The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 709

ตอนที่709 วิกฤตของซูซื่อ
　　เช่นเดียวกับที่กูซูถูกตบหน้าด้วยคำว่า“สิ่งที่เห็นนั้นมีไม่มากนัก” มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าพระราชวังในราชวงศ์ต้าชุนต้องต่อสู้กับน้ำหอมที่มีเอกลักษณ์ของพวกเขามากแค่ไหน! นางไม่เข้าใจว่าองค์หญิงจี่อันได้รับน้ำหอมที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้มาจากที่ไหน ? นอกจากนี้ยังมีเป็นขวด มันทำให้นางไม่แน่ใจ
　　ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“องค์หญิงแห่งกูซูก็เห็นคุณภาพของสิ่งต่าง ๆ ที่ราชวงศ์ต้าชุนของเรามี เราจะอยากได้น้ำหอมพันกลิ่นของเจ้ามาทำอะไร”
　　องค์หญิงแห่งกูซูไม่พูดอะไร
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วหันไปพูดกับฮ่องเต้“เสด็จพ่อ มันไม่ง่ายเลยที่อาเฮงจะผลิตน้ำหอมแบบนี้ ข้าไม่สามารถผลิตได้มากในแต่ละปี แต่จากวันนี้เป็นต้นไป ข้ายังต้องการที่จะนำเสนอของขวัญปีใหม่ที่จะมอบให้กับพระสนมของฮ่องเต้ในตำหนักใน ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่ได้รับน้ำหอมของกูซูเพคะ”
　　เมื่อพระสนมของฮ่องเต้ได้ยินเรื่องนี้พวกเขาทั้งหมดต่างยิ้มกว้างและไม่สามารถหุบปากได้ ฮองเฮาพยักหน้า ก่อนฮ่องเต้จะพูด ฮองเฮากล่าวว่า “นั่นเป็นเรื่องธรรมชาติ ด้วยการผลิตน้ำหอมของอาเฮง เราจะเอาน้ำหอมจากกูซูมาทำอะไร” หลังจากพูดอย่างนี้ นางพูดกับองค์หญิงแห่งกูซู “องค์หญิงเจ็ดอย่าตำหนิข้าที่พูดมากเกินไป หากคนของกูซูของเจ้าชอบน้ำหอมประเภทนี้ เพียงแค่นำมันกลับมาและทำการวิจัยเพื่อใช้สำหรับตัวเจ้าเอง แต่สิ่งที่มีกลิ่นเช่นนั้นไม่ควรนำมาใช้ในราชวงศ์ต้าชุน ข้าเชื่อว่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูยังไม่อยากเสี่ยงต่อการไม่มีบุตรด้วยกลิ่นนี้ ใช่หรือไม่ ? ”
　　เมื่อผู้คนได้ยินเช่นนี้พวกเขาทั้งหมดพยักหน้าและเห็นด้วย “พวกเราย่อมไม่กล้าเป็นธรรมดาเพคะ”
　　ฮองเฮาพยักหน้าอย่างพึงพอใจ“ถ้าเจ้าเข้าใจเหตุผลนี้ก็เป็นเรื่องดี” จากนั้นนางมองไปที่องค์หญิงแห่งกูซู และกล่าวเพิ่มเติมว่า “องค์หญิงเจ็ดกลับไปภาคใต้ในวันพรุ่งนี้ ข้าจะส่งคนไปส่งเจ้ากลับ สำหรับการเดินทางมาราชวงศ์ต้าชุนครั้งนี้ กูซูไม่ได้ส่งคำขอมาอย่างเป็นทางการ ดังนั้นจึงถือว่าเป็นการเดินทางมาส่วนตัว มันจะไม่เหมาะสมที่จะเจ้าจะรั้งอยู่นาน เจ้าต้องระมัดระวังในการเดินทางของเจ้าโดยเฉพาะกับน้ำหอมพันกลิ่น เจ้าต้องปกป้องมันอย่างระมัดระวัง ไม่ให้ตกแม้แต่ครั้งเดียวหากยังคงอยู่ในดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน”
