The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 715-716

ตอนที่715 เฟิงเซียงหรู, รู้จักองค์ชายสี่ดีจริงๆ
　　เมื่อเอ่ยถึงการหาคู่ครองคนแรกที่ซวนเทียนฮั่วคิดว่าเป็นบุตรสาวคนที่สามของตระกูลเฟิง เขาจึงโบกมือ “เป็นเรื่องที่ดีสำหรับข้าที่จะอยู่คนเดียว นอกจากนี้แม้ว่าน้องสามของเจ้าจะมา แต่ส่วนใหญ่นางก็จะก้มหัวลงและอยู่ด้านหลังใช่หรือไม่ ? ไม่มีความแตกต่างจากการที่ข้าเดินคนเดียว”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างชั่วร้าย“ทำไมเมื่อข้าจะจับคู่ พี่เจ็ดถึงคิดว่าเป็นเฟิงเซียงหรู ? เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านพี่จะโหยหาผู้หญิงคนนั้น ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและถามซวนเทียนหมิง“นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในใจของผู้หญิงคนนี้ตลอดทั้งวันงั้นหรือ ? ”
　　ซวนเทียนหมิงรู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่เขาส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์และแบมือพื่อแสดงว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
　　ซวนเทียนฮั่วก็พูดกับเฟิงหยูเฮงแล้วเท่านั้น“เหตุผลที่ข้าคิดว่าน้องสามของเจ้าคือเจ้าต้องการผลักนางมาอยู่ข้างข้า ประการที่สองข้ายังไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กผู้หญิง นอกจากเทียนเก้อ ข้าไม่สามารถนึกถึงคนอื่นได้”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้มเยาะ“เทียนเก้อเป็นน้องสาวของพี่เจ็ด เราจะไม่นับ” จากนั้นนางก็คิดขึ้นมาว่า “ถ้าพี่เจ็ดไม่ชอบเซียงหรูก็มีทางเลือกอื่น”
　　ทั้งสองงงงวย“มีใครอยู่อีก ? ”
　　นางกล่าวว่า“เฟิงจาวเหลียน”
　　ซวนเทียนฮั่วพูดไม่ออก“ลืมไปเถิด ข้าจะไปกับเซียงหรู ! ”
　　ดังนั้นเฟิงหยูเฮงหัวเราะเสียงดังและบอกให้เป่ยจื่อไปที่บ้านของตระกูลเฟิงก่อนเพื่อรับเฟิงเซียงหรูขึ้นมา เป่ยจื่อเพิ่งได้ยินเสียงหัวเราะที่มาจากภายในรถม้าและเขาไม่รู้ว่าพวกเขาหัวเราะอะไร แต่มุมปากของเขาก็เริ่มขดตัวโดยที่เขาไม่สังเกต หวงซวนบอกเขาว่า “แม่นางเป่ยดีขึ้นมาก คุณหนูกล่าวว่านางจะเหมือนเดิมเมื่อก่อนปีใหม่” เป่ยจื่อยิ้มมากยิ่งขึ้น
　　รถม้าของราชสำนักมาถึงที่ทางเข้าบ้านของตระกูลเฟิงและหวงซวนกระโดดลงมาเพื่อเชิญเฟิงเซียงหรู หลังจากนั้นไม่นานเฟิงเฟินไดก็ออกมาจากข้างใน นางเปลี่ยนชุดที่นางใส่ตอนกลางวัน และตอนนี้นางสวมชุดสีชมพูยาว ๆ มันสวยงามมาก
　　ในคืนนี้อารมณ์ของเฟิงหยูเฮงดีมากนางเอนตัวออกจากหน้าต่างแล้วเห็นและตะโกนว่า “น้องสี่ เจ้าจะออกไปดูโคมไฟหรือ ? ชุดของเจ้าสวยมาก” หลังจากพูดแล้วนางก็มองลงไปอีกฝั่งหนึ่งของถนนว่า “รถม้าขององค์ชายห้ายังไม่มาเลย ทำไมเจ้าไม่รออีกซักหน่อย ? ”
　　เฟิงเฟินไดเห็นเฟิงหยูเฮงและอารมณ์ของนางก็ดิ่งลงทันที การควบคุมตนเองของนางก็แย่ลงเล็กน้อยขณะที่นางขมวดคิ้วและมองด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม นางคิดอยู่เสมอว่าเพราะนี่คือรถม้าขององค์ชายเก้า จึงเป็นการดีที่สุดที่จะไม่พูดมากจนเกินไปและต้องสูญเสีย แต่นางต่อต้านเฟิงหยูเฮงตั้งแต่ยังเด็กและมันก็กลายเป็นนิสัย ตอนนี้เฟิงหยูเฮงอยู่ตรงหน้านางและใช้ความคิดริเริ่มที่จะพูด นางจะยอมรับได้อย่างไรถ้านางไม่พูดสักสองสามคำ ? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด องค์ชายเก้าจะหยิ่งแค่ไหน เขาก็ต้องไว้หน้าพี่ชายของเขาไม่ใช่หรือ ?
　　เมื่อคิดเช่นนี้เฟิงเฟินไดก็มีความกล้าพอสมควร ยกชุดของนาง นางใช้เวลาสองก้าวในทิศทางของเฟิงหยูเฮง และกล่าวด้วยความเป็นปฏิปักษ์ที่ยิ่งใหญ่ “พี่รองอารมณ์ดี มันคืออะไร เจ้าจะดูโคมไฟหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่ ข้ามารับเซียงหรู”
　　เมื่อได้ยินว่านางมารับเฟิงเซียงหรูเฟิงเฟินไดก็ยิ่งโมโหมากขึ้น พวกเขาทั้งสองเป็นน้องสาวที่เกิดมาต่างมารดา ดังนั้นทำไมเฟิงเซียงหรูจึงได้รับประโยชน์ทั้งหมด ในขณะที่นางไม่ได้อะไรเลย ?
　　“หืมม! ” เฟิงเฟินไดตะโกนอย่างเย็นชา “ตระกูลเหยากำลังทำพิธีศพในวันนี้ นั่นคือหลู่เหยาซึ่งถือเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า แทนที่จะยืนเฝ้าศพ เจ้าไม่รู้สึกละอายกับการเดินเล่นตามท้องถนนบ้างหรือ ? ”
　　เฟิงหยูเฮงไตร่ตรองสักครู่แล้วพยักหน้า“ถ้าเจ้าพูดแบบนั้น จริง ๆ แล้วมันไม่เหมาะสมเลยที่จะเดินไปตามถนนในวันนี้”
　　“ใช่แล้ว”เฟินไดกล่าวขณะที่มองนาง “งั้นเจ้าก็รีบกลับไปเร็ว”
　　“ได้”เฟิงหยูเฮงซื่อตรงมาก “ข้าควรกลับไปยืนเฝ้าศพ เช่นนั้นน้องสี่ควรรีบกลับไปที่ห้องของเจ้าอย่างรวดเร็วและเปลี่ยนชุดที่แสดงออกถึงความสุขเหล่านี้ให้เป็นชุดไว้ทุกข์ ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่ หลังจากที่เจ้าเปลี่ยนชุดแล้ว เราจะไปที่คฤหาสน์เหยาด้วยกัน”
　　เฟิงเฟินไดงงงวย“ทำไมข้าต้องไป ? เจ้ามาจากตระกูลเหยา ข้าไม่ใช่ ! ”
　　“เจ้าพูดเหล่านี้ออกมาได้อย่างไร? ” ใบหน้าของเฟิงหยูเฮงดูดุดันและเริ่มตำหนินาง “เราทั้งคู่ต่างแซ่เฟิง เราทั้งคู่เป็นบุตรของตระกูลเฟิง ดูสิ ข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ ตามกฎของราชวงศ์ต้าชุน บุตรสาวของอนุในครอบครัวจะต้องนับถือบรรพบุรุษเดียวกันกับบุตรของฮูหยินใหญ่ ครอบครัวของมารดาจะต้องอาศัยบุตรของฮูหยินใหญ่ นั่นคือเหตุผลที่หลู่เหยาไม่ได้เป็นเพียงลูกพี่ลูกน้องของข้า นางยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้าและเซียงหรูด้วย เจ้าอย่าทำตัวไม่สุภาพ กลับไปเปลี่ยนชุดเร็ว ในช่วงเวลาหนึ่งเมื่อองค์ชายห้ามาถึง เราก็สามารถพาพระองค์ไปไหว้ได้”
　　ด้วยคำพูดเหล่านี้เฟินไดจึงเหี่ยวแห้ง เฟิงหยูเฮงพูดถูก หากสิ่งต่าง ๆ ถูกวิเคราะห์อย่างแท้จริง นางควรจะไปกับเฟิงหยูเฮง ถ้าเฟิงหยูเฮงต้องยืนเฝ้าศพ นางก็จะได้รับผลกระทบและต้องยืนเฝ้าศพเช่นกัน ความผิดของใครที่เฟิงหยูเฮงเป็นบุตรของฮูหยินใหญ่ และนางเป็นบุตรของอนุ
　　การแบ่งระหว่างตำแหน่งทั้งสองทำให้เฟินไดกัดฟันของนางนางจะทำอย่างไร ฮันชิเสียชีวิตไปแล้ว ดังนั้นนางจึงไม่มีทางหวังว่าจะได้ตำแหน่งบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ในชีวิตนี้ นางอดไม่ได้ที่จะเกลียดกฎและนึกสาปแช่งราชวงศ์ต้าชุน ในใจของนางความคิดก็ปรากฏขึ้นทันที หากองค์ชายห้าสามารถเป็นฮ่องเต้ได้ เขาจะสามารถเปลี่ยนกฎแบบนี้ได้หรือไม่ ? ในเวลานั้นนางจะเป็นพระชายาเอกและจะกลายเป็นฮองเฮา นางจะเป็นมารดาของแผ่นดิน ใครจะกล้าดูถูกนาง ?
　　เมื่อนางคิดและมุมปากของนางก็เริ่มขดตัว คนทั้งหมดของนางเริ่มมีชีวิตชีวา
　　เฟิงหยูเฮงยังคงเอนตัวออกจากหน้าต่างและดูการเปลี่ยนแปลงบนสีหน้าของเฟินไดมันจะหนีจากดวงตาของนางได้อย่างไร นางแค่ไม่เข้าใจเด็กคนนี้ไร้เดียงสาจริงหรือ ความคิดที่สดใสของนางมาจากไหน ?
　　“ข้าได้ยินมาว่าแม้แต่คนของตระกูลหลู่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากมายและไม่ได้ไปยังคฤหาสน์เหยาดังนั้นเจ้าควรไปดูพลุ ! ” เฟินไดก็ยอมแพ้กับวิธีการก่อนหน้านี้ของนาง และเปลี่ยนแผนของนาง “การดูพลุนั้นดีมาก มีแค่ปีละครั้ง เจ้าควรมีความสุขกับตัวเองอย่างเหมาะสม” หลังจากพูดแล้วนางก็ยกชุดและมุ่งหน้าไปที่รถม้าที่มาช้า
　　เฟิงหยูเฮงลดม่านและแบมือเมื่อพูดกับคนที่อยู่ข้างใน“ผู้หญิงคนนั้นอยากจะเป็นฮองเฮามากที่สุด และวางข้าเป็นบุตรสาวของฮูหยินใหญ่ไว้ใต้ฝ่าเท้าของนางในขณะที่เปลี่ยนกฎของราชวงศ์ต้าชุน ฮ่า ๆ แค่ดูรูปลักษณ์ที่ร่าเริงของนาง ในฐานะพี่สาวของนาง ข้ารู้สึกอายเกินกว่าที่จะทำลายความฝันของนางต่อหน้านาง ท้ายที่สุดการมีความฝันเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเป็นความจริงสักวันหนึ่ง ! ”
　　“เป็นไปได้หรือ? ” ซวนเทียนหมิงกล่าวด้วยความรังเกียจ “ใครจะรู้ว่าบุตรสาวของตระกูลเฟิงถูกสอนอะไรตั้งแต่วัยเด็ก ทำไมพวกเขาทั้งหมดต้องการเป็นฮองเฮา ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วโกรธมาก“พวกนางคิดว่าตำแหน่งฮองเฮาเป็นเรื่องง่ายหรือไม่ ? หรือพวกนางรู้สึกว่าการเป็นฮองเฮานั้นสบายมาก ? การเป็นมารดาของแผ่นดินจะเป็นไปได้อย่างง่ายดายเพียงแค่พูดได้อย่างไร ภาระที่วางไว้บนไหล่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ สามารถจินตนาการได้”
　　ซวนเทียนหมิงหยุดเขาอย่างรวดเร็วจากการดำเนินการต่อ“อย่าเทน้ำเย็นราดศีรษะเด็กผู้หญิง เกิดอะไรขึ้นถ้านางกลัวและยอมแพ้ครึ่งทาง ชายชราก็จะบ้าไปแล้ว”
　　ซวนเทียนฮั่วตกตะลึงและในที่สุดก็รู้ว่าฮองเฮาราชวงศ์ต้าชุนในอนาคตน่าจะเป็นเฟิงหยูเฮง และเขาไม่สามารถพูดได้ว่านางควรจะมีความสุขหรือไม่ หลังจากคิดไปซักพัก เขาก็สงบลงแล้วเตือนนางว่า “ในอนาคตเมื่อเจ้าเข้าไปในพระราชวังและกลายเป็นฮองเฮา เจ้าจะไม่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ ได้ตามที่เจ้าต้องการ”
　　เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่เข้ารับตำแหน่งเลย”
　　“เจ้ามีความคิดที่ลึกซึ้ง”ซวนเทียนหมิงกล่าวพร้อมกับซวนเทียนฮั่ว ซวนเทียนฮั่วก็แนะนำนางว่า “ทำได้เลย หากเจ้าไม่เข้ารับตำแหน่งฮองเฮา อาจไม่มีใครในราชวงศ์ต้าชุนที่สามารถทำได้”
　　ในขณะที่พวกเขาพูดกันเฟิงเซียงหรูก็มาถึงนอกรถ พวกเขาได้ยินนางพูดกับหวงซวน “โชคดีที่พี่รองมาถึงก่อนเวลา ถ้ามาช้า ข้ากลัวว่าข้าจะถูกซวนเทียนยี่ลากไป”
　　ได้ยินเสียงของหวงซวน“องค์ชายสี่ไม่สามารถออกจากพระราชวังได้ไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? มันเป็นอะไรเพราะพระองค์เข้าไปในพระราชวังในตอนกลางวัน พระองค์ยังสามารถเดินเล่นตามถนนในตอนกลางคืนได้หรือเจ้าคะ ? ”
　　เฟิงเซียงหรูกล่าวว่า“ในความฝันของพระองค์ ถ้าพระองค์กล้าเดินไปตามถนน ลองดูว่าฮ่องเต้จะไม่หักขาของพระองค์หรือ แต่บุคคลนั้นสามารถดึงความคิดแปลก ๆ ออกมาได้ ใครจะรู้ถ้าพระองค์จะจบลงด้วยการจัดเทศกาลโคมไฟในตำหนักปิง”
　　ฟังคำพูดของคนนอกรถม้าซวนเทียนฮั่วรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาจ้องมองที่เฟิงหยูเฮง สายตาของเขาพูดชัดเจนว่า “นี่คือเฟิงเซียงหรู ? ”
　　นางพยักหน้าอันที่จริงนี่คือเฟิงเซียงหรู
　　ข้างนอกเป่ยจื่อได้ยกม่านขึ้นแล้วเชิญเฟิงเซียงหรูขึ้นรถม้าเฟิงเซียงหรูก้มศีรษะของนางและปีนเข้าไปในรถม้าขณะที่เรียกเฟิงหยูเฮง “พี่รอง” หลังจากนั้นนางกล่าวเสริมว่า “พี่เขยรอง”
　　ซวนเทียนหมิงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ“อ้าว องค์ชายผู้นี้รู้สึกว่าเจ้าแต่งตัวค่อนข้างดี”
　　เฟิงเซียงหรูกล่าวทันที“องค์ชายสี่สอนข้าเจ้าค่ะ พระองค์บอกว่าฝ่าบาทจะมีความสุขอย่างแน่นอน” เด็กสาวที่ปีนขึ้นไปครึ่งทางมองขึ้นมา และขอให้เฟิงหยูเฮง “ถ้าพี่รองจะไปดูโคมไฟ ทำไมพี่รอง…”
　　ปึก!
　　มองขึ้นไปนางมองเห็นซวนเทียนฮั่วทันที เด็กหญิงตัวเล็กเสียสมดุลและหล่นลงบันได
　　เฟิงหยูเฮงทำหน้าตาไร้เดียงสา“เจ้าต้องระวังมากกว่านี้ ! ”
　　เฟิงเซียงหรูร้องนางต้องการที่จะระวังด้วย แต่… นางจ้องที่หวงซวนและกระซิบถามเบา ๆ ว่า “ทำไมเจ้าไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ว่า… ”
　　หวงซวนรู้สึกผิด“ข้าต้องการทำให้คุณหนูสามดีใจเจ้าค่ะ ! ”
　　“ดีใจตรงไหนมันน่าประหลาดใจมากกว่า ! ” เฟิงเซียงหรูคร่ำครวญโดยไม่มีน้ำตา ก้นของนางเจ็บจากการตก ลักษณะนี้น่าเกลียดเท่าที่จะทำได้ มีรอยร้าวบนพื้นหรือไม่ ? นางคลานได้หรือไม่ ? นางไม่ต้องการเห็นองค์ชายเจ็ดเช่นนี้ ! น่าอับอายอะไรเช่นนี้ !
　　“ส่งมือมาให้ข้า”ทันใดนั้นเสียงที่ดังมาจากเบื้องบนลอยอย่างชัดเจน ทันทีหลังจากนี้มือที่สวยงามก็ปรากฏตัวต่อหน้านาง แขนเสื้อสีขาวปัดแก้มของนางทำให้แก้มของเฟิงเซียงหรูเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที แต่เสียงนั้นยังกล่าวต่อ “ส่งมือมาให้ข้า ข้าจะดึงเจ้าขึ้นมา”
　　นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเห็นคนเหมือนเทพเซียนเอนตัวและยืนอยู่นอกรถม้าของราชสำนัก พระจันทร์ขึ้น 15 ค่ำลอยอยู่บนท้องฟ้า ในช่วงเวลานั้นเฟิงเซียงหรูรู้สึกว่าถ้านางยื่นมือนางจริง ๆ นางคงดูหมิ่นเทพเซียนผู้นี้
　　นางลังเลและนั่งลงบนพื้นอย่างไรก็ตามในเวลานี้นางได้ยินรถม้าอีกคันวิ่งมาจากอีกฟากหนึ่งของถนน เฟิงหยูเฮงดึงซวนเทียนหมิงลงจากรถ นางจำรถม้าได้ทันทีเนื่องจากมีสัญลักษณ์ของตำหนักปิง
　　ถ้านางจำรถม้าของตำหนักปิงได้เฟิงเซียงหรูก็จำได้ดีกว่า เพียงแค่มองแวบเดียวมันก็เหมือนกับว่าผู้หญิงคนนั้นได้รับความตกใจอย่างมาก นางไม่ต้องกังวลว่าซวนเทียนฮั่วจะเป็นเทพเซียนหรือไม่ นางยื่นมือออกมาและซวนเทียนฮั่วดึงนางขึ้นไปที่รถม้าของราชสำนัก
　　เฟิงเซียงหรูไม่รอให้คนอื่นโบกมือให้นางนางก้มศีรษะลงนางนั่งรถม้า เมื่อนางนั่งอยู่ในรถม้า นางได้ยินบ่าวรับใช้จากตำหนักปิงส่งเสียงดัง “โปรดรอสักครู่ คุณหนูสามโปรดรอสักครู่ องค์ชายสี่ได้สร้างโคมไฟในตำหนักปิง และเชิญคุณหนูสามไปดูเจ้าค่ะ ! ”
　　ทุกคนต้องเผชิญกับปัญหาเฟิงเซียงหรู นางรู้จักองค์ชายสี่ดีจริง ๆ !

-ตอนที่ 716 โคมไฟที่สวยงามในวันขึ้น 15 ค่ำ
　　ตอนที่716 โคมไฟที่สวยงามในวันขึ้น 15 ค่ำ
　　ตำหนักปิงมาเชิญนางแต่ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะวิ่งเข้าไปหาซวนเทียนหมิง และซวนเทียนฮั่ว ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายมองหน้ากัน และบ่าวรับใช้ของตำหนักปิงรู้สึกอึดอัดใจมากยิ่งขึ้น
　　ซวนเทียนหมิงถามเขาว่า“องค์ชายสี่จัดโคมไฟในพระราชวังของพระองค์มากเท่าไหร่ ? ”
　　ก่อนที่บ่าวรับใช้จะตอบเฟิงเซียงหรูตะโกนออกมาจากภายในรถ “ไม่ว่ามากแค่ไหนข้าก็ไม่ไป ! กลับไปแล้วบอกให้พระองค์ดูเอง ! ”
　　ซวนเทียนหมิงกางมือ“เจ้าได้ยินแล้ว กลับไปบอกองค์ชายของเจ้าด้วย”
　　บ่าวรับใช้ไม่มีความสุขเพราะเขาทำได้แค่กัดฟันและขอร้องเฟิงเซียงหรูอีกสักพัก เมื่อเห็นว่าเฟิงเซียงหรูไม่ยอมลดละ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ ดังนั้นเขาจึงแสดงความเคารพต่อซวนเทียนหมิงและซวนเทียนฮั่วแล้วเดินกลับไป อย่างไรก็ตามเขาได้ยินเฟิงเซียงหรูกล่าวว่า “หลังจากที่พระองค์ดูโคมไฟเสร็จแล้ว ให้พระองค์เขียนสิ่งที่พระองค์เรียนรู้ จากนั้นให้พระองค์ปักฉากของโคมไฟที่แขวนในตำหนักปิง ข้าให้เวลาพระองค์ครึ่งเดือน หลังจากครึ่งเดือนข้าจะเข้าไปที่ตำหนักปิงเพื่อรับงานปัก”
　　บ่าวรับใช้มีสีหน้าขมขื่นเขาไม่สามารถเชิญคนผู้นั้นไปได้และลงเอยด้วยการรับภารกิจที่จะนำกลับไป ใครจะรู้ว่าเขาจะจบลงด้วยการถูกโบยจนผิวของเขาฉีกขาดหลังจากเขากลับไปหรือไม่
　　เมื่อมองจากรถม้าของตำหนักปิงกลับไปกลุ่มของซวนเทียนหมิงก็ปีนกลับเข้าไปในรถม้า ในเวลานี้พวกเขามองข้ามและเห็นว่าเฟิงเซียงหรูไม่ได้มีความกล้าหาญอีกต่อไป นางนั่งอยู่ไกลที่สุดในรถม้าโดยก้มหน้าลง ใบหน้าของนางเป็นสีแดงและไม่กล้าแม้แต่จะมอง
　　ซวนเทียนหมิงหัวเราะและถามเฟิงหยูเฮง“ความกล้าหาญก่อนหน้านี้ของน้องสาวเจ้าหายไปไหนแล้ว ? ”
　　เฟิงเซียงหรูก้มหน้าลงมากขึ้น
　　ซวนเทียนฮั่วค่อนข้างเชี่ยวชาญในการทำความเข้าใจความรู้สึกของผู้อื่นและไม่ได้พูดอะไรเลย เขานั่งลงในจุดเดิมของเขา รถม้าของราชสำนักออกเดินทางอีกครั้งและมุ่งหน้าไปยังถนนที่มีชีวิตชีวาที่สุดในเมืองหลวง
　　ตอนแรกพวกเขาคิดว่าพวกเขาจะไปดูโคมไฟกันก่อนอย่างไรก็ตามพวกเขาประเมินการรบกวนที่อาจเกิดจากองค์ชายสองคนต่ำเกินไป โดยธรรมชาติแล้วไม่จำเป็นต้องพูดถึงซวนเทียนฮั่ว เขาได้รับการขัดเกลาจนเหมือนเทพเซียนและทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้ พวกนางจะมองจากที่ไกล ๆ สำหรับใบหน้าของซวนเทียนหมิงหลังจากที่เขาถอดหน้ากากออกมา ผู้คนต่างก็เกลียดว่าพวกเขาไม่สามารถทนรู้สึกได้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเมื่อพวกเขาเดินผ่าน สายตาของทุกคนก็จะมองเน้นไปที่พวกเขา สิ่งนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงต้องการที่จะควักลูกตาของคนที่มองซวนเทียนหมิงอย่างแท้จริง
　　โชคดีที่มีพ่อค้าแม่ค้าไม่กี่รายที่ขายหน้ากากเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศเฉลิมฉลอง หน้ากากจึงมีสีสันและสวยงามมาก เฟิงหยูเฮงเลือกหน้ากากจิ้งจอกสำหรับซวนเทียนฮั่ว หน้ากากเสือสำหรับซวนเทียนหมิง และหน้ากากปีศาจสำหรับเฟิงเซียงหรู ตัวนางเองสวมหน้ากากมนุษย์
　　ด้วยหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าของพวกเขาแม้แต่เฟิงเซียงหรูผู้ซึ่งตามหลังซวนเทียนฮั่วมาตลอดก็พบความกล้าหาญที่จะกล้าเดินกับเขา นางยังสามารถสร้างเรื่องตลกกับเฟิงหยูเฮง และเรียกซวนเทียนหมิงว่าพี่เขยรองซึ่งทำให้บรรยากาศร่าเริงมาก
　　มันเป็นเพียงการจ้องมองของเฟิงเซียงหรูยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ซวนเทียนฮั่วนางไม่กล้ามองเขาโดยตรง นางมองจากด้านข้างไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนใหญ่นางจะมองเขาจากด้านหลัง แต่ยิ่งนางมอง นางก็ยิ่งรู้สึกว่าองค์ชายเจ็ดอยู่ไกลจากนางมาก เขาอยู่ไกลจนนางไม่สามารถติดต่อเขาได้ นางไม่กล้าแม้แต่จะแอบแตะแขนเสื้อของเขา ความรู้สึกที่กล้าหาญและผ่อนคลายที่นางมีเมื่อเผชิญหน้ากับองค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่ไม่สามารถรู้สึกได้เมื่อต้องรับมือกับซวนเทียนฮั่ว ตราบใดที่ซวนเทียนฮั่วยังอยู่ นางก็จะเป็นเฟิงเซียงหรูในอดีต คุณหนูสามของตระกูลเฟิงมีความกล้าหาญน้อยที่สุด เฟิงเซียงหรูต้องการเปลี่ยนตนเอง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
　　ขณะที่นางกำลังคิดนางก็หยุดให้ความสนใจขณะเดิน ในเวลานี้ร้านค้าบนชั้นสองก็เริ่มจุดพลุดอกไม้ไฟ รอยแตกและเรียบทำให้เกิดความปั่นป่วนด้านล่าง ผู้คนตะโกนและกระโดดหนีไป ซวนเทียนหมิงยังดึงเฟิงหยูเฮงออกไปในเวลาที่เหมาะสม อย่างไรก็ตามเฟิงเซียงหรูก็มาช้าเพราะนางตกตะลึง ดอกไม้ไฟเล็ก ๆ ระเบิดขึ้นมาใกล้เท้าของนาง และนางก็ส่งเสียงกรี๊ด นางถอยกลับไปหนึ่งก้าว แต่พบว่ากลุ่มของเฟิงหยูเฮงได้ไปไกลแล้ว
　　ทันใดนั้นนางก็รู้สึกกลัวมากดอกไม้ไฟระเบิดและมีชีวิตชีวามาก ผู้คนมารวมตัวกันเพื่อชื่นชมพวกเขา จากควันที่มาจากดอกไม้ไฟ นางสามารถเห็นได้ว่าคนสามคนในหน้ากากมาหานาง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่อยู่ใกล้นางที่สุด แต่ในขณะนี้พวกเขาดูไม่คุ้นเคย
　　เฟิงเซียงหรูคิดว่าหากเป็นองค์ชายสี่,ซวนเทียนยี่ที่อยู่ข้าง ๆ นางเมื่อดอกไม้ไฟพุ่งขึ้น ผลก็จะแตกต่างกันหรือไม่ ?
　　นางยังจำได้ว่าครั้งหนึ่งในตำหนักปิงเมื่อซวนเทียนยี่ล้มป่วยและรังแกนางในการเตรียมยาเป็นการส่วนตัว ด้วยเหตุผลบางอย่างนางเริ่มรู้สึกง่วงนอน ในขณะที่ทำงานกับยา นางก็ผล็อยหลับไป เป็นผลให้ไฟหลุดจากการควบคุม และนางก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยไฟ เมื่อนางตื่นขึ้น ใบหน้าของซวนเทียนยี่กดำไปด้วยเขม่าและพานางออกไป บ่าวรับใช้ข้างนอกกำลังสาดน้ำ ซวนเทียนยี่ใช้ร่างกายของเขาเพื่อปกปิดตัวนางอย่างแน่นหนา และนางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามเขาถูกกระเบื้องหลังคาตกลงมาใส่และแขนของเขาบาดเจ็บ
　　เร็วมากดอกไม้ไฟก็ดับลง และเฟิงหยูเฮงเองก็พาเฟิงเซียงหรูกลับมา จากนั้นนางก็แนะนำให้เป่ยจื่อและหวงซวนดูแลนาง เวลาที่เหลืออยู่โดยไม่มีการรบกวน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเฟิงเซียงหรูยังคงเปรียบเทียนซวนเทียนยี่กับซวนเทียนฮั่ว จากการเปรียบเทียบนี้แม้ว่าซวนเทียนฮั่วจะได้รับการขัดเกลา และซวนเทียนยี่เป็นคนกักขฬะแม้ว่าเขานั้นจะเถียงกับนางตลอด ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเขาก็จะปกป้องนางได้เป็นอย่างดี เมื่อนางได้รับความเดือดร้อนจากความโศกเศร้า เขามักจะช่วยหาค่าตอบแทนบ้าง คนที่รังแกนางจะไม่มีจุดจบที่ดี
　　แต่…แม้ว่าซวนเทียนยี่นั้นยอดเยี่ยมในทุกวิถีทาง แต่ในใจนางภาพลักษณ์ของซวนเทียนฮั่วนั้นได้ถูกตราตรึงลึกลงไปแล้ว มันเป็นเวลาสองปี ภาพนั้นมีมาตั้งแต่เมื่อนางอายุ 10 ขวบจนกระทั่งนางอายุ 12 ขวบ มันกลายเป็นนิสัยไปแล้ว เฟิงเซียงหรูนึกภาพไม่ออก ถ้ามีวันหนึ่งที่นางไม่ต้องการซวนเทียนฮั่วอีกต่อไป ชีวิตนั้นจะเป็นอย่างไร ?
　　ถนนทั้งหมดเต็มไปด้วยโคมไฟในที่สุดกลุ่มก็ไม่สามารถหยุดความเหนื่อยล้าและหาร้านอาหารเพื่อพักผ่อน ในขณะที่พวกเขาทานอาหาร ซวนเทียนฮั่วก็เริ่มพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภาคตะวันออก เขาบอกพวกเขาว่า “ข้ากลัวว่าข้าจะต้องมุ่งหน้าไปทางตะวันออกอีกครั้งในปีหน้า แม้ว่าซงซุยจะไม่ได้เคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่ามีอันตรายซ่อนอยู่ ถ้าข้าไม่ไปดูด้วยตาของตัวเอง ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
　　ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและกล่าวว่า”หลังจากปีใหม่ข้าจะมุ่งหน้าไปภาคใต้ ถ้าข้าไปที่สถานที่ที่พี่แปดอยู่ในภายหลัง ข้ากลัวว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้น”
　　มันเป็นเพียงการจ้องมองของเฟิงเซียงหรูยังคงอ้อยอิ่งอยู่ที่ซวนเทียนฮั่วนางไม่กล้ามองเขาโดยตรง นางมองจากด้านข้างไม่กี่ครั้งเท่านั้น ส่วนใหญ่นางจะมองเขาจากด้านหลัง แต่ยิ่งนางมอง นางก็ยิ่งรู้สึกว่าองค์ชายเจ็ดอยู่ไกลจากนางมาก เขาอยู่ไกลจนนางไม่สามารถติดต่อเขาได้ นางไม่กล้าแม้แต่จะแอบแตะแขนเสื้อของเขา ความรู้สึกที่กล้าหาญและผ่อนคลายที่นางมีเมื่อเผชิญหน้ากับองค์ชายสี่, ซวนเทียนยี่ไม่สามารถรู้สึกได้เมื่อต้องรับมือกับซวนเทียนฮั่ว ตราบใดที่ซวนเทียนฮั่วยังอยู่ นางก็จะเป็นเฟิงเซียงหรูในอดีต คุณหนูสามของตระกูลเฟิงมีความกล้าหาญน้อยที่สุด เฟิงเซียงหรูต้องการเปลี่ยนตนเอง อย่างไรก็ตามนางไม่สามารถเปลี่ยนตัวเองได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
　　ขณะที่นางกำลังคิดนางก็หยุดให้ความสนใจขณะเดิน ในเวลานี้ร้านค้าบนชั้นสองก็เริ่มจุดพลุดอกไม้ไฟ รอยแตกและเรียบทำให้เกิดความปั่นป่วนด้านล่าง ผู้คนตะโกนและกระโดดหนีไป ซวนเทียนหมิงยังดึงเฟิงหยูเฮงออกไปในเวลาที่เหมาะสม อย่างไรก็ตามเฟิงเซียงหรูก็มาช้าเพราะนางตกตะลึง ดอกไม้ไฟเล็ก ๆ ระเบิดขึ้นมาใกล้เท้าของนาง และนางก็ส่งเสียงกรี๊ด นางถอยกลับไปหนึ่งก้าว แต่พบว่ากลุ่มของเฟิงหยูเฮงได้ไปไกลแล้ว
　　ทันใดนั้นนางก็รู้สึกกลัวมากดอกไม้ไฟระเบิดและมีชีวิตชีวามาก ผู้คนมารวมตัวกันเพื่อชื่นชมพวกเขา จากควันที่มาจากดอกไม้ไฟ นางสามารถเห็นได้ว่าคนสามคนในหน้ากากมาหานาง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่อยู่ใกล้นางที่สุด แต่ในขณะนี้พวกเขาดูไม่คุ้นเคย
　　เฟิงเซียงหรูคิดว่าหากเป็นองค์ชายสี่,ซวนเทียนยี่ที่อยู่ข้าง ๆ นางเมื่อดอกไม้ไฟพุ่งขึ้น ผลก็จะแตกต่างกันหรือไม่ ?
