ตอนที่ 712 พวกเราไร้เทียมทาน
“คุณเสียสติไปแล้วเหรอครับ!?”
สตูดิโอของอิ่งจือ จินมู่มองไปยังหลินเยวียนด้วยความตื่นตระหนก!
วันนี้หานจี้เหม่ยโทรศัพท์มาบอกว่าเทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉินทรยศต่อเหลียนเหมิง ตอนนั้นหลินเยวียนพูดว่า เขาจะถมสองหลุมนี้ด้วยตัวเอง
ทว่าในสถานการณ์ดังกล่าว ไม่ว่าจะเป็นจินมู่หรือหานจี้เหม่ยก็ไม่สามารถจริงจังกับคำพูดนี้ได้
เพราะทั้งสองรู้ดีว่า ในเวลานั้นหลินเยวียนกำลังโกรธ!
ขณะที่โกรธ คนเรามักพลั้งปากพูดออกมา บางครั้งอาจเป็นคำพูดเหลวไหลด้วยซ้ำไป
เมื่อพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา เจ้าตัวมักไม่ได้คำนึงถึงปัจจัยของความเป็นจริงโกรธหรือ
เมื่อพวกเขาสงบลงแล้วเท่านั้นจึงจะตระหนักได้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นไม่อาจเป็นไปได้ในโลกแห่งความเป็นจริง
จินมู่คิดว่าในตอนนี้หลินเยวียนน่าจะใจเย็นลงแล้ว
เขาไม่ได้เอ่ยถึงคำพูดพลั้งปากและคำพูดเหลวไหลเหล่านั้นอีก เพื่อไว้หน้าหลินเยวียน
ทว่าสิ่งที่จินมู่นึกไม่ถึงคือ หลินเยวียนโพสต์ข้อความหนึ่งซึ่งคล้ายกับการประกาศบนบล็อก โดยไม่ได้บอกกล่าวกับใครทั้งสิ้น
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนี้จะมีการ์ตูนมีอีกสองเรื่องที่สนุกกว่ากว่ามาแทนที่เทียนเหมินและเยี่ยเซินเฉิน?
นี่มันเป็นไปไม่ได้!
ปฏิกิริยาตอบสนองของจินมู่นั้นเหมือนกับชาวเน็ตทุกประการ
แม้ว่าจินมู่จะเข้าใจความหวาดกลัวของหลินเยวียนดีกว่าใครก็ตาม!
“ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้[1]”
หลินเยวียนยิงมุกที่จินมู่ไม่เข้าใจถึงสองครั้งติดต่อกัน “จงเชื่อมั่นในแสง[2]”
มาถึงขั้นนี้แล้ว!
คุณยังมีกะจิตกะใจมาล้อเล่นอีกหรือ?
จินมู่สีหน้าอมทุกข์ “ผมจะพยายามเชื่อคุณก็ได้ ผลงานสามชิ้นที่คุณภาพระดับเดียวกับนักเรียนประถมแห่งความตายน่ะ คุณอาจมีฝีมือทำเรื่องแบบนี้ได้จริง แต่ไม่ใช่ภายในหนึ่งสัปดาห์!”
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น”
ครั้งนี้หลินเยวียนไม่ได้ล้อเล่น เขาเรียกหลัวเวยและผู้ช่วยเข้ามา
พรึบๆๆ !
สายตาของทุกคนจับจ้องไปยังหลินเยวียน
ทุกคนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่อาจารย์อิ่งจือประกาศลงบนบล็อก
ชั่วขณะนั้น ทุกคนต่างมีความรู้สึกซับซ้อน
การ์ตูนคืออาชีพของทุกคน ดังนั้นทุกคนจึงรู้ว่าคำพูดเหล่านั้นของอาจารย์อิ่งจือไม่สามารถทำได้จริง
บางทีอาจารย์อิ่งจืออาจไม่รู้ตัว…
ตอนนี้เขาเสียสติไปแล้ว
“พวกคุณอยากลองดูกับผมไหม?”
หลินเยวียนรับสายตาของทุกคนอย่างใจเย็น “สร้างปาฏิหาริย์กัน”
“คุณเป็นอาจารย์ของฉัน”
หลัวเวยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม หลังจากนั้นสายตาก็มองไปยังผู้ช่วยคนอื่นๆ
“งั้นก็ทำเลยค่ะ!”
“พี่หลัวเวยแค่คนเดียวก็ไม่สนุกน่ะสิ”
“อาจารย์อิ่งจือ ก็เป็นอาจารย์ของพว กเราเหมือนกัน!”
“อย่าพูดเหมือนอาจารย์อิ่งจือไม่ได้สอนพวกเราสิ”
“นั่นน่ะสิครับ!”
“บุญคุณของอาจารย์ยากทดแทน ข้าขอตอบแทนด้วยชีวิต!”
