ตอนที่607 การต่อสู้กับองค์ชายเหลียนเพื่อชัยชนะ
พวกเขามีความสามารถที่แท้จริงมากมายอย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าฝ่ายตรงข้ามคนใดต้องการเห็น
ซวนเทียนหมิงมองไปที่เป่ยจื่อเนื่องจากเขาใช้องครักษ์เงาเพื่อสื่อสาร จึงไม่จำเป็นต้องให้เขามีส่วนร่วมในการพูดคุยด้วยตัวเอง เป่ยจื่อย่อมเข้าใจเจ้านายของเขาเป็นอย่างดีและตะโกนทันที “องค์ชายเหลียน สิ่งที่ถือว่าเป็นความสามารถที่แท้จริงคืออะไร”
ทั้งสองอยู่ที่ด้านบนของกำแพงพูดสักครู่ก่อนที่ทหารจะกล่าวว่า “เราได้ยินมาว่าองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนมีขบวนทัพที่ชื่อขบวนทัพตัดสวรรค์ที่ไม่มีใครเทียบได้ในโลก เราได้ยินมาว่าขบวนทัพนี้ประกอบด้วยทหาร 10,000 นาย และสามารถตั้งรับทหาร 200,000 นายได้ จริงหรือไม่ ! ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะอย่างไรก็ตามเขาส่ายหน้าในขณะที่หัวเราะ และตอบเป็นการส่วนตัว “ขบวนทัพตัดสวรรค์นั้นแข็งแกร่งกว่าที่เจ้าบรรยายไว้ ไม่ใช่แข็งแกร่งกว่า อย่างไรก็ตามยังคงต้องรอดูว่าเฉียนโจวของเจ้ามีค่าควรที่จะได้เห็นขบวนทัพนี้หรือไม่”
ดวงตาของเฟิงหยูเฮงสว่างขึ้นขบวนทัพตัดสวรรค์เป็นครั้งแรกที่นางได้ยิน ซวนเทียนหมิงที่มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้ นางอดไม่ได้ที่จะมองข้ามและจ้องมองอย่างสงสัย
ซวนเทียนหมิงได้รับการยอมรับเมื่อ20 ปีก่อนว่าเป็นราชาแห่งนรก เขาถูกสงวนไว้ แต่ไม่มีเหตุผลอย่างสมบูรณ์ หากเขาเห็นใครบางคนหรือบางสิ่งบางอย่างที่เขาคิดว่าเป็นสิ่งที่อุจาดนัยน์ตา เขาจะเหวี่ยงแส้ไปในทิศทางนั้น แต่ก็มีข้อยกเว้นอยู่เสมอ นับตั้งแต่ซวนเทียนหมิงรู้จักกับเฟิงหยูเฮง มันเป็นเป่ยจื่อที่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในตอนแรก หลังจากนั้นกองทัพจะรู้สึกถึงความรักระหว่างคนทั้งสอง หลังจากนั้นเขาก็หยุด และใส่ใจชายาของเขาจนกว่าทุกคนรู้เกี่ยวกับมัน ไม่มีข้อมูลที่ถูกระงับไว้
ตัวอย่างเช่นเมื่อเฟิงหยูเฮงจ้องมองมือขวาของซวนเทียนหมิงลูบหัวของนางทันที และลูบด้วยความรักไม่กี่ครั้งก่อนที่เขาจะกล่าวว่า “ในตอนแรกรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย หากชายารักปรารถนาจะรู้ สามีจะสอนเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อเรากลับไป”
แม่ทัพทั้งหมดก้มหัวและทำหน้าบูดบึ้งหันหลังให้กับสถานการณ์
องค์ชายเหลียนกลอกตาอย่างสง่างามฉากนี้เป็นฉากที่จะกระตุ้นความขุ่นเคืองของทั้งชาย และพระเจ้า ลืมมันไปเถอะ…“บอกพวกเขาว่าถ้าพวกเขาไม่แสดงขบวนทัพของพวกเขา เราจะแข่งขันในการยิงธนู ! องค์ชายผู้นี้ปรารถนาที่จะแข่งขันกับเสี่ยวหยา หากนางชนะ จะได้รับเมืองลั่วเป็นรางวัล ถ้านางแพ้… ให้กลับราชวงศ์ต้าชุนทันที ! ”
ทหารส่งข้อความและเลียนแบบน้ำเสียงขององค์ชายเหลียนมันสดใสมาก
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงมองหน้ากันจากนั้นนางก็หันมามององค์ชายเหลียน นางพูดเสียงดัง “เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้”
คนที่อยู่ด้านบนสุดของกำแพงไม่ขยับและไม่มีคำพูดใดๆ ส่งมา อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าองค์ชายเหลียนยืนอยู่บนยอดกำแพงขณะมองดูผู้คน ความหึงหวงในดวงตาของเขาเกือบทำให้น้ำตาไหล เขาพูดด้วยความยากลำบาก “ถูกต้อง ! ข้าชนะไม่ได้เพราะไม่รู้วิธีการยิงธนู”
ทหารที่อยู่ข้างๆ เขาต้องการที่จะให้คำแนะนำ อย่างไรก็ตามองค์ชายเหลียนได้รับคันธนูจากด้านหลังแล้ว เขาพยายามที่จะทำให้มันนิ่งและพยายามเหนี่ยวมันสองสามครั้ง แต่พบว่าเขาไม่สามารถเหนี่ยวมันได้เต็มที่ “เอามือมาให้ข้า” เขาพูดกับทหารองครักษ์ “ข้าไม่อาจถือคันธนูบ้าง แต่ข้าไม่สามารถสูญเสียอิทธิพลของข้าได้ ไม่ว่าในกรณีใดข้าต้องยิงลูกธนู 1 ดอก อย่าให้ราชวงศ์ต้าชุนดูถูกพวกเรา”
