง่ที่จะเอาเรื่องกับเจ้า ทุกวันคือวันพิเศษ หากเจ้าไม่สามารถซ่อนตัวต่อไปได้อย่างแท้จริง ข้าจะพาเจ้าออกจากเมืองด้วยตัวเอง” ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้จะส่งเจ้าไปตามทางของเจ้า
　　ผู้พิพากษาหลู่พยักหน้าแล้วกล่าวว่า“ข้าต้องการให้เป็นเช่นนั้น ขอบคุณมาก”
　　เฟิงหยูเฮงและบานซูไม่ได้อยู่ในห้องอีกต่อไปทั้งสองนั่งเพียงครู่เดียวก่อนจะแยกทางกัน เฟิงหยูเฮงเดินตรงไปยังห้องโถงมายา ในขณะที่บานซูเก็บเป็นความลับมากและปฏิเสธที่จะบอกว่าเขาจะไปที่ไหน นางไม่ใส่ใจกับการเอาแต่ใจ เด็กเหลือขอคนนี้เริ่มมีความสามารถมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่จริงเขาสามารถทำให้ทุกอย่างจากเมืองหลวงไปทางทิศเหนือโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะสามารถเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวได้ ตวนมู่กันกัว เจ้าไม่สามารถฉลองวันเกิดเจ้าได้ อย่างไรก็ตามเจ้าไม่เคยคิดว่าองค์หญิงผู้นี้ไม่มีความตั้งใจที่จะให้เจ้าฉลองปีใหม่อย่างมีความสุข
　　ซงโจวมีห้องโถงมายาเพียงแห่งเดียวและเพื่อแสดงให้กับผู้นำแห่งภาคเหนือ ภาพมายาที่เรียกไม่มีอะไรมากไปกว่าเทคนิคมายากลสมัยใหม่ มันเป็นเพียงเทคนิคมายากลสมัยใหม่ส่วนใหญ่ที่อาศัยแสงไฟและอุปกรณ์ประกอบฉากที่มีเทคโนโลยีสูงเป็นเสาหลักของการสนับสนุน จำนวนเทคนิคที่จำเป็นเมื่อเทียบกับภาพมายาเหล่านี้ต่ำกว่ามาก ยุคโบราณนั้นแตกต่างกัน ไม่มีชุดเสื้อที่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงและทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับอุปกรณ์ประกอบฉากที่เรียบง่าย และมือวิเศษ ก่อนที่จะจากไปผู้พิพากษาหลู่บอกนางว่าห้องโถงมายาในซงโจวอยู่มาหลายชั่วอายุคนแล้ว คนที่ได้ก่อตั้งขึ้นนั้นมาจากเฉียนโจว และภาพมายาที่แสดงนั้นเกี่ยวข้องกับหิมะและน้ำแข็ง พวกมันลึกลับมาก ความหลงใหลของตวนมู่กันกัวกับภาพมายาไม่ด้อยกว่าความหลงใหลของเขากับผู้หญิง ดังนั้นห้องโถงมายาแห่งนี้จึงถูกส่งมอบรุ่นต่อรุ่น ในท้ายที่สุดมันก็กลายเป็นเพื่อความบันเทิงส่วนตัวของตวนมู่กันกัว
