ตอนที่615 ท่านแม่กลับไปที่เมืองหลวงกันเถอะ
ในข้อความด่วนที่ส่งมาจากพระราชวังมีเพียงไม่กี่คำ: องค์ชายเก้ารีบกลับมาอย่างรวดเร็ว! ผู้ส่ง: จางหยวน
ซวนเทียนหมิงขมวดคิ้วและส่งจดหมายให้เฟิงหยูเฮงในเวลาเดียวกันเขาก็พูดกับตัวเองว่า “จางหยวนส่งข้อความด่วนจากพระราชวัง ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือตาแก่กำลังสร้างปัญหาอีกครั้ง”
เฟิงหยูเฮงสับสน“เสด็จพ่อจะสร้างปัญหาอะไรได้ ไม่ใช่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เจ้านำทหารไปสู้รบ”
ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์“ใครจะไปรู้ ! ไปกันเถอะ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เราควรกลับไปอย่างรวดเร็ว” จากนั้นเขาพูดกับผู้ส่งสารที่นำข้อความนั้น “ไปรายงานตัวต่อใต้เท้าหลู่ บอกเขาว่าองค์ชายคนนี้ต้องรีบกลับไปที่เมืองหลวงและจะไม่อยู่ในเจียงโจว แต่ข้าจะกลับมาอีกในอนาคตเพื่อพูดคุยเมื่อมีเวลาว่าง”
ผู้ส่งสารทันทีตอบว่า“ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้จะปฏิบัติตาม และจะรายงานไปยังใต้เท้าหลู่ทันที เสด็จกลับอย่างปลอดภัยพะยะค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าวเตรียมที่จะดูกองทัพผ่านเมือง
ในเวลานี้พวกเขาได้ยินเสียงโห่ร้องดังมาจากทางเหนือนอกเมือง”องค์ชาย รอก่อนพะยะค่ะ” ทุกคนหันกลับมาและเห็นทหารวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงตรงหน้าซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮง เขาก็กุมมือของเขา และกล่าวว่า “องค์ชาย องค์หญิง มีรถม้าจากเมืองบินบิน พวกเขาบอกว่าพวกเขามาหากองทัพ และหญิงสาวในรถม้ากำลังเรียกตัวเองว่าพระชายาเหลียนแห่งเฉียนโจวพะยะค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเกือบหายใจไม่ออกนางลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร หวู่หลี่เฉิง, โอ้ หวู่หลี่เฉิง, นางดื้อรั้นจริง ๆ !
นางมองกลับไปที่องค์ชายเหลียนซึ่งขี่ม้าตัวเดียวกันกับองครักษ์เงาของเขาวันนี้ผู้กระทำความผิดคนนี้สวมชุดขี่ม้าและสวมเสื้อคลุมสีดำที่หลังของเขา เขาสูญเสียความงามไปเล็กน้อย แต่สิ่งนี้ทำให้เขาดูกล้าหาญมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยังคงดูเหมือนผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงอย่างที่เคยเป็นมาก่อน และดูเหมือนจะเป็นที่ยอมรับได้อีกเล็กน้อย
การมาถึงของ“พระชายาเหลียน” ทำให้เฟิงจาวเหลียนค่อนข้างหวาดกลัว เขารีบไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกันเขากระตุ้นซวนเทียนหมิง “เจ้าบอกว่าเจ้าต้องกลับเมืองหลวงอย่างรวดเร็วหรือ ไปกันเถอะ ! เจ้ากำลังรออะไรอยู่ ? เราต้องรีบ เร็วเข้า หากมีข้อความด่วนจากที่ไกลนั้น ต้องมีบางสิ่งเร่งด่วน”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างแผ่วเบา“ไม่รีบ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“แน่นอนไม่ต้องรีบ” จากนั้นนางพูดกับทหารที่ยืนเฝ้าประตู “ไปเชิญพระชายาเหลียนเข้ามาในเมือง”
ทหารได้รับคำสั่งและจากไปแล้ว แต่องค์ชายเหลียนแสดงออกอย่างขมขื่น “เสี่ยวหยา เจ้ารู้จักผู้หญิงบ้าคนนั้น ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว“เจ้ารู้จักนางใช่ไหม?”
“นั่นไม่ใช่คำพูดที่เสียเปล่าหรือ? ” องค์ชายเหลียนรู้สึกโมโหมาก “เฉียนโจวมีขนาดใหญ่มาก หากเจ้าบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกตัวเองว่าพระชายาเหลียนทุกวัน ด้วยความยิ่งใหญ่เช่นนี้มันจะแพร่กระจายไปทั่วทุกเมือง แม้ว่าข้าไม่อยากรู้ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะไม่รู้”
“แล้วทำไมเจ้าถึงปล่อยให้นางพูดแบบนี้? ” เฟิงหยูเฮงรู้สึกงงงวย “เจ้าคนแซ่เฟิง ในเมื่อเจ้ารู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก ทำไมเจ้ายังอนุญาตให้นางพูดต่อไป จิตใจแบบไหนที่เจ้ามี ? ”
องค์ชายเหลียนลูบมือแล้วก้มศีรษะลงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรเขาไม่รู้สึกสงบ เขารู้สึกผิด !
