บทที่ 847 ปั่นป่วน (1)

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

“คุณ​นำ​ไป​ทดลอง​กับ​ตัวอย่าง​ดูก่อน​ จากนั้น​หยด​สาร​ทดลอง​ตัว​ที่สาม​เข้าไป​ แล้ว​บันทึก​ปฏิกิริยา​”

“ครับ​ศาสตราจารย์​”

ลู่​เซิ่งถือ​ตัวอย่าง​ออกจาก​ห้องทดลอง​ ก่อน​จะยัด​เข้า​ปาก​ เคี้ยว​ๆกลืน​ จากนั้น​ก็​เขียน​บันทึก​การทดลอง​บน​เคาน์เตอร์​

“ศาสตราจารย์​ การทดลอง​ล้มเหลว​ครับ​” เขา​กลับ​ห้องทดลอง​และ​ส่งบันทึก​ให้​ดาห์ล​ “ผม​ว่า​จำนวน​อาจจะ​ไม่พอ​ ต้อง​เพิ่ม​อีกหน่อย​”

“จำนวน​เหรอ​ แต่​ตัวอย่าง​เนื้อ​แบบนี้​ต้อง​เฉือน​จาก​ปีศาจ​ขั้นสูง​เท่านั้น​นะ​…ไม่ได้​หา​กัน​ง่ายๆ​ ด้วย​สิ…” ดาห์ล​เกา​หัว​เอ่ย​อย่าง​จนปัญญา​ “รายงาน​การทดลอง​เมื่อ​ครู่​ล่ะ​ สาร​ทดลอง​ที่สาม​ล่ะ​ ประสิทธิผล​เป็น​อย่างไร​”

ลู่​เซิ่งยักไหล่​

“น่าเสียดาย​มาก​ ผม​ว่า​สาร​ทดลอง​ก็​มีจำนวน​ไม่พอ​เหมือนกัน​”

“งั้น​เดี๋ยว​ฉัน​จะไป​คิด​หา​วิธี​…” ดาห์ล​เกา​หนัง​ศีรษะ​ “ทำไม​ช่วงนี้​ถึงใช้ของ​ทดลอง​เยอะ​ขึ้น​เรื่อยๆ​ กัน​นะ​”

“แต่​ผลลัพธ์​ก็​ออกมา​เร็ว​เหมือนกัน​ไม่ใช่เหรอ​ครับ​” ลู่​เซิ่งถามอย่าง​จริงจัง​

“ถึงจะพูด​แบบนี้​ แต่​สิ้นเปลือง​แบบนี้​…เงินทุน​จาก​เบื้องบน​ไม่แน่​จะพอใช้​น่ะ​สิ…” ดาห์ล​พูด​อย่าง​ปวดหัว​

“ศาสตราจารย์​ พวกเรา​ได้​ผลลัพธ์​อย่าง​ต่อเนื่อง​ ทั้ง​ยังมี​คุณภาพ​น่า​ตกใจ​ทั้งนั้น​ เชื่อ​ว่า​บอร์ด​บริหาร​คง​ไม่ปฏิเสธ​พวกเรา​เพียง​เพราะ​เงื่อนไข​เล็ก​ๆ แค่นี้​หรอก​ครับ​” ลู่​เซิ่งโน้มน้าว​

“เอาเถอะ​…อีก​ประเดี๋ยว​ฉัน​จะลอง​รายงาน​ขึ้น​ไปดู​ มานี่​สิ เอา​ตัวอย่าง​นี่​ไป​ทดลอง​ปฏิกิริยา​ดู​”

“รับทราบ​ครับ​ศาสตราจารย์​” ลู่​เซิ่งรับ​จาน​ตัวอย่าง​ใบ​เล็ก​ไว้​ ก่อน​จะหมุนตัว​เข้าไป​ใน​ห้องทดลอง​อีก​ห้อง​ เขา​เหลือ​ตัวอย่าง​ไว้​ทำ​ทดลอง​นิดหน่อย​เท่านั้น​ ส่วนที่เหลือ​ยัด​เข้าไป​ใน​ปาก​เกลี้ยง​