　　ในตอนท้ายสีหน้าของฮองเฮาได้กลายเป็นเย็นชาองค์หญิงเจ็ดแห่งกูซูไม่ใช่คนโง่ นางรู้ว่าอีกฝ่ายสั่งให้แขกออกไป ดังนั้นนางจึงพยักหน้า หลังจากคำนับนางก็กลับไปนั่ง
　　เฟิงหยูเฮงไม่ได้อยู่ในสถานที่ต่อไปในเวลานี้ผู้คนที่หนีจากกลิ่นก็กลับเข้ามาที่ห้องโถง เสียงดนตรีและการร่ายรำเริ่มบรรเลงอีกครั้ง
　　ในขณะที่นางกลับไปที่ที่นั่งของนางนางจงใจเดินผ่านองค์หญิงแห่งกูซู และทำให้องค์หญิงแห่งกูซูกัดฟันด้วยความโกรธ ด้วยสายตาที่โกรธแค้น นางจ้องมองเฟิงหยูเฮง ความเกลียดชังถูกเขียนไว้บนใบหน้าของนาง อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ได้สนใจ นางทำตัวราวกับว่านางไม่ได้เห็นมัน อย่างไรก็ตามเสียงเย็นชาของนางเข้ามาในหูของเจ้าหญิงกูซู “มันคืออะไร ? เจ้าเกลียดข้าหรือ ? ”
　　องค์หญิงแห่งกูซูไม่ได้หลีกเลี่ยงเลยและกล่าวว่า “ข้าเกลียดที่ข้าไม่สามารถบีบคอเจ้าให้ตายได้”
　　เฟิงหยูเฮงหัวเราะ“เจ้าไม่ใช่คนเดียวที่ต้องการบีบคอให้ข้าให้ตาย แต่เท่าที่เห็นมันยังไม่ถึงตาเจ้า รอสักครู่ ! ”
　　ขวดน้ำหอมดิออร์ทำให้เฟิงหยูเฮงกู้หน้าของราชวงศ์ต้าชุนผู้คนลืมไปแล้วว่ากี่ครั้งแล้วที่องค์หญิงผู้นี้พยายามอย่างยิ่งที่จะให้ภาพลักษณ์ของราชวงศ์ต้าชุนดี พวกเขาเพิ่งรู้ว่าองค์หญิงจี่อันผู้นี้ไม่ว่าสถานการณ์ของราชวงศ์ต้าชุนจะย่ำแย่เพียงใด มันจะไม่ใช่สถานการณ์ที่สิ้นหวัง
　　เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ก็คิดเช่นนี้ดังนั้นเขาจึงยกจอกสุราขึ้นและยกมันขึ้นไปยังตำแหน่งที่เฟิงหยูเฮงอยู่ เฟิงหยูเฮงลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วและดื่มด้วยความเคารพต่อฮ่องเต้
　　ฉากนี้ไม่ได้มีอะไรมากมายสำหรับขุนนางจากเมืองหลวงรวมถึงบรรดาฮูหยินและคุณหนูส่วนใหญ่อย่างไรก็ตามจะมีแขกกลุ่มเล็ก ๆ จากนอกมณฑลที่เริ่มมีความรู้สึกไม่ดีในใจโดยเฉพาะผู้หญิงที่เก่งเรื่องการกระตุ้น ในทันทีมีคนที่เริ่มกระตุ้นเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนูสี่ องค์หญิงเคยให้น้ำหอมแบบนั้นกับเจ้าหรือไม่ ? ”
　　เฟิงเฟินไดตะโกนอย่างเย็นชา“เป็นไปได้อย่างไร นั่นเป็นสิ่งที่พระสนมของฮ่องเต้เท่านั้นที่สามารถใช้ได้”
　　“ใช่! นั่นคือสิ่งที่ถูกต้อง ถึงแม้ว่าคนอื่นจะไม่ได้รับส่วนแบ่ง เจ้าก็เป็นน้องสาวของนาง เจ้าไม่ได้รับส่วนแบ่งได้อย่างไร”
