The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 713

ตอนที่713 ในที่สุดก็ออกเดินทางบนเส้นทางนี้
　　ข้างนอกห้องโถงจาวเหอ,เสี่ยวหยาพ่ายแพ้และหนีไป
　　นางต้องการเยี่ยมพระชายาหยุนและนางมองจากที่ไกล ๆ ไม่ว่าในกรณีใดนางต้องการที่จะสร้างความประทับใจให้กับผู้หญิงที่ดื้อรั้นและมีอำนาจอย่างมากในพระราชวัง ซึ่งเป็นคนที่เฟิงหยูเฮงเรียกว่าเสด็จแม่ เมื่อนางมาถึง นางได้แสดงเจตนาของนาง และผู้คนที่เห็นนางจะไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วนางไม่ใช่เฟิงหยูเฮง ด้วยวิธีการนี้นางสามารถเข้าใกล้ห้องโถงจาวเหอโดยใช้ข้อมูลประจำตัวของเฟิงหยูเฮง
　　แน่นอนว่านางไม่กล้าใช้ใบหน้านี้เพื่อพบกับพระชายาหยุนบ่าวรับใช้อาจถูกหลอกได้ แต่พระชายาหยุนนั้นชัดเจนมาก เมื่อเสี่ยวหยาได้ยินว่ามีโหราจารย์อยู่ข้างใน นางก็เลือกที่จะอยู่ข้างนอกเพื่อฟังอยู่ครู่หนึ่ง อย่างไรก็ตามนางไม่เคยคาดหวังว่านางจะได้ยินเรื่องแบบนี้
　　ด้วยความกลัวนางเริ่มหนี บ่าวรับใช้ที่นางชนต้องงงงวย เกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงจี่อัน อย่างไรก็ตามไม่มีใครรู้ว่าคนที่หนีไปนั้นไม่ใช่เฟิงหยูเฮง เป็นแค่คนที่มีหน้าตาคล้ายกับเฟิงหยูเฮงเท่านั้น
　　“การฆ่าจะเป็นการดีที่สุด”คำพูดของพระชายาหยุนเล่นซ้ำ ๆ ในใจของเสี่ยวหยา นางเดินเล่นไปเรื่อย ๆ จนหายใจไม่ออก ไม่ว่าอย่างไรความกลัวในจิตใจของนางจะไม่สามารถถูกกำจัด นางไม่เคยพบกับพลังเช่นนี้และนางไม่เคยพบใครที่มีจุดยืนเช่นนี้มาก่อน ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่าถ้าใครบางคนในพระราชวังต้องการชีวิตของคนอื่น พวกเขาจะดุร้ายยิ่งกว่าตวนมู่อันกัวในภาคเหนืออย่างแท้จริงด้วย
　　การหลบหนีของเสี่ยวหยาไม่พบกับการต่อต้านใดๆ อันเป็นผลมาจากใบหน้าของนาง แม้ว่าจะมีบ่าวรับใช้ในพระราชวังจำนวนมากจะทราบอย่างชัดเจนว่าเฟิงหยูเฮงได้ออกจากพระราชวังไปแล้ว เมื่อพวกเขาเห็นนาง พวกเขาแค่สันนิษฐานว่าองค์หญิงเพิ่งไปที่อื่นและไม่ได้ออกจากพระราชวัง ย้อนกลับไปที่ห้องโถงจาวเหอ องครักษ์เงาหญิงที่อยู่ข้างของพระชายาหยุนไล่ตามทางเข้าเรือนเท่านั้น เพราะบ่าวรับใช้ในพระราชวังจากลานบอกกับนางว่า “เป็นองค์หญิงจี่อันเจ้าค่ะ ด้วยเหตุผลบางอย่างนางมาแต่ไม่ได้เข้าไป ก่อนที่จะวิ่งหนีไปเจ้าค่ะ”