ชีวิต​แบบนี้​กล่าว​ไม่ได้​ว่า​สะดวกสบาย​ แต่​อย่าง​น้อย​ของกิน​ก็​ไม่ย่ำแย่​

งาน​ใน​ห้องทดลอง​ของ​สถาน​วิจัย​จบ​ลง​อย่าง​รวดเร็ว​ เป็น​เพราะ​ใช้วัตถุดิบ​สำหรับ​ทดลอง​หมด​แล้ว​ ดังนั้น​ลู่​เซิ่งจึงขอ​กลับ​ก่อนเวลา​ได้​

เขา​พูดคุย​กับ​รุ่นพี่​ผู้หญิง​ที่​ทำหน้าที่​ทดลอง​อีก​คน​ระหว่างทาง​สอง​สามคำ​ จากนั้น​ก็​เดิน​ไป​ทาง​หอพัก​ แต่​ยัง​ไม่ได้​กลับ​หอ​

แต่​เลี้ยว​ไป​ด้านหลัง​ตึก​ทดลอง​แห่ง​หนึ่ง​ของ​มหาวิทยาลัย​

ใน​เวลา​กลางคืน​ ลู่​เซิ่งอาศัย​แสงจันทร์​ เดิน​ตัดผ่าน​สิ่งก่อสร้าง​ทรุดโทรม​ด้านหลัง​ตึก​

เขา​เดิน​ไป​ถึงข้าง​อาคารเรียน​ร้าง​ที่​มีเถาวัลย์​และ​ตะไคร่น้ำ​เกาะ​เต็มไปหมด​

เขต​มหาวิทยาลัย​ถูก​รั้ว​โลหะ​แบ่ง​ตรงนี้​ ด้าน​หนึ่ง​คือ​เขต​เรียน​ใหม่​ ด้าน​หนึ่ง​คือ​เขต​อาคาร​ที่​ทรุดโทรม​จน​ไม่อาจ​บูรณะ​ได้​แล้ว​

ลู่​เซิ่งข้าม​รั้ว​เข้าไป​ใน​เขต​อาคาร​เก่า​เบา​ๆ

เขา​เดิน​เข้า​อาคารเรียน​หลัง​หนึ่ง​อย่าง​คุ้นเคย​ แล้ว​ขึ้น​บันได​ไป​ถึงห้องรับแขก​ที่​ห่าง​จาก​ดาดฟ้า​เพียง​ชั้นเดียว​

พื้น​ห้องรับแขก​เต็มไปด้วย​มีด​สำหรับ​แกะสลัก​และ​แม่พิมพ์​ สิ่งที่​แกะสลัก​ดู​คล้าย​จะมีร่องรอย​ที่​เหมือน​เลือด​

เขา​นั่ง​เพ่ง​พินิจ​ลวดลาย​ใน​ห้องรับแขก​อย่าง​ละเอียด​

นับตั้งแต่​คิด​ได้ที่​ริม​ทะเลสาบ​ใน​ครั้งก่อน​ ลู่​เซิ่งก็​ตัดสินใจ​เคลื่อนไหว​ใหญ่​อย่าง​แท้จริง​เหมือน​ครั้ง​อยู่​ใน​โลก​มังกร​ยักษ์​

อาศัย​เขา​เพียง​คนเดียว​ มีขุม​กำลัง​น้อย​ไป​จริงๆ​

หลังจาก​พิจารณา​ลวดลาย​เสร็จ​ ลู่​เซิ่งก็​ใช้มีด​แกะสลัก​แกะ​เป็น​งูมีปีก​ขนาดเล็ก​ๆ หลาย​ตัวอย่าง​บรรจง​ งูมีปีก​พวก​นี้​มีจำนวน​มากมาย​ เหมือนกับ​แมลง​นับไม่ถ้วน​ห้อมล้อม​ห้องรับแขก​เป็น​วงกลม​ใหญ่​

