The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 707

　ตอนที่707 ถูกทอดทิ้ง
　　คำพูดขององค์หญิงแห่งกูซูทำให้ทุกคนขุ่นเคืองใจนอกจากขุนนางสองสามคนจากภาคใต้ที่สนิทสนมกับกูซูมากแล้ว คนอื่น ๆ ก็มองนางอย่างไม่มีความสุข แม้แต่ฮองเฮาก็ขมวดคิ้วของนาง
　　ซวนเทียนเก้อตะโกนอย่างเย็นชาและกล่าวว่า “องค์หญิงที่ต่ำต้อยของรัฐบริวารและไม่ใช่แม้แต่องค์หญิงของฮองเฮาที่กล้าจะวิ่งไปหาราชวงศ์ต้าชุนเพื่อยั่วยุเรา ? ฮึ่ม ! เจ้าไม่รู้ความรุนแรแรงของสถานการณ์จริง ๆ ! ”
　　องค์หญิงแห่งกูซูมองไปทางซวนเทียนเก้อและกล่าวอย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องดูแล นางยังคงถือขวดแก้วต่อไป แต่นางมองซวนเทียนเก้อด้วยความรังเกียจ “สิ่งนี้เรียกได้ว่าเป็นการยั่วยุหรือ ? กูซูเป็นรัฐบริวารของราชวงศ์ต้าชุน เนื่องจากเราผลิตสมบัติแบบนี้ มันเป็นเรื่องปกติที่เราจะต้องนำมันมาให้ฮ่องเต้ของราชวงศ์ต้าชุนดู” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็โค้งคำนับฮ่องเต้ “ฝ่าบาทโปรดช่วยข้าด้วย เนื่องจากมีการผลิตน้ำหอมเพียงขวดเดียวเท่านั้น นี่คือสาเหตุที่ขวดนี้ต้องถูกนำกลับไปให้ช่างฝีมือเพื่อผลิตต่อไป”
　　สิ่งที่นางพูดมีเหตุผลและวัดได้ผู้คนในราชวงศ์ต้าชุนไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว แม้ว่าสิ่งที่นางพูดก่อนหน้านี้นั้นไม่ยกยอนัก แต่ตอนนี้นางกำลังพูดกับฮ่องเต้ พวกเขาไม่สามารถพูดแทรก พวกเขาจะต้องดูว่าฮ่องเต้จะตรัสอะไร
　　แต่หลังจากรอมานานพวกเขาเห็นว่าฮ่องเต้ไม่ตอบสนองมากนัก หลังจากรออีกไม่นานพวกเขาก็เห็นฮ่องเต้สูดอากาศสองสามครั้งแล้วครุ่นคิดสักครู่แล้วหายใจเข้า…
　　ขุนนางจ้องมองเป็นไปได้ไหมว่าฮ่องเต้ได้กลายเป็นคนติดน้ำหอมพันกลิ่นนี้ ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่ดี แม้ว่าน้ำหอมพันกลิ่นจะดี แต่นางก็บอกอย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงการนำมาให้ราชวงศ์ต้าชุนดูเท่านั้น มันไม่ได้ถูกมอบให้กับราชวงศ์ต้าชุน แม้ว่าฮ่องเต้จะชอบ มันก็คงไม่ดีที่จะขโมยมันอย่างเปิดเผย ?
