The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 611-612

　ตอนที่611 องค์ชายผู้นี้จะช่วยเจ้าออกไปจากเมือง
　　กองกำลังของศ์ต้าชุนต่อสู้เพื่อไปยังเมืองหลวงของเฉียนโจวแต่ไม่ได้เลือกที่จะทำการโจมตีพวกเขาฟังคำสั่งของเฟิงหยูเฮงและเริ่มเตรียมโจ๊ก พวกเขาไม่เพียงแต่เตรียมโจ๊ก แต่พวกเขายังเตรียมน้ำแกง น้ำแกงนี้ถูกนำออกมาจากมิติของเฟิงหยูเฮง และมันเป็นน้ำแกงที่นางขอจากพ่อครัวของโรงเตี้ยวครัวเทพ เมื่อถูกวางไว้ในมิติ มันจะถูกนำออกมากินเมื่อใดก็ได้
　　แผ่นดินไหวและหิมะถล่มทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศมันทำให้เฉียนโจวซึ่งมีลมทางทิศเหนือมักจะเริ่มรับลมใต้ ลมพัดมาจากทางทิศใต้ไปทางทิศเหนือถือกลิ่นหอมของโจ๊กและกลิ่นหอมจากน้ำแกงที่มีพื้นฐานน้ำแกงจากโรงเตี้ยมครัวเทพ กลิ่นหอมลอยข้ามกำแพงเมืองสูงและเข้าไปในเมืองหลวง
　　ในตอนแรกทหารที่อยู่ด้านบนสุดของกำแพงเมืองไม่เข้าใจว่าทำไมราชวงศ์ต้าชุนไม่ต่อสู้กับพวกเขาแทนที่จะเลือกทำอาหารอย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาเข้าใจอย่างแท้จริง ปรากฏว่าพวกเขากำลังพยายามทำให้ขวัญและกำลังใจของพวกเขาหมดไป !
　　ทหารของเฉียนโจวไม่ได้กินอาหารเป็นเวลาหลายวันเมืองหลวงเป็นศูนย์กลางของแผ่นดินไหว ภูเขาสี่ลูกที่อยู่ล้อมรอบพวกเขาส่วนใหญ่ทรุดตัวลง น้ำแข็งและหิมะจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในเมืองรวมถึงพระราชวังฮ่องเต้ บ้านของพลเมืองถูกทำลาย ไม่มีใครรู้ว่ามีคนจำนวนเท่าใดที่ถูกฝังใต้หิมะเพื่อรอการช่วยเหลือ อาหารในยุ้งฉางถูกปันส่วน พรานไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในภูเขาอีกต่อไปและสัตว์เลี้ยงในบ้านก็แข็งตายแล้ว ผู้คนไม่มีอาหารกินอีกต่อไป เมื่อเทียบกับการถูกฝัง การจัดการกับความหิวเป็นปัญหาเร่งด่วนที่สุด
　　นอกเมืองซวนเทียนหมิงและทหารนั่งอยู่ข้างหม้อ ทหารถือถ้วยและทานโจ๊ก ทหารเล่นและหัวเราะกัน บรรยากาศกลมกลืนกันมาก
　　ประมาณครึ่งวันต่อมาองค์ชายเหลียนได้รับข่าวบางอย่าง เขากล่าวกับเฟิงหยูเฮง “สถานการณ์ในเมืองมีความสำคัญ ภายในอาคารมีไม่มากนัก และกว่าเก้าในสิบส่วนของพระราชวังฮ่องเต้ได้รับความเสียหาย พลเมืองทุกคนได้รับความทุกข์ทรมานจากความหนาวเย็นและความหิวโหย มีหลายคนที่ไม่ได้ตายจากหิมะถล่ม แต่มีผู้เสียชีวิตจากการสัมผัสกับความหนาวเย็นหรือความอดอยาก แต่ยุ้งฉางของฮ่องเต้ยังเหลืออาหารอยู่ จาวหยูเป็นเด็กเหลือขอที่โชคดีและยังมีชีวิตอยู่ ทหารจำนวนมากยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาปิดกั้นประตูเมืองไม่อนุญาตให้พลเมืองคนใดออกไป พวกเขาต้องการประหยัดเงิน” เขาพูดพร้อมกับหยิบถ้วยน้ำแกงขนาดใหญ่ จากนั้นเขาก็พูดด้วยความชื่นชม “เห็นได้ชัดว่ากลิ่นนี้ทำให้เมืองเกือบตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่ยิ้มนางกล่าวกับซวนเทียนหมิงว่า “การรบกวนจากภายนอกไม่มีอะไรมากไปกว่าความน่ารำคาญ แต่ความขัดแย้งภายในเป็นปัญหาอย่างแท้จริง”
