ตอนที่599 หนึ่งหมื่นไมล์แห่งความยากลำบากเพื่อหัวใจแห่งพลเมือง
เฟิงหยูเฮงนับอย่างรวดเร็วและคาดการณ์ว่ามีเจ้าหน้าที่จากราชวงศ์ต้าชุนไม่เกินสิบคนที่มาฉลองวันเกิดรวมถึงครอบครัวของพวกเขาส่วนใหญ่ไม่สามารถช่วยได้
มีใครบางคนคลานมาข้างหน้าไม่กี่ก้าวและพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตา“เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยผู้มีความผิดนี้จะทำให้ฝ่าบาทและบุตรสาวของจักรพรรดิไม่พอใจ มันคงไม่เป็นการดีที่จะไม่เอ่ยมันขึ้นมา การเดินทางมาภาคเหนือครั้งนี้ทำให้เกิดความหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากตวนมู่อันกัวในความพยายามที่จะเลื่อนตำแหน่งอีกขั้น อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าตวนมู่อันกัวมีความทะเยอทะยานที่แข็งแกร่งและยอมสวามิภักดิ์เฉียนโจวจริง นั่นทำให้ข้าซึ่งพยายามประจบประแจงกลายเป็นคนขายชาติ แม้จะมีการบิดเบือน แต่ก็เป็นความผิดพลาดของข้าเองและจะต้องถูกลงโทษ ตอนแรกข้าคิดว่านี่จะเป็นจุดจบที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างไรก็ตามข้าไม่คิดว่าองค์ชายและองค์หญิงจะพยายามอย่างมากเพื่อช่วยพวกเราจริง ๆ แล้วขุดเพื่อช่วยพวกเราขึ้นมา ความเมตตาในการช่วยให้เกิดใหม่นี้ยากที่จะตอบแทนในชีวิตนี้ ข้าต้องการใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของข้าเพื่อชดเชยความผิดทางอาญานี้ เจ้าหน้าที่ผู้มีความผิดนี้ประสงค์จะอยู่ทางเหนือเพื่อช่วยพัฒนาอนาคตที่สดใสพะยะค่ะ ! ” เมื่อเขาพูดออกมา เจ้าหน้าที่ที่เหลือก็แสดงท่าทีที่ชัดเจนโดยระบุว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งที่ดีสำหรับราชวงศ์ต้าชุน
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าแต่ไม่ตอบเจ้าหน้าที่เขาเพิ่งเผชิญหน้ากับพลเมืองของซงโจว และกล่าวอย่างดัง ๆ “องค์ชายผู้นี้จะพูดออกมาอย่างเป็นกลาง อันที่จริงไม่ว่ามณฑลเหล่านี้เป็นของเฉียนโจวหรือราชวงศ์ต้าชุนก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างให้กับพลเมืองโดยเฉลี่ยมากเกินไป หากเป็นของเฉียนโจว เจ้าจะยังคงอยู่ที่นี่ หากมันเป็นของราชวงศ์ต้าชุน เจ้าจะยังไม่สามารถเห็นฮ่องเต้ทุกวัน การเมืองและการแบ่งแยกดินแดนเดิมเป็นสิ่งที่ราชสำนักจัดการ สำหรับสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเจ้าจริง ๆ คือเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ดีหรือไม่ ใครก็ตามที่สามารถให้เจ้ามีชีวิตที่ดีที่สุดคือผู้ที่ควรจะเป็นผู้ปกครองของเจ้า”
คำพูดของเขาทำให้พลเมืองคิดอย่างรอบคอบจากนั้นทุกคนก็เงียบลงและไม่ได้พูดคุยกับคนอื่น พวกเขามุ่งความสนใจไปที่ซวนเทียนหมิงขณะที่คิดถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูด
สำหรับซวนเทียนหมิงเขายังพูดไม่จบ เขากล่าวต่อว่า “ใน 100 ปีที่ผ่านมาความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของราชสำนักราชวงศ์ต้าชุนคือการไว้วางใจตระกูลตวนให้เป็นผู้นำทางเหนือ นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะกับตวนมู่อันกัว เขาพยายามที่จะปลูกฝังความคิดว่ารากฐานของพวกเจ้ามาจากเฉียนโจวลงในใจของพวกเจ้า เขาต้องการให้พวกเจ้ารู้สึกว่าเฉียนโจวดีกว่า เขาต้องการให้พวกเจ้ารู้สึกว่าพวกเจ้าต้องอยู่กับเฉียนโจว แต่ในความจริงแล้วรากฐานของพวกเจ้าอยู่ที่นี่ ดินแดนนี้ไม่เคลื่อนย้ายไปไหน พวกเจ้าเคยอยู่ที่นี่มาหลายชั่วอายุคน แต่มีความแตกต่างจากก่อนหน้านี้หรือไม่ ? แต่มันคือตวนมู่อันกัวที่ใช้ประโยชน์จากการได้รับการยกเว้นภาษีเพื่อทำให้พวกเจ้าไม่มีทางเลือกนอกจากส่งบุตรสาวที่อายุต่ำน้อยของพวกเจ้าไปยังพระราชวังฤดูหนาว อนุญาตให้พวกนางตายหรือได้รับความอับอายเพื่อความอยู่รอด อย่างไรก็ตามสิ่งที่พวกเจ้าไม่รู้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดระลอกคลื่นในฝูงชนทันทีเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุนรวมถึงเฉียนโจวเริ่มช่วยซวนเทียนหมิงบอกพลเมืองเกี่ยวกับนโยบายของราชวงศ์ต้าชุนสำหรับภาคเหนือ ตอนนี้ผู้คนในซงโจวก็เริ่มเข้าใจว่าทุกคนถูกตวนมู่อันกัวหลอก กลโกงนี้กินเวลาหลายชั่วอายุคน
ในบรรดาพลเมืองมีชายชราคนแรกที่ตอบโต้พวกเขาเพิ่งเห็นเขาก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าบนพื้น ก่อนที่จะพูดเสียงดัง “องค์ชายเก้าช่วยคืนความยุติธรรมแก่เราเถิด องค์ชายเก้าโปรดให้ชีวิตสงบสุขแก่เราเถิดพะยะค่ะ ! ”
การสร้างอาณาจักรและรักษาความสงบสุขทหารเดินขบวนหลายพันไมล์เพื่อหัวใจของพลเมือง ในเวลานี้แม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ยังรู้สึกถึงอารมณ์
นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแต่เห็นว่าหน้ากากทองคำของซวนเทียนหมิงปิดบังความภาคภูมิใจ ในขณะที่สายตาของความมุ่งมั่นและความสว่างสามารถมองเห็นได้ในสายตาของเขา ผ่านสายลมและหิมะทำให้ทุกคนรู้สึกไว้วางใจ
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า“ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ยอมแพ้ต่อพลเมืองใด ๆ ไม่ว่าพวกเขาจะร่ำรวยหรือยากจน มีความสุขหรือทรมาน ตราบใดที่พวกเขาอยู่ราชวงศ์ต้าชุน ราชวงศ์ต้าชุนจะไม่ยอมให้ใครตกอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ทรมาน” เขาหยุดพูดที่นี่ และมองไปรอบ ๆ ฝูงชน ในที่สุดดวงตาของเขาก็หยุดจ้องมองที่เทียนฉี จากนั้นเขาก็เปล่งเสียงของเขาและกล่าวเสียงดัง “จาวเทียนฉีออกมาข้างหน้า รับพระราชโองการ ! ”
ประสาทของเทียนฉีถูกทำให้ตกใจเขาวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้น “เจ้าหน้าที่จาวเทียนฉีมาแล้วพะยะค่ะ ! ”
ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า”จาวเทียนฉี องค์ชายผู้นี้ได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้นำทัพมาทางเหนือสู่เฉียนโจว และได้รับสิทธิ์ในการตัดสินผู้นำของพื้นที่นี้ ข้ามีอำนาจในการแต่งตั้งและถอดถอนเจ้าหน้าที่ของภาคเหนือ เนื่องจากตวนมู่อันกัวได้สวามิภักดิ์ต่อศัตรูทางเหนือ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขากลายเป็นผู้ร้ายที่ถูกประกาศจับ สมบัติของเขาถูกยึดและลงโทษครอบครัว เริ่มตั้งแต่วันนี้องค์ชายผู้นี้จะแต่งตั้งเจ้าให้เป็นผู้นำแห่งภาคเหนือ ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถมีส่วนร่วมในการช่วยเหลือพลเมืองและจะไม่ทำให้องค์ชายผู้นี้ผิดหวัง เมื่อเฉียนโจวสงบแล้ว องค์ชายคนนี้จะกลับไปที่เมืองหลวงและจะมอบตำแหน่งอย่างเป็นทางการให้กับเจ้า”
น้ำตาปรากฏในสายตาของจาวเทียนฉีในขณะที่เขาหมอบอยู่ โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสถานะของเขา เขาเริ่มร้องไห้
มันนานกว่าสิบปีแล้วเขาเฝ้าดูทางภาคเหนือพัฒนาบรรยากาศที่ไม่เหมาะสมภายใต้การนำของตวนมู่อันกัว เขามองว่านโยบายที่ตราขึ้นสำหรับภาคเหนือโดยราชสำนักของราชวงศ์ต้าชุนล้มเหลวในการสะท้อนความเป็นจริงที่นำเสนอโดยตวนมู่อันกัวผู้ที่มีความทะเยอทะยาน เทียนฉีต้องการทำงานในกวนโจวชั่วระยะเวลาหนึ่ง
หลังจากสิบปีเขาไม่เพียงส่งรายงาน1 หรือ 2 ฉบับไปยังราชสำนัก อย่างไรก็ตามพวกเขาทุกคนถูกดักจับโดยคนของตวนมู่อันกัว ในที่สุดเขาก็หยุดส่งมัน เขาแอบเก็บบัญชีแยกประเภทไว้สำหรับตวนมู่อันกัวแทน เขายังคอยติดตามเจ้าหน้าที่ทุกคนจากราชวงศ์ต้าชุนที่มาทางเหนือ
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเทียนฉีสัญญากับซวนเทียนหมิงและพลเมืองทั้งหมดที่อยู่ “ชีวิตที่เหลือของข้า จาวเทียนฉี จะอุทิศแก่ทางภาคเหนือ”
กองทัพของซวนเทียนหมิงยังคงอยู่ในเมืองซงโจวอีกห้าวันก่อนที่จะจัดตั้งค่ายเข้าและออกจากเมืองพวกเขาช่วยพลเมืองที่บ้านเรือนได้รับความเสียหายจากการต่อสู้ ในเวลาเดียวกันพวกเขาส่งสมบัติที่ขุดขึ้นมาจากพระราชวังฤดูหนาวไปยังสำนักงานเขตการปกครองใหม่ พวกมันถูกบันทึกโดยเทียนฉี จากนั้นแจกจ่ายให้กับพลเมือง
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงใช้เวลาสองสามวันนี้เพื่อสำรวจพระราชวังใต้ดินที่สร้างโดยตวนมู่อันกัวโดยใช้เงินของเฉียนโจวในเวลาเดียวกันพวกเขาซ่อมแซมการป้องกันของเมือง
ทหารที่อยู่ในกวนโจวมาถึงในภายหลังในวันนั้นเฟิงหยูเฮงเดินไปตามถนน และลงเอยด้วยการมาถึงตรงหน้าที่อยู่อาศัยเดิมของตระกูลฟู่ ในอดีตแม้ว่าคฤหาสน์ฟู่ไม่อาจถือว่าเป็นตระกูลที่ร่ำรวย แต่ก็ยังมีทางเข้าที่เหมาะสม บ้านไม่ใหญ่ อย่างไรก็ตามมันเป็นบ้านที่เหมาะสม
น่าเสียดายที่ประตูหน้าถูกพังและกลายเป็นฟืนส่วนหนึ่งของกำแพงในสนามพัง มีสัญญาณไฟไหม้ข้างในชัดเจน เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในสนาม นางเห็นว่าห้องโถงใหญ่ถูกไฟไหม้จนเกินกว่าจะจำได้
วังซวนติดตามอยู่ข้างๆ นาง และพูดอย่างไร้ปัญหา “ทหารที่ซ่อมบ้านยังไม่ถึงฝั่งนี้ อีกไม่กี่วันจะเสร็จเจ้าคะ” นางถามเฟิงหยูเฮง “คุณหนูต้องการเข้าไปดูหรือไม่เจ้าคะ ? ผู้หญิงที่ชื่อเสี่ยวหยากลับบ้านเมื่อเช้านี้ หวงซวนอยู่กับนางเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงตื่นตกใจ“นางกลับบ้านหรือ ? ” มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในกองทัพในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และมีคนบาดเจ็บมากมาย นางไม่มีโอกาสได้ไปหาเสี่ยวหยา เมื่อได้ยินว่าเสี่ยวหยาอยู่ข้างใน นางก็รีบเข้าไปข้างใน
ความเสียหายต่อสนามหน้าบ้านของตระกูลฟู่นั้นรุนแรงแต่ห้องด้านในก็ยังสภาพดีอยู่ เมื่อเฟิงหยูเฮงเดินเข้ามานางเห็นหวงซวนยืนอยู่ที่ประตูห้องหนึ่ง เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงมาถึง นางรีบวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ และพูดอย่างเงียบ ๆ ว่า “ดูเหมือนว่าจะมีห้องโถงที่ระลึกอยู่ข้างใน ข้าได้ยินเสี่ยวหยาร้องไห้อยู่ข้างในเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงถอนหายใจอย่างแผ่วเบาและก้าวไปข้างหน้า นางเคาะประตู นางกล่าวว่า “เสี่ยวหยา ข้าเข้าไปข้างในได้หรือไม่ ? ”
ข้างในเงียบลงไปครู่หนึ่งหลังจากนี้จะได้ยินเสียงของเสี่ยวหยา “ประตูไม่ได้ลั่นดาล เข้ามาได้”
เฟิงหยูเฮงผลักประตูเปิดออกและถูกโจมตีโดยกลิ่นของถ่านเงยหน้าขึ้นมองนางเห็นว่ามีกรอบรูปที่ระลึกไม่กี่อันเรียงราย
นางมองไปที่เสี่ยวหยาแล้วค่อยก้าวไปข้างหน้าดึงธูป 3 ดอกจากผู้ถือธูป นางถือทั้งสามดอกไว้ในมือของนางแล้วโค้งคำนับสามครั้งก่อนที่จะนำไปปักในกระถางธูป จากนั้นนางหันหลังกลับและพูดกับเสี่ยวหยา “ข้าขอโทษ สถานการณ์นี้เป็นผลมาจากการคิดอย่างไม่รอบคอบและการวางแผนที่ไม่ดี ทำให้เจ้าและครอบครัวมีส่วนร่วม ข้าไม่รู้ว่าข้าควรทำอย่างไรกับเจ้า ถ้าเจ้าต้องการเมื่อข้ากลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกับกองทัพ ข้าสามารถพาเจ้าไปด้วย เจ้าจะได้รับการดูแลที่ดีอย่างแน่นอน”
เสี่ยวหยามองหญิงสาวตรงหน้านางนางเคยได้ยินมานานแล้วว่านี่คือองค์หญิงจี่อันที่มีชื่อเสียง แม้ว่าทั้งสองจะมีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกัน แต่สถานะของพวกเขาจะแตกต่างกัน
ทั้งสองตัวเท่ากันและมีความวุ่นวายเล็กน้อยแม้แต่เฟิงหยูเฮงก็ตั้งคำถามอีกครั้ง มีสองคนที่ดูคล้าย ๆ กันในโลกจริง ๆ หรือ ?
“เสี่ยวหยา”นางเรียกหานาง “พิจารณาคำแนะนำของข้า”
เสี่ยวหยายิ้มอย่างขมขื่น“สิ่งนี้ไม่สามารถตำหนิท่านได้ นี่เป็นทางเลือกที่ครอบครัวของเราเลือกเอง แม้ว่าจะไม่มีท่าน ข้าก็จะเข้าสู่ห้องโถงมายาเหมือนกันทั้งหมดและข้ามักจะเลือกเข้าพระราชวังฤดูหนาว จากนั้นตวนมู่อันกัวด้วยวิ่งหนีไป และพระราชวังฤดูหนาวกำลังจม ข้าอาจจะตายที่นั่น ข้าคงไม่ได้มายืนอยู่ที่นี่เพื่อเผาเครื่องเซ่นไหว้สำหรับท่านพ่อ ท่านแม่ และบรรพบุรุษของข้าได้ เป็นไปได้ว่าท่านพ่อ ท่านแม่ของข้าจะส่งคนรุ่นใหม่ออกไป สุขภาพของท่านแม่ นางจะทนต่อการระเบิดได้อย่างไร ในท้ายที่สุดนางก็จะต้องจากไป เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ข้าควรจะขอบคุณท่าน”
เสี่ยวหยาค่อนข้างเป็นคนมองโลกในแง่ดีนางบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “องค์หญิงไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเจ้าค่ะ ท่านเป็นผู้มีพระคุณในครอบครัวของข้า หากท่านต้องการช่วยข้า เพียงช่วยข้าซ่อมแซมบ้านและให้เงินข้าเพียงเล็กน้อย ข้าต้องการซื้อโลงศพที่ดีให้กับท่านพ่อและท่านแม่ของเจ้าเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงสะอื้นและหันหลังให้นางหันกลับมามองอีกฝ่ายหลังจากนั้นไม่นาน เมื่อล้วงแขนเสื้อของนาง นางรีบดึงถุงเงินเล็ก ๆ ออกจากมิติของนาง “มีแท่งเงินอยู่ตรงนี้ ใช้สิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ ข้ามีตั๋วแลกเงินที่นี่ แต่เนื่องจากการปกครองของตวนมู่อันกัว ไม่มีร้านแลกเงินที่นี่ที่สามารถสื่อสารกับร้านแลกเงินในเมืองหลวงได้ แม้ว่าข้าจะมอบให้เจ้า เจ้าจะไม่สามารถใช้ได้ ใช้สิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ กลับไปที่สำนักงานประจำมณฑลพร้อมหวงซวนในภายหลัง ข้าจะให้เจ้ามากกว่านี้”
เสี่ยวหยามองที่กระเป๋าในมือของนางแล้วส่ายหัวอย่างรวดเร็ว“พอแล้วเจ้าค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว”
เฟิงหยูเฮงตบเบาๆ ที่หลังมือของนาง “เพียงแค่รับมันเพื่อให้ข้ารู้สึกสบายใจขึ้นอีกเล็กน้อย” ขณะที่นางพูด นางดึงบางสิ่งบางอย่างออกมา เมื่อเห็นสีหน้าอันสับสนของเสี่ยวหยา นางดึงนางไปที่เก้าอี้ใกล้เคียง และนั่งลง “ข้าเห็นว่าเจ้าและข้าเกิดมามีความคล้ายคลึงกันมาก และนี่ทำให้ข้ารู้สึกค่อนข้างใกล้ชิดกับเจ้า ให้ข้าเติมเต็มความปรารถนาของข้าในการเป็นพี่สาว ข้าจะช่วยทำเล็บให้เจ้า”
เล็บของเสี่ยวหยาถูกทิ้งไว้ไม่ได้รับการรักษาเป็นเวลาหลายวันและเล็บยาวแล้วนางต้องการดึงมือนางกลับมาด้วยความอับอาย อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงจับมือนางไว้แน่น นอกจากนี้แล้วเสี่ยวหยายังมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเครื่องมือในการดูแลเล็บ ดังนั้นนางจึงไม่ดิ้นรนต่อไป นางมองอย่างใกล้ชิดกับกระบวนการทำเล็บ
เมื่อได้รับการรักษาทั้งสิบนิ้วนางก็อดคร่ำครวญไม่ได้ว่า “สิ่งนี้มาจากเมืองหลวงหรือไม่ ? มันดีจริง ๆ ”
ด้วยความประหลาดใจในกรรไกรตัดเล็บนางจึงไม่สังเกตเห็นเฟิงหยูเฮงเก็บเล็บบางส่วนใส่แขนเสื้อ
ตอนที่ 600 การสนทนาภายใต้ผ้าห่มฝ้ายไม่ทำให้เกิดการตั้งครรภ์ได้
ตอนที่600 การสนทนาภายใต้ผ้าห่มฝ้ายไม่ทำให้เกิดการตั้งครรภ์ได้
ในส่วนที่เกี่ยวกับเสี่ยวหยานั้นเฟิงหยูเฮงยังคงมีข้อสงสัย ถ้ามีคนบอกว่ามีคนที่ดูเหมือนโลกนี้มันก็เป็นไปได้แน่นอน แต่สำหรับพวกนางที่ดูคล้ายกันก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เมื่อเสี่ยวหยาไปที่ห้องโถงมายาเพื่อลงทะเบียน นางบอกว่านางอายุ 13 ปีในขณะที่เฟิงหยูเฮงอายุเพียง 14 ปี มีความแตกต่างเพียงหนึ่งปีบนกระดาษ อย่างไรก็ตามไม่สามารถมองเห็นได้เพียงจากรูปลักษณ์ของนาง
เฟิงหยูเฮงเก็บเล็บของเสี่ยวหยาอย่างตั้งใจแม้ว่านางจะไม่ได้ทำตอนนี้ นางก็จะตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ อย่างแน่นอนเมื่อนางกลับไปที่เมืองหลวง
สามวันต่อมาซวนเทียนหมิงนำทหารออกไปยังเจียงโจวโดยทิ้งทหารไว้ 10,000 นายไว้ในเมืองซงโจว หวงซวนและวังซวนถูกทิ้งไว้ข้างหลังเพื่อดูแลเสี่ยวหยา
จากซงโจวถึงเจียงโจวกองทัพเดินทัพเป็นเวลา 6 วัน อย่างไรก็ตามมีความแตกต่างที่สำคัญเมื่อพวกเขาออกจากเมืองซงโจว
ตามที่ชาวเหนือกล่าวว่ากวนโจวและซงโจวถือเป็นสถานที่ที่ไม่เย็นแม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวที่ไม่มีฤดูกาลที่แตกต่างกันสี่ฤดู แต่ก็ยังมีวันที่ชัดเจน ยังมีอีกหลายวันในช่วงกลางปีที่แสงอาทิตย์จะละลายผ่านหิมะและเผยให้เห็นโลกบางส่วนที่อยู่เบื้องล่าง
แต่เมื่อมีใครผ่านซงโจวและเข้าไปที่เจียงโจวพวกเขาจะต้องผ่านป่า ป่านั้นเรียกว่าชายแดนผีเพราะเมื่อผ่านเข้าไปในป่า อุณหภูมิจะลดลงอย่างรวดเร็ว ไม่สามารถมองเห็นแสงอาทิตย์ได้อีกต่อไปและหิมะจะตกตลอดทั้งปี แม้ว่าจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับชั้นน้ำแข็งหนาในใจกลางเฉียนโจว แต่ก็ยังแย่กว่ากวนโจวและซงโจว
นับตั้งแต่ผ่านชายแดนผีซวนเทียนหมิงลากเฟิงหยูเฮงกับม้าของเขาเอง ในเวลาเดียวกันเขาก็ออกคำสั่งให้ทหารนำเสื้อคลุมกันหนาวที่เตรียมไว้แล้วมาใส่ แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เป่ยจื่อกล่าวว่า “ทุกคนยังคงหนาว”
ซวนเทียนหมิงสั่งให้ทุกคนเดินขบวนอย่างรวดเร็วทหารเดินไปตามทางและแทบจะทนต่อความหนาวเย็นอย่างกะทันหัน
เฟิงหยูเฮงถูกห่อด้วยเสื้อคลุมของซวนเทียนหมิงนางคิดว่าป่าน่าจะอยู่ที่เส้นรุ้งเส้นแวงที่สำคัญทำให้เกิดอุณหภูมิที่แตกต่างกันอย่างมากระหว่างทั้งสองฝ่าย อย่างไรก็ตามถึงกระนั้นก็ไม่รู้ว่าเฉียนโจวจะหนาวเย็นแค่ไหน
ไม่มีใครรู้ว่าตวนมู่อันกัวอยู่ที่ไหนหลังจากที่เขาจมพระราชวังฤดูหนาวและหนีไป ยังไม่รู้ว่ามีสักกี่คนที่หนีไปพร้อมกับเขา ผู้คนที่ถูกขุดขึ้นมาจากพระราชวังฤดูหนาวถูกระบุตัวตนด้วยความช่วยเหลือจากผู้คนในปัจจุบัน ไม่พบคนในตระกูลของตวนมู่อันกัวแม้แต่คนเดียว เด็กและบุตรหลานที่อาศัยอยู่ในซงโจวหายไปหมด เฟิงหยูเฮงเคยคิดว่าพวกเขาจะวิ่งไปเจียงโจวและใช้มันเป็นแนวป้องกันขั้นสุดท้าย น่าเสียดายที่เมื่อพวกเขามาถึงเมืองเจียงโจว ผู้คนก็ปฏิเสธความคิดนี้ทันที
เมื่อเปรียบเทียบกับซงโจวแล้วเมืองเจียงโจวค่อนข้างเล็กกว่าเล็กน้อย แต่เดิมพวกเขาคิดว่ามันจะเป็นเช่นเดียวกับกวนโจวและซงโจวซึ่งประตูปิดสนิท พวกเขาคิดว่าพวกเขาจะต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเข้าไปข้างใน อย่างไรก็ตามประตูของเจียงโจวเปิดกว้าง พลเมืองยังคงเคลื่อนไหวต่อไปตามปกติ ผู้คนกำลังเดินไปรอบ ๆ พร้อมกับหาบของและสัตว์ที่ถูกล่าใหม่ และมีบางคนที่แบกตะกร้าซื้อผัก มีเด็กร้องไห้และมีการโต้เถียงกัน ทุกอย่างดูธรรมดามาก ทุกคนใช้ชีวิตของตัวเอง ราวกับว่าความวุ่นวายในสามมณฑลทางภาคเหนือนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา
เฟิงหยูเฮงตกใจเมื่อเห็นอย่างไรก็ตามนางได้ยินซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “นายอำเภอเจียงโจวเป็นคนฉลาด เขายังอยู่ในเมืองอย่างแน่นอนและไม่ได้ไปฉลองวันเกิดของมู่อันกัว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ภายใต้ซากปรักหักพังของพระราชวังฤดูหนาว สำหรับพลเมืองของเจียงโจว เนื่องจากสิ่งกีดขวางที่เกิดขึ้นจากชายแดนผี พวกเขาไม่รู้เกี่ยวกับความปั่นป่วนของคนทั้งสองในเมือง”
นางพยักหน้าและกล่าวเพิ่มเติมว่า“เนื่องจากเป็นเช่นนี้ มันหมายความว่ามู่อันกัวไม่ได้หลบหนีไปที่เจียงโจว”
“น่าจะเป็นเช่นนั้น”ซวนเทียนหมิงยกมือขึ้นและสั่งให้กองทัพหยุด จากนั้นเขาก็พูดกับเป่ยจื่อ “เข้าไปในเมืองก่อนแล้วเรียกนายอำเภอมาพบข้า”
เป่ยจื่อปฏิบัติตามและจากไปครึ่งชั่วยามต่อมาม้าเร็วสองสามตัวก็วิ่งออกจากประตูเมืองมุ่งหน้าไปยังที่ตั้งของกองทัพ
นายอำเภอของเจียงโจวเป็นชายในวัย50 ปี ซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “นั่นคือชายชราที่ยืนอยู่บนสนามรบกับฮ่องเต้ ก็เพราะเหตุนี้เขาจึงกล้าที่จะเพิกเฉยต่อวันเกิดของตวนมู่อันกัวเพื่อดูแลดินแดนของเขา และดำเนินชีวิตของตัวเองต่อไป”
อย่างรวดเร็วเป่ยจื่อนำบุคคลนั้นมาม้าหยุดแล้วชายชราก็กระโดดลงจากม้าทันที เมื่อมาถึงหน้าซวนเทียนหมิง เขาพูดเสียงดังว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้คารวะองค์ชายหยูพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็วขณะที่ซวนเทียนหมิงไปช่วยหลู่ซางให้ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “ท่านลุงหลู่ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เราได้พบกัน ท่านสบายดีหรือไม่?”
หลู่ชางดูเหมือนจะมีอารมณ์เล็กน้อยเขาจับข้อมือของซวนเทียนหมิง และพูดด้วยเสียงสั่น ๆ “ดี สบายดีพะยะค่ะ” แต่เขาไม่สามารถปกปิดความจริงที่กำลังวิตกกังวลได้ เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้แล้วตบไหล่ของซวนเทียนหมิง “มันดีที่องค์ชายมา เป็นเรื่องดีที่องค์ชายมา ! หากองค์ชายไม่มา ตาแก่ที่ต่ำต้อยผู้นี้กลัวจริง ๆ ว่าเจียงโจวจะไม่สามารถทำให้ฮ่องเต้เชื่อมั่นในความจงรักภักดีได้พะยะค่ะ!”
ซวนเทียนหมิงยังคงกล่าวต่อไปว่า“ท่านลุงหลู่กับเสด็จพ่อออกไปสู้รบเมื่อหลายปีก่อนและช่วยราชวงศ์ต้าชุนยึดดินแดนของตน ไม่ว่าเสด็จพ่อจะไม่ไว้วางใจใคร แต่เสด็จพ่อก็จะเชื่อใจท่านเสมอ ! ”
หลู่ชางโบกมือ“อย่าพูดถึงอดีต ! มาเข้าไปในเมืองกันเถิด” ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาลากซวนเทียนหมิงไปยังเมือง เมื่อเขามองดูเขาก็เห็นเฟิงหยูเฮง เขาหยุดมองดูนางซักพัก
ซวนเทียนหมิงแนะนำนาง“นี่คือองค์หญิงจี่อัน ผู้ซึ่งได้รับพระราชทานตำแหน่งจากเสด็จพ่อด้วยพระองค์เอง นางหมั้นหมายกับองค์ชายผู้นี้มานานแล้ว”
“อ่า! ” ดวงตาของหลู่ชางเป็นประกายขึ้นมา เขาย่ำเท้าเขาถามว่า “นั่นจะเป็นหลานสาวของเหยาเซียนหรือ? หญิงสาวผู้ดุร้ายที่ช่วยราชวงศ์ต้าชุนหลอมสิ่งที่เรียกว่าเหล็กได้ ? ”
ริมฝีปากของเฟิงหยูเฮงเผยอยิ้มนางโค้งคำนับเขาและพูดอย่างสุภาพ “ท่านลุงหลู่พูดเกินจริง เรียกข้าว่าอาเฮง”
“อาเฮง”หลู่ชางไตร่ตรองมาพักหนึ่งก่อนที่จะกล่าวว่า “ข้าได้ยินมานานแล้วว่าบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงได้หมั้นหมายกับองค์ชายหยู แต่ขอบอกตามตรงว่าข้าไม่ชอบบิดาของเจ้า นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าไม่เคยเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ข้าไม่ต้องซ่อนมันจากเจ้า แต่ข้าส่งจดหมายลับถึงฮ่องเต้เพื่อให้ทรงพิจารณาทบทวนเรื่องนี้ ความปรารถนาของเฟิงจินหยวนนั้นไม่อนุญาตให้ใคร ๆ รู้สึกผ่อนคลาย แต่ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเจียงโจวก็ได้รับข่าวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงเช่นกัน พวกเขาบอกว่าเจ้ามีความสามารถในการเป็นหมอมากกว่าตาแก่เหยา พวกเขาบอกว่าเจ้าทำสิ่งที่เรียกว่าเหล็กที่สามารถทำลายอาวุธของซงซุยได้ พวกเขายังกล่าวอีกว่าทักษะการยิงธนูของเจ้านั้นยอดเยี่ยมชนะได้ทั้งธนูโฮยี่และปิ่นปักผมหงส์เพลิง” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาถอนหายใจด้วยความไม่เชื่อ “ถ้าคนเช่นนี้มีอยู่จริงในโลก เจ้าจะไม่ถือว่าเป็นเทพธิดาหรือ ? ทำไมเฟิงจินหยวนถึงได้โชคดีเช่นนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างต่อเนื่องและไม่ได้ใช้ความพยายามในการพูดเพื่อตัวเอง นางบอกหลู่ชาง “แซ่ของข้าคือเฟิง และชื่อของข้าคือเฟิงหยูเฮง ชื่อนี้เป็นชื่อที่จะได้รับการยกย่องทั่วโลกเหมือนหยกชั้นดี เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตระกูลเฟิงครั้งหนึ่งก็คาดหวังในตัวข้า แต่พวกเขาก็ล้มเลิกความคิดไป อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ช่วยเติมเต็มการแต่งงานของข้ากับองค์ชายเก้า”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะเสียงดังเขาจับเด็กหญิงไว้ด้วยมือเขาพูดกับหลู่ชาง “ถ้าเจ้าบอกว่านางเป็นเทพธิดาแล้ว นางก็เป็นเทพธิดา คงไม่มีความหวังที่องค์ชายผู้นี้จะเดินได้อีกครั้งถ้าไม่ใช่เพราะอาเฮงรักษา ท่านลุงหลู่ ไปคุยกันต่อในเมืองกันเถิด”
กองทัพเข้ามาในเมืองแต่คนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ข้างนอกเพื่อตั้งค่าย หลู่ชางพาซวนเทียนหมิงตรงไปที่สำนักงานเขต ในที่สุดเมื่อพวกเขาเข้าไปข้างใน สีหน้าของเขาก็ย่ำแย่และในที่สุดเขาก็กลับไปที่หัวข้อก่อนหน้า “ข้าได้ยินมาว่าตวนมู่อันกัวหนีไป มีข่าวเกี่ยวกับเขาบ้างหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้า“นี่เป็นเรื่องที่ข้าอยากจะพูดกับท่านลุงหลู่ ตวนมู่อันกัวหนีจากซงโจวและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”
หลู่ชางกระทืบเท้าและถอนหายใจ“ตระกูลตวนนั้นเป็นสัตว์ที่น่ารังเกียจเสมอ พวกมันเก่งที่สุดในการเคลื่อนที่ไปมา ซ่อนตัวอยู่ทุกหนแห่ง พวกมันยังเรียนรู้วิธีขุดหลุม เมืองซงโจวนั้นกำลังจะกลวงอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามีความลับมากมายแค่ไหน นั่นคือดินแดนของเขา หากเขาต้องการหนี ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้”
“ท่านลุงหลู่มีข่าวบ้างหรือไม่? ” ซวนเทียนหมิงถามเขาว่า “การที่ตวนมู่อันกัวจะเข้าใกล้เฉียนโจว เขาจะต้องผ่านดินแดนของเจียงโจว ข้าสงสัยว่าท่านลุงหลู่รู้เรื่องของเขาหรือไม่ ? ”
หลู่ชางกล่าวว่า“ตวนมู่อันกัวจำเป็นต้องมาที่เจียงโจวนับครั้งไม่ถ้วนในแต่ละปี เขาผ่านเจียงโจวไปถึงเฉียนโจว เรื่องนี้ยังคงดำเนินต่อไปไม่กี่ทศวรรษ ข้าใช้เวลาทุกวันพยายามส่งรายงานไปยังเมืองหลวง แต่ภาคเหนือเป็นของตระกูลตวนของเขา พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เก่งในการสกัดกั้นรายงาน มีการดักจับรายงานไม่น้อยกว่า 100 ฉบับ ถ้าไม่ใช่เพราะข้ารับใช้ในกองทัพเคียงข้างฮ่องเต้เมื่อหลายปีก่อน บางทีตวนมู่อันกัวจะไม่ยอมให้ข้ามีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้” หลู่ชางส่ายหัวอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าเขาจะรำลึกถึงสมัยนั้น น่าเสียดายที่สิ่งเหล่านี้เป็นประสบการณ์ในอดีต เยาวชนของเขาหายไป และสภาพแวดล้อมก็เปลี่ยนไปเช่นกัน
“จากเจียงโจวถึงเฉียนโจวเมืองแรกมีทะเลสาบสี่สี นั่นคือสิ่งหนึ่งที่ได้รับการดูแลโดยราชวงศ์ของเฉียนโจว เป็นสถานที่ที่อุทิศให้กับการเลี้ยงปลา” หลู่ชางเล่าต่อไปเกี่ยวกับสถานการณ์ในภาคเหนือว่า “ปลาในทะเลสาบสี่สีนั้นอร่อยมาก น่าเสียดายที่หลายปีที่ผ่านมาข้ายังไม่กล้าที่จะกิน เห็นได้ชัดว่าปลาเหล่านี้เติบโตขึ้นโดยการให้อาหารซึ่งเป็นเนื้อของคนตาย เฉียนโจวโยนศพในทะเลสาบนั้นเพื่อการเลี้ยงปลาเหล่านั้น”
เฟิงหยูเฮงทำหน้าเหยเกท้องของนางเหมือนทะเลปั่นป่วน นางปิดปากแล้ววิ่งออกไปข้างนอก ก่อนที่นางจะเดินได้หลายก้าว นางก็เริ่มอาเจียน ทุกสิ่งที่นางกินไประหว่างทางก็ถูกอาเจียนออกมา ไม่เหลือแม้กระทั่งกรดในกระเพาะอาหาร
หลู่ชางตกตะลึงมากและมองซวนเทียนหมิงซึ่งรีบพุ่งตามไปโดยไม่รู้ตัวเขาอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ “เด็กผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะไม่แต่งงาน และข้าไม่เคยได้ยินเรื่องการแต่งงานของพวกเขา เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์ชายเก้ามีงานอดิเรกเหมือนตวนมู่อันกัว ? ”
บานซูได้ยินคำเหล่านี้ซึ่งอยู่ในห้องด้วยสายตาที่โกรธแค้นเขาไม่สามารถกลั้นและเตือน “คุณหนูของข้าไม่ได้ตั้งครรภ์ เป็นเพราะท่านพูดถึงปลานั่นขอรับ”
หลู่ชางตกตะลึงและมองไปที่บานซูกล่าวว่า“นางมีอาการคลื่นไส้เพราะปลาได้รับอาหารเป็นเนื้อมนุษย์ที่ตายแล้วหรือ ? ” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาส่ายหัว “นั่นไม่ควร ! ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันก็เป็นคนทั่วไปเช่นกัน เมื่อฆ่าศัตรูในสนามรบ นางผ่อนคลายและเป็นอิสระ นางจะกลายเป็นคนที่รังเกียจสิ่งต่าง ๆ เช่นผู้หญิงปกติได้อย่างไร ? ข้าบอกความจริง อาหารของปลาในทะเลสาบสี่สีนั่นเป็นเนื้อมนุษย์ที่ตาย”
บานซูทนไม่ได้ที่จะฟังต่อไปเมื่อคิดถึงการกระทำของเฟิงหยูเฮงในพระราชวังฤดูหนาว เขาก็รู้สึกว่าท้องประท้วง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากบอกหลู่ซาง “ท่าน ท่านจะต้องไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ทะเลสาบสี่สีนั่น… ข้ากลัวว่าคุณหนูจะสั่งให้ถมมันขอรับ”
หลู่ชางตอบอย่างจริงจัง“นั่นไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ทะเลสาบนั้นใหญ่มาก”
แม้แต่ในความฝันที่ดุร้ายที่สุดของนางเฟิงหยูเฮงก็ไม่เคยคาดคิดว่าปลาแสนอร่อยจะถูกเลี้ยงดูในลักษณะนั้น นางมีความต้องการอย่างฉับพลันที่จะดึงกระเพาะอาหารของนางออกมาและล้างมัน ซวนเทียนหมิงตบหลังพร้อมถามนางว่า “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ” การนอนด้วยกันใต้ผ้าห่มฝ้ายจะไม่ทำให้เกิดการตั้งครรภ์
เฟิงหยูเฮงสูดอากาศลงไปเต็มปอดแล้วบอกเขาผ่านฟันที่สกปรก“ปลาในทะเลสาบสี่สี… ข้าเคยกินมัน ! ”