　　องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูสังเกตเห็นการกระทำของฮ่องเต้และนางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อมองไปที่ขวดแก้วในมือของนาง นางกล่าวอย่างจริงจัง “ดินแดนของราชวงศ์ต้าชุนมีขนาดใหญ่และอุดมสมบูรณ์ แต่มีไม่มากนักในสิ่งมหัศจรรย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสร้างน้ำหอม จริง ๆ แล้วมันติดอยู่ในยุคของการใช้กำยาน เป็นที่รู้กันว่ากูซูของเราหยุดใช้กำยานเพื่อสิ่งเหล่านี้เมื่อ 200 กว่าปีที่แล้ว” นางปิดปาก และหัวเราะคิกคักแล้วกล่าวว่า “มันไปไกลเกินกว่าที่คาดไว้จริง ๆ ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าและหูของทุกคนเปลี่ยนเป็นสีแดงแต่ก็ไม่มีอะไรที่พวกเขาสามารถทำได้เพื่อหยุดนาง เพราะทุกสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องจริง ราชวงศ์ต้าชุนขาดความเคารพอย่างแท้จริง
　　ในเวลานี้องค์ชายเก้า,ซวนเทียนหมิงก็กล่าวออกมาจากภายในกลุ่มองค์ชาย “มันเป็นแค่ทักษะพิเศษ ราชวงศ์ต้าชุนของข้ามีขนาดใหญ่และมีหลายสิ่งที่จะจัดการ จะมีเวลาว่างในการค้นคว้าสิ่งที่ไร้ประโยชน์เช่นไร นอกจากนี้ถ้าราชวงศ์ต้าชุนรู้วิธีที่จะทำทุกอย่าง เราจะเก็บรัฐบริวารเช่นพวกเจ้าไว้ทำไม ? ถ้าเจ้าชอบค้นคว้าสิ่งเหล่านี้ เพียงแค่ทุ่มเทค้นคว้าสิ่งเหล่านั้นลงในจิตใจของเจ้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด เจ้าไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงดูแลอาณาจักรเล็ก ๆ ของเจ้าให้ผ่านไปแต่ละวัน เมื่อเจ้าค้นคว้าเสร็จแล้ว มันจะถูกส่งมายังราชวงศ์ต้าชุนของเราในที่สุด เราแค่ต้องรอ ราชวงศ์ต้าชุนใช้พลังงานเพื่อสร้างความมั่นคงให้กับอารษจักร ขณะที่เจ้าค้นคว้าน้ำหอมที่เป็นเอกลักษณ์และน้ำหอมพันกลิ่น เรากำลังทำการวิจัยเหล็กกล้า องค์หญิงแห่งกูซู ถ้าเจ้าไม่เข้าใจ แค่ย้อนกลับไปถามท่านผู้นำของกูซูว่าน้ำหอมสำคัญหรือเหล็กของราชวงศ์ต้าชุนใช้ได้จริงสำคัญมากกว่ากัน”
　　แม้ว่าองค์หญิงเจ็ดนั้นเป็นผู้หญิงแต่นางก็เป็นสมาชิกของราชวงศ์กูซู นางเข้าใจในความหมายของเหล็กกล้า ความเย่อหยิ่งที่เกิดจากขวดน้ำหอมพันกลิ่นก็ได้ถูกระงับไว้ในที่สุด
　　ขุนนางของราชวงศ์ต้าชุนพยักหน้าและมององค์ชายเก้าด้วยอารมณ์ซาบซึ้งทุกคนกำลังคิด : ไม่น่าแปลกใจที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานพระโอรสผู้นี้ ! ดูว่าพระองค์พูดอย่างไร ด้วยคำเพียงไม่กี่คำพระองค์ก็เอาชนะองค์หญิงผู้นั้นได้ คนอื่น ๆ ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยความโกรธ เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีสิ่งเปรียบเทียบจะยังไม่ทราบ เมื่อพบกับสถานการณ์นี้ เราได้ตระหนักถึงสถานการณ์แล้ว !
　　“ฮัดชิ้ว!”
　　ในขณะที่ทุกคนถอนหายใจฮ่องเต้ก็จามออกมาเสียงดัง เสียงจามนี้ดังมากจนส่ายทั้งห้องโถงสวรรค์ หลังจากนี้มีคนคิดว่านี่มันยิ่งดังกว่าเสียงตะโกนของฮ่องเต้ในช่วงปีที่แข็งแกร่งของเขา !
