The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 710

　ตอนที่710 หลู่เหยาต้องไม่มีชีวิตอยู่
　　ผู้คนตะโกนด้วยความประหลาดใจแต่เห็นว่าคนที่กระโดดลงไปในสระบัวนั้นว่ายน้ำค่อนข้างเก่ง นางว่ายตรงไปที่ที่ซูซื่อและหลู่เหยา ทุกคนไม่คุ้นเคยกับเด็กผู้หญิงที่กระโดดลงไปในน้ำ พวกนางล้วนแต่คาดเดาว่านางเป็นใคร แต่นี่คือคนที่เฟิงหยูเฮงรู้จัก บุคคลนั้นเป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลหลู่ บุตรสาวของอนุตระกูลหลู่
　　นางกับซวนเทียนเก้อมองหน้ากันและทั้งคู่ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเฟิงหยูเฮงสามารถระบุได้ว่าการที่ซูซื่อตกน้ำนั้นต้องเกี่ยวข้องกับหลู่เหยา นอกจากนี้นางสังเกตเห็นว่าแม้หลู่เหยาจะจมน้ำต่อหน้าซูซื่อ แต่ก็ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะนางจมน้ำตาย แต่มันดูจงใจ แม้ว่านางจะทำท่าเหมือนว่ายน้ำไม่เป็น แต่จากการสังเกตของนาง ความคิดและการกระทำของหลู่เหยาก็ไม่สามารถหลอกนางได้แม้ว่านางจะสามารถหลอกคนอื่นได้ก็ตาม หลู่เหยาว่ายน้ำเป็น นี่คือสิ่งที่เฟิงหยูเฮงมั่นใจ
　　หลังจากได้รับความเข้าใจเล็กน้อยนางก็ยังรู้สึกกังวลซูซื่อยังคงอยู่ในน้ำและไม่สามารถจัดการกับความงุ่มง่ามเพียงเล็กน้อยได้
　　หวงซวนถามอย่างรอบคอบจากด้านข้างของนาง“คุณหนู คุณหนูต้องการให้ข้าเข้าไปช่วยหรือไม่เจ้าคะ ? ”
　　แม้ว่าเฟิงหยูเฮงอยากจะเห็นว่าหลู่ปิงไปช่วยพวกนางนางก็ส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่ต้องไป สังเกตไปก่อน”
　　หลังจากพูดอย่างนี้แล้วหลู่ปิงก็ยื่นมือไปหาซูซื่อการเคลื่อนไหวนี้ทำให้จิตใจของนางเปลี่ยนไป คนหนึ่งที่ตกลงไปในน้ำคือซูซื่อ และอีกคนคือน้องสาวของหลู่ปิง อย่างไรก็ตามนางเอื้อมมือไปหาซูซื่อและไม่สนใจหลู่เหยา นี่เป็นสิ่งที่ทำให้นางต้องใช้ความคิด
　　บางคนจากฝูงชนผู้ชมต่างเริ่มส่งเสียงให้กำลังหลู่ปิงแม้ว่าพวกนางจะไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร แต่พวกนางก็เห็นด้วยอย่างมากกับการกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยพวกนาง แต่ในขณะเดียวกันก็มีคนที่เริ่มตั้งคำถามว่าพวกนางตกลงไปในน้ำได้อย่างไร “ทั้งสองมาเดินเล่นที่สระน้ำ ทำไมพวกนางถึงตกลงไปได้ ? นอกจากนี้ทำไมพวกนางทำไมอยู่ห่างจากขอบสระเช่นนั้น ? ”
　　คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนตกใจถูกต้อง ! ถึงแม้ว่าการตกลงไปในน้ำจะเป็นเรื่องแปลก แต่พวกนางก็จะตกลงไปใกล้ ๆ ข้างสระน้ำ สระบัวนี้ยังมีพืชจำนวนมาก คนจะลอยออกไปไกลขนาดนั้นได้อย่างไร ?