เขาใช้แขนของเขาบีบองครักษ์เงา“เจ้าพูดไป”
องครักษ์เงาได้แต่พูดออกมาว่า“นั่นเป็นเพราะเมื่อองค์ชายเหลียนไปที่เมืองบินบิน แล้วองค์ชายได้ไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเมือง ในตอนกลางคืนองค์ชายดื่มและพูดคุยกับคุณหนูหวู่แล้วก็นอนหลับไปกับคุณหนูขอรับ”
ฟู่!
เฟิงหยูเฮงกำลังจะล่มสลาย“เจ้านอนกับนางหรือ ? ”
องครักษ์เงาพยักหน้าอย่างจริงจัง“ขอรับ”
องค์ชายเหลียนเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างทุกข์ใจ“แล้วถ้าข้านอนกับนางล่ะ เรานอนใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันเพียง 1 คืน มันไม่เหมือนที่ข้าทำอะไรเลย ! นอกจากนี้แม้ว่าข้าต้องการทำบางสิ่ง ข้าก็ยังสามารถทำมันได้ ! นอกจากนี้พวกเขามองข้าเป็นผู้หญิงเสมอ เมื่อคุณหนูหวู่ดื่มมาก นางมักจะเรียกข้าว่าพี่สาว และนางก็ลากข้าเข้านอน ! ”
ขณะที่เขาพูดเขาได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาจากด้านหลังที่กองทัพอยู่ เสียงล่องลอยไปตามสายลม มันเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและละเอียดอ่อน แต่มันก็เด็ดเดี่ยวและสั่นเล็กน้อย เสียงนั้นตะโกน “สามี ! ”
องค์ชายเหลียนตัวสั่นและขยับเข้ามาใกล้ข้างซวนเทียนหมิงอย่างไรก็ตามเสียงก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ และใกล้ชิดขึ้นเรื่อย ๆ และพูดต่อไปว่า “สามี เจ้าจะไปไหน ทำไมเจ้าไม่รอข้าล่ะ สามี เฉียนโจวล่มสลายแล้ว ข้าไม่สามารถถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในเมืองบินบิน ทุกที่ที่เจ้าไป ข้าจะติดตามเจ้าไป ข้าไม่ต้องการแยกจากเจ้า ! ”
อย่างช้าๆ หลี่เฉิงหลุดจากฝูงชนของทหารและเดินหน้าต่อไป เมื่อมีคนมากมายตรงหน้านาง นางจะสังเกตเห็นองค์ชายเหลียนทันที การจ้องมองของนางก็ไม่ควรพลาดแม้แต่เส้นผมทำให้เป้าหมายของนางงงงวย จากนั้นนางก็ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวแล้วคว้าสายบังเหียนม้าของเขา “สามี พาหลี่เฉิงไปกับเจ้าด้วย”
จาวเหลียนไม่ได้พบหลี่เฉิงมาหลายปีแล้วเมื่อนึกย้อนกลับไปเมื่อเขาอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองหลี่ หลี่เฉิงยังเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและไว้ผมเปียสองข้าง นางน่ารักมาก ๆ อย่างไรก็ตามเด็กสาวจากเวลานั้น ผมของนางผูกในลักษณะเดียวกับที่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วจะ การสวมชุดแต่งงานสีแดงสดดูเหมือนจะเก่าไปหน่อย แต่ก็ชัดเจนมาก เมื่อนางแต่งหน้า ชาดปกคลุมใบหน้าสีขาวซีดและทำให้นางดูเหมือนคนตาย
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ“ทำไมเจ้าทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ? ” นี่ไม่ได้เป็นภาพของหญิงสาวอย่างชัดเจนหรือ ?
