The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 668

　ตอนที่668 เขาจะปล่อยวางอย่างง่ายดายได้อย่างไร
　　เฟิงหยูเฮงทำอย่างที่นางพูดเสมอและสิ่งนี้อาจทำให้ใบหน้าของเฟิงจินหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดง แต่ไม่ว่าคำพูดนั้นจะทื่อหรือไม่ก็ตาม สิ่งที่นางพูดนั้นเป็นความจริง แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะอาย เขาก็ต้องยอมรับอย่างเชื่อฟัง เป็นเพียงว่าหลังจากยอมรับแล้วเขาก็ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
　　เฟิงหยูเฮงหันไปหาเฟิงจื่อหรูและกล่าวว่า“ไปเล่นข้างนอกก่อน ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับท่านพ่อ”
　　เด็กเล็กก็รู้ว่าจะมีบางครั้งที่เขาควรหลีกเลี่ยงสถานการณ์บางอย่างดังนั้นเขาจึงวิ่งออกไปเล่นอย่างมีความสุข ตอนนี้เหลือเพียงเฟิงจินหยวนและเฟิงหยูเฮง ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกว่าเขาได้รับความเคารพมากขึ้นโดยกล่าวว่า “ข้าไร้ยางอาย แต่อาเฮงเป็นเพราะท่านแม่ของเจ้าที่แทงข้า โดยปกติแล้วเจ้าควรให้คำอธิบายแก่ข้า”
　　เขารู้สึกตื่นตระหนกและยินดีที่จะพูดอะไรอย่างไรก็ตามคำพูดเหล่านี้ทำให้เฟิงหยูเฮงเกิดความโกรธแค้นมาก นางคุ้นเคยกับเฟิงจินหยวนที่ไร้เหตุผล นางรู้ว่าจะไม่มีที่สิ้นสุดถ้านางโกรธ ดังนั้นนางจึงระงับมันและบอกเขาอย่างจริงจังว่า “ถ้าท่านรู้สึกว่ามีบางสิ่งที่จะโต้แย้งในเรื่องนี้ให้ไปที่ทางการเพื่อร้องเรียน บอกว่าเหยาซื่อทำให้ท่านพ่อพิการ ไม่ว่าจะเป็นการชดใช้ด้วยเงินหรือชดใช้ด้วยชีวิต นั่นคือเรื่องระหว่างท่านสองคน มันไม่เกี่ยวข้องกับข้า ท่านพ่อก็รู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางกับข้า นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านไม่สามารถข่มขู่ข้าในเรื่องนี้”
　　เฟิงจินหยวนตกตะลึงเขาคิดว่าเฟิงหยูเฮงอาจโกรธ แต่เขาไม่เคยคิดว่านางจะพูดสิ่งเหล่านี้ หลังจากคิดถึงสถานการณ์ที่ผ่านมาของเหยาซื่อแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ใกล้จะแตกหัก เมื่อก่อนเขาก็หัวเราะเหยาซื่ออย่างเย่อหยิ่งเพราะความโง่ และหัวเราะเยาะเฟิงหยูเฮงที่โดดเดี่ยวอย่างแท้จริง แต่ใครจะรู้ว่านางจะใช้เหตุผลนี้เพื่อบอกปัดเขา ในขณะเดียวกันเฟิงจินหยวนก็ไม่พูดอะไรเลย เรื่องแบบนี้มันยากที่จะพูดถึง เขาพูดถึงมันแล้วนางก็ปฏิเสธ เขาจะทำอะไรได้อีก ?
　　เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความสุขกับค่าเล่าเรียน150 เหรียญเงิน หากเขารู้ก่อนหน้านี้ว่าเฟิงหยูเฮงจะปฏิเสธที่จะรักษาและใช้คำพูดนี้ทำให้เขาพูดไม่ออก เขาจะไม่ต้องกังวลกับการขูดรีดเงินด้วยกัน คฤหาสน์ขององค์หญิงมีเงินมากมาย ไม่ได้จนถึงขั้นที่ไม่สามารถส่งเด็กไปเล่าเรียนได้ แต่มันก็สายเกินไป มันสายเกินไปแล้ว !
　　เฟิงจินหยวนรู้สึกเสียใจที่ได้ทำมัน!
