ตอนที่ 577 สหายจะต้องซื่อสัตย์
ตอนที่577 สหายจะต้องซื่อสัตย์
ตามปกติแล้วการซื้อยาไม่ใช่สิ่งที่เสี่ยวหยาควรทำด้วยสถานการณ์ที่ล่อแหลม นางควรจะทำให้ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกซึ่งสามารถมองเห็นได้ อย่างไรก็ตามด้วยเหตุบังเอิญฟู่เฮงก้าวขึ้นไปบนน้ำแข็งและเสียความสมดุลทำให้เขาล้มข้อเท้าพลิก ทำให้เสี่ยวหยาต้องออกมาหายาให้เจียงชี แต่นางยังต้องซื้อยาข้อเท้าพลิกให้บิดาด้วย นั่นคือเหตุผลที่นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกไปข้างนอก
นางทำอย่างดีที่สุดเพื่อใช้มาตรการป้องกันอย่างไรก็ตามนางก็ยังโชคร้าย โดยปกติแล้วความผิดพลาดเล็กน้อยนี้จะไม่ทำให้ใครสงสัย แต่น่าเสียดายที่ผู้หญิงสองคนนั้นคือคนที่อยู่ข้างคุณหนูตระกูลฉี ทั้งสองถูกไล่ออกจากห้องโถงมายาเพราะพวกนางไม่บรรลุมาตรฐาน พวกนางรู้สึกเกลียดชังเด็กผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวหยาอย่างลึกซึ้ง เนื่องจากการตายของบุตรสาวของตระกูลฉี จนถึงจุดที่เพียงแวบเดียวบนถนนก็ทำให้เด็กผู้หญิงคนหนึ่งสังเกตเห็นนางได้แม้ว่านางจะรีบใส่หมวกไม้ไผ่
เมื่อหญิงสาวถามสิ่งนี้เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างนางก็หยุด และจ้องมองอย่างรวดเร็วทันทีถามกลับว่า “เจ้าเห็นด้วยหรือ ? ”
“ใช่นางจริงหรือ? ” ทั้งสองอดไม่ได้ที่จะตกใจ แต่ในเวลาเดียวกันพวกนางมองไปรอบ ๆ และหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าองค์ชายเหลียนไม่ได้ออกมาด้วย แต่เมื่อนางไปกับองค์ชายเหลียน ทำไมนางถึงออกมาเองได้ ? ”
ด้วยความสงสัยเหล่านี้ทำให้ทั้งสองจึงตามหลังนางพวกเขาตามนางไปที่ร้านขายยาแล้วตามนางกลับไปที่บ้านของนางจากร้านขายยา หลังจากที่เสี่ยวหยาเข้ามาในบ้านของตระกูลฟู่แล้ว ทั้งสองก็ตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
อย่างไรก็ตามเสี่ยวหยาไม่รู้เกี่ยวกับสิ่งนี้
ความโชคร้ายคลี่คลายในคืนนั้นก่อนที่หายนะจะมาถึง เสี่ยวหยากำลังพูดกับเจียงชีเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูคล้ายกับนาง มารดาและบุตรสาวยังคงวิเคราะห์ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนแบบไหน ในเวลานี้ประตูหลักของบ้านตระกูลฟู่ถูกเปิดออก และผู้คนนับไม่ถ้วนเข้ามาถือคบเพลิง ดาบ และหอก
ในครั้งนี้ตวนมู่อันกัวเดินทางมาด้วยตัวเองเมื่อผู้คุมนำเสี่ยวหยามาให้เขา ตวนมู่อันกัวได้เข้าใจสถานการณ์ในทันที เขาโบกมือของเขาและออกคำสั่ง “ไปที่ทำการ ! ตามหาองค์หญิงจี่อัน ! ”
คำว่าองค์หญิงจี่อันสร้างความหวาดกลัวแก่ผู้คนในตระกูลฟู่พวกเขาไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงที่เหมือนเสี่ยวหยาจะมีภูมิหลังที่สูงส่ง แต่ในเวลาเดียวกันพวกเขายังเข้าใจด้วยว่าหายนะครั้งนี้ตระกูลจะต้องล่มสลาย มันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
อย่างไรก็ตามเมื่อเจียงชีถามตวนมู่อันกัวว่าจะจัดการกับตระกูลฟู่อย่างไรตวนมู่อันกัวบอกนางว่า “ส่งไปยังพระราชวังฤดูหนาวและกักขังไว้อย่างลับ ๆ ”
ในสถานที่ทำงานของเฉียนโจวเฟิงหยูเฮงนั่งอยู่ข้างเตียงขององค์ชายเหลียน หัวของนางพับจากความง่วงนอน องค์ชายเหลียนนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงและเริ่มพูดคุยกันอย่างเต็มที่ “ข้าคิดถึงเรื่องนี้เมื่อวานนี้ แม้ว่าเรื่องผีจะน่ากลัว แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ยินอะไรเลย นั่นคือเหตุผลที่เสี่ยวหยาจะเล่าเรื่องผีสองสามเรื่องให้ข้าฟังในวันนี้ ! ”
เฟิงหยูเฮงจ้องไปที่นางแล้วพูดอย่างเย็นชา“ผมขององค์ชายยุ่งเหยิง ริมฝีปากของพระองค์เป็นสีแดง พระองค์มีถุงดำอยู่ใต้ตา และการจ้องมองของพระองค์ว่างเปล่า พระองค์เองก็ดูเหมือนภูตผี พระองค์อยากฟังจริง ๆ หรือเพคะ”
องค์ชายเหลียนยกมือขึ้นและรู้สึกว่าใบหน้าของนางยิ้ม“นี่เป็นผลของการนอนไม่เพียงพอเมื่อวานนี้หรือไม่ ! ข้าได้ต่อสู้กับตัวเองตลอดเวลานี้ ข้าวิเคราะห์ว่าข้าสามารถจัดการเรื่องผีได้หรือไม่ ฮ่า ๆ แล้วเจ้าใช้ข้าสร้างเรื่องผีได้ยังไง ข้าควรจะเป็นผีที่มีชีวิตยืนยาวหรือผีหัวขาด หรือเป็นผีที่ไม่ใช่ทั้งชายและหญิง หากสิ่งเหล่านั้นยังคงไม่ดี วิญญาณของหมาจิ้งจอกจะเปลี่ยนไปอย่างไร ? เจ้าทำเรื่องเกี่ยวกับผีที่สวยงามได้หรือไม่ โดยอิงจากความงามของข้า”
ปัง!
