บทที่ 825 อวัยวะ (1)

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

แอนดี้​หันมา​มอง​ลู่​เซิ่งที่อยู่​ใกล้​ๆ

“คุณ​ล่ะ​ มีอะไร​อยาก​จะพูด​ไหม​”

ลู่​เซิ่งมอง​เขา​ก่อน​จะขบคิด​

“นาย​คิด​ว่า​คำถาม​นี้​มีประโยชน์​หรือ​”

แอนดี้​อึ้ง​

“เอ่อ​…ไม่…”

“ก็ตาม​นั้นแหละ​ กลับ​ไป​นอน​เถอะ​ อย่า​คิดมาก​ คิด​ให้​ดี​ว่า​นาย​มาที่นี่​ทำไม​” ลู่​เซิ่งพูด​จบ​ก็​หมุนตัว​เดิน​ไป​ยัง​ชั้น​ที่​ห้อง​ของ​ตัวเอง​อยู่​โดย​ไม่สนใจ​เขา​อีก​

แอนดี้​อึ้ง​อยู่กับที่​

เขา​หวน​นึกถึง​แม่และ​น้องสาว​ที่​ถูก​สาวก​เทพ​นอกรีต​บวงสรวง​ รวมถึง​พ่อ​กับ​สมาชิก​ครอบครัว​คนอื่นๆ​ ที่​ไล่ล่า​เหล่า​สาวก​นอกรีต​ไป​ทั่ว​

เขา​คือ​คนใน​ตระกูล​ล่า​ปีศาจ​ที่​โด่งดัง​ที่สุด​ใน​ยุโรป​ ดังนั้น​จึงรู้​ข้อมูล​ลับ​มากกว่า​คนธรรมดา​ทั่วไป​

“ทำไม​ถึงมาที่นี่​เห​รอ.​..” แอนดี้​สูด​หายใจ​ลึก​ ก้มหน้า​ลง​ “ไอ้​โลก​บ้าบอ​แบบนี้​ ความโกลาหล​ใกล้​เข้ามา​เรื่อยๆ​ แล้ว​ หรือ​จะต้อง​รอ​ความตาย​อยู่​ด้านนอก​ ปล่อย​ให้​ถูก​ฆ่าโดย​ไม่ทำ​อะไร​”

เขา​ส่ายหน้า​เล็กน้อย​ มองดู​เงาหลัง​ที่​ออกห่าง​ไป​ของ​ลู่​เซิ่ง ก่อน​จะหมุนตัว​เดิน​ไป​ยัง​ห้อง​ของ​ตัวเอง​ เพียงแต่​ขณะ​กำหมัด​แน่น​เล็บ​ของ​เขา​ฝังเข้าไป​ใน​เนื้อ​โดยไม่รู้ตัว​

ลู่​เซิ่งบิด​ลูกบิด​ประตู​ห้อง​ของ​ตัวเอง​ ขณะ​กำลังจะ​เข้าไป​

“ขอ​บอก​ความจริง​กับ​คุณ​อย่างหนึ่ง​” ทันใดนั้น​เสียง​ของ​หญิงสาว​ผม​ดำ​คน​ก่อน​ก็​ดัง​มาจาก​ด้าน​ข้าง​เขา​

เขา​เงยหน้า​ขึ้น​มอง​ หญิงสาว​คน​นั้น​ยืน​อยู่​ที่​ประตู​ห้อง​ทาง​ฝั่งขวามือ​ที่อยู่​ไม่ไกล​ออก​ไป​ ระหว่าง​ห้อง​ของ​ทั้งสอง​มีห้อง​ว่าง​สอง​ห้อง​คั่น​อยู่​ ถือว่า​ใกล้​กัน​มาก​ทีเดียว​