หลินเยวียนคืออาจารย์ของหลัวเวย เป็นอาจารย์ของพวกเขา
พวกเขาจะสนับสนุกทุกการตัดสินใจของอาจารย์ แม้ว่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าทำไม่ได้ก็ตาม
“ไม่ต้องสละชีวิตหรอกครับ”
หลินเยวียนเอ่ยปาก แววตาเป็นประกายวับวาวอย่างบอกไม่ถูก
แน่นอนเขารู้ว่าสิ่งที่ตัวเองโพสต์นั้นออกจะบ้าไปหน่อย
ใช่
บ้าไปแล้ว!
แม้แต่หลินเยวียนเองก็รู้สึกว่าบ้าจริงๆ !
เปิดการ์ตูนเรื่องใหม่ และยังอยากทำให้การ์ตูนเรื่องใหม่โด่งดังเทียบเท่านักเรียนประถมแห่งความตายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ต่อให้อัปเดตเนื้อหาใหม่ไม่กี่ตอนสั้นๆ เป็นเรื่องที่ไม่อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริงอย่างยิ่ง
จำเป็นต้องมีเนื้อหามากกว่านี้!
นักเรียนประถมแห่งความตายโด่งดังมาก เพราะอาศัยการทุ่มต้นฉบับกองหนึ่งในคราวเดียว จะให้โด่งดังเป็นพลุแตกเพียงเพราะเปิดเรื่องเพียงสองตอนเชียวหรือ?
ไม่อยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง
หากต้องการให้การ์ตูนเรื่องใหม่โด่งดังไม่แพ้กัน ทุกคนจำเป็นต้องทุ่มเทกับการอัปเดตอีกมหาศาล!
และการ์ตูนสักเรื่องหนึ่งจะอัปเดตได้เร็วแค่ไหนกันเชียว?
ยิ่งไปกว่านั้นยังมีตั้งสามเรื่อง!
แต่หลินเยวียนอยากลอง!
ตามใจตัวเองสักครั้ง!
บ้าให้เต็มที่สักครั้ง!
ในครั้งนี้ เขาไม่เพียงต้องการตอบโต้อย่างรุนแรงกับวิธีการอันโหดเหี้ยมของปู้ลั่ว!
เขาจะทำให้ปู้ลั่วการ์ตูนชดใช้อย่างเจ็บปวดยิ่งกว่านี้!
ตัวอย่างเช่น…
แทนที่ซะเลย!
ครั้งสุดท้ายที่โกรธมากขนาดนี้คือเมื่อไหร่น่ะหรือ?
เหมือนจะเป็นตอนที่สวมหน้ากากเข้าร่วมรายการราชาหน้ากากนักร้องล่ะมั้ง
ความจริงที่ตนเข้าใจในเวลานั้นถูกต้องจริงๆ บนโลกนี้คนที่แข็งแกร่งคือราชา!
ทำไมเซี่ยนอวี๋ถึงไม่เป็นไร
ทำไมฉู่ขวงถึงไม่เป็นไร
ทำไมเรื่องถึงเกิดกับเพียงอิ่งจือซึ่งได้ชื่อว่าอ่อนแอที่สุดในบรรดาสามสหาย
เพราะว่าอ่อนแอ
ในสายตาของพวกเขา อิ่งจืออ่อนแอ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองใช้วิธีที่อลังการที่สุดมาพิสูจน์ความแข็งแกร่งของอิ่งจือแล้วกัน
หลินเยวียนอยากเล่นวิธีที่สุดขั้วสักครั้ง!
เพียงแค่เปิดสามเรื่อง เพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ เพียงแค่ต้องใช้ความเร็วระดับที่ทุกคนต้องอ้าปากค้าง ทำให้การ์ตูนสองเรื่องต่อไปโด่งดังเป็นพลุแตกโดยเร็วที่สุด!
“เริ่มงาน!”
หลินเยวียนเดินเข้าไปในห้องวาดภาพ
หลัวเวยและคนอื่นๆ ก็ตามมาทันที
จินมู่มองตามคนกลุ่มนี้ด้วยความสับสน โทรศัพท์เริ่มมีสายเข้ากระหน่ำ
มีสายจากสตาร์ไลท์ มีสายจากหายจี้เหม่ย มีสายจากบล็อกด้วยซ้ำไป…
“เขาบอกว่า จงเชื่อมั่นในแสง!”
สุดท้ายแล้วคนเหล่านี้ทำให้จินมู่เวียนหัว ละตอบทุกคนกลับไปอย่างไม่มีสติ
“อาจิน”
ทันใดนั้นหลัวเวยก็โผล่ออกมาจากห้องวาดภาพ “รวบกวนออกไปซื้อยาวิเศษให้หน่อยได้ไหมคะ?”
ยาวิเศษ?
จินมู่สีหน้าเหยเก
คนพวกนี้เสียสติกันไปแล้วใช่ไหม?
หลัวเวยกระแอม “กาแฟ กระทิงดำ เกลือแร่ แล้วก็ยาเม็ดสีฟ้า[3]”!
“ยาเม็ดสีฟ้าไม่ใช่…”
จินมู่มุมปากกระตุกขึ้นมา
“งั้นเอาเป็นกาแฟกับเครื่องดื่มชูกำลังสักหน่อยก็ได้ค่ะ ฉันอยากให้ทุกคนมีอยู่ในสภาพที่ฟิต พวกเราจะใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์!”
หลัวเวยกำหมัดแน่น
จินมู่ “…”
สมองของเขามีวลีหนึ่งปรากฏขึ้นทันใด
[ขุนพลชำนาญยุทธ์]
เขาทำได้เพียงทำตาม
ม้าตายไปแล้วแต่กลับรักษาประหนึ่งม้าเป็น
หลัวเวยมองตามจินมู่ซึ่งเดินจากไป เมื่อหันหลังมากลับเห็นว่าหลินเยวียนเขียน
ชื่อว่า
ราชาโจรสลัด[4]!!!
นินจาจอมคาถา[5]!!!
นี่คือการ์ตูนเรื่องใหม่อีกสองเรื่องในจากสามเรื่องที่อาจารย์อิ่งจือเปิดใหม่?
การ์ตูนสองเรื่องนี้ สามารถแทนที่เทียนเหมินกับเยี่ยเซินเฉิน ถึงขั้นที่แทนที่สถิติของผลงานใหม่ของพวกเขาได้จริงหรือ?
หลัวเวยเหม่อลอยเล็กน้อย
ความสงสัยนี้อันตรธานหายไปหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
เมื่อทุกคนเห็นโครงเรื่อว…
เมื่อทุกคนได้เห็นสตอรีบอร์ดอันน่าตื่นเต้น…
เมื่อทุกคน…
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าของแต่ละคนค่อยๆ ตื่นเต้นขึ้นมา เสียงของพวกเขาสั่งเครือ
“นี่คือ…”
“การ์ตูนสายหลัก!”
“อาจารย์อิ่งจือก็วาดการ์ตูนสายหลักแนวต่อสู้ได้เหมือนกันนี่!”
“นี่คือสิ่งที่เยี่ยเซินเฉินกับเทียนเหมินถนัดที่สุด!”
“เยี่ยเซินเฉินกับเทียนเหมินแล้วไง!”
“เทียบกับผลงานสองเรื่องนี้แล้ว ผลงานใหม่ของพวกเขาเทียบไม่ติดเลย!”
“…”
แววตาที่พวกเขามองหลินเยวียนนั้นเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง นี่ไม่ใช่เพียงความเคารพที่ลูกศิษย์มีต่ออาจารย์อีกต่อไป!
แต่เป็น…
การนับถือเขาประหนึ่งเทพเจ้า!!!
หลัวเวยลมหายใจกระชั้นยิ่งขึ้น สั่นเทิ้มไปทั้งตัว!
ฝีมือของเธอเหนือกว่าผู้ช่วยคนอื่นๆ !
ด้วยเหตุนี้เอง หลังจากที่เธอเห็นการ์ตูนสองเรื่องนี้ จึงตกตะลึงมากกว่าใคร!
ไม่ว่าบนโลกนี้จะมีเทพเจ้าองค์ใด!
ทันทีที่การ์ตูนสองเรื่องนี้ปล่อยออกมา อาจาร์อิ่งจือจะได้รับการยกย่องในฐานะเทพเจ้าทันที และได้รับเสียงชื่นชมจากนักเขียนการ์ตูนทุกคนในวงการ!
[อุซึมากิ นารุโตะ ก้าวออกมา!]
ขณะที่หลินเยวียนเขียนประโยคนี้ในการ์ตูนเรื่องแรก สายตามองไปยังอุซึมากิ นารุโตะ พลางเอ่ยขึ้น
“พวกคุณพูดได้ถูกต้อง…”
เขายังคงไม่เงยหน้าขึ้นมา เขียนอีกประโยคหนึ่งในการ์ตูนเรื่องที่สอง ถัดจากใบหน้ายิ้มแป้นแล้นของลูฟี่
“ฉันจะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลย”
ขณะเดียวกัน เสียงของหลินเยวียนดังขึ้นต่อไป แฝงด้วยความนัยซึ่งไม่อาจปฏิเสธได้
“พวกเราไร้เทียมทาน”
[1] ทุกสิ่งล้วนเป็นไปได้ มาจากสโลแกนของหลี่หนิงซึ่งเป็นแบรนด์เสื้อผ้าและอุปกรณ์กีฬาจากประเทศจีน
[2] จงเชื่อมั่นในแสง มาจากบทพูดในเรื่องอุลตราแมน
[3] ยาเม็ดสีฟ้า โดยทั่วไปมักหมายถึงยากซึ่งใช้สำหรับขยายหลอดเลือดซึ่งไปเลี้ยงอวัยวะเพศชาย หรือที่รู้จักกันในชื่อไวอากรา
[4] ราชาโจรสลัด คือเรื่องวันพีซ (One Piece) โดยโอดะ เออิจิโระ แต่ในที่นี้จะขอถอดชื่อเรื่องจากต้นฉบับภาษาจีน
[5] นินจาจอมคาถา คือเรื่องนารุโตะ นินจาจอมคาถา (Naruto) โดยคิชิโมโตะ มาซาชิ
