The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 699

　　ตอนที่699 ความผิดปกติที่ด้านหลังคอ
　　ถูกต้องแล้ว! แม้ว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่นับจำนวนครั้งที่นางลูบที่คอของนาง แต่คอของนางกลับรู้สึกคันมาก นางจึงพูดกับซวนเทียนเก้อ “ดูให้ข้าหน่อย ข้ารู้สึกคัน มันจะดีที่สุดถ้าไม่มีอะไรติดอยู่ที่นั่น”
　　ซวนเทียนเก้อยื่นมือออกมาเพื่อลูบหลังคอแต่ไม่รู้สึกอะไรเลย เมื่อนางลูบคอของนางเพื่อดูแม้ดึงบนปกเล็กน้อยนางไม่พบอะไรเลย นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วและกล่าวว่า “อาจจะเป็นเพราะผม ข้าปัดให้แล้ว”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ถ้าอย่างนั้นเราไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
　　นางบอกว่าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันแต่นางคันบนหลังคอของนางไม่หยุด โชคดีที่มันไม่ได้แย่เกินไป อาจแก้ไขได้ด้วยการเกาเป็นครั้งคราว และนางไม่ได้คิดมากเกินไป ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นงานเลี้ยงที่พระราชวังฮ่องเต้จัดขึ้น นางกับซวนเทียนเก้อนั่งอยู่ที่จุดสูงสุด ด้านข้างของพวกนางมีทั้งฮองเฮาและพระสนมของฮ่องเต้ หากนางลุกขึ้นเพื่อตรวจสอบว่าทำไมหลังคอของนางถึงคันก็จะรู้สึกไม่ดี ยิ่งกว่านั้นคุณหนูของตระกูลขุนนางได้เริ่มการแสดง โดยไม่ต้องมีใครพูดถึงมันและไม่มีใครเตรียมตัว ผู้นำของกลุ่มใหม่ที่ปรากฎนั้นเป็นที่รู้จักในทันทีโดยฮองเฮา “อ่า! ผู้นำของกลุ่มนี้ดูคุ้นเคยหรือไม่ ? …บุตรสาวของใต้เท้าเหว่ย ไม่ใช่บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของเขาหรอกหรือ ? ในเวลาเพียงสองปีที่ไม่ได้พบนาง นางโตขึ้นมาและทักษะการร่ายรำของนางดีขึ้นมาก”
　　เมื่อฮองเฮาเริ่มแสดงความคิดเห็นพระสนมของฮ่องเต้ทั้งหมดพร้อมด้วยบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่นั่งด้านล่างเริ่มเห็นด้วย ในขณะที่ชื่นชมคุณหนูผู้นี้จากตระกูลเหว่ย มีคุณหนูหลายคนที่เหลือเพื่อเริ่มเตรียมตัว ฮองเฮาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ งานเลี้ยงร้อยดอกไม้ พวกนางจะชื่นชมดอกไม้ได้นานแค่ไหน เพียงแค่ดูการร่ายรำไม่กี่ครั้งก็น่าเบื่ออย่างยิ่ง การที่ทุกคนมีส่วนร่วมจะทำให้บรรยากาศอบอุ่นขึ้น และไม่ทำให้ฉากนั้นเย็นชา
　　แน่นอนว่าฮองเฮาก็เข้าใจว่าการรวมตัวกันของบรรดาฮูหยินและคุณหนูในที่แห่งนี้ไม่ใช่เพียงเพื่อการมีส่วนร่วมในงานเลี้ยงในพระราชวังพวกนางทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้เพื่อเข้ามาในพระราชวัง เพื่อให้บุตรสาวของพวกนางมุ่งมั่นที่จะเป็นคนที่ดีที่สุดเพื่อให้ผู้คนได้เห็นความงามและความมั่งคั่งของพวกนาง เพื่อที่จะได้รับเลือกจากบุตรชายผู้มั่งคั่ง ขุนนางหรือองค์ชายในราชวงศ์
