ตอนที่717 ทัศนคติของตระกูลเหยา
คนที่เรียกว่าคุณหนูของนางนั้นแน่นอนว่าเป็นคนจากตระกูลเหยากลุ่มของเฟิงหยูเฮงออกจากโรงเตี้ยม และซวนเทียนหมิงต้องการที่จะไปที่คฤหาสน์เหยาด้วย อย่างไรก็ตามนางปฏิเสธและกล่าวว่า “ข้าสามารถจัดการเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในครอบครัวได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องไปช่วย”
ซวนเทียนหมิงพยักหน้า“ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นมันจะดูเป็นเรื่องจริง ลืมไปเถอะพี่ที่เจ็ดและข้าจะไปส่งเซียงหรูเอง” มองย้อนกลับไปเฟิงเซียงหรูได้รับการสนับสนุนจากซวนเทียนฮั่ว นางดื่มจนเมาและเรื่องไร้สาระทุกชนิดออกมาจากปากของนาง นางจะเรียกองค์ชายเจ็ด หรือตะโกนเรียกซวนเทียนยี่ว่าเป็นวายร้าย มันเป็นสิ่งที่ยากที่จะมอง
เฟิงหยูเฮงโบกมือ“รีบเร็ว เจ้าอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเซียงหรู”
กลุ่มแยกทางกันที่โรงเตี้ยมเฟิงหยูเฮงนั่งในรถม้าซึ่งบ่าวรับใช้จากตระกูลเหยาขับมาเริ่มออกเดินทาง
ในเวลานี้หน้าคฤหาสน์ของตระกูลเหยาหลู่ซ่งเสนาบดีได้ออกเดินทางเยือนโดยส่วนตัวพร้อมกับบ่าวรับใช้ทุกคนที่แบกโลงศพที่ดีมาก ปัจจุบันเขากำลังพูดกับบุตรชายคนโตของตระกูลเหยา, เหยาจิงจุน เขาได้ยินหลู่ซ่งกล่าวว่า “บุตรสาวตัวน้อยของข้าเสียชีวิตอย่างน่าสลดใจ และได้ยินว่าตระกูลเหยาจัดห้องไว้ทุกข์ที่ห้องโถงด้านข้าง ทำให้ข้าไม่รู้ว่าทำไมตระกูลเหยาทำเช่นนี้ แต่ในฐานะบิดาของเหยาเอ๋อ มีบางสิ่งที่ข้าควรทำเพื่อนาง โลงศพไม้ประดู่นี้จะได้รับการพิจารณาว่าเป็นสิ่งที่ตระกูลหลู่ของเรามอบให้ตระกูลเหยา”
คำพูดของเขาสุภาพแต่ใครจะพลาดมันมีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของเขา ! นี่เป็นการบอกอย่างชัดเจนว่าตระกูลเหยากำลังปฏิบัติกับหลู่เหยาอย่างไม่เป็นธรรม มันยังบอกด้วยว่าตระกูลเหยาไม่สามารถแม้แต่ซื้อโลงศพ และต้องการให้ตระกูลหลู่จัดหาสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
แต่เหยาจิงจุนไม่สนใจมันแม้แต่น้อยเขาบอกกับหลู่ซ่งอย่างใส่ใจในรายละเอียด “ที่จัดขึ้นในห้องโถงด้านข้างเพราะสาเหตุของการเสียชีวิตของหลู่เหยายังคงถูกสอบสวนโดยทางการ ต้องมีการพิจารณาว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เมื่อหน่วยงานของทางการสอบสวนเสร็จแล้วและบอกว่าหลู่เหยาไม่มีความผิด ตระกูลเหยาจะย้ายห้องโถงไว้ทุกข์มาที่ห้องโถงใหญ่เป็นธรรมดา นอกจากนี้สำหรับโลงศพเราได้เตรียมการไว้แล้ว ขณะนี้กำลังเตรียมการ แต่ไม่ได้เร็วเท่ากับใต้เท้าหลู่” ในขณะที่เขาพูดเขายกมือขึ้นและแจ้งบ่าวรับใช้ “นำโลงศพที่ลอร์ดหลู่นำมาไว้ที่ห้องโถงไว้ทุกข์” จากนั้นกล่าวต่อ“เราได้ให้เสนาบดีหลู่ใช้เงินซื่อไม้ประดู่ ตระกูลเหยามีโลงศพที่ทำจากวัสดุธรรมดาเท่านั้น มันไม่ร่ำรวยเท่าตระกูลหลู่อย่างแท้จริง แต่ตระกูลเหยาของเราอยู่ในหวงโจวมาหลายปี และไม่สามารถเปรียบเทียบกับตระกูลหลู่ซึ่งใช้เวลาหลายปีในเมืองหลวงและสะสมความมั่งคั่งได้”
ใบหน้าของหลู่ซ่งสลับกันระหว่างสีแดงกับสีขาวเขาสะบัดแขนกว้างของเขา และกล่าวด้วยความโกรธ “เสนาบดีผู้นี้จะไม่พูดกับเจ้า ไปเรียกเหยาเซียนออกมาที่นี่!”