ลู่​เซิ่งเคลื่อนไหว​อย่าง​รวดเร็ว​ ใช้เวลา​หนึ่ง​ชั่วโมง​ก็​แกะสลัก​โถงรับแขก​เสร็จ​ แทนที่จะ​บอ​กว่า​แกะสลัก​ ควรจะ​บอ​กว่า​เขา​กำลัง​วาดรูป​มากกว่า​

ครืด​ๆ…

ลู่​เซิ่งใช้มีด​แกะสลัก​วาด​ดวงตา​ของ​งูมีปีก​เป็น​อย่าง​สุดท้าย​ ก่อน​จะโยน​มีด​ทิ้ง​

‘จุด​ที่สอง​เสร็จสิ้น​’

เขา​จำเป็นต้อง​สร้าง​ค่าย​กล​จุติ​ด้วย​จำนวน​ที่​มาก​พอ​ใน​มหาวิทยาลัย​ วิธีการ​คง​สภาพ​ของ​พลังงาน​ใน​โลก​ใบ​นี้​แปลกประหลาด​เป็น​อย่างยิ่ง​ ดังนั้น​เขา​จึงจำเป็นต้อง​ปรับ​แก้​ความรู้​ค่าย​กล​ที่​ตนเอง​มีอยู่​แต่เดิม​

ใช้เวลา​ของ​เขา​ไป​ไม่น้อย​ จากนั้น​ก็​เป็นการ​เลือก​จุด​จุติ​ใน​มหาวิทยาลัย​หา​ได้​ยาก​ยิ่ง​ ทุกที่​เต็มไปด้วย​นักศึกษา​ลาดตระเวน​ หาก​ไม่ระวัง​แม้แต่​นิดเดียว​ก็​จะถูก​พบ​เข้า​ทันที​

ดังนั้น​สุดท้าย​ลู่​เซิ่งจึงเลือก​สร้าง​จุด​จุติ​ใน​เขต​อาคาร​เก่า​ที่อยู่​ใกล้​ๆ

หลัง​จัดวาง​ค่าย​กล​เสร็จสิ้น​ เขา​ก็​แอบ​ออกจาก​ที่นี่​ กระแส​อากาศ​ที่​พ่น​ออกมา​ข้าง​ใต้เท้า​ทำให้​เขา​ไม่ทิ้ง​รอยเท้า​ใดๆ​ ไว้​

หอคอย​นกฮูก​สังเกตการณ์​มิสกา​

ใน​ฐานะ​ที่​เป็น​หอคอย​สังเกตการณ์​ที่สูง​ที่สุด​เพียง​แห่ง​เดียว​ใน​มหาวิทยาลัย​ ที่นี่​ไม่เพียง​สังเกต​การ​คุกคาม​ที่​อาจจะ​โจมตีจาก​ทางอากาศ​ได้​ตลอดเวลา​เท่านั้น​ ยัง​คอย​จับตาดู​ปัญหา​อื่นๆ​ ใน​ดาวเคราะห์​อีกด้วย​

หัวหน้า​หอคอย​สังเกตการณ์​คือ​ศาสตราจารย์​มิเชล​ เฮาเซน​ ศาสตราจารย์​ชรา​ผู้​นี้​เฝ้าที่นี่​มาเก้า​สิบ​กว่า​ปี​แล้ว​

ฟู่

ของเหลว​ใน​หลอดแก้ว​พยากรณ์​พุ่ง​ออกมา​ แล้ว​เปลี่ยน​รูปร่าง​กลางอากาศ​อย่าง​ช้าๆ ภายใต้การควบคุม​ด้วย​สอง​มือ​ของ​มิเชล​เหมือนกับ​หมอก​ที่​กำลัง​กระจาย​ตัว​