“อะไร​หรือ​” ลู่​เซิ่งรับคำ​เสียง​เบา​ รอคอย​ให้​เธอ​พูด​ขณะ​มอง​อีก​ฝ่าย​

หญิงสาว​ผุด​สีหน้า​เย็นชา​ ดวงตา​ฉาย​ความหยิ่ง​ทะนง​ที่​สูงส่งออกมา​ตาม​ธรรมชาติ​ แสดงให้เห็น​ว่า​เป็น​คุณหนู​ที่​ปกติ​อยู่​ใน​สังคม​ระดับ​ค่อนข้าง​สูง น้ำเสียง​สั่งคน​ที่​เป็นไป​เอง​ของ​เธอ​ คือ​สิ่งที่​คนธรรมดา​เลียนแบบ​ไม่ได้​

“พยายาม​เข้า​เถอะ​ คุณ​สามัญชน​” เธอ​เว้น​เล็กน้อย​ “ผลงาน​จาก​การ​สอบสัมภาษณ์​กับ​การ​สอบ​เบื้องต้น​ของ​คุณ​ไม่เลว​ ถ้าหาก​ผ่าน​การ​ปลูกถ่าย​ไป​ได้​ จงมาหา​ฉัน​ ตระกูล​ซีเฟอ​ลุ​สจะเป็น​ตัวเลือก​และ​ที่พึ่ง​ที่​ดี​ที่สุด​ของ​คุณ​”

เธอ​พิจารณา​ลู่​เซิ่ง

“อีกไม่นาน​คุณ​จะรู้​เอง​ว่า​ โลก​ที่​คุณ​พบ​เจอ​โหดร้าย​ขนาด​ไหน​ หาก​ไม่อยาก​ตาย​ ก็​จงคว้า​พลัง​ทั้งหมด​เพื่อ​เติบโต​เถอะ​”

โครม​

เธอ​เปิด​ประตู​เดิน​เข้าไป​ ก่อน​จะปิดล็อก​อย่าง​ผ่าเผย​

ลู่​เซิ่งกะพริบตา​ เข้าใจ​ความหมาย​ของ​หญิงสาว​คน​นี้​แล้ว​

ดูเหมือน​เธอ​จะมีความเกี่ยวพัน​กับ​ใคร​สัก​คนใน​มหาวิทยาลัย​ จึงทราบ​ผลสอบ​ของ​เขา​ เลย​พูดจา​ชักชวน​เขา​

‘ดูเหมือน​ผล​ประเมิน​ใน​มหาวิทยาลัย​ของ​เรา​จะไม่เลว​’ เขา​ยิ้ม​ๆ แล้ว​เดิน​เข้าไป​พักผ่อน​เช่นกัน​

พรุ่งนี้​ พรุ่งนี้​สมควร​เริ่ม​สัมผัส​กับ​ระบบ​พลัง​หลัก​บน​โลก​ใบ​นี้​ได้​อย่าง​แท้จริง​แล้ว​

หลังจาก​เข้า​ห้อง​ ลู่​เซิ่งก็​ปรับ​ลมหายใจ​เล็กน้อย​ ก่อน​จะอาบน้ำ​เข้านอน​

หนึ่ง​คืน​ผ่าน​ไป​โดย​ไร้​ความฝัน​

วัน​ต่อมา​ฟ้ายัง​ไม่ทัน​สว่าง​ เขา​ก็​ลืมตา​ขึ้น​บน​เตียง​ แล้ว​ลุกขึ้น​พร้อม​เลิก​ผ้าห่ม​

ห้อง​ที่อยู่​ด้าน​ข้าง​มีเสียง​ทุบ​พื้น​อย่าง​เจ็บปวด​ดัง​มา เหมือน​มีผู้ชาย​กำลัง​ตะโกน​อย่าง​ทรมาน​ จึงอาศัย​ความเจ็บปวด​จาก​การ​ทุบ​พื้น​มาข่ม​บางสิ่งบางอย่าง​ไว้​

ลู่​เซิ่งสวม​เครื่องแบบ​ที่​แจก​มา ปลด​กระดุม​สอง​เม็ด​บน​ เผย​ให้​เห็น​กล้าม​เนื้อที่​กำยำล่ำสัน​ส่วนหนึ่ง​ เครื่องแบบ​นี่​ตัวเล็ก​ไป​อยู่​บ้าง​ เกรง​ว่า​ถ้าเขา​ทำ​ขาด​คง​ไม่มีเปลี่ยน​แล้ว​