หลี่เฉิงเช็ดใบหน้าของนางด้วยความตื่นตระหนกและถามว่า “อะไรนะ ? หน้าของข้าเลอะหรือ ? องค์ชายไม่ชอบหรือ ? ” ในขณะที่พูดอย่างนี้นางดุบ่าวรับใช้ของนาง “ข้าบอกให้เจ้าช่วยข้าแต่งหน้าในรถม้า แต่เจ้ายืนยันว่ามันไม่ด่าง รอดูเถอะว่าข้าจะจัดการเจ้าอย่างไร” จากนั้นนางเงยหน้าขึ้นและพูดกับองค์ชายเหลียน “เจ้ากำลังเตรียมขี่ม้าหรือ ? เช่นนั้นชายาผู้นี้จะไม่รบกวนองค์ชาย ข้าจะกลับไปที่รถม้าของข้า และตามหลังกองทัพ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ชายาผู้นี้จะติดตามเจ้าไปทุกที่ที่เจ้าไป ใคร… ใครมีความผิดคือข้าเป็นชายาของเจ้า”
จาวเหลียนทรุดตัวลง“ใครบอกว่าเจ้าเป็นชายาของข้า ? เจ้าเป็นชายาของข้าได้อย่างไร ? หวู่หลี่เฉิง เจ้ารู้ดีแก่ใจไม่ใช่หรือ ? ”
น่าเสียดายที่หลี่เฉิงไม่ได้ยินคำพูดเหล่านี้นางปล่อยสายบังเหียนและหันหลังกลับ ทหารเปิดทางให้นางและได้ยินนางกล่าวว่า “นำรถม้าของเราไปที่กลางกองทัพ ข้าต้องการเห็นองค์ชายเมื่อข้ายกม่าน”
ไม่มีสิ่งใดที่บ่าวรับใช้ของนางทำได้นางทำได้แค่พยักหน้าและปฏิบัติตาม
มองหลี่เฉิงกลับไปที่รถม้าของนางจากนั้นดูรถม้านำไปที่กลางกองทัพ องค์ชายเหลียนนั่งบนหลังม้า และเริ่มบ่นว่า “ทำไมชีวิตของข้าจึงโชคร้ายเช่นนี้ ? ทำไมชีวิตของข้าช่างโชคร้ายเหลือเกิน ! ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและกล่าวว่า“ทำหน้าที่ของเจ้า ลืมมันไปเลย หลี่เฉิงและข้าก็ถอดแบบกันมา ลองคิดดูสิเมื่อข้าพานางไปดูสถานที่ท่องเที่ยวในราชวงศ์ต้าชุน” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางพูดกับซวนเทียนหมิง “ให้เจ้าหน้าที่ในเจียงโจวส่งจดหมายถึงเมืองบินบินเพื่อบอกใต้เท้าหวู่ เขาจะไม่ได้ต้องกังวล”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและปฏิบัติตามเขาหันไปรอบ ๆ เพื่อสั่งการ เมื่อกองทัพออกเดินทางอีกครั้ง หลี่เฉิงก็ถูกเพิ่มเข้าในกองทัพ เมื่อพวกเขามาถึงซงโจวพวกเขารับหวงซวนและวังซวน เสี่ยวหยายังตกลงที่จะไปยังเมืองหลวงกับพวกเขา ในที่สุดกลุ่มก็รวมตัวกันอย่างสมบูรณ์ และเริ่มกลับไปสู่เมืองหลวงอย่างจริงจัง
ยืนอยู่ถัดจากรถม้าด้านหน้าคฤหาสน์แม่ทัพในตะวันออกมณฑลฟู่โจว ผู้หญิงสวมหมวกไม้ไผ่กำลังกอดเด็กชายอายุสิบปีไว้ในอ้อมกอดของนาง และเจรจากับซวนเทียนฮั่ว “จะไม่เลือกอีกหรือ ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัว“ไม่ขอรับ”
“งานของเจ้ายังไม่เสร็จสมบูรณ์การกลับเมืองหลวงในตอนนี้จะทำให้เจ้าผิด”
”ทุกอย่างปกติดีข้าไม่สนใจว่าจะมีความผิดขอรับ”
“แต่เจ้าไม่สามารถเลือกที่จะไม่สนใจตำแหน่งในกองทัพที่เจ้าสามารถสร้างได้ในที่สุด! ”
“หากสถานะของข้าคือการพังทลายอย่างรวดเร็วนั่นก็หมายความว่ามันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นอย่างแท้จริง มันไร้ประโยชน์”
“ฮั่วเอ๋อ…”นางเริ่มที่โมโห “อยู่ที่นี่ให้นานกว่านี้ไม่ได้หรือ ? เราจะอยู่ที่นี่อีกไม่กี่เดือน ไม่เป็นไรใช่หรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วส่ายหัวอีกครั้ง“ไม่ดี” เขาเริ่มที่จะย้ายนางเข้าไปในรถม้า
เฟิงจื่อหรูเป็นคนแรกที่ถูกอุ้มเด็กมองที่พระชายาหยุนด้วยความเศร้าโศกและเกือบจะเริ่มร้องไห้ “พี่เจ็ด จื่อหรูไม่อยากกลับเหมือนกันขอรับ” เขาขอร้อง “จื่อหรูมาถึงจุดวิกฤติในการสนทนากับที่ปรึกษาทางทหารหน่านกง เรานัดกันต่อบ่ายนี้ ! การออกจากที่นี่ไม่น่าเชื่อถืออย่างแท้จริง พี่เจ็ด ให้เวลาข้าอีกสองสามวันได้หรือไม่ขอรับ”