ปากกา​กับ​กระดาษ​ที่อยู่​ด้าน​ข้าง​เขา​จด​ข้อมูล​และ​รายการ​ต่างๆ​ ไว้​หลาย​แถว​

มิเชล​ทำการ​วัด​ภูมิอากาศ​แบบนี้​มาหลาย​ปี​แล้ว​ แต่​ไม่รู้​เพราะอะไร​ ช่วงนี้​เขา​ถึงรู้สึก​ผิดปกติ​อยู่​บ้าง​ ปฏิกิริยา​ของ​หลอดแก้ว​พยากรณ์​มีถี่ขึ้น​เรื่อยๆ​ และ​เขา​ก็​เริ่ม​จะควบคุม​ของเหลว​ใน​นั้น​ได้​ลำบาก​ขึ้น​เรื่อยๆ​ เช่นกัน​

“อาจารย์​ เป็น​อะไร​รึเปล่า​” นอก​ห้องทดลอง​มีเสียงดัง​เข้ามา​

“ไม่เป็นไร​…ฉัน​น่าจะ​เหนื่อย​ไป​หน่อย​…” มิเชล​พ่น​ลมหายใจ​ ค่อยๆ​ ควบคุม​ให้​ของ​เหลวไหล​กลับ​เข้าไป​ใน​หลอดแก้ว​พยากรณ์​

ของเหลว​กึ่ง​โปร่งแสง​เปลี่ยน​รูปร่าง​ เหมือนกับ​แมงกระ​พรุน​กำลัง​บิด​หนวด​

“อย่า​ลืม​ช่วย​ฉัน​แจ้งดาห์ล​ด้วยว่า​ การ​พยากรณ์​ใน​ช่วงนี้​จะล่าช้า​หน่อย​ ทาง​ฉัน​เจอ​ปัญหา​เล็กน้อย​ มีตัวแปร​เพิ่มขึ้น​มาอย่าง​กะทันหัน​” มิเชล​เอ่ย​อย่าง​จนปัญญา​ โบกมือ​ซูบผอม​ เพิ่ม​พลัง​ควบคุม​ บังคับ​ของเหลว​กลับ​เข้าไป​ใน​หลอดแก้ว​พยากรณ์​

“รับทราบ​อาจารย์​ แต่​ท่าน​ยัง​ไม่ได้​กิน​ข้าวเย็น​เลย​นะ​ ออกมา​กิน​อะไร​สักหน่อย​ค่อย​ทดลอง​ต่อ​ดี​ไหม​” นอก​ประตู​มีเสียงดัง​มาอีก​

“ใช่แล้ว​ศาสตราจารย์​ เดี๋ยว​ปวด​ท้องขึ้น​มาจะแย่​เอา​นะ​”

“เฮนรี​กับ​มิล​ลี​ไม่เคย​กินข้าว​ช้าเลย​”

เสียง​มากมาย​รวมกัน​ เหมือนกับ​งาน​ชุมนุม​น้ำชา​

มิเชล​หัวเราะ​ขณะ​มองดู​ของเหลว​ที่​บรรจุ​เต็ม​หลอดแก้ว​พยากรณ์​ ก่อน​จะหมุนตัว​ไป​ชี้กระดาษ​กับ​ปากกา​ พวก​มัน​ที่​จดบันทึก​บางอย่าง​มาโดยตลอด​พลัน​หยุด​ลง​ แล้ว​ตกลง​บน​โต๊ะ​

“มาแล้ว​ๆ” เขา​ยิ้ม​พร้อมกับ​เดิน​กะโผลกกะเผลก​ไป​เปิด​ประตู​

นกฮูก​อวบอ้วน​ฝูงหนึ่ง​กะพริบตา​ เจ้าตัว​อ้วน​ที่​มีขนาด​เท่า​ลูก​แตงโม​พวก​นี้​ออกัน​อยู่​หน้า​ประตู​พร้อมกับ​มอง​มิเชล​

พวก​มัน​มีขน​สีเทา​เริ่ม​เบียดเสียด​กัน​ บาง​ตัว​กำลัง​ผลัก​กัน​ไปมา​ พร้อม​จะตี​กัน​ได้​ทุกเวลา​