　　เฟินไดรู้สึกอิจฉาอย่างยิ่งและนางโลภมากเมื่อได้ยินถึงการยั่วยุ นางก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ยุติธรรม มีบางคนที่ชอบดูกิจกรรมที่มีชีวิตชีวาโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่หลุดมือไป พวกนางยังคงผลักดันนางต่อไปโดยกล่าวว่า “พี่น้องควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ปัจจุบันนางมีตำแหน่งที่ทรงพลัง แต่ในไม่กี่วันนับตั้งแต่เรามาถึงเมืองหลวง เราได้ยินมาว่าตระกูลเฟิงมีชีวิตที่ย่ำแย่มาก ดูเหมือนว่านางจะไม่ใส่ใจเจ้า ข้ารู้สึกเสียใจแทนคุณหนูสี่จริง ๆ ”
　　เฟิงเฟินไดเริ่มโกรธขึ้นมาเมื่อได้ยินพวกนางพูดสิ่งเหล่านี้แต่ถ้าความโกรธนั้นลุกฮืด ? นางมีประสบการณ์มากในการติดต่อกับเฟิงหยูเฮง และพวกนางล้วนแต่ประสบความพ่ายแพ้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในฉากประเภทนี้ แม้ว่านางจะโกรธ นางก็ยังจำได้ว่านางไม่สามารถใช้ความคิดริเริ่มที่จะล่วงเกินพี่สาวคนที่สองของนาง มิฉะนั้นนางจะต้องแบกรับภาระนั้นด้วยตัวเอง ในจิตใจของเฟิงหยูเฮง ไม่มีคนตระกูลเฟิงหรือน้องสาวอยู่ มีเพียงคนเดียวที่มีความสำคัญต่อนางคือเฟิงเซียงหรู
　　เฟิงเฟินไดคิดเช่นนี้นางจำได้ว่าเฟิงเซียงหรูอาจได้รับน้ำหอมประเภทนั้น และนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนเป็นคนนอกมากขึ้น
　　บนที่นั่งในห้องโถงฮ่องเต้นั่งอย่างสบาย ๆ ฉากก่อนหน้านั้นเป็นไปตามที่เขาต้องการ เมื่อคิดย้อนกลับไป เขารู้สึกว่ามันสนุกมาก
　　จางหยวนยืนอยู่ข้างๆ และเห็นใบหน้าที่ยินดีของฮ่องเต้ เขาอดใจไม่ไหวแล้วเทน้ำเย็นลงบนอารมณ์ของเขา “ฝ่าบาททรงพอพระทัยเรื่องอะไรพะยะค่ะ ? หากไม่ใช่เพราะองค์หญิงจี่อันนำขวดน้ำหอมเข้ามาในพระราชวัง ใครจะรู้ว่าสถานการณ์นี้จะได้รับการแก้ไขอย่างไรพะยะค่ะ ! ”
　　ฮ่องเต้โบกมือแล้วกล่าวอย่างมั่นใจ“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ใกล้ นางจะไม่ยอมให้เราอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบาก”
　　“ฝ่าบาทจะทรงมั่นใจได้อย่างไร? ” จางหยวนพูดไร้ประโยชน์ แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยในฉากก่อนหน้านี้ หากพวกเขาไม่ได้ตำหนิองค์หญิงแห่งกูซูสักหน่อย คงไม่ใช่แค่ฮ่องเต้ที่จะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก มันจะเป็นทั้งหมดของราชวงศ์ต้าชุน ! จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยอารมณ์ อันที่จริงตราบใดที่องค์หญิงจี่อันอยู่ด้วย ปัญหาทั้งหมดก็จะได้รับการแก้ไข