　　เฟิงหยูเฮงแต่งตัวเป็นเด็กสาวสามัญและเดินไปที่ห้องโถงมายา ผู้คนมากขึ้นเรื่อย ๆ ปรากฏบนถนนทีละน้อย ส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้หญิงที่สูงและอายุมาก เมื่อมองไปในทิศทางที่พวกเขาเดิน นางพบว่าพวกเขาทุกคนมุ่งหน้าไปยังห้องโถงมายา เด็กผู้หญิงช่างพูดมากกล่าวว่า “เป็นเรื่องยากที่ห้องโถงมายาจะมองหาสมาชิกใหม่ ในอดีตแม้ว่าพวกเขาจะมองหาสมาชิกใหม่ พวกเขาจะต้องเลือกมาก แต่ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาแพ้ผู้หญิงซักสองสามครั้ง พวกเขาทั้งหมดถูกเก็บไว้ในเฉียนโจวซึ่งเป็นประโยชน์ต่อเรา ข้าได้ยินมาว่าตราบใดที่เราเข้าไปในห้องโถงมายา เราจะได้รับเงินเล็กน้อย ค่าจ้างรายเดือนยังค่อนข้างน้อย ส่วนที่น่าดึงดูดที่สุดคือมีเด็กผู้หญิงไม่น้อยกว่าสิบคนที่ได้รับการคัดเลือกจากห้องโถงมายาโดยตวนมู่กันกัวเพื่อเข้าสู่พระราชวังฤดูหนาว เสี่ยวหยา ท่านแม่ของเจ้าป่วยและครอบครัวของเจ้ายังคงดิ้นรน นี่เป็นโอกาสที่ดี ! ”
　　เด็กสาวที่ชื่อเสี่ยวหยาแสดงออกอย่างกระวนกระวายใจและนางดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่านางไม่ต้องการเดินทางครั้งนี้ นางถามเด็กผู้หญิงที่เพิ่งพูดว่า “ไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ หรือ ? ข้าไม่อยากไป”
　　เด็กสาวพูดอย่างไร้ประโยชน์“ตั้งแต่แม่ของเจ้าล้มป่วย ครอบครัวของเจ้าได้ยืมเงินจากทุกครอบครัวที่เจ้าคุ้นเคยแล้ว เมื่อวานนี้ข้าเห็นพ่อของเจ้าไปที่คฤหาสน์หลี่ แต่พวกเขาไม่ได้เปิดประตู เว้นแต่ว่าเจ้าจะยอมแพ้ แต่เจ้าไม่มีทางเลือกอื่น”
　　ผู้หญิงอีกคนที่อยู่ด้านข้างแนะนำ“เสี่ยวหยา เจ้าคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในหมู่พวกเรา ตราบใดที่เจ้าเข้าสู่ห้องโถงมายา เจ้าไม่ต้องกังวลกับการถูกเลือก ! ตราบใดที่เจ้าสามารถเข้าไปในพระราชวังฤดูหนาว ท่านผู้นำจะให้เงินกับครอบครัวของเจ้า ไม่ต้องพูดถึงอาการป่วยของท่านแม่ของเจ้า แม้แต่ชีวิตประจำวันของพวกเขาก็จะดีขึ้น”
　　เสี่ยวหยาถอนหายใจยิ้มอย่างขมขื่นทำอะไรไม่ถูก นางตามพวกเขาไปข้างหน้า
　　เฟิงหยูเฮงเพิ่มความเร็วและจ้องมองที่เสี่ยวหยานางเพิ่งเห็นว่าผู้หญิงคนนี้เกิดมาพร้อมกับท่าทางบอบบางและนางก็ค่อนข้างน่ารัก มันไม่ใช่แค่ความน่ารัก แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของนางได้มากที่สุดคือความคล้ายคลึงกันเล็กน้อยในบริเวณคิ้ว เฟิงหยูเฮงสังเกตอยู่พักหนึ่งแล้วค่อย ๆ รู้สึกว่า ด้วยความคล้ายคลึงกันนี้ถ้านางกำจัดความเศร้าหมองบนใบหน้าของเสี่ยวหยา เสี่ยวหยาก็จะดูเหมือนนางมากขึ้น นี้ก็คล้ายพอแล้ว !