“พอแล้ว​ๆ เงียบ​หน่อย​ ฉัน​ทำงาน​เสร็จ​แล้ว​ ทุกคน​กลับ​ไป​พักผ่อน​เถอะ​ ไม่ต้อง​ห่วง​หรอก​ อาจ​เป็น​เพราะ​ช่วงนี้​ไม่ได้​พักผ่อน​ดี​ ฉัน​ก็​เลย​ง่วง​ไป​หน่อย​ วางใจ​เถอะ​ พรุ่งนี้​ฉัน​จะไปหา​ของดี​ๆ มาเพิ่ม​เป็น​อาหาร​ชดเชย​ให้​เอง​” มิเชล​เอ่ย​ด้วย​รอยยิ้ม​

“ก็ได้​ ถ้าท่าน​ยืนกราน​แบบนี้​ ความจริง​ฉัน​รู้สึก​ว่า​ปัญหา​ของ​ท่าน​ไม่ใช่พักผ่อน​ไม่พอ​หรอ​ก.​..” นกฮูก​ตัว​อ้วน​ที่สุด​เอ่ย​อย่าง​จนปัญญา​

“ไป​เถอะ​ๆ” มิเชล​พลิก​มือ​ปิดประตู​ ห้องทดลอง​มืด​สลัว​ลง​ ไม่มีแสงสว่าง​จาก​ระเบียง​ด้านนอก​เหลือ​อีก​

หลอดแก้ว​พยากรณ์​สีโปร่งแสง​ใบ​นั้น​วาง​อยู่​บน​แท่น​ทดลอง​โดย​ไม่ขยับเขยื้อน​

เวลา​ผ่าน​ไป​ เส้น​สีขาว​มากมาย​ที่​ล่องลอย​ใน​ของเหลว​โปร่งแสง​ ก็​เริ่ม​หมุน​วน​อย่าง​ช้าๆ

แก​ร๊ก​

จู่ๆ ก็​มีเสียง​ที่​แผ่วเบา​จน​แทบ​ไม่ได้ยิน​ดัง​ขึ้น​ ผนัง​ด้านใน​หลอดแก้ว​พยากรณ์​แตก​ออก​เป็น​รอยแตก​เล็ก​ของเหลว​โปร่งแสง​ค่อยๆ​ ซึมออกมา​ทีละ​นิด​

ของเหลว​ที่​ซึมออกมา​ทวี​จำนวน​ขึ้น​เรื่อยๆ​ หยด​ลง​บน​โต๊ะ​ แล้ว​รวมตัว​เป็น​รอย​เปียก​ สีดำ​ขนาดใหญ่​

ไม่นาน​นัก​ ปริมาณ​ของ​ของเหลว​ที่​ซึมออก​มาจาก​หลอดแก้ว​พยากรณ์​ก็​มีมากกว่า​ปริมาณ​ของเหลว​ที่​บรรจุ​ไว้​ด้านใน​

ของเหลว​จำนวนมาก​ทะลัก​ออกมา​เร็ว​ขึ้น​เรื่อยๆ​ แทบจะ​ทำให้​โต๊ะ​ที่​เป็น​แท่น​ทดลอง​เปียกปอน​ และ​เริ่ม​หยด​ลง​บน​พื้น​ด้านล่าง​มากขึ้น​ไม่หยุด​เช่นกัน​

ของเหลว​โปร่งแสง​นับไม่ถ้วน​ค่อยๆ​ จับตัว​เป็นรูปเป็นร่าง​ราวกับ​มีชีวิต​ ไม่นาน​ก็​กลายเป็น​ชาย​ชรา​ผม​ขาว​หลัง​งุ้มคน​หนึ่ง​

“ขอ​ฉัน​เริ่ม​สงคราม​แรก​เลย​ก็แล้วกัน​….” ชาย​ชรา​เงยหน้า​ขึ้น​ ใบหน้า​เหมือนกับ​ศาสตราจารย์​มิเชล​ไม่มีผิดเพี้ยน​

“ปฏิกิริยา​ชัดเจน​ขึ้น​เรื่อยๆ​ แล้ว​ พวกเรา​ต้องการ​กำลังคน​มากกว่า​นี้​!” บุคลากร​ระดับสูง​ของ​มหาวิทยาลัย​มิสกามา​รวมตัวกัน​ใน​ห้องประชุม​ เพื่อ​ถก​ถึงเรื่อง​ต่างๆ​ ที่​ทวี​ความถี่​ขึ้น​ใน​ช่วงนี้​