เหยาจิงจุนรู้สึกงงงวย“ตามรุ่นแล้ว เสนาบดีหลู่และคนต่ำต้อยผู้นี้เป็นญาติโดยการแต่งงาน และเราเป็นคนรุ่นเดียวกัน ท่านพ่อเป็นคนรุ่นเก่า สำหรับงานศพของสมาชิกรุ่นน้อง ทำไมท่าน่พอถึงต้องถูกเรียกมา ? สุขภาพของท่านพ่อไม่ค่อยดี และตอนนี้ท่านพ่อนอนหลับไปแล้ว”
“ไปนอนแล้วหรือ? ” หลู่ซ่งโกรธมาก “ด้วยเรื่องใหญ่ที่เกิดขึ้นในครอบครัว เขานอนหลับได้จริงหรือ ? ”
ใบหน้าของจิงจุนกลับกลายเป็นมืดครึ้มเขากล่าวอย่างเย็นชา “เสนาบดีหลู่ แม้ว่าข้าจะไม่มียศ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะรู้สึกกลัว ตระกูลเหยาของข้าทำสิ่งที่ถูกต้องเสมอ วันนี้บุตรสาวของตระกูลหลู่เสียชีวิต ทำไมตระกูลเหยาของข้าถึงต้องนอนไม่หลับ หากเจ้ามีสิ่งที่จะพูด ข้ายืนอยู่ตรงนี้ต่อหน้าเจ้า แต่อะไรคือสิ่งที่ต้องมีท่านพ่อ เป็นไปได้หรือไม่ที่ห้องโถงไว้ทุกข์สำหรับลูกสาวตระกูลหลู่ของเจ้าจะต้องได้รับการดูแลจากคนรุ่นเก่า ? ”
หลู่ซ่งรู้ด้วยว่าข้อกล่าวหาของเขาที่มีต่อเหยาเซียนไม่สามารถอุ้มน้ำได้เดิมทีเขาไม่ต้องการเดินทางมาครั้งนี้ แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลู่เหยา แต่ตระกูลเหยาได้จัดการเรื่องนี้ด้วยวิธีนี้ เมื่อมาถึงใบหน้าของเขา เขาไม่สามารถจัดการได้อย่างแท้จริง ! นอกจากนี้ศพของหลู่เหยายังคงอยู่ที่ทางการ แต่ตระกูลเหยาไม่ได้ไปรับมัน สถานการณ์แบบนี้เป็นแบบไหน ?
เขาจ้องมองจิงจุนและขอร้องเขาว่า “ตระกูลเหยาต้องกลับไปรับศพของเหยาเอ๋อ ! ไม่ว่าจะพูดอะไรก็คือลูกสะใภ้ตระกูลเหยา ! ”
เหยาจิงจุนส่ายหัว“ข้าไม่มีอำนาจ”
”เจ้า…”
“อะไร? ” เหยาจิงจุนรู้สึกงงงวย และมองหลู่ซ่ง “เจ้าคือผู้ที่ได้รับตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้าย เจ้าจะไม่สามารถทำอะไรเพื่อนำศพของนางกลับมาได้ ข้าเป็นคนสามัญที่ไม่มีตำแหน่งใด ๆ ข้าจะทำได้อย่างไร”
“เหยาจิงจุน! ” หลู่ซ่งตะโกนอย่างโกรธเคือง “อย่าปฏิเสธที่จะทำมันตอนนี้จนกว่าเจ้าจะถูกบังคับให้ต้องทำมากกว่านี้ ใครไม่รู้ว่าซูจิงหยวนเชื่อฟังเฟิงหยูเฮงคนเดียว นางเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเหยาของเจ้า โดยธรรมชาติแล้วคำพูดของตระกูลเหยาของเจ้าควรมีน้ำหนักบ้าง ! ”
“ใครแอบอ้างชื่อองค์หญิง? ” ทันใดนั้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง เฟิงหยูเฮงลงจากรถแล้วยืนตรงหน้าเสนาบดีหลู่ซ่ง ความตกใจทำให้หลู่ซ่งต้องถอยกลับไป
“จิงจุนเจ้าไปขอความช่วยเหลือจากนางหรือ” ด้วยเหตุผลบางอย่างคำเหล่านี้ออกมาจากปากของหลู่ซ่ง การปรากฏตัวฉับพลันของเฟิงหยูเฮงทำให้เขารู้สึกค่อนข้างลำบาก เขาได้ยินมาว่าเฟิงหยูเฮงกำลังเที่ยวดูโคมไฟกับองค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ด ทำไมนางถึงกลับมาในเวลานี้ ?