　　แต่เมื่อเขารู้สึกท้อแท้ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “แม้ว่าข้าจะไม่สะดวกในการตรวจสอบร่างกายของท่านพ่อ ข้าสามารถให้คนจากร้านห้องโถงสมุนไพรมาดูท่านพ่อ”
　　นัยน์ตาของเฟิงจินหยวนสว่างขึ้น“ห้องโถงสมุนไพร ? …สามารถรักษาได้หรือไม่”
　　เฟิงหยูเฮงยักไหล่“ข้าไม่รู้ แต่หมอที่ร้านห้องโถงสมุนไพรนั้นเป็นคนที่ข้าสอนด้วยตัวเอง ไม่ว่าอะไรก็ดีกว่าหมอทั่วไป ในความเป็นจริงพวกเขาไม่ได้แย่ไปกว่าหมอหลวง หากท่านพ่อต้องการลอง ข้าจะให้พวกเขาไปหาภายหลัง”
　　เฟิงจินหยวนถูมือของเขาเขาพบประกายแห่งความหวังในขณะที่มืดมนที่สุดของเขา ! เขาคิดว่าไม่มีความหวัง แต่ใครจะรู้ว่าบุตรสาวคนนี้ไม่ได้ใจร้ายเกินไป ดังนั้นเขาพยักหน้าซ้ำ ๆ “ได้ ! ดี ! จากนั้นข้าจะขอให้หมอร้านห้องโถงสมุนไพรตรวจดู ! ”
　　เฟิงหยูเฮงเตือนให้เขานึกถึงอีกครั้งว่า“ท่านพ่ออย่าเพิ่งดีใจเกินไป มันนานมากจริง ๆโอกาสที่จะประสบความสำเร็จในการรักษานั้นมีเพียงหนึ่งในสิบส่วนเท่านั้น”
　　คำพูดเหล่านี้เหมือนถูกราดด้วยน้ำเย็นโชคดีที่เฟิงจินหยวนสามารถอดทนและขอบคุณซ้ำ ๆ ก่อนออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิง สำหรับการที่เฟิงหยูเฮงช่วยหางานให้เขา เขาไม่กล้าเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา การเจรจาต่อรองและประสบความสำเร็จอีกครั้งกับบุตรสาวคนนี้ก็ดีพอแล้ว เขาไม่สามารถโลภได้ ไม่ว่าในกรณีใด การรักษาอาการบาดเจ็บของเขาเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เรื่องของงานสามารถพูดได้ในภายหลัง
　　เฟิงจินหยวนออกไปอย่างมีความสุขอย่างไรก็ตามหวงซวนถามเฟิงหยูเฮงด้วยความไม่พอใจ “คุณหนู คุณหนูต้องการจะให้หมอจากร้านห้องโถงสมุนไพรรักษาเขาจริง ๆ หรือเจ้าคะ ? จะเป็นอย่างไรถ้าเขาได้รับการรักษาจริง ๆ ?”
　　วังซวนสายตา“หมอรักษาคนเป็นเรื่องดี ทำไมเจ้าถึงเป็นห่วงว่าการรักษาเขาจะประสบความสำเร็จ ? ”
　　หวงซวนตอบ“นั่นจะขึ้นอยู่กับว่าใครกำลังได้รับการรักษา คนอย่างเฟิงจินหยวนจะพอใจกับตัวเองถ้าเขาได้รับการรักษา”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะแล้วกล่าวว่า“ข้าบอกไปแล้วว่าโอกาสที่เขาจะประสบความสำเร็จก็คือหนึ่งในสิบส่วน”
　　หวงซวนพึมพำ“ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นการสูญเสียยาที่ดีของร้านห้องโถงสมุนไพรเจ้าค่ะ”
　　“ใครบอกว่าเป็นเรื่องเสียผลประโยชน์”เฟิงหยูเฮงมองนางด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ร้านห้องโถงสมุนไพรของข้าเป็นธุรกิจ อย่างไรก็ตามเมื่อมีการใช้ยา เขาจะต้องจ่ายเงิน เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าคิดว่าเขาจะได้รับการรักษาโดยไม่ต้องจ่ายเงิน ? ”
　　เมื่อได้ยินสิ่งนี้หวงซวนก็หัวเราะ “คุณหนูจะเก็บเงินเขาหรือ ? ฮ่าๆๆ ! ” บ่าวรับใช้นี้กำลังหัวเราะพร้อมกับสร้างฉากที่สวยงามมากขึ้น “คุณหนูเพิ่งเห็นหรือ ? เมื่อเฟิงจินหยวนส่งมอบ 150 เหรียญเงิน เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่ดวงตาของเขาก็ร้องไห้ ! ถ้าร้านห้องโถงสมุนไพรต้องการเงินจากเขา ข้าคิดว่าเขาอาจจะต้องขายทุกอย่างในบ้านเจ้าค่ะ”
　　วังซวนหัวเราะเมื่อนางได้ยินเรื่องนี้แต่ในเวลาเดียวกันนางกล่าวด้วยความสับสน “เฟิงจินหยวนได้รับเงินนั้นมาจากที่ไหน ? เป็นไปได้หรือไม่ที่องค์ชายห้ามอบให้ ? ไม่ใช่ว่าบ้านตระกูลเฟิงกำลังอยู่ในความดูแลขององค์ชายห้าหรอกหรือ ? เงิน 150 เหรียญเงินไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลยเจ้าค่ะ”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“เจ้าสนใจทำไมว่าเงินมาจากไหน เนื่องจากเขาสามารถนำเงินมาให้ได้ หมายความว่ายังมีบางสิ่งที่เขาสามารถทำได้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาได้มาอย่างเหมาะสมหรือไม่”
　　ในขณะที่คฤหาสน์ขององค์หญิงกำลังสงสัยเกี่ยวกับที่มาของเงินของเฟิงจินหยวนในบ้านของตระกูลเฟิง เฟิงเฟินไดมองหาหมอนหยกของนางทุก ในขณะที่ค้นหานางพึมพำ “ข้าเอามันออกมาจริง ๆ ตงหยิง เจ้าเปลี่ยนที่เก็บมันหรือไม่ ? ”
　　ตงหยิงส่ายหน้าของนาง“หมอนหยกนั่นถูกมอบให้กับคุณหนูแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูชอบมันมาก แต่ก็บอกว่ามันอึดอัดที่จะนอนต่อ จากนั้นคุณหนูเก็บมันไว้ในตู้เสื้อผ้า บ่าวใช้นี้จำได้ว่ามันอยู่ในชั้นบนของตู้เสื้อผ้า มันจะหายไปได้อย่างไรเจ้าคะ”
　　ทั้งสองต่างสับสนทางด้านของเฟิงเซียงหรู นางรู้สึกสลดใจเช่นกัน บ่าวรับใช้คนหนึ่งกำลังบอกนางว่า “มีคนจากตำหนักปิงมาพร้อมกับข้อความ นางบอกว่าองค์ชายสี่รู้สึกว่าดอกโบตั๋นที่พระองค์ปักเมื่อวานนี้ยังดูไม่ดีนัก พระองค์อยากจะเชิญคุณหนูไปสอนพระองค์เจ้าค่ะ”
　　เซียงหรูโกรธมากจนนางกระแทกถ้วยชาตรงหน้านาง
　　เมื่อเร็วๆ นี้อารมณ์ของนางค่อนข้างแย่ แต่เมื่อนางใช้เวลากับองค์ชายสี่ นางก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ของนางได้ เมื่อได้ยินว่าคนผู้นั้นสร้างปัญหามากขึ้นนางอดไม่ได้ที่จะโกรธ แต่กล่าวว่า “สอนอะไร ! พระองค์ได้รับการสอน 800 ครั้ง หากพระองค์ไม่มีพรสวรรค์ พระองค์ต้องฝึกฝน พระองค์จะให้ข้าสอนอะไรอีก”
　　บ่าวรับใช้ไม่กล้าพูดอะไรเลยอย่างไรก็ตามนางคิดกับตัวเองว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่าเจ้าต้องการที่จะให้องค์ชายสี่มีความสามารถในการเย็บปักถักร้อย ? ในท้ายที่สุดพระองค์เป็นคนที่โตแล้ว แค่เชื่อฟังก็พอแล้ว หลังจากคิดไปเล็กน้อย ความคิดที่ถูกบังคับให้อยู่ในใจนางนานหลายเดือนก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และนางก็อดไม่ได้ที่จะพูดกับเฟิงเซียงหรู “ในความเป็นจริง… องค์ชายสี่ปฏิบัติต่อคุณหนูอย่างดี”
　　เสียงของนางตอนที่พูดเบามากแต่เฟิงเซียงหรูก็ยังได้ยินมันและนางก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง “พระองค์ปฏิบัติอย่างไร? พระองค์สามารถไปรักษาคนที่เขาต้องการได้ดี ! ส่งคนไปตอบพระองค์ ให้พระองค์ปักด้วยตัวเอง ถ้าพระองค์ยังไม่ปักดอกโบตั๋น 100 ดอกให้เสร็จ ข้าจะไม่ไปพบพระองค์ ! ”
　　หญิงสาวออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อตอบโต้บ่าวรับใช้จากตำหนักปิงแต่เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่ารู้สึกรำคาญและสับสนจากสิ่งที่เพิ่งพูดไป
　　ได้รับการปฏิบัติที่ดี? นางไม่เห็นคุณค่าที่จะได้รับการปฏิบัติที่ดี ในปัจจุบันนางรู้สึกหดหู่ใจมากที่สุดเนื่องจากนางถูกซวนเทียนยี่รั้งตัวไว้ และไม่สามารถไปมีส่วนร่วมในงานแต่งงานของตระกูลเหยา โอกาสที่จะทำให้นางได้พบกับองค์ชายเจ็ด นางไม่รู้ว่ามันจะผ่านไปอีกกี่เดือนหรือกี่ปีก่อนที่นางจะได้พบเขาอีกครั้ง หรือแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พบนาง อย่างน้อยนางก็สามารถมองเขาจากที่ไกล ไม่จำเป็นต้องคุยกัน ตราบใดที่นางสามารถเห็นเขาและรู้ว่าเขายังอยู่ดี นางก็จะรู้สึกสบายใจ
　　น่าเสียดายที่โอกาสที่ยอดเยี่ยมนี้ถูกทำลายโดยซวนเทียนยี่เมื่อนางคิดถึงมันในภายหลัง ทำไมนางถึงรู้สึกว่าซวนเทียนยี่กำลังทำมันอย่างตั้งใจ ? เพียงเพราะเขาเป็นองค์ชาย เขาก็ไร้เหตุผล ? แล้วทำไมนางถึงต้องฟังเขา ในท้ายที่สุดนางเริ่มสับสนมากว่าทำไมนางจะต้องฟังซวนเทียนยี่
　　เฟิงเซียงหรูส่ายหัวอย่างแรงและรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นระเบียบ วันนี้มีความชัดเจนและสดใส แต่ทำไมพวกเขาถึงกลายเป็นสับสนวุ่นวาย ?
　　อีกสองวันต่อมาเฟิงหยูเฮงช่วยเฟิงจื่อหรูเข้าไปในรถม้าเพื่อส่งเขาไปยังเสี่ยวโจววังซวนและบานซูไปปกป้องเขา ในเวลาเดียวกันองครักษ์เงา 5 คนถูกส่งโดยคฤหาสน์ขององค์หญิงไปด้วย ก่อนออกเดินทาง เฟิงจื่อหรูไม่ได้เอ่ยถึงการไปเยี่ยมเหยาซื่อ และเฟิงหยูเฮงก็อยากจะหลีกเลี่ยงนางเช่นกัน เมื่อเร็ว ๆ นี้เรื่องของเหยาซื่อทำให้นางไม่รู้ว่านางควรพูดกับเด็กคนนี้อย่างไร
　　หวงซวนช่วยนางกลับเข้าไปในคฤหาสน์หลังจากดูรถม้าออกไปในขณะที่เดินนางถามว่า “คุณหนู ผู้หญิงที่ชื่อหยิงเฉายังคงถูกควบคุม คุณหนูคิดว่านางจะถูกเลิกควบคุมเมื่อไหร่เจ้าค่ะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นกลับมาที่เมืองหลวงพร้อมกับเฟิงจื่อหรู เมื่อนางกลับมานางได้สั่งให้นางถูกควบคุม แต่ก็ไม่ได้ให้เหตุผลอะไรเลย นางเพิ่งบอกกับเฟิงจื่อหรูว่านางจะเรียนรู้สิ่งที่ผู้หญิงควรเรียนรู้จากบ่าวรับใช้ ในการเดินทางไปเสี่ยวโจวนี้ เฟิงจื่อหรูก็รู้กฎของสำนักศึกษา ดังนั้นเขาไม่ได้พูดถึงการพานางไป เรื่องนี้ช่วยไม่ให้เฟิงหยูเฮงกังวล
　　นางพูดกับหวงซวน“ตอนนี้ขังนางไว้ก่อน ผู้หญิงคนนั้นดูดีในอดีต แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มีความรู้สึกบางอย่างตั้งแต่นางกลับมา”
　　หวงซวนกล่าวอีกว่า“สิ่งที่คุณหนูพูดมาถูกต้องแล้ว ข้าและวังซวนก็พูดถึงเรื่องนี้ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูเด็ก แต่นางก็ดูเหมือนว่าจะมีความคิดมากมาย โดยปกติแล้วบ่าวรับใช้จะถูกซื้อจากพ่อค้าทาสและจะถูกทำให้เชื่องจากพ่อค้าทำร้าย พวกเขาจะฉลาดเท่ากับนางได้อย่างไรเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงเห็นด้วยกับเรื่องนี้“ถูกต้อง สิ่งที่เจ้าพูดเกี่ยวกับการทำให้เชื่องโดยการทุบตีนั้นสำคัญที่สุด คิดเกี่ยวกับบ่าวรับใช้ในคฤหาสน์นี้ ส่วนใหญ่ซื้อจากพ่อค้าบ่าวรับใช้ พ่อค้าทาสต่างจากพ่อค้าบ่าวรับใช้ บ่าวรับใช้ที่พวกเขาฝึกอบรมมีไว้เพื่อเห็นแก่การถูกส่งไปยังตระกูลใหญ่และเพื่อหารายได้เพิ่มเติม นั่นเป็นสาเหตุที่คนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาจะไม่ถูกทำร้าย คนที่มีหน้าตาดีจะได้รับการดูแลอย่างดี แม้แต่บางตระกูลที่สนใจจะพานางไปเป็นอนุก็เป็นไปได้ แต่พ่อค้าทาสต่างกัน ทาสในการควบคุมมีคุณภาพต่ำ นอกจากนี้ส่วนใหญ่เป็นเด็กเล็ก ส่วนใหญ่ไม่สามารถขายในราคาสูง พวกเขามักจะถูกทำร้าย นั่นเป็นเหตุผลที่บ่าวรับใช้มีความสามารถสามารถซื้อได้จากพ่อค้าบ่าวรับใช้ ในขณะที่คนที่ซื้อจากพ่อค้าทาสสามารถใช้เพื่อทำงานหนักเท่านั้น”
　　“คุณหนูคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆ มีเจตนาที่ไม่ดีหรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　“มีความรู้สึกแบบนั้นเล็กน้อย”เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “การหลบหนีพระราชวังของฮ่องเต้คือความคิดและความสามารถของเฟิงจื่อหรูที่ข้าเชื่อ แต่การเดินทางจากเมืองหลวงไปทางทิศตะวันออกมีบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกว่าเป็นภาระหน้าที่ แม้แต่ในฐานะบ่าวรับใช้ แม้ว่านางจะไม่สามารถโน้มน้าวเขาและไปกับเขาได้ด้วยความสามารถในการเอาชีวิตรอดของนาง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเดินทางได้อย่างราบรื่นแม้องครักษ์เงาที่ถูกส่งโดยจางหยวน อย่างที่ข้าเห็นนางไม่ใช่คนที่ได้รับการฝึกฝนจากการค้าทาส นางดูเหมือนจะเป็นคนที่คุ้นเคยกับการเดินทางแทน”
　　หวงซวนรู้สึกกังวลเล็กน้อยกล่าวอย่างใจจดใจจ่อว่า “ถ้าอย่างนั้นจะให้บ่าวรับใช้ผู้นี้พาตัวนางออกมาเพื่อให้คุณหนูสอบถามหรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงโบกมือของนาง“ไม่ต้องรีบเลย ปล่อยไว้ก่อน แค่จับตาดูนาง ข้าต้องการดูว่านางจะลงมือด้วยตัวเองหรือไม่ถ้านางตกอยู่ในสภาพแบบนี้”
　　เมื่อทั้งสองพูดกันพวกเขาเกือบจะเข้าไปในสนามแล้ว ในเวลานี้บ่าวรับใช้ชายรีบวิ่งมาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่วิ่งเขาตะโกนว่า “คุณหนูรอก่อนขอรับ ! ”
　　ทั้งสองหยุดและมองกลับไปโดยเห็นว่าบ่าวใช้กำลังชี้นำคนอื่น เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าพวกเขาคุ้นเคยกันบ้าง “เจ้า… มาจากตำหนักจุนหรือไม่ ? ”
　　หญิงสาวโค้งคำนับทันที“ดวงตาขององค์หญิงนั้นเฉียบคม หม่อมฉันมาจากตำหนักจุนจริง ๆ เพคะ องค์ชายส่งข้ามาเรียนองค์หญิงว่าได้รับเชิญไปที่ตำหนักจุนเพื่อร่วมงานเลี้ยงครอบครัว นอกจากนี้พระองค์ยังกล่าวว่าพระองค์และองค์ชายเก้าได้ตกลงกันแล้ว และจะส่งรถม้าราชสำนักมารับท่านในตอนเย็นเจ้าค่ะ”