ขณะที่ทั้งสองพูดกันประตูก็เปิดออกโดยใครบางคนจากภายนอก รูปร่างในชุดดำเข้ามาแล้วจับมือของเฟิงหยูเฮง “ไปกับข้าขอรับ”
นางรับรู้ว่าบุคคลนี้คือบานซูดังนั้นนางจึงไม่รู้สึกสับสน แต่องค์ชายเหลียนก็แตกต่างกัน ! นางไม่รู้จักบานซู ! เมื่อเขาเข้ามา นางก็กระโดดขึ้นไปบนเตียง ในการแสดงออกของนางนั้นมีความกลัวไม่มากนัก ขณะที่นางชี้ไปที่บานซูและถามอย่างงุนงง “เจ้า เจ้าเป็นนักฆ่าใช่หรือไม่ ? ”
บานซูเงยหน้ามองหญิงสาวและไม่พูดกับนางเขาพูดกับเฟิงหยูเฮง “ตวนมู่อันกัวไปที่บ้านของตระกูลฟู่ ตัวตนของคุณหนูถูกเปิดเผยแล้ว คนภายใต้คำสั่งของเขากำลังเข้ามาแล้ว ถ้าเราไม่ไปตอนนี้ มันจะสายเกินไปขอรับ”
ในขณะที่เขาพูดหญิงสาวสองคนที่ถือโคมไฟน้ำแข็งก็วิ่งเข้าไปพร้อมกับทหาร 2 คนตามหลังพวกเขา หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “องค์ชายเกิดเรื่องแล้วเพคะ ทหารจากทางเหนือได้เริ่มมุ่งหน้ามายังที่นี่ มีคนจำนวนมากเพคะ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วสิ่งแรกที่นางถามคือ “สถานการณ์ที่บ้านของตระกูลฟู่เป็นอย่างไร ? ”
บานซูส่ายหัว“สถานการณ์ไม่ดีขอรับ แม้ว่าตวนมู่อันกัวไม่ได้มีคำสั่งให้ฆ่าพวกเขา แต่ทั้งสามคนถูกควบคุมตัว ข้าไม่รู้ว่ามีวัตถุประสงค์เพื่ออะไร”
หัวใจของนางจมดิ่งลงย้อนกลับไปเมื่อนางตัดสินใจครั้งนี้ นางรู้สึกกังวล นอกจากการที่นางอยู่ภาคเหนือ นางยังเป็นตัวของตัวเองและขาดพลัง นางไม่มีอำนาจที่จะดูแลตระกูลฟู่ได้อย่างเหมาะสม เป็นผลให้นางคิดมานานแล้วว่าตระกูลฟู่จะถูกกักบริเวณโดยตวนมู่อันกัว สำหรับการมีคนที่ดูเหมือนนางโดยไม่จำเป็นต้องมีความสามารถในการเปลี่ยนแปลง ตราบใดที่ตวนมู่อันกัวไม่ได้ฆ่านาง นางก็ยังมีประโยชน์
เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นและถามบานซู “มีทางออกจากเมืองหรือไม่ ? ”
บานซูส่ายหัว“ฝ่าออกไปหรือขอรับ ? ตวนมู่อันกัวได้เคลื่อนไหวแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะปล่อยให้เราหนีไปได้ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าบอกให้คุณหนูออกไป แต่คุณหนูไม่ต้องการ ตอนนี้คุณหนูเสียใจหรือไม่ขอรับ ? ” บานซูโกรธจนกัดฟันของเขาด้วยความโกรธ
องค์ชายเหลียนยืนบนเตียงมองดูทั้งสองอย่างงุนงงหลังจากมองไปครู่หนึ่งนางถามด้วยเสียงงุนงงว่า “พวกเจ้าสองคนเป็นคนแบบไหนกัน ? ” ขณะที่พูดอย่างนี้นางชี้ไปที่บานซู “ถ้าเจ้าใส่ชุดดำเจ้าคงจะเป็นองครักษ์เงา แต่องครักษ์เงาที่พูดแบบนี้กับเจ้านายแบบนี้ ? ” หลังจากคิดไปซักพักนางก็ถามเฟิงหยูเฮง “เกิดอะไรขึ้น ? สิ่งที่ข้าได้ยินเจ้าพูด… เจ้าไม่ใช่เสี่ยวหยา ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าเป็นใคร”
นางเอื้อมมือไปแตะที่ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงและมือของนางถูกปัดออกไป “อย่าแตะต้องข้า”
