The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 702

　ตอนที่702 ทำให้เจ้าสับสนอย่างสิ้นเชิง
　　ทุกคนมองเฟิงหยูเฮงพลิกเปิดหนังสือเล่มเล็กๆ จากนั้นเริ่มอ่านชื่อที่เขียนไว้ พวกนางไม่ใช่ใครนอกจากคุณหนูที่พูดสิ่งเลวร้ายเกี่ยวกับเฟิงหยูเฮงที่อยู่นอกทางเข้าพระราชวัง
　　มีคนไม่มากนักแต่หลังจากที่หนังสือเล่มนี้ถูกปิดลง คนเหล่านั้นที่ถอนหายใจโล่งอกก็ถูกจู่โจมทันที เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ยังมีอีกไม่กี่ชื่อที่ข้าจะเรียก”
　　ดังนั้นทุกคนตั้งแต่องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไปจนถึงฮูหยินแห่งมณฑลหลานโจว,เจียงซื่อ รวมถึงบรรดาคนที่ยั่วยุให้นางร่ายรำมากกว่า 20 คน เมื่อเพิ่มกลุ่มก่อนหน้านี้มีการเรียกรวมทั้งหมด 35 คน มีทั้งบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่เข้าร่วม
　　เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงหยุดลงจำนวนผู้เข้าร่วมถูกกำหนดไว้ ซวนเทียนเก้อกล่าวว่า “อย่ายืนเฉย ๆ ด้วยความสับสน มาเลือกม้าตัวเองเร็ว องค์หญิงได้ขี่ม้ามานานแล้ว พวกเจ้าจะให้ข้ารอนานแค่ไหน ? ”
　　เมื่อพูดถึงองค์หญิงหยางไม่มีอะไรที่คนพวกนี้จะทำได้ พวกนางทำได้แค่กัดฟันทน !
　　แต่ฮูหยินและคุณหนูเหล่านี้ยังไม่สูงเท่าม้าดูม้าตัวสูง ไม่ต้องพูดถึงการขี่มัน พวกนางอาจไม่สามารถปีนขึ้นไปบนหลังม้าได้ สิ่งนี้จะดีได้อย่างไร
　　แต่แม้ว่าจะไม่มีอะไรที่พวกนางสามารถทำได้บ่าวรับใช้ที่คอกม้าก็มีลูกเล่นมากมาย ดังนั้นที่วางเท้าถูกนำออกมาเพื่อให้ความช่วยเหลือแก่พวกนาง ดังที่พวกนางกล่าวว่า “ฮูหยินและคุณหนู ใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อขึ้นม้าเจ้าค่ะ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของผู้ที่ต้องการใช้ข้ออ้างที่ไม่สามารถขี่ม้าได้สลายไปในที่สุด
　　ในที่สุดเมื่อพวกนางขี่ม้าพวกนางพบว่าพวกนางไม่สามารถนั่งได้อย่างมั่นคง ตราบใดที่ม้าเคลื่อนไหวแม้เล็กน้อย พวกนางก็จะเริ่มกรีดร้อง คนที่ไม่กล้ามาก ๆ ก็เริ่มร้องไห้
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วขณะมองดูพวกนางและถามด้วยความสับสน “เจ้าร้องไห้ทำไม ? เจ้าขี่ม้าได้ดีกว่าองค์หญิงผู้นี้ ในขณะร่ายรำข้าก็ยังไม่ร้องไห้ เจ้าจะร้องไห้ทำไม ? ”
　　ซวนเทียนเก้องงงวย“อาณาจักรต้าชุนก่อตั้งขึ้นบนหลังม้า เริ่มจากกลุ่มแรก มันถูกสร้างขึ้นมาหลายชั่วอายุคนโดยไม่คำนึงว่าพวกเขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ตอนนี้โลกอยู่ในความสงบแล้ว พวกเจ้าก็พากันลืมเลือนเรื่องนี้ ! ”