“ไม่ได้”ซวนเทียนฮั่วเริ่มใจแข็งในการกลับไปยังเมืองหลวงในวันนี้ เขาจะไม่ยอมแล้ว เขามองผู้หญิงสวมหมวกไม้ไผ่แล้วเอนไปข้างหน้าโดยกล่าวว่า “เสด็จแม่ เสด็จแม่จะเข้าไปข้างในด้วยตัวเอง หรือจะให้ข้าพาเข้าไปข้างใน”
พระชายาหยุนตัวสั่นและถอยกลับไปสองสามก้าว“ข้าจะไม่เข้าไป”
“ท่านแม่ไม่สามารถเข้าไปข้างในได้”ในขณะที่พูดสิ่งนี้เขาเกาคางของเขา “ด้วยการที่มีคนมองมากมาย พี่สาวเทียนจึงไม่กล้าที่จะขึ้นรถ”
พระชายาหยุนหันกลับไปมองแน่นอนว่ามีชายผู้กล้าหาญนับไม่ถ้วนยืนอยู่ตรงนั้น ทุกคนจ้องมองนางเหมือนปีศาจ พระชายาหยุนไม่สงสัยเลยแม้แต่น้อยว่าถ้านางพยายามวิ่ง นางจะถูกคนเหล่านั้นถูกกักไว้
นางตื่นตระหนกนางกล่าวอย่างงุนงง “มันน่าละอายที่ข้าสูญเสียเงินมากมายกับเจ้าตลอดวัน ในช่วงเวลาที่สำคัญเจ้ายังคงช่วยเหลือคนนอก หลังจากถูกเลี้ยงโดยข้า เจ้าไม่ชอบข้าเลยหรือ”
ชายผู้นี้มีความสัตย์ซื่อมากโดยมีตัวแทนคนหนึ่งกล่าวว่า“สำหรับเรา องค์ชายเจ็ดคือผู้ที่เลี้ยงเรา ท่านคือคนนอก”
พระชายาหยุนโกรธแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ นางหันกลับมาอย่างโกรธแค้นและนั่งลงส่งเสียงตะโกนดัง ๆ “ถ้าเราจะจากไป จงรีบออกไป ! อย่าทำเสียงดัง ! ซวนเทียนฮั่ว ข้ากำลังพูดถึงเจ้า รีบเข้าไปเร็ว ! ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นจากนั้นหันไปรอบๆ แล้วตามนางไป องครักษ์เงาข้างนอกขับรถม้า ในขณะที่องครักษ์เงาอีก 10 คนตามหลัง ในที่สุดพวกเขาก็ออกเดินทางสู่เมืองหลวง
หลังจากที่รถม้านั้นอยู่ไกลออกไปคนกล้าหาญยืนอยู่ในที่โล่งถอนหายใจพร้อมกับคนหนึ่งพูดว่า “เห็นได้ชัดว่าองค์ชายกลัวพระชายา ! ”
บุคคลอื่นถาม“บอกว่าถ้าพี่สาวเทียนวิ่งจริง ๆ เราควรไล่ตามหรือไม่ ? เราควรจะทำอย่างไรในสถานการณ์นั้น ? ”
ทุกคนส่ายหน้า“ข้าไม่รู้ ข้าคิดว่าเราจะทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองไม่ว่าเราจะทำอะไร” ในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ยากลำบากสำหรับพวกเขาก่อนจะกลับไป การพูดถึงวันที่ไม่มีพี่สาวเทียนนั้นเงียบจริง ๆ
หลังจากออกเดินทางพระชายาหยุนยอมรับชะตากรรมของนาง นางบอกกับเฟิงจื่อหรูว่า “ขอให้กำลังใจในตอนท้าย เราคือผู้หญิงและเด็ก เราทั้งคู่อ่อนแอและไม่สามารถเอาชนะกองกำลังชั่วร้ายได้” นางถอดหมวกไม้ไผ่ออกจากหัวของนางแล้วจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่ว
ซวนเทียนหัวยิ้มอย่างขมขื่น“ข้าไม่ได้ทำสิ่งนี้เพื่อตัวเสด็จแม่เองหรือขอรับ”
“สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเราได้อย่างไร? ” พระชายาหยุนไม่เข้าใจ “เราทุกคนต้องการอยู่ข้างนอกและไม่ต้องการกลับไปที่เมืองหลวง เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่เข้าใจความต้องการของเรา แต่เจ้าก็ยังบอกว่ามันเป็นไปเพื่อประโยชน์ของเรา เจ้าไร้ยางอายจริง ๆ ”
ซวนเทียนหัวกล่าวว่า“เป็นประโยชน์ต่อเสด็จแม่จริง ๆ ข้อความมาถึงเมื่อวานนี้ หมิงเอ๋อและอาเฮงได้เอาชนะเฉียนโจวแล้ว และเริ่มออกเดินทางกลับเมืองหลวงเมื่อครึ่งเดือนก่อน เรากลับเมืองหลวงช้ากว่าพวกเขา”