“เฮอะทำไมเจ้าไร้เหตุผลเช่นนี้ ? ” องค์ชายเหลียนก็ไม่มีความสุข “เจ้ายั้งมือตอนที่แตะต้องตัวข้าหรือไม่ ? เจ้าไม่เพียงแต่แตะต้องตัวข้า แต่เจ้ายังกินปลาของข้าอีกด้วย นอกจากนี้เราเกือบนอนบนเตียงเดียวกัน มีอะไรให้รู้สึกอายบ้าง ข้าแค่อยากจะดูว่าเจ้าสวมหน้ากากที่ทำจากผิวหนังของมนุษย์หรือไม่ ข้าแค่อยากรู้”
หญิงสาวสองคนที่ถือโคมไฟน้ำแข็งมีสีหน้าโกรธแค้นพวกนางถามว่า “เจ้าเป็นใครกันแน่ ? เข้ามาใกล้ชิดกับองค์ชายเหลียน เป้าหมายของเจ้าคืออะไร ? ”
“เฮ้อ! ” เฟิงหยูเฮงไม่รู้จะทำยังไง “นี่น่าจะเป็นสิ่งที่ข้าถามเจ้า ! เป้าหมายขององค์ชายเหลียนที่เข้ามาใกล้ข้าคืออะไร ? เจ้าเป็นบ้าหรือ ? ข้าแค่อยากจะประจบประแจงตวนมู่อันกัวและต้องการไปพระราชวังฤดูหนาว เป็นผลให้องค์ชายของเจ้าไปและบังคับให้ข้ามาที่นี่ ข้ายังไม่ได้มีโอกาสชำระหนี้นี้กับเจ้า เจ้าเป็นคนที่หันหลังให้ข้าก่อนหรือ ? ”
หญิงสาวสองคนรู้สึกเศร้าหลังจากได้ยินนางพูดอย่างนี้ทั้งคู่หันมามององค์ชายเหลียน สายตาของพวกนางบ่งบอกถึงข้อความอย่างชัดเจน “องค์ชาย ทำไมองค์ชายจึงต้องการพานางกลับมาเพคะ ? ”
องค์ชายเหลียนยักไหล่“ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ต้องการมัน” หลังจากพูดอย่างนี้นางขยับเข้ามาใกล้และตบไหล่เฟิงหยูเฮง กล่าวเสียงดังพูดว่า “อย่ากลัว ! ตาแก่อย่างตวนมู่อันกัวจะไม่สามารถจับเจ้ากับข้าได้อย่างง่ายดาย ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด เราจะวิ่ง ! ”
“วิ่งไปไหน? ” เฟิงหยูเฮงไม่เข้าใจจริง ๆ “เจ้าหมายถึงอะไร ? เราจะวิ่งหนี ข้าจะต้องวิ่งแน่นอน แต่ทำไมเจ้าถึงมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ ? นอกจากนี้ข้าไม่ใช่เสี่ยวหยา เจ้าควรจะจับข้าด้วย”
องค์ชายเหลียนโบกมือของนาง“ทำไมต้องจับเจ้า ! เจ้าเป็นคนที่ตวนมู่อันกัวปรารถนาที่จะจับ ไม่ใช่คนที่ข้าต้องการจะจับ นอกจากนี้ข้าเกลียดเขามากที่สุด ศัตรูของศัตรูคือสหายของข้า สหายของเราต้องรู้จักความภักดี ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ นางก็กระโดดขึ้นจากเตียงแล้วเริ่มใส่เสื้อผ้า ในขณะที่ใส่ นางสั่งบ่าวรับใช้ทั้งสอง “เรียกคนเพื่อตั้งแถวรบในกองทหาร มู่ตวนอันกัวนั้นต้องการที่จะบุกรุกเข้ามาในสถานที่ของเฉียนโจว ไม่ว่าในกรณีใดเขาจะต้องทิ้งบางชีวิตไว้เบื้องหลังเพื่อเป็นการเสียสละโลหิตให้กับองค์ชายผู้นี้ ! ”
หญิงสาวทั้งสองตั้งใจใส่ฟังคำสั่งของนางหากไม่มีอะไรเพิ่ม พวกนางไปสั่งการทันที บานซูยังคงจับข้อมือของเฟิงหยูเฮงและใช้สายตาถาม “เราจะวิ่งหนีใช่หรือไม่ขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงคิดเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าของนาง“เนื่องจากองค์ชายเหลียนต้องการช่วยเหลือเรา การปฏิเสธจะไม่เหมาะสม มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเราจะยอมรับความรู้สึกเหล่านี้ แต่…” นางจ้องมองที่องค์ชายเหลียนพูดทีละคำ “องค์หญิงผู้นี้ไม่เคยลืมบุญคุณใครและข้าเป็นคนที่รักษาคำพูด ในอนาคตข้าหวังว่าองค์ชายเหลียนจะยอมรับการตอบแทนบุญคุณ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ยอมรับเจ้าค่ะ”