　　องค์หญิงหวู่หยางและองค์หญิงจี่อันต่างก็พูดเมื่อถึงตอนนั้นเด็กสาวที่ร้องไห้ก็พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ได้ แต่ความกลัวก็ยังอยู่ที่นั่น นี่เป็นครั้งแรกที่พวกนางนั่งบนหลังม้า และต้องบอกว่าพวกนางกำลังนั่งอยู่กับสิ่งมีชีวิต มันน่ากลัวมาก พวกนางไม่ได้รับอนุญาตให้ร้องไห้และหลับตาเพื่อรอความตาย
　　องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไม่คิดว่าม้าแข่งน่ากลัวเป็นพิเศษนางไม่เคยขี่ม้ามาก่อน แต่นางเคยขี่อูฐในทะเลทรายมาก่อน นั่นจะทำให้มันสูงกว่าม้า มันวิ่งได้ค่อนข้างเร็ว นางจึงไม่ตกใจกับม้ามากเกินไป ดังนั้นนางจึงถามเฟิงหยูเฮงอย่างเย่อหยิ่ง “เราจะแข่งขันได้อย่างไร ? ”
　　เฟิงหยูเฮงเปล่งเสียงของนางแล้วบอกทุกคนว่า“มันง่ายมาก วิ่งรอบสนาม 5 รอบ และเราจะดูว่าใครทำสำเร็จก่อน”
　　องค์หญิงแห่งกูซูพยักหน้า“แล้วมีรางวัลหรือไม่ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงถามว่า“รางวัลอะไร ? ”
　　“รางวัลสำหรับการแข่งม้า! ”
　　เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่มีเลย มันเหมือนกับการร่ายรำของเจ้า มันเป็นแค่ประสิทธิภาพ”
　　ผู้คนที่ได้ยินสิ่งนี้พูดไม่ออกตระหนี่ !
　　แต่เฟิงหยูเฮงยังคงต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของฮูหยินและคุณหนูดังนั้นนางจึงมีหัวหน้าอาจารย์สอนผู้เข้าร่วมถึงพื้นฐานของการขี่ม้าอย่างจริงจัง นอกจากนี้นางยังจัดให้มีบ่าวรับใช้สาวคนหนึ่งที่ทำงานกับฮูหยินและคุณหนูแต่ละคนเพื่อป้องกันพวกเขา
　　แต่ในเวลาเดียวกันนางบอกกับทุกคนว่า“อย่ารู้สึกว่าเพียงเพราะเจ้ามีใครบางคนด้านล่างเพื่อปกป้องเจ้า เจ้าจึงไม่ต้องกังวล เจ้าต้องคิดเกี่ยวกับชื่อเสียงของตระกูลเจ้า ไม่สามารถขี่ม้าได้ เจ้าล้มและต้องถูกสัมผัสโดยบ่าวรับใช้ในพระราชวัง ช่างเป็นเรื่องที่ช่างคิดผิดจริง ๆ ! ” หลังจากที่นางพูดอย่างนี้นางก็อมยิ้ม ซวนเทียนเก้อดูทั้งสองแล้วก็หันเหความสนใจของพวกนาง และทำให้ม้าของพวกนางเคลื่อนไหว ในพริบตาพวกนางก็วิ่งหนีไป
　　เมื่อหัวหน้าอาจารย์ของคอกม้าเห็นว่าเจ้านายทั้งสองได้เริ่มขึ้นแล้วเขาก็กระตุ้นให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังเริ่มตั้งม้าให้ฮูหยินและคุณหนูที่กำลังขี่ม้าอยู่ องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไม่ต้องการการปกป้องในขณะที่นางรีบไปข้างหน้าด้วยตนเอง แม้ว่านางจะไม่เคลื่อนไหวเร็วเท่ากับกลุ่มของเฟิงหยูเฮง แต่นางก็ไม่ได้เคลื่อนไหวช้า
　　เร็วมากพวกนางวิ่งจนครบรอบ แต่ก็พบว่าม้าที่ถูกขี่โดยฮูหยินและคุณหนู พวกนางช้าราวกับว่าพวกนางกำลังเคลื่อนที่ผ่านถนนที่แออัด คนที่ไม่กล้ายังไม่ชิน แต่คนที่โดดเด่นกว่าก็คุ้นเคยกับการขี่ม้าอยู่แล้ว ดังนั้นพวกนางจึงไม่ได้คิดมาก ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดพวกนางไม่ได้วางแผนที่จะแข่งขันเป็นครั้งแรกหรือครั้งที่สอง และไม่มีรางวัลจริง แค่ขี่ม้า 5 รอบก็ค่อนข้างดี ดังนั้นทั้งกลุ่มจึงขี่เป็นกลุ่ม พวกนางเริ่มคุยกัน
　　ซวนเทียนเก้อกล่าวว่า“นี่ไม่ดีเลย มันเหมือนกับการเดินผ่านตลาดบนถนน ประเด็นคืออะไร ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ที่จริงมันดูไม่เหมาะเกินไป” นางรีบไปที่หน้ากลุ่มแล้วมองย้อนกลับไป นางกล่าวว่า “ดูเหมือนว่าม้าที่ได้รับเลือกจากฮูหยินและคุณหนูจะไม่แข็งแรง องค์หญิงจี่อันและองค์หญิงหวู่หยางขี่ไป 1 รอบแล้ว แต่เจ้าเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ดูเหมือนว่าเราต้องคิดว่าทำอะไรบางอย่างที่จะกระตุ้นม้าพวกนี้ หวงซวน ! ” นางสั่งบ่าวรับใช้ของนาง “ไปดูว่าทำไมม้าพวกนั้นถึงไม่วิ่ง หากพวกมันเป็นม้าแก่ ช่วยเปลี่ยนม้าด้วย หากม้าขี้เกียจก็ใช้แส้กระตุ้น ข้าต้องการดูว่าตัวไหนไม่กล้าวิ่ง ! ”
　　เมื่อคำเหล่านี้ออกมาหวงซวนก็ไปตีม้าและตั้งให้ม้าวิ่ง
　　คนที่นั่งบนม้าส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างน่าตกใจแต่เมื่อบ่าวรับใช้ในพระราชวังสนับสนุนพวกนางจากด้านล่างจึงไม่กลัวที่จะล้ม ยิ่งไปกว่านั้นหวงซวนรู้ว่าอะไรเหมาะสมและไม่ได้ชักม้าแรงเกินไป สิ่งนี้ทำให้มั่นใจได้ว่าม้าจะไม่วิ่งเร็วเกินไป แต่จะทำให้การขี่เป็นหลุมเป็นบ่อเล็กน้อย ฮูหยินและคุณหนูจะต้องอดทนต่อความยากลำบากเล็กน้อย แต่ถ้าพูดถึงการล้มมันจะไม่ง่ายนัก
　　เมื่อสิ่งต่างๆ ดำเนินต่อไป ผู้คนจำนวนมากก็เริ่มกระเด็นกระดอนบนหลังม้า เฟิงหยูเฮงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “นี่สิดูคล้ายกับม้าแข่ง” นางจึงดึงซวนเทียนเก้อ และทั้งสองก็ยังคงวิ่งต่อไป
　　ในที่สุดทั้งสองก็จบรอบที่ห้าไม่นานองค์หญิงแห่งกูซูก็เสร็จสิ้นการแข่งขัน แต่ฮูหยินและคุณหนูยังไม่จบรอบสองเลย พวกนางเห็นว่าเฟิงหยูเฮงเสร็จสิ้นแล้วและหวังว่าการแข่งขันครั้งนี้จะจบลง แต่เมื่อพวกนางกลับไปที่จุดเริ่มต้นและกำลังเตรียมพร้อมที่จะหยุด พวกนางได้ยินเสียงฮองเฮากล่าวขึ้นว่า “ขี่ต่อให้ครบทั้งห้ารอบ องค์หญิงจี่อันไม่รู้การร่ายรำ แต่นางก็ยังคงร่ายรำจนจบการแสดง ทำไมเมื่อถึงตาเจ้า เจ้าจะไม่สามารถทนกับความลำบากได้หรือ”
　　ผู้คนได้ยินสิ่งนี้ต้องขี่ม้าต่อเช่นกัน !
　　หลังจากครบห้ารอบก้นของพวกนางเริ่มระบม ทุกคนจะต้องถูกปลดออกจากม้าโดยบ่าวรับใช้ในพระราชวังและบ่าวรับใช้ส่วนตัว หลังจากสัมผัสพื้นดินอีกครั้ง พวกนางไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ขาของพวกนางสั่นและบางคนคุกเข่าลงบนพื้นร้องไห้ว่าเจ็บปวดแค่ไหน
　　เฟิงหยูเฮงมองคนเหล่านั้นอย่างเย็นชาแต่ใครจะรู้ว่าพวกนางรู้สึกกล้าหาญหรือมีสติสัมปชัญญะทรุดตัวลงอย่างกะทันหันในขณะที่บางคนก็ตะโกนว่า “องค์หญิงจี่อันไม่ยุติธรรม ! ทำไมเราถึงเป็นคนเดียวที่ถูกเรียกชื่อ ? ท่านยังมีน้องสาวอีก 2 คน ดังนั้นทำไมพวกนางถึงไม่มีส่วนร่วมในการแข่งขัน ? ”
　　เมื่อได้ยินแบบนี้มีอีกคนเห็นด้วยทันที “ใช่แล้ว ! นี่เป็นการแก้แค้นที่จงใจอย่างชัดเจน ! ”
　　“โอ้? ” เฟิงหยูเฮงกลายเป็นคนใจกล้า “แก้แค้น ? หากบอกว่าเป็นการแก้แค้น เจ้าต้องทำสิ่งที่สมควรทำให้ถูกแก้แค้นก่อน บอกมาว่าพวกเจ้าทำอะไร ? ”
　　พวกนางทำอะไร?พวกนางกล้าพูดอย่างไร เป็นไปได้ไหมที่พวกนางจะพูดว่าพวกนางพูดเรื่องเลวร้ายเกี่ยวกับองค์หญิงจี่อันลับหลังนาง ? หรือพวกนางจะบอกว่าพวกนางต้องการเห็นองค์หญิงจี่อันถูกบังคับให้ขึ้นไปร่ายรำบนเวที หลังจากคิดมานาน พวกนางไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นพวกนางจึงก้มหน้าลง
　　แต่เฟิงหยูเฮงให้คำอธิบายเกี่ยวกับน้องสาวสองคนของนางที่ไม่ได้เข้าร่วมแข่งม้า“น้องสาวสองคนของข้าไม่ได้เข้าร่วมการแข่งม้าด้วยเหตุผลเดียวกันกับที่พวกนางไม่ได้มีส่วนร่วมในการร่ายรำ พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไม ? เจ้าต้องคิดให้ถี่ถ้วนและตระหนักว่าทำไมเจ้าถึงต้องเข้ามาในพระราชวังเพื่อมีส่วนร่วมในการแสดงเหล่านี้ ทุกคนที่นี่เป็นผู้หญิง ไม่เข้าใจอย่างลับ ๆ ในขณะที่แกล้งไม่รู้ ความคิดของเจ้าชัดเจนมาก สำหรับน้องสาวสองคนของข้า น้องสาวคนหนึ่งได้รับสิทธิ์ในการตัดสินการแต่งงานของนางเองจากเสด็จพ่อ น้องสาวอีกคนได้หมั้นกับองค์ชายในฐานะว่าที่พระชายาเอก อะไรคือจุดสำคัญของการขึ้นเวที ? ข้ากำลังทำสิ่งนี้เพื่อเจ้า สิ่งนี้จะทำให้มั่นใจได้ว่าน้องสาวของข้าจะไม่แย่งชิงกับเจ้า”
　　หลังจากที่นางพูดจบนางเห็นพวกนางมองหน้ากันอย่างหวาดกลัว ซวนเทียนเก้อกล่าวเสริมว่า “อย่าเพิ่งยืนทื่ออยู่อย่างนั้น รีบมาขอบคุณองค์หญิงจี่อัน ! ”
　　ไม่มีอะไรที่สามารถทำได้นอกจากการยอมรับภัยพิบัติครั้งนี้ไม่มีอะไรที่พวกนางสามารถทำได้ ดังนั้นพวกนางจึงคุกเข่า และคำนับกล่าวว่า “ขอบคุณองค์หญิงจี่อันมากที่แสดงความสงสารพวกเราเจ้าค่ะ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรกับพวกนางเมื่อหันไปนางก็เดินไปที่ฮองเฮาแล้วก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม “พระองค์เห็นอะไรบางอย่างที่น่าหัวเราะหรือไม่เพคะ ? ”
　　ฮองเฮาส่ายหัว“อาเฮงหนักแน่นและมีเหตุผลมาก ความเย่อหยิ่งนี้จะมาจากพวกนาง” หลังจากที่นางพูดบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่อยู่ข้างๆ นางได้เตือนนาง จากนั้นนางก็กล่าวว่า “ข่าวมาจากห้องโถงสวรรค์ เขากล่าวว่าฮ่องเต้ได้เสร็จสิ้นการพิจารณาคดีของราชสำนักแล้ว และได้เรียกให้เราไปหา”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างรวดเร็ว“คอกม้าอยู่ใกล้กับห้องโถงสวรรค์มากกว่าสวน เช่นนั้นแล้วเราก็ตรงไป ! ”
　　ฮองเฮามีความเห็นสอดคล้องกันโดยธรรมชาติดังนั้นทั้งกลุ่มจึงมุ่งหน้าไปยังห้องโถงสวรรค์ การเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนเมื่อพวกนางออกจากสวนโดยเฉพาะอย่างยิ่งฮูหยินและคุณหนูที่ต้องขี่ม้า พวกนางทุกคนเดินกะเผลกหรือพึ่งพาบ่าวรับใช้เพื่อก้าวไปข้างหน้า บนใบหน้าของพวกนาง เครื่องประทินผิวก็เริ่มหายไป ผมของพวกนางยุ่งเล็กน้อย พวกนางทั้งหมดดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่แย่มาก จิตใจของพวกนางแทบสลายจากการร้องไห้ !
　　แน่นอนคนที่ได้รับความเดือดร้อนนี้เป็นผู้ที่มาจากนอกเมืองหลวงคุณหนูจากตระกูลขุนนางในเมืองหลวงแอบหัวเราะเยาะในใจ พวกนางไม่ได้รับความทุกข์ทรมานใด ๆ จากน้ำมือขององค์หญิงจี่อัน พวกนางจะไม่ทำผิดแบบเดิมอีกต่อไป มันเป็นแค่คนเหล่านี้จากข้างนอกโดยเฉพาะพวกที่มาจากทางใต้ซึ่งพวกนางเคยได้ยินนั้นเป็นคนโง่ พวกนางมีชีวิตที่หยิ่งยโสมากกว่าในเมืองหลวง พวกนางจำเป็นต้องรู้ว่าเมืองหลวงนั้นแตกต่างจากที่อื่น ความหยาบคายและไร้เหตุผลนั้นไม่มีจุดหมาย ในเมืองหลวงมีคนหยาบคายและไร้เหตุผลมากกว่าพวกนาง เจ้าเมือง ? เจ้าเพิ่งค้นพบว่าขั้นของเจ้าต่ำหลังจากมาถึงเมืองหลวงแล้ว !
　　ชั่วครู่หนึ่งผู้คนมีความคิดทุกอย่างแต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้มีความสุขเป็นพิเศษ มันไม่มีเหตุผลอื่น ด้านหลังคอของนางยังรู้สึกคันเล็กน้อย เมื่อนางร่ายรำก่อนหน้านี้ นางเปลี่ยนชุดที่นางใส่อยู่ในปัจจุบันและการคันก็หายไปหลังจากนั้นไม่นาน แต่ตอนนี้นางเปลี่ยนชุดของนางแล้ว ขี่ม้ารอบสนาม ทำไมหลังคอของนางถึงเริ่มคันอีกครั้ง ไม่เพียงแต่จะทำให้คันแต่ยังมีอาการปวดเล็กน้อย เป็นไปได้หรือไม่ที่ชุดเหล่านี้ …