ทหารองครักษ์ก้าวไปข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้าเขาพูดด้วยน้ำเสียงหนัก “องค์ชายสามารถยิงธนูได้ แต่ลูกน้องนี้จะปิดกั้นลูกธนูที่พวกเขายิง”
องค์ชายเหลียนหยุดสักครู่แล้วผลักสองสามครั้งหวังว่าจะได้ออกจากทางเป็นผลให้เขาไม่สามารถย้ายทหารองครักษ์ “หลีบไปให้พ้นทาง ! ” เขาใช้ประโยชน์จากสัดส่วนของเขา “เสี่ยวหยาจะไม่ยิงใส่หัวข้า”
“นางคือองค์หญิงจี่อันของราชวงศ์ต้าชุน! ” ทหารองครักษ์เตือนเขาอีกครั้งว่า “นั่นคือศัตรูที่เฉียนโจวได้ต่อสู้ด้วย เหตุผลที่พวกเขายืนอยู่ที่นั่นคือเข้าไปในเมืองลั่ว และพิชิตเฉียนโจว เปลี่ยนที่ดินผืนนี้ให้กลายเป็นของตระกูลซวน ! องค์ชายโปรดคิดทบทวนอีกครั้งพะยะค่ะ ! ”
“องค์ชายผู้นี้คิดหลายครั้งแล้ว! ” องค์ชายเหลียนพยายามอย่างที่สุดที่จะดึงทหารองครักษ์ออกจากทาง “ลุกขึ้น เจ้าต้องไม่ระแวงและเด็ดเดี่ยวมากเกินไป แม้ว่าลูกธนูยิงมา ตราบใดที่นางไม่ได้ฆ่าองค์ชายผู้นี้ เมื่อเทียบกับคำขอที่องค์ชายผู้นี้ปรารถนาที่จะทำ มันก็ยังคงคุ้มค่า ! ”
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูองค์ชายเหลียนทำตัวโง่เขลาในขณะที่นำคันธนูยาวขึ้นไปด้านบนของกำแพง และการมองเห็นนี้ทำให้นางขมวดคิ้ว นางถามซวนเทียนหมิงเบา ๆ ว่า “ผู้หญิงคนนั้นรู้วิธีการยิงธนูหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนหมิงแก้ไขคำพูดของนาง“เขาเป็นผู้ชาย” จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น และพูดหลังจากนั้นครู่หนึ่ง “ดูเหมือนว่าเป็นไปได้มากว่าเขายิงไม่เป็น”
“เขาบ้ามาก”เฟิงหยูเฮงดูหมิ่นองค์ชายเหลียน นางเอาโทรโข่งออกแล้วยื่นมือออกไปรับธนูจากทหารองครักษ์ข้างหลังนาง “เนื่องจากเขาต้องการที่จะตาย ข้าจะปลุกเขาขึ้นมาเล็กน้อย และให้ยอมแพ้อย่างจริงใจ”
เมื่อสิ่งนี้กล่าวออกไปธนูก็พุ่งมา การติดตามการยิงถูกไปข้างหน้า ลูกธนูพุ่งสูงขึ้นตรงไปทางกำแพงเมือง คนชุดแดงที่อยู่บนสุดของกำแพงสั่นคลอน เมื่อในที่สุดเขาก็สามารถเหนี่ยวและปล่อยลูกธนูได้ ลูกธนูก็พุ่งลงมา ฝีมือการยิงธนูของเขาดูกระจอกมาก ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเรื่องระยะทาง แค่สามารถทำให้แน่ใจว่ามันเดินหน้าต่อไปก็เพียงพอแล้ว
ทหารของราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของพวกเขาไว้ได้นี่เป็นองค์ชายของเฉียนโจวใช่หรือไม่ นี่มันแย่กว่ามาก พวกเขาทั้งคู่เป็นองค์ชาย แต่ช่องว่างนั้นใหญ่ได้อย่างไร
บนกำแพงทหารองครักษ์ก็ตื่นเต้นมากเขามองลูกธนูที่ยิงโดยเฟิงหยูเฮงบินตรงไปยังองค์ชายเหลียน แต่เจ้านายของเขายังไม่อนุญาตให้เขาปิดกั้น เขายืนอยู่ที่นั่นเพื่อรับลมและลูกธนู เขาดูไร้กังวลและดูเหมือนว่าสมควรจะโดนตบ
แต่ในความเป็นจริงผู้ชายคนนี้ก็ประหม่ามาก เพียงเพราะเขาไม่เคยเห็นหมูวิ่ง นั่นหมายความว่าเขาไม่เคยกินหมูเลยหรือ เฟิงหยูเฮงยิงธนูติดตาม เขาควรหลบหรือไม่ เขาจะหลบที่ไหน ทุกที่ที่เขาหลบเขาจะถูกไล่ล่า ตอนนี้เขาเพิ่งเล่นเดิมพัน ลูกธนูของเฟิงหยูเฮงไม่ได้กำหนดเป้าหมายที่สำคัญ และจะทำให้เขามีชีวิตอยู่
ลูกธนูยาวพุ่งสูงขึ้นไปในอากาศมันดูช้า แต่จริง ๆ แล้วมันเร็วราวกับสายฟ้าผ่า มันเร็วมากจนทำให้ผู้คนรู้สึกหายใจไม่ออก องค์ชายเหลียนสูดหายใจเข้าลึก ๆ และมองดูลูกธนูลอยไปที่หัวของเขา ทันใดนั้นเส้นผมทั้งหมดบนร่างของเขาก็ลุก เมื่อเติบโตขึ้นในโลกแห่งน้ำแข็ง และความเย็นนี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเย็น
หวือ!
