The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 687

　ตอนที่687 ห้องจัดเลี้ยงของเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง
　　นับตั้งแต่หลู่เหยาแต่งงานกับตระกูลเหยาเฟิงหยูเฮงไม่ได้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลเหยาบ่อย หากมีเรื่องใดเกิดขึ้นนางก็จะให้เหยาเซียนออกมาพูดคุยด้วยตัวเอง ชัดเจนว่าไม่ว่าตระกูลเหยาจะดีเพียงใด ความสัมพันธ์ของนางกับพวกเขาก็คือการพบพวกเขาสองสามครั้ง ไม่มีการสนับสนุนที่แท้จริงว่าเกี่ยวข้องกัน ผนวกกับเรื่องของหลู่เหยาเข้าไป ทำให้ทั้งสองฝ่ายรู้สึกอึดอัดใจเมื่อพบกัน ดังนั้นจึงไม่ควรพบกัน
　　แต่วันนี้ซูซื่อยืนอยู่ตรงนั้นและโบกมือให้นางหากนางจะทำราวกับว่านางมองไม่เห็นก็ยากที่จะทำเช่นนี้ เฟิงหยูเฮงก้าวในทิศทางของคฤหาสน์เหยา เมื่อนางเริ่มเคลื่อนไหว ซูซื่อก็รีบไปหานางทันที มีบ่าวรับใช้อยู่ข้างหลังนาง ถือสิ่งของในมือของนาง
　　เฟิงหยูเฮงเชิญซูซื่อเข้ามาในคฤหาสน์และเดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่หลังจากนั่งและดื่มชาแล้ว ในที่สุดซูซื่อก็กล่าวว่า “ข้าอยากจะมาตั้งแต่เช้า แต่ข้าได้ยินทหารยามบอกว่าองค์หญิงหวู่หยางและสหายมาเที่ยวที่คฤหาสน์ในปัจจุบัน ดังนั้นข้าจึงเป็นแขก คิดว่าคงเป็นการดีที่จะไม่ขัดจังหวะและกลับไปรอที่บ้าน” นางยังคงมองเฟิงหยูเฮงด้วยความรัก นอกจากความอบอุ่นและความสนิทสนม ในแววตาของนางแล้วยังมีความละอายเล็กน้อย
　　เฟิงหยูเฮงเห็นนางเช่นนี้และถอนหายใจโดยใช้ความคิดริเริ่มเพื่อปลอบใจนาง“ถ้าท่านป้าเป็นเช่นนี้เพราะเรื่องงานแต่งงานของลูกพี่ลูกน้องคนโตก็ไม่จำเป็นต้องคิดมาก ข้าไม่เคยใส่ใจ ข้าไม่สามารถอนุญาตให้ความคุ้นเคยของเราในฐานะครอบครัวหายไปได้เพราะหลู่เหยาคนเดียว”
　　“ฮะ! อาเฮงพูดถูก” ซูซื่อหันหน้าหนีและเช็ดน้ำตา จากนั้นนางก็ถอนหายใจ “จะพูดไป ตั้งแต่หลู่เหยาแต่งงานกับคฤหาสน์ เจ้าไม่เคยมาเยี่ยมและข้าก็รู้สึกเสียใจด้วย ท่านป้าอีกสองคนของเจ้าแนะนำให้ข้ามาเยี่ยมบ่อย ๆ แต่ข้าก็รู้สึกว่าข้าเป็นหนี้เจ้า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ข้าก็ไม่สามารถหยิ่งทะนงตนได้ อาเฮง ถ้าข้ารู้ว่าคนในตระกูลหลู่จงใจจะสร้างปัญหา การแต่งงานครั้งนี้ก็จะถูกยกเลิกแม้ว่าข้าจะต้องล้มเหลวกับซู่เอ๋อก็ตาม”