นางพูดว่า“องค์หญิง” ทำให้เกิดแสงสว่างเกิดขึ้นในสายตาขององค์ชายเหลียน อย่างไรก็ตามมันยังถูกเห็นโดยเฟิงหยูเฮง แต่นางไม่ได้เปิดเผย นางเพิ่งคิดว่ามีแผนการอยู่ในมือ แต่นางไม่รู้ว่าแผนการนี้คืออะไร
“ในเมื่อเจ้าพูดแบบนี้ตราบใดที่มันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่เกินไป ข้ายังสามารถได้รับประโยชน์จากเจ้าได้หรือ ? ” องค์ชายเหลียนยิ้มอย่างสวยงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ “ข้า เฟิงจาวเหลียนจะไม่ไปขอร้องราชวงศ์ต้าชุน หรือแม้กระทั่งสิ่งทั้งปวงของภาคเหนือเป็นการตอบแทน สำหรับสิ่งที่ข้าต้องการ… ข้าขอเวลาคิดอีกสักนิด ! ” นั่นดูน่าเกลียดปรากฏขึ้นอีกครั้ง “ข้าต้องคิดให้รอบคอบ นี่คือองค์หญิงจี่อัน ! คนที่รู้จักกันทั่วโลก ผลประโยชน์นี้ไม่สามารถสูญเปล่าได้”
“หืมม!”บานซูพูดอย่างเย็นชา และเงยหน้าขึ้นมองนาง “อย่ารีบพูดเรื่องเงื่อนไข ออกไปให้ได้ก่อน ก่อนที่จะคุยกัน”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้มสวยงามยิ่งขึ้นนางขยับมือไปที่ไหล่ของบานซู แม้กระนั้นนี่ก็ถูกปัดโดยบานซู นางยิ้มเยาะและกล่าวว่า “ทุกคนที่มาจากราชวงศ์ต้าชุนเป็นนักบวชหรือไม่ ? องค์ชายผู้นี้รูปงามมาก เหตุใดไม่มีใครตกหลุมรักข้าสักคน ? ”
ด้านนอกหน้าต่างเสียงกองทัพรักษาความสงบจะได้ยินทหารของภาคเหนือล้วนแต่ดุร้ายนัก ในขณะที่เดินเสียงนั้นดังกว่าคนของราชวงศ์ต้าชุน นอกจากนี้หิมะก็หนาขึ้นและเสียงที่ดังกึกก้องของหิมะก็ดังมาก
เฟิงหยูเฮงทำอะไรไม่ถูกมาก“ในเรื่องความงามของเจ้า เราจะคุยเรื่องนี้ในภายหลังได้หรือไม่ ? เรื่องเร่งด่วนตอนนี้คือการพาเราออกไปจากเมือง ไม่ต้องกังวล ข้าได้พูดไปแล้วก่อนหน้านี้ ตราบใดที่คำขอของเจ้าไม่มากจนเกินไป ข้าสัญญากับเจ้าได้”
“ดี! ” ในที่สุดองค์ชายเหลียนก็มีความสุข นางขยับแขนนอนลงบนเตียงของนาง
บานซูกำลังจะล่มสลาย“องค์ชายทำอะไรอยู่ ? เราเป็นคนที่ต้องหลบหนี แต่องค์ชายยังบรรทมอยู่อีกหรือพะยะค่ะ ? ” อย่างไรก็ตามอย่างที่คำพูดเหล่านี้พูดออกไป เขาเห็นองค์ชายเหลียนยกผ้าปูที่นอนขึ้นมาทันที แผ่นเตียงยกขึ้นเผยให้เห็นหลุมในพื้นดิน
องค์ชายเหลียนเป็นคนแรกที่กระโดดเข้ามาก่อนจะโบกมือให้เฟิงหยูเฮง“ลงมา ! ”
เฟิงหยูเฮงและบานซูก็ตามนางไปทันทีหลังจากที่ทั้งสามกระโดดลงไป ใครจะรู้ว่าองค์ชายเหลียนกดอะไร หลุมในพื้นดินถูกปิดแน่นทันที ดูเหมือนจะมีเสียงเบา ๆ ที่ได้ยินจากข้างบน และเฟิงหยูเฮงก็วิเคราะห์ว่าเป็นเสียงของแผ่นที่ถูกใส่กลับเข้าไป
นางกล่าว“นี่เป็นห้องสำคัญ แต่เจ้าให้ข้าเข้ามาในห้อง”
“สหายที่ดีต้องรู้จักความภักดี! ” นางพูดซ้ำอีกครั้ง
บานซูดึงไต้ออกมาและจุดไฟที่วางอยู่บนผนังเมื่อเปลวไฟส่องสว่างบนใบหน้าของสาวงามที่ไม่มีใครเทียบ เฟิงหยูเฮงก็ระลึกถึงบางอย่างได้ …
ตอนที่ 578 เจ้าไม่ได้สนใจซวนเทียนหมิงใช่หรือไม่ ?