ลูกธนูเร็วเฉี่ยวที่หนังศีรษะของเขาและกระจายผมยาวที่เขาผูกไว้ ลูกธนูเจาะเข้าไปในผนังด้านหลังอย่างแน่นหนา
ทหารองครักษ์ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อสนับสนุนองค์ชายเหลียนถามอย่างเงียบ ๆ “องค์ชาย เป็นอย่างไรบ้างพะยะค่ะ”
องค์ชายเหลียนส่ายหัวแต่ก็ยังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา เหงื่อได้กลายเป็นน้ำแข็งติดกับหน้าผากของเขา “อย่างที่ข้าพูด นางจะไม่ยิงใส่หัวขององค์ชายคนนี้ แต่เจ้าไม่เชื่อ” ในขณะที่พูดอย่างนี้เขาเริ่มโบกแขนเสื้อสีแดงกว้างและเรียกเสียงดัง “เสี่ยวหยา ! เมืองลั่วยินดีต้อนรับเจ้า ! ”
เขาใช้กำลังทั้งหมดของเขาสำหรับการตะโกนนี้และมันจบลงด้วยเสียงแตก เฟิงหยูเฮงได้ยินอย่างชัดเจน แม้กระนั้นนางพูดไม่ออกอย่างสุดขีดต่อคำพูดขององค์ชายเหลียน เมืองลั่วยินดีต้อนรับเจ้า แต่ทำไมเขาถึงไม่เพิ่ม “สวรรค์และโลกแตกเป็นเสี่ยง ๆ เพื่อเจ้า”
ประตูของเมืองลั่วถูกเปิดอย่างช้าๆ จากด้านในอย่างรวดเร็ว เสียงที่ดังกึกก้องสั่นสะเทือนในอากาศ แม้แต่ลมและหิมะก็ยังเปิดทางให้เมื่อประตูเปิด เมื่อประตูเมืองถูกเปิดออกจะเห็นร่องรอยของสิ่งสกปรกผ่านหิมะหนา
ซวนเทียนหมิงยืนอยู่นอกเมืองและดูอยู่พักหนึ่งเมื่อประตูเมืองเปิดกว้างเต็มที่ เขาก็โบกมือและนำกองทัพเข้าไป
เมื่อทหารจากเฉียนโจวห้อมล้อมทั้งสองด้านนอกเมืองจะไม่มีอาวุธใดๆ ปรากฏอยู่ในมือของพวกเขา ในความเป็นจริงพวกเขาไม่ได้ใส่ชุดเกราะหนัก เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าสิ่งนี้แปลก อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าองค์ชายเหลียนไม่ได้มีเจตนาที่จะต่อสู้ในสงครามครั้งนี้”
“แล้วทำไมต้องกังวลกับการแข่งขันการยิงธนูด้วยคำสาปแช่ง”เมื่อเฟิงหยูเฮงนึกถึงองค์ชายเหลียน นางก็รู้สึกขัดแย้งกัน เห็นได้ชัดว่านางเป็นสาวงาม แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นผู้ชาย นี่ทำให้นางเสียความรู้สึกมากเกินไป
นางเดินไปพร้อมกับมองขึ้นไปนางเห็นคนในชุดสีแดงวิ่งลงมาจากกำแพงเมืองด้วยความเร็วสูงมาก นางตัวสั่นและย้ายม้าของนางเข้าไปใกล้ด้านข้างของซวนเทียนหมิงโดยไม่รู้ตัว
องค์ชายเหลียนรีบลงมาจากกำแพงเมืองจากนั้นเขาก็กางแขนออกแล้ววิ่งไปหากองทัพ ในขณะที่วิ่งไปเขาก็ตะโกนว่า “เสี่ยวหยา ! ในที่สุดเจ้าก็มา ! ”
ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางสายลมและหิมะและหยุดองค์ชายเหลียน องค์ชายเหลียนจ้องมองและพบว่าเป็นบานซู เขาระงับอารมณ์ไม่อยู่ทันที “เจ้าบ้าหรือ ! องครักษ์เงากล้าที่จะหยุดองค์ชายผู้ยิ่งใหญ่นี้หรือ ? ”
บานซูตะคอกอย่างเย็นชา“เจ้านายของเราไม่ใช่คนที่ใครจะกอดก็ได้ขอรับ” แม้ว่าเขาจะฉลาดแกมโกงในจุดเชื่อมต่อที่สำคัญ คนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถทำได้ “ถ้าองค์ชายก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว องค์ชายเชื่อหรือไม่ว่าแส้ขององค์ชายจะฉีกแก้มของพระองค์ออก”