　　นางยังจำได้ว่าครั้งหนึ่งในตำหนักปิงเมื่อซวนเทียนยี่ล้มป่วยและรังแกนางในการเตรียมยาเป็นการส่วนตัว ด้วยเหตุผลบางอย่างนางเริ่มรู้สึกง่วงนอน ในขณะที่ทำงานกับยา นางก็ผล็อยหลับไป เป็นผลให้ไฟหลุดจากการควบคุม และนางก็ถูกปลุกให้ตื่นด้วยไฟ เมื่อนางตื่นขึ้น ใบหน้าของซวนเทียนยี่กดำไปด้วยเขม่าและพานางออกไป บ่าวรับใช้ข้างนอกกำลังสาดน้ำ ซวนเทียนยี่ใช้ร่างกายของเขาเพื่อปกปิดตัวนางอย่างแน่นหนา และนางก็ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามเขาถูกกระเบื้องหลังคาตกลงมาใส่และแขนของเขาบาดเจ็บ
　　เร็วมากดอกไม้ไฟก็ดับลง และเฟิงหยูเฮงเองก็พาเฟิงเซียงหรูกลับมา จากนั้นนางก็แนะนำให้เป่ยจื่อและหวงซวนดูแลนาง เวลาที่เหลืออยู่โดยไม่มีการรบกวน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเฟิงเซียงหรูยังคงเปรียบเทียนซวนเทียนยี่กับซวนเทียนฮั่ว จากการเปรียบเทียบนี้แม้ว่าซวนเทียนฮั่วจะได้รับการขัดเกลา และซวนเทียนยี่เป็นคนกักขฬะแม้ว่าเขานั้นจะเถียงกับนางตลอด ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเขาก็จะปกป้องนางได้เป็นอย่างดี เมื่อนางได้รับความเดือดร้อนจากความโศกเศร้า เขามักจะช่วยหาค่าตอบแทนบ้าง คนที่รังแกนางจะไม่มีจุดจบที่ดี
　　แต่…แม้ว่าซวนเทียนยี่นั้นยอดเยี่ยมในทุกวิถีทาง แต่ในใจนางภาพลักษณ์ของซวนเทียนฮั่วนั้นได้ถูกตราตรึงลึกลงไปแล้ว มันเป็นเวลาสองปี ภาพนั้นมีมาตั้งแต่เมื่อนางอายุ 10 ขวบจนกระทั่งนางอายุ 12 ขวบ มันกลายเป็นนิสัยไปแล้ว เฟิงเซียงหรูนึกภาพไม่ออก ถ้ามีวันหนึ่งที่นางไม่ต้องการซวนเทียนฮั่วอีกต่อไป ชีวิตนั้นจะเป็นอย่างไร ?
　　ถนนทั้งหมดเต็มไปด้วยโคมไฟในที่สุดกลุ่มก็ไม่สามารถหยุดความเหนื่อยล้าและหาร้านอาหารเพื่อพักผ่อน ในขณะที่พวกเขาทานอาหาร ซวนเทียนฮั่วก็เริ่มพูดเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในภาคตะวันออก เขาบอกพวกเขาว่า “ข้ากลัวว่าข้าจะต้องมุ่งหน้าไปทางตะวันออกอีกครั้งในปีหน้า แม้ว่าซงซุยจะไม่ได้เคลื่อนไหวตลอดเวลา แต่ข้าก็ยังรู้สึกว่ามีอันตรายซ่อนอยู่ ถ้าข้าไม่ไปดูด้วยตาของตัวเอง ข้ารู้สึกไม่สบายใจ”
　　ซวนเทียนหมิงพยักหน้าและกล่าวว่า”หลังจากปีใหม่ข้าจะมุ่งหน้าไปภาคใต้ ถ้าข้าไปที่สถานที่ที่พี่แปดอยู่ในภายหลัง ข้ากลัวว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้น”　　“เจ้าจะต่อสู้ต่อไปหรือไม่? ” ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างหงุดหงิด “ระหว่างงานเลี้ยงวันนี้เจ้าหน้าที่จากภาคใต้มีความคิดแปลก ๆ ขึ้นมาอย่างชัดเจน ใครจะรู้ว่าน้องแปดสัญญาอะไรกับพวกเขา ราชสำนักเล็ก ๆ ในภาคใต้ดูเหมือนจะมีชีวิตชีวามาก”
　　เฟิงหยูเฮงเริ่มขมวดคิ้วในขณะที่ฟัง“ไม่ใช่ว่าภาคใต้เคยอยู่ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพปิงหนานหรอกหรือ มันจะวุ่นวายได้อย่างไร?”
　　ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้า“แม่ทัพปิงหนานอายุมากแล้ว เขาส่งมอบกองทหารของเขามานานแล้วและออกจากราชสำนัก สำหรับบุตรชายของเขาที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ของเขา, ซีเต๋า เพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายไม่ได้รับกองทัพในภาคใต้ เขากลับไปที่ตะวันออกเฉียงใต้แทน เขาเป็นเพียงรองผู้บัญชาการที่มีทหาร 50,000 นาย เรื่องนี้ได้รับอนุญาตให้น้องแปดแอบเข้าไปในช่องนี้ ในช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่ปีเขาก็เปลี่ยนภาคใต้ ปัจจุบันภาคใต้ไม่ได้เป็นอย่างที่เคยเป็นมาก่อน”
　　“ฮ่องเต้ไม่สนใจเรื่องนี้หรือเจ้าคะ? ” คนที่ถามคือเฟิงเซียงหรู นางรู้สึกสับสนมาก “ฝ่าบาทโปรดปรานองค์ชายเก้าเสมอมาไม่ใช่หรือเจ้าคะ ? ทำไมฮ่องเต้ยังคงอนุญาตให้องค์ชายแปด… กระทำการอย่างดุเดือด ? ”
　　เฟิงหยูเฮงลูบหัวของเฟิงเซียงหรู“เด็กน้อยมีความคิดเป็นของตัวเอง”
　　เฟิงเซียงหรูก้มหัวลงแล้วจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่วด้วยความอายใบหน้าของนางก็กลายเป็นสีแดงอีกครั้ง
　　เฟิงหยูเฮงยังทำอะไรไม่ถูกและไม่สามารถเพิกเฉยได้จากนั้นนางก็ถามคำถามของเฟิงเซียงหรูกับองค์ชายทั้งสองอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่านางมีความคิดเดียวกัน
　　ซวนเทียนหมิงบอกกับนางว่า“มันไม่เหมือนที่เสด็จพ่อโปรดปรานข้าตั้งแต่แรก ความไว้วางใจของท่านพ่อเพิ่งเริ่มสร้างขึ้นอย่างแท้จริงในช่วงสองหรือสามปีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้เสด็จพ่อหวังให้องค์ชายทั้งหมดเปล่งประกายสดใส เสด็จพ่ออนุญาตให้ทุกคนได้รับประโยชน์จากความสามารถของพวกเขา ในท้ายที่สุดทั้งเก้าคนจะแข่งขันเพื่อจุดมุ่งหมายเดียวกัน”
　　ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“ใช่แล้ว สำหรับเรา เสด็จพ่อเป็นผู้ปกครองอันดับแรก และเป็นบิดาอันดับที่สอง สิ่งที่เสด็จพ่อคิดเกี่ยวกับสิ่งแรกและสำคัญที่สุดคือสิ่งที่องค์ชายสามารถทำให้อาณาจักรดีขึ้น หลังจากนั้นบุตรชายคนไหนที่เสด็จพ่อทรงโปรดปรานมากที่สุด สำหรับเสด็จพ่อ ราชวงศ์ต้าชุนนั้นสำคัญที่สุด เป็นเพียงความคิดของเสด็จพ่ออาจเปลี่ยนไปในช่วงสองปีที่ผ่านมา นอกจากนี้หมิงเอ๋อยังแสดงให้เห็นถึงโอกาสที่สดใสกว่าองค์ชายคนอื่น ๆ นอกจากนี้เขามีเจ้าอยู่เคียงข้างเขา การลงมติของฮ่องเต้ผู้แข็งกระด้างนี้เพื่อสนับสนุนเขา มันเป็นเพียงอำนาจที่เสด็จพ่อมอบให้คนอื่น ไม่ใช่สิ่งที่สามารถรื้อถอนได้ในเวลาอันสั้น”
　　เฟิงหยูเฮงยิ้ม“เพียงพอ” ผู้ปกครองในอดีตมีการคำนวณของตัวเอง นางคุ้นเคยกับการเห็นฮ่องเต้ซึ่งมักจะชื่นชมซวนเทียนหมิง และนางก็คุ้นเคยกับการเห็นความรู้สึกของฮ่องเต้ที่มีต่อพระชายาหยุน นางคุ้นเคยกับวิธีที่เท่าเทียมกันซึ่งฮ่องเต้ปฏิบัติต่อจางหยวน และนางก็คุ้นเคยกับการเห็นฮ่องเต้ไม่มีเหตุผล อย่างไรก็ตามนางลืมไปแล้วว่าฮ่องเต้ยังคงเป็นผู้ปกครองอาณาจักร ในที่สุดเขาก็เป็นเจ้านายของโลกนี้ ด้านหลังด้านนอกที่โง่เขลาของเขาคือดวงตาคู่หนึ่งที่มีความชัดเจน ไม่รู้ว่าฮ่องเต้จะรู้สึกเสียใจหรือไม่ว่าจะมีคนได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตมากเท่าใดในการต่อสู้ระหว่างองค์ชายทั้งเก้าครั้งนี้
　　“เมื่อเจ้าไปภาคใต้ในปีหน้าเจ้าจะไม่พาข้าไปด้วยใช่หรือไม่ ? ” นางจำได้ว่าซวนเทียนหมิงพูดกับนาง เพื่อให้ได้มาซึ่งบารมีทางทหารและเพื่อยับยั้งการร้องเรียนใด ๆ เขาต้องเดินทางไปภาคใต้ด้วยตัวเอง เขาต้องใช้ดาบและหอกเพื่อกวาดล้างบริเวณนั้น
　　ซวนเทียนหมิงลูบหัวของนาง“ข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุด”
　　“แต่เมื่อเจ้าและพี่เจ็ดออกไปแล้วเมืองหลวงจะต้องน่าเบื่ออย่างแน่นอน” นางยิ้ม แต่โบกมือนาง “ไม่เป็นไร เจ้าไปทำสิ่งที่เจ้าต้องทำ ข้าเคยพูดมาก่อน เมื่อผู้ชายออกไปต่อสู้ ข้าจะอยู่ในเมืองหลวงเพื่อดูแล ข้าจะดูแลมันให้ดีและรอให้เจ้ากลับมา”
　　ซวนเทียนหมิงไม่ลืมที่จะพูดกับซวนเทียนฮั่ว“ดูสิ นางไม่เหมาะสมหรือ ? ”
　　ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“ใช่แล้ว ในอนาคตมารดาของทุกคนภายใต้สวรรค์จะเป็นฮองเฮาที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”
　　กลุ่มพูดคุยและหัวเราะและจบลงด้วยการดื่มสุราผลไม้จำนวนมากโดยที่พวกเขาไม่สังเกตเห็น เฟิงเซียงหรูหลังจากที่ดื่มสุราผลไม้ ความกล้าหาญของนางค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ในขณะที่นางกล้าที่จะเผชิญหน้ากับซวนเทียนฮั่วโดยตรง แต่เมื่อนางมอง นางก็สังเกตเห็นร่องรอยจาง ๆ ของการปรากฏตัวขององค์ชายสี่บนใบหน้านี้ซึ่งเป็นเหมือนเทพเซียน นางขยี้ตาอย่างโมโห อย่างไรก็ตามลักษณะของซวนเทียนยี่ก็ชัดเจนขึ้นและชัดเจนขึ้น เฟิงเซียงหรูมองมาจากถ้วยด้วยความโกรธ
　　ในเวลานี้เสียงฝีเท้าเร่งด่วนมาจากบันไดของโรงเตี้ยมรอยเท้าเดินตรงไปที่โต๊ะของเฟิงหยูเฮง เมื่อมาถึงโดยไม่มีเวลามาทักทายองค์ชายทั้งสอง คนนั้นพูดกับเฟิงหยูเฮงว่า “ในที่สุดข้าก็พบคุณหนู กลับไปเร็วเจ้าค่ะ ตระกูลหลู่… มา และสร้างปัญหา ! ”