“เจ้าว่าอะไรข้าไปขอความช่วยเหลือหรือ ? ” เหยาจิงจุนมองหลู่ซ่งใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก “อาเฮงเป็นหลานสาวของข้า นางเป็นบุตรสาวของตระกูลเหยาตั้วแต่แรก สิ่งนี้เรียกได้ว่าช่วยเหลือหรือ ? ”
“ใช่”หวงซวนอุทาน “คุณหนูของเราเป็นสมาชิกของตระกูลเหยา และเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับคุณหนูเป็นเรื่องธรรมดา คุณหนูลงเอยด้วยการช่วยเหลือได้อย่างไร นอกจากนี้” นางจ้องมองที่หลู่ซ่ง “ตอนนี้ใครที่เอ่ยถึงเฟิงหยูเฮงเรื่อย ๆ ? เจ้าคือคนที่เลี้ยงดูนางหรือ แล้วตอนนี้ที่คุณหนูของเรายืนอยู่ตรงหน้าเจ้ากลัวหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งโกรธมากจนมีไฟลุกไหม้ในอกของเขายื่นมือของเขาชี้ไปที่หวงซวน “เจ้าเป็นแค่บ่าวรับใช้ เจ้าสามารถพิจารณาอะไรได้บ้าง เจ้ากล้าพูดกับเสนาบดีแบบนี้หรือ ? ”
หวงซวนไม่ได้พูดตามสถานะแล้วนางไม่มีสิทธิ์นี้ แต่เฟิงหยูเฮงกล่าวแทนนางว่า “นางเป็นบ่าวรับใช้ที่ตำหนักหยูส่งมาดูแลข้า แม้ว่าข้าจะไม่ด่าว่านาง ใต้เท้าหลู่กล้าสอนคนขององค์ชายหยูเช่นนี้ แล้ว… องค์หญิงผู้นี้จะส่งคนไปขอให้องค์ชายหยูมา ด้วยวิธีนี้ใต้เท้าหลู่สามารถดุบ่าวรับใช้นี้ต่อหน้าพระองค์ได้”
หลู่ซ่งหายใจไม่ออกและเกือบจะหมดสติไปแล้วแต่เขาไม่ต้องการฉีกหน้าใครบางคนต่อหน้าเฟิงหยูเฮง เขาทำได้แค่กล่าวว่า “สิ่งที่องค์หญิงจี่อันพูดหมายถึงอะไร ? เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้ก็ไม่กล้า”
“มีอะไรที่เสนาบดีหลู่ไม่กล้าทำ? ” นางมองหลู่ซ่ง “นี่คือทางเข้าคฤหาสน์ของตระกูลเหยา ใต้เท้าหลู่ยังยื่นมือมาหาตระกูลเหยา มีอะไรที่ใต้เท้าหลู่ไม่กล้าทำ โอ้ ถ้าองค์หญิงผู้นี้ได้ยินไม่ผิด ใต้เท้าหลู่ก็พร้อมที่จะไปก่อกวนที่สำนักงานของเจ้าเมืองด้วยหรือ ? ”
“จะเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นได้อย่างไร? ” หลู่ซ่งกระทืบเท้าด้วยความวิตกกังวล เมื่อไหร่ที่เขาบอกว่าเขาจะไปสร้างความวุ่นวายที่สำนักงานของเจ้าเมือง ? เขาแค่ต้องการเอาศพของหลู่เหยากลับมา เขาไม่ได้สนใจมากเกินไปเกี่ยวกับบุตรสาวคนนั้นโดยเฉพาะหลังจากที่หลู่เหยาทำลายใบหน้าของหลู่ปิง เขาเกลียดนางมากยิ่งขึ้น แต่เกลียดไปก็แค่นั้น นางยังคงเป็นบุตรสาวของเขา หากเขาอนุญาตให้ศพอยู่ในสำนักงานของเจ้าเมือง และอนุญาตให้ซูจิงหยวนตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ ทุกอย่าง เขาจะไม่หลงเหลือใบหน้าใด ๆ “องค์หญิงจี่อันคงเข้าใจผิด” เขาพยายามอย่างดีที่สุดที่จะพูดอย่างสงบกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้มีความกังวลใจเกี่ยวกับบุตรสาวที่รักของข้า เป็นเพราะตระกูลเหยาที่ไม่ได้ไปเอาศพ และแม้แต่ตั้งห้องโถงไว้ทุกข์ในห้องโถงด้านข้าง”
“เสนาบดีหลู่ไม่รู้หรือ? ” เฟิงหยูเฮงอธิบายให้เขาฟัง “หญิงสาวที่แต่งงานแล้วเปรียบเหมือนน้ำที่ล้น หากนางไม่มีชีวิตที่เป็นมงคลกับครอบครัวสามีของนาง นั่นเป็นเพียงวาสนาของนางเองที่ไม่ดี ถ้าเสนาบดีหลู่รู้สึกว่าการกระทำของตระกูลเหยานั้นไม่ดี งั้นสร้างห้องโถงไว้ทุกข์ในตระกูลหลู่ หากใต้เท้าต้องการจัดห้องโถงไว้ทุกข์ในห้องโถงหลัก ใต้เท้าหลู่สามารถทำได้ หากใต้เท้าหลู่ต้องการติดตั้งในห้องโถงด้านข้าง ใต้เท้าก็สามารถทำได้ มันสามารถฟุ่มเฟือยได้ตามที่ใต้เท้าหลู่ต้องการ แล้วยังไงต่อ?”
