ตอนที่ 1483 วางแผน
ทว่า…เหตุใดพี่หญิงใหญ่ถึงให้เสิ่นชิงจู๋พาอดีตจักรพรรดิองค์น้อยของแคว้นเว่ยมาที่ตงอี๋ด้วย
ไป๋ชิงเจวี๋ยนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ เขานึกถึงคำกล่าวของเสิ่นชิงจู๋ที่กล่าวว่าอดีตจักรพรรดิองค์น้อยของแคว้นเว่ยพร้อมจะตายกันไปข้างหนึ่งกับต้าเยี่ยนก็เหมือนจะเข้าใจเรื่องบางอย่างขึ้นมาบ้าง เขามองไปทางพี่สาวของตัวเองเหมือนจะเข้าใจ
“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…” ไป๋ชิงเจวี๋ยแสดงสีหน้ากระจ่างแจ้งออกมา
“อันใดเจ้าคะ หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ!” ไป๋จิ่นจื้อสงสัยยิ่งกว่าเดิม นางเบิกตากลมโตของตัวเองมองไปทางพี่หญิงใหญ่และพี่ชายเจ็ด “พี่ชายเจ็ดอย่าเล่นลิ้นกับข้าสิเจ้าคะ ท่านรีบบอกข้ามาว่าตกลงเรื่องเป็นเช่นไรกันแน่เจ้าคะ”
“ไป๋จิ่นจื้อ เฉิงหย่วนจื้อ…” ไป๋ชิงเหยียนหันไปเรียกคนทั้งคู่
เฉิงหย่วนจื้อรีบขี่ม้าไปด้านหน้า “ขอรับ!”
“พี่หญิงใหญ่” ไป๋จิ่นจื้อที่ถูกเรียกขี่ม้าไปด้านหน้าเช่นเดียวกัน
“พวกเจ้าสองคนคุมทหารพักอยู่ที่นี่เพื่อรอคำสั่งจากข้า” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบจึงหันไปทางไป๋ชิงเจวี๋ย “ตามพี่มา!”
“ขอรับ!” ไป๋ชิงเจวี๋ยรับคำจากนั้นขี่ม้าตามไป๋ชิงเหยียนไปทันที
“พี่หญิงใหญ่! พี่ชายเจ็ด!” ไป๋จิ่นจื้อขี่ม้าตามไปเล็กน้อย ทว่า เห็นเพียงฝุ่นที่ฟุ้งตลบเท่านั้น
หลู่หยวนเผิงและซือหม่าผิงที่อยู่ทางด้านหลังขี่ม้าตามขึ้นมาเช่นเดียวกัน พวกเขาเอ่ยถามไป๋จิ่นจื้อ “เกิดเรื่องอันใดขึ้นอย่างนั้นหรือ”
“ไม่รู้ ข้ารู้เพียงว่าน้องหญิงเจ็ดของข้ามาที่นี่ จากนั้นพี่หญิงใหญ่ก็สั่งให้แม่ทัพเฉิงและข้าคุมทัพรออยู่ที่นี่และจากไปพร้อมพี่ชายเจ็ด ไม่รู้ว่าพวกเขาต้องการทำสิ่งใดกันแน่!” ไป๋จิ่นจื้อขมวดคิ้วยุ่ง
“น่าจะเกี่ยวข้องกับองค์ชายเจ็ดของตงอี๋ที่มีข่าวลือว่าหลบหนีไปยังต้าโจว” ซือหม่าผิงวิเคราะห์สถานการณ์ด้วยความมีสติ “พวกเจ้าลองคิดดู เมื่อครู่ฮองเฮาของตงอี๋ให้คนมาบอกพวกเราว่าองค์ชายสองที่ก่อกบฏขึ้นครองราชย์ของตงอี๋ถูกพวกนางสังหารแล้ว ฮองเฮาของตงอี๋จะพาเหล่าขุนนางของตงอี๋ออกมาต้อนรับฝ่าบาทและกองทัพไป๋ด้วยตัวเอง แสดงว่าฮองเฮาของตงอี๋อาจทำข้อตกลงบางอย่างกับฝ่าบาทของพวกเราไว้ก่อนหน้านี้แล้ว น่าจะตกลงกันว่าจะสนับสนุนให้องค์ชายเจ็ดของแคว้นตงอี๋ผู้นี้ขึ้นครองราชย์ต่อ”
“แล้วเกี่ยวข้องอันใดกับไป๋อวี๋เซิงกัน” ไป๋จิ่นจื้อได้ยินซือหม่าผิงกล่าวเช่นนี้จึงเริ่มเข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย ทว่า เมื่อครุ่นคิดให้ดีก็ยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดอยู่ดี “เมื่อครู่พี่ชิงจู๋มาบอกว่าอวี๋เซิงบอกว่าพร้อมจะตายไปข้างหนึ่งกับต้าเยี่ยน”
เมื่อครู่ซือหม่าผิงไม่ได้อยู่ด้วยจึงไม่รู้ว่าเสิ่นชิงจู๋กล่าวสิ่งใดบ้าง เมื่อได้ยินไป๋จิ่นจื้อกล่าวเช่นนี้จึงเริ่มสงสัยขึ้นมาเช่นกัน เขารู้ว่าไป๋อวี๋เซิงคือเด็กชายที่คุณหนูเจ็ดไป๋จิ่นเซ่อช่วยชีวิตเอาไว้ ทว่า การตายไปข้างหนึ่งกับต้าเยี่ยนเกี่ยวอันใดกับไป๋อวี๋เซิงด้วย
เมื่อเห็นซือหม่าผิงขมวดคิ้วมุ่นหลู่หยวนเผิงจึงรู้สึกสะใจ “คนฉลาดอย่างซือหม่าผิงของพวกเราก็มีวันที่ไม่เข้าใจด้วยอย่างนั้นหรือ!”
