ตอนที่ 591 มอบโลกเป็นของขวัญและแต่งงานกับเจ้า
ตอนที่591 มอบโลกเป็นของขวัญและแต่งงานกับเจ้า
มีสายลับบางส่วนที่ถูกส่งไปยังเมืองซงโจวเพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากได้รับศพของบุตรชายคนโตของเขา ตวนมู่อันกัวโกรธแค้นและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เขาตัดสินใจที่จะฆ่า 100 คนที่ติดตามตวนมู่ชงในหลุมฝังศพของเขา เริ่มตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อสองวันก่อน เขาเริ่มฆ่าคน 1 คนในแต่ละวัน หลังจากที่พวกเขาถูกฆ่าตายพวกเขาถูกแขวนไว้นอกเมืองเพื่อให้ศพแห้งไปตามลม คนที่ถูกฆ่าถูกเลือกตระกูลของเจ้าหน้าที่ที่ไปฉลองวันเกิดของเขา คนที่ถูกฆ่าก่อนเป็นคนที่พยายามหลบหนี
รองแม่ทัพรายงานข่าวนี้ต่อซวนเทียนหมิงและพลเมืองที่อยู่ใกล้ที่สุดก็สามารถได้ยินเช่นกัน พวกเขาเริ่มกระจายข่าวนี้และทุกสิ่งที่ตวนมู่อันกัวได้ทำไปทั่วทุกคน
คนเหล่านี้ล้วนเป็นพลเมืองดั้งเดิมของภาคเหนือตระกูลตวนควบคุมภาคเหนือมาเป็นเวลากว่า 100 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ภายใต้การโจมตีของเขาและคำพูดที่ไพเราะ การกระทำชั่วช้าทุกประเภทประสบความสำเร็จในการวัดผล แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน เมื่อความจริงถูกเปิดเผย ความอดทนจากพลเมืองในเมืองเป็นศูนย์
ผู้คนต่างมีอารมณ์กันมากซวนเทียนหมิงพาเป่ยจื่อและบานซูทำอย่างเต็มที่เพื่อพยายามสงบสติอารมณ์ผู้คน ในเวลาเดียวกันพวกเขาใช้สิ่งนี้เพื่อส่งเสริมภาพลักษณ์ด้านลบของตวนมู่อันกัว เฟิงหยูเฮงประคองยายที่กินบะหมี่เสร็จแล้วและพูดกับนางว่า “ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะกลับบ้านกับเจ้าเพื่อดูว่าสิ่งต่าง ๆ ที่บ้านกำลังเป็นอยู่”
พลเมืองถูกกระจายตัวโดยซวนเทียนหมิงและเจ้าของร้านปฏิเสธที่จะรับเงินของพวกเขา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ในท้ายที่สุดบานซูมอบเหรียญเงินให้กับเขา
ระหว่างทางเฟิงหยูเฮงกล่าวกับซวนเทียนหมิงว่า“ก่อนหน้านี้ข้าปลอมตัวเป็นเสี่ยวหยาเพื่อเข้าไปในห้องโถงมายา และได้เข้าสู่พระราชวังฤดูหนาวจากที่นั่น แม้กระนั้นจบลงด้วยการพัวพันกับตระกูลของเสี่ยวหยา ถ้าเป็นไปได้จะต้องค้นหาคนคู่นั้นให้พบและช่วยไว้”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า
นางกล่าวเสริมว่า“พวกเด็กผู้หญิงในห้องโถงมายา ไม่ใช่ทุกคนที่เข้าไปในพระราชวังฤดูหนาวเพราะเห็นแก่อำนาจ และขุนนางบางคนถูกตระกูลบังคับ และบางคนก็ทำเพราะสิ่งแวดล้อมที่พวกเขาเติบโต ทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า“ความคิดบริสุทธ์ของคนไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่ตั้งแต่แรกเกิด มันเป็นสิ่งที่เป็นผลมาจากสภาพแวดล้อมและคำสอน มีคนจำนวนมากที่ต้องได้รับการช่วยเหลือรวมถึงนายอำเภอกวนโจว นอกจากนี้ยังมีเจ้าหน้าที่ที่ไปฉลองวันเกิดของตวนมู่อันกัว แม้ว่าพวกเขาจะมีความผิดก็ตาม พวกเขาควรพยายามใช้กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน พวกเขาไม่ควรตายเพราะเรื่องแบบนี้”
บ้านของยายอยู่ทางเหนือของเมืองตลอดทางเป่ยจื่อจ้างรถม้าทำให้พวกเขาไปถึงปลายทางได้อย่างรวดเร็ว