มหาวิทยาลัย​แจก​ให้​สอง​ชุด​

ลู่​เซิ่งยืน​สระผม​อยู่​หน้า​กระจก​ เขา​จำได้​ว่า​เขา​สระผม​ล่าสุด​เมื่อ​ร้อย​กว่า​ปีก่อน​ ตอนนี้​คิดไปคิดมา​ก็​รู้สึก​คิดถึง​บ้าง​จริงๆ​ นั่น​เป็น​ช่วงเวลา​ที่​เฉินอวิ๋น​ซียังอยู่​

เมื่อ​จัดการ​แต่งตัว​เรียบร้อย​แล้ว​ ลู่​เซิ่งก็​แบก​กระเป๋า​เรียน​เดิน​ออกจาก​ห้อง​

เขา​ลง​จาก​หอพัก​ หยิบ​เครื่องเงิน​ที่​ได้มา​เมื่อคืน​ออกมา​กลัด​ไว้​กับ​หน้าอก​ จากนั้น​ก็​สาวเท้า​ไปหา​หัวหน้า​หอพัก​เม็นเดิลส์​โซน​ที่​ยืน​อยู่​หน้า​ตึก​

ด้านหน้า​ชาย​วัยกลางคน​ชาว​เยอรมัน​หัวโบราณ​คน​นี้​ มีนักศึกษา​ใน​หอพัก​ยืน​อยู่​มากกว่า​ครึ่ง​แล้ว​

ลู่​เซิ่งรอ​อยู่​กับ​คนอื่นๆ​ สักพัก​ ในที่สุด​คน​ก็​มากัน​ครบ​ ทั้งหมด​มีสามสิบสอง​คน​ นี่​เป็น​นักศึกษา​ทั้งหมด​ของ​หอพัก​แล้ว​

“ไป​เถอะ​ ตาม​ฉัน​มา ตั้งแต่​นี้​เป็นต้นไป​ ฉัน​จะรับหน้าที่​จัดการ​เรื่อง​เร่งด่วน​มากมาย​ที่จะ​เกิดขึ้น​ต่อจากนี้​ของ​พวกคุณ​ ถ้าพวกคุณ​ทำสำเร็จ​ อย่างนั้น​ฉัน​จะขอ​อวยพร​ให้​พวกคุณ​ ถ้าพวกคุณ​ล้มเหลว​ ฉัน​จะจัดการ​พวกคุณ​ ง่ายดาย​แค่นี้​เอง​” เม็นเดิลส์​โซน​เอ่ย​อย่าง​ราบเรียบ​

คน​ส่วนใหญ่​ใน​หมู่​นักศึกษา​สามสิบ​กว่า​คน​เป็น​คนธรรมดา​ ต่าง​ก็​ขลาดกลัว​เล็กน้อย​เพราะ​คำพูด​นี้​ของ​เขา​

แต่​ก็​มีนักศึกษา​ที่​เตรียม​ใจมาแล้ว​ไม่กี่​คน​ที่​สีหน้า​ไม่เปลี่ยนแปลง​ เพียงแค่​มอง​เขา​อย่าง​สงบ​และ​จริงจัง​เท่านั้น​

ลู่​เซิ่งเห็น​แอนดี้​ใน​หมู่คน​ หนุ่ม​หล่อ​ผม​ทอง​คน​นี้​กำลัง​เคี้ยว​บุหรี่​ที่​ไม่ได้​จุด​มวน​หนึ่ง​ด้วย​ใบหน้า​เกียจคร้าน​อยู่​

ยังมี​คุณหนู​ผม​ดำ​คน​นั้น​ เธอ​กำลัง​ฟังคำพูด​ของ​หัวหน้า​หอพัก​ด้วย​สีหน้า​ติด​เย็นชา​

หลังจาก​การ​พูดคุย​สั้น​ๆ จบ​ลง​ เม็นเดิลส์​โซน​ก็​พา​ทุกคน​เดิน​ไป​ตาม​เส้นทาง​หลัก​ของ​สวน​ใน​มหาวิทยาลัย​ มุ่งหน้า​ไป​ยัง​เขต​มหาวิทยาลัย​ที่อยู่​ลึก​ที่สุด​

