ตอนที่719 พลังแฟนในตำนาน
เฟิงเซียงหรูร้องไห้ออกมาชานชูที่ไม่กล้าถาม นางไม่กล้าแม้แต่จะปลอบนาง นางทำได้เพียงรอให้เฟิงเซียงหรูเหนื่อยจากการร้องไห้ หลังจากเฟิงเซียงหรูหยุดร้องไห้ นางก็ส่งผ้าเช็ดหน้าให้
อย่างไรก็ตามเฟิงเซียงหรูผลักผ้าออกไปแล้วยืนขึ้นโกรธกล่าวว่า“เปลี่ยนชุดให้ข้า ข้าจะไปตำหนักปิง ! ”
นางมุ่งหน้าไปยังตำหนักปิงด้วยตาที่แดงก่ำและบวมและท้องเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อผ่านไปที่ลานด้านหน้า นางชนกับเฟิงเฟินไดที่เพิ่งกลับมา ทั้งสองชนกันเมื่อเดินสวนกัน เฟิงเซียงหรูก็เต็มไปด้วยความโกรธและชนเข้ากับนางด้วยแรงอีกเล็กน้อย ทำให้เฟิงเฟินไดเกือบจะล้มลง
“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? ” เฟิงเฟินไดตะโกนด้วยความโกรธ และเอื้อมมือออกไปเพื่อดึงเฟิงเซียงหรูซึ่งกำลังเดินไปที่ประตูด้านหลัง แต่นางเอื้อมมือออกไปช้าไปหน่อยเพราะเฟิงเซียงหรูรีบออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วแล้วปีนขึ้นรถม้าที่รออยู่ข้างนอก “เจ้า…” เฟิงเฟินไดชี้ไปที่เฟิงเซียงหรูด้วยความสับสน และถามบ่าวรับใช้ของนางว่า “นางบ้าไปแล้วหรือ ? ”
ดงหยิงก็สับสนเช่นกันบอกเฟิงเฟินไดว่า“คุณหนูอาจไม่ทันเห็น แต่ดูเหมือนว่าคุณหนูสามร้องไห้ ดวงตาของนางแดงและใบหน้าของนางน่าเกลียดเล็กน้อย”
“ร้องไห้? หืมม ! ” เฟิงเฟินไดกล่าวอย่างเยือกเย็น “ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนนี้ มีวันที่นางไม่ร้องไห้ นางเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนแอที่สุดในบ้าน นางจะทำอะไรได้นอกจากร้องไห้ ? ”
“ความสามารถของนางนั้นยอดเยี่ยมมาก”ดงหยิงกล่าวอย่างไม่เต็มใจซึ่งทำให้เฟิงเฟินไดตั้งคำถามกับนางทันที นางจึงบอกเฟิงเฟินไดว่า “คุณหนูคงไม่รู้ เมื่อคืนคุณหนูสามเมามากเจ้าค่ะ องค์ชายเก้าและองค์ชายเจ็ดพานางกลับมาส่ง และพวกเขาก็อยู่ในรถม้าขององค์ชายเก้า เมื่อมาถึงด้านหน้าทางเข้า องค์ชายเก้าไม่ได้ลงมาเจ้าค่ะ แต่องค์ชายเจ็ดเข้ามาส่งจนกระทั่งถึงเรือนของคุณหนูสาม นั่นไม่ใช่ความสามารถที่ยิ่งใหญ่หรอกหรือ ? ”
“อะไรนะ? ” เฟิงเฟินไดตกใจเป็นอย่างมาก “องค์ชายเจ็ดช่วยประคองนางเข้าห้องของนางด้วยตัวเอง ? ” นางเกือบจะกัดฟันของนางจนแตกออกจากกัน เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจ “สิ่งที่เกิดขึ้นกับบุตรสาวของตระกูลเฟิง ทำไมพวกนางถึงตีสนิทกับองค์ชายได้ ? ” นางโยนคำสบประมาทเหล่านี้ออกไป แต่ลืมไปว่านางมีองค์ชายห้าอยู่เคียงข้างนางด้วย นอกจากนี้นางยังมีส่วนร่วม และนี่คือการมีส่วนร่วมที่จัดหาให้เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านของตระกูลเฟิง แต่เฟิงเฟินไดก็ไม่เข้าใจ “ทำไมพวกนางถึงเปลี่ยนจากการเป็นหงส์เพลิง ? เฟิงหยูเฮงเป็นอะไร แต่สิ่งที่ดีเกิดขึ้นกับเฟิงเซียงหรู ? ทำไมมันดีสำหรับนาง ไม่ดี ข้าไม่สามารถยอมรับได้ เฟิงเซียงหรูเป็นเพียงมด นางจะยุ่งกับองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร ในอนาคตอันใกล้นางจะกลายเป็นเหมือนข้าได้อย่างไร ? ไม่ดี ไม่ดีอย่างแน่นอน ! ”