“เจ้า…”หลู่ซ่งตะโกนออกมาอีกครั้ง
แต่เฟิงหยูเฮงกล่าวต่อว่า“ตราบใดที่ตระกูลหลู่ตั้งห้องโถงไว้ทุกข์ในบ้านของตัวเอง บุตรสาวของจักรพรรดิจีอันจะต้องไปขออภัยโทษจากผู้ปกครอง และนำศพของหลู่เหยากลับมา แต่เมื่อทำสิ่งนี้เสร็จแล้วนั่นหมายความว่าหลู่เหยากลับสู่ตระกูลหลู่ และจะไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลเหยาอีกต่อไป ตระกูลเหยาจะออกหนังสือหย่าร้าง และทั้งสองครอบครัวจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”
“ทำแบบนั้นไม่ได้!”หลู่ซ่งตกใจมาก “องค์หญิงจี่อัน การถูกหย่าร้างเป็นความอัปยศอดสู เหยาเอ๋อไม่ได้ทำอะไรผิด การตายของนางก็ลึกลับเช่นกัน ตระกูลเหยาไม่มีเหตุผลที่จะหย่ากับนาง ! ”
เฟิงหยูเฮงยิ้ม“ใต้เท้าหลู่ไม่ต้องพูดเร็วว่าจะมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือไม่ ปัจจุบันศพยังอยู่ที่หน่วยงานของทางการ เจ้าเมืองซูจิงหยวนเป็นเจ้าหน้าที่ซื่อตรง ใครจะรู้ว่าเขาอาจค้นพบอะไร สำหรับตระกูลเหยาที่หย่านาง นั่นคือความตั้งใจของตระกูลหลู่ของเจ้า ! ใต้เท้าหลู่ไม่รู้สึกว่าการจัดงานศพของตระกูลเหยานั้นไม่เพียงพอใช่ไหม นั่นเป็นสาเหตุที่ตระกูลหลู่จะดำเนินการด้วยตัวเอง บุตรสาวที่แต่งงานแล้ว งานศพของนางจัดโดยครอบครัวในวัยเด็กของนาง หมายความว่านางไม่มีครอบครัวของสามี แต่ครอบครัวของสามียังคงมีอยู่อย่างชัดเจน ซึ่งหมายความว่าการหย่าร้างเป็นทางเลือกเดียวที่เหลืออยู่” นางยักไหล่ “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมทั้งหมดเป็นความปรารถนาของใต้เท้าหลู่เอง เรากำลังจะไปทำมัน”
หลู่ซ่งรู้สึกว่าไม่มีเหตุผลที่จะกล่าวกับเฟิงหยูเฮงองค์หญิงเป็นเหมือนองค์ชายองค์ที่เก้า จิตใจพวกเขาอยู่ในกลุ่มเดียวกัน ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรโดยใช้เหตุผลของอีกฝ่าย ตัวเขาเองนั้นช่างโง่เขลา เขาจะยืนขึ้นและพยายามให้เหตุผลกับชายาขององค์ชายองค์ที่เก้าได้อย่างไร นี่ไม่ใช่แค่การแสวงหาประสบการณ์ที่ขมขื่นหรอกหรือ ?
ดังนั้นหลู่ซ่งตัดสินใจว่าเขาจะไม่สนใจเฟิงหยูเฮงและกล่าวกับเหยาจิงจุน “ไปเรียกเหยาซู่มาที่นี่ เหยาเซียนเป็นคนรุ่นเก่า แต่เหยาซู่เป็นส่วนหนึ่งของคนรุ่นใหม่ ด้วยสิ่งต่าง ๆ ระหว่างพวกเขา ข้ายังเป็นพ่อตาของเขา ข้าอยากเห็นเขา หากเจ้าหยุดข้าต่อไป นั่นคงเป็นตระกูลเหยาที่กำลังทำผิด”
เหยาจิงจุนพยักหน้า“แน่นอนสิ่งที่เสนาบดีหลู่พูดนั้นถูกต้อง” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็แจ้งบ่าวรับใช้ที่ข้าง ๆ ว่า “ไปเรียกคุณชายใหญ่มา”
บ่าวรับใช้ออกไปอย่างรวดเร็วไม่นานเหยาซู่ออกมาจากคฤหาสน์
วันนี้ภรรยาของเขาเสียชีวิตแม้ว่าหัวใจของเหยาซู่จะเยือกเย็นลงไปที่หลู่เหยา แต่นางก็ยังคงเป็นคนที่เขาใช้เวลาอยู่ด้วย นางจากไปอย่างกะทันหันแม้ว่าเขาจะไม่เจ็บปวด
มารยาทของเหยาซู่นั้นเหมาะสมมากเมื่อเห็นหลู่ซ่งเขาก็คำนับและทักทายเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินหลู่ซ่งถาม “ลูกเขย เกิดอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเหยาเอ๋อวันนี้ และเสนาบดีผู้นี้ปรารถนาจะรู้ว่าเจ้ามีทัศนคติอย่างไรต่อเรื่องนี้”
เหยาซู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาคิดว่าตระกูลหลู่จะมาเคาะประตู อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้ มันเป็นวันที่ 15 ของเดือนแปด แต่พวกเขาก็ไม่อนุญาตให้ผ่านไปอย่างสงบสุข
เขาทำแผนของตัวเองเมื่อได้ยินคำถามนี้เขาไม่ลังเลเลย เขาป้องมือของเขาและกล่าวว่า “ในเมื่อท่านพ่อตามาที่นี่ ข้าปรารถนาที่จะถามทัศนคติของเรา คนรุ่นใหม่จะให้สิ่งหนึ่ง วันนี้หลู่เหยาและท่านแม่ตกลงไปในสระบัว เรารู้ด้วยว่าหลู่เหยานั้นว่ายน้ำเก่งมากและแน่นอนว่าจะไม่ถูกทิ้งให้เคลื่อนไหวไม่ได้เพราะสระบัว นั่นเป็นสาเหตุที่เราสงสัยว่าหลู่เหยาลงไปในน้ำอย่างจงใจ สำหรับท่านแม่ของข้า นางถูกหลู่เหยาดึงลงไปในน้ำอย่างจงใจ ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ตระกูลเหยาได้ตัดสินใจที่จะรายงานเรื่องนี้ขอรับ ! ”
ตอนที่ 718 ไม่ได้มีหน้าพบพระองค์อีกต่อไป
ตอนที่718 ไม่ได้มีหน้าพบพระองค์อีกต่อไป
หลู่ซ่งไม่เคยคิดเลยว่าเหยาซู่ผู้สงบและเป็นธรรมชาติจะมีท่าทีเช่นนี้
นี่ไม่ใช่ทั้งหมดดังที่เขาได้ยินเหยาซู่กล่าวว่า “ถ้าคดีนี้ได้รับการแก้ไขภายในสามวันและหลู่เหยาไม่มีความผิด ครอบครัวของข้าจะดำเนินงานศพตามปกติ หากหลู่เหยามีความผิด จะมีการยื่นฟ้องหย่ากับทางการ และตระกูลเหยากับตระกูลหลู่จะไม่มีความสัมพันธ์ต่อกันอีก” คำพูดเหล่านี้เป็นไปในทิศทางเดียวกับเฟิงหยูเฮง
หลู่ซ่งรู้ว่าเขาจะไม่สามารถได้รับผลประโยชน์แม้แต่เล็กน้อยจากตระกูลเหยาดังนั้นเขาจึงไม่ได้อยู่ต่อไป และเขาได้รับความอับอายนี้ นอกจากนี้ตระกูลเหยาไม่เคยอนุญาตให้เขาเข้าไป พวกเขายังคงอยู่ที่ทางเข้าในขณะที่คุยเรื่องเหล่านี้ แม้ว่าคืนนี้จะตกต่ำ มันคงหนีไม่พ้นที่จะมีคนที่ไม่มีอะไรจะทำและอยากเห็นบางสิ่งที่สนุกสนาน เขาไม่ต้องการที่จะเสียหน้ามากกว่านี้และได้แต่จากไปอย่างเศร้าโศกเท่านั้น
เฟิงหยูเฮงเฝ้าดูรถม้าของตระกูลหลู่ไกลออกไปและได้แต่พูดอย่างเย็นชาในเวลาเดียวกันนางพูดกับจิงจุนและเหยาซู่ “ท่านลุงใหญ่ไม่จำเป็นต้องเข้าใจตระกูลหลู่ ตระกูลเหยาของเราควรทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ ข้าเชื่อว่าทัศนคติของตระกูลเหยาก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ท่านปู่คิดขึ้นมาใช่หรือไม่ ? ”
เหยาจิงจุนพยักหน้า“อาเฮงพูดถูก ท่านพ่อที่ต้องการให้เราตอบตระกูลหลู่ด้วยวิธีนี้”
เฟิงหยูเฮงถามเหยาซู่“ถ้าอย่างนั้นลูกพี่ลูกน้องคนโตเลิกกับหลู่เหยาแล้วหรือ ? ”
เหยาซู่พยักหน้า“อาเฮงไม่ต้องกังวล ข้าไม่ได้เป็นคนโง่ ข้าบอกมันก่อน ถ้ามันเป็นแค่ข้าที่กำลังทุกข์ทรมานเล็กน้อย ข้าก็สามารถทนได้ทั้งหมด แต่ถ้านางมีเจตนาชั่วร้ายต่อผู้อื่น สมาชิกของตระกูลเหยาจะไม่ยอมทนกับคนแบบนี้”
“ดีมาก”เฟิงหยูเฮงพอใจในทัศนคติของตระกูลเหยา ด้วยการสนับสนุนเพิ่มเติมจากเหยาเซียน นางเชื่อมั่นว่าตระกูลเหยาจะไม่ประสบกับความสูญเสียในเรื่องนี้ แต่นางก็ยังให้คำมั่นสัญญาแก่เหยาซู่ว่า “สบายใจได้ ไม่ว่าตระกูลหลู่จะทำอะไร และไม่ว่าเรื่องนี้จะใหญ่ขนาดไหน ตระกูลเหยาก็มีหลานอย่างข้าที่คอยสนับสนุนมันจากด้านหลัง ข้าจะให้การสนับสนุนตระกูลเหยา วันแห่งความสุขของตระกูลหลู่ควรจะสิ้นสุดลง เราแค่ต้องรอดูอย่างระวังว่าแผนต่อไปของตระกูลหลู่คืออะไร”
คืนนั้นตระกูลหลู่พ่ายแพ้อย่างไรก็ตามผู้คนในตระกูลเหยาและคฤหาสน์ขององค์หญิงมีความฝันอันแสนหวาน ห้องโถงไว้ทุกข์ซึ่งติดตั้งไว้ชั่วคราวแสงไฟดับลง ไม่ใช่แม้แต่บ่าวรับใช้ที่ถูกทิ้งให้ยืนอย่างระมัดระวัง ทั้งสองวิธีไม่มีศพอยู่ในโลงศพและไม่มีอะไรที่จะต้องปกป้อง ทุกคนนอนหลับอย่างสงบสุข
เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นมันเป็นช่วงเช้าของราชสำนักปกติหลังจากประชุมเสร็จเสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่ได้ออกจากพระราชวังทันทีหลัง เขากลับมาและส่งข้อความจากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังพระราชวังด้านในอย่างรวดเร็ว
ข้างในตำหนักชุนชาน,พระสนมหยวนชูกำลังนั่งอยู่ในห้องโถงด้านนอกและกินรังนก หลู่ซ่งนั่งบนเก้าอี้ด้านข้างพร้อมกับแสดงออกอย่างกระตือรือร้น
อย่างไรก็ตามพระสนมหยวนชูไม่ได้สนใจเขาแม้แต่น้อยนางกินรังนกต่อไป นางจะเงยหน้าขึ้นมอง แต่จะไม่พูดเป็นครั้งคราว
หลู่ซ่งรู้สึกอึดอัดใจเช่นกันแต่เขาได้เริ่มที่จะขอผู้ชม พระสนมก็เป็นมารดาของเจ้านายของเขาด้วย เนื่องจากเจ้านายไม่พูด เขาสามารถลองและทำลายความเงียบงุ่มง่ามได้เท่านั้น
ดังนั้นเขาจึงหัวเราะสองสามครั้งจากนั้นจึงพูดกับพระสนมหยวนชู “เมื่อพูดถึงการมาเยือนของข้า เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่เคยเห็นองค์ชายแปดมาหลายปีแล้ว ข้าสงสัยว่าทุกอย่างทางภาคใต้เป็นไปด้วยดีหรือไม่ขอรับ ? ”
พระสนมหยวนชูพยักหน้า“มันน่าจะดี ! แต่ใครจะรู้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด จดหมายจะรายงานเฉพาะเรื่องที่ดี และจะไม่รายงานข้อกังวลใด ๆ แน่นอนว่าข้าไม่รู้เช่นกัน”
“เจ้าหน้าที่ผู้นี้ได้ยินเมื่อวานนี้จากเจ้าหน้าที่ทางภาคใต้ว่าองค์ชายแปดได้รับความนิยมมากในภาคใต้และมีกองทหารจำนวนมากอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาเป็นที่ชื่นชอบในหมู่พลเมืองเช่นกัน พระสนมวางใจได้ขอรับ” หลู่ซ่งยิ้มและมองไปในทิศทางของพระสนมหยวนชูเป็นครั้งคราว เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “พระสนม เมื่อเจ้าหน้าที่คนนี้กลายเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย นางสนมเคยกล่าวกับเจ้าหน้าที่บางคนว่าต้องการบุตรสาวคนหนึ่งของตระกูลหลู่อยู่ข้างพระองค์ ข้าสงสัยว่าเรื่องนี้…”
พระสนมหยวนชูเยาะเย้ยข้างในและคิดว่าหลู่ซ่งยังคงพูดถึงเรื่องนี้มันน่าเสียดายที่วันนี้ไม่สามารถเทียบกับอดีตได้ ในอดีตอิทธิพลขององค์ชายแปดอ่อนแอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมาถึง ซึ่งเขามีอิทธิพลน้อยลง มันก็เกิดขึ้นที่ตระกูลหลู่และครอบครัวมารดาของนางมีความสัมพันธ์กันเล็กน้อย นางเคยได้ยินเช่นกันว่าฮ่องเต้ตั้งใจที่จะให้หลู่ซ่งอยู่ในตำแหน่งของเสนาบดีฝ่ายซ้ายซึ่งทำให้นางเกิดความคิดนั้น แต่ตอนนี้…
“บุตรสาวของตระกูลหลู่? ” ในที่สุดนางก็วางอาหารในมือของนางลง และกล่าวกับหลู่ซ่งอย่างเหมาะสม “หลังจากเรื่องเมื่อวานนี้ ตอนนี้ตระกูลหลู่มีบุตรสาวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ใช่หรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งพยักหน้าอย่างไร้จุดหมาย“แม้ว่าจะมีบุตรสาวสองคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่ใบหน้าของอีกคนก็ถูกทำลายไปแล้ว แม้ว่านางจะมีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามมาก แต่ตอนนี้นางก็ไม่ทำอะไรเลย นางจะคู่ควรที่จะอยู่ข้างพระองค์ได้อย่างไร แต่บุตรสาวคนที่สามของเจ้าหน้าที่ยังมีชีวิตอยู่ นางเป็นบุตรสาวที่เหมาะสมของฮูหยินใหญ่ ถ้าพระสนมจำคำพูดในครั้งนั้นได้…”
“แล้วจะนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดกับโมเอ๋อ? ” พระสนมหยวนชูหัวเราะแล้วกล่าวว่า “ข้ากลัวว่าถ้าสิ่งนี้นำเรื่องนี้มา ข้าก็ไม่มีทางเลือกนอกจากช่วยเหลือตระกูลหลู่จากเจ้าเมือง ข้าไม่ควรยินยอมให้ความสัมพันธ์ฉันญาติในอนาคตของเราจากการแต่งงานนั้นถูกลากลงโคลนใช่หรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งตกใจและลุกขึ้นยืนแล้วคุกเข่ากล่าวซ้ำๆว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่กล้าขอรับ เจ้าหน้าที่คนนี้ไม่กล้าขอรับ ! ”
พระสนมหยวนชูไม่พูดมากนักเพียงกล่าวว่า“ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปด เรื่องนี้ก็จะถูกนำขึ้นมา แต่เจ้ารู้ว่าด้านเจ้าเมืองไม่ใช่คนที่อยู่ในอำนาจของข้า องค์หญิงจี่อันก็ไม่ใช่คนที่จะสร้างความขุ่นเคืองได้ ในฐานะบุคคล หลู่ซ่งอย่าโลภมากเกินไป ข้าจะเห็นด้วยกับเรื่องหนึ่ง เจ้าไม่ควรคาดหวังว่าข้าจะเห็นด้วยกับเรื่องที่สอง มิฉะนั้น… ”
“เจ้าหน้าที่คนนี้เข้าใจขอรับ! ” หลู่ซ่งกล่าวอย่างรวดเร็ว “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ต้องการที่จะมีอนาคตที่ดีสำหรับบุตรสาวของข้า และหวังว่าจะมีส่วนช่วยในการวางแผนขององค์ชายแปดต่อไปในอนาคต ข้าหวังว่าพระสนมจะให้การสนับสนุนขอรับ” ในที่สุดเขาก็เอ่ยคำร้องขอ 2 เรื่อง แต่เขาหวังว่าพระสนมหยวนชูจะเห็นด้วยกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงไม่มีความหวังใด ๆ เพิ่มเติม เขาแสดงความขอบคุณอย่างรวดเร็วต่อพระสนมหยวนชู เมื่อได้รับข้อตกลงจากพระสนมหยวนชูเพื่อส่งจดหมายฉบับใหม่ถึงองค์ชายแปดอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเขาก็ออกจากตำหนักชุนชานด้วยความพึงพอใจ
แต่เมื่อเขาจากไปรอยยิ้มที่เกิดจากข้อตกลงซึ่งปรากฏบนใบหน้าของพระสนมหยวนชูก็หายไปในทันที
หยู่ซู่นางกำนัลในตำหนักถามนางเบา ๆ ว่า “พระสนมวางแผนที่จะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดหรือไม่ ? ”
พระสนมหยวนชูพยักหน้า“แน่นอน ข้าไม่ได้เขียนจดหมายถึงโมเอ๋อนานแล้ว และควรถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง”
“งั้นเรื่องของเสนาบดีหลู่ละเจ้าค่ะ ? ”
“หืมม! ” นางยักไหล่ “บุตรสาวของตระกูลหลู่ ? พวกเขาเป็นใคร ? ในอดีตข้าคิดว่าอาจมีโอกาสใช้ตำแหน่งของหลู่ซ่งในฐานะเสนาบดีเพื่อเปิดทางกับเจ้าหน้าที่ในเมืองหลวง แต่ตอนนี้มันแตกต่างกัน จริง ๆ ไม่คิดว่าตระกูลหลู่จะไร้ความสามารถเช่นนี้ ไม่นานหลังจากดำรงตำแหน่งเสนาบดี พวกเขาลงเอยด้วยการเป็นศัตรูกับองค์หญิงจี่อัน ? ไม่ใช่ข้าที่ทำให้ความทะเยอทะยานขององค์หญิงจี่อันเพิ่มสูงขึ้น มันยิ่งลดศักดิ์ศรีของข้าลง แม้ว่าข้าจะอยู่ในพระราชวัง แต่สิ่งที่ได้ยินและมองเห็นได้นั้นไม่น้อยไปกว่าคนภายนอก ข้ากลัวว่าตระกูลหลู่จะหมดอำนาจ”
หยู่ซู่พยักหน้านางอยู่ในพระราชวังมานานหลายปี และนางเคยอยู่ข้างพระสนมหยวนชูมานานแล้ว นางจะไม่เข้าใจสิ่งที่ทำให้สถานการณ์มีความหมายได้อย่างไร ตอนนี้ตระกูลหลู่กำลังจะสูญเสียอำนาจ ความสนใจของพระสนมก็หันไปคนอื่นเช่นกัน ไม่เป็นที่รู้แน่ชัดว่าความสนใจนั้นเปลี่ยนไปเพียงใด อะไรถูกหรือผิด
“พระสนม”หยู่ซู่กังวลเล็กน้อย “นางผู้นั้น นางจะถูกสนับสนุนได้หรือไม่เจ้าคะ ? ”
พระสนมหยวนชูขดมุมปากของนาง“ไม่ว่านางจะเป็นที่รู้จักหรือไม่หลังจากที่พยายาม แต่เมื่อข้าเห็นแล้วการมีคนอยู่ในมือนั้นไม่ใช่เรื่องเลวร้าย โหร่งเจิ้ง” นางเรียกขันทีที่รับใช้ในตำหนักของนาง “ไปเตรียมพู่กันและหมึก ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดเป็นการส่วนตัว”
ในวันที่16 ของเดือนแปด ตระกูลเหยาเอ่ยขึ้นมา สำหรับเรื่องนี้กับหลู่เหยาตระกูลเหยาจะไม่ยอมรับผู้เยี่ยมชมที่ต้องการแสดงความเคารพ ทุกอย่างกำลังรอผลการพิจารณาคดีของเจ้าเมือง ในเวลาเดียวกันตระกูลเหยายังรายงานถึงกรณีของซูซื่อที่ถูกจงใจดึงลงไปในน้ำโดยหลู่เหยา เพื่อเป็นตัวเร่งให้เกิดการเผชิญหน้าระหว่างพี่น้องตระกูลหลู่
เจ้าเมืองได้รับคดีอย่างเป็นทางการและประกาศว่าเขาจะเปิดเผยความจริงอย่างแน่นอน ซึ่งทำให้ตระกูลหลู่ทั้งหมดไม่พอใจ แต่คฤหาสน์เหยาดำเนินการกับสิ่งที่ต้องทำ พวกเขาไม่ได้ปิดประตูไม่ต้อนรับแขก เหยาซู่ยังคงขึ้นราชสำนักต่อไปตามความจำเป็น ขณะที่เหยาเซียนยังคงไปเยี่ยมชมห้องโถงสมุนไพร แม้แต่บ่าวรับใช้ก็พูดคุยและหัวเราะ ไม่มีสัญญาณของงานศพ
ในบ้านตระกูลเฟิงเฟิงเซียงหรูนอนจนถึงเที่ยง ชานชูบ่าวรับใช้บอกกับนางว่า “อนุอันไปที่ร้านแล้วเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าธุรกิจของร้านค้านั้นค่อนข้างดี นางยังได้รับเงินอีกเล็กน้อย คุณหนู” ชานชูส่งชาหนึ่งถ้วยให้เฟิงเซียงหรูซึ่งยังนั่งอยู่บนเตียงและบอกนางว่า “คุณหนูดื่มเพื่อแก้อาการเมาค้างเจ้าค่ะ ก่อนจะออกไป อนุอันได้สั่งให้บ่าวรับใช้คนนี้เตรียมให้คุณหนูเจ้าค่ะ ข้าอุ่น 3 ครั้งแล้ว รอคุณหนูตื่นเจ้าค่ะ”
เฟิงเซียงหรูถูหัวนางด้วยสีหน้าขมขื่นชาที่กำลังอุ่นงั้นหรือ ดูเหมือนว่านางจะเมาจริง ๆ หรือ ? ปรากฎว่ามันไม่ใช่ความฝัน ? ไม่แปลกใจที่นางปวดหัวมาก แต่… นางกลับมาได้อย่างไร ทำไมนางจำไม่ได้แม้แต่น้อย ?
เฟิงเซียงหรูเคาะหัวของนางซ้ำๆ อย่างไรก็ตามชานชูปัดความสงสัยออกมาว่า “คืนนั้นทำไมคุณหนูถึงดื่มสุราผลไม้มากขนาดนั้นเจ้าคะ ? ไม่ต้องพูดถึงกลิ่นสุรารอบ ๆ ตัวคุณหนู แต่คุณหนูก็พ่นเรื่องไร้สาระมากมาย คุณหนูไม่รู้ เมื่อคืนองค์ชายเจ็ดพาคุณหนูกลับเรือน อนุอันโกรธเจ้าค่ะ อนุอันออกมาและคุกเข่าในสนามเป็นเวลานาน อนุอันลุกขึ้นยืนเมื่อพระองค์กลับไปเจ้าค่ะ”
“อะไรนะ? ” เฟิงเซียงหรูตกใจและกระโจนขึ้นจากเตียง นางคว้าชานชูและถามต่อ “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? ใครพาข้ากลับมา ? ”
ชานชูเขย่าอย่างไร้ประโยชน์และกล่าวซ้ำว่า “องค์ชายเจ็ด เป็นองค์ชายเจ็ดที่มาส่งคุณหนูเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ไม่ลืมที่จะเพิ่ม “แต่คุณหนู เมื่อคืนนี้คุณหนูพูดอะไร คนที่สนับสนุนคุณหนูนั้นเป็นที่ประจักษ์ชัดว่าเป็นองค์ชายเจ็ด แต่คุณหนูก็ยังคงพูดว่าซวนเทียนยี่ และซวนเทียนยี่เท่านั้น คุณหนูสาม มันจะดีได้อย่างไร นั่นคือองค์ชายสี่ ! ไม่ใช่ว่าคุณหนูชอบองค์ชายเจ็ดหรือเจ้าคะ ? ” คำพูดสุดท้ายของบ่าวรับใช้นั้นเงียบมาก ในตอนท้ายนางงุนงงไปหน่อย คุณหนูของนางพลาดไปแล้ว?
เฟิงเซียงหรูล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วใช้มือทั้งสองปิดหน้าของนาง
นางไม่มีอะไรเหลือแล้วนางไม่มีอะไรเหลือแล้วจริง ๆ ! นางดื่มมากเกินไปและองค์ชายเจ็ดช่วยมาส่งนางกลับบ้าน สิ่งนี้ก็น่าละอายพอแล้ว แต่ปัญหาก็ยิ่งกว่านั้นคือนางเรียกชื่อซวนเทียนยี่ที่ร้ายกาจ นางทำอะไรกันแน่ นับจากนี้เป็นต้นไปนางไม่มีหน้าไปพบองค์ชายเจ็ดแล้ว
นางลุกขึ้นนั่งบนเตียงนางไม่ใส่ใจกับสิ่งที่ชานชูพูดกับนาง นางรับน้ำชาจากบ่าวรับใช้และดื่มจนหมดในรวดเดียว
ชานชูได้รับความตกใจจากการกระทำอย่างกะทันหันของคุณหนูอย่างไรก็ตามจากนั้นนางเห็นคุณหนูของนางนั่งอยู่บนเตียงและเริ่มร้องไห้ ในขณะที่ร้องไห้ นางกล่าวว่า “ไม่มีอะไรเหลือเลย เส้นทางข้างหน้าถูกปิดแล้ว มันควรจะเป็นเส้นทางที่ชัดเจน แต่ข้าก็ลงเอยด้วยการไปสู่จุดจบ องค์ชายเจ็ด ในชีวิตนี้เฟิงเซียงหรูไม่มีหน้าจะพบพระองค์อีกต่อไปแล้ว…”
