ตอนที่605 ยากที่จะตัดสินว่าเป็นชายหรือหญิง
หลังจากกลุ่มคุยกันซักพักหนึ่งห้องครัวก็เริ่มนำอาหารออกมา ผู้คนของเฉียนโจวมีเนื้อเป็นวัตถุดิบหลักในมื้ออาหารของพวกเขา แทบจะไม่มีผักให้เห็นในระหว่างมื้ออาหาร แม้แต่สำหรับตระกูลที่มีขนาดใหญ่มากซึ่งมองว่ามันสำคัญมาก พวกเขาสามารถทานได้ปีละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้น
เมื่อหลี่เฉิงมานางได้นำลังหิมะจำนวนมากมา นางบอกว่าพวกมันเป็นผักที่นำมาจากกวนโจว นางยังบอกอีกว่าพวกมันถูกเตรียมโดยองค์ชายเหลียนในกวนโจว แต่จานไหนมีผักบ้าง จานทั้งหมดที่คนนำมานั้นมีแต่เนื้อสัตว์
หลังจากนี้อาหารทุกจานก็ถูกนำขึ้นมาและสีหน้าของหลี่เฉิงก็ดูน่าเกลียดเล็กน้อย นางถามบ่าวรับใช้ที่นำอาหารออกมาด้วยความโกรธ “นี่เจ้าหมายถึงอะไร ? ทำไมเจ้าไม่เตรียมผักให้ท่านพ่อ ? วันนี้คฤหาสน์มีแขกผู้มีเกียรติ ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ ? ”
เมื่อคำเหล่านี้ถูกกล่าวบ่าวรับใช้มองแล้วก็หันไปมองใต้เท้าหวู่ จุนเซียนก็ทำอะไรไม่ถูก เช่นเดียวกับที่เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เขาได้ยินเสียงของผู้หญิงพูดเต็มไปด้วยการเสียดสี “ผักเหล่านี้มาจากไหน ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าชี้หินและเรียกมันว่าทองคำ ดังนั้นตอนนี้เจ้าต้องการให้ตระกูลหวู่มอบทองคำให้เจ้าหรือไม่ ? ”
หลี่เฉิงยืนขึ้นและจ้องมองผู้หญิงที่เพิ่งเดินเข้ามาอย่างเย็นชากล่าวว่า“ข้าเรียกเจ้ามารร่วมโต๊ะเพราะเจ้าอยู่กับท่านพ่อมาหลายปี แต่เจ้าควรรู้ว่าอะไรดีสำหรับเจ้า การกลั่นแกล้งที่ข้าได้รับก่อนที่ข้าจะแต่งงานจะถูกเพิกเฉย แต่ตอนนี้ข้าเป็นพระชายาเหลียนที่สง่างาม แต่เจ้าก็ยังพูดกับข้าแบบนี้ เจ้ามีความเคารพในหัวใจของเจ้าบ้างหรือไม่ ? ”
คำพูดของหลี่เฉิงค่อนข้างจริงจังใครจะไปรู้ว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกหวาดกลัวด้วยสิ่งที่นางพูด โชคไม่ดีที่ทุกคนในคฤหาสน์ของใต้เท้าหวู่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูผู้นี้ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนี้ นางพูดจาดูถูกหลี่เฉิง นางท้าวสะโพกของนาง นางจ้องมองที่หลี่เฉิงและกล่าวว่า “คุณหนูใหญ่ ! ได้สติเสียทีเจ้าค่ะ ! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นพระชายาเหลียนจริงหรือ ? เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าองค์ชายเหลียนเป็นใคร เจ้าเพียงแค่พูดกับเจ้าเองทุกวัน และเจ้าจะจริงจังกับมันมากขึ้นเรื่อย ๆ ข้าจะบอกเจ้าว่าสิ่งที่เจ้านำเข้ามาในตอนนี้คือหิมะที่ขุดขึ้นมาจากข้างนอก จะมีผักได้อย่างไร ? เจ้ามีความฝันอันยิ่งใหญ่อะไร หากเจ้าไม่สามารถรักษาอาการปวดหัวได้ ให้หาที่ซ่อน อย่าออกมาให้เราเสียหน้าและสร้างเรื่องเช่นนี้”
ใต้เท้าหวู่ตบโต๊ะอย่างแรง“พอได้แล้ว ! ” จากนั้นเขาจ้องมองผู้หญิงคนนั้น “เจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร กลับไปที่เรือนด้านใน ! ”
ผู้หญิงคนนั้นกระทืบเท้าด้วยความโกรธนางชี้ไปที่หลี่เฉิง “เจ้ารู้จักแต่การตำหนิข้า ทำไมเจ้าไม่ดูแลลูกสาวของเจ้า ? หญิงบ้าแบบนี้ควรถูกโยนลงไปในภูเขาเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยตัวนางเอง การทิ้งนางไว้ในคฤหาสน์ ในที่สุดจะนำไปสู่ความหายนะ!”