ยายกล่าวว่า“แม้ว่าครอบครัวจะยากจน แต่ก็ยังมีห้องพักไม่กี่ห้อง แต่เดิมเมื่อบุตรชายของข้าแต่งงาน ข้าวางแผนที่จะขายห้องคู่ ด้วยวิธีนี้พวกเขาจะมีเงินเพื่อเริ่มธุรกิจเล็ก ๆ ใครจะรู้ว่า…เฮ้ออ” นางถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่จะมีเมฆมากปรากฏในดวงตาของนาง รูปลักษณ์บนใบหน้าของนางทำให้นางดูแก่กว่า
คนขับรถตามเส้นทางบ้านของยายและหยุดที่หน้าของประตู เฟิงหยูเฮงช่วยประคองยายออกจากรถ แต่ก่อนที่นางจะยืนได้อย่างมั่นคง เสียงแห่งความโกลาหลก็มาจากข้างในสนามขณะที่สาปแช่งเติมอากาศ
มือของยายสั่นโดยไม่รู้ตัว”จู้เอ๋อ ! ”
เฟิงหยูเฮงมองตามสายตาของยายและเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าลานเมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ข้างใน เขาเริ่มสาปแช่ง “เจ้ามันเลว ! เพื่อประโยชน์ในการนำครอบครัวของเจ้าเข้ามา เจ้าถึงได้ดิ้นรนที่จะขับไสไล่ส่งแม่ของข้าออกไป ครอบครัวนี้เป็นของเจ้าหรือของข้า ? ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดทันที“ข้าแต่งงานกับเจ้าแล้ว แล้วมีอะไรผิดกับการที่ตระกูลมารดาข้าในการอาศัยอยู่ในห้องไม่กี่ห้อง ? ตระกูลของเจ้ายากจน เจ้าสามารถมอบสินสอดได้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ข้าจึงให้ท่านแม่อาศัยอยู่ในห้องเหล่านั้น ถ้าท่านแม่ของเจ้ามีความสามารถ เจ้าจะแต่งงานเมื่ออายุมากเช่นนี้หรือ ? ข้าจะบอกเจ้าว่าถ้าเจ้าไม่ดูแลตระกูลมารดาข้า ข้าก็จะไม่อยู่กับเจ้า ! ข้าจะดูว่าเจ้าสามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้ ! ”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้หญิงชราก็แทบหายใจไม่ออกแต่นางก็ซื่อตรงกับรากเหง้าของสถานการณ์ ทำให้นางรู้สึกผิดเล็กน้อย นางรู้สึกว่านางไม่มีความสามารถที่จะให้บุตรชายของนางมีชีวิตที่ดี หากการแต่งงานของบุตรชายของนางถูกยกเลิกเพราะนาง นางคงไม่มีใบหน้าที่จะพบสามีของนางเมื่อนางตาย !
เมื่อคิดเช่นนี้หญิงชราดิ้นจนหลุดจากมือของเฟิงหยูเฮงและรีบไปข้างหน้านางรีบคว้าแขนของชายผู้นั้นไว้อย่างรวดเร็ว “จู้เอ๋อฟังข้า เจ้าอย่าทำให้นางโกรธ ใช้ชีวิตของเจ้าอย่างมีความสุข เข้าใจหรือไม่ ? ”
ชายคนนั้นชื่อจู้จื่อเห็นมารดาของเขาและดวงตาของเขาก็เริ่มแดงทันทีแม้กระนั้นเขาปฏิเสธที่จะยอมรับคำแนะนำของมารดา เขาชี้เข้าไปข้างในแล้วกล่าวว่า “ท่านแม่ลองดูสิ บ้านของพวกเราถูกยึดครองไปแล้ว บิดา มารดาของนาง, พี่น้อง, หลานชายและหลานสาวรวมทั้งหมด 13 คนได้ย้ายเข้ามา ข้าถูกบังคับให้นอนในโรงเก็บฟืน ข้าจะทนใช้ชีวิตแบบนี้ได้อย่างไร ? ” ขณะที่เขาพูด เขาหันไปหาผู้หญิงคนนั้น และกล่าวว่า “ถ้าเจ้าพาท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้ามาพูดคุยเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ครอบครัวของพี่ชายทั้งสองของเจ้าก็ย้ายเข้ามาด้วย สถานการณ์นี้คืออะไร ? ทำไมไล่ท่านแม่ของข้าออกไป”
ผู้หญิงเห็นว่ายายแก่กลับมาและนางโกรธแค้นนางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว นางสาปแช่ง “ขอทานแก่คนนี้มาจากไหน ? มาที่นี่เพื่อความไม่พอใจหรือ ! ”
เพี้ยะ!