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะเสียงดัง“แค่ความวุ่นวายยังไม่เพียงพอ เรายังต้องหาโอกาสที่จะได้เข้าไปดูในเมือง เรายังคงมีหนี้แค้นกับราชวงศ์ของเฉียนโจว เรายังคงต้องรวบรวมนิ้วมือเหล่านั้นด้วยตัวเอง”
　　เฟิงหยูเฮงเหล่ตาของนางและเริ่มคิดถึงวิธีในการเดินเข้าไปในเมือง ตอนแรกนางต้องการที่จะมาที่เฉียนโจวนี้ แต่ตอนนี้มันอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มีจุดไม่มากที่จะมีมัน เมื่อนางจัดการตระกูลเฟิง นางจะต้องคิดหาวิธีที่จะใช้ประโยชน์จากความสูญเปล่านี้ นางไม่สามารถปล่อยให้มันว่างเปล่าเช่นนี้
　　นอกเมืองมีการเตรียมอาหารอย่างต่อเนื่องทั้งกลางวันและตลอดกลางคืนกองทัพของซวนเทียนหมิงมีอาหารจำนวนมาก นอกจากนี้เฉียนโจวยังเป็นดินแดนแห่งหิมะและน้ำแข็ง พวกเขาสามารถขุดและวางมันลงในหม้อเพื่อแช่น้ำได้ ฟืนไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงมีหลายวิธีในมิติของนางในการเริ่มจุดไฟโดยไม่ใช้ฟืน
　　ต้มน้ำแกงและโจ๊กอย่างต่อเนื่องและกลิ่นหอมยังคงแพร่กระจายเข้าไปในเมืองหลวง ทหารที่ยืนเฝ้าอยู่ที่ด้านบนสุดของกำแพงกลืนน้ำลายซ้ำ ๆ แม้กระนั้นไม่มีคนเดียวที่ไม่ได้ถูกล่อลวงโดยกลิ่นที่มาจากภายนอก
　　ทหารคนหนึ่งกล่าวว่า“ข้าได้ยินมาว่าทุกเมืองและขุนนางในเมืองทางภาคใต้ได้ยอมสวามิภักดิ์ต่อราชวงศ์ต้าชุนแล้ว พวกเขาเปลี่ยนการลงทะเบียนและไม่ได้อาศัยอยู่ในสถานที่เดิมอีกต่อไป พวกเขาถูกส่งไปยังดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน”
　　ด้านข้างมีคนเห็นด้วยทันทีว่า“ข้าได้ยินมาว่าราชวงศ์ต้าชุนมีสี่ฤดูกาลที่แตกต่างกัน แม่น้ำของพวกเขาไหลต่อเนื่อง ต้นไม้ของพวกเขาเป็นสีเขียว และดอกไม้ของพวกเขาก็มีสีสัน”
　　อีกกลุ่มรวมตัวกันรอบๆ และเข้าร่วมในการสนทนา “นั่นไม่ใช่ทั้งหมด คนของราชวงศ์ต้าชุนสามารถกินผักได้ทุกวัน ข้าได้ยินมาว่าผักเติบโตขึ้นบนพื้น ทุกครอบครัวสามารถปลูกผักได้ และผักก็ถูกมาก”
　　“ผักไม่เพียงแค่ถูก! พวกมันไม่ต้องใช้เงินซื้อ ภูเขาเต็มไปด้วยผัก นอกจากนี้ยังมีผลไม้ทุกชนิด”
　　“พูดว่าราชวงศ์ต้าชุนจะมองคนที่เปลี่ยนการจดทะเบียนเป็นคนของตัวเองหรือไม่? พวกเขาจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างหรือไม่ ? ”
　　“ข้าไม่คิดอย่างนั้นราชวงศ์ต้าชุนมีขนาดใหญ่มาก ตลอดหลายศตวรรษที่ผ่านมาราชวง์ต้าชุนได้ครอบครองตระกูลและอาณาจักรเล็ก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วน แต่เราไม่เคยได้ยินว่าพวกเขาปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไม่เป็นธรรม”
　　“ถ้าเราพูดแบบนี้ทำไมเรายังปกป้องเมืองหลวงนี้อยู่ มันไม่แน่วว่าเมื่อกำแพงนี้จะพังลงมาเมื่อไหร่ เราจะมัวนั่งรอคอยความตายกันหรือ ? ”
　　ครั้งนี้มีการกล่าวถึงผู้คนมองไปรอบ ๆ พวกเขาทุกคนเข้าใจตรรกะนี้ แต่คนรุ่นเดียวกันที่เคยเป็นข้ารับใช้ฝังแน่นอยู่ในใจของพวกเขาอย่างลึกซึ้ง เฉียนโจวสร้างความประทับใจไว้บนร่างกายของพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะจากไปได้อย่างไรอย่างง่ายดาย