　　แม้ว่าองครักษ์เงาหญิงจะไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงหยูเฮงถึงเข้ามาแต่ไม่ได้เข้าไปข้างใน ก่อนวิ่งหนีอย่างรวดเร็วเพราะบ่าวรับใช้บอกว่าเป็นเฟิงหยูเฮง จึงไม่จำเป็นต้องดำเนินการต่อไป ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ไม่ใช่คนนอกหรือว่าเป็นคนเลว บางทีมีเรื่องเร่งด่วนเกิดขึ้นกับองค์หญิงจี่อันซึ่งทำให้นางไม่เข้ามาหาพระชายาหยุน นางจึงกลับไปรายงานต่อพระชายาหยุน
　　ดังนั้นองครักษ์เงาหญิงจึงกลับเข้ามาในห้องโถงจาวเหอและรายงานสิ่งที่บ่าวรับใช้พูดกับนาง อย่างไรก็ตามพระชายาหยุนก็ขมวดคิ้ว “นั่นไม่ถูกต้อง ! แม้ว่าอาเฮงไม่ได้เข้ามาข้างใน นางไม่ควรหยุดอยู่ข้างนอกและฟังจากข้างนอกกำแพง ? เจ้าบอกว่าเจ้าสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวข้างนอก เจ้าสงสัยว่ามีใครบางคนกำลังฟังจากภายนอก ? ”
　　องครักษ์เงาหญิงพยักหน้าแต่ก็สูญเสียนิดหน่อยนางเริ่มตั้งคำถามกับสายตาของนางเอง
　　ในเวลานี้โหราจารย์เจียนเจิ้งได้กล่าวกับพระชายาหยุนว่า“เมื่อเจ้าหน้าที่ผู้นี้มาถึงห้องโถงจาวเหอ งานเลี้ยงที่ห้องโถงสวรรค์ก็เลิกแล้ว เพราะเรื่องระหว่างตระกูลเหยากับตระกูลหลู่ องค์หญิงจี่อันคงรีบออกไป และข้าไม่เห็นนางยังคงอยู่ในพระราชวังขอรับ”
　　เจียนเจิ้งถูกเรียกตัวไปที่ห้องโถงจาวเหอหลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง เขาเล่าเรื่องหลู่เหยาและซูซื่อตกลงไปในสระบัวให้พระชายาหยุนฟัง ทำให้พระชายาหยุนขมวดคิ้วแน่น
　　“ไม่ใช่นั้นไม่ใช่อาเฮง” นางมั่นใจในตัวเองมากจากนั้นจึงสั่งองครักษ์เงาหญิง “ออกจากพระราชวังและไปถามอาเฮงว่านางมาที่ห้องโถงจาวเหอหรือไม่ ถ้าอาเฮงบอกว่านางไม่ได้มา องค์หญิงจี่อันที่เห็นในพระราชวังจะเป็นตัวปลอม”
　　องครักษ์เงาหญิงพยักหน้าและปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็วจากนั้นพระชายาหยุนก็ผ่อนคลายเล็กน้อย จากนั้นนางก็เริ่มคุยเรื่องราวถึงชีวิตประจำวัน “สะใภ้คนนี้ค่อนข้างกตัญญู วันนี้เป็นเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่มาพบข้าหลังจากเข้ามาในพระราชวัง มันเป็นไปไม่ได้อีกเช่นกันที่นางจะมาถึงห้องโถงแล้วไม่เข้ามาข้างใน แต่ถ้าเจ้าบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับตระกูลเหยา นางสามารถอธิบายได้อย่างรวดเร็วว่าต้องออกจากพระราชวัง ฮ่าๆๆ อย่าพูดถึงเรื่องนี้ พูดต่อเกี่ยวกับสองดาวต่อไป ภาพนี้แสดงให้เห็นว่าเงาที่อยู่ด้านหลังดาวหลักน่าจะปรากฎตัวมากที่สุด…”
　　ในห้องโถงจาวเหอพระชายาหยุนยังคงฟังเรื่องราวของเขา สำหรับเสี่ยวหยาที่หนีไป นางได้ออกจากพระราชวังไปแล้ว นางไม่แม้แต่จะมองหารถม้าที่รอนางอยู่ นางวิ่งกลับไปที่บ้านของเหยาซื่อทันที แม้ว่านางจะกระอักเลือดจากความอ่อนเพลีย นางก็ไม่ยอมหยุด
