The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 703

　　ตอนที่703 เจ้าไม่ใช่องค์หญิงจี่อัน?
　　เฟิงหยูเฮงตระหนักถึงความเป็นไปได้ว่ามีปัญหากับชุดแต่ซูซื่อมอบชุดให้นาง นางไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับซูซื่อ ดังนั้นปัญหานี้มาจากไหน ?
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและคิดอยู่พักหนึ่งนางไม่ได้สนใจแม้แต่ตอนที่ซวนเทียนเก้อ และเฟิงเซียงหรูพูดเช่นเดียวกับที่นางกล่าวว่า “ข้าจะคุยกับท่านป้าใหญ่สักหน่อย เจ้าสองคนไปข้างหน้าก่อน” หลังจากพูดอย่างนี้นางหันหลังกลับ และเดินไปทางด้านหลัง
　　เฟิงเซียงหรูมองตามด้วยความสับสนอย่างไรก็ตามซวนเทียนจเก้อดึงนางกลับมา “เราเดินต่อกันเถิด พี่รองของเจ้ามีความคิดของนางเอง หากเราติดตามนาง เราจะทำให้นางเดือดร้อน”
　　เมื่อเฟิงหยูเฮงจะไปถึงข้างซูซื่อซูซื่อดึงหลู่เหยาไปพร้อมกับกล่าวว่า “ห้องโถงสวรรค์ไม่สามารถเทียบได้กับอุทยานหลวง ท้ายที่สุดสถานที่ที่ฮูหยินและคุณหนูรวมตัวกันจะมีกฎผ่อนคลายมากขึ้น ห้องโถงสวรรค์มีขุนนางขั้นสูง องค์ชายและแม้แต่ฮ่องเต้ ทุกสิ่งที่เราพูดและทำจะต้องมีการพิจารณา เพียงจำไว้ว่าการพูดมากขึ้นจะนำไปสู่ข้อผิดพลาด ไม่ว่าคนอื่นจะทำอะไร เราแค่ต้องระวังปากของตัวเอง”
　　หลู่เหยาพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและกล่าวว่า “ลูกสะใภ้จะจำคำสอนของท่านแม่เจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อกล่าวว่า“มันไม่ถือว่าเป็นคำสอน มันเป็นเพียงการเตือน”
　　ในขณะที่แม่สะใภ้และลูกสะใภ้คุยกันวฉินซื่อและเหมียวซื่อซ่อนตัวอยู่ด้านข้าง แน่นอนพวกนางไม่ได้รู้สึกเหินห่างกับซูซื่อ แต่พวกนางไม่ชอบหลู่เหยา เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึงแล้ว ซูซื่อตบแขนของหลู่เหยา “ไปคุยกับสหายของเจ้า ข้าเห็นว่าเจ้าไม่มีโอกาสไปพบพวกนางตั้งแต่เข้ามาในพระราชวัง ข้ายึดเจ้าตลอดเวลาไม่เหมาะสม ไปเถิด ! ”
　　หลู่เหยาเหลือบมองดูที่เฟิงหยูเฮงแล้วพยักหน้าจากนั้นนางก็พูดกับซูซื่อด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณมากสำหรับความเข้าใจ ลูกสะใภ้จะไปหาสหายเพื่อพูดคุยกันซักพักก่อนที่จะมาดูแลท่านแม่เจ้าค่ะ” หลังจากพูดจบนางก็โค้งคำนับแล้วเริ่มมุ่งหน้าไปทางด้านหลัง
　　มีแต่ซูซื่อเท่านั้นที่ต้อนรับเฟิงหยูเฮงอย่างอบอุ่นและถามว่า “อาเฮง มีเรื่องอะไรหรือ ? ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังเพลิดเพลินกับการเดินเล่นกับองค์หญิงหวู่หยาง ดูเหมือนว่าเจ้าจะมาหาข้ากะทันหัน”