เมื่อได้ยินว่าแก้มของเขาจะถูกตัดออกองค์ชายเหลียนก็ตกใจ เขาลดแขนลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังพูดไม่ดี “ข้าเคยกอดนางและเคยกอดนางมาก่อน ทำไมตอนนี้ข้าถึงทำไม่ได้” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางชี้ไปที่เฟิงหยูเฮง “นางรู้สึกถึงใบหน้าที่ยิ่งใหญ่นี้ ! ตอนนี้ผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ได้มอบเมืองให้กับเจ้าแล้ว การกอดเพื่อแสดงความรู้สึกบางอย่างได้รับอนุญาตหรือไม่”
“ก่อนหน้านี้”บานซูช้อนตาขึ้น “องค์ชายใช้วิธีการหลอกลวงเจ้านายของข้า แต่องค์ชายยังมีความกล้าที่จะพูดขึ้นมาอีกหรือขอรับ ? ”
องค์ชายเหลียนตระหนักว่าเขาประสบความพ่ายแพ้เขารู้สึกอึดอัดใจ เขาขยับสองสามก้าวไปด้านข้าง “ลืมมัน รีบเข้าไปในเมืองเร็ว”
บานซูยืนอยู่ข้างเขาและไม่พูดอะไรเลยแม้กระนั้นเขาจ้องที่องค์ชายเหลียนอย่างแน่วแน่ อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงทำตัวราวกับว่าเขาไม่ได้ยินองค์ชายเหลียนพูดและนำกองทัพเข้ามาในเมือง
เมื่อผ่านด้านขององค์ชายเหลียนเฟิงหยูเฮงหัวเราะแล้วกล่าวว่า “องค์ชายเหลียน เจ้าเมืองนี้ไม่ได้เป็นของกำนัลที่มอบให้กับเรา เป็นรางวัลที่ชนะเจ้าในการแข่งขันยิงธนู”
องค์ชายเหลียนเหยียบเท้าของเขาอย่างโกรธเกรี้ยว“ข้ายกให้เจ้า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? เจ้าเคยได้ยินเกี่ยวกับเมืองที่ยึดครองเช่นนี้หรือไม่ ? ถ้าคนที่ดูแลเมืองบ้า ! ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“แน่นอน! เจ้าเป็นบ้าจริง ๆ ” จากนั้นนางก็กลั้นเสียงหัวเราะของนางไว้ แล้วตามหลังซวนเทียนหมิงเพื่อเข้าไป
องค์ชายเหลียนแสดงสีหน้าขมขื่นและถามบานซู “องค์ชายผู้นี้พูดอะไรที่ไร้สาระหรือไม่ ? ”
บานซูพยักหน้า“มันไม่ใช่แค่ไร้สาระ มันช่างโง่เหลือเกิน”
“หึ! ” องค์ชายเหลียนเงยหน้าขึ้น และไล่ตามม้าของเฟิงหยูเฮง ในขณะที่วิ่งเขาตะโกนว่า “เสี่ยวหยา ช้าก่อน องค์ชายผู้นี้จะนำทางไปยังที่ประทับของฮ่องเต้ชั่วคราว พระราชวังชั่วคราวของฮ่องเต้แห่งนี้สวยงามมากจริง ๆ ! ”
ครึ่งหนึ่งของกองทัพยังคงอยู่นอกเมืองและครึ่งหนึ่งตั้งค่ายในเมือง ซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงได้รับเชิญจากองค์ชายเหลียนไปยังพระราชวังชั่วคราวของฮ่องเต้ ข้างหลังพวกเขาคือเป่ยจื่อ, บานซู และทหารองครักษ์
นอกจากพระราชวังฤดูหนาวของตวนมู่อันกัวแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เฟิงหยูเฮงเข้าสู่พระราชวังที่เหมาะสมหลังจากเข้าสู่ภาคเหนือ ในขณะนี้นางเป็นเหมือนคนป่าที่พึ่งเข้ามาในเมือง นางมองไปทั่วรู้สึกว่าทุกอย่างสดชื่น ความเร่งรีบครั้งนี้ทำให้นางลืมไปว่าองค์ชายเหลียนได้หลอกลวงให้นางคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง นางจับชุดสีแดงยิ้มแล้วถามว่า “พระราชวังแห่งนี้สร้างขึ้นโดยใช้หินเขี้ยวหนุมานหรือไม่? จะต้องมีหินเขี้ยหนุมานเท่าไหร่ ! ดูที่เสา และกำแพงทั้งหมดทำไมมันถึงเป็นหินเขี้ยหนุมาน เฉียนโจวผลิตหินเขี้ยวหนุมานหรือไม่ ! เราสามารถต่อรองได้หรือไม่ มีเหมืองหินเขี้ยวหนุมานที่ไม่ได้ขุดหรือไม่ ? จะแบ่งให้ข้าสักส่วนได้หรือไม่ ? ” ก่อนที่จะรอให้องค์ชายเหลียนพูด นางก็กล่าวทันทีว่า “ถ้าเจ้าเห็นด้วย ข้าจะไปข้างหน้าและมอบความเมตตาอันยิ่งใหญ่ให้กับเจ้า ตกลงหรือไม่ ? ”