ลู่​เซิ่งจดจำ​แผนที่​ของ​มหาวิทยาลัย​ได้​ ตอนนี้​จึงเริ่ม​นึก​ทบทวน​เส้นทาง​ที่​สอดคล้องกัน​

เพียงแต่​หลังจาก​เดิน​ไป​ได้​สักพัก​ เขา​ก็​ค้นพบ​ความผิดปกติ​ทันที​ รอบข้าง​ปรากฏ​สิ่งก่อสร้าง​แบบ​เดียวกัน​จำนวน​ไม่น้อย​ตั้งแต่​เมื่อไร​ก็​ไม่รู้​ เส้น​ทางแยก​จำนวนมาก​ที่​เขา​คิด​ว่า​เดิน​มาจน​สุด​ทาง​แล้ว​ ถึงกับ​ยัง​เดิน​ต่อ​จาก​ปลายทาง​ไป​ได้​อีก​ระยะ​หนึ่ง​

ไม่นาน​เขา​ก็​สลัด​แผนที่​ใน​ความทรงจำ​ทิ้ง​โดย​สมบูรณ์​

ผ่าน​ไป​ราว​ยี่สิบ​นาที​ นักศึกษา​ส่วนหนึ่ง​ถึงขั้น​เริ่ม​เหงื่อ​ออก​ เม็นเดิลส์​โซน​ค่อย​พา​พวกเขา​เลี้ยว​เข้าไป​ใน​ป้อม​เตี้ย​สามชั้น​ที่​ดู​เก่าแก่​ถึงขีดสุด​แห่ง​หนึ่ง​

รูปปั้น​สำริด​สิบ​ตัวยืน​ตั้ง​แน่นขนัด​อยู่​หน้า​ประตู​ของ​ป้อม​เตี้ย​แห่ง​นี้​ พวก​มัน​ดู​สมจริง​ ไม่มีคน​มีชื่อเสียง​ใน​ประวัติศาสตร์​ หาก​แต่​เหมือน​ลักษณะ​ทางธรรมชาติ​ของ​สามัญชน​คนธรรมดา​ที่​พบเห็น​ได้​โดยทั่วไปแล้ว​ถูก​บันทึก​ไว้​อย่าง​กะทันหัน​มากกว่า​

เหล่า​นักศึกษา​ทยอย​เดินตาม​เม็นเดิลส์​โซน​เข้าไป​ใน​ตัว​ลาน​ด้านหน้า​ป้อม​เตี้ย​

ประตู​เปิด​อ้า​อยู่​

ด้านใน​มีไอ​เย็นยะเยือก​ทะลัก​ออกมา​อย่าง​ต่อเนื่อง​ ตอนนี้​มีคน​ไม่น้อย​เดิน​อยู่​ด้านใน​ แสดงให้เห็น​ว่า​พวกเขา​ไม่ใช่คน​กลุ่ม​แรก​ที่​มาถึง

ไม่มีใคร​พูด​อะไร​ ที่นี่​เหมือน​มีพลัง​แห่ง​ความ​เงียบ​ที่​อธิบาย​ไม่ได้​ชนิด​หนึ่ง​ ซึ่งทำให้​ทุกคน​เงียบเสียง​โดย​ไม่ได้​นัดหมาย​อยู่​ด้วย​

เม็นเดิลส์​โซน​เดิน​เข้าไป​ขอ​พวง​แขวน​ป้าย​กุญแจ​ที่​ทำ​จาก​สำริด​มาพวง​หนึ่ง​ บน​พวง​ห้อย​ป้าย​เล็ก​ๆ ทรง​รี​จำนวน​ไม่น้อย​ที่​เขียน​หมายเลข​เอาไว้​มากมาย​

เขา​แจก​ป้าย​เหล่านี้​ให้​ทุกคน​

“เห็น​ตัวเลข​บน​นั้น​ไหม​ ไป​เถอะ​ ไป​ยัง​ห้อง​ที่​ตรง​กับ​หมายเลข​ เดิน​เข้าไป​นั่งลง​บน​ที่นั่ง​ของ​ตัวเอง​ อีก​ประเดี๋ยว​จะเริ่ม​การ​ทดสอบ​อย่าง​เป็นทางการ​ นี่​เป็น​กระบวนการ​ที่​ผู้​ยื่น​คำร้องขอ​เรียน​วิชา​เฉพาะ​จะต้อง​ผ่าน​” เม็นเดิลส์​โซน​กำชับ​เสียงแหบ​พร่า​

“จงอย่า​ลืม​ยืนหยัด​และ​พยายาม​ จงอย่า​ได้​ยอมแพ้​ หาก​ยอมแพ้​เมื่อไร​ สิ่งที่​พวกคุณ​จะสูญเสีย​ไป​อาจจะ​ไม่ใช่เพียง​ปัจจุบัน​ ยังมี​อนาคต​ของ​พวกคุณ​ และ​ทุกสิ่งทุกอย่าง​ของ​พวกคุณ​” คำพูด​ท่อน​สุดท้าย​ของ​เขา​ไม่ได้​แสดง​การ​ปลอบโยน​ใดๆ​ กลับ​ทำให้​คน​ส่วนใหญ่​รู้สึก​ตกใจกลัว​ยิ่งกว่า​เดิม​

ลู่​เซิ่งแขวน​ป้าย​เข้ากับ​ข้อมือ​ แล้ว​ตาม​คนอื่น​เข้าไป​ใน​ป้อม​เตี้ย​

ด้านใน​ป้อมปราการ​ขนาดเล็ก​ฉบับ​ย่อส่วน​นี้​ มีนักศึกษา​เบียดเสียด​กัน​เนืองแน่น​

บ่อยครั้ง​จะมีคน​พุ่ง​ขึ้น​ตึก​อย่าง​ร้อนรน​ และ​มีคน​วิ่ง​ลง​มาตามหา​หมายเลข​อย่าง​เร่งรีบ​

แต่​สิ่งที่​น่าประหลาด​ก็​คือ​ เห็น​แค่​คน​เข้า​ ไม่เห็น​คน​ออก​

ลู่​เซิ่งหรี่ตา​มอง​ป้าย​หมายเลข​ของ​ตัวเอง​ หมายเลข​ 35

เขา​เดิน​วน​ดู​รอบ​ชั้นหนึ่ง​ก่อน​ หมายเลข​ห้อง​ของ​ชั้นหนึ่ง​มีถึงแค่​ห้อง​สามสิบ​เท่านั้น​ ดังนั้น​ห้อง​ของ​เขา​จึงอยู่​บน​ชั้นสอง​

ลู่​เซิ่งเดิน​ขึ้น​บันได​วน​เล็ก​ๆ ทางซ้าย​ขึ้นไป​ถึงชั้นสอง​ แล้ว​เร่งฝีเท้า​เดิน​ย่ำ​พรม​ผืน​หนา​ไป​ตาม​ทาง​ระเบียง​สีเหลือง​เข้ม​เล็ก​แคบ​

ไม่นาน​เขา​ก็​เจอ​ห้อง​หมายเลข​ 35

ใน​ห้อง​เงียบสงัด​ แม้แต่​ห้อง​ที่อยู่​รอบ​ๆ รวมถึง​ห้อง​ทั้งหมด​สิบ​กว่า​ห้อง​ที่​เหลือ​ใน​ระเบียง​ทางเดิน​ ก็​เงียบงัน​ไป​บ้าง​

ลู่​เซิ่งหยี​ตา​ แล้ว​ยื่นมือ​ไป​บิด​ลูกบิด​แผ่วเบา​

หลังจาก​เปิด​ประตู​ ก็​เห็น​เก้าอี้​โลหะ​สีดำ​ที่​วาง​หันหน้าเข้าหากัน​สอง​ตัว​

นอกจากนี้​แล้ว​ ห้อง​ทั้ง​ห้อง​ก็​เหลือง​มัวซัว​ ไม่มีอะไร​เลย​

ไม่มีหน้าต่าง​ ไม่มีเครื่องเรือน​ ไม่มีเครื่องประดับ​ ไม่มีลวดลาย​ นอกจาก​กำแพง​และ​พื้นที่​ทั้ง​เรียบ​และ​แข็ง​แล้ว​ ก็​ไม่มีอะไร​อีก​