“ข้าบอกให้เจ้าหุบปาก! ” ใต้เท้าหวู่จับอกเขาไว้ เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธมาก “นางคือบุตรสาวของข้า ในฐานะบิดา ข้าไม่สามารถยอมแพ้เพราะนางป่วย”
“คนบ้าควรถูกส่งไปตาย! ” ผู้หญิงคนนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาที่จ้องมองที่หลี่เฉิงนั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจและความเลวทราม
หลี่เฉิงหยุดให้ความสนใจกับนางนางรีบไปช่วยบรรเทาอาการหายใจของใต้เท้าหวู่ นางกล่าวว่า “ด้วยภรรยาที่เลวทรามในตระกูล ทุกอย่างจะจางหายไป ท่านพ่อถ้าท่านพ่อต้องการ ท่านพ่อสามารถทิ้งภรรยาของท่านพ่อ ข้าสามารถขอให้องค์ชายเหลียนให้การสนับสนุนท่านพ่อได้เจ้าค่ะ”
“เฉิงเอ๋อ…”
“ท่านพ่อไม่ต้องกังวลเฉิงเอ๋อจะไม่เพิกเฉยต่อท่านพ่อ” นางมองหญิงสาวอีกครั้งและพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าขอเตือนเจ้าใช้ตัวตนของข้าในฐานะพระชายาเหลียนเพื่อให้ความสนใจกับเจ้า ความดีของผู้หญิง การเป็นคนดีเป็นรากฐานของการเป็นคน อย่าทำเกินเลยมากเกินไป ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่ยกโทษให้เจ้า ! ”
“นังบ้า! ” ผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นบ้าด้วยความโกรธ วิ่งไปข้างหน้า “ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตาย เจ้ามันบ้า ! ”
หลี่เฉิงไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าทำอะไรนางตัวแข็งทื่อด้วยความกลัวและยังยืนอยู่กับที่ดูมือของผู้หญิงเอื้อมมือมาที่คอของนาง ใต้เท้าหวู่ดึงนางออกไปและพยายามปกป้องนาง ในเวลานี้แขนที่ถูกเหยียดตรงก็ถูกทำลายอย่างกะทันหัน ราวกับว่าใครบางคนจับข้อมือ ทันใดนั้นเนื่องจากนางไม่สามารถออกแรงได้
ใบหน้าของผู้หญิงนั้นซีดจากความเจ็บปวดอ้าปากกว้าง นางไม่กล้าหายใจหนัก มองดูข้อมือที่ว่างเปล่าซึ่งนางไม่สามารถยกได้อีกต่อไป นางมองไปในทิศทางของเฟิงหยูเฮง นางดูเหมือนจะเห็นบางสิ่งบางอย่างบินไปจากทิศทางนั้น และเกิดขึ้นกับข้อมือของนาง นางไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่นางจำได้ทันทีว่าไม่ใช่แค่หลี่เฉิงบ้านั่งอยู่ที่นี่ นอกจากนี้ยังมีองค์ชายเก้าของราชวงศ์ต้าชุนและองค์หญิงจี่อัน
เฟิงหยูเฮงมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นและเต็มไปด้วยความรังเกียจตอนนี้ผู้หญิงคนนี้บอกว่านางจะโยนหลี่เฉิงลงไปในภูเขาเพื่อให้ดิ้นรนเอาชีวิตรอดด้วยตัวเอง สิ่งนี้ทำให้นางนึกย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่เจ้าของร่างเดิมอยู่ ความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างปรากฏขึ้นในใจของนางอีกครั้ง หลายปีที่ผ่านมาในหมู่บ้านบนภูเขาและการถูกรังแกอย่างไม่สิ้นสุดจนกระทั่งนางถูกฆ่าตาย ทั้งหมดนี้ทำโดยสมาชิกในตระกูลที่ใกล้ชิด ถ้านางถูกบอกให้ดูขณะที่หลี่เฉิงประสบชะตากรรมเดียวกัน นางก็ทำไม่ได้
“เจ้าลองพูดซ้ำอีกครั้ง”นางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชา กลิ่นอายที่นางปลดปล่อยออกมานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากการพูดคุยกับหลี่เฉิง เมื่อเผชิญหน้ากับหลี่เฉิง ผู้หญิงคนนั้นก็สามารถสาปแช่งได้โดยไม่ต้องสนใจอะไรในโลก แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮง นางก็รู้สึกราวกับว่าวิญญาณของนางถูกบีบรัด นางกลัวว่าถ้านางพูดคำอื่น นางก็จะต้องพินาศทันที
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหน้านางไม่กล้าพูดอะไรสักคำเดียว ใต้เท้าหวู่โกรธมาก “ทำไมเจ้ายังไม่คุกเข่า ! ” หลังจากพูดอย่างนี้ เขาคุกเข่าต่อเฟิงหยูเฮงและพูดซ้ำ ๆ ว่า “องค์หญิงโปรดระงับความโกรธของพระองค์ นี่คือฮูหยินของเจ้าหน้าที่ผู้นี้ นาง… ปกติแล้วนางจะไม่เป็นแบบนี้ มันเป็นเพียงที่เฉิงเอ๋อที่ล้มป่วยเมื่อสองปีก่อน และสิ่งนี้ทำให้ทั้งตระกูลต้องตกต่ำพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่ใต้เท้าและเข้าใจว่าเขากำลังพูดกับภรรยาของเขาเองลืมมันไปซะ…
“เจ้าหน้าที่ที่ซื่อสัตย์จะมีปัญหาในการดูแลครอบครัวนี่จะเป็นครั้งเดียวเท่านั้น สิ่งนี้ไม่ควรเป็นแบบอย่าง” เมื่อนางพูดแล้ว ใต้เท้าหวู่กับผู้หญิงคนนั้นก็ตะลึง
