The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 680

　ตอนที่680 ประโยชน์ของการรู้จักผู้มีอิทธิพล
　　จาวเหลียนพักอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงมาพักหนึ่งคืนและเขาก็กวนใจนางมาหนึ่งคืน เมื่อนางไปนอนตอนกลางคืน เขาจะนั่งข้างนอกประตูของนาง ในขณะที่ท่องเที่ยวและพูดจาโผงผางโดยไม่มีที่สิ้นสุด เขาก็จะตบประตูนางอย่างไม่ยอมหยุด ไม่มีใครสามารถทำอะไรกับเขาได้
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้คิดมากไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ถ้านางไม่สามารถนอนหลับได้ภายในห้องของนาง นางก็สามารถนอนหลับได้ในมิติของนาง หลังจากเช้าวันรุ่งขึ้นนางก็พบว่าจาวเหลียนเป็นคนที่ร่าเริง นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม
　　จะต้องมีการกล่าวว่าเหตุผลที่จาวเหลียนรบกวนการทำงานของเฟิงหยูเฮงก็คือเขาต้องการที่จะขอร้องบางเรื่อง“พาข้าไปที่พระราชวังเพื่อเข้าร่วมงานเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงได้หรือไม่ ? ”
　　ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงเพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ดื่มชาจาวเหลียนนั่งข้างนางด้วยท่าทางน่าสมเพช สิ่งที่ขาดหายไปคือการโค้งคำนับ
　　เฟิงหยูเฮงรู้สึกไร้ประโยชน์อย่างแท้จริงนางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องอธิบายให้เขาฟังอย่างอดทน “ถึงแม้ว่าเฉียนโจวจะล่มสลายไปแล้ว แต่เจ้าก็ยังคงเป็นราชวงศ์คนสุดท้ายของเฉียนโจว… สิ่งที่เจ้าควรพิจารณาคืออะไร ? ” *
　　“หญิงงามคนล่าสุดที่ไม่มีใครรู้จัก”จาวเหลียนเกิดความคิดขึ้น “หญิงงามคนล่าสุดที่ไม่มีใครรู้จัก”
　　หวงซวนผู้ทำงานอยู่ข้างๆ ไม่สามารถทนฟังได้ นางต้องกล่าวออกมาและเตือนเขาว่า “ในฐานะคนที่ไม่ได้ใช้เวลาศึกษามาก ถึงแม้ข้าจะรู้ว่าคำนี้ใช้อธิบายผู้หญิง องค์ชายเหลียนมองว่าตนเองเป็นผู้หญิงหรือ ! ”
　　จาวเหลียนแก้ไขนาง“ดูสิ เพิ่งมีคนกล่าวว่าเฉียนโจวล่มสลายไปแล้ว ทำไมเจ้ายังเรียกข้าว่าองค์ชายเหลียน โปรดจำไว้ว่าในโลกนี้ไม่มีองค์ชายเหลียนอีกต่อไปแล้ว เจ้าสามารถเรียกข้าว่า… แม่นางเหลียน”
　　หวงซวนพูดไม่ออกและกลอกตาของนางยืนอยู่ด้านหลังเฟิงหยูเฮง นางไม่ต้องการให้ความสนใจกับคนผู้นี้แม้แต่น้อย
　　เฟิงหยูเฮงยังคงกล่าว“สิ่งสุดท้ายที่ดี ความหมายของข้าคือเจ้าเป็นคนที่เฉียนโจวทิ้งไว้ข้างหลัง หากไปที่งานเลี้ยงของราชวงศ์ต้าชุนอย่างเปิดเผย เจ้าไม่กลัวว่าเจ้าจะต้องเปิดเผยตัวตนของเจ้าโดยใครบางคน และถูกลากออกไปทุบตีหรอกหรือ ? ”
　　หวงซวนไม่สามารถกลั้นและพูดเสริมทันที“พวกเขาจะมุ่งเน้นไปที่การตบตีใบหน้า ! พวกเขาจะตบตีเจ้าจนกว่าเจ้าจะเสียโฉม ! ”
　　องค์ชายเหลียนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวและปิดใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว“ราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรที่เจริญแล้ว พวกเขาจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร พวกเจ้าไม่ได้พูดหรอกหรือว่าจะไม่ทุบตีใบหน้าเมื่อถูกทุบตี ? ”
　　เฟิงหยูเฮงตะคอกเล็กน้อย“นั่นไม่ใช่สำหรับคนที่ไร้ยางอาย”
　　จาวเหลียนยิ้มและไม่โกรธแม้แต่น้อยเขาเขยิบเข้ามานั่งข้าง ๆ เฟิงหยูเฮง ทั้งสองอยู่ใกล้พอที่จะให้เขาวางมือลงบนแขนของนาง และขอร้องต่อไปว่า“เสี่ยวหยา เจ้าแค่สัญญากับข้า ! ”
　　“ข้าชื่ออาเฮง”
　　“เอาล่ะอาเฮงก็อาเฮง ถ้าอย่างนั้นอาเฮงพาข้าเข้าไปในพระราชวัง ข้ารับประกันได้ว่าข้าจะไม่สร้างปัญหา แล้วข้าจะไปพบฮ่องเต้ก่อน ไปคารวะฝ่าบาทได้หรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงทำอะไรไม่ถูก“เจ้าคิดว่าสามารถเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้ง่ายดายนักหรือ ? มันมีความอ่อนไหวพอแล้วเมื่อเจ้าอยู่ในเมืองหลวงด้วยตัวตนของเจ้า หากไม่ใช่เพราะองค์ชายเก้าและข้าระงับสิ่งต่าง ๆ เจ้าคิดว่าจะเข้ามาในเขตแดนของราชวงศ์ต้าชุนได้หรือไม่ ? เชื่อฟังคำสั่ง ทำไมเจ้าถึงพยายามดิ้นรนกับคนมากมาย ? ”
　　จาวเหลียนก้มหน้าลงและกล่าวอย่างเย้ยหยัน “ข้าแค่อยากจะเข้าเฝ้าในพระราชวังเท่านั้น ? ”
　　“เข้าเฝ้าใคร? ” เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว “เจ้าต้องการที่จะเข้าเฝ้าฮ่องเต้จริง ๆ หรือ ? ”
　　“ไม่ใช่ฮ่องเต้! เสี่ยวหย… อาเฮง เจ้าจงใจพูดเช่นนี้ใช่หรือไม่ ? เจ้ารู้ดีว่าคนที่ข้าอยากพบคือเทพเซียนเช่นองค์ชายเจ็ด เจ้าแค่อยากให้ข้าสารภาพออกมา ! ”
　　เฟิงหยูเฮงก็โกรธเช่นกัน“ข้ายังจำช่วงเวลาที่เราอยู่ในเฉียนโจวได้ มีคนบอกข้าอย่างจริงจังเกี่ยวกับประสบการณ์ที่น่าขมขื่นของพวกเขา และได้รับความเห็นอกเห็นใจของข้า ข้าตกลงที่จะรักษาอาการป่วยของเจ้า ! มันคืออะไร ? เจ้าไม่ต้องการการรักษาแล้วหรือ? แทนที่จะเป็นผู้ชายที่เหมาะสม เจ้าต้องการเปลี่ยนเป็นผู้หญิงหรือ ? เจ้าคนแซ่เฟิง ไม่ว่าเจ้าต้องการที่จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่สำคัญกับข้า แต่หยุดคิดเพ้อเจ้อเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ด ! ฮะ ไม่ว่าเจ้าจะทำร้ายใคร ก็ต้องไม่ใช่พี่เจ็ด ! ” หลังจากพูดจบนางก็เกิดความคิดและนึกถึงเรื่องหนึ่ง นางจึงกล่าวต่อ “เจ้าคิดว่าท่านพ่อของข้าเป็นอย่างไร เขาสนใจเจ้า”
　　แหวะ!
　　จาวเหลียนเกือบอาเจียนออกมา“บิดาของเจ้างั้นหรือ ? น่าขยะแขยงมาก ! ไม่ดี ไม่ดี ! อาเฮง ไม่ว่าในกรณีใดเราก็เป็นสหายกัน แค่นำข้าเข้ามาไปในพระราชวังครั้งนี้เพื่อคิดถึงเรื่องที่ข้าช่วยเจ้าในเฉียนโจวได้หรือไม่ ? แค่ครั้งเดียว ในอนาคตเจ้าจะไม่ติดหนี้ข้าอีกต่อไป ได้หรือไม่ ? ” ในขณะที่เขาพูด เขาโบกมืออย่างจงใจ ให้เฟิงหยูเฮงเห็นนิ้วที่หายไปหนึ่งนิ้วของเขา
　　เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าศีรษะของนางบวมผู้ชายคนนี้ตั้งใจทำอย่างแน่นอน เขารู้ว่านางจะยอมแพ้เมื่อนางเห็นนิ้วที่หายไป ดังนั้นเขาจึงโบกมือให้นางเห็น แต่ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ การที่จาวเหลียนตัดนิ้วของเขาในวันนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้นางตกใจอย่างยิ่ง เมื่อคิดถึงตอนนี้ มันยังคงเป็นความทรงจำที่สดใหม่มาก
　　หลังจากนั้นไม่นานนางก็พยักหน้า“ลืมไปเถิด ข้าต้องเป็นหนี้เจ้าในชีวิตก่อนหน้านี้ กลับไปและเตรียมตัว ในวันงานเลี้ยงข้าจะไปรับเจ้าด้วยรถม้าของข้าเป็นการส่วนตัว”
　　จาวเหลียนทำให้เฟิงหยูเฮงตอบตกลงได้และเขากระโดดอย่างมีความสุขจากนั้นเขาก็ไม่อยากอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงอีกต่อไป เขารีบกลับไปเตรียมเสื้อผ้าของเขา เขาวิ่งไปเหมือนสายลม
　　หวงซวนมองไปที่คนที่วิ่งหนีโดยไม่ต้องกังวลกับการปรากฏตัวและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวล “เขาจะจับองค์ชายเจ็ดได้จริงหรือเจ้าค่ะ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงเผชิญกับใบหน้า“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ข้าจะตบเขาด้วยเข็มเดียว และรักษาอาการป่วยของเขา”
　　เมื่อพูดถึงจาวเหลียนหลังจากเขาออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิง เขาก็ขึ้นรถม้าแล้วกลับไป เขาต้องการที่จะกลับไปอย่างรวดเร็วและเตรียมความพร้อม เขาต้องการหาเสื้อผ้าที่สวยที่สุดของเขา ไม่ว่าเขาจะสามารถจับองค์ชายเจ็ดได้หรือไม่ องค์ชายเจ็ดก็จะตัดสินใจในวันงานเลี้ยงแน่นอน
　　รถม้าวิ่งไปตามถนนขณะที่พวกเขาหันไปทางถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของบ้านเหลียน รถม้าของพวกเขาก็ปะทะกับรถม้าอีกคันหนึ่ง เนื่องจากความเร็วสูงเกินไปจึงทำให้ม่านหน้าต่างเปิดออก จาวเหลียนจ้องมองไปข้างหน้าและไม่ได้สังเกตเห็นอะไร แต่เฟิงเฟินไดผู้ที่นั่งอยู่ในรถม้าอีกคันเห็นเขาอย่างชัดเจน
　　ตงหยิงยังเห็นจาวเหลียนและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“งดงามจริง ๆ ! ”
　　ในเรื่องนี้เฟิงเฟินไดไม่เถียงนางเพียงแต่พยักหน้า “จริง นางงดงามมากจริง ๆ งดงามกว่าเฟิงเฉินหยู นางดูดีกว่ามาก” เพียงแค่เหลือบมองอย่างรวดเร็วทำให้เฟิงเฟินไดสามารถผ่านการตัดสินเช่นนี้กับจาวเหลียน และนางก็จำได้ว่าเมื่อหลี่เฉิงมาเยี่ยม นางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม แต่ยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าสงสัยว่ามันอาจเป็นเพราะนางเกิดมางดงามเกินไปและได้รับคำชมมาตลอด ดังนั้นน้องสาวของนางจึงเป็นแบบนั้น การเรียกพี่สาวของนางว่าสามี มันเป็นเรื่องน่าเศร้าจริง ๆ ”
　　ในเวลานี้ตงหยิงยังจำเรื่องนี้ได้และกล่าวกับเฟิงเฟินไดอย่างรวดเร็วว่า“คุณหนู คุณหนูยังจำข่าวลือเกี่ยวกับองค์ชายเจ็ดที่หยุดรถม้าเพราะสาวงามคนหนึ่งในวันที่เขากลับมาที่เมืองหลวงได้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　เฟิงเฟินไดพยักหน้า“ข้าจำได้ มันแพร่กระจายไปทั่ว เห็นได้ชัดว่าความงามของผู้หญิงคนนั้นเกินกว่าธรรมชาติให้มา ถ้าหากมีการกล่าวว่าองค์ชายเจ็ดเป็นเทพเซียน ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นนางจิ้งจอก มีคนเป็นจำนวนมากที่บอกว่าเมื่อพวกเขายืนอยู่ด้วยกันพวกเขาเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกจริง ๆ ” ขณะที่นางพูด นางหยุดและตอบโต้ทันที “เป็นไปได้หรือไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเดียวกับคนนี้ ? คนที่อยู่ข้างบ้านเรา”
　　ตงหยิงพยักหน้า“ข้าถามมาแล้วเจ้าค่ะ มันคือนางจริง ๆ ”
　　“นางสนใจองค์ชายเจ็ดหรือ? ” เฟิงเฟินไดหัวเราะในทันใด “นี่เป็นเรื่องยากจริง ๆ ! องค์ชายเจ็ดคือคนประเภทนั้น เขาจะพึงใจหญิงสาวธรรมดาได้อย่างไร”
　　“ไม่จำเป็นเสมอไปเจ้าค่ะ”ตงหยิงกล่าวว่า “เมื่อคนผู้นั้นงดงามเหมือนนาง นางจะเป็นผู้หญิงธรรมดาได้อย่างไรเจ้าคะ นอกจากนี้นางกลับมาพร้อมกับคุณหนูรอง ใครจะรู้ว่านางมีภูมิหลังแบบไหน คุณหนู นางได้รับความสนใจจากองค์ชายเจ็ดคือเรื่องของนาง แต่ข้าต้องการพูดเรื่องอื่น มันเป็นบางสิ่งที่เกี่ยวข้องกับเรามากเจ้าค่ะ”
　　“หืม? ” เฟิงเฟินไดงงงวย “เรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับเรา ? เราไม่รู้จักนาง”
　　“คุณหนูสี่ไม่รู้จักนางแต่นายท่านรู้จักเจ้าค่ะ!” ตงหยิงเล่าอย่างรวดเร็วถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นกับเฟิงจินหยวน หลังจากพูดจบแล้วนางรู้สึกว่ายังไม่เพียงพอ นางยังคงพูดเกี่ยวกับเฟิงจินหยวนหยุดจาวเหลียนนอกคฤหาสน์ขององค์หญิง หลังจากพูดจบแล้วนางก็กล่าวว่า “ข้าได้ยินบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้างๆ นายท่านพูดถึงเรื่องนี้ ความเชื่อมั่นนั้นสูงมากเจ้าค่ะ”
　　เฟิงเฟินไดหน้าซีดเมื่อได้ยินสิ่งนี้มือของนางกำแน่น และไม่สามารถช่วยได้ แต่ทุบพวกเขาต่อรถม้าด้วยความโกรธ นางกล่าวว่า “ไร้ยางอายจริงๆ!”
　　ในขณะที่พวกเขาพูดรถม้าได้หยุดแล้ว คนขับด้านนอกยกผ้าม่านแล้วกล่าวว่า “คุณหนูสี่ถึงแล้วขอรับ”
　　เฟิงเฟินไดมองออกไปข้างนอกแน่นอนพวกเขามาถึงด้านนอกทางเข้าบ้านของตระกูลเฟิง มองไปข้างหน้าอีกนิดมีรถม้าจอดอยู่ด้านนอกบ้านของจาวเหลียน มันเป็นสิ่งที่เพิ่งผ่านพวกนางไป สาวงามกำลังลงจากรถม้าด้วยความช่วยเหลือจากบ่าวรับใช้ หลังจากที่เท้าของนางแตะพื้นนางก็เดินไปมุ่งหน้าเข้าไปในบ้านของนาง
　　ใครจะรู้ว่าเฟิงเฟินไดจะกล้าทำเช่นนั้นนางตะโกนไปที่บ้านของจาวเหลียน “แม่นางเหลียน ! รอสักครู่ ! ”
　　เสียงตะโกนดังมากและทำให้ตงหยิงและคนขับรถม้ากลัว แม้แต่จาวเหลียนก็ยังสะดุ้งตกใจหันมามองไม่รู้ตัว เขาชี้ไปที่ตัวเองด้วยความสับสนถามว่า “เจ้าเรียกข้าหรือ ? ”
　　เฟิงเฟินไดรีบกระโจนออกจากรถไม่แม้แต่จะรอให้บ่าวรับใช้ช่วยนางเมื่อนางออกจากรถม้า นางเกือบข้อเท้าแพลง แต่นางยืดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและเดินไปที่จาวเหลียนพร้อมกล่าวอย่างอบอุ่น “เจ้าคือแม่นางเหลียนใช่หรือไม่ ! คำร่ำลือไม่อาจสู้ตัวจริงได้ เจ้าเป็นคนที่งดงามมากจริง ๆ ”
　　จาวเหลียนขมวดคิ้วแต่เขากลับผ่อนคลายอย่างรวดเร็วอีกครั้ง ถ้าอดีตมีคนคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงเช่นนี้ เขาจะอารมณ์เสียแน่นอน แต่เมื่อเร็วๆ นี้สถานการณ์ของเขาเปลี่ยนไป เขาไม่ต้องการที่จะรักษาอาการป่วยของเขาอีกต่อไป เขาเฝ้าฝันถึงองค์ชายเจ็ดของราชวงศ์ต้าชุนมาก นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่เกลียดการเป็นที่รู้จักของคนอื่นในฐานะเด็กสาวอีกต่อไป แต่…“เจ้าเป็นใคร ? ” สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขาดึงมือของเขากลับมาทันทีและจ้องมองที่เฟิงเฟินไดโดยถามว่า “เจ้าเป็นใคร ? ”
　　ในเวลานี้ตงหยิงก็วิ่งไปด้วยแม้ว่านางจะไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณหนูของนางกำลังทำอยู่ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงเฟินไดบอกนางว่านางมีแผนอย่างแน่นอน ดังนั้นนางจึงแนะนำอย่างรวดเร็ว “แม่นางเหลียน ข้าคือคุณหนูสี่ตระกูลเฟิง ที่อยู่ติดกับบ้านของแม่นางเหลียน”
　　“โอ้”จาวเหลียนจำได้ว่า “เจ้าคือ… เฟิงเฟินได”
　　“เจ้ารู้จักข้าด้วยหรือ? ” เฟิงเฟินไดเผยให้เห็นความตกใจของนาง
　　“ข้าได้ยินมาอาเฮงพูดถึงเจ้า”จาวเหลียนไม่ประทับใจกับเฟิงเฟินไดมากเท่าที่เขาถามอย่างเยือกเย็น “ที่เจ้าเรียกข้ามีอะไรหรือไม่ ? หากมีเรื่องจะพูดก็พูดมา ข้ายุ่งอยู่”
　　เฟิงเฟินไดไม่โกรธความคิดยังคงปรากฏอยู่ในใจของนาง เมื่อไม่นานมานี้เฟิงจินหยวนไม่ชอบที่จะเอาใจเฟิงหยูเฮง ไม่ดูตัวเองว่าสำคัญ นางต้องการดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้านางสนิทสนมกับคุณหนูเหลียน ด้วยความใกล้ชิดนี้ นางจะเป็นคนแรกที่ได้รับประโยชน์จากความใกล้ชิดของนางกับผู้ที่มีอิทธิพล นางสามารถเชิญผู้คนจากบ้านข้าง ๆ มาเยี่ยมชมเป็นครั้งคราว เฟิงจินหยวนจะคิดอย่างไร ?
　　นางปิดปากแล้วยิ้มอย่างเงียบๆ นางกล่าวว่า “ข้าได้ยินว่าแม่นางเหลียนหยุดรถม้าขององค์ชายเจ็ดในวันนั้น ข้าชื่นชมเจ้าอย่างมาก แม่นางเหลียนอาจไม่รู้แต่คุณหนูสามตระกูลเฟิง, เฟิงเซียงหรูนั้นสนิทสนมกับองค์ชายเจ็ด พวกเขามีความรู้สึกเชื่อมโยงกันระหว่างทั้งสอง น่าเสียดายที่นางไม่มีพลังเช่นเดียวกับคุณหนูเหลียน ! ”
　　เมื่อคำเหล่านี้ถูกพูดออกมาแน่นอนตาของจาวเหลียนก็เบิกกว้างขึ้นในทันที