ตอนที่ 608 องค์ชายองค์นี้จะตัดความสัมพันธ์กับเฉียนโจว
ตอนที่608 องค์ชายองค์นี้จะตัดความสัมพันธ์กับเฉียนโจว
คำพูดของเฟิงหยูเฮงทำให้องค์ชายเหลียนแสดงออกด้วยความอับอายเขาจับมือของเฟิงหยูเฮงและมองความกตัญญู อย่างไรก็ตามเขากล่าวว่า “เจ้าสามารถช่วยข้าได้ด้วยบางสิ่งบางอย่างที่คุ้มค่า แต่เสี่ยวหยา ! เจ้าต้องเบิกตาและมองดี ๆ พระราชวังชั่วคราวของข้าไม่ได้ใช้หินเขี้ยวหนุมาน ! เห็นได้ชัดใช้น้ำแข็ง ! ”
“หืม? ” เฟิงหยูเฮงตื่นตกใจ “น้ำแข็งหรือ ? ” เมื่อนางพูดแบบนี้ นางก็ปล่อยมือขององค์ชายเหลียนและเริ่มเดินไปข้างหน้า
ยังมีทหารรักษาการณ์บางคนที่ยืนอยู่รอบเสาและองค์ชายเหลียนก็ตะโกนอย่างรวดเร็วว่า “ออกไป ! ”
เฟิงหยูเฮงเดินตรงไปข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้าเสาที่มองเห็นทะลุไปอีกฝั่งนางแตะมันออกมา ในทันใดความรู้สึกหนาวเย็นก็เข้ามาในร่างกายของนาง นางสะดุ้งตื่นและดึงมือกลับมาโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่นางต้องการ
ซวนเทียนหมิงเห็นปัญหาเขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและใช้พลังภายในภายในของเขาเพื่อถ่ายเทความร้อนเป็นมือขวา จากนั้นเขาวางมือนี้ไว้ที่ด้านหลังของมือซึ่งติดกับเสา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็สามารถดึงมือเล็ก ๆ ของนางออกมาได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขากวาดสายตาเย็นชาเข้าหาองค์ชายเหลียนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เฟิงจาวเหลียน เจ้ากำลังรนหาที่ตาย”
องค์ชายเหลียนโบกมือของเขาซ้ำๆ “อย่าโทษข้า มันไม่ใช่ความผิดของข้า ! นางเป็นคนที่รีบไปแตะมันเอง ข้าไม่ได้บอกให้นางทำ ! ” ขณะที่พูดอย่างนี้เขาขยับไปจับมือของเฟิงหยูเฮง “เสี่ยวหยา เจ้าสบายดีหรือไม่ ? ให้ข้าดูหน่อย ! ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ เขาเตะทหารรักษาการณ์ที่ด้านข้างของเขา “เจ้ายืนอยู่ทำอะไร ไปเอาขี้ผึ้งขององค์ชายผู้นี้มา ! ”
ทหารรักษาการณ์ออกไปอย่างรวดเร็วและองค์ชายเหลียนจับมือเฟิงหยูเฮงและเริ่มเป่า “องค์ชายคนนี้จะเป่าให้เจ้าเอง ไม่มีความเจ็บปวด มันไม่เจ็บ ! ”
เฟิงหยูเฮงดึงมือของนางกลับมาอย่างโกรธแค้นจ้องมององค์ชายเหลียนอย่างโกรธเคือง “องค์หญิงผู้นี้เห็นว่าพระราชวังของเฉียนโจวที่ต่ำต้อยของเจ้าไม่มีแม้กระทั่งเหมืองหินเขี้ยวหนุมาน เจ้าแค่ใช้น้ำแข็งชิ้นนี้เพื่อหลอกคน แต่เจ้ายังมีความกล้าที่จะเรียกมันว่าเป็นพระราชวังชั่วคราวของฮ่องเต้ มันน่าละอายมาก ! ”
ซวนเทียนหมิงเห็นด้วยกับสิ่งนี้โดยกล่าวว่า“แท้จริงแล้วเป็นเรื่องน่าอาย”
