The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 688

　ตอนที่688 เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต
　　หลังจากตะโกนนี้รถม้าของราชสำนักก็หยุดตรงข้ามกับรถม้าของเฟิงหยูเฮงผู้ดูแลยกม่าน และองค์ชายที่สี่, ซวนเทียนยี่ก็ออกมาจากรถม้า
　　เฟิงหยูเฮงยืนขึ้นเพื่อรับเฟิงเซียงหรูแต่ตอนนี้นางเห็นว่าองค์ชายสี่มา นางไม่สามารถหยุดริมฝีปากม้วนเป็นรอยยิ้ม ขณะที่นางนึกในใจว่าเขายังเป็นที่โปรดปราณแม้เขาจะทำความผิด
　　ก่อนที่นางจะตอบสนองซวนเทียนยี่ก็รีบประสานมือเขา “องค์หญิงจี่อัน ไม่ได้เจอกันนาน ! ” สำหรับคนที่ถูกกักบริเวณอยู่ในพระราชวังเป็นเวลานาน เขามีจิตวิญญาณที่ดี ลักษณะการพูดของเขายังไม่ได้เก้อเขินแม้แต่น้อย และมันก็ตรงไปตรงมามากขึ้น
　　เฟิงหยูเฮงแค่คิดว่าทุกคนบอกว่าการเย็บปักสามารถทำให้ทุกคนสงบลงและทำให้องค์ชายสี่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
　　ดังนั้นนางจึงโค้งคำนับเขาและกล่าวว่า“องค์ชายสี่ ยินดีที่ได้พบกันเพคะ” เมื่อทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง พวกเขาทักทายกันอย่างสุภาพและอบอุ่นโดยไม่ได้เรียกพี่สี่ และน้องสะใภ้กันอีกแล้ว แต่พวกเขาเรียกตำแหน่งกันโดยตรง มันฟังดูห่างเหิน แต่มันก็ยังดีกว่าความสนิทสนมที่น่าประหลาดใจ
　　หลังจากซวนเทียนยี่ทักทายเฟิงหยูเฮงเขาไม่ได้สนใจนางต่อไป เขากระโจนออกจากรถม้าของราชสำนักและเดินไปทางเฟิงเซียงหรู แล้วกล่าวอย่างเคารพ “ท่านอาจารย์ ลูกศิษย์มารับท่านอาจารย์ไปงานเลี้ยง”
　　เฟิงเซียงหรูขมวดคิ้วขณะก้าวถอยหลังจากนั้นนางกล่าวอย่างไม่สุภาพ “ใครบอกให้พระองค์มารับข้า รีบกลับไป ข้าจะไปกับพี่รอง ! ”
　　“ข้าจะกลับไปทำอะไรอีก”ซวนเทียนยี่โบกมือ “ในที่สุดเสด็จพ่อก็อนุญาตให้ข้าออกมาและมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้ ทำไมข้าจะกลับไปอีก ? ” ในขณะที่พูดเขามองชุดที่เฟิงเซียงหรูสวมใส่พร้อมกับเครื่องประดับศีรษะหยกสีชมพู เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจอย่างมาก “ถูกต้อง ข้ากำลังบอกว่าชุดนี้ดูดี เจ้ายังเด็กอยู่ เจ้าจะทำตัวแก่แดดได้อย่างไร”
　　แต่เดิมเฟิงเซียงหรูมีบุคลิกที่ดีและอ่อนแอเล็กน้อยแต่หลังจากสองปีหลังนางสอนการเย็บปักให้กับซวนเทียนยี่ อารมณ์ของนางก็ไม่สามารถควบคุมได้ด้วยเหตุผลบางอย่าง จนถึงจุดที่เมื่อใดก็ตามที่พวกเขาพบกัน มันจะสิ้นสุดลงในการเผชิญหน้าที่ร้อนระอุ คราวนี้ก็เหมือนกัน เมื่อคำพูดของซวนเทียนยี่หลุกออกมา นางก็ตอบโต้ทันที “พระองค์กำลังพูดว่าใครแก่แดด ? พระองค์เป็นคนแก่ ! พระองค์เป็นคนที่อายุเกิน 30 ปีแล้ว แต่พระองค์ยังไม่ทำอะไรที่เหมาะสม พระองค์ใช้เวลาในการเรียนเย็บปัก ช่างเป็นอนาคตอันสดใสอะไรเช่นนี้ ! ”