　　ดนตรีและการร่ายรำยังคงดำเนินต่อไปตลอดงานเลี้ยงอันที่จริงดนตรีและการร่ายรำเป็นเพียงการสร้างบรรยากาศ เบื้องหลังการร่ายรำ ผู้คนต่างพูดคุยและร่วมมือกัน ฮ่องเต้แสร้งทำเป็นฟังเพลงและดูการร่ายรำ แม้กระนั้นเขาไม่เคยพลาดการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างขุนนาง เขาเห็นทุกอย่างและเขายังสามารถเห็นปฏิกริยาของผู้คนในบทสนทนาเหล่านี้ งานเลี้ยงไม่มีอะไรมากไปกว่าการทดสอบ เขารู้ว่าขุนนางเหล่านี้มีอะไรอยู่ในใจ
　　“อาเฮง”ซวนเทียนเก้อเดินเล่นผ่านงานเลี้ยง เมื่อนางกลับไปที่ด้านข้างของเฟิงหยูเฮง นางกระซิบบอกเฟิงหยูเฮงนางว่า “ข้าเห็นท่านฮูหยินเหยาคนโตติดตามหลู่เหยาออกจากห้องโถง”
　　“หืม? ” เฟิงหยูเฮงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ นางพูดคุยกับเด็ก ๆ นางยุ่งอยู่กับการมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคมและไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ๆ
　　ซวนเทียนเก้อกล่าวต่อ“ดูเหมือนว่านางสงบมาก มันเป็นแค่แม่สามีและลูกสะใภ้ออกไปเดินเล่น งานเลี้ยงได้ดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน ไม่มีใครที่สามารถนั่งเฉยต่อได้ ฮองเฮาได้กล่าวไว้แล้วว่าหากฮูหยินและคุณหนูไม่สามารถนั่งนาน ๆ ได้ พวกนางสามารถไปเดินเล่นรอบ ๆ พระราชวังได้ มีอุทยานสองสามแห่งพวกนางสามารถเยี่ยมชมได้”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและอยากจะบอกว่ามันดีอย่างไรก็ตามนางรู้สึกไม่สบายใจ หลังจากคิดไปครู่หนึ่ง นางก็หันหน้ามองไปรอบ ๆ งานเลี้ยง นางเห็นว่าหลู่ปิง คุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่ยืนขึ้นในเวลานี้และพยักหน้าตามทิศทางของนาง จากนั้นนางก็นำบ่าวรับใช้ออกไป
　　ทันใดนั้นเฟิงหยูเฮงยืนขึ้นทำให้ซวนเทียนเก้อตกใจ นางกล่าวว่า “ข้ารู้สึกเบื่อ ๆ เทียนเก้อ เราจะออกไปเดินเล่นกัน”
　　ซวนเทียนเก้อเห็นด้วย“ไปสิ ข้าก็รู้สึกเบื่อมาพักหนึ่งแล้ว” ทั้งคู่ก็เริ่มเดินออกไปพร้อมกับพูด หวงซวนและบ่าวรับใช้ของซวนเทียนเก้อรีบตามมาด้านหลัง เมื่อพวกเขาเดินผ่านจาวเหลียน พวกนางเห็นว่าเขาโอบไหล่ของสาวน้อยผู้หนึ่งและกล่าวเสียงดัง “คนงาม ! เท่าที่ข้าเห็นมันไม่มีผู้ชายแม้แต่คนเดียวในห้องโถงแห่งนี้ที่คู่ควรกับเจ้า ! ” นี่ทำให้คุณหนูยิ้มสดใสมาก
　　เช่นเดียวกับที่คนไม่กี่คนออกจากห้องโถงสวรรค์และก่อนที่พวกนางจะพูดถึงว่าพวกนางต้องการไปที่ไหน บ่าวรับใช้ในพระราชวังก็รีบวิ่งไปตามทิศทางของห้องโถง เมื่อมาถึงที่ทางเข้า นางบังเอิญเห็นเฟิงหยูเฮง นางก็ไปที่นั่นทันทีและกล่าวว่า “องค์หญิงหวู่หยาง, องค์หญิงจี่อัน รีบไปที่สระบัวเพคะ ! ท่านฮูหยินคนโตของ ตระกูลเหยาและลูกสะใภ้ของนางตกลงไปในน้ำเจ้าค่ะ ! ”
