ตอนที่ 659 จัดการกรณีจัดฉาก
ตอนที่659 จัดการกรณีจัดฉาก
คนที่ไปเรียกหลู่ซ่งเป็นหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของซวนเทียนฮั่วเป็นไปตามความตั้งใจของซวนเทียนฮั่ว เขาบอกเล่าคำพูดขององค์ชายเจ็ดเกี่ยวกับการเก็บศพโดยตรง สำหรับผู้ที่ถูกเรียกให้มาเก็บศพยังไม่รู้และสับสน
ส่วนเจ้าเมืองซูจิงหยวน ที่เข้ามาอยู่ข้างหลังเขาเขาได้รับการรายงานจากบานซู หลังจากนั้นเขาจึงติดตามบ่าวใช้จากตระกูลเหยาและรีบมา เขาไม่ได้มาคนเดียวในขณะที่เขานำคนของทางการและเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพมาด้วย การปรากฏตัวของเขาทำให้เสนาบดีหลู่ซ่งสับสน
แต่เมื่อเขาเข้าไปในประตูของคฤหาสน์เหยาและเห็นศพบนพื้นเขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที
เขาหยุดและจ้องมองที่ศพความสยองขวัญปรากฏบนใบหน้าของเขา แต่ก็ดูถูกเหยียดหยามและโกรธยิ่งกว่าเดิม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลู่ซ่งไม่เคยคิดเลยว่าคนที่เขาส่งออกจากเมืองหลวงจะกลับมาทันที แล้วเขาก็มาปรากฏในคฤหาสน์เหยา แต่ทำไมเขาถึงตาย ? บ้า ! ไม่ว่าจะตายเร็วหรือช้า ทำไมเขาจะต้องตายในเวลาเช่นนี้ และมันเกิดขึ้นในคฤหาสน์ของตระกูลเหยา หลู่ซ่งมองหลู่เหยา จากนั้นทุกคนก็อยู่ในนั้น เขาไม่สามารถช่วยได้ แต่เริ่มรู้สึกเสียใจ ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นวันนี้ เขาคงจะบีบคอบุตรชายอกตัญญูผู้นี้จนตายไม่ช้า
“ใต้เท้าหลู่ทำไมยืนอยู่ตรงนั้น ไม่เข้ามาข้างใน? องค์ชายเจ็ดยังคงรอคำตอบของเจ้าอยู่” องครักษ์เงาไปเชิญเขา เขาพูดกับหลู่ซ่งอย่างไม่สุภาพ สิ่งที่ขุนนางขั้นหนึ่ง เมื่อเขาเห็นมัน เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเลย
เนื่องจากเขาถูกเรียกโดยซวนเทียนฮั่วคนอื่นไม่ได้พูดอะไรอีก พวกเขารอซวนเทียนฮั่วจัดการกับเขา แต่ซวนเทียนฮั่วทำราวกับว่าเขาไม่เห็นอีกฝ่าย เขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยมือของเขาประสานกันไว้ด้านหลัง สายตาของเขามองไป แต่เขาไม่สนใจหลู่ซ่ง
หลู่ซ่งเป็นคนที่สามารถอดทนได้เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไรซักคำ โดยไม่คำนึงถึงตำแหน่งขุนนางขั้นของเขา มันนับอะไรต่อหน้าองค์ชาย เขายังชัดเจนมากว่าเขาลงเอยในตำแหน่งเสนาบดีที่เหลือได้อย่างไร มันเป็นเพียงแค่ว่ามีตำแหน่งว่างที่จะต้องบรรจุ และฮ่องเต้ไม่พบใครที่เหมาะสมแทน ดังนั้นเขาจึงได้รับการแต่งตั้ง แต่หลังจากเป็นเสนาบดีก็มีแรงกดดันค่อนข้างมาก เขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่มีงานสำคัญมาก ในแง่ลบ ผู้ที่อยู่ในราชวงศ์ต้าชุนไม่รู้ว่าอ่องเต้จะให้ใครก็ตามที่เขาไม่ชอบกลายเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย เมื่อใครคนหนึ่งดำรงตำแหน่งเสนาบดีในตำแหน่งที่มั่นคง พวกเขาจะถูกระงับอีกครั้งและอีกครั้ง นี่เป็นกรณีของเฟิงจินหยวน ผู้บุกเบิก และบรรพบุรุษของเขาก่อนหน้านั้น ตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชวงศ์ต้าชุนไม่เคยมีตำแหน่งที่ง่ายต่อการจัดการ !
แน่นอนว่าไม่ใช่เสนาบดีที่เหลือทั้งหมดที่โชคร้ายในยุคก่อนหน้ามีผู้มีความสามารถโผล่ออกมา อย่างไรก็ตามพวกเขาวางเดิมพันอย่างชาญฉลาดโดยให้บุตรสาวของพวกเขามีส่วนร่วมกับองค์ชายที่จะขึ้นครองบัลลังก์
หลู่ซ่งก็หวังเช่นกันในวันนี้ตราบใดที่เขาสามารถปรับปรุงตำแหน่งของเขาในขณะที่ดำรงตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้าย ความอัปยศอดสูของวันนี้จะเป็นเช่นไร แม้ว่าในปัจจุบันฮ่องเต้จะส่งมอบบัลลังก์ให้กับองค์ชายเก้า ใครจะรู้อนาคต สุขภาพของฮ่องเต้ค่อนข้างดี และองค์ชายเหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่ออะไรเลย เขาต้องดูว่าใครจะชนะอย่างแน่นอน และใครจะแพ้ในเกมหมากรุกนี้
ในขณะที่เขาคิดอยู่ซวนเทียนฮั่วก็เริ่มกล่าว โดยถามเขาว่า “คนที่ตายแล้ว เขาเป็นบุตรชายของเจ้าหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งตอบอย่างรวดเร็ว“พะยะค่ะ นั่นคือบุตรชายคนโตของข้า เขาชื่อหลู่โชวพะยะค่ะ” ในขณะที่เขามุ่งความสนใจไปที่ภาพรวมที่ใหญ่กว่า เขาลืมไปว่าบิดาควรมีปฏิกริยาตอบโต้เมื่อบุตรชายคนโตของพวกเขาที่กำลังจะตายในทันใด
นี่ไม่ได้ทำให้เพียงซวนเทียนฮั่วรู้สึกแปลกใจแม้แต่บรรดาเจ้าหน้าที่ ฮูหยินและคุณหนูก็สับสน พวกเขาไม่สามารถช่วยได้ พวกเขาเริ่มพูดคุยเรื่องนี้ เมื่อหลู่ซ่งได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน เขาก็สามารถตอบโต้กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น แต่ทันใดนั้นการเริ่มร้องไห้กับบุตรชายของเขาก็จะเป็นเพียงการเสแสร้ง ชั่วครู่หนึ่งเขาไม่รู้ว่าควรทำอะไร
ซวนเทียนฮั่วไม่เร่งรีบยกเก้าอี้ขึ้นจากด้านข้างเขานั่งลง และดูเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพที่ทำงานอยู่
เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพก็ได้ยินสิ่งที่บานซูพูดไว้ก่อนหน้านี้การสอบสวนนี้สะดวกยิ่งขึ้น ขณะที่เขามองตรงไปที่คอ ในขณะที่มองเขากล่าวว่า “คอถูกแทงด้วยสิ่งมีคมทำให้เขาเสียชีวิต ยาวประมาณ 2 นิ้ว” ขณะที่เขาพูด เขาเปิดปลอกคอของผู้ตายและถอดเสื้อออก จากนั้นเขาก็เริ่มสืบสวนเพิ่มเติม “มีรอยขีดข่วนจากเล็บที่ด้านหลังของคอและมีวัชพืชในเส้นผม มีกลิ่นคาวผสมกับกลิ่นเปียก มันไม่ใช่กลิ่นของฝนดังนั้นเขาถูกแช่ในบ่อน้ำ ส้นเท้าของรองเท้าเสียหาย ดังนั้นเขาคงจะถูกลากโดยใครบางคน เขาตายก่อนเที่ยง”
เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพรายงานสิ่งเหล่านี้อย่างราบรื่นจากนั้นมองไปที่ซูจิงหยวน และพยักหน้า “เขาถูกฆ่าตายขอรับ”
ซูจิงหยวนมีท่าทางเย็นชาขณะที่เขาหันไปมองหลู่เหยาอย่างไรก็ตามเขาหันไปหาเหยาเซียนแล้วกล่าวว่า “ใต้เท้าเหยา ข้าคงต้องกลับไปสอบสวนหาตัวผู้ร้ายหรือจะให้สอบสวนพวกเขาที่นี่ขอรับ”
เหยาเซียนโบกมือ“สอบสวนทันที ! ข้าต้องการเห็นว่าคนแบบไหนที่กล้าฆ่าคนในคฤหาสน์เหยา จากนั้นหลังจากที่ฆ่าเขา พวกเขากล่าวหาหลานสาวที่รักของข้า”
ซูจิงหยวนหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะมา เขาได้ยินบานซูพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาแค่คิดกับตัวเองว่าคนในตระกูลหลู่นั้นกล้าหาญจริง ๆ พวกเขากล้าที่จะสาดโคลนใส่องค์หญิง หากนี่ไม่ใช่ความบ้าคลั่ง มันคืออะไร ?
เมื่อได้รับอนุญาตจากเหยาเซียนเขาก็เริ่มสืบสวนคดีทันที เขานั่งแล้วในที่นั่งหัวของเหยาจิงจุน หลังจากกระบวนการของคดี เขาพบคนทุกคนที่อยู่รอบ ๆ สถานที่เกิดเหตุ จากนั้นเขาก็ทำการตรวจสอบอย่างละเอียด และมุ่งเน้นไปที่เฟิงหยูเฮง และทุกคนในเรือนหอ
แต่เฟิงหยูเฮงไม่ต้องกังวลซูจิงหยวนเป็นหนึ่งในคนของนาง นางเชื่อมั่นในความสามารถของคนผู้นี้ในการจัดการคดี
แน่นอนซูจิงหยวนอยู่ฝ่ายเดียวกับนางและพยายามวางเป้าหมายโดยตรงกับบ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่ที่อยู่ในเรือนหอ
ทั้งสามคุกเข่าตรงนั้นในขณะที่แม่นมยังคงเน้นย้ำความสงสัยแก่เฟิงหยูเฮง ลูกน้องของซูจิงหยวนไม่สุภาพในเรื่องเล็กน้อยเพราะพวกเขายกกระบองยาวและเหวี่ยงกลับมาที่นาง การโจมตีครั้งนี้ทำให้เลือดออกจากปากของนาง จากนั้นนางก็ได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้น “เงียบ” นางไม่กล้าพูดอีกคำ
ซูจิงหยวนเป็นคนฉลาดเขารู้ว่าการโต้เถียงเรื่องนี้กับบ่าวรับใช้จะไม่มีวันสิ้นสุด บ่าวรับใช้จะปฏิเสธที่จะยอมรับมัน และเขามีความสามารถที่จะยึดติดกับพวกนาง แต่ถ้าเขาต้องการให้คดีนี้แก้ไขได้อย่างรวดเร็ว นั่นก็เป็นไปไม่ได้
แต่มันก็ไม่ดีถ้าเขาไม่แก้ไขมันทันทีเหยาเซียนกำลังรอและแพทย์หลวงคนนี้เป็นคนที่ได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ และเขาเป็นปู่ของเฟิงหยูเฮง ไม่ว่าเขาจะใหญ่โตแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคือง ดังนั้นเขาจึงเริ่มคิดอย่างรวดเร็ว
“คุณหนูตระกูลหลู่หรือควรเรียกท่านฮูหยินคนใหม่ของตระกูลเหยา ท่านรู้หรือไม่ว่าความผิดของท่านคืออะไร” ทันใดนั้นซูจินหยวนแสดงความคิดเห็นนี้ออกมา เรื่องนี้ทำให้หลู่เหยากลัวสิ่งที่นางคิด แม้แต่คนที่อยู่ในปัจจุบันก็ตกใจมาก
หลู่เหยาไม่ได้คุกเข่าตั้งแต่แรกแต่เมื่อซูจิงหยวนตั้งชื่อนาง ผู้ใต้บังคับบัญชาก็จะดูแลเรื่องนี้ทันที พวกเขานำหลู่เหยาและจับนางไว้บนพื้นบังคับให้นางคุกเข่า
หลู่เหยาไม่พอใจและตะโกนซ้ำๆ “ทำไมเจ้าถึงจับข้า ! ข้าเป็นคุณหนูรองของคฤหาสน์เสนาบดีฝ่ายซ้าย ทำไมเจ้าถึงทำกับข้าอย่างนี้”
ซูจิงหยวนพูดจาเย้ยหยัน“ท่านพ่อของเจ้าเป็นเสนาบดีคนปัจจุบันยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร ? ”
หลู่เหยาตกใจและมองไปที่หลู่ซ่งจากนั้นนางก็พบว่าหลูซ่งคุกเข่าที่ด้านข้างขององค์ชายเจ็ด องค์ชายเจ็ดยังไม่บอกให้เขาลุกขึ้น และเขาก็ไม่กล้าลุกขึ้น ใจของนางสั่นและนางไม่กล้าที่จะต่อสู้อีกต่อไป อย่างไรก็ตามนางยังพูดอย่างไม่เต็มใจ “ใต้เท้าซูเข้ามาสอบสวนเรื่องนี้ เหยื่อคือพี่ชายของข้า ท่านพาข้ามาที่นี่เพื่ออะไร ? ”
ซูจิงหยวนกล่าวอย่างเย็นชา“เจ้าหน้าที่ผู้นี้เรียกเจ้า ข้ามีเหตุผลของข้าเอง แล้วถ้าเขาเป็นพี่ชายของเจ้า มีคนที่สามารถทำสิ่งเลวทรามนี้กับพี่น้องของพวกเขาได้”
“เจ้า”หลู่เหยาไม่เคยคิดเลยว่าซูจิงหยวนจะออกแถลงการณ์ตามอำเภอใจ ระบุโทษนางโดยตรง แต่นางก็ไม่กลัว นางกล่าวด้วยเหตุผล “อย่าโจมตีคนอื่นโดยไม่มีมูล ข้าจะฆ่าพี่ชายของตัวเองได้อย่างไร ? นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ ! ยิ่งกว่านั้นเขาเป็นคนที่โตแล้วและข้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ ข้าจะมีความสามารถในการฆ่าเขาได้อย่างไร ? ”
คำพูดเหล่านี้สมเหตุสมผลแต่ซูจิงหยวนกล่าวอย่างดูถูกเหยียดหยาม ในเวลาเดียวกันเขาโบกมือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาและกล่าวว่า “ไปถอดรองเท้าของคุณหนูตระกูลหลู่”
”เจ้าทำอะไร? ทำไมต้องถอดรองเท้าของข้าด้วย ? ” หลู่เหยารู้สึกตกใจเล็กน้อย ไม่มีเหตุผลชัดเจน รองเท้าของนางถูกถอดออกต่อหน้าทุกคน สำหรับผู้หญิง นี่เป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่เหยาซู่ก็ทนไม่ได้ที่จะดูต่อไป เขาต้องการที่จะก้าวไปข้างหน้าและพูดคำไม่กี่คำ แต่เขากลับถูกเหยาจิงจุนดึงกลับมา
เจ้าหน้าที่สามารถจัดการเสียงร้องของหลู่เหยาได้พวกเขารีบถอดรองเท้าและนำพวกมันไปให้ซูจิงหยวน ซูจิงหยวนมองที่พื้นรองเท้าแล้วเยาะเย้ย “มีโคลนอยู่ด้านล่างของรองเท้า นอกจากนี้ยังมีหญ้าติดอยู่บ้าง ดูเหมือนว่าคุณหนูหลู่จะเป็นคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ”
หลู่เหยาตะโกนอย่างโกรธเคือง“ข้าไปก่อนหน้านี้ ข้าไปพบกับท่านพี่ หลังจากพูดคุยและรับของขวัญของข้ากลับไป เป็นเรื่องปกติที่จะมีโคลนอยู่ใต้รองเท้าของข้า วันนี้มีฝนตกหนัก ใต้เท้าซูมีหลักฐานอย่างอื่นหรือไม่ ? ”
“โอ้? ” ซูจิงหยวนแค่นเสียง “นี่นับเป็นหลักฐานไม่ได้หรือ ? หยิบมันขึ้นมา” จากนั้นเขาก็โยนรองเท้าให้เจ้าหน้าที่ชันสูตรศพ และให้เขาดมกลิ่นโคลนใต้รองเท้าแล้วมองไปที่พื้น
เจ้าหน้าที่ชันสูตรดมกลิ่นและกล่าวว่า“มีกลิ่นคาวนิดหน่อยและไม่มีกลิ่นเหมือนฝน มันมีกลิ่นเหมือนน้ำจากใกล้สระน้ำ” จากนั้นเขามองที่พื้นรองเท้า “มีจุดน้ำและมันถูกสาดด้วยน้ำ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก้าวไปข้างหน้า และมีลูกน้องจับนิ้วของหลู่เหยาสำหรับเขาที่จะตรวจสอบ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “มีร่องรอยของผิวหนังใต้เล็บ ด้านหลังของคอของผู้เสียชีวิตแสดงให้เห็นว่ามีรอยขีดข่วน มันมีสีที่คล้ายกันมากเมื่อเล็บของสาวน้อยหลู่หายไป” หลังจากดูเครื่องประดับศีรษะเขาก็ชี้ไปที่กิ๊บบาง ๆ แล้วกล่าวว่า “ปลายกิ๊บนั้นคล้ายกับของที่แทงเข้าไปในคอของผู้ตาย”
หลู่เหยาตกใจมาก“นั่นเป็นไปได้อย่างไร” เมื่อนางคว้าคอด้านหลังของหลู่โชวจะมีรอยขีดข่วนได้อย่างไร ? ปิ่นที่หัวของนาง… มันอาจทำร้ายใครบางคนได้หรือไม่ ?
ในขณะที่นางรู้สึกตื่นตระหนกนางมองไปที่บ่าวรับใช้รูปร่างอ้วนเล็กน้อยที่ด้านข้างของนาง บ่าวรับใช้เข้าใจได้ดีมาก นางเป็นคนที่ฆ่าเขาไม่ใช่หลู่เหยา อย่างไรก็ตามซูจิงหยวนได้เล็งไปที่หลู่เหยา หลู่เหยานั้นค่อนข้างขี้ขลาด ตอนนี้นางมองไปที่บ่าวรับใช้ นางต้องการจะขายอีกฝ่ายออกไปอย่างแน่นอน นางยังไม่อยากตายและพูดอย่างรวดเร็วว่า“เป็นไปไม่ได้ ! คุณหนูของเราจะฆ่าพี่ชายของนางได้อย่างไร ไม่มี…ไม่มีแรงจูงใจ ! ” หลังจากพูดอย่างนี้นางดูเหมือนจะเข้าใจเหตุผลที่ซูจิงหยวนโยนความผิดให้หลู่เหยา มันคือการใช้ความกลัวและความวิตกกังวลของหลู่เหยาเพื่อค้นหาจุดอ่อนของนาง เมื่อหลู่เหยาตื่นตระหนก ผู้ร้ายตัวจริงจะถูกค้นพบ เมื่อถึงเวลานั้นนางจะต้องยอมรับว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจ้าเมืองคนนี้ช่างเจ้าแผนการเสียจริง !