　　ซวนเทียนยี่พยายามจะปิดปากของนางแต่เฟิงเซียงหรูหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ จากนั้นเฟิงเซียงหรูก็เหยียบเท้าของเขาแล้วกล่าวว่า “ย่าคนนี้ ! ไม่อยากพูดอะไร ! ข้ามีอนาคตที่สดใสและข้ามีธุรกิจที่เหมาะสมในการจัดการ แต่ตอนนี้ข้าสามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้หรือไม่เพคะ”
　　เฟิงเซียงหรูตกใจจากนั้นนางก็จำได้ว่าเขาเป็นองค์ชาย ในอดีตเขาจัดการเรื่องที่ค่อนข้างสำคัญและเขาวางแผนที่จะรับมอบบัลลังก์ด้วยซ้ำ ในที่สุดเมื่อเขาได้รับการสอนให้เงียบ ๆ หากเขาฟื้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาเนื่องจากการยั่วยุของนาง นั่นจะไม่ใช่ความรับผิดชอบที่นางจะแบกรับได้
　　เมื่อนึกถึงเรื่องนี้นางเปลี่ยนคำพูดของนางอย่างรวดเร็ว “พระองค์เรียนรู้การเย็บปักก็ค่อนข้างดี การเย็บปักสามารถทำให้คนสงบได้ กลับไปเถิด ข้าจะไปงานเลี้ยงกับพี่รอง”
　　ซวนเทียนยี่จะอนุญาตให้นางเข้าไปในรถม้าของเฟิงหยูเฮงได้อย่างไรในขณะที่เขากล่าวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ดูที่นี่ เจ้าคืออาจารย์ของข้า นี่คือสิ่งที่ทุกคนในเมืองหลวงรู้ ครั้งนี้เสด็จพ่ออนุญาตให้ข้าออกจากตำหนักของข้าและเข้าสู่พระราชวังจักรพรรดิ ข้านำผ้าข้าปักเองโดยเฉพาะโดยหวังว่าจะขอบคุณเสด็จพ่อ ท่านอาจารย์ช่วยข้าด้วย ข้าจะช่วยส่งท่านอาจารย์เข้าไปในพระราชวังด้วยตัวเอง คำพูดนี้จะต้องถึงพระกรรณของเสด็จพ่ออย่างแน่นอน และท่านพ่อจะสามารถเห็นได้ว่าข้ามีการเปลี่ยนแปลงและรู้วิธีที่จะมีชีวิตที่เหมาะสม ในอนาคตเสด็จพ่อไม่ต้องเป็นห่วงข้าอีกต่อไป แค่ปฏิบัติต่อมันเหมือนช่วยข้าออกไป”
　　เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านางเริ่มใจอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเขาพูดถึงเรื่องนี้หลังจากคิดถึงเรื่องปีที่แล้ว ซวนเทียนยี่ก็เชื่อฟังมาก นอกจากทำงานปักแล้วเขาไม่ได้ทำอะไรอีกเลย เขาใช้เวลาทุกวันในตำหนักปิง สำหรับองค์ชาย นี่เป็นปัญหาสำหรับเขา
　　ซวนเทียนยี่โจมตีจิตใจของนางให้อ่อนลงขณะที่เหล็กร้อน“วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ทุกคนกำลังเข้าไปในพระราชวังเพื่อให้เสด็จพ่อมีความสุข หากฮ่องเต้ได้ยินว่าข้าสามารถอุทิศตัวเองอย่างเต็มที่เพื่อเรียนรู้งานปักจากเจ้าและไม่สร้างความวุ่นวาย และลดตัวลงเพื่อนำเจ้าเข้ามาในพระราชวังเป็นการส่วนตัว เสด็จพ่อจะมีความสุขมากที่ได้ยินเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือเรื่องใด ไม่ใช่เพียงหน้าที่ของเราที่จะทำให้คนมีความสุขที่สุดหรอกหรือ ! เจ้าคิดอย่างไร ? ”