　　ดังนั้นพวกเขาจึงพูดเกี่ยวกับมันเท่านั้นอย่างไรก็ตามมีคนเพียงคนเดียวที่เป็นผู้นำในการดำเนินการ
　　ทหารของเฉียนโจวมองราชวงศ์ต้าชุนอย่างอิจฉาในเวลานี้พลเมืองในเมืองหลวงก็มาถึงจุดที่ล่มสลายแล้ว
　　กลิ่นหอมลอยมาจากนอกเมืองตอนแรกพวกเขาเชื่อว่าพวกเขาเป็นเพียงภาพหลอน ต่อมาพวกเขาคิดว่าฮ่องเต้สงสารพวกเขาและต้มโจ๊กสำหรับพวกเขา แต่หลังจากที่พวกเขาค้นทั่วเมือง พวกเขาไม่พบสถานที่ดังกล่าว มีคนสังเกตเห็นว่ากลิ่นหอมมาจากนอกเมืองอย่างช้า ๆ มันมาจากประตูทิศใต้
　　ทุกคนรีบไปที่ประตูทิศใต้พวกเขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับญาติที่ถูกฝังอีกต่อไป กลิ่นนั้นเป็นเหมือนสัญญาณชีวิต มันจุดประกายความหวังจำนวนมากลงในคนเหล่านี้ที่ยอมแพ้ต่อชีวิต พวกเขารีบไปที่ประตูทางทิศใต้ด้วยความตื่นเต้น และตะโกนดัง ๆ “เราต้องการอาหาร ให้อาหารพวกเราด้วย ! ”
　　ทหารของเฉียนโจวถูกแช่แข็งด้วยความตกใจในฉากนี้ต้องเผชิญกับพลเมืองที่ขออาหาร พวกเขาทำอะไรไม่ถูกเลย ทหารก็เป็นคนเช่นกัน และบิดามารดาก็เลี้ยงดูเช่นกัน ในฝูงชนนี้ บิดามารดาและญาติของพวกเขาก็มาด้วย หากพวกเขาไปหยุดอีกฝ่าย นั่นจะเหมือนกับการฆ่าตัวตาย
　　พลเมืองถาม“ทำไมข้างนอกจึงมีกลิ่นหอม ใครอยู่ข้างนอก ? ”
　　คำถามเดียวกันถูกถามสองสามครั้งก่อนที่ทหารจะทนไม่ได้และพูดความจริง “เป็นกองทัพของราชวงศ์ต้าชุนที่มาถึงเมืองหลวง พวกเขาตั้งหม้อทำอาหาร ! ”
　　“ราชวงศ์ต้าชุนหรือ? ” ผู้คนงงงวย ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมามีผู้ลี้ภัยจำนวนหนึ่งวิ่งไปทางใต้ แม้กระนั้นก็ไม่มีคนจากเมืองหลวง เนื่องจากตระกูลของฮ่องเต้ได้ปิดเมืองไว้จึงไม่มีใครสามารถหลบหนีได้ พลเมืองไม่คุ้นเคยกับราชวงศ์ต้าชุนมากนัก เมื่อได้ยินว่าพวกเขาต่อสู้เพื่อมุ่งสู่เมืองหลวง ความกลัวแห่งการสู้รบเต็มหัวใจทันที สิ่งนี้ทำให้ความต้องการอาหารลดลงเป็นจำนวนมาก
　　พลเมืองยืนอยู่ในประตูเมืองด้วยความงุนงงพวกเขาไม่ต้องการจากไป แต่ไม่รู้ว่าควรทำอะไร ในเวลานี้คนหนุ่มสาวในฝูงชนก็กล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่านอกจากเมืองหลวงแล้วทุกเมืองล้วนเป็นของราชวงศ์ต้าชุนแล้ว พลเมืองมีความคิดริเริ่มที่จะเปลี่ยนการจดทะเบียนครอบครัวของพวกเขา ราชวงศ์ต้าชุนให้อาหารและน้ำแก่พวกเขา และพวกเขาส่งพลเมืองของเฉียนโจวไปยังสถานที่ที่อบอุ่นกว่าซึ่งสามารถมองเห็นหญ้าสีเขียว มีเพียงเมืองหลวงเท่านั้นที่ทำได้ ! ”
　　พลเมืองเป็นคนเรียบง่ายพวกเขาไม่ได้ตรวจสอบว่าคนผู้นี้ได้ยินเรื่องราวพวกนี้ได้อย่างไร เมื่อประตูเมืองปิดอย่างแน่นหนา พวกเขาเพียงรู้สึกว่าสิ่งที่คนหนุ่มสาวพูดนั้นน่าหลงใหลมาก นอกจากทั้งหมดนี้ผู้คนที่อยู่นอกเมืองหลวงได้ยอมสวามิภักดิ์แล้ว สิ่งนี้เหมือนกับการบอกว่าพวกเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลังหรือไม่ ?