　　จามนี้ทำให้ทุกคนมองข้ามพวกเขาเพิ่งเห็นว่าฮ่องเต้กำลังพัดบริเวณตรงหน้าของเขาด้วยมือของเขาซ้ำ ๆ ในขณะที่คลี่คลายเขาขมวดคิ้วและมองไปที่ขันทีจางหยวนถามว่า “นางกำนัลเหล่านั้นมีพัดหรือไม่ ? ให้พวกนางไปเอาเร็ว ! ” หลังจากพูดอย่างนี้เขามองไปที่องค์หญิงแห่งกูซูและถามด้วยความสับสน “เจ้าบอกว่าน้ำหอมพันกลิ่นนี้ผลิตมาหลายปีแล้วหรือ ? มันเป็นความภาคภูมิใจของกูซูงั้นหรือ ? ทุกคนชอบหรือไม่ ? ”
　　องค์หญิงแห่งกูซูตกตะลึงแล้วพยักหน้าหลังจากคิดไปเล็กน้อย “เป็นไปได้หรือไม่ที่ฝ่าบาทไม่ชอบมัน”
　　“ฮะ! ” ฮ่องเต้ตบต้นขาของเขาทันที “โทษเรา มันสามารถตำหนิเราได้” ฮ่องเต้กล่าวโทษตัวเองเพียงเล็กน้อย “ราชวงศ์ต้าชุนเป็นอาณาจักรที่มีขนาดใหญ่ แต่ได้ละทิ้งความรู้สึกของผู้คนในรัฐบริวาร มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วเจ้าถือน้ำหอมอึนี้ไปรอบ ๆ และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ดูเหมือนว่าราชวงศ์ในอาณาจักรเล็ก ๆ อย่างกูซูไม่เคยเห็นอะไรที่เหมือนกับน้ำหอมที่ดีเลย นี่คือความผิดพลาดของเราทั้งหมด”
　　ทุกคนประหลาดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้องค์หญิงแห่งกูซูก็สับสนเช่นกันถามว่า “ฝ่บาทกำลังจะพูดอะไรเพคะ ? ”
　　ฮ่องเต้โบกมือของเขา“รอสักครู่” จากนั้นเขาก็เปล่งเสียงของเขา และตะโกนให้นางกำนัลทำความสะอาด “พวกเจ้ามาทำความสะอาดเร็ว เอาพัดมาให้ข้าด้วย กำจัดกลิ่นอันน่ากลัวออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว ทุกคนในปัจจุบันเป็นขุนนางของราชวงศ์ต้าชุน หากพวกเขาตายจากกลิ่นเหม็น มันจะไม่ดี” ในขณะที่พูดเขาก็ปิดจมูก และถอนหายใจซ้ำ ๆ “องค์หญิงแห่งกูซู ! เราไม่ได้บอกเจ้าจริง ๆ สิ่งที่ไม่ดีมีกลิ่นเจ้ากำลังห้อมล้อมราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่ดี ? ข้าเกือบจะหมดสติไปแล้ว”
　　จางหยวนยืนอยู่ข้างฮ่องเต้ด้วยท่าที่ทนไม่ได้เขากล่าวอย่างขมขื่น “แน่นอน มันเป็นกลิ่นแบบไหน ? มันน่าขยะแขยงเกินไป”
　　ทั้งสองทำงานร่วมกันอย่างสมบูรณ์ขณะที่บรรดาขุนนาง ฮูหยิน และคุณหนูด้านล่างล้วนเต็มไปด้วยคำถาม แม้แต่พระสนมของฮ่องเต้ก็ยังงงงวย น้ำหอมพันกลิ่นมีกลิ่นไม่ดีหรือ ? มันเป็นไปไม่ได้ ? มันเป็นการรังแกเกินไปที่พูดเช่นนั้น ท้ายที่สุดมันก็หอมมากหลังจากเปิดฝาไม่นาน ถ้ามันถูกนำไปใช้กับร่างกาย แน่นอนมันจะเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่เมื่อพวกเขาได้กลิ่นตอนนี้ มันไม่ได้พูดเกินจริงอย่างที่ฮ่องเต้ได้กล่าวไว้ ! ในความเป็นจริง… มันเป็นกลิ่นที่ดีมาก