องค์ชายเหลียนไม่ได้คิดมากนักพูดด้วยรอยยิ้ม “เฉียนโจวไม่มีอะไรที่ยิ่งใหญ่ในเขตแดน น้ำแข็งเป็นสิ่งมีชีวิต ข้ารู้สึกว่ามันดูดีทีเดียว ตราบใดที่เจ้าไม่ได้ไปสัมผัสมันก็เป็นการดีที่จะหลอกคนอื่นด้วย” ในขณะที่พูด เขาทำท่าให้พวกเขาเดินหน้าต่อไป คราวนี้เขาพูดกับซวนเทียนหมิง “เจ้าเป็นองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุน ข้าจะจัดงานเลี้ยงคืนนี้เพื่อเป็นงานเลี้ยงต้อนรับพวกเจ้า ! ”
ซวนเทียนหมิงดึงชายาของเขาเข้ามาและเข้าไปในอาคารน้ำแข็งในความก้าวหน้าครั้งใหญ่ ลมและหิมะข้างนอกหยุดอยู่ข้างนอก อย่างไรก็ตามความเย็นภายในห้องโถงเป็นสิ่งที่ภายนอกไม่สามารถเปรียบเทียบได้ เฟิงหยูเฮงตรวจสอบอุณหภูมิภายนอกเมือง อุณหภูมิของเมืองลั่วติดลบ 30 องศาแล้วนั่นเป็นข้อจำกัดสำหรับทหารสมัยโบราณแล้ว สำหรับห้องโถงนี้นางคิดในใจว่ามันจะต้องติดลบอย่างน้อย 35 องศา มันอาจจะต่ำกว่า
นางหายใจเข้าลึกๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้ด้านของซวนเทียนหมิง นางคิดกับตัวเองว่านางจะต้องดึงความอบอุ่นออกจากมิติของนาง ไม่เช่นนั้นนางจะไม่สามารถรับมือกับการก้าวเข้าสู่เฉียนโจวได้อีกต่อไป
ห้องโถงขององค์ชายเหลียนมีขนาดใหญ่มากแต่ผู้คนที่แยกทางไปทั้งสองข้าง ตรงกลางมีพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ มันถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งและสะท้อนแสงบางส่วน พวกเขาสามารถมองเห็นภาพลานน้ำแข็งได้เลือนลาง หลังจากที่ทุกคนนั่ง เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยความรังเกียจ “การใช้น้ำแข็งเพื่อสร้างห้องนั้นโอเค แต่จริง ๆ แล้วเฉียนโจวมีงานอดิเรกแปลก ๆ กลางห้องนี้เจ้าวางลานสเก็ตน้ำแข็งขนาดใหญ่ เจ้าบ้าไปแล้วหรือ ? นี่เป็นสถานที่ต้อนรับแขกหรือที่เก็บศพหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนบ่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้“อย่าพูดสิ่งที่น่ากลัวเช่นนี้ ลานสเก็ตน้ำแข็งนี้มีประโยชน์อย่างมาก ลองดู” เขาชี้ไปข้างหน้าไปที่ด้านนอกของห้องโถงเนื่องจากนางรำหลายคนเริ่มเข้ามา นางรำเหล่านี้ต่างจากราชวงศ์ต้าชุน ใต้เท้าของพวกนางไม่ใช่รองเท้าธรรมดา พวกเขาสวมรองเท้าสเก็ต เมื่อถึงลานสเก็ตน้ำแข็งพวกนางก็เริ่มเล่นสเก็ต แขนเสื้อกระพือ ในมือของพวกนางจะถือจานผลไม้หรือสุราสักจอกซึ่งพวกนางนำไปยังโต๊ะแขกแต่ละคน
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและดูฉากนี้แต่นางไม่คิดว่ามันน่าสนใจเป็นพิเศษ นางเริ่มสนใจนางรำที่ถือกระถางเครื่องกำยานแทน สายตาของนางจ้องมองนางรำคนนี้ตลอดเวลาจนกระทั่งเครื่องกำยานวางอยู่ไม่ไกลจากองค์ชายเหลียนจึงจุดไฟ หลังจากถูกแขนเสื้อใหญ่พัดไป กลิ่นกำยานคล้าย ๆ กับองค์ชายเหลียนที่เติมอากาศ และกลิ่นก็ดีทีเดียว อย่างไรก็ตามเมื่อนางจำได้ว่ามันเป็นสิ่งที่มาจากกระดูก นางก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย นางรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย นางกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “นี่มันอะไรกัน ? เจ้าเอาออกไปไม่ได้หรือ ? ”
องค์ชายเหลียนตกใจมาก“เสี่ยวหยาเจ้าไม่ชอบหรือ?”