อธิการบดี​มารา​โด​น่า​นั่ง​อยู่​ด้าน​บนสุด​ คน​ที่นั่ง​อยู่​กับ​เขา​ยังมี​รอง​อธิการบดี​อีก​สอง​คน​ ด้านล่าง​รอบ​ๆ คือ​คณบดี​จาก​คณะ​ต่างๆ​ คณะ​ที่​ตัว​คณบดี​ไม่มา ก็​ให้​รองคณบดี​มาแทน​

ด้านล่าง​สุด​คือ​ศาสตราจารย์​ จากนั้น​จึงเป็น​อาจารย์​ บุคลากร​ และ​ผู้ช่วย​อาจารย์​

ตำแหน่ง​ทุก​ระดับ​แบ่ง​แยกกัน​ชัดเจน​

“พวกเรา​จำเป็นต้อง​ใช้มาตรการ​ที่​จำเป็น​ ไม่ใช่เอาแต่​คุย​โน่น​คุย​นี่​อยู่​แต่​ใน​มหาวิทยาลัย​!” ชาย​ชรา​ผม​แดง​คน​หนึ่ง​ตบ​โต๊ะ​ร้อง​ตะโกน​

“ความลังเล​สงสัย​เป็น​ศัตรู​ร้าย​ของ​ชัยชนะ​!” ชาย​ผิวขาว​ผู้​สวม​ชุด​คลุม​สีดำ​ขอบ​เงิน​อีก​คน​เอ่ย​เห็นด้วย​เสียงทุ้ม​

“แต่​ถ้าพวกเรา​ไม่อยู่​ เกิด​ขุม​กำลัง​ของ​ที่นี่​อ่อนแอ​ขึ้น​มา ใคร​จะสะกด​สิ่งนั้น​ไว้​ล่ะ​” คณบดี​คณะ​ดาราศาสตร์​ถามเสียง​ขรึม​

“ดวงดาว​กับ​ดวงจันทร์​บอก​ฉัน​ว่า​ หาก​เรา​ลงมือ​วู่วาม​ ผลสุดท้าย​ยาก​จะคาด​คิดถึง​”

“คำทำนาย​ของ​คุณ​ตก​ยุค​ไป​นาน​แล้ว​อัน​โด​รา​ ตอนนี้​เป็น​ยุคสมัย​แห่ง​การบวงสรวง​เลือดเนื้อ​ พวกเรา​บวงสรวง​เนื้อ​ปีศาจ​ศัสตรา​คลั่ง​ตัว​หนึ่ง​ คำทำนาย​ที่​ได้รับ​แตกต่าง​จาก​ของ​คุณ​โดยสิ้นเชิง​” ชาย​ชรา​ผู้​เป็น​นักวิชาการ​ประจำ​ราชวงศ์​และ​ศาสตราจารย์​วิชา​บวงสรวง​ที่อยู่​อีก​ด้าน​เอ่ย​สวน​เสียงดัง​

“พวกเรา​ควรจะ​โจมตี​ได้​แล้ว​! การ​ตั้ง​รับ​รั้ง​แต่​จะลด​ขวัญ​กำลังใจ​ของ​พวกเรา​ กลายเป็น​มอบ​ชัยชนะ​ให้​ศัตรู​แทน​!“

“พวกเรา​มีหน้าที่​ของ​พวกเรา​ จงอย่า​ลืม​สนธิสัญญา​ใน​ครั้งนั้น​สิ!” หญิง​ชรา​คน​หนึ่ง​ลุกขึ้น​เตือน​เสียง​เฉียบ​

คน​ด้านล่าง​ถกเถียง​กัน​ไปมา​ บุคคล​ระดับ​ศาสตราจารย์​แทบ​ทุกคน​เป็น​คน​ที่​มีความเชื่อมั่นในตนเอง​สูงถึงขีดสุด​ ต่าง​คิด​ว่า​ตัวเอง​ถูก​ ทำให้​คน​ที่​มีอำนาจ​ตัดสิน​ปวดหัว​ตุบๆ​