　　นางไม่รู้ว่ามีใครไล่ตามนางมาบ้างและนางก็ไม่กล้ามองกลับไปความรู้สึกของอันตรายยังคงวนเวียนอยู่รอบ ๆ คำพูดของพระชายาหยุนยังคงดังก้องอยู่ในหัวของนาง เสี่ยวหยารู้ว่าถ้านางไม่ได้มีใบหน้าเช่นนี้ นางคงไม่สามารถหนีออกจากพระราชวังได้ เหยาซื่อยืนยันว่านางเป็นบุตรสาวที่แท้จริงของนาง และนางควรเข้าไปในพระราชวัง นอกจากนี้ยังมีผู้คนจำนวนมากที่พูดสิ่งนั้นกับนาง นางตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่หลังจากตัดสินใจอย่างนี้แล้วนางรู้ไหมว่ามันยากแค่ไหนและอันตรายแค่ไหน เสี่ยวหยาคิดกับตัวเองมันคุ้มค่าหรือไม่ ? เมื่อนางก้าวเท้าบนเส้นทางนี้ นางจะสามารถเดินไปจนจบได้หรือไม่ ? นางหนีทั้งหมดได้หรือไม่
　　ใจของนางเต็มไปด้วยความคิดที่ดุร้ายและนางไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณ์ที่ประหลาดใจบนท้องถนนอีกต่อไป เสี่ยวหยาวิ่งไปอย่างสิ้นหวัง ในขณะที่วิ่งนางพยายามอย่างที่สุดที่จะมุ่งหน้าไปยังบ้านของนางต่อไป น่าเสียดายหลังจากมองไปรอบ ๆ นางก็ยังหาทางกลับบ้านไม่ได้
　　ในขณะที่หลงทางนางวิ่งเข้าไปชนหน้าอกของใครบางคน นางกรีดร้องด้วยความประหลาดใจเพราะนางไม่สามารถหยุดร่างของนางจากการตีกลับ ขณะที่นางกำลังจะถูกส่งตัวไป นางก็ถูกมือที่แข็งแรงดึงกลับมา
　　เสี่ยวหยาเงยหน้าขึ้นมองและตกตะลึงทันทีว่า “เจ้าเองหรือ”
　　บานซูชนกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขานางมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับเจ้านายของเขา อย่างไรก็ตามเขาจำไม่ผิดระหว่างสองคนนี้แน่นอน ท้ายที่สุดเจ้านายที่เหมาะสมของเขาคือคนที่เขาปกป้องทั้งวันและตลอดทั้งคืน เขาพบกับเสี่ยวหยาในภาคเหนือ และเขาสามารถแยกแยะตัวจริงออกจากตัวปลอมได้ทันที เขางุนงงว่าทำไมเสี่ยวหยาวิ่งรอบ ๆ บนถนน ราวกับว่านางกลัวอะไรบางอย่าง ? บานซูถามนางว่า “เจ้าเป็นอะไรไป ? ”
　　เสี่ยวหยาสะดุ้งและความคิดบางอย่างก็ส่งประกายผ่านความคิดของนางแต่นางก็เข้าใจทันทีว่าทุกสิ่งที่นางทำในวันนี้คนอื่นจะต้องไม่รู้ บานซูไม่ควรเข้าไปในพระราชวังในวันนี้ ดังนั้นเขาจะไม่รู้ว่านางไปที่ห้องโถงจาวเหอและได้ยินเรื่องลับ ๆ ที่พระชายาหยุนพูด ดังนั้นนางจึงสงบลงและเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของบานซู ขอร้องทั้งน้ำตาไหล “ท่านฮูหยินเหยาให้ข้าไปร่วมงานเลี้ยงที่พระราชวัง แต่ข้าหาทางกลับไม่ได้ บานซูช่วยไปส่งข้ากลับได้หรือไม่ ? หรือ…เพียงชี้ทางให้ข้าก็ได้”