ตอนที่578 เจ้าไม่ได้สนใจซวนเทียนหมิงใช่หรือไม่ ?
“เจ้าคนแซ่เฟิง! ” นางคว้าเสื้อคลุมผ้าสักหลาดสีแดงตรงหน้านาง “ตอนนี้เจ้าหมายถึงอะไร ความช่วยเหลือที่เจ้าถามข้าไม่ต้องใช้อาณาจักรเพื่อตอบแทนบุญคุณ ? เจ้าหมายความว่าจะไม่ต้องการความช่วยเหลือในระดับชาติหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนใช้โอกาสนี้จับมือเล็กๆ ของเฟิงหยูเฮง นางพยายามทำลายตัวเองให้เป็นอิสระแต่ล้มเหลว นางจึงไปตามน้ำกับมัน ผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างหน้าปิดปากและยิ้มพยักหน้า “ใช่ มันเป็นเรื่องส่วนตัว มันไม่เกี่ยวข้องกับพลเมืองหรืออาณาจักร”
“ถ้าอย่างนั้น…”ความรู้สึกไม่แน่นอนในใจของเฟิงหยูเฮง “เจ้าไม่ได้ชอบซวนเทียนหมิงใช่หรือไม่ ? เจ้าต้องการใช้บุญคุณนี้เพื่อให้ข้ายอมยกซวนเทียนหมิงให้กับเจ้าใช่หรือไม่ ? ”
เมื่อได้ยินแบบนี้บานซูก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความคิดของเจ้านาย นางคิดเรื่องนี้ได้อย่างไร ?
องค์ชายเหลียนเกือบจะสะดุดขาตัวเองเมื่อมองไปรอบ ๆ นางมองไปที่เฟิงหยูเฮงราวกับว่านางได้เห็นบางอย่างที่ผิดปกติ และไม่ได้พูดอะไร พวกนางวิ่งไปข้างหน้าอีกเล็กน้อย และเมื่อเฟิงหยูเฮงกำลังจะถามอีกครั้ง นางได้ยินองค์ชายเหลียนถามบานซู “เป็นไปได้หรือไม่ว่าคุณหนูของเจ้าเบาปัญญาเล็กน้อย ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าตามความเข้าใจของนางที่มีต่อบานซูและความรู้สึกลึกซึ้งระหว่างเจ้านายกับบ่าวรับใช้ เมื่อมีคนพูดอะไรที่คล้ายกับสมองของนาง บานซูก็จะดูถูกพวกเขา แม้ว่านี่จะเป็นคนงามอย่างองค์ชายเหลียน นางก็ไม่เชื่อว่าบานซูจะเป็นคนที่ต้องละทิ้งมิตรสหาย
ดังนั้นองค์ชายเหลียนมองไปที่บานซูอย่างมีความหมายใครจะรู้ได้ว่าบานซูจะพยักหน้าอย่างจริงจังต่อองค์ชายเหลียน ทั้งสองเริ่มถกกันอย่างจริงจัง
บานซูกล่าวว่า“ไม่ใช่ว่าคุณหนูเบาปัญญา มันเป็นเพียงบางครั้งที่ความคิดของนางจะนอกคอกเล็กน้อย”
องค์ชายเหลียนกล่าวว่า“เช่นนั้นพวกมันก็นอกคอกเกินไป ! ข้าคือองค์ชายเหลียน ! เจ้าคิดว่าข้าจะสนใจองค์ชายเก้างั้นหรือ ? ”
บานซูส่ายหน้า“นั่นเป็นไปไม่ได้แน่นอนพะยะค่ะ”
องค์ชายเหลียนมองกลับไปและกล่าวกับเฟิงหยูเฮง “ดูสิแม้แต่คนโง่ก็รู้” หลังจากนี้นางก็โดนบานซูตบบ่า…
อุโมงค์นี้ยาวมากมันนานมากที่เมื่อเฟิงหยูเฮงแอบมองดูในมิติของนางในเวลานั้นพวกเขาวิ่งมา 1 ชั่วยามเต็มแล้ว แต่อุโมงค์ไม่ได้ดูเหมือนว่ามันจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า
นางไม่สามารถทนได้นางถาม “อุโมงค์นี้จะนำไปสู่ที่ไหน ? นานแค่ไหนที่เราสามารถออกไปได้”
องค์ชายเหลียนก็หมดแรงหายใจไปหมดจากความเหนื่อยล้าจับแขนของบานซูด้วยมือข้างเดียว นางเกือบจะปีนขึ้นไปบนหลังของบานซู นางหันหลังกลับและถามเฟิงหยูเฮง “ออกไปทำไม ทำไมเราต้องออกไป? เจ้าต้องการที่จะหลบหนีไม่ใช่หรือ ถ้าเจ้าออกไป เจ้าจะหนีได้อย่างไร ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวย“ทำไมเราถึงออกไปข้างนอกไม่ได้ ? แม้ว่าอุโมงค์นี้จะออกไปข้างนอกเมืองซงโจว เนื่องจากเราวิ่งมานานแล้ว เราก็ควรจะถึงจุดสิ้นสุด”