　　มีคนพูดด้วยความกลัว“เป็นไปได้หรือไม่ว่าตระกูลของราชวงศ์เฉียนโจวต้องการให้เราตายไปพร้อมกับพวกเขา ? ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดความตื่นตระหนกความตื่นตระหนกแบบนี้แพร่กระจายไปทั่ว และเติมเต็มจิตใจของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
　　คนหนุ่มสาวจากที่ก่อนหน้านี้ใช้ประโยชน์จากสถานการณ์กล่าวว่า“เฉียนโจวใกล้จะถึงจุดจบแล้ว แม้แต่เง็กเซียนฮ่องเต้ก็ยังปรารถนาที่จะละทิ้งเฉียนโจว แม้กระนั้นราชวงศ์ต้องการที่จะต่อสู้จนตัวตาย ไม่เป็นไรถ้าพวกเขาต้องการตาย แต่พลเมืองของเราต้องการมีชีวิตที่สงบสุข ทำไมเราต้องตายไปกับตระกูลเฟิง ? สวรรค์พังทลายลงมาในเมืองหลวง และตระกูลของฮ่องเต้ปิดเมืองหลวง พวกเขาไม่ได้ให้อาหารหรือเสื้อผ้าให้เรา มีหลายคนที่ถูกฝังอยู่ใต้หิมะ แต่เราไม่รู้ว่าพวกเขาตายหรือยังมีชีวิตอยู่ ทหารของราชวงศ์ต้าชุนได้ช่วยเหลือผู้คนไปพร้อมกันและช่วยเหลือพลเมืองของเฉียนโจวจำนวนมาก หากเราไม่ปฏิญาณว่าจะจงรักภักดีต่อผู้ปกครองแบบนี้ เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะเฝ้าดูตระกูลเฟิงทำให้เราเสียชีวิตทั้งหมด”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้พลเมืองเริ่มการสนทนาในที่สุดพวกเขายอมแพ้ต่อการป้องกันทางจิตใจขั้นสุดท้าย ความรู้สึกของพวกเขาเริ่มเอียงไปในทางราชวงศ์ต้าชุน และความเกลียดชังของพวกเขาที่มีต่อราชวงศ์ของเฉียนโจวเพิ่มขึ้นถึงจุดสูงสุดตลอดกาล
　　ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นผู้นำและเริ่มวิ่งไปที่ประตูเมืองพวกเขาต้องการผลักประตูเปิดออก เมื่อคนหนึ่งขยับ หนึ่งหมื่นคนก็เริ่มทำตาม ต่อมามีผู้เข้าร่วมหลายพันคน ทหารที่ดูแลเมืองหลวงพยายามหยุดพวกเขาด้วยความกลัว
　　แต่นี่เป็นพลเมืองของเฉียนโจวพวกเขาสามารถหยุดอีกฝ่าย แต่ไม่สามารถฆ่าพวกเขา มีพลเมืองจำนวนมากและทหารไม่กี่คน ยิ่งไปกว่านั้นทหารรู้สึกมั่นคงน้อยลงเนื่องจากกลิ่นที่มาจากภายนอก เมื่อพลเมืองทำให้เกิดความปั่นป่วนมาก การป้องกันของพวกเขาค่อนข้างไร้พลัง
　　ใครจะรู้ว่าใครเป็นคนเริ่มแต่มีคนเริ่มตะโกนว่า “ให้เราออกไป ! ให้เราออกไป ! เราต้องการตัดความสัมพันธ์กับเฉียนโจว ! ”
　　อย่างรวดเร็วทุกคนตะโกนสิ่งที่คล้ายกันในขณะที่กระแทกประตูเมืองอย่างแรง
　　นอกเมืองซวนเทียนหมิงยืนขึ้นอย่างกะทันหันมองตรงไปที่ประตูเมืองของเมืองหลวงของเฉียนโจว มุมปากของเขาขดตัว
　　เฟิงหยูเฮงมองไปที่องค์ชายเหลียนด้วยความภาคภูมิใจและกล่าวว่า “เจ้าเห็นหรือไม่ ? ข้าทำให้เฉียนโจวของเจ้ากลวงได้ง่ายมาก ! ”
　　องค์ชายเหลียนจะเข้าใจสิ่งที่นางเพิ่งพูดได้อย่างไรแต่ความภาคภูมิใจบนใบหน้าของนางเป็นสิ่งที่เขาเข้าใจ เขากลอกตาของเขา “ถ้าไม่ใช่เพราะคนของข้าคนหนึ่งข้างในช่วยผลักดันพวกเขา เจ้าคิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายหรือไม่ ? ”
　　เมื่อพูดอย่างนี้ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“การจับภาพของเฉียนโจวไม่สามารถทำได้ถ้าไม่มีองค์ชายเหลียน”
　　“ฮะลืมไปซะเถอะ พวกเจ้าสองคนไม่ควรพยายามที่จะประจบประแจงข้าที่นี่ ตั้งแต่ข้าออกจากเฉียนโจวไปแล้ว ข้าไม่ได้เป็นองค์ชายเหลียนอีกต่อไป ไม่จำเป็นต้องยกระดับความสามารถในอดีตของข้า เจ้าควรคิดว่าเจ้าจะรับมือกับพลเมืองอย่างไรเมื่อพวกเขาแตกออกจากเมือง”
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะและใช้พลังภายในของเขาในการถ่ายทอดเสียงหัวเราะนี้พร้อมกับกลิ่นหอมที่มีต่อเมือง