　　เฟิงเซียงหรูทำอะไรไม่ได้นางไม่เคยรู้สึกว่าซวนเทียนยี่พูดได้ดีอย่างวันนี้ เขาพูดได้อย่างราบรื่นมาก และทำให้นางไม่สามารถปฏิเสธได้ นางขอโทษที่เฟิงหยูเฮง “พี่รอง ข้าขอโทษ แล้ว… ข้าต้องนั่งในรถม้าของพระองค์เจ้าค่ะ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงไม่รังเกียจและพยักหน้าด้วยรอยยิ้มโดยกล่าวว่า“เอาเลย ! เราจะพบกันในพระราชวัง”
　　“เจ้าค่ะ”เฟิงเซียงหรูโค้งคำนับก่อนเตรียมมุ่งหน้าไปในทิศทางอื่น เป็นผลให้ซวนเทียนยี่ยืนอยู่กับที่ในขณะที่นางก้าวไปข้างหน้าและเกือบชน ทำให้เฟิงเซียงหรูยกเท้าของนางขึ้นมาแล้วเตะเขา “หลีกไปให้พ้นทาง!”
　　ซวนเทียนยี่ย้ายออกไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ทำท่าให้คนขับช่วยเฟิงเซียงหรูเข้าไปในรถ เขาประสานมือไปที่เฟิงหยูเฮงและผู้คนที่ดูจากด้านข้าง “เด็กสาวนั้นไร้ความคิด เราอนุญาตให้ทุกคนเห็นบางสิ่งที่ไร้สาระ ! ไร้สาระจริง ๆ ! ”
　　เฟิงเซียงหรูหันกลับมาด้วยความโกรธและถาม“พระองค์เรียกใครว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็ก? เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต ! ”
　　“ใช่แล้ว”ซวนเทียนยี่ตกลงอย่างรวดเร็ว “เป็นอาจารย์วันหนึ่งเท่ากับเป็นบิดาชั่วชีวิต” จากนั้นเขาก็ยิ้มและเข้าไปในรถม้าของราชสำนัก
　　คนขับตั้งรถม้าปล่อยให้เฟิงหยูเฮงหัวเราะขณะนั่งอยู่หน้ารถหวงซวนถามนางว่า “คุณหนูหัวเราะอะไรเจ้าคะ ? ”
　　นางยักไหล่“ไม่มีอะไรหรอก ข้ารู้สึกว่าเจ้าไม่สามารถมองใครบางคนผ่านสายตาเดียวกันได้ เจ้าจะต้องทำการตัดสินใจของเจ้าหลังจากประสบการณ์ไม่กี่ครั้ง ยกตัวอย่างองค์ชายสี่ในวันนี้ ใครจะคิดว่าคนที่ทำงานร่วมกับคุณหนูสามในตอนนี้จะเป็นเช่นนี้ ? ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้หวงซวนรู้สึกอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่นางก็ยังคงกระตุ้นให้เฟิงหยูเฮงกลับไปในรถม้าเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกมองโดยผู้สังเกตการณ์ จากนั้นนางก็เรียกร้องให้คนขับเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเพื่อรับจาวเหลียนที่รอพวกนางอยู่ที่ทางเข้าบ้าน
　　วันนี้หลี่เฉิงไม่ได้ติดตามคนเดียวที่มากับเขาคือบ่าวรับใช้ตามปกติ จาวเหลียนสวมชุดสีแดงเหมือนเคย แต่ชุดนี้เพิ่งตัดมาใหม่ ด้วยความเย่อหยิ่งที่ผสมกับความประพฤติอันละเอียดอ่อนของเขาที่มองเห็นได้ในภาคเหนือ เสื้อผ้าให้ความรู้สึกมีเสน่ห์จากเจียงหนาน ส่วนโค้งของร่างกายนั้นสง่างามมาก และใครก็ตามที่เห็นจะต้องการมองไม่ละสายตา
　　เฟิงหยูเฮงไม่สามารถอดกลั้นได้และถามว่า“เจ้าจะไปงานเลี้ยงหรือมีส่วนร่วมในการประกวดสาวงามหรือ ? ”
　　จาวเหลียนไม่ใส่ใจกับคำพูดของนางและขยับผมของเขากลับมาเล็กน้อยก่อนจะกล่าวว่า “ข้าเห็นทุกสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น คุณหนูสามนั้นเข้ากับองค์ชายสี่ได้ดีจริง ๆ ”
　　เฟิงหยูเฮงมองเขาจากด้านข้างแล้วกล่าวว่า“ตามที่ข้าเห็น มันไม่จำเป็น เฟิงเซียงหรูไม่ชอบองค์ชายสี่”
　　“ฮะ! สิ่งต่าง ๆ เช่นความรู้สึกสามารถปลูกฝัง ! ตอนนี้นางไม่ชอบพระองค์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้นางจะไม่ชอบพระองค์ ตราบใดที่ผู้คนได้รับโอกาสมากขึ้นและได้รับแรงผลักดันในเวลาที่เหมาะสม ข้าพูดได้ว่าในฐานะพี่สาว เจ้าไม่สามารถดูสิ่งนี้ได้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเจ้า”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มและถามว่า “ทำไมเจ้าถึงสนใจเซียงหรู ? ”
　　อย่างไรก็ตามหวงซวนหยิบบทสนทนานี้ขึ้นมาและกล่าวว่า “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเหลียนไปที่บ้านของตระกูลเฟิงเมื่อไม่นานมานี้ และมันเป็นการเชื้อเชิญส่วนตัวจากคุณหนูสี่ นางจะต้องเปิดเผยความลับของบ้านของตระกูลเฟิง เจ้าเคยได้ยินหรือไม่ว่าคุณหนูสามตระกูลเฟิงครั้งหนึ่งเคยได้รับความช่วยเหลือจากองค์ชายเจ็ด มีความรู้สึกบางอย่างระหว่างสองคนนี้หรือ ? ”
　　จาวเหลียนไม่ซ่อนมันเพียงแค่กล่าวว่า“องค์ชายเจ็ดไม่เหมาะกับนาง”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“แล้วเขาจะเหมาะกับใคร ? เจ้าหรือ ? ”
　　“แน่นอน! ” จาวเหลียนคุยโม้โอ้อวด “ในเรื่องของรูปลักษณ์ พระองค์เหมาะสมกับข้า”
　　“ข้ารู้สึกว่าองค์ชายสี่เหมาะกับเจ้า”เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า
　　จาวเหลียนส่ายหัวเหมือนกลองเม็ด“ไม่ต้องการ ไม่จำเป็น ข้าไม่ชอบองค์ชายสี่”
　　“ฮะ! สามารถปลูกฝังความรู้สึกได้ ! ” เฟิงหยูเฮงคัดลอกสิ่งที่จาวเหลียนเพิ่งพูดไป “วันนี้เจ้าอาจไม่ชอบพระองค์ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้เจ้าจะไม่ชอบพระองค์ ตราบใดที่มีคนสร้างโอกาสให้กับเจ้า ในขณะที่ให้โอกาสเจ้าสองคนในช่วงเวลาวิกฤติ สิ่งนี้อาจได้ผลจริง ๆ ”
　　จาวเหลียนพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิงเขาทุ่มหินทับเท้าเท้าของเขาเอง เขาได้แต่กล้ำกลืนต่อความขมขื่นภายในเท่านั้น แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่ดี ดังนั้นเขาจึงยังคงโต้เถียงว่า “ถ้าเจ้ามีหัวใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นจริง ๆ เมื่อเราเข้าไปในพระราชวัง เจ้าต้องช่วยสร้างโอกาสให้ข้ามีโอกาสได้พูดคุยกับองค์ชายเจ็ด”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ถ้าข้ามีหัวใจนั้นจริง ๆ ข้าจะตบเจ้าอย่างแรง และรักษาอาการป่วยของเจ้า”
　　จาวเหลียนตัวสั่นและไม่กล้าส่งเสียงอีก
　　รถม้าของราชสำนักมุ่งตรงไปในทิศทางของพระราชวังเมื่อพวกเขาใกล้ถึงประตู รถม้าช้าลงอย่างรวดเร็ว ในตอนท้ายมันไม่สามารถเคลื่อนไหวต่อไปได้
　　จาวเหลียนร้องออกมา“ทำไมเราไม่เคลื่อนไหว ? ทำไมเราไม่เคลื่อนไหว ? ”
　　หวงซวนยกม่านขึ้นและมองกลับไปกล่าวว่า “มีคนจำนวนมากเกินไป รถม้าของราชสำนักไม่สามารถเข้าไปได้ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนบ้า คิดถึงเด็กที่เข้าร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวัง และพวกเขาปิดกั้นเส้นทางทั้งหมด”
　　“เช่นนั้นให้พวกเขายืนเฉยๆ ! ” จาวเหลียนคุ้นเคยกับการอยู่ในเฉียนโจว ในใจของเขาไม่มีสิ่งใดที่ยั่งยืน และรออยู่ เฟิงหยูเฮงเตือนเขา “ที่นี่คือราชวงศ์ต้าชุน หากเจ้าไม่มีความเห็นอกเห็นใจใด ๆ เพียงคิดเกี่ยวกับเวลาที่เจ้าถูกขังอยู่ในคุกที่มืดและชื้นนั้น”
　　เมื่อนางพูดอย่างนี้จาวเหลียนก็ยอมแพ้ เขาห่อเหี่ยวและไม่ได้ส่งเสียงอีก สำหรับหวงซวน นางยังคงมองไปรอบ ๆ ด้านนอกรถม้า ในขณะที่มองนางพูดกับคนขับ เฟิงหยูเฮงเริ่มให้บทเรียนกับจาวเหลียน “งานเลี้ยงสำหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม แขกผู้ชายและแขกผู้หญิงไม่สามารถเข้าทางประตูเดียวกันได้ สิ่งที่เรากำลังเข้าสู่คือประตูรุย* ซึ่งนำไปสู่พระราชวังด้านใน แขกผู้ชายจะเข้าสู่ประตูหลักนั่นคือประตูเต๋อหยาง”
　　จาวเหลียนพูดอย่างนี้“เกี่ยวกับผู้ชายที่เหนือกว่าผู้หญิง”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเฉยเมย“จริง ๆ แล้วข้าไม่เคยได้ยินผู้ชายที่เติบโตแล้วไม่เหมาะสมที่จะเป็นผู้ชาย และกลับกลายเป็นผู้หญิงมาก่อน”
　　จาวเหลียนยอมแพ้อีกครั้งและไม่สนใจนางเขายกม่านขึ้นและมองออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง โชคดีที่เขารู้ที่จะปกปิดใบหน้าของเขาด้วยม่านเพื่อหลีกเลี่ยงการเปิดเผยใบหน้าของเขาอย่างเปิดเผย
　　เมื่อม่านยกขึ้นมีการสนทนาบางส่วนที่ลอยมา เฟิงหยูเฮงได้ยินคนพูดถึงรถม้าของนางว่า “ดูสิรถม้านี้ของใคร มันสวยมาก”
　　“ดูเหมือนว่าจะทำให้ผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียวที่อยู่ในเมืองหลวงที่มีสถานะที่จะมีคือองค์หญิงหวู่หยางนางเป็นองค์หญิงในราชวงศ์นี้ สถานะของนางนั้นสูงส่งและนางก็เป็นคนที่มีจุดสนใจมาก”
　　“ไม่จำเป็น! ” มีคนเสนอความคิดเห็นที่แตกต่างกัน “องค์หญิงหวู่หยางย่อมได้รับความสนใจเป็นธรรมดา แต่ถ้าจะพูดว่าองค์หญิงหวู่หยางเป็นคนเดียวในเมืองหลวงที่จะนั่งในรถม้าแบบนี้ พวกเจ้าอย่าลืมว่ายังมีองค์ชายและองค์หญิงจี่อัน ! ”
　　——————————————————————————————————
　　*TN: รุย โชคดีหรือลางดี
　　TN:เต๋อหยาง จะเป็นคุณความดี