องค์ชายเหลียนส่ายหัว“ไม่ ไม่ เราต้องวิ่งต่อไปอีก 1 ชั่วยามก่อนที่เราจะเห็นทางออก อุโมงค์นี้เชื่อมต่อไปยังภูเขาทางตะวันตกของเมืองกวนโจว หลังจากที่เราออกจากกวนโจวแล้ว เราจะเห็นว่าตัวเองรอดพ้นอิทธิพลจากทางเหนือ เจ้าถึงจะปลอดภัยอย่างแท้จริง”
“อะไรนะ? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวยอย่างสมบูรณ์ ไม่เพียงแต่อุโมงค์นี้ไปจนถึงกวนโจวเท่านั้น มันยังขยายไปถึงภูเขาทางตะวันตกของเมืองกวนโจวด้วย “สิ่งที่ตวนมู่อันกัวพยายามทำคืออะไร ? จริง ๆ แล้วเขามีอุโมงค์ยาวที่ขุดออกมาอย่างนั้นหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนไม่สามารถวิ่งต่อไปได้นางเกาะบานซูปฏิเสธที่จะวิ่งไปต่อ ไม่มีสิ่งใดที่บานซูสามารถทำได้นอกจากจะยกนางขึ้น อย่างไรก็ตามเขาพึมพำอย่างเงียบ ๆ “หน้าตาดีทีเดียว แต่หน้าอกเล็กไปหน่อย”
องค์ชายเหลียนอ้าปากและกัดคอของเขาบานซูเกือบจะขว้างนางลงด้วยความเจ็บปวด แต่ทันใดนั้นผู้หญิงคนนี้พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาลืมความคิดเช่นนั้น “มีคนไม่กี่คนที่อยู่ในอุโมงค์ข้างหน้า เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ หากเจ้าทิ้งองค์ชายผู้นี้ลง แม้ว่าเจ้าเสียชีวิตจากความเหนื่อยล้าเจ้าก็จะไม่สามารถออกไปได้”
เฟิงหยูเฮงปลอบบานซู“ทนอีกหน่อย มันจะดีกว่าเมื่อเราเข้าไปในภูเขา”
องค์ชายเหลียนมีสีหน้าบูดบึ้ง“เสี่ยวหยา”
“ข้าไม่ได้ชื่อเสี่ยวหยา”เฟิงหยูเฮงทำการแก้ไข “ข้าเรียกเจ้าว่าองค์ชายเหลียน ดังนั้นเจ้าควรเรียกข้าว่าองค์หญิงไม่ใช่หรือ ? ”
“ไม่”องค์ชายเหลียนปฏิเสธ “หากข้าเรียกเจ้าว่าองค์หญิง จะทำให้เราดูห่างเหินกันเกินไป พวกเราคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว เราเข้ากันได้ดี พวกเราสนิทกันมาก เรา…”
เฟิงหยูเฮงทนไม่ได้ที่จะฟังต่อไปเมื่อนางยกมือขึ้นแล้วตีก้นของอีกฝ่าย “อย่าแสดงละคร เจ้ายังไม่ได้บอกข้าว่าทำไมตวนมู่อันกัวขุดอุโมงค์นี้ นอกจากนี้เจ้ารู้เกี่ยวกับอุโมงค์นี้ได้อย่างไร ? ทำไมเจ้าคุ้นเคยกับเส้นทาง? หากเรายังคงทำเช่นนี้ต่อไป ตวนมู่อันกัวจะไปที่ทางออกเพื่อหยุดพวกเราหรือไม่ ? ”
องค์ชายเหลียนถูกตีก้นนางส่งเสียงกรีดร้องที่มีเสน่ห์อย่างมากออกมา เพิ่งได้ยิน เมื่อได้ยินทำให้บานซูรู้สึกไม่สบายใจ โชคดีที่นางไม่แปลกเกินไป หลังจากส่งเสียงกรีดร้องออกมา นางตอบคำถามของเฟิงหยูเฮงทันทีโดยบอกว่า “ลืมมันซะ ! ตวนมู่อันกัวจะมีความสามารถในการขุดสิ่งนี้ได้อย่างไร อุโมงค์นี้เสร็จสมบูรณ์ก่อนที่ท่านปู่ของเขาจะเกิดมา ข้าจะบอกเจ้าว่าอุโมงค์นี้ถูกขุดเมื่อทั้งสามมณฑลยังคงเป็นส่วนหนึ่งของเฉียนโจว อุมงค์ถูกขุดโดยคนจากเฉียนโจว มันค่อนข้างเป็นความลับและมีเพียงราชวงศ์เฉียนโจวเท่านั้นที่รู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ตวนมู่อันกัวไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเราไม่เคยมีคนขาดแคลนในภาคเหนือ สถานที่นี้ถูกสังเกตมาหลายปีแล้ว หลังจากตวนมู่อันกัวประกาศการตัดสินใจที่จะสวามิภักดิ์เฉียนโจว ผู้ปกครองของเฉียนโจวนั่นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้า ลูกพี่ลูกน้องของข้าเปลี่ยนตำแหน่งสถานที่ที่พวกเราจับตาทันที ใช่ เจ้าไม่ต้องกังวล แม้ว่าที่ทำการทั้งหมดจะถูกทำลาย แต่ทางเข้านั้นจะถูกปกคลุมด้วยพื้นดินเท่านั้น ตวนมู่อันกัวจะไม่ค้นพบมันอย่างแน่นอน”