　　หลังจากหัวเราะเสร็จเขาพูดด้วยน้ำเสียงดังบอกพลเมืองเฉียนโจวว่า “มีการลงทะเบียนเป็นพลเมืองนอกเมือง มีอาหารให้กิน ราชวงศ์ต้าชุนยินดีต้อนรับพลเมืองของเฉียนโจว เรามีอาหารและเสื้อผ้าที่เพียงพอ และสามารถมอบความสงบสุขและความปลอดภัยให้กับพวกเจ้า พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับน้ำแข็งและหิมะที่หนาวเย็นอีกต่อไป หรือความเป็นไปได้ที่สวรรค์จะล่มสลาย ทหารของราชวงศ์ต้าชุนจะช่วยพวกเจ้าขุดซากของคนที่เจ้ารักและพาพวกเจ้าไปยังสถานที่อบอุ่นที่ซึ่งมีดอกไม้บาน มีโจ๊กนอกเมืองที่พวกเจ้าจะได้รับมัน ผู้สูงอายุที่อ่อนแอและผู้หญิงจะได้รับก่อน อย่ารวมกลุ่ม อย่าก่อกวน อย่าต่อสู้ และอย่าขโมย หากพวกเจ้าสามารถทำได้ องค์ชายผู้นี้จะช่วยพวกเจ้าออกไปจากเมืองหลวง ! ”

ตอนที่ 612 จิตวิญญาณในการต่อสู้ที่มาจากผู้ปกครองของเฉียนโจว
　　ตอนที่612 จิตวิญญาณในการต่อสู้ที่มาจากผู้ปกครองของเฉียนโจว
　　ในเมืองหลวงพลเมืองทุกคนรวมตัวกันในที่เดียว ด้วยการใช้พละกำลังทั้งหมดพวกเขาตะโกนอย่างดังที่สุด “เราทำได้ ! ”
　　จากนั้นผู้คนก็หยุดกระแทกประตูจากนั้นก็เดินถอยหลังไปไม่กี่ก้าวเพื่อมองที่ประตู คำสั่งเช่นนี้ทำให้ทหารปกป้องเมืองให้รู้สึกตกใจ
　　มันไม่ชัดเจนว่าทหารคนใดที่เป็นผู้นำอาวุธของพวกเขาทิ้งและยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนของพลเรือน เมื่อมีคนรับหน้าที่เป็นผู้นำ ส่วนที่เหลือก็ติดตามทิ้งอาวุธของพวกเขาและคลุกเคล้ากับฝูงชน เมื่อมองดูความผิดหวังในทิศทางของพระราชวังแห่งราชวงศ์เฉียนโจว พวกเขาถอนสายตาและหันไปทางประตู
　　เสียงสวรรค์ที่มาจากข้างนอกพูดออกมาอีกครั้งอย่างไรก็ตามมันตะโกนเสียงดัง “ทุกคนถอยหลังไป ! ”
　　ทุกคนถอยหลังไปก้าวย้อนกลับไปดูประตูเมืองจากระยะไกลหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาได้ยินเสียงสั่นสะเทือนของสวรรค์มาจากประตู หลังจากหิมะถล่มประตูเมืองหลวงของเฉียนโจวอยู่ในสภาพที่ไม่ดี เมื่อมีคนกระแทกมันจากด้านนอกประตูก็พัง “บูม ! ”
　　หลังจากเสียงสวรรค์สั่นคลอนก็มีความเงียบทหารนอกเมืองไม่ได้เข้ามาเพียง แต่แยกออกเป็นสองฝ่ายหลังจากพังประตูเพื่อให้ยืนเป็นสองแถวอย่างเป็นระเบียบ พลเมืองในเมืองหลวงมองดูอย่างประหม่า ท้ายที่สุดราชวงศ์ต้าชุนยังคงเป็นกองทัพศัตรูของพวกเขา หลังจากประตูเมืองพังแล้ว อีกฝ่ายจะปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดีหรือกำจัดพวกเขาทั้งหมด พวกมันเป็นไปได้ทั้งสองทาง
　　ชั่วครู่หนึ่งราวกับว่าทุกคนมีส่วนร่วมในการเดิมพันไม่ว่าจะเป็นชัยชนะหรือความสูญเสียขึ้นอยู่กับสวรรค์
　　เช่นเดียวกับที่ทุกคนรู้สึกงุนงงเมื่อเห็นกลุ่มทหารพวกเขาเห็นไอน้ำมาจากหม้อขนาดใหญ่ มีคนกวนหม้อด้วยทัพพีขนาดใหญ่และส่งยิ้มไปที่คนในเมืองหลวง กลิ่นหอมล่องลอยไปและปลุกความรู้สึกของพวกเขาอีกครั้ง
　　เฉียนหลี่ได้เริ่มที่จะก้าวไปข้างหน้ายืนอยู่หน้าประตูเมือง เขาพูดกับพลเมืองเสียงดัง “คำสัญญาของราชวงศ์ต้าชุนที่ออกจากปากขององค์ชายหยูที่ตรัสกับพวกเจ้า ตอนนี้ทุกคนควรเข้าแถว ผู้สูงอายุและเด็กควรด้านหน้า ผู้หญิงและคนป่วยควรอยู่ตรงกลาง ผู้ชายอยู่ข้างหลัง หลังจากเข้าแถวแล้วให้ค่อย ๆ เดินตามแถวกันมา ด้านนอกมีโจ๊กและน้ำแกง นอกจากนี้ยังมีไข่ และมีเพียงพอทุกคน”
　　คำพูดของเฉียนหลี่ทำให้ตาของทุกคนเป็นประกายขึ้นมาไม่เพียงแค่จะมีโจ๊กและน้ำแกง มีไข่ด้วย ไข่เป็นสิ่งที่คนไม่สามารถกินได้แม้ว่าจะไม่มีหิมะถล่ม !