　　“อะไรนะ? ” เฟิงหยูเฮงตกใจมาก นางรู้สึกว่าการที่หลู่เหยาและซูซื่อออกมาด้วยกันจะจบลงด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้ “นำข้าไป” นางตัดสินใจอย่างรวดเร็วและให้บ่าวรับใช้พาไป ซวนเทียนเก้อก็ไปด้วย พวกเขายกชายกระโปรงของพวกเขาวิ่งไปที่สระบัว
　　สระบัวอยู่ไม่ไกลจากห้องโถงสวรรค์กลุ่มมาถึงเร็วมาก และเห็นว่ามีคนไม่กี่คนที่สร้างฝูงชน พวกนางทั้งหมดเป็นบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ออกมาเดินเล่น ในเวลานี้มีคุณหนูตะโกนว่า “ไปเรียกขันทีมาเร็ว เราเป็นผู้หญิงและไม่มีใครว่ายน้ำเป็น เราไม่สามารถช่วยพวกนางได้ ! ”
　　บางคนกล่าวว่า“นางกำนัลไปแล้ว ผ่านมานานแล้วพวกนางก็ยังไม่มาเลย”
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วมีนางกำนัลและขันทีในอยู่พระราชวัง แต่ทำไมไม่มีขันทีแม้แต่คนเดียวที่อยู่ใกล้สระบัว ? หรือว่าถูกเรียกตัวไป ? เป็นไปได้ไหมที่มีคนส่งพวกเขาทั้งหมดไป ?
　　แต่มีคนกล่าวว่า“ถึงแม้น้ำจะไม่ลึก แต่ก็พืชน้ำอยู่มากมาย ดูเหมือนเท้าของท่านฮูหยินจะถูกพืชน้ำพันอยู่ แม้ว่านางอยากจะยืน นางก็ไม่สามารถยืนตัวตรงได้”
　　“อะไรคือยืนตัวตรง? ” เด็กสาวอีกคนหนึ่งกระทืบเท้าของนาง “น้ำไม่ลึกก็จริง แต่เจ้ารู้หรือไม่ว่ามีโคลนใต้น้ำ ? ใครจะยืนได้ หากพวกนางปักเท้าลง พวกนางจะไม่จมลงเหมือนเดิมหรือ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงกังวลเล็กน้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนจากซูซื่อนางเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น แต่ในเวลานี้ต้องมีการสาดจากน้ำ ขณะที่หลู่เหยาตะโกนเรียกนาง “อาเฮง อาเฮงช่วยเราด้วย ! ช่วยเราด้วย ! ” เมื่อนางตะโกน นางก็เริ่มอ่อนแอลงไปเรื่อย ๆ น้ำค่อย ๆ ปกคลุมศีรษะของนางแล้วนางก็หยุดหายใจ ซูซื่อพยายามที่จะดึงนางแต่ไม่สามารถออกแรงได้ ร่างกายของนางก็ยังจมลงเรื่อย ๆ
　　เฟิงหยูเฮงต้องการช่วยพวกนางแม้ว่านางจะมีความสามารถทุกอย่าง แต่ก็มีข้อเสียเปรียบครั้งใหญ่ นางว่ายน้ำไม่เป็น ! หวงซวนว่ายน้ำได้ แต่นางว่ายน้ำไม่แข็ง แม้ว่าในท้ายที่สุดนางจะฝึกฝนอย่างหนัก แต่นางก็ยังว่ายน้ำไม่เก่ง
　　แต่สถานการณ์ตรงหน้าพวกนางเกิดขึ้นโดยฉับพลันและหวงซวนไม่มีเวลาคิดมาก ขณะที่หลู่เหยากรีดร้อง นางก็พุ่งออกไปข้างนอกเตรียดที่จะกระโดดลงสระบัว
　　แต่ก่อนที่นางจะกระโดดลงไปอีกร่างก็ปรากฏตัวขึ้นจากภายในฝูงชน ด้วยเสียง “บูม” ผู้หญิงคนหนึ่งจึงกระโดดลงไปในน้ำ