“อะไรนะ? ” พระชายาหยุนตกใจมาก “พวกเขาต่อสู้กันจบแล้ว ? พวกเขากำลังจะกลับไปที่เมืองหลวงใช่หรือไม่ ? ” ทันใดนั้นนางก็ตระหนักถึงความเร่งด่วนของเรื่องนี้ และนางก็เข้าใจว่าทำไมซวนเทียนฮั่วจึงบอกว่าสิ่งนี้เป็นผลประโยชน์ของพวกนางเอง ดังนั้นนางจึงเร่งเร้า “รีบเลย สั่งรถม้าให้เร็วกว่านี้ เราต้องกลับไปที่เมืองหลวงก่อนพวกเขา ! ”
ซวนเทียนฮั่วพอใจกับผลลัพธ์นี้มาก
ตอนที่ 616 คุณหนูรองของตระกูลเสนาบดี
ตอนที่616 คุณหนูรองของตระกูลเสนาบดี
“ฮั่วเอ๋อ”บนถนนกลับสู่เมืองหลวงจากตะวันออก รถม้าวิ่งไปตามทาง พระชายาหยุนวางเฟิงจื่อหรูที่หลับ และรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของนางถูกแทนที่ด้วยรูปลักษณ์ที่สง่างาม เมื่อนางอยู่ในพระราชวัง มันไม่มีตัวตนและไม่สามารถอธิบายได้ว่าเป็นมนุษย์
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกสับสนราวกับว่าครึ่งปีที่ผ่านมาเป็นความฝันที่ยิ่งใหญ่ พระชายาหยุนที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ที่นั่งตามเขาไปทางตะวันออก พระชายาหยุนที่ดื่มและเล่นการพนันกับผู้ชาย พระชายาหยุนซึ่งชี้นิ้วไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของบุชงและเริ่มสาปแช่งเสียงดัง เดินเล่นไปตามถนนทุกสายและตรอกซอยในฟู่โจวจนกระทั่งหอนางโลม ดูเหมือนว่าพระชายาหยุนก็หายตัวไปอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้เขากำลังเผชิญหน้ากับพระชายาผู้หยิ่งยโสและขี้เกียจเล็กน้อยจากตำหนักศศิเหมันต์
เขาพยายามพูดอย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถเรียก “ท่านแม่” อย่างใกล้ชิด แต่กลับกลายเป็นว่า “เสด็จแม่”
พระชายาหยุนมีสีหน้าขมขื่นและผลักผ้าม่านไปด้านข้างนางมองผ่านหน้าต่างเพื่อดูทิวทัศน์ภายนอก หลังจากนั้นไม่นานนางก็กล่าวว่า “ข้าไม่ต้องการกลับไปที่พระราชวัง ข้าแกล้งทำตัวสง่างามเวลาหลายปีและมันเหนื่อยมาก สิ่งหนึ่งที่ข้าคิดถึงคือบ้านเก่าของข้าพร้อมกับคนที่ข้ารักและบรรดาสหายจากที่บ้าน ข้ายังคิดถึงหมีดำและนกกางเขนในภูเขา น่าเสียดายที่… ข้ากลับไปไม่ได้” นางหันมามองที่ซวนเทียนฮั่ว “ฮั่วเอ๋อ ในอนาคตถ้าเจ้ามีทรัพย์สมบัติมากมาย ข้าจะไม่ขออะไรอีก ข้าแค่ขอให้เจ้าพาข้าที่หุบเขาและสร้างที่พักให้ข้าที่นั่น ทำให้เป็นธรรมชาติและสวยงาม”
ซวนเทียนฮั่วสำลักและหันกลับมามองเขาเขาไม่ได้ตอบเป็นเวลานาน
พระชายาหยุนตบร่างกายของเฟิงจื่อหรูซ้ำๆ และกล่าวเบา ๆ ว่า “เมื่อเจ้ายังเด็กกว่าเขา เจ้าก็เชื่อฟัง เจ้าสามารถนอนหลับอย่างเงียบ ๆ บนตักของข้าในขณะที่ข้าร้องเพลงตอนที่ข้าอยู่ในภูเขา เจ้าสามารถเล่นเพลงเมื่อเจ้าเป็นเด็ก หมิงเอ๋อไม่สามารถทำได้ เมื่อเขายังเด็ก เขาใช้เวลาทั้งหมดในการสะบัดแส้ในมือและตีผู้คน ย้อนกลับไปตอนนั้นพระสนมของฮ่องเต้ในพระราชวังในก็ได้รับความทุกข์ทรมานจากการถูกเขาตี”
การแสดงออกของซวนเทียนฮั่วเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนความทรงจำเริ่มกระพริบผ่านจิตใจของเขา และความคิดของเขาก็ถูกดึงกลับไปเมื่อสิบปีก่อน
องค์ชายที่อายุต่ำกว่า12 พรรษาไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยตัวเอง และยังคงอยู่ในพระราชวังพร้อมกับแม่ซึ่งเป็นพระสนมของฮ่องเต้ ตั้งแต่อายุยังน้อยเขารู้ว่าพระชายาหยุนรับเลี้ยงเขา พระชายาหยุนเคยบอกเขาว่านางเพิ่งเข้ามาในพระราชวังและนางก็ไม่คุ้นเคยเลย นางโกรธฮ่องเต้เช่นกันและไม่ต้องการเห็นหน้าเขา นางรู้สึกเบื่อหน่ายกับความคิดของนางอย่างแท้จริง สิ่งนี้ใกล้เคียงกับการเสียชีวิตอย่างกะทันหันของพระสนมจาว ดังนั้นนางจึงวิ่งไปหาและนำซวนเทียนฮั่วกลับมา อดีตฮองเฮาตรวจสอบ อย่างไรก็ตาม พระชายาหยุนบ่นเรื่องนี้กับฮ่องเต้ จากช่วงเวลานั้นเขากลายเป็นบุตรชายของนาง
ในเวลานั้นเขาอายุ2 ขวบ ความสัมพันธ์ของพระชายาหยุนกับฮ่องเต้ได้รับการแก้ไขซึ่งส่งผลให้มีองค์ชายเก้า ซวนเทียนฮั่วในวัย 2 ขวบมีความทรงจำที่ดีอยู่แล้ว เขาจำได้อย่างชัดเจนในคืนที่พระชายาหยุนให้กำเนิดน้องเก้าของเขา ในเวลานั้นพระสนมคนหนึ่งได้ส่งบ่าวรับใช้ให้นำยามาให้ 1 ชาม พระชายาหยุนดื่มและเกือบเสียชีวิตจากภาวะแทรกซ้อน ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อย่างไรก็ตามเขาจำสิ่งนี้ได้ หลังจากนั้นไม่กี่ปีเขาก็มีพลังของเขาเอง จากนั้นเขาก็หาข้ออ้างที่จะลงโทษครอบครัวมารดาของพระสนม หลังจากการกำจัดของครอบครัวของนาง พระสนมก็ตรอมใจตายในตำหนักเย็น
นั่นคือสาเหตุที่เขาไม่ใช่เทพเซียนด้านหลังของใบหน้านี้ถูกซ่อนอยู่ในจิตใจที่กระด้างหรือไม่อ่อนโยนเท่าซวนเทียนหมิง มันเป็นเพียงจิตใจนี้จะปรากฏตัวเมื่อใครบางคนที่เขาใส่ใจเป็นอันตราย ในชีวิตนี้ผู้คนที่เขาห่วงใยคือ : พระชายาหยุน, หมิงเอ๋อ, เสด็จพ่อ และ… เขาขยายความคิดของเขาไปยังสนามรบในภาคเหนือ นอกจากนี้ยังมีอาเฮง…
“ข้าสัญญาขอรับ”เขาพูดและเก็บเสียงของเขาให้สงบที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ไม่จำเป็นต้องรอจนกว่าข้าจะมีทรัพย์สินเงินทอง ข้าไม่ปรารถนาที่จะสร้างผลงานที่ยิ่งใหญ่ เมื่อหมิงเอ๋อสามารถที่จะให้เสด็จพ่อรู้สึกสบายพระทัยที่จะยกบัลลังก์ให้เขา ข้าจะพาเสด็จแม่และเสด็จพ่อไปอาศัยอยู่ในหมู่บ้านบนภูเขา ข้าจะสร้างบ้านที่เหมาะสมกับความต้องการของเสด็จแม่เพื่อเพลิดเพลินไปกับภูเขาและแม่น้ำขอรับ”
นี่เป็นครั้งแรกที่พระชายาหยุนไม่ได้แสดงความไม่เห็นด้วยกับการกล่าวถึงฮ่องเต้นางกลับเต็มไปด้วยความคาดหวัง แต่เดิมนางเป็นนกภูเขา นางไม่เคยเป็นนกที่เลี้ยงในพระราชวัง นางมักจะเป็นคนที่ถกแขนเสื้อของนางเพื่อกินเนื้อสัตว์จำนวนมากในขณะที่ดื่มสุราจำนวนมาก นางคือหยุนเปียนเปี้ยน และนางจะร้องเพลงเมื่อมีความสุขและสาปแช่งเมื่อไม่มีความสุข นางไม่เคยอยากจะเป็นคนที่สวมมงกุฎทองหรือปั้นยิ้มตลอดเวลา หรือคนที่ผู้อื่นต้องคำนับและกล่าวถึงในฐานะพระชายาหยุน !
ใช้เวลา20 ปีในพระราชวังก็เพียงพอแล้ว !
กองทัพของซวนเทียนหมิงมาถึงเมืองหลวงก่อนแต่ไม่ได้เข้าสู่เมืองหลวงอย่างที่เคยทำมาก่อน ทหารทั้งหมดกลับไปยังค่ายทหารในขณะที่มีเพียงซวนเทียนหมิงและเฟิงหยูเฮงนำกลุ่มที่มีหลี่เฉิงและเสี่ยวหยาเข้ามาในเมืองหลวง
ทันใดที่รถม้าเข้ามาในเมืองเฟิงหยูเฮงไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่คร่ำครวญว่า “เมื่อเราจากไปก็เริ่มต้นของฤดูหนาว ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิของปีต่อมา ซวนเทียนหมิง ตอนนี้ข้าอายุ 14 ปีแล้ว” นางกระพริบตา “ในสถานที่ของเรา อายุ 14 ปีเป็นวัยที่ข้ายังคงเรียนหนังสืออยู่ ข้าเพิ่งเรียนจบเมื่ออายุ 22 เท่านั้น ข้าจะแต่งงานได้แล้ว”
ซวนเทียนหมิงยกคิ้วและไม่ถามสิ่งที่นางหมายถึงเมื่อนางกล่าวว่า“ในสถานที่ของเรา” เขาแค่จ้องมองนาง และกล่าวอย่างเย็นชา “พูดอีกครั้ง”
นางหดคอของนางและนิ่งเงียบอย่างไรก็ตามนางก็บ่นอยู่ในใจ ในการเริ่มต้นการแต่งงานตอนอายุ 15 นั้นยังเร็วเกินไป
“อย่าคิดเกี่ยวกับสิ่งแปลกประหลาดเช่นนี้เพียงแค่เชื่อฟังแต่งงานกับข้านี้ในปีหน้า ถ้ามันล่าช้าแม้แต่วันเดียวข้าจะถลกหนังเจ้า ! ” เขาพูดจาดุร้าย อย่างไรก็ตามมันไม่ได้มีความดุร้ายอีกต่อไป
เฟิงหยูเฮงเริ่มหัวเราะเสียงดัง“องค์ชายเก้า ผู้คนเคยคิดว่าเจ้าเป็นองค์ชายเก้าแห่งนรก แม้กระนั้นใครจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วองค์ชายเก้าแห่งนรกนั้นเป็นพระโพธิสัตว์ สำหรับพลเมืองของเฉียนโจวที่ได้พบเจ้า พวกเขาโชคดีมากจริง ๆ ”
แน่นอนมันโชคดีมากระหว่างการเดินทางภาคเหนือจรดใต้ นอกจากคนไม่กี่คนในเมืองลั่วและเมืองบินบิน ส่วนที่เหลือเดินทางไปทางทิศใต้พร้อมกับกองทัพและเข้าสู่ดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน ซวนเทียนหมิงลบทางภาคเหนือออก และประกาศว่าเฉียนโจวล่มสลายแล้ว และตอนนี้ดินแดนเป็นของราชวงศ์ต้าชุน พลเมืองที่ติดตามมาเริ่มแยกย้ายกันในเจียงโจว มีบางอย่างที่ถูกทิ้งไว้ในสามมณฑลทางตอนเหนือขณะที่ทหารถูกส่งไปทั่วทุกมุมของประเทศ พวกเขากระจัดกระจายไปทั่วมีเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่ในเมืองหลวง หรือเมืองที่นั่น เมื่อพวกเขาพบผืนดินในถิ่นทุรกันดารที่สามารถสร้างเมืองได้พวกเขาเริ่มเรียกคืนที่ดิน
เกือบครึ่งหนึ่งของพลเมืองในประเทศได้เข้ามาในราชวงศ์ต้าชุนทำให้คลื่นแห่งความมีชีวิตชีวาและความเจริญรุ่งเรืองมาถึงพวกเขา สอนวิธีการทำเกษตรของราชวงศ์ต้าชุน และนำวีธีการผสมพันธุ์ของเฉียนโจวมาที่ราชวงศ์ต้าชุน ในเวลาเพียงสองเดือนสั้น ๆ การย้ายถิ่นฐานก็เสร็จสมบูรณ์
ซวนเทียนหมิงถอดหน้ากากทองคำออกแล้วส่งให้เฟิงหยูเฮง“เก็บไว้ในมิติ นั่นคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด”
เฟิงหยูเฮงวางหน้ากากไว้ในตู้เสื้อผ้าที่ปลอดภัยในมิติของนางจากนั้นนางก็ยิ้มและกล่าวกับเขาว่า “ใบหน้าที่ไม่เสียหายของเจ้าควรถูกอธิบายต่อโลกภายนอกได้อย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงตอบนางด้วยรอยยิ้ม“ข้ามีหมอเทวดาอยู่ข้าง ๆ อาการบาดเจ็บแบบไหนที่ไม่สามารถรักษาได้ ? หากมีคำถามใด ๆ เกี่ยวกับมันเพียงแค่ผลักมันไปในทิศทางนั้น องค์ชายผู้นี้มีความสุขกับการไม่ได้ใช้งาน”
นางยิ้มและสบถกับเขา“เจ้าใช้ผู้หญิงเพื่อปกป้องเรื่องนี้ ไร้ยางอาย” จากนั้นนางก็ยกผ้าม่านแล้วมองไปที่เมืองหลวงที่นางไม่ได้เห็นมานาน
ในเวลานี้รถม้าได้ผ่านร้านปักที่นั่นนางเห็นหญิงสาวที่มีเสน่ห์และน่าภาคภูมิใจ นางถือชุดสีแดงสดขณะที่มีมือวางบนสะโพกของนาง “ผู้คนข้างในออกไปข้างนอก ! อย่ากลับมาเพราะเจ้าลังเลที่จะทำอะไรสักอย่าง เจ้ามีความกล้าพอที่จะทำลายชุดแต่งงานผ้าเสฉวนนี้ แต่เจ้าไม่มีความสามารถที่จะยอมรับได้ใช่หรือไม่ ? ทุกคนออกไปจากที่นี่!” ขณะที่นางพูดอย่างนี้นางก็เตะประตูด้วย “ปัง”
จำนวนผู้เข้าชมเพิ่มขึ้นและเฟิงหยูเฮงตะโกนอย่างรวดเร็ว “หยุด, หยุด, หยุดรถก่อน ! ”
คนขับนำม้าหยุดอย่างรวดเร็วและซวนเทียนหมิงกล่าวอย่างไร้ประโยชน์ว่า “สิ่งนี้เกิดขึ้นตลอดเวลา มีอะไรให้ดูหรือ ? ”
หยูเฮงส่ายหัว“ร้านนี้เป็นของแม่รองอัน” นางชี้ไปที่ร้านปักด้านนอกแล้วพูดว่า “ร้านนี้เป็นร้านปักที่เป็นส่วนหนึ่งของสินเดิม ในอนาคตร้านนี้จะเป็นของเซียงหรู เป็นส่วนหนึ่งของสินเดิมของนาง มันแปลก การเย็บปักที่ทำโดยร้านค้านั้นมักจะทำให้ผู้คนยกย่องชมเชย ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้นในวันนี้ ? ”
ซวนเทียนหมิงก็เริ่มให้ความสนใจเล็กน้อยเมื่อมองไปรอบ ๆ
ในเวลานี้บ่าวรับใช้ที่เตะประตูคลี่เสื้อผ้าในมือของนางและแสดงให้ผู้ชมทั้งหมดเห็น จากนั้นนางก็พูดด้วยความโกรธว่า “ทุกคนเห็นหรือไม่ มันเป็นร้านปักที่ดีที่สุดในเมืองหลวงที่ทำลายเสื้อผ้าชุดเสฉวนของคุณหนูเช่นนี้ ! นี่คืออะไร ? เจ้าเห็นหรือไม่ สิ่งนี้ปักอยู่บนผ้า ? มันเป็นเป็ด ! สิ่งที่เราต้องการคือเป็ดแมนดาริน แต่พวกเขาก็ปักเป็ดทั่วไป นี่เป็นเพียงคำสาปหรือไม่ ? ” *
หยูเฮงเห็นการเย็บเมื่อชุดไม่ได้คลี่ออกเมื่อมองไปที่นางก็เริ่มหัวเราะทันที “มันเป็นเป็ดทั่วไปคู่หนึ่งจริง ๆ !” นางหัวเราะหนักจนท้องของนางเจ็บ โดยไม่คำนึงว่าใครเป็นคนผิด ความจริงที่ว่าเป็ดธรรมดาคู่หนึ่งพบทางเข้าสู่ชุดแต่งงานก็ตลกดี
ซวนเทียนหมิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้“กลับกันเถิด”
นางเห็นด้วยและยังคงหัวเราะต่ออีกเล็กน้อย
ในเวลานี้พลเมืองก็เริ่มประณามร้านปักท้ายที่สุดแล้วสำหรับเป็ดธรรมดาคู่หนึ่งที่ถูกปักลงบนชุดแต่งงานของใครบางคนนั้นไม่มีเหตุผลมากเกินไป
แต่ก็มีคนที่คัดค้าน“ไม่ถูกต้อง แม้ว่าช่างเย็บของร้านนี้ไม่ดีที่สุดในเมืองหลวง นางก็เป็นที่รู้จักกันดี นางจะทำผิดแบบนี้ได้อย่างไร”
บางคนมองที่เป็ดอย่างระมัดระวังมากขึ้นจากนั้นก็ส่ายหัว“นั่นไม่ถูกต้อง ดูที่รอยเย็บ พวกมันหนาและยุ่ยมาก ช่างเย็บจะทำได้อย่างไร ? เจ้าไม่ได้มาผิดที่ใช่หรือไม่ ? ”
ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีขาว“บ้า ! ข้าไม่ได้มาผิดที่ มันคือที่นี่ ! สิบวันที่ผ่านมาข้านำผ้าเสฉวนมาที่ร้านนี้ด้วยตัวเองและมอบให้กับเจ้าของร้าน ดูสิ มีสัญญาอยู่ด้วย ! ” นางกางกระดาษออกและมีสัญญาอยู่จริง หญิงสาวเริ่มสบถเสียงดัง “การรับงานโดยไม่มีความสามารถเพื่อหารายได้จากเงินของเรา เจ้ารู้หรือไม่ว่าผ้าเสฉวนผืนนี้ราคาแพงแค่ไหน ? เจ้าสามารถจ่ายได้หรือไม่ มันแพงมาก ถ้าเจ้าไม่ให้คำอธิบายกับเราวันนี้ ข้าจะให้คนมาที่ร้านนี้ทันที ! ”
เจ้าของร้านปักออกมามันเป็นช่างเย็บที่มีอายุมากและนางก็พูดกับบ่าวรับใช้อย่างไร้ประโยชน์ว่า “คุณหนูในตระกูลของเจ้ากำลังจะแต่งงาน และนี่เป็นเรื่องเฉลิมฉลอง การแต่งงานตามธรรมชาตินั้นจำเป็นต้องมีช่างเย็บชั้นยอดเพื่อทำงาน แต่เจ้าไม่ต้องการช่างเย็บ หลังจากมาที่นี่เจ้าได้เลือกคุณหนูสามของตระกูลเพื่อทำผลงาน คุณหนูสามนั้นมาจากตระกูลใหญ่เช่นกัน เจ้าจะทำให้นางขายหน้าได้มากขนาดไหน ? ”
บ่าวรับใช้จ้อง“มีคนมาจากตระกูลใหญ่หรือไม่ ? นังบ้า ! บิดาของนางไม่มีอะไรมากไปกว่าขันทีที่เลี้ยงม้า นางกำลังทำอะไร? การใช้นางเพื่อปักชุดแต่งงานเป็นเพราะเราคิดถึงนางมาก มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าไม่ใช่คนโง่ที่ปฏิเสธข้อเสนอที่รักษาหน้า ! คุณหนูในตระกูลของเราคือคุณหนูรองของคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ผู้หญิงที่เจ้าพูดถึงไม่คุ้มค่าที่จะถือรองเท้าของนาง ! ”
——————————————————————————————————
*TN: เชื่อว่าเป็ดแมนดารินเป็นคู่ชีวิตที่ยืนยาวเหมือนเป็ดชนิดอื่น