　　ในเวลาเดียวกันคำถามนี้ถูกถามในใจของเฟิงหยูเฮง อย่างไรก็ตามสายตาของนางยังคงจับจ้องอยู่ที่หลู่เหยา ถึงแม้หลู่เหยาจะยังอยู่ใต้น้ำ แต่เฟิงหยูเฮงก็เห็นนางยังคงจับซูซื่ออย่างสิ้นหวัง นางยังจัดการดึงมือของหลู่ปิงออกจากซูซื่อ
　　นางขมวดคิ้วและรู้สึกว่าหลู่เหยากำลังหยุดหลู่ปิงไม่ให้ช่วยพวกนางแต่สำหรับผู้คนที่อยู่ข้างนอก หลู่เหยากำลังดิ้นรนขณะจมน้ำ เฟิงหยูเฮงประหลาดใจและพร้อมที่จะสั่งให้หวงซวนกระโดดลงไปช่วย แต่ในเวลานี้หลู่ปิงหลุดพ้นจากการแทรกแซงของหลู่เหยาแล้ว นางรีบดึงซูซื่อมาข้างสระอย่างรวดเร็ว
　　แต่ในขณะที่นางกำลังว่ายน้ำสามารถมองเห็นเลือดได้ในน้ำ เลือดมาจากใบหน้าของหลู่ปิง ในช่วงพริบตาเดียวสระบัวขนาดใหญ่ก็ถูกย้อมไปด้วยเลือด
　　ทุกคนตกใจพวกคุณหนูพากันส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว ในเวลานี้นางกำนัลก็พาขันทีมาได้ ขันทีผู้แข็งแรงไปและดึงพวกนางขึ้นจากน้ำ เฟิงหยูเฮงรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็วและตบหลังของซูซื่ออย่างแรง ทำให้ซูซื่อสำลักน้ำออกมา
　　ไม่มีปัญหาสำคัญกับซูซื่อหลังจากสำลักน้ำนางก็ตกใจเล็กน้อย โชคดีที่มีหลายคนกำลังดูอยู่ ท่านฮูหยินและคุณหนูที่มีจิตใจดีได้ดึงผ้าที่สะอาดบางส่วนจากบ่าวรับใช้ในพระราชวังแล้วห่อซูซื่อไว้ แต่เมื่อมองดูหลู่ปิง นางก็ไม่ได้โชคดีอย่างซูซื่อ ผ้าคลุมหน้าของนางหลุดหายไปในขณะที่นางกำลังว่ายน้ำ ใบหน้าที่งดงามล่มเมืองในขณะนี้ ทุกคนเห็นว่ามีบาดแผลที่น่าเกลียดบนใบหน้าของนาง ใครจะรู้ว่ามีอะไรบางอย่างจากบ่อน้ำเข้ามาในแผลราวกับว่ามันมืด เลือดที่ไหลออกมาก็ดำและดำลง พร้อมกับสิ่งนี้ใบหน้าด้านซ้ายของนางก็เริ่มเปลี่ยนไป
　　เฟิงหยูเฮงตกใจ“เจ้าถูกวางยา ? อะไรที่ทำให้เจ้าเจ็บ ? ”
　　หลู่ปิงกัดฟันและบอกกับนางว่า“ข้าถูกแมลงกัด องค์หญิงอย่ากังวลเจ้าค่ะ พิษชนิดนี้จะไม่มีผลอะไรต่อข้า มันจะทำลายใบหน้าของข้าเพียงครึ่งเดียว เราดูท่านฮูหยินใหญ่ก่อนเจ้าค่ะ นางถูกแมลงมีพิษกัดหรือไม่ ? ”
　　ในเวลานี้ซูซื่อได้สติขึ้นมาแล้วเมื่อได้ยินสิ่งที่หลู่ปิงพูด นางส่ายหัวซ้ำ ๆ และน้ำตาคลอ นางกล่าวว่า “เจ้ามาจากตระกูลไหน ตระกูลเหยาของข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างแน่นอนเพราะบุญคุณในการช่วยชีวิตข้า ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บเพราะเจ้าปกป้องข้าตลอดเวลา ด้วยการใช้ร่างกายของเจ้าเอง เจ้าช่วยข้าจากแมลงใต้น้ำ แต่ใบหน้าของเจ้า…” เมื่อมองแล้วนางรู้สึกตกใจและได้แต่พูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “อาเฮง เจ้าต้องช่วยรักษานาง”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ท่านป้าไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”