　　ซวนเทียนเก้อกล่าวกับเฟิงหยูเฮงว่า“คุณหนูตระกูลเหว่ยเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของมณฑลชุน มณฑลชุนเป็นมณฑลแรกทางตอนเหนือของเมืองหลวง นอกจากนี้ยังเป็นมณฑลที่มีปฏิสัมพันธ์กับเมืองหลวงมากที่สุด ด้วยเหตุนี้นางจึงสามารถจดจำได้อย่างชัดเจน”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและมองบุตรสาวของตระกูลเหว่ยอีกเล็กน้อยแต่นางก็ไม่เข้าใจมากนัก นางไม่เข้าใจการร่ายรำ นางสามารถเพลิดเพลินกับการดูเหตุการณ์ที่มีชีวิตชีวา แต่นางไม่สามารถบอกได้ว่าการร่ายรำนั้นดีหรือไม่ เฟิงหยูเฮงจะไม่แพ้ใครเมื่อพูดถึงศิลปะการต่อสู้ เมื่อพูดถึงบัณฑิต นางสามารถพูดเกี่ยวกับตำราโบราณบางอย่างได้บ้าง แต่เมื่อพูดถึงศิลปะการร่ายรำเหล่านี้ นางไม่รู้จริง ๆ ! นางสามารถเล่นพิณด้วยเพลงยอดนิยมได้ แต่การร่ายรำนั้นยากเกินไปสำหรับงาน ยิ่งนางมีอายุมากขึ้นเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถทำได้ ในอดีตตระกูลเฟิงได้เชิญอาจารย์สอนการร่ายรำมาหลายปีแล้ว นางลืมไปอย่างถี่ถ้วนจนนางจำอะไรไม่ได้เลย
　　ดังนั้นนางจึงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเชื่อฟังและเฝ้าดูการหายไปของคุณหนูของตระกูลขุนนางนางจะปรบมือพร้อมกับคนอื่น ๆ เป็นครั้งคราวซึ่งช่วยให้บรรยากาศดีขึ้น โชคดีที่อาการคันที่ด้านหลังคอของนางไม่รุนแรงมาก มันจะกลับมาเป็นปกติในบางครั้งซึ่งทำให้นางคิดว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นแค่เส้นผมที่กระตุ้นให้เกิดการคัน
　　พวกนางดูการแสดงเหล่านี้อีก1 ชั่วยาม ในช่วงเวลานี้แม้แต่ซวนเทียนเก้อก็ขึ้นไปร้องเพลง แน่นอนว่าการแสดงขององค์หญิงในพระราชวังของราชวงศ์ต้าชุน ผู้คนในปัจจุบันไม่กล้าแข่งขันกับนาง ทุกคนเข้าใจว่าชะตากรรมขององค์หญิงถูกกำหนดไว้แล้ว โดยราชวงศ์ต้าชุนมีองค์หญิงเพียงคนเดียว และแน่นอนว่านางจะเป็นส่วนหนึ่งของการแต่งงานทางการเมือง สิ่งที่ยังไม่แน่นอนคือสิ่งที่นางจะไป แต่ไม่ว่านางจะไปที่ใดก็เป็นไปไม่ได้ที่บุตร ๆ ของเจ้าหน้าที่ของราชวงศ์ต้าชุนจะเข้ามา ดังนั้นประสิทธิภาพของซวนเทียนเก้อจึงเป็นประสิทธิภาพที่แท้จริง ในคำพูดของนาง พวกนางแค่ทำให้มารดาของนางมีความสุข
　　และคนที่ขึ้นสู่สนามหลังจากซวนเทียนเก้อก็เป็นองค์หญิงเจ็ดของกูซูด้วยการร่ายรำที่สง่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูทุกคนต่างก็สับสน คุณหนูเล็ก ๆ กลายเป็นคนเขินอายในทันทีกลายเป็นเรื่องลำบากเกินกว่าที่จะดูต่อไปเมื่อเห็นองค์หญิงแห่งกูซูเปิดเผยตัวเองอย่างกล้าหาญเนื่องจากการเคลื่อนไหวของนางนั้นเร้าใจมาก
　　แต่คนที่เข้าใจกล่าวว่า“มันไม่มาก สาว ๆ ของภาคใต้มีนิสัยดุดัน ห้าวหาญอยู่เสมอ ยิ่งกว่านั้นไม่มีมนุษย์คนใดในพวกเราที่นี่ พวกเราทุกคนเป็นผู้หญิง มีอะไรต้องกลัวที่จะมอง”
　　เมื่อพูดคำเหล่านี้ผู้คนก็ยิ่งโดดเด่นยิ่งขึ้นโดยเฉพาะพวกฮูหยินจากตระกูลขุนนาง พวกนางหันกลับมามองนางแล้วจ้องมอง
　　องค์หญิงแห่งราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถแข่งขันได้แต่องค์หญิงนี้ที่มาจากกูซูนั้นแตกต่างกัน ฮูหยินบางคนได้แต่เริ่มวางแผน หากบุตรชายของตระกูลของพวกนางสามารถแต่งงานกับองค์หญิงได้ นั่นจะไม่เหมือนกับการมีกูซูเป็นเสาหลักของการสนับสนุน เช่นนั้นตระกูลของพวกนางจะเห็นการพัฒนาในตำแหน่งของพวกเขาในราชวงศ์ต้าชุน
　　แต่ก็มีคนที่มีรอดูท้ายที่สุดความประทับใจที่องค์หญิงใหญ่ของเฉียนโจวแต่งงานกับตระกูลเฟิงเมื่อนั้นก็ยังไม่ลบเลือนไปออกจากความทรงจำอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้มีองค์หญิงอีกคนจากต่างอาณาจักร เป็นเรื่องหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ผู้คนจะเปรียบเทียบกับเฉียนโจว ด้วยการเปรียบเทียบนี้มีความกังวลมากขึ้น การต้อนรับองค์หญิงต่างอาณาจักรเข้ามาในประตูของพวกเขาไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด
　　แต่ผู้คนไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดแบบนี้แต่องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไม่ได้สนใจอะไรเลยแม้แต่น้อย เมื่อนางร่ายรำ การจ้องมองของนางส่วนใหญ่จะลอยไปที่ตำแหน่งของพระสนมหยวนชู ทุกรอยยิ้มนั้นสว่างยิ่งขึ้นเมื่อหันหน้าไปมองพระสนมหยวนชู
　　แน่นอนว่าพระสนมหยวนชูไม่ใช่คนโง่นับตั้งแต่นางมาถึงงานเลี้ยงร้อยดอกไม้ องค์หญิงแห่งกูซูได้หมุนรอบตัวนาง นางจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ในภาคใต้เป็นครั้งคราวหรือถามว่าชีวิตของนางในพระราชวังกำลังดำเนินไปอย่างไร นางยังกล่าวอีกว่านางได้พบกับองค์ชายแปดที่ภาคใต้ และองค์ชายแปดได้ฝากความระลึกถึงของเขามากับนางให้กับมารดาของเขา การแสดงความเมตตาอย่างชัดเจนเช่นนี้หากพระสนมหยวนชูไม่เข้าใจ สิ่งต่าง ๆ คงจะยากเกินกว่าจะผ่านไปได้ แต่นางก็ยังคงคำนวณสิ่งต่าง ๆ ในใจของนาง ท้ายที่สุดซวนเทียนโมไม่เคยพูดถึงความปรารถนาที่จะต้อนรับองค์หญิงจากกูซูในจดหมายของเขา แต่ตอนนี้องค์หญิงสนใจ นางต้องพิจารณาบุตรชายของนาง ว่าการแต่งงานนี้จะคุ้มค่าหรือไม่
　　ในขณะที่นางกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้องค์หญิงแห่งกูซูก็เสร็จสิ้นการร่ายรำของนาง อย่างไรก็ตามนางไม่ได้ออกจากเวทีทันที แต่หลังจากที่นางแสดงความเคารพ นางก็มองไปรอบ ๆ และจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง “องค์หญิงจี่อัน ทำไมเจ้าไม่ลงมาร่ายรำ ? ”
　　การร่ายรำของเฟิงหยูเฮงเป็นเรื่องที่ทุกคนจับตามองแน่นอนมันไม่ได้เป็นเพียงเพราะองค์หญิงแห่งกูซูกล้าที่จะยั่วยุเฟิงหยูเฮง พวกนางเพียงแค่รู้สึกว่าไม่ว่าเฟิงหยูเฮงจะร่ายรำหรือไม่ก็ตาม นางเป็นคนที่คู่หมั้นแล้ว ในการพบปะเพื่อจับคู่แบบนี้ นางจะมีส่วนร่วมเพื่ออะไร ? นางจะต้องการคำชื่นชมไปทำไม ?
　　แต่องค์หญิงแห่งกูซูได้เรียกนางอย่างเปิดเผยและมีคนที่รู้สึกอยากรู้อยากเห็น พวกนางต้องการดูว่าเฟิงหยูเฮงจะจัดการกับมันอย่างไร
　　ในไม่ช้าทุกคนหันมามองเฟิงหยูเฮงอย่างไรก็ตามพวกนางพบว่านางแสดงราวกับว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องกับนาง นางยังคงจิบชาและกินผลไม้ต่อไป นางจะรับขนมเป็นครั้งคราว นางไม่ได้คิดอะไรในสิ่งที่องค์หญิงแห่งกูซูพูด
　　องค์หญิงเจ็ดไม่ชอบสิ่งที่เห็นเป็นธรรมดานอกจากนี้เฟิงหยูเฮงไม่ได้ไว้หน้านางต่อหน้าผู้คนมากมาย ซักพักนางก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อยและตะโกนด้วยความโกรธ “เฟิงหยูเฮง! เจ้าเป็นคนไร้มารยาท ! ”
　　เมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้สมาชิกของตระกูลขุนนางที่มาจากเมืองหลวงได้แต่แต่ถอนหายใจ และคิดว่าองค์หญิงแห่งกูซูคนนี้โชคไม่ดีจริง ๆ ! เหรินซีเฟิงและเฟิงเทียนหยูเริ่มถกเถียงกันว่า “อาเฮงจะจัดการกับองค์หญิงคนนั้นหรือไม่ ? เรามาวางเดิมพันกัน ! ”
　　แน่นอนการตะโกนนี้ไม่ใช่สิ่งที่เฟิงหยูเฮงทำได้เพียงแค่เพิกเฉยดังนั้นนางจึงกล่าวออกมาอย่างช้า ๆ และเตือนองค์หญิงเจ็ด “คิดถึงสถานะของเจ้าเมื่อพูดด้วย”
　　“เจ้า! ” องค์หญิงเจ็ดพูดอย่างนี้แล้วไม่รู้จะจัดการอย่างไร องค์หญิงแห่งรัฐบริวารนั้นไม่สามารถเปรียบเทียบกับตำแหน่งขององค์หญิงจากราชวงศ์ต้าชุนได้ ! นางสามารถพูดได้ว่าพื้นฐานที่ว่านางเป็นคนไร้มารยาท ? แต่ในที่สุดนางก็เป็นราชนิกูล นางสามารถปรับอารมณ์ของนางได้อย่างรวดเร็ว วางรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง นางไม่ได้พูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ นางตัดสินใจที่จะใช้น้ำเสียงที่ไม่เหมาะสมเพื่อกล่าวว่า “หลังจากมาจากที่ไกลแล้ว มีอะไรผิดปกติที่อยากเห็นการร่ายรำขององค์หญิง ! ”
　　คนที่งดงามจะสามารถกระตุ้นความรู้สึกเห็นอกเห็นใจได้เสมอสมาชิกในตระกูลขุนนางจากเมืองหลวงเข้าใจเฟิงหยูเฮงและไม่ได้เปลี่ยนข้างทันที แต่คนที่มาจากต่างมณฑลไม่สามารถยับยั้งได้อีกต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีที่มาจากภาคใต้ พวกนางสนิทสนมกับกูซูมากขึ้น พวกนางจะไม่ช่วยองค์หญิงแห่งกูซูในเวลานี้ได้อย่างไร
　　เสียงแรกที่กล่าวออกมา“การพูดสิ่งนี้จะช่วยในความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองอาณาจักร แขกที่มาจากที่ไกลมันคงไม่ดีที่จะปฏิเสธองค์หญิงเจ็ด”
　　เฟิงหยูเฮงรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นเคยเมื่อมองไปทางต้นเสียง นางพบว่ามันเป็นฮูหยินของเจ้าเมืองหลานโจว เจียงซื่อ
　　เจียงซื่อไม่กล้าเผชิญหน้ากับการจ้องมองของเฟิงหยูเฮงโดยตรงเพราะนางหันหน้าไปทางอื่นแต่คำพูดของนางเปิดทางให้คนอื่น ในไม่ช้าผู้คนก็จะได้ยินเสียงเรียกร้องให้เฟิงหยูเฮงร่ายรำ มีแม้แต่คนที่กล่าวว่า “องค์หญิงหวู่หยางก็ไปแสดง เป็นไปได้หรือไม่ว่าองค์หญิงจี่อันมองว่าตัวเองอยู่เหนือองค์หญิงหวู่หยาง ? ”
　　เมื่อคำเหล่านี้ถูกกล่าวขั้นมาซวนเทียนเก้อก็โกรธ นางต้องการที่จะพูดแทนเฟิงหยูเฮง แต่หยุดโดยเฟิงหยูเฮงซึ่งดึงนางกลับมา นางส่ายหัวเล็กน้อย จากนั้นนางก็ขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง และพระสนมของฮ่องเต้ส่วนใหญ่ก็เห็นด้วย แม้แต่ฮองเฮาก็ยังสนใจกล่าวว่า “ข้าไม่เคยเห็นอาเฮงร่ายรำมาก่อน”
　　มีคนเห็นด้วยทันทีจากด้านข้าง“ใช่ โดยปกติแล้วเราจะเห็นคุณหนูตระกูลเฟิงเคลื่อนไหวด้วยดาบและหอก และความสามารถทางการแพทย์ของนางนั้นวิเศษมาก แต่เมื่อกล่าวถึงการร่ายรำ นั่นเป็นเรื่องใหม่จริง ๆ ”
　　ซวนเทียนเก้อเหลือบตาอย่างไร้ความหมาย“คนเหล่านี้ที่ดูไม่กังวลเกี่ยวกับสิ่งที่หลุดมือไป ? อาเฮงไม่ต้องสนใจพวกนาง หากเจ้าไม่ต้องการร่ายรำ ไม่มีใครบังคับเจ้าได้”
　　สมาชิกของตระกูลเหยาเห็นด้วยว่าเฟิงหยูเฮงมีปัญหาคนอื่นไม่รู้แต่พวกนางไม่รู้ เฟิงหยูเฮงถูกส่งตัวออกจากเมืองหลวงเมื่ออายุ 9 ขวบ นางใช้เวลา 3 ปีในหมู่บ้านบนภูเขาทรุดโทรม หลังจากที่นางกลับมา ตระกูลเฟิงมีสภาพแวดล้อมที่เลวทราม และนางต้องคิดทุกวันเกี่ยวกับวิธีการมีชีวิตอยู่ นางจะรู้วิธีร่ายรำได้อย่างไร แม้ว่านางจะเรียนรู้มาก่อนอายุ 9 ขวบ แต่มันก็เป็นเพียงส่วนเล็กน้อยของสิ่งที่เด็กผู้หญิงทุกคนได้รับการสอน ตอนนี้นางอายุมากขึ้น นางต้องลืมมันไปแล้ว
　　ซูซื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดและต้องการพูดให้นางแต่เฟิงหยูเฮงก็ส่ายหัวของนาง นางบังคับให้นางต้องพูดคำของนาง
　　ซวนเทียนเก้อยังคงแนะนำนางต่อไป“อาเฮงไม่คิดต้องคิดมาก ไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจกับคนเหล่านั้น”
　　เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ใครบอกว่าข้าไม่อยากร่ายรำ ! มันไม่ใช่แค่การร่ายรำ ข้าเต็มใจอย่างยิ่ง”