เฟิงเฟินไดบ้าไปแล้วในขณะที่นางกรีดร้องอย่างดุเดือดในสนามหน้าบ้านของตระกูลเฟิง ดงหยิงหวาดกลัวอย่างมาก ในขณะที่ไล่บ่าวรับใช้ที่รวมตัวกันเพื่อมองฉากนี้ นางปลอบโยนว่า “คุณหนู สงบสติอารมณ์ก่อนเจ้าค่ะ คุณหนูต้องใจเย็น ๆ ! ”
เฟิงเฟินไดสงบลงอย่างรวดเร็วแต่หลังจากใจสงบลง จิตใจของนางก็เริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว เมื่อเฟิงหยูเฮงเหยียบหัวของนาง มันก็เพียงพอแล้วที่นางจะเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเฟิงเซียงหรูจะกระทำสิ่งเดียวกัน นี่เป็นสิ่งที่นางทนไม่ได้ เฟิงเซียงหรูชอบองค์ชายเจ็ด จากนั้นนางไม่สามารถยอมให้สิ่งนี้กลายเป็นความจริงได้
“เรากำลังจะไป”เฟิงเฟินไดพูดเย้ยหยัน และพูดคำเหล่านี้ออกมา จากนั้นนางก็เริ่มมุ่งหน้าออกประตู
ดงหยิงไล่ตามนางและถามด้วยความสับสน “คุณหนูจะไปที่ไหนเจ้าค่ะ”
“ไปทำให้เฟิงเซียงหรูเป็นทุกข์”นางนำดงหยิงออกจากบ้านมุ่งไปที่บ้านของจาวเหลียน
วันนี้บ้านเหลียนมีชีวิตชีวามากงานเลี้ยงสำหรับเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงทำให้เฟิงจาวเหลียนกลายเป็นที่จดจำและเป็นผู้หญิงที่มีชื่อเสียงเพียงไม่กี่คนในเมืองหลวง และจากนอกเมืองหลวง ในเรื่องที่เกี่ยวกับสาวงามอันศักดิ์สิทธิ์นี้ซึ่งปรากฏขึ้นทันทีทันใด แม้แต่ผู้หญิงก็ไม่รู้สึกหึง พวกนางกลับรู้สึกสนิทสนมมากกว่าเดิม
ตั้งแต่งานเลี้ยงจัดขึ้นในพระราชวังผู้คนรู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างเต็มไปดวยพิธีการ ดังนั้นจาวเหลียนจึงส่งเทียบเชิญและเรียกทุกคนมาที่บ้านของเขาเพื่อรวมตัวกัน แม้ว่าจะมีคนไม่มากเท่ากับงานเลี้ยง หลังจากนับจำนวนอย่างรวดเร็ว แต่ก็มี 20-30 คนที่มา
การมาถึงของเฟิงเฟินไดไม่ได้ทำให้เกิดความปั่นป่วนมากนักนอกจากยามเฝ้าประตูซึ่งพบว่ามันแปลกมากที่เฟิงเฟินไดจะมาด้วยตัวนางเอง นางมาโดยไม่ได้รับเทียบเชิญ ไม่มีใครมองนาง ผู้คนที่มาที่บ้านเหลียนได้มาหาจาวเหลียน ตราบใดที่จาวเหลียนปรากฏตัว ดวงตาของพวกนางจะไม่สนใจสิ่งอื่นใด
คิดดูแล้วมันค่อนข้างแปลกเห็นได้ชัดว่าทุกคนในปัจจุบันเป็นเด็กผู้หญิง ดังนั้นทำไมทุกคนมองความสวยของจาวเหลียนก็รู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังมองหาผู้ชายอยู่ พวกนางไม่สามารถหยุดตัวเองจากการค้นหาอีกต่อไปเล็กน้อย มีแม้กระทั่งบางคนที่อยากจะดำน้ำไปข้างหน้า ? ในปัจจุบันมีหลายคนที่อยู่รอบ ๆ จาวเหลียนพูดคุย และหัวเราะอย่างไม่รู้จบ