　　นางไม่กล้าขอมากเกินไปในเรื่องที่เกี่ยวกับบานซู มีความรู้สึกที่ไม่อาจพูดถึงได้เสมอที่สะท้อนอยู่ในใจของเสี่ยวหยา นางเคยขอเฟิงหยูเฮงให้บานซูปกป้องนางและเหยาซื่อ แต่เห็นได้ชัดว่ามันคือบานซูเองที่ปฏิเสธ นางจะพูดอะไรอีก ตอนนี้นางชนเขาบนถนน แล้วมันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับนาง
　　แม้ว่าบานซูจะงุนงงแต่ก็ไม่สมควรที่จะถามเสี่ยวหยา ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและดึงแขนเสื้อออกจากมือของเสี่ยวหยาอย่างเด็ดขาด จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและพูดอย่างไร้อารมณ์ “ไปกันเถิด ข้าจะไปส่งเจ้ากลับเอง”
　　เสี่ยวหยาอ่อนแรงเดินตามหลังบานซูและมองไปที่ด้านหลังของคนที่เดินเร็ว ราวกับว่านางได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อนางกลับไปภาคเหนือ นางถูกผลักจากด้านบนของกำแพงเมือง และบานซูก็เหมือนเทพเซียนที่ลงมาจากสวรรค์และช่วยนาง ต่อจากนั้นเป็นต้นมาคนผู้นี้ยังคงอยู่ในใจของนาง และไม่เคยเลือนไป
　　ถ้าข้าคือเฟิงหยูเฮงเจ้าจะปกป้องข้าตลอดเวลาหรือไม่ ? ทันใดนั้นแนวคิดเช่นนี้ปรากฏในใจของเสี่ยวหยาและไม่สามารถถูกทิ้งไว้ได้ นางต้องการถามคำถามนี้จริง ๆ แต่มันติดอยู่ในลำคอของนาง ไม่ว่าอะไรนางก็ไม่กล้า รออีกหน่อย เสี่ยวหยาบอกกับตัวเอง รออีกสักครู่จนกว่านางจะเดินตามทางนี้อย่างเปิดเผย จะมีวันหนึ่งที่บานซูจะมายืนเคียงข้างนาง การขาดความมั่นใจในหัวใจของนางเริ่มหายไป เสี่ยวหยาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะกลายเป็นเฟิงหยูเฮงเหมือนในเวลานี้ แม้ว่าบานซูจะพานางไปที่ประตูทางเข้าบ้านของนาง แต่ใจนางก็ยังคงอารมณ์ไม่ดี
　　แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมองหาคนบานซูก็หายตัวไปแล้ว เสี่ยวหยายืนตัวแข็งอยู่นอกทางเข้าครู่หนึ่ง จนกระทั่งยามเฝ้าประตูเรียกนางว่า “แม่นางเสี่ยวหยาขอรับ ? ”
　　จากนั้นนางก็กลับมาถึงความรู้สึกของนางแต่นางก็ตั้งสติ และถามยามเฝ้าประตู “เจ้าเรียกข้าว่าอะไร ? ”
　　ยามเฝ้าประตูรู้สึกงงงวย“ข้าเรียกท่านว่าแม่นางเสี่ยวหยาขอรับ”
　　“เสี่ยวหยา..” นางพูดชื่อนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกรู้สึกว่ามันไม่คุ้นเคยเป็นครั้งแรก นางดูถูกมัน “ท่านฮูหยินเรียกข้าว่าบุตรสาว แต่เจ้าก็เรียกข้าว่าแม่นางเสี่ยวหยา นี่หมายความเช่นไร ? ” นางมองไปที่ยามเฝ้าประตูสองคน และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าจะต้องเรียกข้าว่าคุณหนู พวกเจ้าจำได้หรือไม่?”