　　เฟิงหยูเฮงปลอบโยนนาง“ไม่มีอะไรสำคัญเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าข้าไม่สามารถทิ้งท่านป้าไว้ที่นี่ได้ ข้าควรกลับมาที่นี่และเดินไปกับท่านป้าสักพัก”
　　ทั้งสองคุยกันซักพักหนึ่งและเฟิงหยูเฮงจงใจพูดคุยเรื่องชุดขณะที่นางแกล้งทำเป็นไม่รู้ และกล่าวว่า “การตัดเย็บชุดของท่านป้าดีจริง ๆ แม้แต่องค์หญิงหวู่หยางก็ชื่นชม ชุดนี้ดูดีมากเจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อหัวเราะเมื่อได้ยินสิ่งนี้และกล่าวว่า “ข้าใช้เวลาหลายวันในการตัดชุดนี้ ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่ชอบ แต่การที่จะพูดตามความเป็นจริงการคิดถึงเด็ก ๆ ของแต่ละครอบครัวกำลังแข่งขันกันในเรื่องของความงาม ข้ารู้สึกว่าชุดนี้อาจขาดไปเล็กน้อยและไม่เป็นไปตามสถานะของเจ้า”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ไม่มีการจัดเรียงอะไรเลย ชุดนี้ตัดโดยญาติเป็นชั้นของความใกล้ชิด สิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับสถานะ ท่านป้ารู้สถานการณ์ของตระกูลเฟิงและท่านแม่ของข้าด้วย … ถ้าไม่ใช่เพื่อดูแลข้า บางทีข้าอาจจะไม่สามารถใส่ชุดที่เย็บโดยญาติได้เจ้าค่ะ”
　　เมื่อนางพูดถึงเหยาซื่อซูซื่อก็รู้สึกหมดหนทาง ทั้งสองถอนหายใจซักพัก เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ในตอนแรกข้ากังวลว่าหลู่เหยาจะอิจฉาชุดที่ท่านป้าทำให้ข้า แต่ตอนนี้ข้าเห็นนางสุภาพมากเมื่อพูดกับท่านป้า ทำให้ข้ารู้สึกสบายใจเจ้าค่ะ”
　　ซูซื่อยิ้มอย่างหงุดหงิด“เมื่อข้าตัดทำชุดเหล่านี้ แน่นอนนางก็เห็นและนางถามข้าว่าทำให้ใคร เมื่อได้ยินว่าข้าทำให้เจ้า นางก็ช่วยข้าด้วย” ซูซื่อเป็นคนที่มีน้ำใจ หากนางสามารถหลีกเลี่ยงการคิดถึงคนที่ไม่ดี นางจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยง แม้ว่านางจะมีความรู้สึกไม่ดีบางอย่างเกี่ยวกับหลู่เหยา แต่นางก็จะไม่หลีกเลี่ยงการยกย่องนางเมื่อนางทำสิ่งที่ดี “ข้าคิดถึงความใจดีนี้เมื่อนางรู้สึกเสียใจที่สร้างปัญหาให้เซียงหรูก่อนงานแต่งงาน”
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรอีกนางไม่ได้ถูกขายโดยสมรู้ร่วมคิด แต่มีความจริงบางอย่างที่วางอยู่ตรงหน้านาง ถ้านางไม่ตื่นขึ้นมานางจะเป็นคนโง่นางมั่นใจแล้วอย่างสมบูรณ์ว่ามีปัญหาเกี่ยวกับชุดของนาง และปัญหานี้เกี่ยวข้องกับหลู่เหย้าอย่างแน่นอน