　　สิ่งที่นางกำลังพูดถึงคือการที่คนในตระกูลหลู่ใส่ร้ายว่าเฟิงหยูเฮงเป็นฆาตกรอย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ต้องการที่จะพูดถึงเรื่องนี้อีก นางเอ่ยว่า “ไม่ว่าในอย่างใดอาเฮงนั้นเป็นผู้เยาว์ การละเลยที่จะมาเยี่ยมเป็นความผิดของข้า ข้าทำให้ท่านป้าต้องกังวล เรื่องราวของวันนั้นผ่านไปแล้ว อย่านำมันขึ้นมาอีก ตราบใดที่ลูกพี่ลูกน้องคนโตมีชีวิตอย่างมีความสุข และเรื่องนั้นไม่บิดเบือน” นางหยุดถามครู่หนึ่งแล้วถามบางสิ่งที่นางกังวลเกี่ยวกับ “หลู่เหยาสร้างปัญหาในคฤหาสน์หรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　ซูซื่อคิดสักพักแล้วกล่าวว่า“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น นางถือว่าเป็นคนค่อนข้างเชื่อฟัง นางสามารถมาคารวะได้ทุกวัน เมื่อท่านปู่ของเจ้าอยู่ข้างใน นางจะไปด้านข้างของเขาก่อนเพื่อถามว่าเขาเป็นอย่างไรก่อนที่จะมาหาข้า ถ้าท่านปู่ของเจ้าไม่อยู่ นางจะมากินข้าวกับข้าเป็นบางครั้ง เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาข้าได้ยินมาว่านางหาสร้อยข้อมือหยกไม่เจอ นางสร้างความวุ่นวายโดยบอกว่าบ่าวรับใช้เป็นคนเอาไปและนางก็ตีบ่าวรับใช้ในเรือน แม้กระนั้นมันถูกพบในกล่องของนางเอง นางบอกว่านางเข้าใจผิด แต่มันก็น่าเสียดายสำหรับบ่าวรับใช้ในเรือนของนาง พวกนางถูกทุบตีจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ อาเฮง เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ตระกูลเหยานั้นไม่มีธรรมเนียมในการลงโทษบ่าวรับใช้ด้วยการทุบตี แม้ว่าจะมีบ่าวรับใช้ที่ไม่ดี พวกเขาจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาท่านพ่อพูดว่าทุกคนเท่าเทียมกัน แม้ว่าจะมีคนทำความผิด พวกเขาก็จะได้รับการจัดการโดยทางการแทนที่จะถูกลงโทษโดยเจ้านาย ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลู่เหยาจะทำตัวเลวทรามแม้นางจะดูเด็กและอ่อนแอ”
　　เฟิงหยูเฮงสังเกตเห็นความไม่พอใจของซูซื่อที่มีต่อหลู่เหยาและนางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “จากครอบครัวหนึ่งไปอีกครอบครัวหนึ่ง การปรับตัวไม่ใช่สิ่งที่ทำได้อย่างรวดเร็ว ในโลกนี้ไม่มีครอบครัวที่สอนบุตรในลักษณะเดียวกับที่ครอบครัวเหยาทำ ท่านป่าไม่ควรยึดถือจริงจังเกินไป ให้เวลานางอีกหน่อย บางทีในครึ่งปีนางจะสามารถคุ้นเคยกับตระกูลเหยาได้เจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อรู้สึกตกใจเล็กน้อย“อาเฮง เจ้ากำลังพูดถึงหลู่เหยาหรือไม่ ? เจ้า…ไม่ได้เกลียดนางหรือ ? ” ก่อนหน้านี้มีความรู้สึกไม่ดีทุกอย่างระหว่างหลู่เหยาและเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดว่านางจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ในวันนี้
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น“ท่านป้า นั่นจะขึ้นอยู่กับสิ่งที่ข้าตอบสนอง หากแยกออกจากตระกูลเหยา ข้าไม่ชอบหลู่เหยาแน่นอน แต่ถ้าเพิ่มตระกูลเหยาลงไปในแล้ว อาเฮงก็สามารถพูดได้ว่านางเป็นคนที่ลูกพี่ลูกน้องคนโตชอบ ไม่ว่านางจะดีหรือไม่ดีมันไม่ใช่ญาติที่มีแซ่แตกต่างกัน ชีวิตแบบไหนที่พวกเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้จะขึ้นอยู่กับโชคชะตาของพวกเขาเองเจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อเข้าใจว่า“ข้าเข้าใจสิ่งที่อาเฮงพูด แต่ในใจของข้า ข้าไม่สามารถเอาชนะเรื่องนี้ได้ ข้ารู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ไม่ได้ทำให้ซู่เอ๋ออยู่ในเส้นทางที่ดี ข้าคิดด้วยว่าบางทีข้าอาจจะกังวลตัวเองกับบุตรน้อยเกินไป ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซู่เอ๋อรู้จักหลู่เหยา ถ้าข้ารู้เร็วกว่านี้ บางทีสิ่งต่าง ๆ อาจจะไม่พัฒนาอย่างที่มันเป็น อาเฮง เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่มีเรื่อง… ข้า…” ซูซื่อเป็นทุกข์เล็กน้อยและหยุด แต่นางก็ยังคงกัดฟันและกล่าวว่า “ในวันแต่งงาน ยายจากพระราชวังมาตรวจร่างกายของหลู่เหยา ผลที่ตามมาก็คือนางบริสุทธิ์และข้าถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่อาเฮง เจ้าต้องรู้ว่าเมื่อพวกเขามาเคารพในเช้าวันที่สอง”
　　เฟิงหยูเฮงไม่ประหลาดใจเพียงแค่ถามซูซื่อ“มีอะไรเจ้าคะ?”
　　“เฮ้อ”ซูซื่อถอนหายใจ และกล่าวว่า “สำหรับข้าที่จะแต่งเข้าตระกูลเหยามีภูมิหลังเล็กน้อย ท่านพ่อในวัยเด็กของข้ายังเป็นหมอหลวงและทำงานภายใต้ท่านปู่ของเจ้า ลุงของเจ้าและข้าก็คุ้นเคยเช่นกัน ดังนั้นเราจึงแต่งงานกัน ท่านพ่อของข้าเป็นคนที่รู้จักยา แม้ว่าข้าจะไม่ใช่หมอ ข้าก็รู้จักยานิดหน่อย เลือดนั่น…ไม่ถูกต้องชัดเจน”
　　เฟิงหยูเฮงเข้าใจแล้วนางอดไม่ได้ที่จะเสียใจ หลู่เหยาจะแต่งงานกับตระกูลหมอหลวงนี้ นอกจากนี้ยังเป็นที่น่าเสียดายที่นางทำงานอย่างหนักเพื่อให้ละครเรื่องนี้ดำเนินต่อ อย่างไรก็ตามการกระทำของนางถูกพบเห็นทั้งหมด
　　“โชคดีที่ท่านป้าใจดีและซื่อสัตย์ไม่เปิดเผยนาง” เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ในความเป็นจริงหลังจากที่ทุกคนพูด และทำเพราะลูกพี่ลูกน้องคนโตยอมรับเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่เราสามารถพูดได้เจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อพยักหน้า“นั่นคือเหตุผล ข้าไม่ได้โต้เถียงกับนางที่จะเผชิญหน้ากับซู่เอ๋อ แต่แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ ข้ากังวลว่าเด็กดีอย่างซู่เอ๋อต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดนี้โดยไม่ทำอะไรเลย” นางถอนหายใจอีกครั้ง และเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตา นางโบกมือและไม่ได้กล่าวเรื่องนี้ต่อ นางมีบ่าวรับใช้ที่ถือของส่งมอบให้เฟิงหยูเฮงแทน “อีกสองวันจะเป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ข้ารู้ว่าเจ้าจะเข้าร่วมในงานเลี้ยง ดังนั้นข้าจึงรีบจัดตัดชุดให้เจ้า ข้ายังเตรียมชุดเครื่องประดับ ข้ารู้ว่าสิ่งนี้จะไม่ดีเท่าที่เจ้ามีอย่างแน่นอน ลองดูสิ ถ้าเจ้าชอบก็แค่สวมมัน ถ้าเจ้าไม่ชอบก็ปล่อยไป ทุกอย่างปกติดี” ดวงตาของซูซื่อเป็นสีแดงซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงไม่สามารถทำตัวห่างเหินและเฉยต่อไปได้ นางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและไปรับเสื้อผ้ากับเครื่องประดับ จากนั้นส่งไปที่หวงซวน จากนั้นนางก็เดินไปข้างหน้าเพื่อจับมือของซูซื่อและกล่าวว่า “ท่านป้าอย่าพูดอะไรแบบนี้เจ้าค่ะ ทุกคนรู้ว่าอาเฮงและตระกูลเฟิงเข้ากันไม่ได้ ข้าคิดว่าตระกูลเหยาเป็นครอบครัวของข้า ถ้าท่านป้าพูดเรื่องแบบนี้ ท่านป้าและอาเฮงก็จะห่างเหินกันจริง ๆ ปีหน้าข้าจะต้องแต่งงาน ข้าต้องไม่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีบ้านให้มาเยี่ยมหลังจากแต่งงานแล้วเจ้าค่ะ”
　　เมื่อนางพูดสิ่งนี้ซูซื่อรู้สึกสบายใจ นางลูบหลังอย่างรวดเร็วและเห็นด้วยซ้ำ ๆ ในเวลาเดียวกันนางจำได้ว่าเรื่องของเฟิงหยูเฮงมีอายุมากขึ้นและแต่งงาน นางเตรียมตัวที่จะอำลา “เจ้าเกิดในเดือนที่สี่ ไม่ว่าเจ้าจะนับอย่างไรก็มีเวลาเหลือน้อยกว่าหนึ่งปี หากเจ้าคิดเกี่ยวกับมัน มันค่อนข้างเร็ว ครอบครัวยังไม่ได้เตรียมการแม้แต่น้อย ข้าต้องรีบกลับไปและเริ่มเตรียมตัว ในปีหน้า อาเฮงของเราก็จะออกเรือนแล้ว ตระกูลเหยาจะต้องมีการเตรียมการที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน เจ้าสามารถผ่อนคลายได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล ป้า ๆ และลุง ๆ ของเจ้า เจ้าสามารถวางใจได้ ! ”
　　ในที่สุดก็ส่งซูซื่อกลับไปด้วยอารมณ์ที่ดีเฟิงหยูเฮงถอนหายใจและเริ่มไตร่ตรอง จากนั้นนางก็กลับไปที่เรือนของนางและพูดกับหวงซวน “ให้คนไปตรวจสอบดูว่าเหยาซู่และหลู่เหยารู้จักกันที่ไหน นี่เป็นสิ่งที่คนวางแผนหรือไม่ ? ”
　　หวงซวนพยักหน้าและถามว่า “คุณหนูคิดหรือไม่ว่าตระกูลหลู่จะทำสิ่งนี้โดยเจตนาเจ้าคะ ? ”
　　“หืมม! ” นางกล่าวด้วยความโกรธ “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ตระกูลหลู่ ข้าปฏิเสธที่จะอยู่ในโลกเดียวกับเจ้า ! ”
　　หลายวันผ่านไปและเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงในวันที่ 15 ของเดือนแปดก็มาถึง
　　งานเลี้ยงในพระราชวังแห่งนี้แตกต่างจากในปีก่อนๆตอนเที่ยงเริ่มต้อนรับแขกแล้ว เนื่องจากมีแขกมากมาย แขกผู้ชายและแขกผู้หญิงจึงนั่งแยกกันในตอนแรก แขกผู้ชายไปกับฮ่องเต้เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องของอาณาจักร ในขณะที่แขกผู้หญิงอยู่กับฮองเฮาในอุทธยานเพื่อเพลิดเพลินกับงานเลี้ยง
　　เฟิงหยูเฮงกินอาหารกลางวันเพียงไม่กี่คำก่อนจะเปลี่ยนชุดและนั่งในรถม้าของราชสำนัก เสื้อผ้าและเครื่องประดับที่นางสวมเป็นชุดของซูซื่อที่ตัดให้ ชุดสีเขียวอ่อน และมีกลีบดอกไม้ประดับประดาปก มันไม่ฉูดฉาดและดูสวยงามมาก
　　นางไม่ได้ขอชุดและเครื่องประดับมากเกินไปเหตุผลที่นางสวมสิ่งเหล่านี้คือเพื่อให้ตระกูลเหยาได้เห็น อย่างไรก็ตามนางยังคงรู้สึกดีต่อตระกูลเหยาและสนับสนุนความรู้สึกของซูซื่อในการเป็นมารดาที่รัก
　　นางไม่ได้ออกเดินทางแต่เนิ่นๆ และหยุดไว้ที่ด้านหน้าทางเข้าของคฤหาสน์เหยาอย่างจงใจ นางถามยามเฝ้าประตูว่าสมาชิกของตระกูลเหยาออกไปแล้วหรือยัง พวกเขาบอกว่าจะมีหลายคนในวันนี้ และพวกเขาจะต้องเข้าแถวเป็นเวลานาน ดังนั้นนางไม่ได้ถามอะไรอีก แล้วรีบให้รถม้าไปที่บ้านของตระกูลเฟิง นางต้องไปรับเฟิงเซียงหรู และคนแซ่เฟิงที่ส่งใครบางคนมาในตอนเช้าบอกว่านางต้องพาเขาไป
　　หวงซวนกล่าวกับเฟิงหยูเฮง“เราไม่จำเป็นต้องรีบ คุณหนูตอนนี้คุณหนูเป็นองค์หญิง ไม่จำเป็นต้องเข้าแถวกับคนอื่น เหมือนองค์หญิงหวู่หยาง เพียงแค่นำป้ายประจำตัวของคุณหนูมา และเราก็สามารถเข้าออกได้ตลอดเวลาเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่ แต่ข้าไม่ใช่องค์หญิงของราชวงศ์ วิธีที่เทียนเก้อทำหน้าที่เป็นวิธีที่นางควรทำ ไม่มีใครรู้สึกว่านางไม่ควร แต่ถ้าข้าทำอย่างที่นางทำ ข้ากลัวว่ามันจะทำให้ผู้คนประณาม”
　　เจ้านายและบ่าวรับใช้ไม่พูดต่อรถม้าของราชสำนักรีบไปยังบ้านของตระกูลเฟิง วันนี้ถนนมีชีวิตชีวามาก และมีรถม้ามุ่งหน้าไปยังพระราชวังทุกแห่ง ถนนมีคนเยอะมากและช้ามาก โชคดีที่รถม้าของราชสำนักค่อนข้างน่าประทับใจ สำหรับคนนอก มันเป็นรถม้าที่เป็นของราชสำนัก ดังนั้นพวกนางจึงไม่ช้านัก
　　หลังจากมาถึงหน้าบ้านของตระกูลเฟิงเฟิงเซียงหรูก็รออยู่ข้างนอกแต่ไม่พบเฟิงเฟินได เมื่อเห็นว่ารถม้าของเฟิงหยูเฮงกำลังจะมาถึง ใบหน้าของเฟิงเซียงหรูก็เปิดเผย รอยยิ้มในที่สุดเมื่อนางเดินไปไม่กี่ก้าว
　　แต่เมื่อรถม้าของราชสำนักมาหยุดและก่อนที่หวงซวนจะช่วยนางด้านในรถของราชสำนักอีกคันก็กำลังรีบมา ในเวลาเดียวกันคนในรถม้ากำลังตะโกน “โปรดรอสักครู่ ! คุณหนูสามโปรดรอสักครู่เจ้าค่ะ ! ”