　　ในขณะที่คนไม่รู้ว่าฮ่องเต้หมายถึงอะไรแต่ตั้งแต่ฮ่องเต้ตรัสเช่นนั้น พวกเขาไม่สามารถพูดได้ว่าน้ำหอมพันกลิ่นดี พวกเขาได้แต่ปิดจมูกตามเท่านั้น
　　หลังจากการประกาศของฮ่องเต้และจางหยวนคนต่อไปที่จะเห็นด้วยคือองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว เขายืนขึ้นและคำนับฮ่องเต้โดยกล่าวว่า “เสด็จพ่อได้โปรดยกโทษให้ลูกด้วย อนุญาตให้ลูกกลับมาที่นี้หลังจากกลิ่นในห้องโถงจางหายไปจนหมด”
　　ฮ่องเต้พยักหน้าอย่างจริงจัง“ใช่ ใช่ ออกไปเร็ว สถานที่นี้ไม่เหมาะกับเจ้าจริง ๆ ”
　　ซวนเทียนฮั่วเดินออกไปในที่สุดเมื่อเขาออกจากห้องโถง เขาสูดหายใจลึกๆ ที่พูดเกินจริง ทุกคนดูสิ่งนี้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่คิดว่าสิ่งนี้มีกลิ่นไม่ดี การเคลื่อนไหวของซวนเทียนฮั่วในขณะที่สูดลมหายใจนี้ทำให้คนอื่นลองและลอกเลียนแบบเขา แต่พวกเขาอยู่ในห้องโถงและสิ่งที่พวกเขาได้กลิ่นก็คือน้ำหอม เมื่อพวกเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ นี้ก็มีบางคนที่คลั่งไคล้ และคุณหนูเริ่มไอ
　　ดังนั้นคุณหนูที่ได้ลอกเลียนแบบเขาเพื่อทำสิ่งเดียวกันกับที่องค์ชายเจ็ดที่เหมือนเทพเซียนทำนั้นไม่สามารถนั่งนิ่งๆ ได้อีกต่อไป !
　　จาวเหลียนก็วิ่งออกไปเขาเป็นคนแรกที่ติดตามเขา เขาไม่มีโอกาสพูดอะไรกับฮ่องเต้เลยแม้แต่น้อย ยกชุดของเขา เขาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่วิ่งเขาตะโกนว่า “สวรรค์ ! ถ้าข้าอยู่ในห้องโถงนี้ คอของข้าจะต้องมีปัญหา ! ”
　　คนอีกกลุ่มหนึ่งวิ่งตามจาวเหลียนออกไปข้างนอก…
　　อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่ยังคงอยู่ข้างในหลังจากนั้นฮ่องเต้ก็ยังอยู่ ในเวลานี้องค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูรู้สึกอับอายอย่างยิ่ง และนางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว นางเริ่มรู้สึกสงสัยอย่างลึกซึ้งต่อสิ่งที่อยู่ในมือของนาง
　　ฮ่องเต้ยังคงตรัสต่อไป“องค์หญิงเจ็ด ! เราไม่โทษเจ้า ท้ายที่สุดแล้วรัฐบริวารเล็ก ๆ ก็ไม่ได้มีความรู้อะไรมากมาย เจ้าเชื่อว่าสิ่งนี้มีกลิ่นหอมและไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้ มันเป็นเพียงแค่เรื่องที่ไม่เคยเห็นสิ่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นน้ำหอมอย่างแท้จริง”
　　ในที่สุดองค์หญิงแห่งกูซูก็เข้าใจในสิ่งที่ฮ่องเต้หมายถึงอย่างแท้จริงแต่นางก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ฝ่าบาทหมายความว่า… ฝ่าบาทเคยเห็นบางสิ่งที่หอมกว่าน้ำหอมพันกลิ่นนี้หรือเพคะ ? ”
　　ฮ่องเต้โบกมือของเขา“เจ้าหมายถึงอะไรที่หอมกว่านี้? ด้วยสิ่งที่เจ้าดมถ้าได้กลิ่นมากขึ้น มันจะไม่ฆ่าคนหรือ ! องค์หญิงน้อยแห่งกูซู ! เราไม่สามารถจัดการกับกลิ่นนี้ได้ ใช่เลย ฟังเรา ไม่สามารถระบุได้ว่าน้ำหอมนั้นดีหรือไม่ดีตามปริมาณกลิ่น ที่จะขึ้นอยู่กับคุณภาพ เพียงแค่การมีกลิ่นหอมไม่เพียงพอ นอกจากนี้ยังมีความบริสุทธิ์ในขณะที่ไม่ฉุน มันควรทำให้ผู้คนรู้สึกผ่อนคลายเมื่อได้กลิ่น ไม่ควรทำให้ทุกคนขมวดคิ้ว เห็นเจ้าเจ็ดของเราหรือไม่ ? เขากลัวว่าจะหมดลมหายใจ นอกจากนี้มันไม่ใช่แค่ว่าน้ำหอมจะมีกลิ่นที่ดีหรือไม่ มันยังคงลอยอยู่ในอากาศเป็นเวลานาน สีของน้ำหอมก็สำคัญเช่นกัน” ตามที่ฮ่องเต้พูดเขาชี้ไปที่ขวดเคลือบที่บ่าวรับใช้ในพระราชวังถือไว้สำหรับองค์หญิงแห่งกูซู “มองสิ่งที่เจ้ามี แม้จากที่ไกลออกไป เราจะเห็นได้ว่าสีของของเหลวในนั้นเป็นสีแดงใช่ไหม หากใช้ของเหลวสีนี้กับเสื้อผ้า มันจะไม่ย้อมสีเสื้อผ้าหรอกหรือ ? มันเป็นอะไร กูซูร่ำรวยจนเจ้าสวมใส่เสื้อผ้าเพียงครั้งเดียวแล้วทิ้งหรือ ? ”
　　ไม่มีใครคาดคิดได้ว่าฮ่องเต้ซึ่งเป็นผู้ปกครองที่มีเกียรติของอาณาจักรจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้หญิงใช้เป็นน้ำหอมเขายังสามารถพูดเกี่ยวกับมันได้อย่างแม่นยำมาก และมันเป็นมากกว่าองค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูจะสามารถรับมือได้ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ยืนอยู่ตรงกลางห้องโถงด้วยสีหน้าประหลาดใจบนใบหน้าของนาง เมื่อมองกลับไปที่น้ำหอมพันกลิ่นของนาง นางเริ่มตั้งคำถามกับมัน
　　ในอีกด้านหนึ่งเฟิงหยูเฮงก็เริ่มยิ้มอย่างขมขื่น นางแค่คิดว่าสิ่งต่าง ๆ ที่ฮ่องเต้พูดนั้นไม่ใช่สิ่งที่นางพูดกับพระชายาหยุนเมื่อนางมอบน้ำหอมให้อีกฝ่าย ? นั่นเป็นแบรนด์ที่แพงมากที่นางนำออกมาจากมิติของนาง บางสิ่งที่คนโบราณทำกันจะเปรียบเทียบได้อย่างไร ตอนนี้ตำหนักศศิเหมันต์ถูกเผาไหม้ไปแล้ว พระชายาหยุนและฮ่องเต้ก็มีปฏิสัมพันธ์กันมากขึ้น ฮ่องเต้ต้องได้กลิ่นน้ำหอมที่พระชายาหยุนใช้และได้ยินเหตุผลนี้ ดังนั้นเขาจึงสามารถพูดได้ในวันนี้
　　ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่แค่ฮ่องเต้ที่พูดสิ่งนี้แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้ “องค์หญิงแห่งกูซู อย่าโทษเสด็จพ่อและองค์ชายผู้นี้ที่แนะนำเจ้า น้ำหอมพันกลิ่นของเจ้ามีกลิ่นที่น่ากลัวจริง ๆ รีบทิ้งเร็ว ! แต่เจ้าจะต้องไม่เทลงในเขตแดนของราชวงศ์ต้าชุน ! เททิ้งเมื่อเจ้ากลับไปภาคใต้หรือไกลกว่านั้นก็ยิ่งดี ! ”