　　นางชะลอความเร็วของนางและปรับจิตใจของตัวเองทันทีดังนั้นนางจึงชะลอตัวลงอีกเล็กน้อย ตามหลังเสี่ยวหยาจากระยะไกล นางเดินไปตามทางจนกระทั่งพวกเขามาถึงประตูห้องโถงมายา
　　ห้องโถงมายาเปิดประตูต้อนรับผู้คนกระตุ้นความสนใจของสาว ๆ ในเมืองที่เต็มไปด้วยจินตนาการ นางเห็นเด็กผู้หญิงสองสามคนยืนอยู่ข้างหน้า และมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หน้าโต๊ะตัวเล็ก เขาเก็บบันทึกเกี่ยวกับผู้หญิงทุกคนที่มา ในเวลาเดียวกันเด็กผู้หญิงจะต้องส่งมอบการลงทะเบียนเพื่อให้บุคคลนี้เห็น
　　เสี่ยวหยาก็ก้าวหน้าเช่นนี้อย่างไรก็ตามนางไม่เต็มใจ แต่ในท้ายที่สุดนางไม่สามารถหลีกเลี่ยงการให้คำแนะนำกับสหายของนางได้ เนื่องจากนางส่งมอบการลงทะเบียน
　　เด็กหญิงเหล่านี้ไม่ได้เข้าสู่ห้องโถงมายาในทันทีพวกนางทั้งหมดกลับบ้าน เฟิงหยูเฮงได้ยินคนพูดว่าห้องโถงมายาต้องพิจารณาตัวตนและรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวอย่างระมัดระวัง ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกจะมีรถม้าไปรับในตอนเช้า
　　นางตามเสี่ยวหยากลับไปที่บ้านของนางบ้านไม่เก่ามาก แต่มันเงียบมากเกินไป มีเพียงชายชราคนหนึ่งที่เฝ้าประตู และบ่าวรับใช้อีกคนกำลังกวาดพื้นด้านใน ข้างในได้ยินเสียงของผู้หญิงไอ เสี่ยวหยาเปิดประตูเข้าไป แล้วเรียก “ท่านแม่”
　　เนื่องจากเฟิงหยูเฮงติดตามอยู่ข้างหลังในขณะที่ใช้มิติของนางนางจึงปรากฏขึ้นที่มุมห้อง และเห็นหญิงสาวที่ป่วยหนักคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของเสี่ยวหยานองไปด้วยน้ำตา
　　ผู้หญิงคนนั้นถามนางว่า“เจ้าไปไหนมา ? ”
　　เสี่ยวหยาตอบว่า“ข้าไปยืมเงิน” นางยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตาโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
　　ผู้หญิงคนนั้นไออยู่พักหนึ่งก่อนที่จะสงบลงนางเตือนเสี่ยวหยาอย่างรวดเร็ว “ถ้าเจ้าและพ่อของเจ้าต้องการยืมเงิน ข้าไม่สามารถห้ามพวกเจ้าได้ แต่เสี่ยวหยา เจ้าต้องจำไว้ว่า ไม่ว่าเจ้าจะคิดอะไร…”
　　เสี่ยวหยาไม่สามารถกลั้นน้ำตาของนางและหันหลังเช็ดน้ำตา ก่อนที่จะพูดกับมารดา “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ทำอย่างนั้นเจ้าค่ะ”
　　ผู้หญิงคนนั้นถอนหายใจด้วยความไม่เชื่อแต่ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ นางกล่าวว่า “ถ้าเจ้าใช้วิธีการแบบนั้นเพื่อหาเงิน ข้าควรกัดลิ้นตัวเองตายก่อนที่จะใช้เงินพวกนั้น ! ”
　　หลังจากพูดจบเสียงไอก็ดังขึ้นอีกครั้งขณะที่นางหมดสติอีกครั้ง ในที่สุดเสี่ยวหยาก็ร้องไห้ออกมา “ท่านแม่ ข้าขอโทษ เสี่ยวหยาไม่อยากให้ท่านแม่ตาย แต่ข้าไม่มีทางเลือกอื่น พระราชวังของท่านผู้นำหายไป แต่ยังมีพระราชวังฤดูหนาวอยู่ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าอาจจะไม่มีโอกาสทำหน้าที่ดูแลท่านแม่อีกต่อไป”
　　ยิ่งนางร้องไห้นางยิ่งเสียใจมากขึ้นนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครบางคนปรากฏตัวข้างหลังนาง นางแค่รู้สึกว่ามือวางอยู่บนไหล่ของนางเบา ๆ เสียงของเด็กผู้หญิงพูดกับนางว่า “ข้าสามารถรักษาอาการป่วยของท่านแม่เจ้าได้”