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงไม่มีความตั้งใจที่จะให้ความสนใจเขาแค่เทสุราให้เฟิงหยูเฮงเพียงจอกเล็ก ๆ แล้วกล่าวกับนางว่า “วันนี่หนาวมาก ดื่มเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น”
หลี่เฉิงดูฉากรักระหว่างสองคนและถอนหายใจนางถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า“เมื่อข้าเพิ่งแต่งงาน ข้าก็เหมือนกันกับองค์ชาย เมื่อเวลาผ่านไปมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะกลายเป็นอื่น ข้าอิจฉาพวกเจ้าสองคนจริง ๆ ”
ใต้เท้าหวู่สั่งให้บ่าวรับใช้พาผู้หญิงคนนั้นออกไปแล้วถอนหายใจอีกครั้งเขาให้สัญญาณบ่าวรับใช้ที่ดูแลหลี่เฉิง และบ่าวรับใช้รับรู้อย่างรวดเร็ว นางพูดกับหลี่เฉิงว่า “พระชายายังไม่เย็บเสื้อคลุมไม่เสร็จ องค์ชายจะเสด็จมาในอีกไม่กี่วัน มันจะดีกว่าถ้าเรากลับไปก่อนเพื่อเย็บให้เสร็จเจ้าค่ะ”
หลี่เฉิงก็ได้รับคำเตือนนี้ทันที“ใช่ ! ข้าเย็บเสื้อคลุมตัวนั้นมานานแล้ว ถ้าข้ายังทำไม่เสร็จ ตอนนี้ข้ากลัวว่าจะมีเวลาไม่พอ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางเดินตามบ่าวรับใช้ออกจากห้องโถงและลืมเฟิงหยูเฮงไปเลย
ใต้เท้าหวู่เห็นว่าหลี่เฉิงจากไปเขาเดินไปรอบ ๆ โต๊ะ เมื่อมาถึงหน้าเฟิงหยูเฮง และซวนเทียนหมิง เขาคุกเข่าและขอร้องอย่างขมขื่น “กระหม่อมได้ยินมานานแล้วว่าองค์หญิงจี่อันเป็นหนึ่งในหมอเทวดาของราชวงศ์ต้าชุน กระหม่อมขอร้องให้องค์หญิงช่วยรักษาบุตรสาวของกระหม่อมด้วยพะยะค่ะ!”
เฟิงหยูเฮงสนใจหลี่เฉิงคนนี้มากและนางประทับใจมากนางแค่รู้สึกว่านอกจากความรู้สึกของนางที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายเหลียน นางยังค่อนข้างชัดเจนในสิ่งอื่น ๆ นางงุนงงและถามใต้เท้าหวู่ว่า “หลี่เฉิงเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ? ” หลังจากพูดอย่างนี้นางเอื้อมมือออกมาและช่วยพยุงเขาลุกขึ้นเล็กน้อยว่า “ลุกขึ้นแล้วค่อยพูด”
ใต้เท้าหวู่นั่งในเก้าอี้ของเขาอีกครั้งก่อนที่จะเปิดเผยเรื่องที่เกี่ยวข้องกับหลี่เฉิง
ปรากฎว่าองค์ชายเหลียนของเฉียนโจวเคยมาที่เมืองบินบินเมื่อสองปีก่อนเขาเป็นเจ้าเมือง ดังนั้นองค์ชายเหลียนย่อมต้องได้รับการดูแลจากเขาเป็นธรรมดา ดังนั้นเขาจึงเชิญเขาให้มาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของใต้เท้าแห่งเมือง ในเวลานั้นหลี่เฉิงก็รู้จักองค์ชายเหลียน หลังจากองค์ชายเหลียนจากไปในครั้งนั้น นางเริ่มเรียกตัวเองว่าพระชายาเหลียนและความคิดของนางก็เริ่มบิดเบี้ยว สิ่งที่เกิดขึ้นอย่างแม่นยำไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถเข้าใจได้ ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าเจ้าเมือง และนางไม่มีความกล้าที่จะถามองค์ชายเหลียน
ใต้เท้าหวู่กล่าวว่า“องค์ชายเหลียนนั้นงดงามเป็นพิเศษ และมันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้หญิงหลงใหล มันเป็นกระหม่อมที่ทำผิดพลาดและไม่ได้คิดถึงสิ่งนี้ ไม่งั้นกระหม่อมจะไม่กล้าเชิญพวกเขาเข้ามาในคฤหาสน์แน่ ๆ ”
เฟิงหยูเฮงสับสนเรื่องนี้“องค์ชายเหลียนไม่ใช่ผู้หญิงหรือ ? ผู้หญิงสามารถทำให้ผู้หญิงคนอื่นรักนางมากขนาดนี้ได้อย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงหน้ามืดครึ้ม“ใครบอกเจ้าว่าองค์ชายเหลียนเป็นผู้หญิง ? ” นางเป็นหมอ มันช่างน่าละอายเหลือเกิน
“เอ่อ…”เฟิงหยูเฮงงงงวย “มีใครต้องการบอกข้าบ้างด้วยหรือ ? ข้ารู้จักนาง ! ”
ใต้เท้าหวู่โบกมือ“องค์ชายเป็นผู้ชาย เฉียนโจวไม่มีองค์ชายผู้หญิง เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้มีเพื่อนที่เป็นข้าราชการระดับสูงในเมืองหลวง เมื่อหลายปีก่อนเมื่อองค์ชายเหลียนเพิ่งเกิด เขาได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมในงานเลี้ยงฉลอง 100 ครอบครัว นับตั้งแต่เกิด เขาบอกว่าองค์ชายเหลียนเป็นผู้ชายจริง ๆ อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงดูเป็นผู้หญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่เสียงของฝ่าบาทก็ยิ่งเป็นผู้หญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ พะยะค่ะ”
หน้าผากของเฟิงหยูเฮงนั้นถูกปกคลุมไปด้วยเส้นสีดำและคำสาปแช่งสี่ตัวอักษรที่ใช้ทั่วโลกปรากฏอยู่ในใจของนาง “บ้า ! ” เขาเป็นผู้ชายหรือ ?