　　พลเมืองติดตามเฉียนหลี่ออกจากเมืองและเริ่มเข้าแถวรับอาหารในอีกด้านหนึ่งซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงนำทัพเข้ามาในเมือง ทหารประมาณสามในสิบส่วนไปช่วยเหลือผู้ที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ ทหารอีกสามในสิบส่วนเริ่มเผชิญหน้ากับราชวงศ์เฉียนโจวในการแสดงกำลัง ทหาร 100,000 นายขององค์ชายเหลียนถูกนำไปที่ซ่อนของตระกูลเฟิงโดยองค์ชายเหลียนและแม่ทัพเหอเทียน ที่นั่นผู้คนจากราชวงศ์ถูกบังคับให้ออกจากพระราชวังทีละคน
　　เฟิงหยูเฮงยืนอยู่หน้าพระราชวังที่ถูกทำลายและเฝ้าดูสมาชิกของราชวงศ์พาออกมา นางส่ายหน้าซ้ำ ๆ และเอ่ยว่า “มีมากกว่านี้แน่นอน”
　　องค์ชายเหลียนพยักหน้า“แน่นอนว่ายังมีบางคนอยู่ในพระราชวังของพวกเขา ใช่ เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าได้ส่งคนไปจับพวกเขาแล้ว ข้ารับประกันว่าพวกเขาทั้งหมดจะถูกส่งถึงเจ้า”
　　“ฮ่องเต้อยู่ที่ไหน? ” เฟิงหยูเฮงมองไปที่กลุ่ม และพบว่าไม่มีพวกเขาดูเหมือน “ข้าได้ยินมาว่าผู้ปกครองของเฉียนโจวดูเหมือนบัณฑิตที่อ่อนแอ บอกมาว่าเขาซ่อนที่ไหน ? ”
　　องค์ชายเหลียนชี้ไปที่พระราชวัง“สถานที่โปรดของเจ้านั่นคือศาลาหงส์เพลิงของพระราชวังฮ่องเต้ มันสูงสี่ชั้นและหันหน้าไปทางทิศตะวันออก มันอยู่ระหว่างภูเขาสองลูกและสามารถมองเห็นรุ่งอรุณได้ ดูศาลาหงส์เพลิงนั้นสูงที่สุด อย่างไรก็ตามมันยังแข็งแรง มันไม่ได้พังทลายแม้จะเกิดภัยพิบัติแบบนี้ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน”
　　“เขาจะไม่หนีหรือ? ” เฟิงหยูเฮงถามองค์ชายเหลียน “ผู้ปกครองของเฉียนโจวโง่ ? ไม่หนี ? ”
　　องค์ชายเหลียนยิ้มอย่างชั่วร้าย“เขาจะหนีไปไหนได้บ้าง สวรรค์พังทลายลงมา ราชวงศ์ต้าชุนอยู่ทางทิศใต้ และมีหายนะไปทางทิศเหนือ ผู้ปกครองของอาณาจักรที่หนีออกไป ไม่มีอะไรมากไปกว่าพวกขี้แพ้ เขาเป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองมาโดยตลอด จากความเข้าใจของข้าที่มีต่อเขา เขาอยู่ในศาลาหงส์เพลิงอย่างแน่นอน และกำลังรอที่จะตาย”
　　“น่าจะใช่เนื่องจากเขากำลังรอที่จะตาย องค์หญิงผู้นี้จะส่งเขาไปตาย”
　　การมองเฟิงหยูเฮงวิ่งเข้าไปในพระราชวังด้วยการยกดาบเหล็กของนางเจตนาฆ่าที่นางเปล่งออกมานั้นไม่แตกต่างจากซวนเทียนหมิงมากนัก องค์ชายเหลียนคร่ำครวญว่าไม่มีการสูญเสียที่ทั้งสองอยู่ด้วยกัน เพราะพวกเขาจะสามารถเห็นใครบางคนที่คล้ายกันกับตัวเอง เขากระทืบเท้าของเขาแล้วตะโกนออกมา “ช้าก่อน ! ” จากนั้นเขาก็รีบไปข้างหน้าเพื่อหยุดเฟิงหยูเฮง
　　เมื่อนางหยุดเฟิงหยูเฮงตบหน้าผากนางก่อนที่เขาจะพูดอะไรอีก “ใช่ ! หากเจ้าไม่เตือนข้า ข้าจะลืมไปแล้ว”
　　องค์ชายเหลียนคิดว่านางจำได้ว่าซวนเทียนหมิงได้ไปดำเนินการค้นหาและช่วยเหลือหลังจากจับสมาชิกของตระกูลเฟิงในขณะนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน ในที่สุดนางก็จำได้ว่านางไม่สามารถวิ่งเข้าสู่สถานการณ์อันตรายเพียงลำพังและควรรอสามีของนาง ใครจะรู้ว่าเฟิงหยูเฮงหันหลังกลับและรีบไปหาสมาชิกของราชวงศ์ ขณะเดินไปข้างหน้านางกล่าวว่า “ข้าจะล้างแค้นให้กับน้องชายของข้าโดยใช้คนเหล่านี้ทั้งหมด มาเลย มา ข้าจะตัดนิ้วทั้งหมดของพวกเจ้า จากนั้นไม่ว่าพวกเจ้าจะมีชีวิตอยู่ หรือตายก็จะถูกปล่อยให้อยู่ในการตัดสินใจของเขา”