นางพยักหน้า“ข้าไม่ชอบ”
”ไม่เป็นไร!เอามันออกไป เอามันออกไป!” หากปราศจากคำพูดอีกคำหนึ่งองค์ชายเหลียนก็สั่งให้นำกระถางกำยานที่เพิ่งถูกจุดออกไป
แต่ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเขาใช้มือขยับเพื่อหยุดนางรำจากการเผากำยาน จากนั้นเขาก็พูดกับองค์ชายเหลียนอย่างเร่งด่วน “องค์ชายไม่ต้องการ ! เจ้าไปได้แล้ว… ”
องค์ชายเหลียนโบกมือของเขา“ไม่มีอะไรที่ต้องทำ เสี่ยวหยาไม่ชอบ เอาออกไป”
”แต่…”
“ยังจะมัวรีรออะไรอีก! ” เห็นได้ชัดว่าองค์ชายเหลียนโกรธมาก “ข้าบอกให้นำมันออกไป อย่ามัวชักช้า ! ”
องค์ชายเหลียนไม่มีเหตุผลเสมอไปทหารรักษาการณ์นี้ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาทำได้แค่โบกมือและให้นางรำนำเครื่องกำยานออกไป แต่เมื่อเขาย้ายกลับไปด้านหลังองค์ชายเหลียน เขามองเขาด้วยความกังวลอย่างมาก
ท่าทางของเขาถูกสังเกตโดยเฟิงหยูเฮงแม้กระนั้นมันทำให้นางรู้สึกงุนงง นางต้องการถามเกี่ยวกับเรื่องกระถางกำยาน แต่องค์ชายเหลียนไม่สนใจ ในขณะที่กินผลไม้ เขาชี้ไปที่กลุ่มนางรำ และบอกว่าคนนั้นงามกว่าอีกคน หรือคนนั้นงามกว่าคนนี้
ซวนเทียนหมิงหยิบผลไม้ขึ้นเข้าปากจากนั้นเขาก็พูดอย่างไม่สุภาพมาก “หลังจากถูกส่งออกจากราชวงศ์ต้าชุนแล้ว มันจะไม่สดอีกต่อไป” จากนั้นเขาวางมันลงบนโต๊ะและปฏิเสธที่จะกัดอีกครั้ง
องค์ชายเหลียนทำหน้าบูดบึ้งแต่ต้องยอมรับว่า “มันไม่สดเหมือนอย่างที่เจ้ากิน”จากนั้นเขาเอนตัวไปข้างหน้าผ่านเฟิงหยูเฮงย้ายตรงไปที่ด้านข้างของซวนเทียนหมิงเพื่อพูดกับเขาว่า “ดูสิ สิ่งที่ต้องการโจมตีเฉียนโจว ผู้ปกครองที่ต่ำต้อยของอาณาจักรต้องการให้ข้ามาปกป้องเมืองที่สอง ดังนั้นข้าจึงมาปกป้องมัน แต่ผู้ปกครองไม่ได้พูดในผลลัพธ์ ตอนนี้เมืองที่สองได้ตกไปอยู่ในมือเจ้าแล้ว และมันก็เป็นไปโดยที่ดาบไม่เปื้อนเลือด ดูสิเจ้าไม่ควรมอบผลตอบแทนให้ข้าบ้างหรือ”
เฟิงหยูเฮงกล่าว“ข้าไม่ได้พูดไปแล้วหรือ ? ข้าชนะเจ้าในการแข่งขันยิงธนู จะมีผลตอบแทนได้อย่างไร ? ”
องค์ชายเหลียนถอนหายใจ“เสี่ยวหยา เจ้าเป็นคนใจกว้างหน่อยได้หรือไม่ ? เจ้าสามารถหลีกเลี่ยงการรังแกข้าได้หรือไม่ ข้าแค่อยากได้ผลประโยชน์ใหญ่มากจากราชวงศ์ต้าชุนของเจ้า มีความต้องการที่จะพูดคลุมเครือมากกว่าผลไม้สองสามชิ้น?”
ซวนเทียนหมิงถามด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ“เจ้าต้องการอะไร ? ”
ดวงตาขององค์ชายเหลียนสว่างไสวขึ้นมา“ข้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวของฮ่องเต้เฟิง และทำบางสิ่งที่คล้ายกับการทรยศ มีโอกาสที่เฉียนโจวจะไม่มีที่ว่างสำหรับข้า มันจะดีกว่าถ้าเจ้าสามารถพาข้ากลับไปด้วยเมื่อเจ้ากลับไปที่ราชวงศ์ต้าชุน ข้าไม่ขออะไรอีกแล้ว เพียงแค่พาข้าไปที่เมืองหลวงและให้ทางการจัดให้มีการลงทะเบียน ข้ามีเงิน ข้าจะซื้อที่บ้านเอง ข้าแค่อยากกินผักสดและผลไม้สด ข้าคงจะรู้สึกดีกับการสูญเสียทรัพย์สมบัติของครอบครัว ! ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่เขาและถามด้วยความสับสน“เพื่อประโยชน์ของอาหาร เจ้าถึงกับจะขายอาณาจักรของเจ้าเองเชียวหรือ ? ”
องค์ชายเหลียนพูดอย่างเย็นชา“ไม่แน่นอน” ในทันใดความเกลียดชังและความแค้นวาบขึ้นมาในแววตาของเขาอีกครั้งหนึ่ง แต่ก่อนที่มันจะเปิดเผยนานเกินไป เขาก็ไออย่างรุนแรงและทำให้เฟิงหยูเฮงตกใจ และช่วยลูบหลังให้เขาหายใจได้
บานซูไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไปอย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยังคงคิดอยู่ จากนั้นนางก็ออกคำสั่งให้ทหารรักษาการณ์ขององค์ชายเหลียน “รีบนำกระถางกำยานของเจ้ามาที่นี่”
ราวกับว่าทหารรักษาการณ์ได้รับการนิรโทษกรรมเขามองเฟิงหยูเฮงอย่างซาบซึ้ง เขาก็ไปนำมันกลับมาด้วยตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้นกระถางกำยานก็ถูกนำกลับมาวางไว้ใต้จมูกขององค์ชายเหลียนในที่สุดอาการไอรุนแรงของเขาก็หยุดลง
เฟิงหยูเฮงโบกมือแล้วกล่าวด้วยแรง“ทุกคนหยุดรำ ! ออกไป ! ”
นางรำปัจจุบันปรากฏขึ้นและเพลงก็หยุดเช่นกันทุกคนมองที่เฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นองค์ชายเหลียนโบกมือของเขา และพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ทุกคนไปได้” ในไม่ช้ารูปร่างหน้าตาที่ไม่ธรรมดาก็เริ่มผ่อนคลายเมื่อมีอาการอ่อนเพลียปรากฏขึ้น
เฟิงหยูเฮงจ้องมองที่เขาและถามว่า“พูดมา ! มีอะไรผิดปกติกับเจ้า ? อย่ามัวทำหน้าตายิ้มแย้มโดยไม่ทำอะไรตลอดเวลา ถ้ามีอะไรก็พูดตรง ๆ เลย”
องค์ชายเหลียนฟื้นตัวได้ในเวลานี้เมื่อมองที่ตาของเฟิงหยูเฮงหัวใจของเขาก็เริ่มสั่นเทา แต่เขาก็ยังกล่าวว่า “นี่เป็นสิ่งที่เจ้าถาม นอกจากเมืองหนึ่งที่ข้ามอบให้กับเจ้าแล้วยังมีเวลาที่ข้าจะช่วยเจ้าด้วย เจ้าต้องตอบแทนข้า ! ”
นางกัดฟันของนางด้วยความโกรธ“ข้าได้ชดใช้ไปก่อนหน้านี้แล้ว และข้าก็ได้ช่วยเจ้าด้วย ก่อนอื่นเลยเมืองนี้ข้าชนะด้วยการยิงธนู นอกจากนี้เจ้าเพิ่งพูดกับองค์ชายเก้าให้พาเจ้ากลับไปที่เมืองหลวงของราชวงศ์ต้าชุนก็จะเพียงพอแล้วสำหรับการจ่ายคืน มันขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าต้องการที่จะพูดหรือไม่ อย่าใช้เรื่องนี้เป็นหมากต่อรองกับข้า”
“เอ่อ…”องค์ชายเหลียนติดอยู่นิดหน่อย “นั่นไม่นับ ! ” เขานับนิ้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากนับนิ้วของเขาครู่หนึ่ง เขาก็หยิบชามออกมาจากโต๊ะแล้วยกมันขึ้นเหนือศีรษะแล้วทุบมันบนพื้น มีเพียงเศษเสี้ยวที่คมชัดอยู่ในมือของเขา
บานซูและเป่ยจื่อได้รับความตื่นตระหนกจากการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้พวกเขารีบไปข้างหน้าเพื่อปกป้องซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง แต่ฉากที่พวกเขาไม่ได้คาดหวังก็ขึ้น พวกเขาเพิ่งเห็นองค์ชายเหลียนวางของมีคมลงบนนิ้วก้อยด้านซ้ายของเขาแล้วก็เพิ่มแรงกดขึ้น ใครจะรู้ว่าเขาจะมีแรงตัดนิ้วก้อยซ้ายของเขา
เมื่อตัดเสร็จเลือดสดๆ เริ่มไหล ใบหน้าของเขาซีดจากความเจ็บปวด และดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถนั่งอยู่บนเก้าอี้ได้อีกต่อไป โดยไม่มีการควบคุมใด ๆ เขาก็เอนตัวไปข้างหลัง
ทหารรักษาการณ์ที่อยู่ข้างหลังเขาจับเขาไว้อย่างรวดเร็วดวงตาของเขาสีแดง อย่างไรก็ตามเขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและขอร้อง “องค์หญิง ข้าขอร้องท่าน ช่วยเจ้านายของข้า ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ช่วยชีวิตของเขา”
เฟิงหยูเฮงตกใจกับฉากนี้นางจ้องมององค์ชายเหลียนอย่างว่างเปล่า นางไม่สามารถพูดได้นาน แต่เมื่อนางได้สติขึ้นมา ปฏิกิริยาแรกของนางคือเก็บนิ้วก้อยจากพื้น ขณะทำสิ่งนี้นางกล่าวว่า “ข้าสามารถต่อใหม่ให้เจ้าได้ หากมีอะไรจะพูดรอก่อน”
อย่างไรก็ตามองค์ชายเหลียนพยายามเอาชนะความเจ็บปวดและใช้มืออีกข้างของเขาหยุดนาง เสียงของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่นในขณะที่เขากล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นหมอเทวดา ไม่จำเป็นต้องเชื่อมต่อใหม่ นิ้วก้อยนี้เป็นสิ่งที่ข้าคืนให้เจ้า ครอบครัวของราชวงศ์เฉียนโจวทำร้ายน้องชายของเจ้า แม้ว่าข้าจะไม่ได้เป็นพวกเดียวกับพวกเขา แต่ข้าก็ยังคงเป็นสายเลือดของตระกูลเฟิง ข้ารู้ว่าเพียงแค่ให้เจ้าเพียงหนึ่งก็ไม่เพียงพอที่จะชำระตามคำขอที่ข้าจะทำให้เจ้า ไม่ต้องพูดถึงความจริงที่ว่าเจ้าไม่คิดว่าข้ามอบเมืองนี้ให้เจ้า แต่ถึงแม้ว่ามันจะเป็นของกำนัล เสี่ยวหยา ด้วยนิ้วนี้ข้าไม่ได้เป็นสมาชิกของตระกูลเฟิงอีกต่อไป ข้าขอร้องเจ้าในฐานะพลเมืองสามัญ เสี่ยวหยา ช่วยข้าแค่ครั้งเดียว”