ลู่​เซิ่งเดิน​เข้าไป​ มอง​ที่พัก​แขน​ของ​เก้าอี้​สอง​ตัว​ บน​เก้าอี้​ทางขวามือ​เขียน​เลข​ 35 อันเป็น​หมายเลข​ของ​เขา​เอาไว้​

เขา​นั่งลง​บน​เก้าอี้​ฝั่งตรงข้าม​ สอง​แขน​วาง​บน​ที่พัก​แขน​ หลัง​พิง​กับ​พนักเก้าอี้​

สิ่งของ​ที่​เย็นเยียบ​และ​แหลมคม​บน​พนักเก้าอี้​จ่อ​กับ​ท้ายทอย​ของ​เขา​

ฉึก​

ความเจ็บปวด​เล็ก​ๆ ปรากฏ​ขึ้น​ตรง​ท้ายทอย​แล้ว​หาย​ไป​ ความเจ็บปวด​แค่นี้​ถึงขั้น​ทำให้​ลู่​เซิ่งคิด​ว่า​ตัว​เขา​คิด​ไป​เอง​หรือไม่​

ถ้าไม่ใช่คุณสมบัติ​ร่างกาย​กับ​อวัยวะ​ทั้ง​ห้า​ของ​เขา​ได้รับ​การ​เสริม​ความ​แข็งแกร่ง​ถึงขั้น​อลังการ​ถึงขีดสุด​ เขา​ก็​ไม่มีทาง​สัมผัส​ความเจ็บปวด​เพียงเท่านี้​ได้​

“หือ​” เขา​เอื้อมมือ​ลูบ​ท้ายทอย​

ในเวลาเดียวกัน​ ภายใน​ห้อง​อื่น​

ท้ายทอย​ของ​นักศึกษา​ที่นั่ง​อยู่​บน​เก้าอี้​หลาย​คน​ ถูก​ฝังอวัยวะ​เนื้อเยื่อ​ใหม่​เข้าไป​

นักศึกษา​หลาย​คน​ลังเล​อยู่​สอง​สามวินาที​ จากนั้น​สอง​ตา​ก็​เริ่ม​กลายเป็น​สีน้ำเงิน​

เส้นเลือด​สีน้ำเงิน​นับไม่ถ้วน​เริ่ม​แผ่ขยาย​ด้านใน​นัยน์ตา​ของ​พวกเขา​ ย้อม​ดวงตา​เป็น​สีน้ำเงิน​

ร่างกาย​ที่นั่ง​อยู่​บน​เก้าอี้​ของ​พวกเขา​ดิ้น​สะบัด​อย่าง​รุนแรง​โดย​ไร้​สุ้มเสียง​

ฟู่…

ลู่​เซิ่งพ่น​ไอ​ร้อน​ออกมา​เฮือก​หนึ่ง​

ดวงตา​ของ​เขา​แปร​เปลี่ยนเป็น​สีฟ้าเล็กน้อย​ แต่​ยังอีก​ห่างไกล​นัก​ที่​สีฟ้าจะกระจาย​เต็ม​ดวงตา​

ใน​ฐานะ​มาร​สวรรค์​มายา​พิศวง​ที่​ควบคุม​ตัวเอง​ได้​อย่าง​สมบูรณ์​ เขา​ค้นพบ​ของ​สิ่งนั้น​ใน​ทันทีที่​เนื้อเยื่อ​ชนิด​นั้น​สำแดง​ผล​

เขา​ยก​แขนขวา​ขึ้น​มอง​ บน​แขน​มีก้อน​เนื้อ​ขนาด​เท่า​ผล​ท้อ​งอก​ขึ้น​มาตั้งแต่​เมื่อไร​ก็​ไม่ทราบ​ เหมือนกับ​ช่อดอก​ที่​กำลังจะ​ผลิบาน​ ผิว​ของ​เนื้องอก​มีลวดลาย​เรียว​ยาว​หลาย​สาย​กระจาย​อยู่​