มารา​โด​น่า​เดา​ถึงเรื่อง​นี้​ได้​นาน​มาก​แล้ว​

เขา​ถอนใจ​ ก่อน​จะปรบ​มือเบา​ๆ

“เงียบ​”

ห้องประชุม​ค่อย​สงบ​ลง​

“ปัญหา​ใน​ตอนนี้​ไม่ใช่พวกเรา​ต้องการ​หรือไม่​ แต่​ปัญหา​ได้​มาถึงแล้ว​…” เขา​มอง​ศาสตราจารย์​มิเชล​แห่ง​แท่น​สังเกตการณ์​

“มิเชล​ ตอนนี้​ทาง​หอ​สังเกตการณ์​ยัง​เรียบร้อย​อยู่​หรือไม่​”

มิเชล​ที่​หลัง​งอ​งุ้มเป็นตัว​ประหลาด​หนึ่งเดียว​ใน​มหาวิทยาลัย​ เขา​มีความสามารถ​ใน​การ​สังเกตการณ์​เหนือ​มนุษย์​ แต่​ชอบ​อยู่​ปลีก​วิเวก​ ไม่มีปฏิสัมพันธ์​กับ​ใคร​ เพื่อน​เพียง​คนเดียว​ก็​คือ​มารา​โด​น่า​

พอ​ได้ยิน​ เขา​ก็​ลุกขึ้น​และ​โค้ง​ตัว​ให้​อธิการบดี​

“ทุกอย่าง​ปกติ​ครับ​ ท่าน​มารา​โด​น่า​ที่​เคารพ​ ผม​ใช้หลอดแก้ว​พยากรณ์​มากกว่า​ร้อย​ใบ​ทดสอบ​ซ้ำไปซ้ำมา​ ยัง​ไม่มีปัญหา​ของ​เทพ​นอกรีต​เลย​”

“คุณ​รับผิดชอบ​เฝ้าระวัง​เขต​มหาวิทยาลัย​ภาคพื้นดิน​ทั่วไป​ ถือเป็น​ตำแหน่ง​สำคัญ​มาก​ หวัง​ว่า​จะไม่พลาด​ร่องรอย​อะไร​ไป​นะ​” มารา​โด​น่า​กล่าว​พลาง​พยักหน้า​

“ผม​เข้า​ใจดี​ครับ​” มิเชล​ก้มหน้า​ขานตอบ​ เพียงแต่​ใน​ม่านตา​ลึก​ปรากฏ​คลื่น​น้ำ​โปร่งแสง​แวบ​หนึ่ง​

“จริง​สิ หัวหน้า​เผ่า​นกฮูก​ขน​เทา​ยัง​อยู่ดี​ใช่ไหม​ ไม่ได้​ไป​เยี่ยม​ตั้ง​นาน​แล้ว​ เป็น​นกฮูก​แท้ๆ​ แต่​อยู่​มาได้​ถึงเก้า​สิบ​เจ็ด​ปี​ ถือว่า​หา​ได้​ยาก​ยิ่ง​”

“แน่นอน​ครับ​ พวก​มัน​สบายดี​ นอกจาก​พวก​เกิด​ใหม่​ที่​ซุกซน​และ​ชอบ​ทะเลาะวิวาท​ไป​บ้าง​ อย่าง​อื่น​ก็​ไม่มีปัญหา​” มิเชล​ตอบ​ด้วย​รอยยิ้ม​

……………………………………….

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

ยอดวิถีแห่งปีศาจ

Status: Ongoing

โปรแกรมปรับแต่งเกมในโลกเดิมกลายเป็นความสามารถพิเศษในหัวเขา และเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวในโลกที่เต็มไปด้วยภูตผีมารปีศาจนี้ ผู้ใดขวางเขา มันผู้นั้นเป็นมารปีศาจ เมื่อเป็นมารปีศาจ ก็ต้องตาย!!

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท