The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 712

　ตอนที่712 สองดาว
　　หลู่ซ่งรู้สึกกังวลเป็นอย่างมากเกี่ยวกับการค้นพบตอนนี้เขาถูกหยุดโดยเฟิงหยูเฮงเช่นนี้ เชื้อเพลิงเพิ่มมากขึ้นในกองไฟ ทันใดนั้นเขาก็จ้องที่เฟิงหยูเฮง ราวกับว่าเขาได้เข้าใจจนกระจ่างแจ้งแล้ว เขาก็รีบกล่าวว่า “เจ้า ! ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า ทุกอย่างเจ้าเป็นคนบงการ ! ”
　　เฟิงหยูเฮงพูดจาเย้ยหยัน“ท่านสานาบดีฝ่ายซ้ายเสียสติไปแล้วหรือ ? มีคนเห็น และได้ยินมากมาย ภายใต้สมมติฐานที่ว่าคุณหนูรองตระกูลหลู่, หลู่เหยาว่ายน้ำเป็น ทำไมนางถึงไม่ช่วยตัวเองและยืนกรานที่จะรอให้คุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่กระโดดลงไปช่วยชีวิตพวกนาง สถานการณ์ที่แน่นอนมีการวางแผนล่วงหน้า นอกจากนี้แมลงมีพิษจากภาคใต้ทำไมมันถึงปรากฎในพระราชวังของฮ่องเต้ ? ข้าหวังว่าทางการจะสามารถให้คำอธิบายแก่เราได้”
　　“คำอธิบายอะไร! ” หลู่ซ่งโกรธมาก “ที่พวกนางตกลงไปในน้ำเป็นอุบัติเหตุ เสนาบดีคนนี้สูญเสียบุตรสาวคนหนึ่งและบุตรสาวอีกคนใบหน้าเสียโฉม นี่คือผลลัพธ์หรือ ! ”
　　“ข้ากลัวว่าไม่ใช่กรณีนี้! ” เฟิงหยูเฮงยักไหล่ “มันเป็นไปอย่างที่ข้าพูดไว้ก่อนหน้านี้ คุณหนูรองตระกูลหลู่ว่ายน้ำเป็น ดังนั้นทำไมนางถึงต้องการให้คนไปช่วยนาง ? นอกจากนี้เหตุผลที่พวกนางตกลงไปในน้ำจะต้องมีการตรวจสอบอย่างชัดเจน ข้ายังอยากรู้ด้วยผู้คนมากมายที่อยู่ใกล้สระบัว ทำไมสองคนนี้ถึงตกลงไป ? พูดง่าย ๆ เรื่องนี้ยังต้องการให้เจ้าเมืองมาให้คำอธิบายแก่เรา”
　　“เจ้า…”หลู่ซ่งพูดไม่ออก ตรงหน้าของเฟิงหยูเฮง เขาจะถูกยับยั้งเช่นนี้เสมอ แต่ในท้ายที่สุดแม้ว่าตระกูลของหลู่จะพบกับโศกนาฏกรรมเช่นนี้ เขาก็ยังมีสำนึกผิดชอบชั่วดี ดังนั้นหากเขาสามารถหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าอย่างเปิดเผย เขาจึงหันไปยังตระกูลเหยา “องค์หญิงโปรดหลีกทางให้ข้า ข้าต้องไปขอคำอธิบายจากเหยาซู่”
　　อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและไม่ได้ขยับเขยื้อน“เสนาบดีหลู่เป็นขุนนางขั้นหนึ่ง ในฐานะเสนาบดี ท่านควรมีความกล้าหาญบ้าง หากท่านมีปัญหาใด ๆ บอกข้ามา องค์หญิงผู้นี้ก็เพียงพอที่จะเป็นตัวแทนของตระกูลเหยา เสนาบดีหลู่ ท่านคิดอย่างไร ? ”
　　เขาคิดอย่างไรมันแย่มาก หลู่ซ่งโกรธ กัดฟันของเขาอย่างโกรธเคือง อย่างไรก็ตามมันจะไม่เป็นการดีถ้าฉีกหน้าของเฟิงหยูเฮงในพระราชวัง หันกลับไปเขาเห็นว่าซูจิงหยวนได้นำผู้คนกำลังมุ่งหน้ามาในทิศทางนี้ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ในขณะที่เขารู้สึกว่ามีหนามขึ้นรอบสถานที่นี้ เขาไม่ต้องการที่จะอยู่ในสถานที่นี้ ดังนั้นเขาจึงหลบไปด้านข้างและหลีกเลี่ยงเฟิงหยูเฮง เขารีบวิ่งไปตามทางประตูของพระราชวัง
　　ก่อนที่เขาจะก้าวออกไปเขาได้ยินเสียงของเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง “ท่านเสนาบดีหลู่ ท่านจะจากไปเช่นนี้เหรือ ? บุตรสาวสองคนของเจ้า คนหนึ่งเสียชีวิตและอีกคนได้รับบาดเจ็บ เจ้าจะจากไปโดยไม่สนใจงั้นหรือ ? ”
　　หลู่ซ่งโบกมือของเขา“แค่ให้ทางการจัดการพวกนาง ! ”
　　เขาไม่สนใจแน่นอน
　　รอยยิ้มดูหมิ่นปรากฏตัวบนใบหน้าของหลู่ปิงนางเข้าใจบิดาของนางเป็นอย่างดี บิดาคนนี้จะดูผลตอบแทนเสมอเมื่อทำอะไร ทั้งหมดมันเพื่อประโยชน์ของเขาเอง การเลี้ยงดูบุตรสาวคนนี้ซึ่งมีอาการป่วยที่ซับซ้อนนั้นไม่ใช่เพราะเขาเห็นคุณค่าความงามอันยอดเยี่ยมของนาง เขาหวังว่าใบหน้านี้จะช่วยแสวงหาเส้นทางที่แตกต่างสำหรับตระกูลหลู่ ตระกูลหลู่จะขยายสายเลือดในหลาย ๆ ทิศทางเพื่อรักษาอำนาจไว้โดยไม่คำนึงถึงว่าองค์ชายที่ขึ้นครองบัลลังก์เป็นใคร อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้จะส่งผลให้ทั้งนางและหลู่เหยาเสียชีวิตไป พวกนางจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์สำหรับตระกูลหลู่ หลู่ซ่งไม่ได้รู้สึกเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อย
　　เงยหน้าขึ้นมองอีกครั้งเฟิงหยูเฮงเดินไปข้าง ๆ แล้ว เจ้าเมืองได้จัดการเรียบร้อยแล้ว ศพของหลู่เหยาถูกนำออกไปอย่างรวดเร็วมาก จากนั้นเจ้าเมืองมาและบอกกับนางว่า “คุณหนูใหญ่ตระกูลหลู่โปรดอย่ากังวล และรักษาบาดแผลของเจ้าก่อน อีก 2-3 วันเจ้าหน้าที่ผู้นี้จะเชิญคุณหนูใหญ่มาที่ราชสำนักเพื่อตอบคำถาม”
　　หลู่ปิงพยักหน้าและมองเจ้าเมืองทักทายเฟิงหยูเฮงก่อนที่จะพาคนของเขาออกไปจากสระบัวนางค่อย ๆ ดึงเฟิงหยูเฮงอย่างเงียบ ๆ แล้วกล่าวว่า “องค์หญิง วันนี้ข้าช่วยท่านและข้าก็ช่วยตัวเอง ตระกูลหลู่จะไม่ต้องการใบหน้าของข้าอีกนับจากนี้เป็นต้นไป มันเป็นเพียง… ถ้าหลู่ปิงขอร้องอะไรในอนาคต ข้าหวังว่าท่านจะเต็มใจช่วยข้าจากเรื่องของวันนี้”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ช่วยในวันนี้ ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามเจ้าช่วยท่านป้าของข้าไว้ พระคุณนี้ข้าจะจำมันไว้ ถ้าเจ้ามาหาข้าที่คฤหาสน์ขององค์หญิง เจ้าขอร้องข้า ข้าจะไม่นิ่งดูดายอยู่ด้านข้าง”
　　ในที่สุดก็สามารถแก้ปัญหาได้เช่นกันในคนกลุ่มนี้มีหญิงสาวคนหนึ่งจ้องมองที่หลู่ปิงไม่ว่างสายตา ดวงตาของนางเผยความยินดี
　　ดีมาก! หญิงสาวแค่นเสียงเย็นชากับตัวเอง ดีมาก หลู่เหยาเสียชีวิตและใบหน้าของหลู่ปิงก็ถูกทำลาย ในตระกูลหลู่ปัจจุบัน คนเพียงคนเดียวที่บิดาจะพึ่งพาได้คือหลู่หยานคนเดียว และคนที่สร้างปัญหาเหล่านี้ไม่ใช่หลู่หยาน แต่มันเป็นพี่สาว 2 คนของนางเองที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ นางได้รับชัยชนะโดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ !
　　ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นเดียวกับที่ทำในงานเลี้ยงนี้แม้ว่าพระราชวังจะไม่ปิดตัวลง แต่ผู้คนก็ไม่อยากอยู่ต่อไป จากครอบครัวของเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่เหลือบุตรสาวเพียงคนเดียวที่สามารถพึ่งพาได้ สำหรับผู้ที่เข้าร่วมการประชุม สิ่งต่าง ๆ ได้เหนือกว่าการควบคุมเล็กน้อย และมันก็เกิดขึ้นว่าคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องคือท่านฮูหยินใหญ่ตระกูลเหยา ในท้ายที่สุดเจ้าเมืองก็เข้ามามีส่วนร่วม เพิ่มด้วยทัศนคติของเสนาบดีหลู่ซ่ง เรื่องนี้ดูแปลกมากไม่ว่าพวกเขาจะคิดอะไร
　　มีบางอย่างที่คาดเดาหลังจากกลับไปที่ห้องโถงสวรรค์ มีการพูดคุยกันมากมาย ในท้ายที่สุดฮ่องเต้โบกพระหัตถ์ของเขาและงานเลี้ยงก็สิ้นสุดลง แม้ว่าผู้คนจะไม่เพลิดเพลินกับสิ่งต่าง ๆ อย่างเต็มที่ แต่เนื่องจากมีคนเสียชีวิต ดนตรีและการร่ายรำก็ต้องหยุด
　　หลังจากคลื่นของผู้คนออกจากพระราชวังเวลาที่ผู้คนเข้ามาในพระราชวังต้องใช้เวลานาน ออกจากพระราชวังก็ไม่ใช่เรื่องง่าย มีคนจำนวนมากและมันมืดมาก มองจากที่ไกลพวกเขาดูเหมือนมด
　　ฮ่องเต้ยืนอยู่ที่ชั้นบนสุดของชั้นสามของห้องโถงสวรรค์เมื่อมองดูคนเหล่านี้เขาเย้ยหยันตัวเองแล้วถามจางหยวน “จางหยวน มีกี่คนในฝูงชนที่คิดถึงราชสำนัก ? มีกี่คนที่เริ่มมีความคิดต่างกัน”
　　จาวหยวนได้ยินอย่างนี้“ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ ฝ่าบาทจะถามบ่าวรับใช้คนนี้ได้อย่างไรพะยะค่ะ กระหม่อมจะกล้าพูดอย่างไม่มีเล่ห์เหลี่ยมเกี่ยวกับเรื่องของราชสำนักได้อย่างไรขอรับ”
　　ฮ่องเต้ดูเย็นชา“มีสิ่งใดบ้างที่เราถามเจ้า ? มีอะไรที่เจ้าไม่กล้าพูดบ้างหรือ ? จางหยวน เจ้าแก่หรือยัง ? ทำไมเจ้าถึงระวังตัวมากเกินไปทุกครั้งที่ทำอะไร”
　　จางหยวนจ้องมอง“ฝ่าบาทเป็นคนแก่เช่นกันพะยะค่ะ”
　　อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จะยอมรับมันอย่างมีความสุข”ข้าแก่แล้ว หากข้าไม่แก่ ผู้คนที่มีความคิดไม่เหมาะสม ข้าจะจัดการพวกเขาด้วยตัวเอง ! พวกเขาจะถูกเก็บไว้จนถึงวันนี้ได้อย่างไร ! อย่าทึกทักเอาเองว่าข้าไม่รู้ว่าเรื่องไร้สาระที่องค์ชายแปดกำลังทำอะไรในภาคใต้ แต่สิ่งที่รู้คืออะไร” อารมณ์ของฮ่องเต้ดิ่งลงไปอีกครั้ง “สิ่งที่รู้คืออะไร ? ข้าแก่แล้วและไม่สามารถออกไปสำรวจ และออกจากเมืองหลวงได้อีกต่อไป ข้าไม่มีพลังมากพอที่จะดูแลลูกของข้า ในอดีตเมื่อพวกเขายังเด็ก ข้าหวังว่าจะให้พวกเขาฝึกฝนตัวเอง เมื่อถึงเวลาเราสามารถเลือกคนที่ดีที่สุดในการขึ้นครองบัลลังก์”
　　จางหยวนกรอกตาของเขา“ตอนนี้ฝ่าบาทเสียใจหรือไม่พะยะค่ะ ? มันได้รับการพัฒนาไปในทิศทางนี้ และอาณาจักรได้ถูกก่อตั้งขึ้น พวกเขามีความทะเยอทะยานที่ดี และพวกเขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้บัลลังก์นี้ อย่างไรก็ตามฝ่าบาทไม่คิดที่จะยอมให้พวกเขาแข่งขันอย่างยุติธรรมงั้นหรือพะยะค่ะ ? ”
　　ฮ่องเต้จ้องมอง“ข้าจะทำอย่างไรดี ? ข้าวางแผนไว้เสมอเพื่อให้พวกเขาแข่งขันอย่างยุติธรรม แต่เจ้าก็ยังเห็นมัน พวกเขาสามารถทำงานได้ดีกว่าองค์ชายเก้างั้นหรือ ? ไม่ใช่ข้ามีอคติ ! ข้าดูแลองค์ชายเก้าอย่างดี แต่ก็ไม่ได้เกิดจากเปี้ยนเปี้ยน แน่นอนเปี้ยนเปี้ยนเป็นส่วนหนึ่ง แต่ส่วนที่สำคัญที่สุดคือองค์ชายเก้ามีความสามารถ”
　　ในเรื่องที่เกี่ยวกับประเด็นนี้จางหยวนก็เห็นด้วย “ไม่ใช่แค่ตัวองค์ชายเองที่ดี และมีความสามารถ ชายาของพระองค์ก็ดีเช่นกันพะยะค่ะ”
　　“ใช่! ” เมื่อพูดถึงเฟิงหยูเฮง ฮ่องเต้ก็ยิ่งกล้าหาญกว่าเดิม “มิฉะนั้นแล้วทำไมข้าถึงบอกว่าองค์ชายเก้าเกิดมาเพื่อเป็นผู้ปกครอง ดูชายาที่เขาเลือก มีภัยคุกคามของราชวงศ์ต้าชุนกี่ครั้งที่ได้รับการจัดการด้วยความช่วยเหลือของอาเฮง ? วันนี้มีเรื่องกับน้ำหอมพันกลิ่น ราชวงศ์ต้าชุนไม่แพ้ใช่หรือไม่ ! นี่เป็นเรื่องเล็ก ๆ ดูที่เหล็กกล้า นั่นไม่ได้ยกระดับสถานะของราชวงศ์ต้าชุนเท่านั้น แต่ยังช่วยยกระดับทหารของข้าอีกด้วย ! ”
　　จางหยวนพยักหน้าหลังจากคิดไปสักพักเขากล่าวต่อ “ฝ่าบาทยังจำคำพยากรณ์จากโหราจารย์ได้หรือไม่พะยะค่ะ ? ”
　　“แน่นอน”ด้วยการพูดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของฮ่องเต้จึงมืดลง “ทางตะวันตกเฉียงเหนือ ในเวลานั้นอาเฮงยังอยู่ที่ภาคตะวันตกเฉียงเหนือใช่หรือไม่ ? ”
　　“พะยะค่ะ”จางหยวนกล่าว “เฟิงจินหยวนกลัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตระกูลเหยาจะพัวพันถึงตระกูลเฟิง และเขาส่งเหยาซื่อและบุตรของนางไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่งในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ปีนั้นก็เป็นปีสุดท้ายเช่นกันสำหรับองค์ชายเก้า หลังจากนั้นพระองค์กลับมาพร้อมกับนาง พระองค์และองค์หญิงพบกันในคืนที่โหราจารย์ได้พูดถึงสายฟ้า มือปาฏิหาริย์ขององค์หญิงรักษาขาของพระองค์ ฝ่าบาท นี่คือโชคชะตา ใช่หรือไม่พะยะค่ะ ? ”
　　ฮ่องเต้หัวเราะและกล่าวอย่างมั่นใจ“แน่นอนนั่นเป็นเพียงชะตากรรมของหงส์เพลิง ! ชะตากรรมของหงส์เพลิง ! ”
　　ในด้านนี้ฮ่องเต้ถอนหายใจด้วยอารมณ์ในอีกด้านหนึ่งโหราจารย์ได้พูดถึงสิ่งเดียวกัน และผู้ที่ได้ยินเรื่องราวคือพระชายาหยุนผู้ซึ่งครอบครองห้องโถงจาวเหอด้วยตัวนางเองตั้งแต่กลับมาที่พระราชวัง