เมื่อเฟิงเฟินไดมาถึงนางเห็นว่าจาวเหลียนอยู่ท่ามกลางฝูงชน และแขนของเขาพาดอยู่รอบคอของผู้หญิง มืออีกข้างของเขาห้อยลงมาจากไหล่ของผู้หญิงอีกคน เด็กผู้หญิงสองคนป้อนผลไม้เข้าปากของเขาเป็นครั้งคราว และจาวเหลียนก็กินอย่างมีความสุข เมื่อเวลาผ่านไปเขาจะยิ้มให้กับหญิงสาว ทำให้ฝูงชนปล่อยเสียงกรีดร้องโหยหวน
หากไม่ใช่สำหรับใบหน้าที่สวยงามสุดๆ นี่จะดูเหมือนเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นวายร้าย เฟิงเฟินไดไม่รู้ว่านางควรจะอธิบายคนนี้อย่างไร และนางก็มีความมั่นใจมากว่านางจะถูกโจมตีโดยผู้หญิงเหล่านี้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับกริยาท่าทางที่ไม่เหมาะสมของนาง ผู้หญิงเหล่านี้ก่อตั้งอาณาจักรและกษัตริย์ของพวกนางคือเฟิงจาวเหลียน ตราบใดที่จาวเหลียนมองพวกนาง พวกนางก็มีความสุขที่ได้ทำอะไร
ดงหยิงไม่สามารถช่วยได้แต่ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ “แม่นางเหลียนให้ยาบางอย่างกับพวกนางหรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงเฟินไดส่ายหัว“นางต้องใช้ยาด้วยหรือ ? แค่นางยิ้มเล็กน้อย มันก็จะเอาชนะยาใด ๆ ที่มีอยู่ในโลก” หลังจากพูดจบนางก็สูดหายใจลึก ๆ และพยายามปรับอารมณ์ให้ดีที่สุด เฟิงเฟินไดรู้ว่าถ้าไม่ใช่เพื่อพบปะแม่นางเหลียนก่อนหน้านี้ และได้พบนางเป็นครั้งแรกในงานเลี้ยงด้วยชุดสีแดงที่สวยงาม บางทีหัวใจของนางก็อาจตกอยู่ภายใต้การควบคุมของอีกฝ่ายด้วยใช่หรือไม่ จริง ๆ แล้วถ้าใครสวยเกินไป มันก็น่ากลัวเกินไป
นางต้องการพูดกับจาวเหลียนเกี่ยวกับเรื่องของเฟิงเซียงหรูมันจะเป็นการดีที่สุดถ้านางสามารถทำให้เขารับความคิดมากขึ้นและขโมยองค์ชายเจ็ด นางไม่สามารถอนุญาตให้เฟิงเซียงหรูไปหาเขาได้ แต่เฟิงเฟินไดก็นั่งอยู่ในห้องโถงตั้งแต่เที่ยงจนถึงค่ำ เพียงแค่นั่งนางก็เหนื่อยและง่วงนอน อย่างไรก็ตามนางไม่มีโอกาสได้พูดกับจาวเหลียน ราวกับว่ามันเป็นฮ่องเต้ที่เลือกนางสนมของพระองค์ ผู้หญิงเหล่านั้นต่างก็พยายามที่จะเบียดเสียดกันประจบประแจงเขา มีบางคนที่แสดงสมบัติของพวกนางเพียงเกลียดที่พวกนางไม่สามารถนำสิ่งที่ดีที่สุดของพวกนางมามอบให้กับสาวงามนี้ แต่ใครจะรู้ว่ามีใครที่คิดว่าแม้ว่าจาวเหลียนจะมีความสุขก็ตาม มันคืออะไร มันเป็นเพียงเพราะรอยยิ้มเดียว ? แต่มีอะไรที่จะเห็นจากผู้หญิงคนหนึ่งยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่น ? เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจจริง ๆ ผู้หญิงเหล่านี้ถูกครอบงำหรือไม่ ?