ซวนเทียนหมิงเกือบจะจบลงด้วยการบาดเจ็บภายในจากการกลั้นเสียงหัวเราะของเขาแม้กระนั้นเขายังคงจัดการอารมณ์ของชายาของเขา เขาไม่สามารถแสดงออกให้น้อยที่สุด เขาทำได้เพียงจับมือและกล่าวว่า “คนที่ไม่รู้ว่าแท้จริงจะเชื่อว่าเขาเป็นผู้หญิง”
ใต้เท้าหวู่พยักหน้า“แน่นอน และมีบางคนบอกว่าองค์ชายเหลียนปัจจุบันเป็นผู้หญิง เปลี่ยนจากก่อนหน้านี้แล้ว เพราะองค์ชายเหลียนเคยหายตัวไปเป็นเวลาหลายปี ได้มีการกล่าวว่าเขาถูกส่งโดยผู้ปกครองในปัจจุบันอย่างลับ ๆ เพื่อฝึกฝนร่างกาย หลังจากกลับมาเขาก็ตกอยู่ในสภาพปัจจุบัน”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงกล่าวว่า“ไม่มีการเปลี่ยนแปลงตัวตน นั่นคือต้นฉบับ เขามีร่างกายผู้ชาย แต่…” เขาไตร่ตรองสักครู่เลือกคำพูดของเขาอย่างระมัดระวัง “มันเป็นแค่ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชายเลย” เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง “เจ้าประทับใจกับความประทับใจครั้งแรกของเจ้า ต่อมาเจ้าคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง เท่าที่องค์ชายผู้นี้เห็น เป้าหมายของเขาในการเข้าใกล้และช่วยเหลือเจ้านั้นง่ายมาก”
เฟิงหยูเฮงกระพริบตา“เขาต้องการให้ข้ารักษาอาการป่วยของเขา ? ”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“เป็นไปได้มากที่สุด”
นางถอนหายใจยาว“ถ้าเป็นอย่างนั้นมันก็ใช้ได้ ตอนแรกข้าคิดว่าเขาหวังสิ่งอื่น”
ใต้เท้าหวู่ถูมือของเขากังวลเล็กน้อยแต่เขาไม่กล้าถามอะไรเพิ่มเติม เขาสามารถใช้เวลาที่ทั้งสองไม่ได้พูดเพื่อพูดว่า “ในขั้นต้นกระหม่อมกลัวว่าหลี่เฉิงจะเดือดร้อนเมื่อองค์ชายและองค์หญิงมาถึงวันนี้ กระหม่อมส่งนางไปเรือนอื่นแล้ว อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่านางยังคงต้องจากไป แต่นางไม่เคยทำร้ายคนอื่นและไม่ทำอะไรที่ไม่เหมาะสม นอกจากการเชื่อว่าตัวเองเป็นพระชายาเหลียน ไม่มีความสับสนอื่น ๆ กระหม่อมสงสัยว่า… ข้าสงสัยว่าสามารถรักษาโรคนี้ได้หรือไม่พะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ข้าไม่รู้ ข้าต้องตรวจนางเพิ่มเติมเพื่อตอบคำถามนี้ อาการป่วยในโลกนี้ การบาดเจ็บจากภายนอกเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดในการรักษา ขณะที่อาการบาดเจ็บภายในนั้นยากกว่า อย่างที่ข้าเห็นหลี่เฉิงเป็นโรคทางจิต และยาที่จำเป็นในการรักษาโรคนี้น่าจะเป็นบุคคลที่เกี่ยวข้อง ! ”
ตอนที่ 606 พบองค์ชายเหลียนอีกครั้ง
ตอนที่606 พบองค์ชายเหลียนอีกครั้ง
ความผิดปกติทางจิตจำเป็นต้องรักษาเฉพาะทางนี่เป็นสิ่งที่ใต้เท้าหวู่เข้าใจ แต่ช่องว่างของอำนาจทางการเงินของเจ้าเมืองกับราคาสูงเกินไป นี่ทำให้รู้สึกราวกับว่ามันเป็นแค่ความฝัน เขากลัวว่าหลี่เฉิงจะยังคงอยู่ในความฝันนี้ไปตลอดชีวิตของนาง
แต่ตอนนี้มีร่องรอยของความหวังที่ปรากฏที่เศษเสี้ยวของหัวใจของเขาก่อนหน้านี้องค์หญิงจี่อันพูดไม่หยุดว่านางรู้จักกับองค์ชายเหลียน และเมื่อเขาเห็นองค์หญิงผู้นี้ค่อนข้างปกป้องหลี่เฉิง แม้ว่าเขาจะไม่กล้าพูดว่าพวกเขาสนิทกัน แต่ก็ยังมีความรู้สึกที่ดีอยู่ ดังนั้นเขาจึงรวบรวมความกล้าหาญและขอร้อง “องค์หญิงจี่อันได้โปรดสงสารบุตรสาวของข้าและช่วยนางด้วยเถิดพะยะค่ะ ! ”
เฟิงหยูเฮงสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ข้ารู้จักสนิทใกล้ชิดกับหลี่เฉิงเพียงเล็กน้อย แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจ แต่ข้าสามารถสัญญาว่าข้าจะพูดกับองค์ชายเหลียนอีกครั้งเพื่อดูว่าองค์ชายสามารถคิดอะไรบางอย่างได้หรือไม่ ก่อนหน้านี้…” สายตาของนางเย็นชาเมื่อนางจ้องมองใต้เท้าหวู่และกล่าวว่า “ข้าจะไม่ถามเรื่องครอบครัวของเจ้ามากเกินไป แต่เมื่อข้าเริ่มจัดการเรื่องของหลี่เฉิง ข้าหวังว่านางจะไม่เดือดร้อน มารดาผู้ให้กำเนิดของนางอยู่ในคฤหาสน์ด้วยหรือไม่ ? ข้าไม่รู้ว่ามีกฎกี่ข้อเกี่ยวกับฮูหยินและอนุของเฉียนโจว แต่เนื่องจากหลี่เฉิงป่วย จึงเป็นการดีกว่าที่จะให้นางใช้เวลาอยู่กับมารดาผู้ให้กำเนิดมากขึ้น”
ใต้เท้าหวู่ย่อมรับปากเป็นธรรมดา
ไม่มีใครกินอะไรมากในมื้อนี้ออกจากห้องโถงดอกไม้น้ำแข็ง พวกเขาเริ่มเดินไปที่ห้องโถง และซวนเทียนหมิงถามเฟิงหยูเฮงว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้ามีอคติต่อคนของเฉียนโจวหรือ ? ทำไมเจ้าถึงเป็นห่วงเรื่องนี้ ? ”
นางจับมือ“ความแค้นเพียงอย่างเดียวของข้าคืออยู่กับราชวงศ์เฉียนโจว อย่างไรก็ตามข้าไม่ต้องการกำจัดพลเมืองในอนาคตของเรา เรื่องระหว่างหลี่เฉิงกับองค์ชายเหลียน… ไม่ถูกต้อง ข้าสนใจเรื่องระหว่างหลี่เฉิงกับชายคนนั้นจริง ๆ ฮะ ! ซวนเทียนหมิง เจ้าคิดว่าข้าชอบนินทาหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงอยู่กับเฟิงหยูเฮงมานานแล้วดังนั้นเขาจึงรู้ว่ามันหมายถึงอะไรสำหรับนางที่จะซุบซิบนินทา เขาพยักหน้าและยอมรับ “เล็กน้อย”
“หืมข้าไม่สามารถใช้เวลาในการตื่นขึ้นมาคิดถึงการต่อสู้ ! ข้าไม่ต้องการกำจัดด้านที่เป็นผู้หญิงของข้า และเติมเต็มความคิดของข้าด้วยความคิดเกี่ยวกับสนามรบนองเลือดใช่หรือไม่ ? ”
“โดยธรรมชาติแล้วข้าไม่ต้องการสิ่งนั้น”เขาจับมือเด็กผู้หญิงและดึงแขนเสื้อตัวเอง “ข้าหวังว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะจบลงอย่างรวดเร็ว การพาเจ้ามาสู่โลกกว้างและการรับประทานอาหารที่ดี ทั้งคู่นั้นดีกว่าการใช้เวลาทุก ๆ วันอย่างวิตกกังวล”
“ข้าอยากได้เช่นกัน”ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ข้ามาทางเหนือแล้ว และข้าอยากไปเที่ยวทางภาคใต้ ภาคตะวันตก และภาคตะวันออก พี่เจ็ดยังคงอยู่ในภาคตะวันออก เมื่อเรามีโอกาสเราเยี่ยมพี่เจ็ดกันดีกว่า”
“ได้”ซวนเทียนหมิงจับมือเล็ก ๆ ให้แน่นขึ้น “ตราบใดที่เจ้าต้องการ ทำไมไม่ไปทั่วโลก”
คืนนั้นเฟิงหยูเฮงย้ายเป่ยฟูหรงออกจากมิติของนางและวางนางไว้ในห้องพักแขกการแก่ชราอย่างรวดเร็วของเป่ยฟูหรงนั้นถูกหยุดเมื่ออยู่ในมิติ แต่เมื่อนางกลับสู่โลกปัจจุบัน การแก่อย่างรวดเร็วของนางก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