บ่าวรับใช้ของนางกัดฟันอย่างไรก็ตามนางได้ยินซูจิงหยวนกล่าวว่า “เจ้าต้องการแรงจูงใจหรือไม่ ? เอาล่ะ ! เจ้าหน้าที่คนนี้มีแรงจูงใจที่นี่ด้วย ! ”
ในเวลานี้มีใครบางคนวิ่งออกมาจากประตูและยืนอยู่ตรงกลางของสนามกล่าวว่า “ท่านยายผู้ตรวจร่างกายจากพระราชวังมาถึงแล้วขอรับ”
ตอนที่ 660 ผู้ร้ายตัวจริง
ตอนที่660 ผู้ร้ายตัวจริง
เนื่องจากหญิงสาวที่ถวายตัวเข้าพระราชวังจะต้องตรวจร่างกายของนางก่อนจึงมียายหลายคนที่คอยตรวจร่างกาย ยายเหล่านี้มีสายตาที่แหลมคม หากมีสิ่งผิดปกติเล็กน้อยเกี่ยวกับผู้หญิงนางก็จะสังเกตเห็นด้วยตาของพวกนาง เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้หญิงนั้นบริสุทธิ์ ถ้าพวกนางทำอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไปก็จะพบได้อย่างชัดเจน ไม่รู้ว่ามันถูกค้นพบได้อย่างไร
ในอดีตเฟิงหยูเฮงได้ข้อสรุปของนางเองเมื่อได้ยินเรื่องนี้นางรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่แน่นอนว่ายายไม่เพียงแค่ตรวจร่างกาย พวกนางยังได้เรียนรู้บางสิ่งที่คล้ายกับการใช้จิตวิทยา โดยใช้การสังเกต พวกนางจะสามารถเดาสถานการณ์ได้มากหรือน้อย
แต่เมื่อพระชายาหยุนเข้ามาในพระราชวังเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนพระราชวังของฮ่องเต้ก็ไม่ต้อนรับใครใหม่ ยายเหล่านั้นไม่ได้ทำงานมากนัก เช่นนี้มีคนจำนวนหนึ่งออกมาจากพระราชวัง คนที่ถูกเก็บไว้ก็ไม่มีอะไรทำ พวกนางมีตำแหน่งเพียงแค่ในนาม
ต่อมาฮองเฮาก็มอบหน้าที่ให้พวกนางตรวจร่างกายของพระชายาเอกที่แต่งงานกับองค์ชายสิ่งนี้ทำให้พวกนางมีค่าเล็กน้อย
ยายกุยมีประวัติการตรวจยาวนานที่สุดและนางเป็นคนที่มีสายตาแหลมคมที่สุดเมื่อได้ยินว่าองค์หญิงจี่อันได้ส่งคนมาเชิญนางที่พระราชวัง นางก็มาทันที ในเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงพอใจมาก
แต่ในขณะที่นางรู้สึกพึงพอใจคนอื่น ๆ ก็รู้สึกผิดหวัง หลู่เหยามองนางจากความกลัวขณะที่นางนั่งบนพื้น ใบหน้าของนางซีดเหมือนคนตาย แม้แต่หลู่ซ่งที่คุกเข่าที่เท้าของซวนเทียนฮั่วก็ตื่นตระหนก ขมวดคิ้วแน่น เขาไตร่ตรองบางอย่าง
เฟิงหยูเฮงมองด้วยสายตาเย็นชาจากนั้นนางก็ดูสมาชิกของตระกูลเหยา และพวกเขาทุกคนก็มีใบหน้าที่โกรธ งานแต่งงานที่ดีพร้อมได้กลายเป็นงานศพ สถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างไร ? เหยาเซียนจ้องมองหลู่ซ่งมากยิ่งขึ้น เขาไม่ยอมปล่อยให้สถานการณ์เป็นเช่นนี้โดยไม่มีคำอธิบายที่เหมาะสม
ยายกุยยังเป็นคนที่คุ้นเคยกับการได้เห็นฉากแบบนี้แม้ว่านางจะมองศพด้วยความกลัวบนพื้นดิน แต่นางก็ได้สติขึ้นมาได้ในทันที นางเดินไปที่เฟิงหยูเฮงและคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อคำนับและกล่าวเสียงดังว่า “บ่าวรับใช้คารวะองค์หญิงเพคะ ! ”
เนื่องจากเฟิงหยูเฮงส่งคนมาเชิญนางนางจึงคารวะเฟิงหยูเฮงก่อน หลังจากเฟิงหยูเฮงเรียกให้นางลุกขึ้น นางก็คารวะองค์ชาย
หลังจากคารวะองค์ชายนางก็ไม่ได้ให้ความสนใจใด ๆ กับเจ้าหน้าที่ ในขณะที่นางเดินตรงไปข้างเฟิงหยูเฮง
ในเวลานี้ซูจิงหยวนผู้ที่นั่งอยู่ในที่นั่งหลักกล่าวว่า“เจ้าหน้าที่ ! นำบ่าวรับใช้ตระกูลหลู่ที่อยู่ข้างนอกเข้ามา”
คำพูดเหล่านี้ทำให้คนในตระกูลหลู่หยุดนิ่งหลู่ซ่งงงมาก บ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่หรือ ? บ่าวรับใช้ของตระกูลหลู่ของเขาที่ถูกส่งมายังคฤหาสน์เหยาอยู่ที่นี่ทั้งหมดแล้วไม่ใช่หรือ ? ข้างนอกจะมีใครอีก ?