จู้จื่อโมโหเขาตบหน้านาง “เจ้าพูดว่าใครเป็นขอทาน”
ผู้หญิงมึนจากการตบนางไม่เคยคิดว่าจู้จื่อที่อ่อนโยนจะตีนาง ด้วยความโกรธของนาง นางไม่หยุดและรีบไปข้างหน้าเพื่อเริ่มต่อสู้กับจู้จื่อ
เฟิงหยูเฮงดึงยายกลับมาอย่างไร้ประโยชน์ในเวลาเดียวกันนางก็เปล่งเสียงถามซวนเทียนหมิงผู้ซึ่งมาด้วย “ตามกฎของราชวงศ์ต้าชุน ความผิดที่ลูกสะใภ้คนนี้ก่อขึ้นมาจะถูกตัดสินอย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า“การประพฤติเช่นนี้เป็นสิ่งที่ไม่สุภาพ ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน นางควรถูกขับไล่ออกและส่งคืนสินสอดทั้งหมด” คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ตามธรรมชาติแล้วมีการพูดถึงความแข็งแกร่งภายในเล็กน้อย เสียงไม่เบาและมันก็ดังพอที่ทุกคนจะได้ยินอย่างชัดเจน
สองคนหยุดต่อสู้กันทันทีผู้หญิงคนนั้นหันศีรษะของนางแล้วมองไปที่ซวนเทียนหมิง แล้วกล่าวว่า “สุนัขตัวนั้นเป็นใคร ? ”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ยายกลัวมากยายพยายามอย่างยิ่งที่จะเดินไปข้างหน้าเพื่อปิดปากของผู้หญิง แต่คนบางคนก็ปากไม่มีหูรูด แม้ว่าเจ้าต้องการที่จะหยุดพวกเขา พวกเขาไม่สามารถหยุด ดังนั้นการโจมตีด้วยวาจายังดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “ถ้าเจ้าไม่มีอะไรจะทำ ก็ไปออกกำลังกายบ้าง อย่าสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของคนอื่น เรื่องของยายแก่นี้ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องยุ่ง”
การจ้องมองของซวนเทียนหมิงกลายเป็นความหนาวเหน็บเข้ากระดูกก้าวไปข้างหน้าผู้หญิงคนนั้นเปล่งเสียงของนางอีกเล็กน้อย “อะไร ? ไม่พอใจหรือ ? โอ้ เจ้าจะตีข้าหรือ ? ชายที่โตแล้วตีผู้หญิง เจ้าไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่สมควรหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวอย่างไร้ความคิดแต่คิดว่าผู้หญิงคนนี้กำลังรนหาที่ตายและไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้ ผู้ชายตีผู้หญิง ? ถ้าซวนเทียนหมิงคิดอะไรเกี่ยวกับมัน เขาคงไม่ใช่ซวนเทียนหมิง
แน่นอนเมื่อมีคนกล่าวเช่นนี้ซวนเทียนหมิงคว้าไม้เท้าที่ยายใช้แล้วทุบไปที่หัวของผู้หญิงโดยไม่พูดอะไรเลย ด้วย “ปึก” หน้าผากของผู้หญิงแตก เลือดจำนวนมากเริ่มไหลออกมาจากหัวของนาง
ยายและจู้จื่อตกตะลึงอย่างสมบูรณ์แม้แต่ผู้คนในสนามก็งุนงง แต่เห็นได้ชัดว่าซวนเทียนหมิงยังไม่ได้ระบายความโกรธออกมา พวกเขาเพิ่งเห็นเขาแกว่งไม้เท้าในมือของเขาที่หัวของผู้หญิงอีกครั้งและอีกครั้งโดยไม่มีความเมตตาใด ๆ
ทุกคนงงงวยจ้องมองที่ซวนเทียนหมิงมีเพียงคำถามเดียวที่ส่งผ่านความคิดของพวกเขา : นี่ไม่ใช่การฆาตกรรมในเวลากลางวันหรอกหรือ ?
อย่างไรก็ตามในเวลานี้พวกเขาได้ยินซวนเทียนหมิงพูดว่า“ตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน คนอกตัญญูเช่นนี้ต้องถูกขับไล่ออกบ้านและจะถูกประหารชีวิต”
“น้องสาว! ” ด้วยเสียงตะโกนอย่างฉับพลันชายคนหนึ่งวิ่งไปข้างหน้าแล้วหยิบศพขึ้นมาตะโกนว่า “ฆ่าคนในตอนกลางวันแสก ๆ ไม่มีกฎหมายอีกแล้ว ! ฆ่าคนตายกลางถนน ! ไม่มีกฎหมายอีกต่อไป ทุกคนมาดู มาดูเร็ว ! ”
“หืม!”เป่ยจื่อเงยหน้าขึ้นแล้วเปล่งเสียงพูดขึ้นมาว่า “ยังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าทำไมนางถึงถูกทุบตีจนตาย นางอกตัญญูและสมควรถูกประหาร”
“กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนคืออะไร? กฎหมายของราชวงศ์ต้าชุนเป็นอะไรที่น่ารังเกียจ” ชายคนนั้นมีอารมณ์ “เราเป็นคนของเฉียนโจว ตระกูลของเราทุกคนมาจากเฉียนโจว ใครบอกว่าเราควรทำตามกฎหมายของราชวงศ์ต้าชุน”
ซวนเทียนหมิงไม่ต้องการเสียเวลาพูดกับคนเหล่านี้อย่างแท้จริงเขาจับมือของเฟิงหยูเฮงแล้วหันกลับไปที่รถ,hk ในเวลาเดียวกันเขาสั่งเป่ยจื่อ “เรียกพวกทหารมา มัดทุกคนในบ้านนี้และส่งไปยังเมืองซงโจว ให้พวกเขากลับไปที่เฉียนโจวกับตวนมู่อันกัว องค์ชายผู้นี้ต้องการที่จะดูว่าเฉียนโจวจะให้ที่อยู่แก่พวกเขาและให้อาหารกินหรือไม่”
หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างและหยุดพูดกับจู้จื่อ “อยู่กับมารดาอย่างมีความสุข หากองค์ชายผู้นี้ได้ยินอีกครั้งว่ามารดาของเจ้าถูกไล่ออกจากบ้านไปเป็นขอทาน เจ้าสามารถไปกับภรรยาของเจ้าได้เลย”
เฟิงหยูเฮงสั่งบานซู“เอาเงินให้พวกเขา จับตาดูพวกเขาก่อน ถ้ามีคนอื่นพยายามทำบางสิ่งกับยาย ให้ทำตามที่องค์ชายได้สั่งไว้”
กลุ่มของพวกเขามาอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากรถม้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย เป่ยจื่อได้นำกลุ่มทหารจำนวนมากเข้ามาในสนามเพื่อมัดคนเหล่านี้ คนเหล่านี้เข้าใจว่าพวกเขาได้ทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองซึ่งพวกเขาไม่สามารถทำให้เขาขุ่นเคืองได้
องค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนพาองค์หญิงไปกินบะหมี่มีการสนทนาแบบเปิดใจต่อพลเมืองและสนับสนุนพลเมือง เป็นข่าวที่แพร่กระจายโดยพลเมือง ในไม่ช้าภาพพจน์ของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นในทันที คนเหล่านั้นที่ถูกสงวนไว้เกี่ยวกับราชวงศ์ต้าชุน และยังคงมีความคาดหวังบางอย่างสำหรับตวนมู่อันกัวได้ละทิ้งความคิดที่จะกลับไปที่เฉียนโจวอย่างสมบูรณ์หลังจากได้ยินข่าวนี้
กองทัพของซวนเทียนหมิงได้รับการจัดตั้งขึ้นเพื่อดำเนินการต่อในตอนเช้าในวันรุ่งขึ้นมุ่งหน้าไปทางซงโจวก่อนที่จะถึง เสี่ยวหยาพบเฟิงหยูเฮงและขอร้องให้นางไปร่วมกับกองทัพที่ซงโจว อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮง นางสัญญาว่าอีกฝ่ายว่าจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อค้นหาบิดาและมารดาของนาง
ความรู้สึกบอกกับนางว่าซงโจวคงไม่ใช่สถานที่ที่จะโจมตีได้ง่ายแน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ประสบความสำเร็จเหมือนอย่างกับกวนโจว หากสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปด้วยดีก็จะมีแม่น้ำเลือด การพาเสี่ยวหยาไปจะไม่เพียงเพิ่มภาระเท่านั้น แต่จะไม่มีทางที่นางจะรับประกันความปลอดภัยของเสี่ยวหยา
โชคดีที่เสี่ยวหยาเป็นเด็กฉลาดถ้านางไม่ได้รับอนุญาตให้ไป นางจะไม่ไป เฟิงหยูเฮงขอให้คงเซิงและครอบครัวจาวเทียนฉีดูแลนาง ซวนเทียนหมิงให้ทหาร 5,000 นายอยู่ที่กวนโจวเพื่อรักษาความสงบเพื่อที่เขาจะรู้สึกวางใจเมื่อต้องจากไป
กองทัพเดินหน้าไปทางเหนือและมันก็เย็นลงเรื่อย ๆ แต่ขวัญกำลังใจของกองทัพนั้นสูงกว่าที่เคยเป็นมา โดยเฉพาะคนที่ติดตามซวนเทียนหมิงจากเมืองหลวง คราวนี้มันไม่ได้เป็นเป่ยฟูหรงที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเฟิงหยูเฮงอีกต่อไป แต่มันคือองค์หญิงตัวจริง เพียงแค่จุดเดียวนี้ทำให้พวกเขารู้สึกภาคภูมิใจ และมีความสุข
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงขี่ม้าศึกเคียงข้างกันนางวางใจในนิ้วของนาง “ปีใหม่เพิ่งผ่านไป และข้าก็อายุ 14 ปีแล้ว ปีหน้าข้าก็อายุ 15 ปี”
“อืมม”มีบางคนพยักหน้า ม้วนงอริมฝีปากของเขาด้วยรอยยิ้ม และมองนาง “ชายารักในอีกปีหนึ่ง องค์ชายคนนี้จะมอบโลกให้เจ้าเป็นของขวัญและแต่งงานกับเจ้า”
ตอนที่ 592 แม่จะช่วยปลอบขวัญเจ้าให้หายตกใจ
ตอนที่592 แม่จะช่วยปลอบขวัญเจ้าให้หายตกใจ
ในพระราชวังของฮ่องเต้ฮ่องเต้ไม่สนุกกับการเฉลิมฉลองปีใหม่ นอกจากการเข้าร่วมราชสำนัก เขาเก็บตัวอยู่ในห้องโถงจาวเหอและปฏิเสธที่จะพบใคร
นางกำนัลในห้องโถงจาวเหอทุกคนมีอาการปวดหัวและไม่รู้ว่าชาแบบไหนที่ฮ่องเต้ชอบดื่มตั้งแต่วันก่อนวันปีใหม่ พวกนางได้นำเสนอทั้งหมด 18 ชนิด และฮ่องเต้ไม่เคยดื่มอะไรเลยแม้แต่น้อย
จางหยวนที่อยู่จากด้านนอกกลิ่นอายเย็น ๆ ออกมาจากร่างของเขา เขาพยายามพูดกับฮ่องเต้ว่า “ฮองเฮาได้นำพระสนมทั้งหมดมาที่นี่เพื่อพบฝ่าบาท พวกนางบอกว่าพวกนางต้องการเชิญฝ่าบาทไปยังศาลาจื่อหลินเพื่อดูละครพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว“ดูละครหรือ ? เราไม่อยากไป มันหนาว”
จางหยวนยังคงทัศนคติที่ดีและพูดคุยกับเขา“เวทีอยู่ในห้องโถง มันไม่หนาวเลยพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้จ้องมาที่เขาแล้วตะโกนว่า“นั่นมันสำคัญหรือไม่ว่าอยู่ภายในหรือภายนอก ? ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาตบหน้าอกของเขาเอง “มันหนาวที่นี่ เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ” ขณะที่เขาพูดความเศร้าโศกปรากฏบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็พูดอย่างงุ่มง่าม “เราเคยอยู่ในพระราชวังที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าหัวใจของข้าหนาวขึ้นเรื่อย ๆ ? การมีสนมมากมายคืออะไร ในท้ายที่สุดข้าไม่สามารถได้สิ่งที่ข้าต้องการได้”
จางหยวนได้ยินเช่นนี้และคิดว่าดี! ฮ่องเต้กำลังจะสิ้นหวังอีกครั้ง ดูเหมือนว่าความรู้สึกของฮองเฮาจะสูญเปล่าอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงรีบบอกขันทีให้รายงานไปยังฮองเฮา จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและพยายามปลอบใจเขาอย่างมาก “ฝ่าบาทอย่าเป็นอย่างนี้เลย ข้ารู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ แม้ว่าพระชายาหยุนจะไม่สามารถอยู่เคียงข้างท่าน แต่นางก็เล่นพิณในตำหนักศศิเหมันต์ในคืนก่อนวันปีใหม่ ครึ่งหนึ่งของพระราชวังได้ยิน ซึ่งถือได้ว่าเป็นสิ่งที่มาพร้อมกับฝ่าบาทในปีใหม่พะยะค่ะ”
“เล่นพิณหรือ? หืมม ! ” ฮ่องเต้ก็เย้ยหยันตัวเองแล้วกล่าวว่า “ก็ดีเช่นกัน ไม่ว่าในกรณีใดเสียงพิณที่ได้ยินในปีนี้แตกต่างจากปีก่อน ๆ โดยสิ้นเชิง ฮ่า ๆ พระชายาหยุนที่รักของข้าอยู่ในพระราชวังจริง ๆ แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านางไม่ได้อยู่ในพระราชวังเลย ? ”
จิตใจของจางหยวนสั่นเทาแต่เขาปากแข็งรีบเอ่ยหักล้างมันทันที “ถ้านางไม่อยู่ในพระราชวัง นางจะไปที่ไหนพะยะค่ะ ? ฝ่าบาทคิดว่านี่เป็นเรือนของคนธรรมดาสามัญที่สามารถจากไปได้อย่างง่ายดายหรือพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้คิดและรู้สึกเช่นเดียวกันเขาจึงโบกมือและถอนหายใจ
จางหยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่หวังในใจว่าพระชายาหยุนจะกลับมาอย่างรวดเร็ว หากมีการเปิดเผยเรื่องนี้แล้วฮ่องเต้เผาพระราชวังทั้งหมดจะถือว่าไม่สำคัญ หากเขาย่องออกมาเหมือนที่นางทำ สิ่งต่าง ๆ จะหลุดมือไปจริง ๆ ! เขาแค่หวังว่าตะวันออกจะไม่เหมาะสำหรับคนที่จะอยู่ข้างในพระราชวังฮ่องเต้ พระชายาหยุน ถ้าเจ้าไม่พอใจกับสถานการณ์ที่นั่นก็กลับมา !
น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่ผู้คนต้องการ ชายแดนตะวันออกของราชวงศ์ต้าชุนนั้นไม่หนาวเลย และมีเพียงคืนวันก่อนวันปีใหม่เท่านั้นที่เห็นหิมะ หลังจากนั้นไม่มีหิมะตกเลย พระชายาหยุนพอใจกับสภาพความเป็นอยู่ของนางมาก นางพอใจมาก นางลองชิมอาหารอร่อย ๆ ในเมืองทุกอย่างตั้งแต่ในโรงเตี้ยมไปจนถึงแผงลอยบนถนน นางก็แอบเข้าหอนางโลมครั้งหนึ่งเพื่อลองสุราผลไม้ที่ยอดเยี่ยม เป็นผลให้นางเป็นคนดีในเวลานั้น แต่จบลงด้วยการเมาค้าง 2 วัน เรื่องนี้ทำให้ซวนเทียนฮั่วโกรธมากจนเขาไม่สนใจนางเป็นเวลา 2 วัน
พระชายาหยุนไปไหนมาไหนอย่างอิสระและปราศจากความยับยั้งชั่งใจแต่ยุคสมัยของซวนเทียนฮั่วก็ไม่ได้สนุกนัก ไม่เพียงแต่ทุกคนในปัจจุบันจะเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของบุชง แต่ยังสามารถพูดถึงกองทัพได้อีกด้วย กองกำลังของบุชงจงรักภักดีต่อเขาอย่างมาก แม้ว่าพวกเขาจะไม่หนีไปกับเขา พวกเขาแสดงความไม่พอใจต่อแม่ทัพคนใหม่โดยปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือและคงความเงียบเอาไว้ แม้ว่าคนผู้นั้นคือซวนเทียนฮั่ว แต่ก็ไม่มีผลอะไรมากนักเมื่อพวกเขามาขอร้องทหารเหล่านี้
แต่ซวนเทียนฮั่วไม่รู้สึกรีบร้อนเขาไปที่ค่ายทหารทุกวันและเรียกให้ทุกคนมาชุมนุมกัน หลังจากรวมตัวกันเขาจะจัดการประชุม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ชายแดนทางตะวันออกไม่ได้ยุ่งเหยิงและมีทหารไม่มากเกินไป การประชุมแต่ละครั้งจะคงอยู่ตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดค่ำ และไม่มีว่างเว้นแม้แต่วันเดียว
เมื่อการประชุมดำเนินต่อไปเจ้าหน้าที่บางคนเริ่มรู้สึกรำคาญ พวกเขาเริ่มมาสายหรือปฏิเสธที่จะมา แต่ใครจะรู้ว่าซวนเทียนฮั่วกำลังรอให้พวกเขาทำผิด !
รองแม่ทัพตะวันออกหลงเนี่ยเป็นคนแรกที่ต่อต้านกฎหลังจากซวนเทียนฮั่วรอเขามา 3 ชั่วยามและยังไม่เห็นเขาปรากฏตัว สิ่งแรกที่เขาพูดคือ: “ความผิดของบุชงเป็นหนึ่งในการทรยศ ทุกคนภายในเก้าชั่วโคตรที่มีความสัมพันธ์กับเขาจะต้องรับผิดชอบ พวกเจ้าอยากจะก่อกบฏหรือไม่ ? ”
สิ่งที่สองคือ“องค์ชายผู้นี้ไม่ชอบที่จะโกรธ แต่สิ่งนี้ไม่ได้หมายความว่าข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ข้าไม่อยากฆ่าผู้คน อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่าข้าไม่รู้จะฆ่าอย่างไร”
สิ่งที่สามคือ“แม้ว่าเจ้าจะเคยเป็นลูกน้องของบุชง แต่เจ้าก็ยังเป็นทหารของราชวงศ์ต้าชุน ข้าไม่ได้มาเพื่อจับพวกเจ้า แต่ข้ามาที่นี่เพื่อทำหน้าที่แทนบุชง การไม่เชื่อฟังของหลงเนี่ยเป็นความผิดเดียวกับการก่อกบฏ ผู้คุมจับหลงเนี่ย และเขาจะถูกประหารพร้อมกับครอบครัวของเขาอีกเก้าชั่วโคตร ! ”
ในตอนท้ายคำเหล่านี้ตรึงหลงเนี่ยด้วยความผิดที่มีโทษถึงตายของครอบครัวของเขาทหารของกองทัพจึงทราบจุดยืนของพวกเขา พวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าซวนเทียนฮั่วเป็นตัวแทนของราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน หากพวกเขาจะต่อต้านเขาในตอนนี้ นั่นจะเป็นการคัดค้านราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุน บุชงเป็นคนร้ายที่ต้องการตัวแล้ว หากพวกเขายังคงปกป้องเขา สิ่งที่แตกต่างระหว่างสิ่งที่พวกเขาทำกับการทรยศของเขาคืออะไร ?
การจัดการหลงเนี่ยทำให้พวกเขาไม่กล้าดูหมิ่นซวนเทียนฮั่วอีกต่อไปพวกเขายังไม่กล้าที่จะกระจายข่าวลือที่ว่าองค์ชายเจ็ดอ่อนโยน ในขณะที่ปกปิดความเมตตาของพวกเขาที่จะกลั่นแกล้งเขา ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าไม่ว่าเขาจะใจดีขนาดไหนก็ตาม แซ่ของเขายังคงเป็นซวน
สิ่งที่ซวนเทียนฮั่วทำส่งผลให้พระชายาหยุนปรบมือหากไม่ใช่เพราะองครักษ์ที่หยุดนาง นางจะรีบไปท่ามกลางฝูงชนเพื่อปรบมือ แม้อย่างนี้นางยังชะเง้อคอของนาง และตะโกนว่า “การฆ่าที่ดี ! จัดการเขาถูกต้อง ! เจ้ากลั่นแกล้งเขาเพราะเขาเข้ากับคนง่าย แต่เจ้าเป็นคนขี้ขลาด ! ”
คืนนั้นพระชายาหยุนสั่งให้หัวหน้าพ่อครัวเตรียมอาหารอร่อยๆ เพื่อปลอบขวัญซวนเทียนฮั่ว สุรา 1 ขวดก็ถูกเตรียมไว้เช่นกัน เมื่อซวนเทียนฮั่วประชุมเสร็จและกลับไปที่คฤหาสน์ นางก็ลากเขาตรงไปที่ห้องอาหารและช่วยล้างมือของเขา และนั่งที่โต๊ะ
ซวนเทียนฮั่วนั่งบนเก้าอี้แล้วมองอาหารบนโต๊ะหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น ! มันเป็นเนื้อทั้งหมดและไม่สามารถมองเห็นส่วนสีเขียวได้แม้แต่ชิ้นเดียว สิ่งนี้จะกินได้อย่างไร
เขาพูดกับนาง“ท่านแม่ พ่อครัวทำอาหารให้ข้าอย่างไร การทานอาหารที่มันเยิ้มทุกวันนั้นไม่ดีเลยพะยะค่ะ”
พระชายาหยุนจ้องมอง“เจ้าหมายถึงอะไรทุกวัน ? วันนี้ไม่ใช่วันธรรมดา เจ้าไม่ได้สั่งประหารชีวิตนานแล้ว เขาชื่ออะไร ? โอ้ ใช่แล้ว หลงเนี่ย เจ้าทำให้เขาถูกประหารชีวิต เจ้ายังได้ลงโทษครอบครัวของเขาอีกด้วย ข้าจะไม่ช่วยปลอบขวัญเจ้าหลังจากสิ่งสำคัญเกิดขึ้นได้อย่างไร”
ซวนเทียนฮั่วหน้ามืดลง“ข้าไม่กลัว การปลอบขวัญข้ามาจากไหน ? ” เขาหยิบตะเกียบของเขาขึ้นมาและคีบปลาวางไว้ในชามของพระชายาหยุน จากนั้นก็เอาก้างปลาบาง ๆ ออกมา “กินข้าวได้แล้วท่านแม่ ถ้าท่านแม่ต้องการที่จะกินอาหารอร่อยก็เพียงแต่บอกพ่อครัว ไม่จำเป็นต้องคิดข้อแก้ตัวแบบนี้ ภาคตะวันออกไม่เหมือนภาคเหนือที่มีการต่อสู้ มันยังไม่แห้งแล้งเหมือนภาคเหนือ สภาพภูมิอากาศที่นี่ไม่รุนแรงมากและทุกสิ่งสามารถเติบโตได้ที่นี่ ประชาชนมีชีวิตที่ดีและมีอาหารอร่อยแก่ท่านแม่ ไม่ควรมีปัญหา”
พระชายาหยุนเริ่มกินปลาอย่างจริงจังซวนเทียนฮั่วเห็นว่านางชอบกินมัน เขาจึงคีบชิ้นปลาอีก 1 ชิ้นแล้ววางลงในชามอีกใบแล้วค่อย ๆ เอาก้างปลาออก จากนั้นเขาก็ได้ยินพระชายาหยุนกล่าวว่า “ครั้งสุดท้ายที่องค์หญิงซงซุยต้องการทำร้ายอาเฮง มีการเรียกร้องทองคำจำนวนมากจากพวกเขาใช่หรือไม่ ข้าคิดว่าทองคำจะมาถึงเมืองหลวงในไม่ช้า”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้าพยักหน้า“น่าจะมาถึงก่อนสิ้นปีขอรับ” การพูดของซงซุยทำให้เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่เขาพูดกับตัวเองว่า “ในเวลาเช่นนี้ สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือ ถ้าซงซุยและเฉียนโจวร่วมมือกัน นั่นเป็นสาเหตุที่ข้าต้องมาตะวันออกด้วยตัวเองเพื่อปกป้องมัน สิ่งนี้จะป้องกันหมิงเอ๋อและพวกเขาจากความกังวลเกี่ยวกับการรบกวนที่มาจากด้านหลังของพวกเขา”
พระชายาหยุนกินด้วยความเอร็ดอร่อยและพูดด้วยความพึงพอใจ“ถูกต้อง พี่น้องต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เจ้าควรช่วยน้องเก้าของเจ้า ไม่งั้นข้าจะเสียเวลาไปกับการเลี้ยงดูเจ้าตลอดหลายปีที่ผ่านมาไปเปล่า ๆ ”
ซวนเทียนฮั่วกล่าว“ท่านแม่พูดได้แย่กว่านี้อีกหรือไม่ ? ดูเหมือนว่าท่านแม่จะเลี้ยงดูข้าเพียงเพื่อหาคนที่จะช่วยน้องเก้า”
พระชายาหยุนส่ายหัว“ฮะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าหมายถึง ในทางตรงกันข้าม หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเจ้าและเด็กเหลือขอไม่มาช่วย ข้าจะหักขาเขา”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นตามอารมณ์ของพระชายาหยุนไม่มีอะไรที่เขาทำได้ แต่มันก็เป็นอย่างที่นางพูด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ทั้งคู่ก็เสี่ยงชีวิตของเขาที่จะทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อช่วยชีวิต หากใครไม่ได้ใช้ความพยายามทั้งหมด พระชายาหยุนก็จะหักขาของเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายของนางเองหรือเป็นบุตรบุญธรรมก็ไม่มีความแตกต่างในการจัดการ
แน่นอนนี่คือเหตุผลที่ซวนเทียนฮั่วปฏิบัติกับพระชายาหยุนเหมือนมารดาของตัวเองในช่วงหลายปีที่ผ่านมามันยากที่จะหามารดาเช่นนี้
“ไม่ต้องห่วง! ” พระชายาหยุนตบไหล่ของซวนเทียนฮั่ว “ด้วยการปกป้องชายแดนทางตะวันออกของเจ้า ตาแก่อาจจะไม่สบายใจอีกต่อไป แม้ว่าซงซุยจะมีอุบายที่ชั่วร้าย แต่พวกเขาก็ไม่หวังที่จะก้าวไปสู่ชายแดนตะวันออกแม้แต่ก้าวเดียว”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มและกล่าวว่า“ถูกต้อง หากพวกเขาต้องการไปรอบ ๆ ราชวงศ์ต้าชุนและเข้าสู่เฉียนโจวโดยตรง กองทัพของพวกเขาจะต้องเดินขบวนเกือบหนึ่งปีเต็ม ตอนที่พวกเขาไปถึงที่นั่น อาเฮงจะได้นั่งบนบัลลังก์ของเฉียนโจวแล้ว”
เมื่อเขาพูดถึงสิ่งนี้เขาเปิดเผยความปรารถนาพระชายาหยุนยกมือขึ้นแล้วโบกมือต่อหน้าเขา “เฮ้ ตื่นขึ้นมาแล้ว” นางยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วกล่าวว่า “พูดไปแล้ว หลังจากอาเฮงกลายเป็นผู้ปกครองของเฉียนโจว เราจะไปได้หรือไม่ เฉียนโจวเป็นอิสระเหมือนกับห้องครัวของเราเอง”
ซวนเทียนฮั่วหัวเราะขณะที่มองนางพูดความจริงที่ทำให้พระชายาหยุนเป็นเรื่องที่ปวดใจมาก“ท่านแม่ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้อย่างอิสระเหมือนกับห้องครัวของท่านแม่เอง”
พระชายาหยุนหัวเราะอย่างขมขื่นกล่าวพึมพำ “ข้าเสียเวลาไปกับการเลี้ยงเจ้าทั้งสอง ไม่มีใครพูดให้ข้าหมดห่วงและปล่อยให้ข้าอยู่ตามลำพังจนรู้สึกเบื่อหน่ายในพระราชวัง ในที่สุดเขาก็พบพระชายาที่ข้าชอบ แต่นางก็ยุ่งกว่าพวกเจ้าสองคน ชีวิตของข้าช่างขมขื่นจริง ๆ ! ”
มารดาและบุตรชายพูดคุยกันภายในห้องในเวลานี้มีคนเคาะประตู คนเฝ้าประตูของเขากล่าวว่า “องค์ชาย” หลังจากหยุดสักครู่เขากล่าวเพิ่ม “ท่านพี่เทียน” จากนั้นเขาก็พูดต่อ “ตอนนี้มีเด็กสองคนแอบย่องรอบทางเข้าคฤหาสน์ ข้าเห็นพวกเขาขณะลาดตระเวนและกำลังไล่ล่าพวกเขา แต่เด็กคนหนึ่งพูดว่าพวกเขามาเพื่อตามหาองค์ชายเจ็ดพะยะค่ะ”
