ตอนที่603 การล่มสลายของสวรรค์
กองทัพตั้งค่ายชั่วคราวในเมืองบินบินสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปรับตัวให้เข้ากับสภาพอากาศของเฉียนโจว
พลเมืองไม่เคยต่อต้านกองกำลังของราชวงศ์ต้าชุนหลังจากได้รับฟังวาทกรรมของเฟิงหยูเฮง พลเมืองของเมืองบินบินยินดีต้อนรับทหารของราชวงศ์ต้าชุนอย่างมาก พวกเขานำสัตว์ที่ล่ามาให้เฟิงหยูเฮงบางครั้ง มีบางคนที่ต้องการเข้าร่วมกับเฟิงหยูเฮงเพื่อเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับยา
ซวนเทียนหมิงก่อตั้งกลุ่มย่อยโดยมีเฉียนหลี่เป็นผู้นำพวกเขาจะมุ่งหน้าไปยังเมืองที่สองไปทางทิศเหนือเพื่อสังเกตอุณหภูมิ แต่ไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ใด ๆ
เช่นนี้กองทัพยังคงอยู่ในเมืองบินบินเป็นเวลา10 วัน
เฟิงหยูเฮงตื่นเช้านางทำข้อตกลงกับซวนเทียนหมิง พวกเขาจะไปเยี่ยมชมคฤหาสน์ของเจ้าเมืองบินบินที่พวกเขาอยู่มาเป็นเวลา 10 วัน
เนื่องจากซวนเทียนหมิงชื่นชอบการชนะเฉียนโจวด้วยคำพูดมากกว่าการใช้กำลังนอกจากการใช้วันแรกที่คฤหาสน์ของเจ้าเมือง เมื่อฉากนั้นคลี่ออกมาเป็นครั้งแรก เห็นได้ชัดว่าที่ทำการนั้นเจ้าหน้าที่ของเฉียนโจวใช้ในการเยี่ยมชม มีคนที่เฉพาะเจาะจงที่ดูแลกองหลังนั่น และมันก็เหมือนโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ สำหรับคฤหาสน์ของเจ้าเมืองก็ถูกทิ้งให้อยู่ในความปกครองของเมืองเมืองบินบิน, หวู่จุนเซียนและครอบครัวของเขา
เมื่อกลุ่มของซวนเทียนหมิงมาถึงเจ้าเมืองหวู่ได้ออกมาต้อนรับแล้ว บรรดาผู้หญิงในตระกูลต่างก็คุกเข่าที่ลานบ้านพวกเขาทุกคนพร้อมกับลดความกลัวและความวิตกกังวลลง
“ข้าหวู่จุนเซียน เจ้าเมืองบินบิน คารวะองค์ชายเก้าพะยะค่ะ” เจ้าเมืองโค้งคำนับแบบเดียวกับที่กองทัพเดินเข้ามาในวันแรกด้วยความเคารพอย่างสูง
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าให้เป่ยจื่อช่วยประคองเขาขึ้นมาจากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ไม่จำเป็นที่เจ้าจะต้องพูดถึงตัวเองในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้ เฉียนโจวยังไม่ได้เป็นของราชวงศ์ต้าชุน และเจ้ายังเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ของเฉียนโจว”
จุนเซียนสั่นและส่ายหัว“เมื่อเมืองแตก เมืองบินปินเป็นของราชวงศ์ต้าชุนแล้วพะยะค่ะ”
เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ซวนเทียนหมิงก็ไม่หยุดเขาก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ของเจ้าเมือง
เฟิงหยูเฮงและเป่ยจื่อติดตามเขาเมื่อผ่านลาน นางจงใจมองผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้า นางมีรูปร่างที่ท้วมเล็กน้อยและสวมเสื้อคลุมสีดอกโบตั๋น และผ้าพันคอขนสุนัขจิ้งจอก บางครั้งสายตาของนางก็มองไปในทิศทางของนางไม่ยากที่จะเห็นความคิดที่หยาบคายที่นางมี เรื่องนี้ทำให้นางดูเหมือนเฉินซื่อ
ใต้เท้าหวู่ยังเป็นคนตัวเล็กแต่ท้องใหญ่ของเขามองเห็นได้ใบหน้าของเขาดูดีมาก ในเวลานี้เขาคุกเข่าบนพื้นหินของห้องโถงขณะหันหน้าไปทางซวนเทียนหมิง เขาก้มหน้าลงและไม่พูด
เมืองที่แพ้โดยปกติจะถูกฆ่า
เฟิงหยูเฮงเข้ามาช้ากว่าเล็กน้อยเมื่อเดินผ่านประตู นางตอบทันที “ข้าบอกให้ผู้หญิงที่อยู่ลานหน้าบ้านให้กลับไปที่เรือนด้านใน วันนี้อากาศหนาว หากคุกเข่าต่อไปไม่ดีแน่”
ร่างกายของจุนเซียนสั่นอย่างเห็นได้ชัดเขาหันหลังกลับและรีบไปหาเฟิงหยูเฮงอย่างซาบซึ้ง “ขอบพระทัยองค์หญิงสำหรับความเห็นอกเห็นใจพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะแล้วกล่าวว่า“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า นี่คือความตั้งใจขององค์ชาย นี่เป็นกลยุทธ์ที่น่ารังเกียจ มันไม่ใช่การเข่นฆ่าพลเมือง และผู้หญิงไม่จำเป็นต้องทนทุกข์ทรมาน”