ในที่สุดก่อนที่ท้องฟ้าจะมืดเจ้านายอีกคนของบ้านเหลียนก็ออกมา นางจำนางได้ มันเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นชื่อหลี่เฉิง น้องสาวของแม่นางเหลียน ใครจะไปรู้ว่านางพักอยู่ที่ไหนตลอดทั้งบ่ายเพราะผมของนางยุ่งเหยิงนิดหน่อย และเสื้อผ้าของนางก็ดูไม่ค่อยดีนัก ใบหน้าของนางสะอาดและไม่มีร่องรอยของเครื่องประทินผิวแม้แต่น้อย เมื่อมองดูเท้า นางไม่แม้แต่สวมรองเท้า
เมื่อหลี่เฉิงเข้ามาในห้องมีบ่าวรับใช้ 2 คนไล่ตามนาง แต่นางก็เดินเร็ว บ่าวรับใช้ไม่สามารถตามทัน เมื่อนางเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ทุกคนก็หันมาสนใจนาง หลังจากนี้จาวเหลียนรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ถูกต้อง ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมา… “ใครปล่อยนางออกมา ? ข้าให้จับตาดูนางไว้ไม่ใช่หรือ ? ” รูปร่างหน้าตาของหลี่เฉิงทำให้เขารู้สึกว่าจิตใจพังทลาย แต่ไม่มีอะไรจริงที่เขาสามารถทำได้ เขาทำได้แค่สั่งบ่าวรับใช้ “พานางออกไปเร็วและดูแลนาง” หลังจากพูดนางหันไปหาผู้หญิงคนอื่น และกล่าวว่า “น้องสาวของข้า” ขณะพูดเขาชี้ไปที่หัวของเขา “มีปัญหาเล็กน้อยที่นี่ ไม่ต้องใส่ใจใด ๆ เลย”
แต่ทำไมหลี่เฉิงถึงยอมให้ตัวเองถูกพาตัวไปได้อย่างไรนางสะบัดตัวหลุดเป็นอิสระจากบ่าวรับใช้สองคนและสะดุดไปไม่กี่ก้าว จากนั้นนางก็มองไปรอบ ๆ ห้องที่เต็มไปด้วยหญิงสาว และความโกรธก็เริ่มลุกไหม้อยู่ภายในนาง นางชี้ไปที่จาวเหลียน “ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าให้คนขังข้า ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าไม่อนุญาตให้ข้าออกมาจากเรือนของข้า ปรากฏว่าเจ้ากำลังนั่งอยู่ที่นี่และทำสิ่งนี้ ! สามีที่รัก ข้าไม่เคยต่อต้านเจ้าที่จะมีอนุ ข้าให้นำน้องสาวอีกสองสามคนเข้ามาในบ้าน แต่เจ้าพูดอะไร เจ้าบอกว่าแค่ข้าก็พอแล้ว เจ้าไม่อยากมีเพิ่ม ถ้าอย่างนั้นสถานการณ์นี้ตอนนี้คืออะไร ? เจ้าต้องการทำอะไรกับข้า จะให้ข้าคิดอย่างไร ? ”
คำพูดของหลี่เฉิงทำให้ทุกคนงงงวยอย่างสมบูรณ์นอกจากเฟิงเฟินไดผู้รู้สถานการณ์น้อยกว่าคนอื่น ๆ ก็ไม่เข้าใจ ทำไมนางคนนี้ถึงเรียกแม่นางเหลียนว่าสามี ปัญหาในใจของนางทำให้นางไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงได้หรือ ?