นางไม่สามารถเก็บเป่ยฟูหรงไว้ในมิติได้ตลอดไปและนางก็ไม่สามารถทำให้เป่ยฟูหรงหลับไปตลอดกาลได้ นางต้องให้ยาแก่เป่ยฟูหรง ยาที่นางผลิตขึ้นเองเพื่อต่อสู้กับความชราอย่างรวดเร็ว เฟิงหยูเฮงคิดว่าอย่างน้อยนางก็ต้องมั่นใจว่าเป่ยฟูหรงจะมีชีวิตรอดจนกว่าพวกเขาจะกลับไปที่เมืองหลวง ตราบใดที่พวกเขากลับไปที่เมืองหลวง นางอาจให้ปู่ของนางดู ก่อนที่จะทำการสรุปการรักษาขั้นสุดท้าย นอกจากนี้ยัง…
ดวงตาของนางเย็นชาพิษจากเฉียนโจวถูกวางโดยบุคคลและบุคคลนั้นได้รับคำสั่งจากเจ้านายของพวกเขา เจ้านายผู้นั้นเป็นผู้ปกครองของเฉียนโจว เรื่องของราชวงศ์จะต้องได้รับการจัดการจากราชวงศ์ บางทีนางอาจจะถามองค์ชายเหลียน หรือนางอาจมีโอกาสได้พูดคุยกับผู้ปกครองของเฉียนโจวเมื่อพวกเขาไปถึงเมืองหลวง
เมื่อฉีดยาเข็มสุดท้ายเฟิงหยูเฮงก็เอาเข็มออกแล้วโยนมันลงในถังขยะภายในมิติของนาง เมื่อนางลุกขึ้นยืนเพื่อเปลี่ยนเทียน เป่ยฟูหรงตื่นขึ้นมาบนเตียง
นางคุ้นเคยกับการตื่นขึ้นมาแล้วและคนแรกที่นางเห็นคือเฟิงหยูเฮง สิ่งแรกที่นางมักจะถามคือ “เหลืออีกกี่วันก่อนที่ข้าจะถึงขีดจำกัด ? ”
เฟิงหยูเฮงบอกนางว่า“เจ้าผ่านขีดจำกัดมานานแล้ว ข้าบอกเจ้าว่าอยู่กับข้าที่นี่ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย”
เป่ยฟูหรงส่ายหน้าของนาง“เป็นไปไม่ได้ ข้ารู้สึกได้ว่าอายุของข้ายังคงทวีความรุนแรงขึ้น แม้ว่ามันจะช้าลง แต่ก็ยังไม่ได้ชะลอตัวลงอย่างสมบูรณ์ จะมีวันหนึ่งเมื่อข้าจะตายจากวัยชรา อาเฮง เจ้าไม่ต้องทำอะไรแล้ว แค่ลืมมันไป”
เฟิงหยูเฮงกล่าวกับนางอย่างไร้ปัญหา“ทุกคนจะแก่และตาย ในชีวิตผู้คนมีเพียงเส้นทางเดียวจากเวลาที่พวกเขาเกิด นั่นคือการตาย มันคืออะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ที่รู้ว่าเจ้าจะตายไม่ช้าก็เร็ว เจ้าจะยอมแพ้ในการใช้ชีวิตหรือ ? แค่ยอมแพ้ต่อชีวิตแห่งอิสรภาพและความงาม ? เป่ยฟูหรง เจ้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ความอดทนของเจ้าหายไปไหนแล้ว ? ”
ความอดทน? เป่ยฟูหรงตกตะลึง ความอดทน ? เมื่อนางได้ยินมัน มันฟังดูเหมือนว่าเป็นอะไรบางอย่างจากชีวิตที่ผ่านมา
เฟิงหยูเฮงไม่ได้เคลื่อนไหวแต่ขอให้เป่ยฟูหรง “เป่ยจื่อเคาะประตูจากด้านนอกทุกวันในเวลานี้ แต่เจ้าไม่เคยพบเขาครั้งเดียว”
เป่ยฟูหรงกล่าวว่า“ข้าจะไม่พบเขา ข้ากลัวว่าข้าจะทำให้เขากลัว”
“การที่เจ้าไม่ยอมพบเขาเป็นสิ่งที่ทำให้เขากลัวอย่างแท้จริง”นางเดินไปที่ประตูอย่างไร้ประโยชน์และพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “เจ้าไม่มีทางเลือกในวันนี้ ไม่ว่าเจ้าต้องการพบเขาหรือไม่ เจ้าจะต้องพบเขา เป่ยฟูหรง ชีวิตอยู่ในมือของเจ้า สำหรับเป่ยจื่อ เขาเป็นคนที่สามารถทำให้เจ้ามีชีวิตต่อไปได้”
ขณะที่พวกเขาพูดประตูก็เปิดออก เป่ยจื่อจ้องมองนางอย่างเงียบ ๆ : ขอบคุณ
เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าทั้งสองพูดถึงอะไรแต่เมื่อนางเห็นเป่ยจื่อจากไป ใบหน้าของเขาก็ไม่มีเงาที่เคยมีเมื่อวานนี้ ก่อนที่เป่ยฟูหรงจะหลับไป ใบหน้าของนางก็มีพลังเล็กน้อย
มีเหตุผลที่ความรักคือพลังลึกลับที่สุดในโลกความรักเป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำการวิจัยและวิเคราะห์ได้ เนื่องจากมันไม่มีเหตุผล