　　นางกับซูซื่อพูดคุยกันซักพักก่อนจะหาข้อแก้ตัวที่จะจากไปก่อนจากไปนางมองไปที่หลู่เหยาและหลู่หยาน แม้ว่าพี่น้องทั้งสองอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่มีการสื่อสารกันแม้แต่น้อย หลู่หยานจะมองดูข้าง ๆ ด้วยการดูถูกเหยียดหยามเป็นครั้งคราวเนื่องจากใบหน้าของนางเผยให้เห็นความดูถูกเหยียดหยาม
　　อย่างรวดเร็วพวกผู้หญิงมาถึงที่ทางเข้าของห้องโถงสวรรค์ฮองเฮาก็รู้ว่าฮูหยิน และคุณหนูที่เพิ่งขี่ม้ามานั้นทำได้ไม่ดีนัก ด้วยความกลัวว่าพวกนางจะหมดสนุกกับงานเลี้ยง นางมีบ่าวรับใช้ในพระราชวังพาพวกนางไปที่ห้องโถงชั้นในเพื่อรับการดูแล เฟิงหยูเฮงใช้สิ่งนี้เพื่อหยุดพักชั่วคราว การหาสถานที่ที่ไม่มีผู้คน นางแอบเข้าไปในมิติของนางอย่างรวดเร็ว
　　เสื้อผ้าถูกถอดออกอย่างรวดเร็วดูอย่างระมัดระวังมากขึ้น ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่รอบคอ แต่เมื่อนางสัมผัสด้วยมือของนาง นางก็พบว่าดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างในปกเสื้อ ก่อนที่จะสวมใส่เสื้อผ้าเหล่านี้นางไม่ได้ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เป็นเพราะชุดนี้ซูซื่อเป็นคนให้ ความไว้วางใจที่นางมีทำให้นางไม่ทันระมัดระวังตัว นางยังลืมไปว่าตอนนี้ตระกูลเหยามีหลู่เหยาอยู่ด้วย
　　เฟิงหยูเฮงใช้กรรไกรตัดคอเสื้อทันทีมันคงจะไม่เป็นไรถ้ามันไม่ได้เปิด แต่เมื่อมันเกิดขึ้นนางก็พบว่ามีช่องว่างในคอเสื้อ
　　แต่กล่าวถึงสิ่งที่ทำให้คันไม่มากมันเป็นเพียงแค่ขนแปรงจากพู่กัน แต่สิ่งที่ทำให้นางรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้นจริง ๆ แล้วคือเข็มนับไม่ถ้วน ! ไม่ยากเลยที่จะรู้ว่าความลับเหล่านี้นำมาจากเข็มเย็บผ้า การนับอย่างระมัดระวังมีมากกว่า 20 เล่ม
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วแม้ว่าสิ่งนี้จะสังเกตไม่ได้ แต่ก็ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจ มันเป็นเช่นนั้นนางรู้สึกไม่ดีในระหว่างงานเลี้ยงนี้ นอกจากนี้ซูซื่อยังเป็นคนตัดชุดให้ด้วย ด้วยการใช้ความรู้สึกที่นางมีต่อตระกูลเหยา ซูซื่อจะไม่สามารถหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบนี้ได้ หลู่เหยา! นางมีความคิดที่ดีจริง ๆ
　　นางโยนเสื้อผ้าลงบนพื้นด้วยท่าทางโกรธก็โผล่ขึ้นมาดูเหมือนว่านางจะให้อภัยหลู่เหยามากเกินไป บางคนไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา นางทนอีกฝ่ายได้เพราะเหยาซู่ครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่าความอดทนของนางจะได้พบกับความโหดเหี้ยม ภาพที่คมชัดเปล่งประกายผ่านดวงตาของเฟิงหยูเฮง นางไม่มีแผนที่จะให้อภัยผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป !
　　นางเปลี่ยนชุดที่นางเตรียมไว้ในห้องของนางนางพบว่าไม่มีใครอยู่หลังจากที่นางออกจากมิติของนาง เฟิงหยูเฮงก็รีบไปที่ห้องโถงสวรรค์
　　ในเวลาเดียวกันเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มาถึงช้าก็มาถึงที่ห้องโถงสวรรค์ภายใต้คำแนะนำของขันทีขันทีมีท่าทางที่สับสนเล็กน้อย แต่เขาก็สุภาพกับผู้หญิงคนนี้มาก เมื่อพวกเขามาถึงผู้หญิงคนนั้นกล่าวว่า “เจ้าไปได้ ข้าจะเข้าไปเอง” ขันทีไม่ได้คิดอะไร เขาเพียงแค่คำนับแล้วถอยกลับ
　　สำหรับเด็กผู้หญิงนางไม่ได้เข้าไปในห้องโถงสวรรค์ นางกลับไปลานด้านข้างและหยุดข้างหินเล็กน้อย ด้วยมือที่ทาบหน้าอก นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ
　　นี่คือพระราชวังของฮ่องเต้ใช่หรือไม่เสี่ยวหยามองไปที่ห้องโถงสวรรค์ที่อยู่ไม่ไกล เสียงเพลงสามารถเข้าไปในหูของนางอย่างชัดเจน เป็นครั้งคราวบ่าวรับใช้ในพระราชวัง และนางรำจะเคลื่อนไหวไปรอบ ๆ หน้าห้องโถง และมันก็มีชีวิตชีวามาก
　　เสี่ยวหยาตื่นเต้นมากนี่เป็นครั้งแรกที่นางเข้ามาในพระราชวัง และนางก็มาเพราะเหยาซื่อคะยั้นคะยอนาง ความมั่นใจเล็กน้อยที่นางรวบรวมไว้ในขณะที่อยู่นอกพระราชวังนั้นถูกกำจัดไปแล้วอย่างสมบูรณ์โดยไม่เหลืออะไรเลย นางมาสาย เมื่อนางเข้าไป นางได้ยินบ่าวรับใช้จากสวนบอกว่าทุกคนไปที่คอกม้า ดังนั้นนางจึงรีบไปในทิศทางนั้น แต่เมื่อนางไปถึงที่นั่นนางได้ยินว่าฮองเฮานำทุกคนมาที่ห้องโถงสวรรค์ นางไปทันทีและพบบ่าวรับใช้ในพระราชวังเพื่อพานางไปที่ห้องโถงสวรรค์ นางไม่รู้ว่าทำไม แต่เมื่อขันทีเห็นนาง เขาก็เคารพนางมาก แม้แต่ความเคารพ และความกลัวก็มีอยู่บ้าง ตอนแรกเสี่ยวหยาคิดว่าเป็นเพราะนางสามารถเข้ามาในพระราชวังได้ ซึ่งทำให้ขันทีรู้สึกว่าสถานะของนางสูงมากซึ่งทำให้พวกเขาทำแบบนี้ แต่หลังจากนั้นนางก็พบว่านี่ไม่ใช่เรื่องนั้น เหตุผลที่พวกเขากลัวและเคารพนางก็คือนางเหมือนเฟิงหยูเฮงจริง ๆ เพราะขันทีเหล่านี้เห็นเฟิงหยูเฮงที่สนามม้าก่อนหน้านี้พร้อมกับสิ่งที่นางสวมใส่ พวกเขาไม่ได้ทำผิดพลาดทันที ในที่สุดพวกเขาก็งงงวย พวกเขาไม่กล้ายอมรับมัน
　　หลังจากเสี่ยวหยาส่งบ่าวรับใช้ในพระราชวังออกไปนางก็ไม่กล้าเข้าไปในห้องโถง นางพบลานกว้างเพื่อนั่งพักผ่อน พระราชวังของฮ่องเต้นั้นใหญ่มากจริง ๆ นางออกจากประตูรุยไปที่อุทยานหลวง จากนั้นนางก็ย้ายจากอุทยานหลวงไปยังคอกม้า และจากคอกม้าไปยังห้องโถงสวรรค์ นางไม่เคยหยุดเคลื่อนไหว และเกือบจะเหนื่อยจากการเดิน หากต้องการเข้าสู่ห้องโถงแบบนี้จะขาดมารยาทเกินไป
　　เสี่ยวหยาได้วางแผนที่จะนั่งที่นั่นเพื่อพักหนึ่งแต่ใครจะรู้ว่าก่อนที่นางจะสามารถกลั้นลมหายใจได้ นางเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านลาน นางดูจะมีอายุประมาณ 13 หรือ 14 ปี และสวมชุดสีชมพู นางสวยมาก เด็กหญิงมองอย่างไม่ตั้งใจภายในลานและเห็นเสี่ยวหยา เด็กผู้หญิงที่มองผ่านได้รับความน่ากลัว ขาของนางสั่นขณะที่นางหยุดอยู่กับทางของนาง
　　หัวใจของเสี่ยวหยากระโจนเข้าไปในลำคอของนางขณะที่นางมองเด็กสาวเดินมาหานาง จากนั้นนางก็มองนางแล้วจ้องหน้านาง หลังจากนั้นครู่หนึ่งนางถามด้วยความสับสน “องค์…องค์หญิงจี่อัน ? ท่านเปลี่ยนชุดมาหรือเพคะ ? ” หลังจากคิดไปเล็กน้อยเฟิงหยูเฮงก็เพิ่งขี่ม้ามาด้วยเหมือนกัน มีคนจำนวนมากที่จำนางได้ ดังนั้นการเปลี่ยนชุดจึงเป็นเรื่องปกติ ดังนั้นนางจึงคำนับอย่างมีความสุข “คารวะองค์หญิงจี่อันเพคะ ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้เพคะ ? ท่านไม่เข้าไปในห้องโถงหรือเพคะ ? ” แปลก นางเคยพูดกับเฟิงหยูเฮงมาพักหนึ่งแล้ว ทำไมนางถึงรู้สึกไม่คุ้นเคยในตอนนี้ ? ราวกับว่ามันเป็นคนละคน แต่มันก็ไม่สมเหตุสมผล เห็นได้ชัดว่าเป็นใบหน้าของเฟิงหยูเฮงอย่างชัดเจน
　　หลู่หยานสับสนอย่างมากแต่สิ่งนี้ไม่ปรากฏบนใบหน้าของนาง นางคว้าเสี่ยวหยาอย่างอบอุ่นมาพูดคุยกันเป็นเวลานาน เป็นผลให้ยิ่งพวกนางพูดคุยมากเท่าไหร่บรรยากาศก็ยิ่งอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ในขณะที่นางยังพูดต่อไป หญิงสาวที่นางเรียกว่าองค์หญิงจี่อันก็ดูงุนงงไร้ประโยชน์ นางสามารถได้ยินทุกอย่าง แต่ไม่ได้ให้คำตอบเดียว บุคลิกนี้แตกต่างจากของเฟิงหยูเฮงมาก แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่สนใจคนที่นางดูถูก พวกนางยังคุยด้วย
　　หลู่หยานค่อยๆ เริ่มตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อมองดูคนที่อยู่ตรงหน้านางอย่างถี่ถ้วนนางพบว่านางดูเหมือนจะผอมกว่าเฟิงหยูเฮงเล็กน้อย นางดูเหมือนจะสูงขึ้นเล็กน้อย ทรงผมก็แตกต่างกันเช่นเดียวกับการแต่งหน้า เฟิงหยูเฮงมีเวลาที่จะเปลี่ยนชุดในช่วงเวลาสั้น ๆ นางจะทำผมของนางใหม่ เปลี่ยนเครื่องประดับของนาง และแต่งหน้าด้วยเครื่องประทินผิวของนางได้อย่างไร สิ่งต่าง ๆ ออกไปมากเกินไป
　　ใบหน้าของนางกลายเป็นเคร่งขรึมในที่สุดความคิดที่กล้าหาญปรากฏขึ้นในใจของนาง “เจ้าไม่ใช่องค์หญิงจี่อันหรือ ? ”
　　เสี่ยวหยาตอบว่า“ข้าไม่เคยพูดว่าข้าเป็นองค์หญิงจี่อัน”
　　“แล้วทำไมเจ้าไม่บอกข้าในขณะที่ข้ากำลังพูดอยู่”
　　“เจ้าพูดตลอดเวลาข้าไม่มีโอกาสพูด ข้าจะปฏิเสธมันได้อย่างไร”
　　หลู่หยานตกใจมากแต่นางก็จำเรื่องได้เช่นกัน นางเคยได้ยินบิดาของนางบอกกับมารดาของนาง ดูเหมือนว่าเขาจะพูดถึงเด็กผู้หญิงที่ดูคล้ายกับองค์หญิงจี่อันได้ปรากฏตัวขึ้น และนางได้รับการยอมรับจากเหยาซื่อในฐานะบุตรสาวของนางเอง นางถูกพาตัวไปบ้านอีกหลัง…
　　“เจ้า…”หลู่หยานถามนางอย่างลังเล “เจ้าคือนางหรือ ? ”