ขณะเขาสงสัยเขาเห็นเจ้าหน้าที่ของทางการพาคนอื่นเข้ามาคนนั้นแต่งตัวเหมือนบ่าวรับใช้ เมื่อหลู่เหยาเห็น หัวใจของนางก็จมลงทันที เป็นหนึ่งในบ่าวรับใช้ของหลู่หยาน
นับตั้งแต่นางยังเด็กนางไม่ถูกกับหลู่หยาน เพราะทั้งคู่เป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่และมารดาของนางเสียชีวิตไปเร็วมาก หลู่หยานก็หวังว่าด้วยนางจะสามารถเขี่ยอีกฝ่ายให้หลุดจากตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ นี่หมายความว่าตระกูลหลู่มีบุตรสาวของฮูหยินใหญ่เพียงคนเดียวเท่านั้น เช่นนี้สถานะของหลู่หยานจะมีค่ามากกว่า น่าเสียดายที่แผนการของนางไม่สำเร็จ อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าบ่าวรับใช้ของหลู่หยานจะมาสร้างปัญหา
ใจของหลู่เหยากำลังสั่นเทาแม้ว่าเจ้าเมืองจะยังไม่ได้กล่าวว่าหลักฐานของเขาคืออะไร นางก็สามารถคาดเดาได้ว่ามันคืออะไร มันไม่มีอะไรมากไปกว่าเรื่องระหว่างนางกับหลู่โชว นางมองหลู่ซ่งอย่างไม่พอใจ
จนถึงขณะนี้หลู่เหยายังไม่สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมหลู่ซ่งให้กำเนิดบุตรชายคนโตแต่ไม่ได้เก็บเขาไว้ในคฤหาสน์หรือยอมรับเขา หลังจากนางพัฒนาความรู้สึกกับหลู่โชว นางจะบอกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันหรือ ? หากจะพูดถึงผู้ที่ควรถูกตำหนิ มันจะเป็นหลู่ซ่ง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เกิดจากหลู่ซ่ง !
หลู่เหยาเก็บความโกรธนี้ไว้ในอกของนางและคิดกับตัวเองว่าถ้านางไม่สามารถผ่านการทดสอบนี้ได้ นางก็จะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อลากบิดาที่ขาดความรับผิดชอบนี้ไปด้วยกัน !
จะเห็นได้ว่าหลู่เหยากำลังจ้องมองที่หลู่ซ่งพร้อมด้วยท่าทางที่ดุเดือดและรุนแรงขึ้นจากนั้นนางคุกเข่าต่อหน้าเจ้าเมือง
หลู่ซ่งรู้ว่าบุตรสาวสองคนของเขาไม่ถูกกันอย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าเมืองจะไปรับบ่าวรับใช้ของหลู่หยานมาในการพิจารณาคดีนี้ บ่าวรับใช้นี้ทำงานในคฤหาสน์มาหลายปีแล้วและได้รับการอบรมจากตระกูล หากมีสิ่งใดเปิดเผยออกไป ทุกอย่างในวันนี้จะจบลง
อย่างไรก็ตามด้วยสถานการณ์อย่างที่เคยเป็นมันไม่ได้เป็นสถานการณ์ที่เขาสามารถควบคุมได้อีกต่อไป เขาได้ยินซูจิงหยวนกล่าวว่า “แม่นาง เจ้าหน้าที่ผู้นี้ได้ตัดสินว่าการตายของคุณชายใหญ่ตระกูลหลู่ไม่เกี่ยวข้องกับคุณหนูรองตระกูลหลู่ ผู้กระทำผิดได้รับการพิจารณาว่าเป็นนาง สิ่งที่จำเป็นตอนนี้คือหลักฐาน สำหรับเจ้า เจ้าต้องการแสดงหลักฐานนี้หรือไม่ ? ”
“บ่าวรับใช้ที่ถูกเลี้ยงดูโดยตระกูลหลู่! ” ในที่สุดหลู่ซ่งก็กล่าวว่า “เจ้าต้องตอบคำถามของผู้ว่าการอย่างถูกต้อง”
คำว่า“บ่าวรับใช้ที่ถูกเลี้ยงดูจากตระกูลหลู่” ทำให้นางลังเลเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันนางสามารถตอบสนอง นางจำได้แค่สิ่งที่คุณหนูสามมอบหมายให้นาง อย่างไรก็ตามนางลืมไปว่าบิดาและมารดาของนางทั้งคู่อยู่ในคฤหาสน์ การให้การครั้งนี้ไม่เพียงแต่เกี่ยวข้องกับชีวิตของคุณหนูรอง มันเชื่อมต่อกับโชคชะตาของตระกูลหลู่ด้วย !
ในช่วงเวลาที่นางลังเลแม่นมของหลู่เหยาก็ขยับเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกต ด้วยการใช้ร่างกายของนางในการให้ความคุ้มครอง นางกระซิบเบา ๆ ว่า “คุณหนูต้องคิดถึงการปกป้องตัวเอง ท่านต้องไม่ลังเลใจในเวลาเช่นนี้”
หลู่เหยาตกใจและไม่เข้าใจความหมายของนางแม่นมยังคงดำเนินต่อไปอย่างรวดเร็ว “สุดท้ายแล้วพวกเขากำลังตามหาคนที่ฆ่าคุณชายใหญ่ เขาไม่ได้ถูกคุณหนูฆ่า ท่านต้องไม่ยอมรับเรื่องไร้สาระที่เจ้าเมืองพล่ามออกมา และมีคดีฟ้องร้องท่าน”
ปากของหลู่เหยาขยับเล็กน้อยขณะที่สายตาของนางจับจ้องไปที่บ่าวรับใช้อ้วนบ่าวรับใช้คนนั้นเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา แต่มันก็สายเกินไปสำหรับทุกอย่าง สถานะของนางได้ตัดสินใจเกี่ยวกับชะตากรรมของนาง ในช่วงเวลาที่นางทำหน้าที่แทนหลู่เหยาและฆ่าหลู่โชว นางควรจะคิดถึงผลลัพธ์ นางรู้สึกว่านางจะตาย อย่างไรก็ตามนางไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ใต้เท้าซู! ” หลู่เหยาเปิดปากของนางแล้วพูดออกมาเสียงดังต่อหน้าบ่าวรับใช้ “ใต้เท้าซูไม่จำเป็นต้องสาดโคลนใส่ข้า ท่านแค่หวังที่จะใช้ข้าเพื่อเปิดเผยตัวฆาตกรที่แท้จริง เอาล่ะ ข้าจะพูด แม้จะเพิกเฉยต่อความรู้สึกของการเป็นเจ้านายและบ่าวรับใช้ด้วยกันมาหลายปี วันนี้เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของคน ข้าไม่ลังเลอีกต่อไป” ขณะที่นางพูด นางผลักบ่าวรับใช้อ้วนไปข้างหน้าและกล่าวเสียงดังว่า “ผู้ร้ายอยู่ตรงนี้ บ่าวรับใช้คนนี้ชื่อแพนชุน และนางอยู่กับข้าเป็นเวลาหลายปี นางรู้จักศิลปะการต่อสู้และมีความชำนาญในการใช้เข็มมากที่สุด ก่อนหน้านี้หลังจากที่นางเห็นพี่ใหญ่ให้ของขวัญกับข้า บ่าวรับใช้ผู้นี้รีบไล่ตาม ข้ารู้ว่านางกับพี่ใหญ่มีความสัมพันธ์กัน พี่ชายเอ่ยถึงความคิดที่จะพานางไปเป็นอนุ ดังนั้นข้าจึงไม่หยุดนาง อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดเลยว่านางจะหันหลังกลับและทำสิ่งเลวทราม แพนชุนนี้เป็นคนสุดท้ายที่พบพี่ใหญ่”
แพนชุนถูกผลักไปข้างหน้าและได้ยินกับหูของตัวเองว่าหลู่เหยาสร้างเรื่องไร้สาระเช่นนี้อย่างไรก็ตามนางก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม แต่ตัวเองที่พลาดไปกับการมีสติปัญญาในเวลาเช่นนี้ แต่ผู้ที่เติมเต็มสติปัญญานั้นก็คือชีวิตของนาง !
เมื่อหลู่เหยาพูดจบแล้วหลู่ซ่งก็เริ่มระบายออกตามที่พวกเขาได้ยินเขากล่าวว่า “เสนาบดีคนนี้เห็นว่าเจ้ามีความสามารถเล็กน้อย ดังนั้นข้าจึงให้นางอยู่ข้างคุณหนูเพื่อปกป้องนาง อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าจะเลวทรามต่ำช้า ! เสนาบดีผู้นี้ปฏิบัติต่อครอบครัวของเจ้าอย่างดีตลอดหลายปีที่ผ่านมา สิ่งใดในครอบครัวของเจ้าที่ไม่ได้พึ่งพาเสนาบดีคนนี้เพื่อความอยู่รอด ทำไมเจ้าถึงต้องการทำร้ายบุตรชายของข้า”
หลู่ซ่งใช้กลอุบายเดียวกันอีกครั้งการใช้ครอบครัวมาข่มขู่ทำให้บ่าวรับใช้ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับ ในขณะที่นางยอมรับความผิดของนาง นางก็พบข้อแก้ตัวในคดีฆาตกรรม “คุณชายใหญ่บอกว่าเขาจะพาข้าไปเป็นอนุ แต่เขาพูดอะไรที่โหดเหี้ยมครั้งนี้ และบอกให้ข้ายอมแพ้ ข้าโกรธมากและทำทุกอย่าง… เพื่อฆ่าเขา”
เมื่อพูดคำเหล่านี้ออกมาสมาชิกของตระกูลหลู่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลู่เหยาทรุดตัวลงบนพื้นและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง
เฟิงหยูเฮงมองตานางแล้วมองไปที่สมาชิกของตระกูลเหยานางเห็นภาพที่ไม่เชื่อ ขณะที่ซูจิงหยวนมองไปที่นาง อย่างไรก็ตามนางพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ผู้ร้ายคือแพนชุน และไม่สามารถลากหลู่เหยาเข้ามาเกี่ยวข้องได้ โอกาสที่นางรอคอยที่จะจัดการกับหลู่เหยาไม่ใช่เป็นเช่นนี้
ซูจิงหยวนกล่าวซ้ำอีกครั้งแล้วพบว่ามีเลือดกระเด็นมาติดบนตัวของแพนชุนบางจุดหลังจากขอคำแนะนำจากองค์ชาย เขาประกาศการตัดสินอย่างเป็นทางการ
แพนชุนได้ฆ่าคุณชายใหญ่ตระกูลหลู่และจะถูกลงโทษด้วยการประหารชีวิต
เมื่อเจ้าหน้าที่ของทางการพาแพนชุนออกจากคฤหาสน์ไปขังคุกทันใดนั้นแพนชุนก็เริ่มหัวเราะเสียงดัง ในขณะที่หัวเราะ นางตะโกนไปที่หลู่เหยา “คุณหนูรอง, บ่าวรับใช้ผู้นี้จะรอคุณหนูอยู่ในนรก ลงมาเร็ว ๆ นะเจ้าคะ ! ”
หลู่เหยาหยุดสะอื้นและมองไปที่ยายกุยโดยไม่รู้ตัวหลู่ซ่งคิดกับตัวเองว่าเรื่องนี้ไม่ดีและเปลี่ยนหัวข้ออย่างรวดเร็ว “ใต้เท้าซู เนื่องจากคดีได้รับการแก้ไขแล้ว โปรดอนุญาตให้เสนาบดีคนนี้พาบุตรชายที่เสียชีวิตของข้ากลับไปที่คฤหาสน์เพื่อเตรียมงานศพขอรับ ! ”
ใครจะรู้ว่าซูจิงหยวนจะไม่ไว้หน้าของเขาในฐานะเสนาบดีฝ่ายซ้ายเขาถ่มน้ำลาย “ศพจะต้องถูกนำตัวไปโดยตระกูลหลู่ แต่จะต้องจากไปหรือไม่ขึ้นอยู่กับองค์ชายเจ็ด เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่สามารถพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้” เขาหันไปมองเหยาเซียนแล้วกล่าวว่า “ใต้เท้าเหยา เจ้าหน้าที่ผู้นี้ทำงานเสร็จแล้ว ยังมีอะไรที่ไม่เหมาะสมอีกหรือไม่ หากไม่มีอะไรอื่นเจ้าหน้าที่ผู้นี้ขอตัวกลับก่อนขอรับ”
เหยาเซียนพยักหน้าและกล่าวว่า”ไม่มีอะไรแล้ว ขอบใจมาก”
“ใต้เท้าเหยาเกรงใจเกินไปแล้ว”จิงหยวนพูดจบแล้วก็หันไปคำนับเฟิงหยูเฮง และองค์ชาย จากนั้นเขานำลูกน้องออกจากคฤหาสน์เหยา ก่อนออกเดินทางเขาบอกลูกน้องของเขาให้นำศพของหลู่โชวมา เขาบอกหลู่ซ่งว่า “มันเป็นวันแห่งการเฉลิมฉลอง อย่าทำให้ตระกูลเหยาอารมณ์เสีย เจ้าหน้าที่ผู้นี้จะช่วยส่งศพนี้กลับไปให้ใต้เท้าหลู่ที่คฤหาสน์”
หลู่ซ่งจะพูดอะไรได้? เมื่อมองดูผู้คนของซูจิงหยวนที่ปลีกตัวไป เขาก็กัดฟัน
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงพายายกุยไปข้างหน้าและกล่าวว่า “คดีได้รับการแก้ไขแล้ว แต่เรื่องของเราที่นี่ยังไม่ได้ข้อสรุป” นางมองไปที่หลู่เหยา “องค์หญิงผู้นี้จะให้รางวัลเจ้า ข้าจะอนุญาตให้เจ้าเพลิดเพลินไปกับการตรวจสอบพระสนมของฮ่องเต้และพระชายาเอกขององค์ชายได้รับ”
ยายกุยก้าวไปข้างหน้าและกล่าวกับหลู่เหยา“คุณหนูหลู่ ลุกขึ้นแล้วตามข้ามา ! ”
หลู่เหยาสั่น“ไปไหนหรือเจ้าคะ ? ”
ยายกุยกล่าวว่า“ไปที่ห้องหอ หรือบางทีตระกูลเหยาได้เตรียมห้องอีกห้องหรือไม่ ? ”
หลู่เหยาส่งเสียงประหลาดใจ“ข้าไม่ไป ! ข้าไม่อยากไป ! เจ้า… เจ้ากำลังทำให้ข้าอัปยศ ! ”
เฟิงหยูเฮงแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง“คุณหนูหลู่ อย่าพูดแบบนี้ พระสนมของฮ่องเต้จะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้? พวกนางทุกคนผ่านการตรวจสอบนี้แล้ว”
“ข้า…”หลู่เหยาพูดไม่ออก ถ้านางพูดต่อไปมันจะเป็นการไม่เคารพต่อพระสนมของฮ่องเต้ และนั่นก็ไม่ใช่ความผิดที่นางสามารถรับได้ หลังจากคิดมาซักพักนางก็เกิดความคิดขึ้นมาทันใดนั้นก็พูดว่า “เอาล่ะ แต่ข้าขอร้อง” หลังจากที่นางพูด นางมองไปที่เหยาซู่แล้วพูดออกมาอย่างน่าสมเพชว่า “เหยาเอ๋อกลัว สามีไปกับเหยาเอ๋อได้หรือไม่ ? ”