ในวันที่สองนางตื่นขึ้นมาซวนเทียนหมิงไปตรวจตรากองทัพแล้ว บ่าวรับใช้ที่ส่งมาจากหน่วยงานดูแลนางเข้าไปในห้องเพื่อช่วยนางอาบน้ำ บ่าวรับใช้ชอบพูดและมีบุคลิกภาพของคนจากทางเหนือ เมื่อเฟิงหยูเฮงลุกขึ้นจากเตียง นางก็เริ่มพับผ้าห่มขณะพูดคุยเกี่ยวกับข่าวของเมืองบินบิน “วันนี้ข้าหลับไปซักพักหนึ่ง และจบลงด้วยการพลาดสิ่งที่น่าสนใจในเช้าตรู่นี้ เห็นได้ชัดว่าก่อนที่จะมีแสงสว่างข้างนอก ความคิดของคุณหนูหวู่ก็บ้าคลั่งอีกครั้ง ใครจะไปรู้ว่านางได้ยินที่ไหน แต่นางได้ยินมาว่าเมืองที่สองคือเมืองลั่วถูกองค์ชายเหลียนแห่งเฉียนโจวปกป้อง นางบอกว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางต้องไปพบสามีของนางเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงตื่นตกใจ“องค์ชายเหลียนคอยดูแลเมืองลั่วหรือ ? ”
บ่าวรับใช้ส่ายหัว“ข้าไม่รู้เจ้าค่ะ ข้าเพิ่งได้ยินพวกเขาพูดแบบนี้ในขณะที่ฟังพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ข้าไม่รู้ว่าคุณหนูหวู่ได้ยินเรื่องนี้ได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงนางล้างหน้าอย่างรวดเร็วและแปรงฟัน นางออกไปโดยไม่กินอาหารเช้า ขณะที่นางเดิน นางมาถึงที่คฤหาสน์ของใต้เท้าเมือง หลี่เฉิงยังอยู่ที่นั่น อย่างไรก็ตามนางไม่ทำให้ยุ่งยากอีกต่อไป นางกำลังนั่งอยู่บนบันไดเพื่อไปยังคฤหาสน์ของใต้เท้า ขั้นบันไดต่าง ๆ ที่ปรากฏในอดีตหลังจากหลายปีที่ผ่านมาถูกปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง นางกำลังนั่งอยู่บนหิมะโดยตรง อย่างไรก็ตามนางดูเหมือนจะไม่รู้สึกหนาว มีหญิงสาวคนหนึ่งคอยปลอบใจนางอยู่ด้านข้าง “พระชายากลับกันเถิดเจ้าค่ะ องค์ชายกำลังยุ่งอยู่กับภารกิจทางทหาร ท่านคือพระชายาขององค์ชาย และพระชายาต้องไม่ทำให้องค์ชายเป็นห่วงเจ้าค่ะ”
หลี่เฉิงมองไปที่บ่าวรับใช้และถามว่า “แต่เขาไปเมืองลั่วแล้ว ทำไมเขาไม่มาเยี่ยมข้าเลย ? ”
“กองทัพเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดเจ้าค่ะ”หญิงสาวคนนั้นกล่าวว่า “พระองค์เป็นองค์ชาย และเป็นแม่ทัพ พระองค์จะรักบุตรและพระชายาของเขาได้นานแค่ไหนเจ้าค่ะ พระชายาควรเข้าใจสิ่งนี้เจ้าค่ะ”
หลี่เฉิงส่ายหัว“ข้าไม่เข้าใจ พระองค์ต้องสนใจจากนางกำนัลสองคนที่ถือโคมไฟของพระองค์ เมื่อย้อนกลับไปในพระราชวัง ข้ารู้สึกว่าหญิงสาวทั้งสองนั้นดูเกะกะลูกตา แต่องค์ชายยืนยันที่จะปกป้องพวกนาง ข้าไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับพวกนางได้เลย และมันก็น่าผิดหวังอย่างแท้จริง พระองค์ใช้เวลากับพวกนางมากกว่ากับข้า เมื่อข้าต้องการตามหาพระองค์เพื่อถามบางอย่างกับพระองค์ ข้าจะต้องได้รับอนุญาตจากนางกำนัลทั้งสองคน บอกข้าสิว่าใครเป็นพระชายา ? ”
บ่าวรับใช้ไม่รู้ว่านางควรปลอบใจนางอย่างไรนางยืนอยู่ข้าง ๆ อย่างไร้ประโยชน์ด้วยท่าทางที่ขมขื่น
เฟิงหยูเฮงต้องการไปพูดคุยกับหลี่เฉิงแม้กระนั้นในเวลานี้กลุ่มทหารก็วิ่งไป เมื่อมาถึงตรงหน้าพวกนาง พวกนางก็กล่าวว่า “องค์หญิง องค์ชายเก้าบอกให้ท่านรีบกลับขอรับ พรุ่งนี้เราจะมุ่งหน้าสู่เมืองลั่วขอรับ”
นางกลับมาที่ที่ทำการอย่างรวดเร็วซวนเทียนหมิงจัดระเบียบสิ่งของของตนเอง เฟิงหยูเฮงถามว่า “ทำไมพวกเราถึงออกไปเร็วแบบนี้ ? ”
ซวนเทียนหมิงมองดูนางและกล่าวว่า “เมืองลั่วถูกปกป้องโดยองค์ชายเหลียน จากการวิเคราะห์ของเรา องค์ชายผู้มีเกียรติไม่ควรปกป้องเมืองที่สอง ตอนนี้เฉียนโจวผลักดันสิ่งต่าง ๆ ไปข้างหน้า เรากลัวว่ามีบางสิ่งที่ไม่สามารถแก้ไขได้เกิดขึ้นในเมืองหลวง”
กองทัพออกเดินทางอีกครั้งในเช้าวันรุ่งขึ้นเฟิงหยูเฮงขี่ม้าเคียงข้างซวนเทียนหมิงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามพวกเขาสงสัยว่าพวกเขาควรต่อสู้เพื่อต่อสู้กับเมืองลั่วซึ่งได้รับการปกป้องโดยองค์ชายเหลียนหรือไม่
ในวันที่สามหลังจากที่กองทัพกำหนดทีมสอดแนมที่ถูกล่วงหน้าไปก่อน มีรายงานว่าสภาพอากาศข้างหน้านั้นโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ยังสามารถเดินทัพได้
ห้าวันต่อมามองเห็นเมืองลั่วอยู่ลิบๆ
การป้องกันของเมืองนั้นไม่แตกต่างจากการป้องกันของเมืองบินบินมากนักมันยังคงเป็นชั้นน้ำแข็งหนาปกคลุมผนัง และประตูดูเหมือนจะถูกปิดผนึกด้วยน้ำแข็ง แต่ทั้งหมดนี้ถูกบดบังโดยคนชุดแดงซึ่งยืนอยู่คนเดียวที่ด้านบนของกำแพง
เฟิงหยูเฮงดมกลิ่นนั้นตอนแรกนางคิดว่ามันเป็นอะไรที่มากกว่าน้ำหอมที่ผู้หญิงมักใช้กัน อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่ามันจะมีต้นกำเนิดที่ซับซ้อน หากสิ่งที่หลี่เฉิงพูดนั้นเป็นความจริง บางทีกลิ่นนั้นมีความพิเศษสำหรับองค์ชายเหลียน
“ข้ารู้สึกว่านางเป็นผู้หญิง”เฟิงหยูเฮงมองดู ไม่ว่านางจะมองอย่างไรทุกอย่างเกี่ยวกับเขาดูเป็นผู้หญิง “คนที่งดงามจะเป็นผู้ชายได้อย่างไร”
ซวนเทียนหมิงหยอกล้อนาง“หลังจากที่เรายึดเมืองลั่วแล้ว เราจะปล่อยให้องค์ชายเหลียนมีชีวิตอยู่และพาเขาไปตรวจสอบ ชายารัก”
นางกลอกตาของนาง“มันเป็นเวลากี่โมง แต่เจ้ายังอยู่ในอารมณ์ที่จะหยอกล้อ”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนหมิงไม่ได้มองปัญหานี้ว่า“เมืองลั่วจะถูกพวกเราครอบครองโดยไม่ต้องโจมตี”
“โอ้? ” เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “ทำไม ? ”
มุมปากของซวนเทียนหมิงขดตัวเป็นรอยยิ้มเขี้ยวลากดินเขาไม่ตอบสนอง แต่เขาเงยหน้าขึ้นมอง และใช้พลังภายในของเขาเพื่อกล่าวว่า “องค์ชายเหลียน ข้าเชื่อมั่นเจ้าเป็นอย่างดีตั้งแต่เราแยกทางกัน”
ร่างสีแดงยืนอยู่บนกำแพงโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วขยับปากของเขาอย่างไรก็ตามไม่สามารถได้ยินเสียงเดียว จากนั้นเขาก็หันหลังกลับ และเริ่มพูดกับใครบางคนที่อยู่ข้างหลังเขา
มีหิมะตกหนักและระยะทางก็กว้าง ความสามารถในการมองเห็นการเคลื่อนไหวของเขานั้นมีขีดจำกัดแล้ว แม้ว่านางกับซวนเทียนหมิงมีความเชี่ยวชาญในการอ่านริมฝีปาก แต่ก็ไม่มีทางที่จะบอกได้ว่าฝ่ายนั้นกำลังพูดอะไร
เร็วมากเสียงมาจากกำแพง แต่ไม่ใช่องค์ชายเหลียนที่พูด มันเป็นทหารที่มาถึงด้านข้างของเขา “องค์ชายบอกว่าพระองค์ไม่สามารถตะโกนเสียงดังอย่างท่านได้ แต่ถ้าพวกท่านต้องการตีเมืองลั่ว ท่านจะต้องแสดงความสามารถที่แท้จริงของท่านในวันนี้ ! ”