ของเหลว​เย็นเยียบ​ที่​ไม่เสถียร​ถึงขีดสุด​เริ่ม​ไหล​ออก​มาจาก​ก้อน​เนื้อ​ ผสม​กับ​ระบบ​ต่อม​ไร้​ท่อ​ภายใน​ แล้ว​ไหลเวียน​ไป​ทั่ว​ร่าง​

‘เป็น​พลัง​ที่​สุดยอด​จริงๆ​…ถึงกับ​เล็ด​รอด​ผ่าน​การ​จับตาดู​ของ​เรา​ไป​ได้​…’ ลู่​เซิ่งเพิ่งจะ​เคย​เห็น​พลัง​ที่​หลั่งไหล​เข้าสู่​กาย​เนื้อ​ร่าง​ที่​ถูก​ครอบครอง​โดย​มาร​สวรรค์​มายา​พิศวง​ได้​อย่าง​เงียบเชียบ​เช่นนี้​เป็นครั้งแรก​

เขา​เดา​ออก​แล้ว​ว่า​ จักรวาล​แห่ง​นี้​เป็น​จักรวาล​พลังงาน​สูงเช่นเดียวกับ​จักรวาล​มาร​สวรรค์​

กล่าวถึง​แล้ว​ แม้โลก​มาร​สวรรค์​จะได้​ชื่อว่า​เป็น​จุดจบ​ของ​หมื่น​โลกา​ แต่​นี่​เป็น​เพียง​สำหรับ​จักรวาล​ระดับ​พลังงาน​ต่ำ​โดยรอบ​ที่​ถูก​ค้นพบ​แล้ว​เท่านั้น​

จักรวาล​ระดับ​พลังงาน​สูงของแท้​ไม่มีจักรวาล​ไหน​ที่​ธรรมดา​สามัญ

การ​ไหลเวียน​ของ​พลังงาน​สีฟ้าเร่งรุด​เร็ว​ขึ้น​เรื่อยๆ​ ของเหลว​ที่​เย็นเยียบ​ชนิด​นี้​ให้​ความรู้สึก​เหมือน​ฉีด​น้ำเกลือ​เข้า​เส้น​ ทำให้​เลือด​ที่​ตอนแรก​ไหล​เร็ว​อยู่​บ้าง​ของ​ลู่​เซิ่งเชื่องช้า​ลง​

ผ่าน​ไป​ราว​สิบ​นาที​

“เสร็จ​แล้ว​ คุณ​ออกมา​ได้​” ด้านนอก​ประตู​มีเสียงพูด​ดัง​เข้ามา​ เหมือนว่า​จะมีผู้หญิง​ยืน​เฝ้าอยู่​หน้า​ประตู​มาโดยตลอด​

ลู่​เซิ่งหลับตา​ ปรับ​สภาพ​ทั่ว​ร่าง​อย่าง​นิ่งเงียบ​ มองดู​ก้อน​เนื้อ​บน​แขน​ น้ำ​พลังงาน​ที่​ไหลเวียน​ใน​ร่างกาย​เหมือนกับ​กำลัง​ส่งผล​ต่อ​สิ่งที่อยู่​บน​แขน​

เขา​สัมผัส​ได้​ว่า​พลังงาน​ที่​บิดเบี้ยว​และ​แปลกประหลาด​สาย​หนึ่ง​ค่อยๆ​ จับตัว​ขึ้น​ใน​ก้อน​เนื้อ​ก้อน​นี้​

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

Status: Ongoing

โปรแกรมปรับแต่งเกมในโลกเดิมกลายเป็นความสามารถพิเศษในหัวเขา และเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในโลกที่เต็มไปด้วยภูตผีมารปีศาจนี้ ผู้ใดขวางเขา มันผู้นั้นเป็นมารปีศาจ เมื่อเป็นมารปีศาจ ก็ต้องตาย!!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท