Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน – ตอนที่ 708 ค่ำคืนนี้เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน

ตอนที่ 708 ค่ำคืนนี้เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

การประเมินของอุตสาหกรรมการ์ตูนนั้นถูกต้อง

เผยแพร่การ์ตูนเรื่องใหม่ขณะที่โลกภายนอกกำลังถกเถียงกันถึงจุดสูงสุด นี่คือเวลาทองอย่างแท้จริง

ไม่ว่าคุณจะสนใจผลงานแนวสืบสวนสอบสวนหรือไม่ก็ตาม

ประเด็นการถกเถียงเกี่ยวกับการ์ตูนเรื่องใหม่ของอิ่งจือ กอปรกับการแตกหักอันสะเทือนขวัญระหว่างสามสหายและปู้ลั่วนั้นดึงดูดผู้อ่านได้นับไม่ถ้วน

……

ในหอพักของโรงเรียนแห่งหนึ่ง

เวลาสองทุ่มยังไม่มีการเปิดไฟ

มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังอ่านยอดนักสืบฉู่อวี๋ในโทรศัพท์มือถือ

จู่ๆ ก็มีคนหัวเราะออกมา

“ชื่อฉู่อวี๋เกี่ยวข้องกับฉู่ขวงจริงด้วย!”

“ตัวเอกเป็นแฟนคลับยอดนักสืบโฮล์มส์ด้วยละ”

“แถมยังมีรัตติกาลบทที่เจ็ดเข้ามาอีก”

“ที่แท้ชื่อของฉู่ขวงก็มีที่มาแบบนี่เอง สนุกดีแฮะ”

“เปิดเรื่องมาแบบนี้สนุกมาก”

“รู้สึกว่าดึงดูดความสนใจฉันได้มากกว่าคินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนา”

……

บนรถไฟฟ้าใต้ดิน

วัยรุ่นสองคนกำลังอ่านการ์ตูนเรื่องนี้

“ตัวเอกในการ์ตูนเรื่องใหม่ของอิ่งจือเป็นเด็กประถม!”

“ประเด็นคือในร่างของเด็กประถมคนนี้ มีจิตวิญญาณของนักสืบอัจฉริยะวัย 17 ปีซ่อนอยู่”

“น่าสนใจมาก นักสืบวัยประถม?”

“ทำให้ฉันคาดหวังกับพล็อตเรื่องหลังจากนี้ขึ้นมาเลย”

“ฉู่อวี๋ ซึ่งก็คือโคนัน ก่อนตัวหดเล็กลงคือหล่อมาก ตัวเล็กลงก็น่ารักสุดๆ ”

“ด็อกเตอร์น่าจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่เพี้ยนๆ หน่อย!”

“ฉันชอบเซ็ตติงนี้!”

“ไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องหลังจากนี้จะเป็นยังไงต่อ ต้องอ่านต่อไป”

……

ในบริษัทแห่งหนึ่ง

พวกเขาควรเลิกงานเวลาสองทุ่ม

แต่ในความเป็นจริง หลายคนยังคงทำงานตอนสองทุ่ม

เพียงแต่ขณะที่กำลังทำงาน มีบางคนแอบอู้งาน

ยกตัวอย่างเช่นถือโอกาสในช่วงที่ไม่มีอะไรทำ อ่านการ์ตูนเรื่องใหม่ของอิ่งจือเสียเลย

“เอ๊ะ?”

“การ์ตูนเรื่องใหม่ที่อิ่งจือปล่อยมาล่วงหน้าน่าสนใจมาก”

“เธอไม่ชอบแนวสืบสวนสอบสวนไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไม่ชอบคินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนาก็จริง รู้สึกว่าน่ากลัวไปหน่อย แต่เรื่องนี้ให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป”

“แตกต่างตรงไหน”

“บอกไม่ถูก เอาเป็นว่าเรื่องนี้ฉันอ่านต่อได้”

“ฉันอ่านบ้าง”

“อื้ม เธอน่าจะชอบนะ ตัวเอกเรื่องนี้เป็นเด็กประถม แถมมีอุปกรณ์พิเศษ เป็นอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ที่ที่ด็อกเตอร์ประดิษฐ์ให้เขา”

“อย่าสปอยล์สิ!”

……

หน่วยงานภายในบล็อก

พวกเขายังไม่เลิกงานเช่นกัน ไม่เช่นนั้นคงจับกลุ่มกันคุยอย่างสนุกสนานไปแล้ว

ขณะนี้ทุกคนอ่านการ์ตูนมานานแล้ว

ในระหว่างนั้นมีเสียงพูดน้อยเหลือเกิน

จนกระทั่งเรื่องราวในช่วงหนึ่งผ่านไป

“การ์ตูนเรื่องนี้สนุกใช้ได้!”

“ติดงอมแงม!”

“สนุกมากที่ได้เห็นนักเรียนประถมคลี่คลายคดี!”

“ผมอ่านสิบกว่าตอนติดต่อกัน ไม่รู้สึกเบื่อเลย!”

“ผมก็เหมือนกัน ทั้งที่ผมเวลาผมอ่านนิยายหรือดูหนังสืบสวนสอบสวนแล้วจะสัปหงกทุกครั้ง”

“ไม่รู้ว่าควรบอกว่าโมริ โคโกโร่โชคร้ายหรือโชคดีกันแน่”

“โมริ โคโกโร่มีหน้าที่ตลก หน้าเขาดูงงทุกครั้งที่ตัวเองกลายเป็นยอดฝีมือในการไขคดี!”

“รันที่เป็นนางเอกผมก็ชอบ แต่งงานกันเถอะครับ!”

“ตอนที่ปล่อยมาใหม่อ่านจะจบแล้ว!”

“บ้าชะมัด!”

“อิ่งจืออัปเดตมามากกว่านี้หน่อยสิ!”

“ฉันอยากอ่านเนื้อเรื่องช่วงองค์กรชุดดำ รู้สึกว่านี่เป็นเส้นเรื่องหลักของการ์ตูนเรื่องนี้!”

……

ปู้ลั่วการ์ตูน

ในห้องทำงานผู้จัดการ

ชายซึ่งรูปลักษณ์ไม่น่ามองยังคงเงียบงัน มือซึ่งเลื่อนอ่านการ์ตูนในโทรศัพท์มือถือนั้นช้าลงเรื่อยๆ

หลิงคงสังเกตชายคนนั้นโดยละเอียด

ในเวลานี้บรรณาธิการอาวุโสของอุตสาหกรรมการ์ตูนดูเหมือนจะร้อนอยู่บ้าง ยกมือขึ้นปาดเหงื่อเป็นครั้งคราว

เก้าอี้คล้ายกับกำลังลวกก้นของเขางั้นหรือ?

หลินคงเห็นอีกฝ่ายขยับปรับท่าทางมาติดต่อกันหลายครั้งแล้ว

นั่นทำให้หลิงคงเป็นกังวลขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

บอกว่าการ์ตูนแนวสืบสวนสอบสวนใช้ไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?

บอกว่าครั้งนี้อิ่งจือป่วยและควรไปพบแพทย์ไม่ใช่หรือ?

ทำไมเขาถึงรู้สึก…

แปลกชอบกล?

ในที่สุด

อีกฝ่ายเอ่ยขึ้น “หัวหน้า”

“พูดมา!”

น้ำเสียงของหลิงคงในความกังวลมีความไม่สบอารมณ์แฝงอยู่ ในความไม่สบอารมณ์มีความโมโหแฝงอยู่ ในความโมโหมีความร้อนรนแฝงอยู่

“การ์ตูนเรื่องนี้ของอิ่งจือไม่ธรรมดา!”

ชายคนนั้นลังเลอยู่หลายวินาที ท้ายที่สุดจึงเอ่ยปาก

“ไม่ธรรมดาขนาดไหน”

หลิงคงคิดว่าตนเองจะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่เมื่อพูดออกมากลับสงบลง เพียงแต่ครั้งนี้ ในความสงบ เสียงของเขาระคนไปด้วยความหม่นหมอง

ชายคนนี้กลืนน้ำลาย กล่าวอย่างยากลำบาก “โด่งดังได้!”

“โด่งดังแค่ไหน”

“โด่งดังมากดังเป็นพลุแตก!”

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็ราวกับใช้เรี่ยวแรงไปหมดเสียแล้ว

ร่างกายของเขารู้สึกอ่อนแอขึ้นมา

ที่แท้การ์ตูนสืบสวนสอบสวนก็เล่นแบบนี้ได้?

เพิ่มองค์ประกอบทางวิทยาศาสตร์ เพิ่มเซ็ตติงที่แปลกใหม่ และลดระดับความซับซ้อนของคดี ทำให้ประเภทของผลงานซึ่งเดิมทีเฉพาะกลุ่มจนแทบไม่มีใครสนใจ ราวกับฟื้นคืนชีพขึ้นมาในชั่วพริบตา!

อิ่งจือคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน!

ทันใดนั้น

ชายคนนี้ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแปลกๆ

เขามองไปทางหลิงคง

หลินคงกำลังหัวเราะหรือ?

“แบบนี่สิถึงน่าสนใจ”

หลิงคงดูเหมือนว่ากำลังพูดกับชายคนนั้น แต่ก็ดูเหมือนว่ากำลังพูดกับตนเอง “เกมเพิ่งเริ่มต้น”

……

สตูดิโอของอิ่งจือ

ทุกคนยังไม่ได้เลิกงานเช่นกัน

หลินเยวียนนั่งอ่านการ์ตูนบนโซฟาในห้องโถง

เขาอ่านการ์ตูนเรื่องก่อนๆ ของเทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉิน

ทั้งสองจะเข้าร่วมกับเหลียนเหมิง หลินเยวียนจึงอยากทำความเข้าใจกับความสามารถของพวกเขามากกว่านี้

สองคนนี้สมควรได้รับสถานะนักเขียนการ์ตูนระดับเทพ

และในห้องด้านข้าง

หลัวเวยกำลังนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์กับผู้ช่วยคนอื่นๆ ด้วยความตื่นเต้น

“เสียงตอบรับเป็นยังไง”

“ตอนนี้ยังไม่ออกมาเลย”

“น่าจะดังแหละน่า!”

“ผมนึกถึงเหตุผลที่การ์ตูนเรื่องนี้ของพวกเราจะล้มเหลวไม่เป็นท่าไม่ออกเลย!”

‘ว่ากันว่าคินดะอิจิกับคดีฆาตกรรมปริศนาซับซ้อนเกินไป ไม่เป็นมิตรกับคนที่ไม่ได้สนใจแนวสืบสวนสอบสวน ครั้งนี้จะไม่มีปัญหานั้นแน่นอน!’

“ฉู่อวี๋ยังช่วยคนตามหาสัตว์เลี้ยงที่หายไปด้วย!”

“แสร้งเป็นนักเรียนประถม โมริ โคโกโร่รับผิดชอบเรื่องความตลก รันรับผิดชอบเรื่องความสวย ด็อกเตอร์ดูแลเทคโนโลยี ทุกองค์ประกอบของการ์ตูนเรื่องนี้มีเสน่ห์มาก!”

“…”

ทุกคนเชื่อมั่นในการ์ตูนเรื่องนี้มาก แต่พวกเขาก็ยังอดรู้สึกประหม่าและวิตกกังวลไม่ได้

ถึงอย่างไรแนวสืบสวนสอบสวนก็มีความเฉพาะกลุ่ม มีเพียงจุดนี้ทุกคนไม่มีทางปฏิเสธ

แต่ขณะเดียวกัน ทุกคนก็รู้สึกว่าแนวสืบสวนสอบสวนสามารถเล่นได้หลากหลายรูปแบบ การ์ตูนเรื่องนี้มีครบถ้วนทุกอย่าง!

หากการ์ตูนสืบสวนสอบสวนเรื่องนี้ซึ่งงัดกลเม็ดมากมายมาเล่นแล้วยังไม่โด่งดัง เช่นนั้นคงพูดได้เพียงว่าการ์ตูนสืบสวนสอบสวนทั้งมวลหมดหนทางเยียวยาแล้ว

คลิก

เมื่อหลัวเวยขยับเมาส์ และกดรีเฟรชพื้นที่แสดงความคิดเห็น รอยยิ้มก็ปรากฏที่มุมปากของเธอในที่สุด!

ขณะเดียวกัน!

ผู้ช่วยคนอื่นๆ ต่างดวงตาเบิกกว้าง เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา!

คอมเมนต์เยอะมาก!

อ่านผ่านๆ คล้ายว่าจะไม่มีคอมเมนต์เชิงลบเลย!

หลัวเวยรีเฟรชอีกครั้ง

จู่ๆ ก็มีคอมเมนต์ปรากฏขึ้นอีกหลายหน้า!

“ลองดูอีก!”

หลัวเวยพูดพลางกดรีเฟรชทุกๆ ไม่กี่วินาที

ปรากฏว่าทุกครั้งที่รีเฟรช จะมีคอมเมนต์ปรากฏเพิ่มมากขึ้น!

“พี่หลัวเวยรีเฟรชเร็วเกินไป ให้พวกเราอ่านหน่อยว่าชาวเน็ตว่ายังไงบ้าง!”

ผู้ช่วยคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ไหว

มองโดยภาพรวมแล้ว เสียงตอบรับของการ์ตูนเรื่องนี้ดูดีมาก!

ทว่ารายละเอียดยังต้องอ่านคอมเมนต์

“เอาละ!”

หลัวเวยไม่ได้รีเฟรชอีกต่อไป

ทุกคนล้อมรอบคอมพิวเตอร์ และไล่อ่านคอมเมนต์บนพื้นที่แสดงความคิดเห็นของการ์ตูน…

ในห้องโถง

หลินเยวียนวางการ์ตูนในมือ ก่อนจะบิดขี้เกียจ

แสงจันทร์หายไปแล้ว

ค่ำคืนนี้ เริ่มตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว!

Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน

Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน

Status: Ongoing

‘เขา’ ทะลุมิติมายังจักรวาลคู่ขนานซึ่งมีชื่อว่า ‘บลูสตาร์’

ดินแดนซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของศิลปะวัฒนธรรม ศาสตร์ทุกแขนงซึ่งเกี่ยวข้องกับศิลปะ

ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ ดนตรี จิตรกรรม วรรณกรรม หรือการเขียนพู่กันก็ล้วนเฟื่องฟูอย่างยิ่ง

ร่างที่เขามาสิงอยู่คือ ‘หลินเยวียน’ นักศึกษาปีสองที่กำลังจะเดบิวต์

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้หลินเยวียนป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย ทำให้ร้องเพลงไม่ได้ และมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

ครอบครัวก็หมดเงินไปกับค่ารักษาจนอยู่ในภาวะการเงินขัดสน

เป็นเหตุให้หลินเยวียนตัดสินใจจบชีวิตของตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นภาระของครอบครัวต่อไป

แต่ ‘เขา’ ไม่คิดจะปลิดชีพตัวเองเหมือนหลินเยวียน

ถึงแม้ร่างนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ก็ยังพอเหลือเวลาให้ทำอะไรอยู่บ้าง

และแม้จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเองไม่ได้ ก็ยังพอจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของครอบครัวได้

เขาจะเขียนเพลง เขียนหนังสือ ถ่ายทอดความรู้ หารายได้ให้ครอบครัว!

ทันใดนั้น…

[กำลังตรวจเลือด…กำลังตรวจยีน…กำลังตรวจม่านตา…

ระดับความเข้ากันได้ร้อยละ 99.36…ตรงตามมาตรฐาน…

เลือกจากฐานข้อมูล…โลกในระบบสุริยจักรวาล…ระบบกำลังเชื่อมต่อ…]

[ดาวน์โหลดสำเร็จ เชื่อมต่อระบบศิลปะเสร็จสมบูรณ์!]

[สวัสดีโฮสต์ ยินดีสำหรับการเชื่อมต่อกับระบบศิลปะ

ระบบของเราจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพื่อให้ท่านได้เป็นศิลปินของบลูสตาร์!]

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท