The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 686

ตอนที่686 นี่เป็นเหมือนน้องสาวของอาเฮง
　　ใครจะรู้ว่าถ้าเป็นการเคารพในงานเลี้ยงสำหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงหรือถ้าซวนเทียนยี่รู้สึกสำนึกผิดแต่ชุดก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แม้แต่ดอกไม้เล็ก ๆ ที่เขาปักลงบนสะโพกก็ดูเหมือนจะมีการเย็บอย่างจริงจัง แม้ว่าพวกมันจะไม่ได้เย็บขึ้นมาอย่างประณีต หากมีคนไม่ได้เพ่งมอง มันก็ดูดี
　　เฟิงเซียงหรูมองที่ชุดแล้วหันไปทางเสื้อผ้าบนโต๊ะนางลอบถอนใจและกล่าวกับบ่าวรับใช้ “ลืมไปเถิด ข้าจะใส่ชุดพวกนี้ ! ”
　　บ่าวรับใช้พอใจมากและทิ้งเครื่องประดับไว้ก่อนออกเดินทางชานชูช่วยนางพับชุดอีกครั้งแล้วเปิดกล่องเครื่องประดับ มันเป็นชุดเครื่องประดับศีรษะหยกสีชมพู พวกมันดูน่ารักมาก แต่ก็ไม่ได้ขาดความสง่างาม พวกมันเหมาะสมกับคุณหนูสาม “ช่างสวยเหลือเกิน” บ่าวรับใช้คนนั้นอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “องค์ชายสี่ใส่ใจอย่างชัดเจน คุณหนูควรยอมรับความรู้สึกเหล่านี้เจ้าค่ะ”
　　เฟิงเซียงหรูไม่สนใจที่จะยอมรับพวกมันหรือไม่นางเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมอย่างระมัดระวัง แต่ไม่ได้มองเสื้อผ้าที่ซวนเทียนยี่ส่งมาให้นาง
　　ชานชูต้องการที่จะพูดคำแนะนำเพิ่มเติมอีกสองสามคำแต่ในเวลานี้เสียงของเฟิงเฟินไดมาจากสนาม มันเป็นน้ำเสียงแปลก ๆ “พี่สามอยู่ข้างในหรือไม่ ? ”
　　เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วของนางเล็กน้อยนางไม่ชอบโต้ตอบกับเฟิงเฟินได สำหรับปีที่ผ่านมานางหลีกเลี่ยงถ้านางทำได้ อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ ถ้าเฟิงเฟินไดมาหานางที่เรือน ใครจะรู้ว่าเฟิงเฟินไดจะมีความคิดชั่วร้ายอะไรในครั้งนี้
　　“คุณหนูเจ้าคะ”ชานชูพูดอย่างไม่มีความสุข “ข้าจะให้พวกนางกลับไป ข้าจะบอกพวกนางว่าคุณหนูนอนหลับและไม่อยากพบใครเจ้าค่ะ”
　　“ไม่ต้อง”เฟิงเซียงหรูนั่งลงบนเก้าอี้ของนาง “การที่นางมาในวันนี้ถ้าไม่พบข้า พรุ่งนี้นางก็จะมาหาข้าใหม่ ถ้านางต้องการมาและทำให้ข้าไม่มีความสุข มันเป็นสิ่งที่ข้าไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ลืมมันไปเถิด ให้นางเข้ามา”
　　หลังจากมีการพูดกันแล้วประตูก็เปิดออกด้วย ก่อนที่ชานชูจะเชิญพวกนางเข้าไปข้างใน เฟิงเฟินไดเจรจาต่อรองแม้บ่าวใช้จะพยายามรั้งนางไว้ ในขณะเดียวกันนางก็ดุบ่าวรับใช้ที่หยาบคาย “เจ้าไม่รู้ถึงความรุนแรงของสิ่งต่าง ๆ มีที่ไหนในบ้านของข้าที่ข้าไปไม่ได้ ในบ้านนี้พวกเจ้าทุกคนกำลังกินอาหารและนอนในห้องของข้า แต่เจ้ากล้าที่จะหยุดข้าหรือ ? ”
　　บ่าวรับใช้ที่ถูกด่าก็เงียบลงขณะที่พวกนางสั่นด้วยความกลัวขณะที่มองเฟิงเซียงหรู เมื่อเฟิงเซียงหรูโบกมือนาง พวกนางถอยหลังในขณะที่รู้สึกว่ามีของหนักขึ้น
　　ชานชูยืนอยู่กับที่และไม่เคลื่อนไหวนางมองเฟิงเฟินไดอย่างระมัดระวัง เฟิงเฟินไดจ้องมองที่ด้านข้างของนาง “อะไรกัน ? เจ้าไม่เห็นว่ามีแขกมาหรือ ? ทำไมเจ้าไม่ยกน้ำชามาล่ะ”
　　เฟิงเซียงหรูไม่สามารถทนรับฟังและกล่าวว่า“บ้านเฟิงไม่ส่งเงินมาแม้แต่หนึ่งเหรียญเงินในแต่ละเดือน ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลยจากน้องสี่ ข้ามีความเป็นอยู่ที่ไม่ดีและข้าไม่มีชา หากน้องสี่กระหายน้ำ ชานชูเทน้ำเปล่าให้”
　　“เจ้าค่ะ”ซานชูออกจากเรือนอย่างมีความสุข
　　เฟิงเฟินไดกัดฟันกล่าว“เฟิงเซียงหรู อย่าได้ดีใจเกินไป แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้กินข้าวของข้า แต่ที่ดินที่เจ้าอาศัยอยู่ก็ได้รับมาจากว่าที่สามีของข้า มันจะดีที่สุดถ้าเจ้าคิดก่อนจะพูด คิดดูให้ดีว่าเจ้ามีสิทธิ์หรือไม่ ! อย่าใช้เวลาในการเรียนรู้อะไรนอกจากการกล่าววาจาไร้สาระจากเฟิงหยูเฮง”
　　เฟิงเซียงหรูโกรธมากและกล่าวอย่างไม่สุภาพมาก“ข้าไม่อยู่ที่นี่ได้อย่างไร บ้านของตระกูลเฟิงเป็นของหมั้นซึ่งองค์ชายห้ามอบให้ โฉนดเป็นชื่อของท่านพ่อ ทำไมเจ้ายังพูดว่ามันเป็นของเจ้า” เมื่อมีการคัดค้านเรื่องนี้ นางไม่ได้รอที่เฟิงเฟินไดพูดและกล่าวต่อว่า “น้องสี่ เจ้าควรชื่นชมยินดีที่ข้าไม่ได้เรียนรู้อะไรมากมายจากพี่รอง ไม่อย่างนั้นเวลาที่เจ้ามาหาเรื่องข้า มันคงเป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะจากไป หรือบางทีเจ้ารู้สึกอย่างแท้จริงว่าข้าควรเรียนรู้อีกเล็กน้อย จากนั้นข้าก็จะไปเรียนรู้ สำหรับเจ้า เจ้าควรคิดให้ดี เมื่อถึงเวลานั้นถ้าเจ้ายังคงเจ้ากี้เจ้าการอยู่ เจ้าจะอดทนต่อการแก้แค้นได้หรือไม่ ? ”
　　เมื่อคำเหล่านี้ถูกพูดออกไปแล้วจาวเหลียนก็ปรบมือให้อย่างสุดใจและกล่าวว่า “นี่เป็นเหมือนอาเฮงมาก แน่นอนเจ้ามีนิสัยเหมือนพี่สาวของเจ้า”
　　เฟิงเซียงหรูเห็นเขายืนอยู่ด้านหลังเฟิงเฟินไดอย่างไรก็ตามนางไม่เข้าใจว่าองค์ชายเหลียนแห่งเฉียนโจวมาอยู่กับเฟิงเฟินไดได้อย่างไร นางมองเขาด้วยความสับสน และเห็นเขาเดินไปหานาง เขาจับมือนางไว้อย่างอบอุ่นเขากล่าวว่า “เซียงหรู ข้ามาพบเจ้า”
　　เมื่อได้รับคำพูดเหล่านี้เฟิงเฟินไดรู้สึกว่านางไม่มีหน้าอีกต่อไป และเอ่ยออกมาอย่างกระวนกระวายใจ “พี่สาวเหลียน”
　　จาวเหลียนหันมามองนางแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณคุณหนูสี่มากที่พาข้ามาที่นี่ ข้าสามารถเห็นการต่อสู้และแผนการของตระกูลใหญ่ ข้าคิดในอดีตว่านี่เป็นสิ่งที่มีอยู่ในพระราชวังเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่าบ้านของตระกูลเฟิงก็เหมือนกับพระราชวังของฮ่องเต้”
　　เขาทำตัวแบบสบายๆ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เฟิงเฟินไดรู้สึกว่าการจ้องมองของจาวเหลียนดูมีอำนาจตามธรรมชาติ มันเป็นสิ่งที่ผู้คนไม่สามารถป้องกันและไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อฟัง มันเป็นเช่นนั้นนางก็พยักหน้าไม่รู้ตัวและเริ่มขยับเท้าของนางอย่างช้า ๆ
　　เฟิงเฟินไดตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติในตอนนี้ความปรารถนาที่จะซุบซิบของจาวเหลียนหายไปที่ไหน ? เขายังขาดความอ่อนโยนต่อผู้หญิง สิ่งที่เหลืออยู่ทั้งหมดเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ ดวงตาของเขาก็มีความตาย
　　เฟิงเฟินไดรู้ทันทีว่านางถูกหลอกลวงแทนที่จะพูดว่านางวางแผนที่จะให้คุณหนูเหลียนคนนี้เข้ามาในบ้าน มันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะบอกว่าเขาใช้นางเพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับบ้านของตระกูลเฟิง สำหรับเหตุผลที่ทำให้เฟิงเฟินไดไม่รู้จัก เหตุผลที่จาวเหลียนเข้ามาในบ้านของตระกูลเฟิงและซื้อบ้านข้าง ๆ จากนั้นก็เพราะเขาต้องการที่จะเห็นว่าคนแบบไหนที่จะทำให้เฟิงหยูเฮงโกรธมากขนาดนั้น เขาเป็นองค์ชายแห่งอาณาจักรที่ไม่มีตัวตนอีกต่อไป เฉียนโจวหายไปและสิ่งเดียวที่เขามีความสัมพันธ์ภายในเมืองหลวงคือเฟิงหยูเฮงคนเดียว กล่าวอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ได้ใช้งานและรู้สึกเหมือนทำให้เฟิงเฟินไดรู้สึกฉลาดในขณะที่ผลักนางไปที่คมมีด
　　ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้เฟิงเฟินไดหนีออกจากห้องของเฟิงเซียงหรูได้อย่างสับสน จาวเหลียนไม่ช่วยนางต่อไป เขายังคงเป็นองค์ชายและเขาก็ยังต้องแบกความต้องการของเขา มันเป็นเรื่องของการที่เขาต้องการเปิดเผยหรือไม่
　　ในห้องจาวเหลียนยังคงยึดเฟิงเซียงหรูต่อไป ในขณะที่ขอให้นางบอกเขาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับซวนเทียนฮั่ว ในเวลาเดียวกันเฟิงเฟินไดก็เตรียมที่จะไปที่ตำหนักหลี่เพื่อถามความเป็นมาของจาวเหลียน
　　วันนี้จาวเหลียนอยู่กับเฟิงเซียงหรูที่คฤหาสน์ขององค์หญิงยินดีต้อนรับซวนเทียนเก้อ, เหรินซีเฟิง และเฟิงเทียนหยูเป็นแขก
　　เป่ยฟูหรงมีสติได้ราว3 ชั่วยามต่อวัน เฟิงหยูเฮงได้ยินว่าพวกนางจะมา และบอกให้พวกนางมาเยี่ยมอย่างรวดเร็วเมื่อเป่ยฟูหรงตื่น เช่นนี้สหายที่ดีจะสามารถมีความสุขได้ด้วยกัน
　　แต่การที่จะเรียกมันว่าเป็นการรวมตัวที่ดีมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเช็ดน้ำตาขณะที่มองเป่ยฟูหรง ในขณะที่ถอนหายใจว่าชีวิตของนางนั้นขมขื่น ซวนเทียนเก้อยกย่องว่านางสามารถตัดสินใจได้อย่างถูกต้องระหว่างเฉียนโจวและราชวงศ์ต้าชุน เป็นเพราะนางไม่ได้ขายราชวงศ์ต้าชุนและไม่ขายเฟิงหยูเฮงซึ่งสามารถช่วยนางได้
　　เป่ยฟูหรงมีความชัดเจนมากในประเด็นนี้ดังนั้นนางจึงบอกซวนเทียนเก้อทันที “แม้ว่าท่านพ่อของข้าไม่ได้ถูกควบคุมอย่างลับ ๆ โดยคนของเฉียนโจว ข้าก็จะไม่เลือกเฉียนโจว อีกด้านหนึ่งคืออาณาจักรของท่านพ่อข้า ในอีกด้านหนึ่งคือครอบครัวของข้า อีกด้านหนึ่งเป็นอาณาจักรที่ข้าเติบโตขึ้นมา ในอีกด้านหนึ่งคือตระกูลของฮ่องเต้ที่ขับไล่ข้าออกมาเพื่อต่อสู้เพื่อราชบัลลังก์ ตั้งแต่ข้ารู้ความจริงนี้ ข้าไม่เคยคิดถึงมารดาคนนั้นมากนัก นาง…ไม่คู่ควร”
　　เป่ยฟูหรงยังคงอ่อนแอมากคำพูดที่นางพูดแฝงความโกรธมากแต่อ่อนแอ หลังจากคุยกันซักพักนางก็จะไอเล็กน้อย เฟิงหยูเฮงปลอบโยนทุกคน “นางจะดีขึ้นอย่างรวดเร็ว หลังจากอีกไม่กี่เดือนข้าสามารถรับประกันได้ว่านางจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระก่อนปีใหม่ แม้ว่ารูปร่างหน้าตาของนางจะไม่สามารถกู้คืนได้เต็มสิบส่วน แต่ส่วนใหญ่ก็จะหายดี”
　　เป่ยฟูหรงรู้สึกซาบซึ้งแต่นางก็รู้ว่านี่เป็นเส้นทางที่เต็มไปด้วยอันตรายที่นางเลือก หากนางทำผิดพลาดไปก่อนหน้านี้ นางจะไม่ได้สัมผัสกับฉากนี้ ไม่เพียงแต่นางจะตาย แต่บิดาของนางก็ไม่สามารถอยู่รอดได้ สหายเหล่านี้ก็คงจะต้องผิดหวัง
　　พวกนางพูดนานขึ้นเล็กน้อยในช่วงเวลานี้เหรินซีเฟิงกล่าวว่าผู้คนเริ่มเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการแต่งงาน มีคนทุกประเภท เฟิงเทียนหยูยังกล่าวว่านางมีสถานการณ์ที่คล้ายกันและมีคนที่ตระกูลชื่นชอบ บางทีเรื่องจะตัดสินใจเร็ว ๆ นี้
　　เฟิงหยูเฮงได้ยินและถอนหายใจสาวๆ ของยุคโบราณแต่งงานเร็ว มันเร็วขนาดนั้นที่พวกเขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคนประเภทใดที่พวกเขาควรชอบหรือไม่ควรชอบ แต่พวกนางถึงวัยออกเรือนแล้ว แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยแม้ว่าพวกนางจะชัดเจนเกี่ยวกับประเภทของคนที่พวกนางชอบ มันจะเป็นอย่างไร การแต่งงานในสมัยโบราณขาดเสรีภาพ ทุกอย่างถูกตัดสินโดยตระกูล ในความเป็นจริงยิ่งผู้หญิงคนหนึ่งมาจากครอบครัวที่โดดเด่น พวกเขาทำอะไรไม่ถูก
　　เป่ยฟูหรงไม่สามารถนั่งได้นานเกินไปพวกนางคุยกันซักพักหนึ่งก่อนออกเดินทาง พวกนางจะมาเยี่ยมอีกครั้งหลังจากงานเลี้ยงฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง
　　ก่อนออกเดินทางเฟิงหยูเฮงมาส่งพวกนางออกไปหลังจากช่วยเหลือเหรินซีเฟิง และซวนเทียนหยูขึ้นรถของพวกนาง ซวนเทียนเก้อก็ไม่รีบที่จะจากไป แล้วดึงนางไปที่ด้านข้างเพื่อคุยกันอีกครั้ง “อาเฮง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อวานนี้ท่านฮูหยินเหยาไปที่พระราชวัง ? ”
　　เฟิงหยูเฮงตกตะลึง“พระราชวังหรือ ? พระราชวังไหน ? ”
　　ซวนเทียนเก้อถอนหายใจ“พระราชวังเหวินซวน”
　　นางไม่แปลกใจเกินไปที่พูดว่า“นางไปพบท่านป้า”
　　อย่างไรก็ตามนางเห็นซวนเทียนเก้อส่ายหัวแล้วบอกนางว่า“การพบท่านแม่ของข้าเป็นเรื่องโกหก เป้าหมายที่แท้จริงคือการได้รับเทียบเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง”
　　เฟิงหยูเฮงสับสนในเวลานี้“นางต้องการเทียบเชิญเพื่ออะไร ? เป็นไปได้หรือไม่ว่านางต้องการเข้าไปในพระราชวัง ? นางสามารถมาถามข้าได้ ข้า…” นางไม่สามารถพาตัวเองไปจบประโยคได้ เหยาซื่อสามารถขอนางได้อย่างไร ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองได้จบลงไปในระดับนี้ ไม่มีคำทักทายที่เป็นมิตรแม้แต่น้อย ดังนั้นสิ่งที่จะพูดคืออะไร
　　เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงดูเจ็บปวดซวนเทียนเก้อกระทืบเท้าของนาง “อาเฮง มีบางอย่างที่เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อม ท่านฮูหยินเหยาไม่ต้องการเทียบเชิญให้ตัวเอง นางบอกว่าเป็นของบุตรสาวของนาง คนที่เหมือนเจ้า, เสี่ยวหยา ! ท่านแม่บอกว่านางจะช่วยในครั้งนี้ นางยังต้องการที่จะเห็นว่าเสี่ยวหยาซ่อนความคิดแบบไหนไว้ มันเป็นความคิดท่านฮูหยินเหยาเองหรือไม่ ท่านแม่บอกว่าถ้าเสี่ยวหยามีเจตนาไม่ดีท่านแม่จะไม่เมตตา แม้ว่านางจะถูกท่านฮูหยินเหยาเกลียดตลอดชีวิต ท่านแม่ก็จะกำจัดนางออกไป”
　　เฟิงหยูเฮงตกใจและรู้สึกปวดใจเล็กน้อยแต่มันก็ถูกผลักลงมาอย่างแรง
　　เหยาชิคิดว่าเสี่ยวหยาเป็นนางและนางก็ตกสู่โลกแห่งจินตนาการของนางเอง ตอนนี้จริง ๆ แล้วนางไปขอเทียบเชิญสำหรับเสี่ยวหยา นางไม่คิดว่าจะมีแผนการใด ๆ ที่นี่ เหยาซื่อไม่มีความสามารถในการวางแผนอย่างใดอย่างหนึ่ง นางกำลังเจ็บปวดอยู่ข้างใน
　　ซวนเทียนเก้อเข้าใจความรู้สึกของนางดังนั้นนางจึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเพียง แต่บอกนางว่า “มันใช้ได้ดีตราบใดที่เจ้าเข้าใจ โชคดีที่พวกเราทุกคนจะอยู่ที่นั่นในวันงานเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จะได้รับการจัดการ ข้าไม่ได้อยู่ในสภาพจิตใจที่ดีในวันนี้ และข้ากังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยง” หลังจากที่นางพูดจบนางก็ไม่ได้อยู่ต่อไป
　　เมื่อมองดูรถม้าของซวนเทียนเก้อออกไปเฟิงหยูเฮงก็กลับไปที่คฤหาสน์ของนาง สายตาของนางเกิดขึ้นเพื่อกวาดผ่านคฤหาสน์เหยา อย่างไรก็ตามนางเห็นป้าใหญ่ซูซื่อมองมาที่นาง…