ขณะที่นางพูดนางเดินไปที่ด้านข้างซวนเทียนหมิงและนั่งลงรอยยิ้มเลือนลางบนใบหน้าของนาง แต่นางไม่ได้พูดอีกต่อไป
ใต้เท้าหวู่มองเฟิงหยูเฮงแล้วถอนหายใจพวกนางเป็นผู้หญิงทุกคน แต่ก็มีบางคนที่แต่งกายอย่างมั่งคั่งและทำตัวหยิ่งผยอง และคนอื่น ๆ นางยังสามารถช่วยชีวิตผู้คนในขณะที่กำลังเข้าสู่สนามรบเพื่อฆ่าศัตรู ผู้หญิงประเภทนี้เหมาะสำหรับองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้น
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่เขาเพิ่งประเมินอีกฝ่ายและกล่าวว่า “ลุกขึ้น สถานที่นี้ไม่ใช่ราชสำนัก และเจ้าไม่ได้เป็นผู้ร้ายในการพิจารณาคดี เหตุผลที่องค์ชายผู้นี้ไม่มาพบเจ้าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาก็คือกองทัพไม่ว่าง ประการที่สองมันยังช่วยให้เจ้าเห็นสถานการณ์จะเป็นอย่างไรกับราชวงศ์ต้าชุนที่ดูแลเมืองบินบิน”
ใต้เท้าหวู่ก็ตกใจและไม่กล้ายืนแม้กระนั้นเขาถามว่า “องค์ชาย มีข่าวลือที่แพร่กระจายในหมู่พลเมือง พวกเขากล่าวว่าหลังจากราชวงศ์ต้าชุนเข้ายึดเมืองบินบินแล้ว องค์ชายจะพาพวกเขาไปอยู่ในสถานที่อบอุ่นหรือพะยะค่ะ ? ” เขามองไปที่ซวนเทียนหมิง มีความคาดหวังในสายตาของเขา
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“ใช่ แต่มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถทำได้ในหนึ่งหรือสองปี”
ลอร์ดหวู่ถอนหายใจกล่าวว่า “มันคงจะดีถ้ามันเป็นเรื่องจริง ไม่ว่าจะช้าจะเร็วตราบใดที่ราชวงศ์ต้าชุนมีความคิดแบบนี้ มันก็ดีพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงพยายามทำความเข้าใจให้ดีเพื่อสร้างความประทับใจเขาบอกเป่ยจื่อ “ช่วยประคองท่านใต้เท้าลุกขึ้นยืน”
เป่ยจื่อเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยสนับสนุนใต้เท้าที่ตัวสั่นนั่งใต้เท้าหวู่ยังคงมีความคาดหวังบนใบหน้าของเขา ในขณะที่มองซวนเทียนหมิงออกจากที่นั่งของเขา เขากำลังรอให้อีกฝ่ายพูดต่อไป
ซวนเทียนหมิงถามเขาว่า“ท่านใต้เท้า เจ้ารู้สึกว่าเรื่องนี้สำคัญหรือไม่? เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้คนในเมืองบินบินจะเข้าสู่ราชวงศ์ต้าชุนหมายความว่าอย่างไร?”
ใต้เท้าหวู่รีบผงกหัวเขาทันที“เจ้าหน้าที่ผู้นี้เข้าใจ เป็นไปไม่ได้ที่ราชวงศ์ต้าชุนจะจัดตั้งเมืองอิสระให้กับเรา และผู้คนในเมืองบินบินจะต้องถูกแยกออกจากกัน และตั้งรกรากอยู่ในเมืองต่าง ๆ สิ่งนี้จะจบลงซึ่งหมายความว่าเจ้าเมืองไม่มีประโยชน์พะยะค่ะ” เขาหัวเราะอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่เป็นไร ไม่ว่าข้าจะเป็นเจ้าเมืองหรือไม่ก็ตาม สิ่งสำคัญคือพลเมืองสามารถได้รับความอบอุ่นและปลอดภัยสำหรับการอยู่อาศัยโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการตายทุกวัน ยิ่งกว่านั้น…” เขาหยุดครู่หนึ่งการแสดงออกของเขาก็เริ่มหนักขึ้น “ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าราชวงศ์ต้าชุนไม่ได้ต่อสู้ แต่เมืองบินบินอาจไม่มีวันสงบสุขอีกเลยพะยะค่ะ”
“โอ้? ” ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงมองหน้ากัน ดูคำถามในสายตาของใต้เท้าหวู่ เขาถามใต้เท้าหวู่ว่า “ทำไมเจ้าถึงพูดอย่างนั้น ? ”