นางพูดอย่างเป็นระเบียบแต่เฟิงหยูเฮงไม่สามารถสงบลงได้ ความรู้สึกของวิกฤตล้อมรอบนางตลอดเวลา จนถึงจุดที่ประสาทของนางตึงเครียดถึงขีดสุด ทำให้นางไม่รู้สึกสบายใจเหมือนที่องค์ชายเหลียนได้ปลอบโยน
บานซูก็รู้สึกถึงอันตรายชัดเจนมากเช่นกันเขาถาม “หลังจากผ่านไปหลายปี เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าตวนมู่อันกัวไม่ค้นพบมัน จะทำอย่างไรถ้าสุนัขจิ้งจอกเฒ่านั้นรู้ ถ้าเรารีบออกไปเช่นนี้ เราจะไม่รีบไปหาตาข่ายด้วยตัวเราเองหรือ ? ”
เมื่อนางพูดอย่างนี้พวกเขาก็หยุด ในขณะเดียวกันเฟิงหยูเฮงก็หยุดเช่นกัน ทั้งสองมองหน้ากันและเข้าใจในทันทีว่าพวกเขากำลังคิดในสิ่งเดียวกัน
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“เนื่องจากเราทำงานอยู่ที่นี่ เราจะช้าลงกว่าที่นั่น หากการคาดเดาของบานซูถูกต้องนั่นหมายความว่า… เราจะติดอยู่ในอุโมงค์นี้”
“เป็นไปไม่ได้”องค์ชายเหลียนส่ายหน้าและพูดอย่างมั่นใจ “นั่นเป็นไปไม่ได้ ย้อนกลับไปเมื่อเฉียนโจวขุดอุโมงค์นี้ จุดประสงค์นั้นมีไว้สำหรับหลอดเลือดดำมังกร สิ่งสำคัญเช่นนั้นตวนมู่อันกัวค้นพบได้อย่างไร”
“มันเป็นไปไม่ได้”บานซูเหวี่ยงนางลงจากหลังของเขา “สามมณฑลทางเหนือไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเฉียนโจวมานานกว่าร้อยปี พระองค์จะมีความชัดเจนในสิ่งที่ตวนมู่อันกัวได้ทำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาได้อย่างไรพะยะค่ะ ? ”
”ข้า…”
“เอาล่ะ!”เฟิงหยูเฮงพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ “หยุดเถียงกัน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาสำหรับการโต้เถียง ตอนนี้เราอยู่ที่นี่แล้ว นอกจากการไปต่อข้างหน้าไม่มีเส้นทางอื่น การหันหลังกลับก็เป็นไปไม่ได้ ดังนั้นเราจะไปต่อ จะมีทางออกแน่นอน ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ไม่มีอะไรผิดพลาด”
แน่นอนที่นั่นไม่มีอะไรจะผิดพลาด เพราะไม่ว่าอะไรเฟิงหยูเฮงก็มีวิธีช่วยชีวิต เป็นเพียงว่าถ้าพวกเขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่สำคัญ นางไม่ต้องการเปิดเผยความลับนั้น
องค์ชายเหลียนรู้ว่าคำพูดของนางไม่น่าเชื่อถือมากนักดังนั้นนางจึงอายเกินกว่า บานซูอุ้มนางต่อไป ลากไปตามขาที่อ่อนล้าของนาง พวกเขาเดินหน้าต่อไป แต่นางก็ค่อย ๆ ก้มลงข้างหลัง
เฟิงหยูเฮงมองย้อนกลับไปและถอนหายใจกับตัวเองคนผู้นี้เป็นสมาชิกของราชวงศ์อย่างแท้จริง บางทีนางไม่เคยประสบกับความลำบากแบบนี้มาก่อนในชีวิตของนาง วันนี้นางวิ่งได้ไกลและมันก็อยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ การที่นางจะเหนื่อยเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นนางจึงพูดกับบานซู “เจ้าอุ้มนางต่อไป ! ”
บานซูส่ายหัวเขาไม่ต้องการ !
“บานซู”นางพูดกับเขา “ถ้าเจ้าอุ้มนางไว้ เราก็สามารถเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้น”
อย่างไรก็ตามบานซูก็ถามว่า“ถ้านางเป็นสายลับล่ะ ? จะเป็นอย่างไรถ้านางล่อลวงพวกเราให้อยู่ที่นี่เพื่อรอให้ตวนมู่อันกัวจับเราขอรับ ? ”
ด้วยคำพูดเหล่านี้องค์ชายเหลียนสูญเสียมันไปก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะพูดผู้หญิงที่ดูเหมือนจะกำลังจะตายจากความเหนื่อยล้า ปีนขึ้นไปทันที กระโดดขึ้นไปบนหลังของบานซู โอบขาของนางรอบเอวของเขา นางโอบแขนข้างหนึ่งไว้รอบคอของเขาในขณะที่มืออีกข้างดึงผมของเขา นางพูดอย่างดุเดือดว่า “เจ้า ถ้าผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ต้องการทำร้ายเจ้า ข้าจะทำที่ห้องขัง ทำไมข้าต้องเสียเวลากับเรื่องนี้ ? เจ้าไม่ได้รู้เรื่องนี้ แต่เมื่อการป้องกันในสถานที่ตั้งเรียบร้อยแล้วไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ทิ้งชีวิตของเด็กหญิง 2 คนที่คอยรับใช้ข้าเป็นเวลาหลายปีพร้อมกับชีวิตของผู้คุมหลายคนเพื่อช่วยให้เจ้ารอดมาได้ แต่เจ้าก็ยังสงสัยว่าข้าเป็นสายลับ ถ้าข้าไม่ได้ตีเจ้าวันนี้ ข้าก็คงไม่ได้แซ่เฟิง ! ”
ขณะที่นางพูดนางกลายเป็นคนเลวทรามจริง ๆ ดึงผมของบานซูอย่างหมดหวัง
บานซูจะยอมรับนางได้อย่างไรว่าเป็นบ้าขณะที่ทั้งสองเริ่มบิดตัวและต่อสู้ องค์ชายเหลียนไม่รู้จักศิลปะการต่อสู้และต่อสู้อย่างน่าเกลียด ในขณะนี้สาวงามที่ไม่มีใครเทียบ ใช้ทั้งมือและเท้า แต่เสื้อผ้าของนางยุ่งเหยิง ผมของนางก็กระเซอะกระเซิงและแม้แต่ใบหน้าของนางก็เจ็บ อย่างไรก็ตามนางยังไม่สามารถเอาชนะบานซูได้ หลังจากแกว่งไปมาสองสามครั้ง บานซูก็จับนางไว้ใต้ร่างของเขา
องค์ชายเหลียนกัดฟันของนางด้วยความโกรธ“เจ้าลวนลามข้า ! ปล่อยข้านะ ! ”
เฟิงหยูเฮงเอามือตีหน้าผากตำแหน่งนี้ไม่ได้รับการขัดเกลา แต่เพื่อความสวยตรงนั้นคำว่า “ร่วมเพศ” นั้นได้รับการกลั่นกรองหรือไม่ ?
บานซูก็โกรธเขาตะโกนเสียงดัง ๆ “ดวงตาของเจ้าไม่ได้ตาบอดหรือ ! ข้าไม่สนใจท่าน ! หากข้าต้องการทำร้ายท่าน มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะทำลายผิวของท่าน และตีท่านจนกว่ามารดาของท่านจะไม่จำท่านได้ ! ”
“ไอ้บ้า!ท่านแม่ของข้าตายไปนานแล้ว หากเจ้ามีความสามารถก็ขุดนางขึ้นมาได้ได้ก็ทำสิ ! ดูนางสิ ! ”
ทั้งสองไม่มียอมแพ้กันคนหนึ่งอยู่ด้านบนและอีกคนอยู่ข้างใต้ เช่นนี้พวกเขาก็ปล้ำและสาปแช่ง ในตอนแรกพวกเขาสาปแช่งอย่างสม่ำเสมอ แต่บานซูก็ค่อย ๆ เริ่มตกต่ำ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถจับคู่กับนางได้อีกต่อไป
และเหตุผลที่เขาไม่สามารถเอาชนะองค์ชายเหลียนในเรื่องของการสาปแช่งได้นั่นก็คือองค์ชายเหลียนน่าทึ่งเกินกว่าที่จะสาปแช่ง ! “เอาเลย ! หากเจ้ากล้าก็จับหน้าอกของข้า ! นี่เป็นโอกาสสำหรับข้าที่จะพิสูจน์ว่ามันเล็กหรือใหญ่ ! ฮ่าๆๆ ! เจ้าคุกเข่าอยู่ที่ไหน นั่นเป็นสถานที่ที่เจ้าควรสัมผัสหรือไม่ ? หากเจ้ามีความสนใจในตัวข้า เพียงแค่พูดตรง ๆ ตำหนักของข้าผู้นี้ไม่ขาดแคลนคนอย่างเจ้า ! สะโพกของท่านปู่เฟิงไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถสัมผัสได้อย่างอิสระ เอามือของเจ้าออกไป ! ”
เฟิงหยูเฮงมองและไม่พูดอะไรเลย
จู่ๆ หูของนางก็ได้ยินเสียง เฟิงหยูเฮงตกใจและดุทั้งสองอย่างรวดเร็ว “หุบปาก ! แล้วฟัง”