　　ในเวลานี้มีหมอหลวงมาถึงเฟิงหยูเฮงเปิดทางให้หมอหลวง ในเวลาเดียวกันนางเอื้อมมือไปที่แขนเสื้อของนางแล้วดึงยาแก้ปวดชนิดพิเศษออกมา และบอกกับหมอหลวงว่าจะใช้มันอย่างไร และสั่งให้พวกเขามอบมันให้กับหลู่ปิง นางสามารถบอกได้ว่าอาการบาดเจ็บบนใบหน้าของหลู่ปิงไม่สามารถรักษาได้อีกต่อไป แต่อย่างน้อยที่สุดก็ไม่ติดเชื้อ มันสำคัญยิ่งกว่าที่อาการป่วยอื่นจะไม่เกิดขึ้นเนื่องจากการติดเชื้อ
　　ทุกคนมารวมตัวกันรอบๆ หลู่ปิงและซูซื่อ หมอหลวงก็รีบรักษาทั้งสองเช่นกัน ไม่มีใครให้ความสนใจกับความจริงที่ว่ายังมีอีกคนหนึ่งที่ยังคงแช่อยู่ในสระบัว เป็นคนที่ตกลงไปพร้อมกับซูซื่อ, หลู่เหยา
　　ในเวลานี้หัวของหลู่เหยาผุดขึ้นมาเหนือพื้นผิวน้ำแล้วขณะที่นางมองไปที่ด้านข้างสระโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเฟิงหยูเฮงลุกขึ้นยืนและมองข้ามนาง สีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความสับสนและความไม่พอใจมากยิ่งขึ้น หลู่เหยาไม่เข้าใจ เป็นคนแรกที่กระโดดเข้ามาหลังจากที่ซูซื่อตกลงไปในน้ำ ไม่ใช่เฟิงหยูเฮง ? ความสัมพันธ์ของนางกับซูซื่อนั้นดีมากไม่ใช่หรือ ? นางได้วางแผนให้เรียกเฟิงหยูเฮงมาก่อน ทำไมหลู่ปิงถึงกระโดดลงมาแทน ?
　　คนที่กระโดดลงมาช่วยไม่ใช่เฟิงหยูเฮงนี่คือความจริงที่หลู่เหยาเพิ่งรู้ นางรู้เพียงว่าในเวลาที่หลู่ปิงถูกดึงออกจากน้ำ แมลงที่นางปล่อยออกไปกัดคนผิด ไม่เพียงแต่พวกมันจะไม่กัดเฟิงหยูเฮง แต่พวกมันยังทำลายใบหน้าของหลู่ปิง ในขณะที่หลู่เหยารู้สึกไม่ได้รับการปรับแต่ง นางก็ค่อนข้างตกใจเช่นกัน มันไม่เหมือนที่นางไม่ได้เบาะแสเกี่ยวกับความหวังของตระกูลหลู่ที่มีต่อหลู่ปิง แม้ว่าหลู่ปิงจะมีอาการป่วยซับซ่อนรูปร่างหน้าตางดงามของนางเป็นเหตุผลที่ทำให้ตระกูลหลู่ไม่ยอมแพ้ แต่ตอนนี้ใบหน้าของหลู่ปิงถูกทำลายด้วยน้ำมือของนางเอง ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะปิดบังจากคนอื่น แต่ก็ไม่สามารถซ่อนจากบิดาของนางได้ หากบิดาของนางทำการสอบสวนในภายหลัง นางจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร ?
　　หลู่เหยายังคงลอยอยู่ในน้ำในขณะที่ไตร่ตรองกับตัวเองใจของนางปั่นป่วนขณะนี้เฟิงหยูเฮงกำลังเฝ้าดูอยู่
　　สีหน้าของนางเปิดเผยทุกสิ่งเฟิงหยูเฮงเป็นคนฉลาด เมื่อได้เห็นสีหน้าของหลู่เหยา ทำไมนางจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น นางเพียงแค่เกลียดว่าความปรารถนาของหลู่เหยาที่จะทำร้ายนางส่งผลให้ซูซื่อพัวพันไปด้วย ถ้าไม่มีหลู่ปิง แม้ว่าซูซื่อจะไม่จมน้ำแต่นางก็จะป่วยหนักมาก ความตั้งใจของหลู่เหยาเป็นสิ่งที่น่ากลัวซึ่งทำให้นางตัดสินใจ นางไม่สามารถควบคุมความหายนะนี้ได้อีกต่อไป
　　“หวงซวน”นางสั่งอย่างใจเย็น “กระโดดลงไปช่วยชีวิตนางไว้”
　　หวงซวนสับสนขณะที่นางงุนงงและสงสัยว่าทำไมคุณหนูของนางถึงขอให้นางช่วยหลู่เหยา เป็นเวลาหลายปีที่พวกนางอยู่ด้วยกันในฐานะเจ้านายและบ่าวรับใช้ ทำให้หวงซวนใจเข้าใจเจตนาของนาง ดังนั้นนางจึงเผยอยิ้มและพยักหน้าโดยกล่าวว่า “เจ้าค่ะ”
　　หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ถอดเสื้อคลุมด้านนอกแล้วก็กระโดดลงไปในน้ำ
　　เมื่อผู้คนได้ยินเสียง“บูม” นี้พวกนางหันหลังกลับไปดู พวกนางพบว่ามีบางคนกระโดดลงไปในน้ำ พวกนางตอบโต้ในเวลานี้ “อ้า ! มีอีกคนอยู่ในน้ำ ! ”
　　ขันทีที่รีบไปช่วยผู้คนถูกจับโดยไม่ระวังเมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงปรากฏตัวและซูซื่ออยู่กับคนจำนวนมาก พวกเขาจะกังวลเกี่ยวกับคนอื่นได้อย่างไร หลังจากดึงซูซื่อขึ้นมา พวกเขาถามอาการของนางและลืมหลู่เหยาไปสนิท
　　แต่ในเวลานี้หวงซวนกระโดดลงไปในน้ำเพื่อช่วยชีวิตนางแม้ว่าผู้คนต้องการดู พวกเขายังรู้สึกว่าเรื่องของซูซื่อและหลู่ปิงนั้นน่าเป็นห่วง พวกเขาหันไปดูไม่นาน จากนั้นพวกเขาก็หันกลับมา
　　หวงซวนว่ายไปทางหลู่เหยาความสามารถในการว่ายน้ำของหลู่เหยาไม่ดีนัก แต่หลู่เหยาสามารถรู้สิ่งต่าง ๆ ได้อย่างแม่นยำ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฟิงหยูเฮงว่ายน้ำไม่เป็น เมื่อเห็นว่าหวงซวนมาแล้ว นางก็รู้สึกตกใจ นางเริ่มว่ายน้ำลงไปในสระบัวพยายามหนีหวงซวน หวงซวนเห็นสิ่งนี้และไม่สามารถช่วยอะไรได้ อย่างไรก็ตามนางไม่ต้องการให้หลู่เหยาว่ายน้ำไปไกลออกไป นางรู้ขีดจำกัดของตัวเองเมื่อว่ายน้ำ ดังนั้นนางจึงใช้กำลังทั้งหมดของนางและเอื้อมมือออกไปจับเท้าของหลู่เหยา และดึงนางกลับมา
　　ความสามารถในการว่ายน้ำของหวงซวนนั้นเป็นระดับธรรมดาแต่ความสามารถของศิลปะการต่อสู้ของนางนั้นดี นางยังแข็งแกร่ง เมื่อหลู่เหยาถูกดึงโดยหวงซวน นางก็ถูกนำกลับไปยังจุดเริ่มต้นของนางทันที นางสูญเสียความคิดไปอย่างตื่นตระหนก และหวงซวนปฏิเสธที่จะไม่ยอมทำตาม เมื่อดึงหลู่เหยาไป นางก็เริ่มจมลงในน้ำ
　　แต่หลังจากนั้นไม่นานหวงซวนก็จมลงนางยืดหัวขึ้นมา จากนั้นนางใช้ร่างของนางปิดหลู่เหยาทำให้แน่ใจว่าผู้คนบนฝั่งจะไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มือที่อยู่ในน้ำนั้นกอดรอบหลู่เหยาทำให้นางจมน้ำ
　　เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนเก้อยืนอยู่บนฝั่งพวกนางจ้องเหตุการณ์ในน้ำตลอด และซวนเทียนเก้อถามอย่างเงียบ ๆ “มันถูกตัดสินแล้วหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“มีบางคนรนหาที่ตายทั้งที่ได้ข้าปล่อยพวกนางไปแล้ว ข้าคิดว่ามันผ่านไปแล้ว ข้าจะเพิกเฉยถ้านางรังแกเหยาซู่ ท้ายที่สุดแล้วเหยาซู่เองก็ยินดีที่จะยอมรับ แต่คราวนี้นางทำเพื่อที่จะทำร้ายข้า จริง ๆ แล้วนางก็ลากท่านป้าใหญ่ลงไปในน้ำ ข้าทนไม่ได้จริง ๆ ”
　　“ดี”สีหน้าของซวนเทียนเก้อกลายเป็นเย็นชา “ท่านแม่ของข้าบอกว่าการที่หลู่เหยาแต่งงานกับตระกูลเหยานั้นจะเป็นหายนะ ใครจะรู้ว่าหายนะครั้งนี้จะนำไปสู่เส้นทางแห่งการทำลายล้างของนางอย่างรวดเร็ว สำหรับตระกูลเหยานั้นถือได้ว่าเป็นสิ่งที่ดี”
　　ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันความเคลื่อนไหวในน้ำก็น้อยลง หวงซวนเริ่มว่ายน้ำไปทางข้างของสระแล้ว ในช่วงเวลาที่นางหันศีรษะของนาง นางพยักหน้าสองสามครั้งให้เฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงม้วนริมฝีปากของนางด้วยรอยยิ้ม และบอกซวนเทียนเก้อ “มันจบแล้ว” จากนั้นนางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และแสร้งถามด้วยความกังวล “นางเป็นอย่างไรบ้าง? ท่านฮูหยินน้อยตระกูลเหยาเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
　　หวงซวนส่ายหัวของนางจากในน้ำ“คุณหนู นางอาการไม่ดีเจ้าค่ะ นางจมน้ำนานเกินไป ข้าไม่รู้ว่านางยังหายใจหรือไม่เจ้าค่ะ”
　　คำพูดเหล่านี้พูดค่อนข้างดังและทุกคนได้ยินผู้คนไม่สามารถช่วยได้แต่รู้สึกตกใจอย่างยิ่ง พวกนางไม่เคยคิดเลยว่าการล่าช้าสำหรับการช่วยชีวิตทำให้ฮูหยินน้อยตระกูลเหยาเสียชีวิต ?
　　เมื่อหวงซวนว่ายน้ำกลับไปที่ฝั่งมีขันทีที่แข็งแกร่งยื่นมือออกมา และดึงทั้งสองออกจากน้ำ หวงซวนสามารถเสริมกำลังและดึงออกมาจากน้ำได้ง่าย แต่หลู่เหยานั้นพยายามอย่างมากในการดึงขึ้นมา ในขณะที่ดึงหลู่เหยาออกมา ขันทีหนึ่งในนั้นส่ายหัวของเขา และกล่าวว่า “หนักมาก ข้ากลัวว่าอาการของนางจะไม่ดีขอรับ”
　　แน่นอนว่าหลังจากที่นางถูกดึงออกขึ้นน้ำนางก็นอนลงบนพื้นเหมือนหมูที่ตายแล้ว เสื้อผ้าของนางเปีกโชก ผมของนางกระจัดกระจายและท้องของนางป่อง เห็นได้ชัดว่านางดื่มน้ำลงไปมาก ไม่มีใครอยากมองไกลต่อไปและเบือนหน้าหนี อย่างไรก็ตามซูซื่อจ้องที่หลู่เหยาเป็นเวลานาน จากนั้นจึงใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูดกับหมอหลวง “นางคือฮูหยินน้อยตระกูลเหยา ข้าขอให้หมอหลวงไปตรวจดูนางได้หรือไม่เจ้าค่ะ”
　　หมอหลวงตกตะลึงเขาไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ถูกทิ้งก็เป็นคนในตระกูลเหยาด้วย ดังนั้นเขาจึงรีบลุกขึ้น แล้วเดินไปที่หลู่เหยา เฟิงหยูเฮงก็ก้าวไปข้างหน้า ทั้งคู่เป็นหมอ หลังจากทำการตรวจ พวกเขาทั้งสองก็ส่ายหน้า “ท่านฮูหยินน้อยตระกูลเหยาเสียชีวิตจากการจมน้ำแล้ว”