　　สมาชิกของตระกูลเฟิงตกใจกลัวอย่างยิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดคนที่รอดชีวิตจากสงครามครั้งใหญ่จากคนรุ่นก่อนไม่ใช่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เชื่อถือได้ในปัจจุบัน ? พวกเขาคุ้นเคยกับชีวิตที่หรูหรา พวกเขาคุ้นเคยกับการทำท่าทางหยิ่งยโส หิมะถล่มในเฉียนโจวครั้งแรกส่งผลให้พวกเขาสูญเสียบ้านของพวกเขา แต่ทันทีหลังจากนี้กองทัพของราชวงศ์ต้าชุนเข้ามาในเมืองหลวง สิ่งนี้ทำให้พวกเขาสูญเสียอาณาจักรอย่างสมบูรณ์
　　เฟิงหยูเฮงจ้องที่คนเหล่านี้อย่างไรก็ตามนางรู้สึกมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางถามองค์ชายเหลียน “ทำไมไม่มีหนุ่มสาวแม้แต่คนเดียว ? เฉียนโจวของเจ้าเป็นทุกข์จากปัญหาที่เกิดขึ้นจริงหรือไม่ ? ”
　　องค์ชายเหลียนกล่าวว่า“เป็นไปได้ที่คนแก่เข้าไปในพระราชวัง ในขณะที่เด็ก ๆ อยู่ที่บ้าน”
　　หลังจากที่มีการกล่าวถึงเรื่องนี้ทหารที่วิ่งเข้ามาพระราชวังก็กลับมา สิ่งที่พวกเขานำกลับมาเป็นสมาชิกที่มีอายุมากกว่าของราชวงศ์
　　เฟิงหยูเฮงเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและสั่งให้บานซูอย่างรวดเร็ว “ออกคำสั่งให้ค้นหาสมาชิกที่หลบหนีจากราชวงศ์เฉียนโจว ไม่ว่าพวกมันจะเป็นชายหรือหญิง ให้จับเป็นหากเป็นไปได้ หากจับเป็นไม่ได้ก็จับตาย นำหัวและนิ้วก้อยของพวกมันกลับมาให้ข้า”
　　บานซูพยักหน้าและออกไปคำพูดเหล่านี้ฟังดูเหมือนคำสาปต่อหูของผู้คนจากเฉียนโจว
　　“องค์หญิงจี่อันทำไมต้องกำจัดทุกคน ! ” ใครบางคนตะโกนเสียงดัง “เด็ก ๆ เหล่านั้นไร้เดียงสา”
　　ดวงตาของเฟิงหยูเฮงดุร้ายและเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางนางดึงแส้ออกมาอย่างดุเดือด ด้วย “เพี้ยะ” แส้ตัดผ่านเสื้อหนาวหนาและตัดผ่านเนื้อ นางกล่าวว่า “เด็ก ? น้องชายของข้ายังเป็นเด็ก แต่เฉียนโจวของเจ้ายังตัดนิ้วข้างหนึ่งของเขาและทำให้เขาทุกข์ทรมาน ถ้าไม่ใช่เพราะข้ามาช่วยเขาไว้ทัน เขาจะยังมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ? เจ้าควรได้รับอนุญาตให้ฆ่าผู้อื่นโดยที่คนอื่นไม่ต้องต่อสู้หรือไม่ ? ใครสอนเจ้าเรื่องตรรกะที่บิดเบี้ยวนี้”
　　ขณะที่นางพูดแส้ก็สะบัดอีกครั้งเลือดจำนวนมากปรากฏตัวต่อหน้าบุคคลนั้น และใบหน้าของบุคคลนั้นเริ่มซีดจางจากความเจ็บปวด
　　“ราชวงศ์ของเฉียนโจวตัดนิ้วน้องชายของข้าหนึ่งนิ้วข้าจะตัดนิ้วทั้งหมดของพวกเจ้าเพื่อให้เขาเห็น มันจะทำหน้าที่เป็นบทเรียนให้เขา นับจากนี้เป็นต้นไปจะไม่มีความเมตตา”
　　ด้วยคำที่พูดแส้ถูกทิ้งไปและดาบทหารยกขึ้น เริ่มต้นจากคนแรก นางตัดนิ้วทั้งสิบออกจากสมาชิกของราชวงศ์เฉียนโจว เมื่อนิ้วมือทั้งหมดถูกตัดออก เลือดสีแดงย้อมในเฉียนโจวอย่างรวดเร็ว
　　เมื่อเจอกับสิ่งนี้จาวเหลียนเริ่มหัวเราะ ความเกลียดชังที่เขาฝังไว้ในใจมานานหลายปีก็ได้รับการปล่อยตัว ทุกครั้งที่เฟิงหยูเฮงตัดนิ้ว หัวใจของเขาก็สูงขึ้นด้วยความดีใจ เสียงหัวเราะของเขาดังก้องไปทั่วพระราชวังของเฉียนโจว และสะท้อนซากปรักหักพังมาเป็นเวลานาน
　　มีพระราชวังฮ่องเต้จำนวนมากที่ไม่พังทลายลงแม้กระนั้นส่วนใหญ่ไม่มีใครอยู่ มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงอยู่บนชั้นสูงสุดของศาลาหงส์เพลิง คนผู้นี้สวมเสื้อคลุมฮ่องเต้และสวมมงกุฎบนหัวของเขา แม้ว่าเสื้อคลุมของฮ่องเต้จะดูโทรมเล็กน้อยหลังจากหิมะถล่ม แต่ก็ยังมีรูปลักษณ์ที่ทรงพลังอยู่เล็กน้อย