　　คนเฝ้าประตูนั้นงงงวยและกำลังจะถามคำถามสองสามข้อ อย่างไรก็ตามในเวลานี้เสียงของเหยาซื่อดังมาจากข้างในเรือน “เจ้าต้องเชื่อฟังสิ่งที่คุณหนูพูด ในฐานะบ่าวรับใช้ เจ้าควรฟังคำสั่งของเจ้านาย นางเป็นบุตรสาวของข้า โดยธรรมชาติแล้วนางต้องเป็นคุณหนู เจ้าจำสิ่งนี้ได้หรือไม่ ? ”
　　คนเฝ้าประตูก็ตกใจแม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกว่าไม่ได้รับการรบกวน แต่พวกเขาก็ไม่กล้าปฏิเสธสิ่งที่เหยาซื่อพูด พวกเขาพยักหน้าและกล่าวอย่างไม่เต็มใจกับเสี่ยวหยา “คุณหนู” จากนั้นพวกเขาคิดกับตัวเองว่าพวกเขาจะบอกเฟิงหยูเฮงหรือเหยาเซียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในครั้งต่อไปที่พวกเขาพบทั้งสองคน
　　เสี่ยวหยาเห็นว่าเหยาซื่อยังคงยืนเคียงข้างนางจากนั้นริมฝีปากของนางก็ม้วนตัวเป็นรอยยิ้ม แต่เมื่อรอยยิ้มนี้ปรากฏขึ้นความเย็นชาตามมาทันที คำที่นางได้ยินที่ห้องโถงจาวเหอยังคงทำให้นางรู้สึกกลัวอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นนางจึงขยับเข้าใกล้เหยาซื่อ และเดินตามนางเข้าไปในลานบ้าน
　　ทั้งสองเข้าไปในห้องและเสี่ยวหยากล่าวออกมาก่อน สิ่งแรกที่นางทำคือขอให้เหยาซื่อ “ท่านฮูหยินเหยาควรคิดอย่างรอบคอบว่าต้องการให้ข้าเป็นบุตรสาวของท่านจริง ๆ หรือเจ้าคะ”
　　เหยาซื่อพยักหน้า“ใช่ ข้าต้องการให้เจ้าเป็น เจ้าเป็นบุตรสาวของข้านับแต่นี้เป็นต้นไป ! ”
　　“แต่ท่านฮูหยินก็รู้ดีว่าข้าไม่ใช่เฟิงหยูเฮงเจ้าค่ะ! ”
　　เหยาซื่อยิ้ม“ปัญหาคืออะไร ? เฟิงหยูเฮงไม่ใช่เฟิงหยูเฮง ! ”
　　นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เสี่ยวหยาได้ยินคำเหล่านี้แม้ว่านางจะยังไม่เข้าใจความหมายของคำเหล่านี้ อย่างไรก็ตามนางแค่คิดว่ามันเป็นสิ่งผิดปกติกับเหยาซื่อ เพื่อให้นางเย็นชากับบุตรสาวของนาง นางเตือนเหยาซื่อ “สำหรับข้าที่จะเป็นเฟิงหยูเฮง มันจะเป็นอันตราย หากล้มเหลว ผลลัพธ์น่ากลัวมากเจ้าค่ะ”
　　อย่างไรก็ตามเหยาซื่อบอกอย่างเด็ดเดี่ยวว่า“มันจะไม่ล้มเหลว ในโลกนี้มีเพียงข้าเท่านั้นที่รู้ว่าใครคือบุตรสาวของตัวเอง ข้าบอกว่าเป็นเจ้าก็คือเจ้า ดังนั้นเจ้า เจ้าต้องทำสิ่งที่เจ้าต้องทำแม้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการก็ตาม”
　　“ไม่กลัวความล้มเหลวหรือเจ้าคะ? ”
　　“มันจะไม่ล้มเหลว! ”
　　เหยาซื่อเพิ่มความเชื่อมั่นของเสี่ยวหยานอกจากการกระตุ้นของหลู่หยานและสิ่งต่าง ๆ ที่พระสนมหยวนชูพูดกับนาง เสี่ยวหยาคิดว่าด้วยสิ่งต่าง ๆ เช่นนี้ บางทีเส้นทางนี้เป็นสิ่งที่นางจะต้องเดินโดยไม่คำนึงถึงความปรารถนาของนางเอง จากช่วงเวลาที่นางเข้ามาในเมืองหลวง นางถูกดูดเข้าไปในกระแสน้ำวนนี้แล้ว หรืออาจกล่าวได้ว่านางไม่สามารถหลบหนีจากสิ่งนี้ได้ ในช่วงเวลาที่เฟิงหยูเฮงใช้ตัวตนของนางเข้าไปในคณะมายากล
　　แทนที่เฟิงหยูเฮง? เอาล่ะโดยใช้ใบหน้านี้ ตัวตนนี้ และความรุ่งเรืองในอนาคต นางจะแก้แค้นให้บิดา มารดาของนาง !
　　นางจับมือเหยาซื่อและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยสายตาจ้องมองที่เป็นประโยชน์เป็นครั้งแรก “ท่านแม่ไม่ต้องกังวล ข้าเป็นบุตรสาวของท่านแม่”