　　เจียนเจิ้งกล่าวว่า“เมื่อพูดถึงดาวหงส์เพลิง เมื่อก่อนปรากฏว่ามีดาว 2 ดวงปรากฏขึ้นอย่างแปลกประหลาด พระชายาอาจจะไม่รู้ แต่ข้าคอยสังเกตดวงดาวอยู่เสมอและพบว่ามีบางอย่างของเงาที่ซ่อนอยู่หลังดาวแห่งนกฟินิกซ์ ไม่ว่าดาวหงส์เพลิงจะไปที่ใด มันก็จะไปด้วย มันมีศักยภาพที่จะแทนที่ดาวด้วยขอรับ ! ”
　　พระชายาหยุนกินเมล็ดเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้นางก็โยนเมล็ดในมือของนางทันทีแล้วลุกขึ้นนั่งตรง “แทนที่ ? เงาขนาดเล็กต้องการที่จะโค่นล้มเจ้านายของพวกมันหรือ ? มีใครเล่าเรื่อง ข้อมูลของเจ้าถูกต้องหรือไม่”
　　โหราจารย์เจียนเจิ้งปาดเหงื่อสำหรับเจ้าหน้าที่อย่างเขาที่สังเกตดวงดาว ทำไมเขาถึงไม่สามารถเงยหน้าต่อเจ้านายคนนี้ได้ หนึ่งในเรื่องราวที่ว่านางเรียกเขา ! แต่เจ้านายถามคำถามและเขาต้องตอบ ดังนั้นเขาจึงกล่าวอย่างเคารพ “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่กล้าพูดเรื่องไร้สาระขอรับ”
　　“มันจะเป็นเรื่องจริงหรือ? ” พระชายาหยุนถาม “ตั้งแต่สมัยโบราณ มีคนจำนวนมากเกินไปที่ไม่รู้น้ำหนักของโลก พวกเขาต้องการไปและคิดเรื่องที่ไม่ควรทำ พวกเขาต้องการทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเขาไม่ควรทำ จะเผาไหม้พวกเขาอย่างรุนแรง”
　　เจียนเจิ้งผู้น่าเวทนาเพียงพยักหน้าและแสดงว่าเขาเห็นด้วยกับความรู้สึกนี้
　　พระชายาหยุนจึงกล่าวว่า“ถ้าอย่างนั้นจะบอกได้หรือไม่ว่ามีวิธีแก้ไขปัญหานี้ ? เราไม่สามารถปล่อยให้เงาที่กระจัดกระจายกระทบชีวิตของดาวหงส์เพลิงได้”
　　เจียนเจิ้งกล่าวว่า“ในปัจจุบันยังไม่มีวิธีที่มีประสิทธิภาพ เงาของดาวดวงนั้นถูกควบคุมโดยเงาของดาวหงส์เพลิงอย่างจงใจ ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับว่าดาวหงส์เพลิงจะจัดการกับมันอย่างไร พวกเขาจะกำจัดมันหรือเก็บมันไว้ มันจะขึ้นอยู่กับความรู้สึกของดาว”
　　“มีทางเลือกอะไรบ้าง? ” พระชายาหยุนโกรธมาก “คอยดูแลเจ้านายและกำจัดเงาออกไป เนื่องจากเงานั้นกำลังรนหาที่ตายของตัวเอง เพียงทำตามที่มันพอใจ เรื่องแบบนี้ที่ไม่รู้ความลึกของโลก เท่าที่ข้ามองเห็น การฆ่ามันจะมีประสิทธิภาพมากที่สุด”
　　คำพูดของพระชายาหยุนก็เต็มไปด้วยความละเอียดแม้แต่โหราจารย์เจียนเจิ้งก็รู้สึกได้และเขาก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าอย่างแรง แต่หลังจากคิดเล็กน้อย เงานั้นน่าจะถูกฆ่าเพราะมีผลต่อการเคลื่อนที่ของดาวหงส์เพลิง
　　“ใครอยู่ข้างนอก? ” ทันใดนั้นภายในห้องโถง ผู้หญิงคนหนึ่งในห้องโถงก็ตะโกนออกมา เมื่อติดตามสิ่งนี้สายตาของพวกนางก็เดินไปที่มุมหนึ่งนอกหน้าต่าง