　　บุคคลนี้มีรูปร่างหน้าตาของบัณฑิตแต่ถ้าใครดูอย่างรอบคอบอาจพบพลังที่ซ่อนเร้น
　　“เฟิงจาวเหลียนข้าไม่ได้ฆ่าเจ้าในตอนนั้นมันเป็นความผิดของข้า” เขาถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้า “เฉียนโจวล่มสลาย แต่ข้าสงสัยว่าใครจะเป็นคนสุดท้ายที่ข้าพบ”
　　ในเวลานี้องค์ชายเหลียนยืนอยู่ที่ทางเข้าของพระราชวังในขณะที่ถือดาบที่เขานำมาจากทหารด้วยความแข็งแกร่งอย่างมากทำให้เขาสามารถยึดดาบให้นิ่งได้ ในตอนแรกเขาตามหลังเฟิงหยูเฮง หลังจากเฟิงหยูเฮงเสร็จสิ้นการตัดนิ้วมือ เขาจะตัดหัวของพวกเขา โดยไม่สนใจว่าองค์ชายเหลียนไม่สามารถทำสิ่งอื่น ๆ ได้ เขาก็ทำได้ดีเท่ากับเฟิงหยูเฮงเมื่อต้องแก้แค้น เขาไม่เมตตาแน่นอน มันเป็นเพียงแค่ว่าเขามีกำลังจำกัด มีหลายครั้งที่เขาไม่สามารถตัดได้ในครั้งเดียว และต้องให้ทหารช่วย โดยสรุปหลังจากบุคคลที่ถูกประหารชีวิต เขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าเฟิงหยูเฮงพุ่งเข้าไปในพระราชวังแล้วและอยู่ค่อนข้างไกล
　　“เฮ้!เฮ้! เจ้า รอก่อน ! ” เขารีบไล่ล่าอย่างรวดเร็ว ดาบทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว และถูกโยนไปด้านข้าง ขณะที่เขาไล่ตามเฟิงหยูเฮง
　　เฟิงหยูเฮงขยับตัวอย่างรวดเร็วราวกับว่านางใช้พลังภายในและไปที่พระราชวังของฮ่องเต้สิ่งนี้ทำให้องค์ชายเหลียนไปที่ประตูแห่งความตายจากการไล่ตามนาง ในท้ายที่สุดมันคือบานซูที่ไม่สามารถทนดูและลงมือช่วยเขา จากนั้นเขาพาอีกฝ่ายไปที่เฟิงหยูเฮง
　　องค์ชายเหลียนพูดอย่างรวดเร็ว“รอคนของเจ้าก่อน เจ้าไม่สามารถไปคนเดียวได้ ต้องนำคนอื่นไปด้วย เจ้าสามารถเอาชนะเขาด้วยจำนวน”
　　เฟิงหยูเฮงไม่พูดนางรายล้อมไปด้วยรัศมีแห่งความโกรธเกรี้ยว ความเกลียดชังที่นางมีต่อราชวงศ์เฉียนโจวที่นางเก็บกดไว้นานจนไม่อาจระงับได้
　　บานซูถาม“มันคืออะไร ? ลูกพี่ลูกน้องของเจ้าเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้งั้นหรือ ? ”
　　องค์ชายเหลียนตะโกนอย่างเย็นชา“ดีกว่าเจ้า”
　　“จริงหรือ? ” บานซูแปลกใจที่ไม่ได้โต้เถียงกับเขา เขาถามอย่างจริงจังแทน “เขาเก่งแค่ไหน ? ”
　　องค์ชายเหลียนส่ายหัว“ข้าพูดไม่ออกแน่นอน ข้าไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ แต่ข้าได้ยินคนพูดว่าเขาเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดในเฉียนโจว”
　　“ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุด? ” ริมฝีปากของบานซูม้วนตัวเผยให้เห็นความปรารถนาที่จะต่อสู้ “อย่างที่เจ้าเห็น ถ้าองค์หญิงและข้าร่วมมือกัน ผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่งที่สุดจะมีโอกาสรอดชีวิตหรือไม่ ? ”
　　องค์ชายเหลียนคิดสักครู่แล้วพยักหน้า“ใช่ ข้าคิดว่าเจ้าสองคนจะไม่เป็นคู่ต่อสู้ของเขา ! ”
　　ในที่สุดเฟิงหยูเฮงหยุดองค์ชายเหลียนดีใจโดยคิดว่าในที่สุดผู้หญิงคนนี้ก็จะรับฟังคำแนะนำของเขาเพื่อกลับไปหาซวนเทียนหมิงเป็นผลให้เขาเงยหน้าขึ้น และพบว่าทั้งสามยืนอยู่หน้าศาลาหงส์เพลิง
　　เฟิงหยูเฮงมองนางได้ยินสิ่งที่องค์ชายเหลียนเพิ่งพูด อย่างไรก็ตามในขณะนี้มันชัดเจนว่าจิตวิญญาณการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาจากภายในศาลาหงส์เพลิง
　　แม้สำหรับนางแล้วจิตวิญญาณการต่อสู้นี้สร้างขึ้นเพื่อให้หัวใจของนางไม่สามารถช่วย แต่สั่นเทา…