ใต้เท้าหวู่ถอนหายใจอย่างหนักจากนั้นก็มองไปที่ประตูเมื่อเห็นว่าไม่มีคนที่น่าสงสัยอยู่ ในที่สุดเขาก็พูดออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า “องค์ชายคงไม่ทราบเรื่องนี้ แต่เฉียนโจวอากาศหนาวกว่าสิบปีที่ผ่านมา ไม่ต้องพูดถึงส่วนต่าง ๆ ของภาคเหนือยิ่งขึ้นไปอีก แต่ถึงแม้จะเป็นเมืองแรกหลังจากทางผ่านภาคเหนือ หรือเมืองบินบินก็มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตามปกติแล้วผู้คนในภาคเหนือจะคุ้นเคยกับสภาพอากาศเช่นนี้เป็นอย่างมาก นอกจากคนที่ล้มป่วยพวกเขาจะไม่หยุดตาย แต่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีคนตายจากอากาศหนาวมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อข้าไปที่เมืองหลวงเพื่อรายงานเมื่อปีที่แล้ว ข้าได้ยินมาว่านอกเหนือจากม้าหมาป่าที่ได้รับการอบรมจากราชวงศ์แล้ว เมืองที่อยู่ไกลออกไปทางเหนือจะไม่สามารถรักษาม้าของพวกเขาไว้ได้ แม้แต่ผู้คนก็ยังแช่แข็งจนตายในคืนเดียว นอกจากนี้…” การแสดงออกของเขายิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น “นอกจากนี้รายงานต้นปีก็ถูกยกเลิกโดยราชสำนัก ข้าเดินทางไปสามเมืองทางเหนือก่อนได้รับแจ้งให้กลับมา”
“การรายงานถูกยกเลิกหรือ? ” ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วอย่างแน่นหนา เขามักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับราชวงศ์เฉียนโจวหรือในเมืองหลวงของเฉียนโจว แต่นั่นจะเป็นเช่นไร ? เขาและเฟิงหยูเฮงเคยเดามัน อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถหาสิ่งจำเป็นได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับคำตอบบางอย่างจากใต้เท้าหวู่
จุนเซียนคนนี้ก็เต็มใจที่จะไปทำลายเขาหวังอย่างยิ่งที่จะพยายามหนีจากเฉียนโจว เขาต้องการให้ซวนเทียนหมิงช่วยชีวิตผู้คนในเมืองบินบิน และเขาเปิดเผยทุกอย่างเกี่ยวกับเฉียนโจวโดยไม่ปิดบัง เขาไม่ได้รอให้อีกฝ่ายถาม ก่อนที่จะกล่าวว่า “ความตั้งใจของราชสำนักก็คือราชวงศ์ต้าชุนจะส่งทหารมาในปีนี้ด้วยความไม่พอใจ และเราต้องพยายามอย่างเต็มที่ แต่ข้าเห็นมันไม่ใช่แค่เพราะเรื่องนี้ การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเหตุผลสามในสิบส่วน เหตุผลที่เจ้าหน้าที่จากมณฑลรอบนอกหันกลับมาคือสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองหลวง ! ”
เขาสูดหายใจลึกๆ “อย่าปิดบังอะไรเลย แต่การคาดเดานี้เป็นสิ่งที่ข้าสงสัยมานาน อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยกล้าที่จะพูดหรือไม่รู้ว่าจะพูดกับใคร ไม่ว่าสิ่งที่ข้าพูดจะถูกต้องหรือไม่ก็ตาม มันจะทำให้เกิดความตื่นตระหนกในใจของพลเมืองเสมอ แต่วันนี้แตกต่าง องค์ชายเก้าและองค์หญิงได้มาที่เมือง และเมืองบินบินเป็นของราชวงศ์ต้าชุน พลเมืองสามารถถูกนำตัวไปที่ราชวงศ์ต้าชุนเพื่อมีชีวิตอยู่ และในที่สุดข้าก็สามารถปลดปล่อยภาระในใจของข้าได้พะยะค่ะ” เขามองไปที่ซวนเทียนหมิงและในที่สุดก็กล่าวว่า “ผู้ใต้บังคับบัญชาผู้นี้รู้สึกว่าสวรรค์กำลังจะล่มสลาย”
“สวรรค์กำลังจะล่มสลาย? ” เฟิงหยูเฮงตกใจ “เจ้าหมายถึงอะไรกับการที่สวรรค์กำลังจะล่มสลาย ? ”
ใต้เท้าหวู่บอกกับนางว่า“เฉียนโจวสร้างขึ้นบนพื้นฐานของน้ำแข็งและหิมะ การล่มสลายของสถานที่ซึ่งเรียกว่าสวรรค์เป็นเพียงหิมะถล่ม ไม่ได้หมายความว่าหิมะถล่มได้เกิดขึ้นแล้วในเมืองหลวง หมายความว่าผู้คนจากทางเหนือจำนวนมากกำลังวิ่งไปในทิศทางของเรา พวกเขาบอกว่ามันหนาวเกินไป มันหนาวมากตราบใดที่คนออกไปข้างนอก พวกเขาก็จะกลายเป็นน้ำแข็ง ในบรรดาคนเหล่านี้ที่กำลังหลบหนีก็มีบางส่วนจากราชวงศ์ของเฉียนโจว พวกเขาทั้งหมดวิ่งหนีไป นั่นหมายความว่าทิศเหนือกำลังจะสูญหาย ทุกคนรู้ว่าหิมะและน้ำแข็งเป็นสวรรค์ของเฉียนโจว เมื่อสวรรค์ล่มสลาย เฉียนโจวก็จะล่มสลายพะยะค่ะ”
ในที่สุดคำพูดของใต้เท้าหวู่ก็แก้ไขข้อสงสัยบางอย่างที่สะท้อนอยู่ในใจของซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจว่าทำไมราชวงศ์เฉียนโจวจึงขุดหาเส้นเลือดมังกร และทำไมพวกเขาจึงเริ่มต่อสู้กับราชวงศ์ต้าชุนโดยไม่กังวลเกี่ยวกับผลลัพธ์ พวกเขาเผาสะพานที่ข้ามไปแล้ว !
คำพูดของใต้เท้าหวู่ยังดำเนินต่อไปในขณะที่เขากล่าวว่า“ข้าจะไม่ขออะไรอีก ข้าแค่ขอให้ท่านออกจากที่นั่นเพื่อให้พลเมืองของเมืองบินบินมีทางออก จัดหาสถานที่อบอุ่นให้แก่พวกเขาและหลีกเลี่ยงวิกฤตอันยิ่งใหญ่นี้ในเฉียนโจว เงินทั้งหมดในเมืองได้ถูกราชสำนักดำเนินการไปแล้ว การที่ราชวงศ์ต้าชุนเริ่มรุกรานความจริงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงยืนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมหากเฉียนโจวพบกับหายนะจากสวรรค์ แผนของพวกเขาจะต้องเปลี่ยนไป อย่างน้อยที่สุดถ้าพวกเขาไม่สามารถไปทางเหนือและเข้าเมืองหลวง พวกเขาไม่จำเป็นต้องพิจารณาเปลี่ยนราชวงศ์เพื่อให้เฟิงหยูเฮงครอบครองดินแดนนี้
สถานที่นี้อันตรายเขาไม่สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายได้
ใต้เท้าหวู่ได้พาทั้งสองออกจากห้องโถงไปทางหน้าบ้านเป็นการส่วนตัวคำขอของเขาคือซวนเทียนหมิงช่วยย้ายพลเมืองของเมืองบินบิน เฟิงหยูเฮงมองไปรอบ ๆ และเห็นผู้หญิงสวมผ้าพันคอขนสุนัขจิ้งจอกยืนอยู่บนทางเดินเล็ก ๆ ไปยังลานด้านใน นางกระทืบเท้าของนางและดูใบหน้าที่ผิดหวัง
นางรู้สึกว่ามันสนุกสนานและต้องการหยุดและถามบางสิ่ง ในเวลานี้นางเห็นรถม้ากลุ่มหนึ่งจอดอยู่ตรงทางเข้า มันมีรูปลักษณ์ที่ทรงพลังและดูเหมือนจะได้รับการสนับสนุนที่แข็งแกร่ง
การแสดงออกของใต้เท้าหวู่กลายเป็นเรื่องน่าเกลียดทันทีที่เห็นรถม้าเขาหยุดส่งพวกเขาออกไปและพูดกับซวนเทียนหมิงอย่างตรงไปตรงมาว่า “องค์ชายเข้าไปนั่งพักก่อนพะยะค่ะ ข้าจะให้คนเตรียมเหล้าองุ่นและอาหารให้พะยะค่ะ เราควรทานอาหารเย็นที่น่ายินดีให้กับองค์ชายและองค์หญิงพะยะค่ะ”
ซวนเทียนหมิงยิ้มและเปิดเผยเรื่องนี้“เป็นคนภายนอกที่ไม่ต้องการเห็นองค์ชายนี้หรือไม่ ? เขาเป็นใคร ? ”
ใต้เท้าหวู่แสดงออกด้วยความอับอาย“มันไม่ใช่ใคร มันแค่…”
ในขณะที่เขารู้สึกยุ่งเกี่ยวกับวิธีที่เขาควรแนะนำพวกเขาในเวลานี้บ่าวรับใช้ยกผ้าม่านและหญิงสวมชุดสีแดงเดินออกมา การสวมมงกุฎหงส์บนหัวของนางและการแต่งหน้าหนา ๆ บนใบหน้าของนาง นางเชิดคางของนางขึ้นมาด้วยความภาคภูมิใจ
สำหรับบ่าวรับใช้ที่ช่วยนางออกมาจากรถม้านางกัดฟันของนางแล้วตะโกนว่า “พระชายาเหลียนกลับมาที่คฤหาสน์ ! ”
เฟิงหยูเฮงเกือบสำลักน้ำลาย…
ตอนที่ 604 พระชายาเหลียน
ตอนที่604 พระชายาเหลียน
คำพูดของพระชายาเหลียนได้กลับมาที่คฤหาสน์ทำให้ทุกคนในคฤหาสน์ตกใจ
ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงตกใจในขณะที่ใต้เท้าหวู่สั่นด้วยความโกรธ
พวกเขาเพิ่งเห็นเขาก้าวไปข้างหน้าและชี้ไปที่พระชายาเหลียนซึ่งเป็นคนก้าวเข้ามาทางประตูและกล่าวว่า“พานางออกไปจากที่นี่ ! รีบพานางออกไปเร็ว ! ”
ผู้หญิงคนนั้นมองนางด้วยความตกใจและสับสนนางถาม “ท่านพ่อ ทำไมต้องไล่ข้าออกไป ? องค์ชายเหลียนเสด็จพระราชดำเนินเห็นด้วยกับวิธีที่ข้าไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่กตัญญูของข้า และอนุญาตให้ข้ากลับบ้านเพื่อเยี่ยมญาติของข้า ทำไมท่านพ่อจึงต้องไล่ข้าออกไป ? ”
หญิงสาวที่ประคองนางมีสีหน้าราบเรียบและเกลียดที่นางไม่สามารถหารูเพื่อซ่อนตัวได้
ใต้เท้าหวู่กระทืบเท้าของเขา“ช่างเป็นเรื่องไร้สาระ ! อย่ามาทำตัวบ้าที่นี่ กลับไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเร็ว และอย่ามาที่นี่เพื่อทำให้ข้าเสียหน้า ! ”
“ท่านพ่อ! ” เด็กหญิงคนนั้นโกรธเล็กน้อย “ข้าเป็นหนึ่งในคนขององค์ชายเหลียน ท่านพ่อไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเคารพข้า ! ” หลังจากพูดอย่างนี้น้ำเสียงของนางก็อ่อนลงทันที เดินไปที่ใต้เท้าหวู่อย่างรวดเร็ว นางพยายามกล่าวว่า “ท่านพ่อ อย่าตำหนิข้าที่ออกจากบ้านและไม่กลับมาหาท่านพ่อ ตอนนี้ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ ! ข้ายังนำของกำนัลจำนวนหนึ่งกลับมาให้ท่านพ่อและท่านแม่ด้วย องค์ชายเหลียนเลือกพวกมันทั้งหมดให้ลูก” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ นางพูดกับบ่าวรับใช้ข้างนอก “รีบนำของกำนัลที่เตรียมไว้โดยองค์ชายไปให้ท่านพ่อดู ! ระวังด้วย หากเจ้าทำพวกมันเสียหาย ข้าจะตัดหัวของเจ้า”
ใบหน้าของใต้เท้าหวู่มืดลงขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นจ้องมองที่ทางเข้าอย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นผู้ติดตามของนางเริ่มที่จะดำเนินการขนสิ่งต่าง ๆ เข้ามา เมื่อมองดี ๆ ของภายในลัง เขาเห็นว่าพวกมันเต็มไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง การแสดงออกของเขาก็ยิ่งน่าเกลียด
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงก็มองหน้ากันอย่างสิ้นหวังเป่ยจื่อรู้สึกงงงวยอย่างสมบูรณ์ เขาเฝ้าดูหญิงสาวในชุดสีแดงพร้อมหิมะในลังไม้และกล่าวว่า “องค์ชายเหลียนได้ยินว่าท่านพ่อประหยัดและไม่เคยกินผักมาก่อน ในลังนี้เป็นผักที่องค์ชายสั่งให้จัดส่งทันทีโดยม้าเร็ว ในอีกสักครู่ให้พ่อครัวเตรียมอาหารเพื่อให้ท่านพ่อได้ลิ้มรส”
เด็กสาวพูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งบนใบหน้าของนางดูเหมือนจะไม่มีข้อสงสัยใด ๆ บนใบหน้าของนางว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นเมื่อนางชี้ไปที่ลังหิมะ และบอกว่าพวกมันเป็นผัก มงกุฎหงส์เกิดเสียงที่คมชัดซึ่งให้ฉากหลังที่สวยงามเพื่อทำให้นางดูสวยงามยิ่งขึ้น
ใต้เท้าหวู่ยกมือขึ้นแล้วเช็ดหน้าจากนั้นเขาก็ตบเบา ๆ ที่หลังมือเด็กสาวแล้วกล่าวว่า “ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกเจ้าสองคน… เราจะยอมรับมัน เจ้าควรกลับไป ! ”
“กลับหรือ? ” เด็กสาวเปล่งเสียงของนางออกมาเล็กน้อย “ทำไมข้าต้องกลับไป ? ท่านพ่อเริ่มเลอะเลือนเมื่ออายุมากหรือ ? ลูกสาวพากันวิ่งจากเมืองหลวงมาหาท่านพ่อที่นี่ ข้าเดินทางตลอดทั้งเดือนและเพิ่งเข้าเมืองบินบินวันนี้ ทำไมท่านพ่อต้องการไล่ข้ากลับไปเมื่อเห็นข้า ไม่ ! ” ขณะที่นางพูด นางผลักใต้เท้าหวู่และเริ่มเดินเข้าไปข้างใน ขณะเดินนางกล่าวว่า “ท่านแม่อยู่ที่ไหน ? ท่านแม่ตำหนิท่านพ่อจนท่านกินข้าวไม่ลงหรือ ? นั่นเป็นสาเหตุที่ท่านพ่อไม่มีความสุขหรือเจ้าค่ะ ? ไม่ต้องกังวล ข้ากลับมาแล้วและจะสนับสนุนท่านพ่อในเรื่องนี้อย่างแน่นอน ท่านพ่อ… หรือ ? ” ในที่สุดนางก็สังเกตเห็นว่ามีกลุ่มคนอยู่ในสนาม มันคือซวนเทียนหมิง เฟิงหยูเฮง เป่ยจื่อและกลุ่มทหาร หญิงสาวหยุดและมองพวกเขาอย่างสงสัย นางเงยหน้าขึ้น นางเริ่มคิดอย่างจริงจัง ไม่นานต่อมาทันใดนั้นดวงตาของนางก็สว่างขึ้น “ข้ารู้ว่าท่านเป็นใคร ! องค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนและองค์หญิงจี่อันใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างอ่อนโยนต่อนาง“เจ้าจำเราได้หรือ ? ”
ใต้เท้าหวู่เห็นนางมุ่งหน้าไปในทิศทางของพวกเขาและเขารีบเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อหยุดนาง อย่างไรก็ตามเขาถูกหยุดโดยซวนเทียนหมิงผู้ซึ่งกล่าวเพียงว่า “ไม่เป็นไร”
จากนั้นพวกเขาได้ยินหญิงสาวกล่าวว่า“แน่นอนข้าจำพวกเจ้าได้ ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าได้ยินพลเมืองบนท้องถนนพูดถึงมัน พวกเขาบอกว่าองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนเข้ามาในเมืองบินบิน สวมหน้ากากทองคำและมีความสง่างามมาก พวกเขายังกล่าวอีกว่าความสามารถทางการแพทย์ขององค์หญิงจี่อันนั้นน่าทึ่งและนางงดงามมาก” ในขณะที่พูดสิ่งนี้นางมองไปที่ทั้งสอง หลังจากนั้นไม่นานนางก็ยิ้มและกล่าวว่า “ถูกต้อง งดงามและสง่างามมาก แต่พวกเขาทั้งคู่ต่างก็แย่กว่าองค์ชายเหลียน องค์ชายไม่รังเกียจที่ข้าพูดอย่างนี้ใช่หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหน้าและไม่พูดแต่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “คุณหนูหวู่พูดว่าเจ้าเพิ่งเข้ามาในเมืองในวันนี้ แต่ทำไมเจ้าถึงได้ยินข่าวลือในเมืองในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ? ”
เมื่อนางถามอย่างนี้ผู้หญิงชุดสีแดงตัวแข็งนางยืนอยู่ที่นั่นและขมวดคิ้ว เคาะหัวซ้ำ ๆ ในขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงสับสน “นั่น ? วันนี้ข้าบอกว่าเพิ่งเข้ามาในเมืองหรือ ? ใช่แล้ว วันนี้ข้าไม่ได้เข้ามาในเมือง แต่ข้าได้ยินคำเหล่านั้นมาจากไหน ? ” หลังจากคิดไปครู่หนึ่งนางก็ไม่สามารถเข้าใจได้ นางไม่เขินอาย เพียงแค่คิดและยิ้มในขณะที่พูดกับเฟิงหยูเฮง “ข้าจำไม่ค่อยได้ เจ้าก็รู้ว่าเฉียนโจวนั้นหนาวแค่ไหน บางทีสมองของข้าอาจจะแข็ง เจ้าเป็นแขกของท่านพ่อข้าหรือ ? อย่ารีบกลับ ข้าเพิ่งกลับมาที่บ้านท่านแม่ของข้าในวันนี้และพบเจ้าทั้งสองคน นี่อาจถือได้ว่าเป็นโชคชะตา สามีของข้าเป็นองค์ชายของเฉียนโจว และองค์ชายเก้าเป็นองค์ชายของราชวงศ์ต้าชุน ท่านอาจพิจารณาอันดับที่ใกล้เคียงกัน หากพวกท่านไม่มีเรื่องเร่งด่วนใด ๆ อยู่ต่อ ให้ข้าทำหน้าที่เป็นเจ้าภาพ ! ”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างสดใสและมองเฟิงหยูเฮงความตั้งใจในสายตาของเขาชัดเจนมาก : เจ้าเป็นคนตัดสินใจ
เฟิงหยูเฮงคิดขึ้นเล็กน้อยแล้วพยักหน้ากล่าวว่า“ได้สิ คุณหนูหวู่”
เด็กสาวในชุดสีแดงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินสิ่งนี้นางคว้ามือของเฟิงหยูเฮง นางกล่าวว่า “องค์หญิงควรเรียกข้าว่าพระชายา ไม่ใช่คุณหนู แต่ก็ไม่เป็นไร ขณะนี้เราไม่ได้อยู่ในพระราชวังหรืออยู่ในเมืองหลวง เราควรกล่าวเป็นสหาย เรียกชื่อข้าก็ได้ ข้าชื่อหวู่หลี่เฉิง”
“หลี่เฉิง”เฟิงหยูเฮงไตร่ตรอง “ชื่อนั้นเป็นไปได้หรือที่คุณ…พระชายาเกิดในช่วงเดือนอ้าย”
“การเดาของเจ้าถูกต้อง”หลี่เฉิงกล่าวว่า “ท่านแม่ของข้าเป็นคนเลือกชื่อ นางชอบคำว่าเฉิง” ขณะที่นางพูด นางหันกลับมาและพูดกับบ่าวรับใช้ด้วยท่าทางที่จริงจังว่า “นำผักเหล่านี้ไปที่ห้องครัวเร็ว และให้พ่อครัวเตรียมอาหารจานอร่อย ข้าจำเป็นต้องรับรององค์ชายเก้าและองค์หญิงจี่อัน” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็หันไปแจ้งหญิงสาวอีกคนหนึ่งว่า “ไปบอกแม่รองห้าให้เรียบร้อย เราจะกินด้วยกันในภายหลัง” หลังจากที่นางสั่งเสร็จ ในที่สุดนางก็คว้ามือของเฟิงหยูเฮงและกล่าวอย่างมีความสุขว่า “ไปกันเถิด ! ไปนั่งที่ห้องโถงดอกไม้น้ำแข็งกันดีกว่า”
เฟิงหยูเฮงถูกนางลากไปตามทางเล็กๆ ใต้เท้าหวู่เดินไปที่ด้านข้างของซวนเทียนหมิง “องค์ชาย ทางนี้พะยะค่ะ ! ห้องโถงดอกไม้น้ำแข็งเป็นสถานที่จัดเลี้ยงในคฤหาสน์ของใต้เท้า มันเป็นอะไรที่น่าชมมากพะยะค่ะ” ในขณะที่พูดเขามองผู้หญิงคนนั้นด้วยใบหน้าสีแดง และพูดอย่างไร้ปัญหา
ซวนเทียนหมิงจึงมีโอกาสถาม“พระชายาเหลียน”
ใต้เท้าหวู่โบกมืออย่างรวดเร็ว“พระชายาเหลียนมันเป็นแค่จินตนาการของนางเองพะยะค่ะ”
ในขณะที่พวกเขาพูดเสียงของหลี่เฉิงดังขึ้นอีกครั้ง มันคมชัดและฟังค่อนข้างดี นางพูดกับเฟิงหยูเฮง “ที่จริงแล้วภาคเหนือมีเสน่ห์ของตัวเอง ผู้คนที่นี่ตรงไปตรงมา และไม่หลอกลวง เช่นเดียวกับข้า แม้ว่าข้าจะเป็นพระชายา แต่ตำแหน่งนั้นก็เพียงแต่เปลือกนอก เมื่อข้ากลับมาถึงบ้าน ข้ายังเป็นบุตรสาวของท่านพ่อ ไม่เป็นไรถ้าเราไม่ใส่ใจกับกฎเหล่านั้น”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“นี่เป็นสิ่งที่ดี องค์หญิงผู้นี้ไม่ใส่ใจเรื่องนี้ ใช่ ข้าสงสัยว่าตอนนี้องค์ชายเหลียนอยู่ที่ไหน ? องค์ชายไม่เสด็จมาที่เมืองบินบินกับพระชายาหรือ ? ”
“ข้าบอกว่าเจ้าให้เรียกข้าว่าหลี่เฉิงได้”นางบอกกับเฟิงหยูเฮง “ราชวงศ์ต้าชุนของเจ้าเริ่มต่อสู้ทันทีหลังจากประกาศศึกแล้ว และราชวงศ์เฉียนโจวก็วุ่นวาย ทุกคนกังวลเกี่ยวกับการต่อสู้ครั้งนี้ แต่สามีของข้าไม่ชอบการต่อสู้ ไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาไปที่ซงโจว และเขาคงจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”
“โอ้”เฟิงหยูเฮงแสร้งทำเป็นพึ่งทราบเรื่องนี้ นางรู้สึกว่ามันสนุกมาก “ข้าสงสัยว่าหลี่เฉิงแต่งงานกับองค์ชายเหลียนเมื่อไหร่หรือ ? ”
หลี่เฉิงตกใจและมีความสับสนอีกครั้งหนึ่งทำให้ดวงตาของนางสว่างนางคิดอย่างจริงจังซักพัก แต่ก็ยังไม่สามารถเข้าใจได้ ทำอะไรไม่ถูก นางสามารถขอความช่วยเหลือจากใต้เท้าหวู่ว่า “ท่านพ่อ ลูกแต่งงานเมื่อไหร่เจ้าคะ ? ”
ใบหน้าของใต้เท้าหวู่มืดครึ้มและเขาไม่ต้องการตอบอย่างไรก็ตามหลี่เฉิงก็ไม่มีความสุข นางวิ่งกลับมาถามว่า “การแต่งงานของบุตรสาวเกิดขึ้นปีไหน ท่านพ่อรู้ว่ามีบางครั้งที่ใจของข้าทำงานได้ไม่ดีนัก ท่านพ่อแค่บอกข้า ไม่เช่นนั้นถ้ามีวันหนึ่งที่องค์ชายถามและข้าไม่สามารถตอบได้ มันจะเป็นอย่างไร ? ”
ใต้เท้าหวู่หยุดและยกมือขึ้นอยากจะตบนางแต่หลังจากดูใบหน้าเล็ก ๆ ของหลี่เฉิงที่ปกคลุมด้วยเครื่องประทินโฉมหนา และดวงตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกของนาง เขาไม่สามารถทำมันได้
เขาถอนหายใจและลดมือลงจากนั้นเขาก็ชี้ไปที่เสื้อผ้าสีแดงของหลี่เฉิง โดยกล่าวว่า “เจ้ายังคงสวมชุดแต่งงานของเจ้า เจ้าแต่งงานไปกี่ปีแล้ว ? ”
“หืม? ” หลี่เฉิงมองลงมาและจ้องไปที่ร่างกายของนาง ทันใดนั้นก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง “โอ้ ! เป็นไปได้หรือไม่ว่าวันนี้เป็นวันที่ข้าจะแต่งงานกับองค์ชาย ? ไม่ถูกต้อง ! ” จากนั้นนางส่ายหน้า “การแต่งงานเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว ข้าเพิ่งรู้สึกว่าชุดแต่งงานเหล่านี้ดูสวยมาก ดังนั้นข้าจึงสวมมัน หากเจ้าไม่เชื่อก็ถามท่านพ่อดูสิ เสื้อผ้าเหล่านี้เริ่มเก่าแล้ว เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ถูกสั่งตัดใหม่” นางมองไปที่เสื้อผ้าของนาง “ดูสิว่าเส้นด้ายนี้มีอายุเท่าไร ใส่อย่างน้อยสองปี ข้าแต่งงานกับองค์ชายตอนที่อายุถึงการแต่งงาน จนถึงตอนนี้ก็สองปีแล้ว” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็วิ่งกลับไปที่ด้านข้างเฟิงหยูเฮงอย่างมีความสุขและบอกนางว่า “เป็นเวลาสองปีแล้ว”
เฟิงหยูเฮงเอื้อมมือจับข้อมือดูเหมือนว่าพวกเขากำลังคุยกันตามปกติ อย่างไรก็ตามนางแอบตรวจดูชีพจรของอีกฝ่าย แต่นางก็ไม่พบอะไรเกินปกติ
พวกเขามาถึงห้องโถงดอกไม้น้ำแข็งเร็วมากกลุ่มนั่งลงตามคำร้องขอของหลี่เฉิง เนื่องจากหลี่เฉิงนั่งข้างเฟิงหยูเฮงขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อย
ใต้เท้าหวู่เตือนนางว่า“หลี่เฉิงนั่งห่างอีกหน่อย เจ้าอย่านั่งใกล้องค์หญิงมากเกินไป”
“ไม่”หลี่เฉิงส่ายหัวของนางอย่างจริงจัง จากนั้นก็บอกใต้เท้าหวู่ “กลิ่นกายขององค์หญิงหอมมาก มันเหมือนกลิ่นจากองค์ชายเหลียน ข้าชอบกลิ่นนี้”
“หุบปาก! ” ใต้เท้าหวู่โกรธและเขาก็กลัว องค์ชายเก้านี้ยังคงนั่งอยู่ที่นี่ แต่นางบอกว่าชายาของเขามีกลิ่นเหมือนชายอีกคน นี่ไม่ใช่การหาที่ตายหรือ ! เขาพยายามหยุดหลี่เฉิงอย่างรวดเร็ว “มานั่งข้างข้า”
ใบหน้าของหลี่เฉิงกลายเป็นดื้อดึงขณะที่นางส่ายหัว “ไม่”
เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดอะไรจับมือหลี่เฉิง นางพูดกับใต้เท้าหวู่ “ถ้านางชอบก็ปล่อยให้นางนั่งที่นี่” นางถามหลี่เฉิง “เจ้าบอกว่าข้ามีกลิ่นเหมือนองค์ชายเหลียนหรือ ? นั่นคือกลิ่นอะไร ? ”
หลี่เฉิงไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า“มันเป็นกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ มันมาจากกระดูกสัตว์จากทางเหนือ หลังจากแช่สมุนไพร 36 ชนิดเป็นเวลา 49 วัน กระดูกจะถูกทำให้แห้งแล้วบดเป็นผงก่อนนำไปวางในกระถางธูป กลิ่นสุดท้ายเป็นเช่นนั้น”
เฟิงหยูเฮงสนใจหลี่เฉิงมากไม่ยากที่จะเห็นว่ามีปัญหาบางอย่างกับจิตใจของหญิงสาว พระชายาเหลียนน่าจะเป็นหนึ่งในจินตนาการของนาง แต่นอกจากตัวตนของนางเอง นางก็สมเหตุสมผลกับเรื่องอื่น ๆ ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกแปลก ๆ เล็กน้อย
แม้แต่คนอื่นๆ … หลังจากพบองค์ชายเหลียนก็มีกลิ่นแปลก ๆ ที่ทำให้นางหลงไหล กลิ่นนั้นจางมาก ๆ นอกจากตัวนางเองและซวนเทียนหมิงแล้ว ไม่มีใครได้กลิ่นเลย สำหรับกลิ่น นอกจากนางแล้ว เป่ยจื่อก็มีเช่นกัน