“ความคิดของฝ่าบาทล้ำลึกเกินกว่าพวกเราจะคาดเดาได้ รอดูต่อไปก็คงรู้เอง!” ซือหม่าผิงกล่าว
“ข้าเห็นด้วย ต่อให้ซือหม่าผิงจะฉลาดเพียงใดก็ฉลาดสู้พี่หญิงใหญ่ของข้าไม่ได้อยู่ดี” เมื่อไป๋จิ่นจื้อได้ยินคำชมพี่หญิงใหญ่ของตัวเองจากปากของคนปากเสียอย่างซือหม่าผิงจึงพลอยรู้สึกภูมิใจไปด้วย
ไป๋จิ่นเซ่อและไป๋อวี๋เซิงรอพบไป๋ชิงเหยียนอยู่ที่ศาลานัดพบซึ่งไม่ห่างจากค่ายทหารของต้าโจวสักเท่าใดพร้อมกับหลูผิง
หลูผิงมองเห็นไป๋ชิงเหยียนขี่ม้ามาแต่ไกลจึงเดินออกมาจากศาลาและเดินลงไปต้อนรับหญิงสาวด้านล่างเนินเขา เขาทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนและเข้าไปช่วยจับเชือกม้าให้หญิงสาว “คุณหนูใหญ่ คุณชายเจ็ด!”
“ลำบากลุงผิงแล้ว!” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบก็มองไปทางศาลา นางเห็นน้องสาวของตัวเองกำลังปลอบจักรพรรดิองค์น้อยของตงอี๋อยู่จึงหันไปกล่าวกับไป๋ชิงเจวี๋ย “ไปกันเถิด”
ไป๋ชิงเจวี๋ยถือแส้ม้าเดินตามหลังไป๋ชิงเหยียนไปยังศาลาพลางกล่าวกับพี่สาวเสียงเบา “พี่หญิงใหญ่ให้เสิ่นชิงจู๋พาจักรพรรดิตงอี๋มาเพราะต้องการให้เขาขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิตงอี๋แทนหรือขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้ปิดบังน้องชายของตัวเอง นางก้าวเท้าขึ้นไปบนบันไดพลางกล่าว “จักรพรรดิต้าเยี่ยนหลอกใช้ตงอี๋ก่อปัญหาใหญ่ให้ต้าโจว ยังดีที่ต้าโจวพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ ก่อนมาที่นี่พี่คิดว่าหากปล่อยต้าเยี่ยนไปง่ายๆ ต้าเยี่ยนคงสบายเกินไป ต้าโจวควรหาปัญหาให้ต้าเยี่ยนเช่นเดียวกัน!”
ไป๋ชิงเจวี๋ยพยักหน้า “ทว่า หากเรื่องง่ายดายเช่นนั้นจริงพี่หญิงใหญ่คงไม่ลงทุนให้จักรพรรดิองค์น้อยของแคว้นเว่ยกลายเป็นจักรพรรดิของตงอี๋เช่นนี้ พี่หญิงใหญ่เดาได้ตั้งแต่แรกว่าต้าเยี่ยนจะเดินทางมาขอส่วนแบ่งใช่หรือไม่ขอรับ”
“จักรพรรดิองค์น้อยของต้าเยี่ยนเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบเกินวัย ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนยิ่งรับมือยาก…”
ไป๋ชิงเจวี๋ยได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวเช่นนี้จึงหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “พี่หญิงใหญ่กล่าวเช่นนี้จะดีหรือขอรับ…”
ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนคือสามีของพี่หญิงใหญ่ คือพี่เขยของเขา
“พี่กล่าวตามความจริง ไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวมาเกี่ยวข้องกับเรื่องแคว้น” ไป๋ชิงเหยียนแยกแยะได้เป็นอย่างดี
“ก่อนออกเดินทางมาที่นี่พี่คิดมาอย่างรอบคอบแล้ว ผู้สำเร็จราชการรู้จักพี่ดี เมื่อหานเฉิงอ๋องเกิดเรื่องขึ้นเขาต้องรู้ว่าพี่ต้องบุกทำลายล้างตงอี๋แน่นอน ผลลัพธ์ของตงอี๋มีเพียงสองอย่างเท่านั้น อย่างแรกคือแคว้นดับสูญ อีกอย่างคือต้าโจวสนับสนุนจักรพรรดิหุ่นเชิดขึ้นครองราชย์ ดังนั้นต้าเยี่ยนต้องมาแน่นอน!”
“หากต้าโจวทำลายล้างตงอี๋ต้าเยี่ยนสามารถขอส่วนแบ่งแคว้นจากพวกเราได้ หากต้าโจวสนับสนุนจักรพรรดิหุ่นเชิดขึ้นครองราชย์ก็ถือว่าต้าเยี่ยนมีส่วนช่วยเช่นเดียวกัน หากองค์ชายเจ็ดของตงอี๋ได้ขึ้นครองราชย์เป็นจักรพรรดิของตงอี๋จริงวันหน้าเขาจะรับใช้ต้าโจวอย่างจริงใจอย่างนั้นหรือ” ไป๋ชิงเหยียนเดินขึ้นไปบนบันไดพร้อมกับไป๋ชิงเจวี๋ยพลางกล่าวกับน้องชายอย่างไม่รีบร้อน “ที่สำคัญฮองเฮาของตงอี๋ไม่ใช่คนที่จะยอมตกอยู่ภายใต้อาณัติของผู้อื่น หากต้าเยี่ยนเข้ามามีส่วนร่วมด้วยฮองเฮาต้องหาทางหาผลประโยชน์เข้าตัวเองให้ได้มากที่สุดแน่นอน ต้าโจวลำบากทำสงครามขนาดนี้แล้ว พวกเราจะไม่ยอมเย็บชุดแต่งงานให้ผู้อื่นโดยที่ตัวเองไม่ได้ผลประโยชน์แน่”
“ดังนั้นพี่หญิงใหญ่จึงจะให้จักรพรรดิองค์น้อยของแคว้นเว่ยสวมรอยเป็นองค์ชายเจ็ดขึ้นครองบัลลังก์ของตงอี๋แทนใช่หรือไม่ขอรับ แคว้นเว่ยมีความแค้นฝังลึกกับต้าเยี่ยน เช่นนี้ฮองเฮาของตงอี๋ก็จะทำสิ่งใดไม่ได้อีกทั้งเป็นการทำลายแผนการของผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนด้วย” ใบหน้าของไป๋ชิงเจวี๋ยปรากฏรอยยิ้มขึ้น “หากฮองเฮาของตงอี๋ไม่ยอมล่ะขอรับ”
“เช่นนั้นก็ทำลายล้างตงอี๋ สังหารองค์ชายเจ็ด…” ไป๋ชิงเหยียนกล่าวยิ้มๆ “ฮองเฮาไม่สนใจแคว้นตงอี๋ ทว่า นางจะไม่สนใจองค์ชายเจ็ดอย่างนั้นหรือ นางเป็นคนส่งองค์ชายเจ็ดมายังต้าโจวเอง หากต้าโจวไม่ใช้ประโยชน์จากเขาก็คงน่าเสียดายแย่!”
ต้าโจวจะไม่ยอมให้ฮองเฮาของตงอี๋หลอกใช้ได้ง่ายๆ ในเมื่อนางคิดว่าตัวเองฉลาด คิดหลอกใช้ต้าโจวหาผลประโยชน์ให้บุตรชายของตัวเองนางก็ต้องเตรียมรับผลที่ตามมาให้ได้
ไป๋ชิงเจวี๋ยมองออกว่าพี่หญิงใหญ่วางแผนทุกขั้นตอนไว้อย่างมั่นคงจึงวางใจลงทันที
เมื่อเห็นพี่หญิงใหญ่และพี่ชายเจ็ดของตัวเองเดินมาถึงบันไดขั้นบนสุดของศาลาไป๋จิ่นเซ่อจึงหันไปมองไป๋อวี๋เซิงแวบหนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นทำความเคารพทั้งสอง “พี่หญิงใหญ่ พี่ชายเจ็ด…”
เมื่อไป๋อวี๋เซิงเห็นไป๋ชิงเหยียนจึงกำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น