จาวเหลียนเป็นทุกข์เช่นกันเขาบอกว่าการมีเพียงคนเดียวในบ้านนั้นก็เพียงพอแล้ว แน่นอนมันก็เพียงพอแล้ว หากมีอีกคนหนึ่ง เขาจะไม่รำคาญจนตายหรอกหรือ ? สำหรับเหตุผลที่เขาเรียกผู้หญิงจำนวนมากเข้ามาในบ้าน คนอื่นอาจไม่รู้ แต่เขาก็ไม่ชัดเจน ในระหว่างงานเลี้ยงเมื่อวานนี้เขาสังเกตว่าผู้หญิงเหล่านี้ไม่ว่าพวกนางจะมาจากเมืองหลวงหรือนอกเมืองหลวง พวกนางยังคงอยู่เว้นระยะห่างจากเฟิงหยูเฮง พวกนางไม่สนิทสนมหรือถูกทอดทิ้ง พวกนางไม่สนับสนุนหรือคัดค้านนาง แต่ในการสนทนาส่วนตัวพวกนางมีปฏิสัมพันธ์กันเล็กน้อย มีไม่กี่คนที่มาจากตระกูลของขุนนางในภาคใต้ เรื่องนี้ทำให้เขาอยากรู้อยากเห็นมาก
จาวเหลียนไม่ว่าจะพูดอะไรจะเกิดมาในราชวงศ์การหลอกลวงร่วมกันที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยในวัยเด็ก คนเหล่านี้และตระกูลสามารถคาดเดาตำแหน่งของพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขารวบรวมคนเหล่านี้อย่างเร่งด่วนในบ้าน ด้วยการโต้ตอบและสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมเล็กน้อย เขาได้ยินสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ไม่ควรได้ยินจากผู้อื่น เขายังจำได้ว่าเขาถูกพากลับมาที่ราชวงศ์ต้าชุนโดยเฟิงหยูเฮง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาควรยืนอยู่ข้าง ๆ เฟิงหยูเฮง หากเขาสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ เขาจะทำเพื่อเฟิงหยูเฮง
การปรากฏตัวของหลี่เฉิงทำให้ฉากดูวุ่นวายเล็กน้อยโชคดีที่จาวเหลียนอธิบายหลี่เฉิงมีบางอย่างผิดปกติเมื่อหลี่เฉิงแต่งงานเมื่อไม่กี่ปีก่อน สิ่งนี้ทำให้อาการป่วยของนางกำเริบและนางมักจะพูดเรื่องไร้สาระ ผู้คนมองดูลักษณะที่ปรากฏของหลี่เฉิง และรู้สึกว่านี่เป็นลักษณะของคนที่ไม่ปกติ ดังนั้นพวกนางมองบ่าวรับใช้ที่ลากหลี่เฉิงออกไป และเรื่องก็มาถึงข้อสรุป
อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าจะมีคนที่มีแรงจูงใจของตัวเองที่จะเห็นสิ่งนี้และเริ่มรู้สึกสงสัยเมื่อพิจารณาอีกด้านหนึ่ง จาวเหลียนมีรูปร่างที่ดูกล้าหาญภายใต้ความงามนั้น แม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้หญิง กลิ่นอายผู้ชายของเขาก็ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ จากการสังเกตเขาเช่นนี้ พวกนางพบว่าจาวเหลียนมีรูปร่างคอแตกต่างจากเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ แม้ว่ามันจะแตกต่างจากลูกกระเดือกของผู้ชายคนอื่นมากเกินไป แต่มันก็ไม่ได้ดูเหมือนผู้หญิงที่ควร เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน พวกนางอดไม่ได้ที่จะตกใจ…
ในเวลานี้เฟิงเฟินไดหมดความอดทนนางนำดงหยิงและออกไป เรื่ององค์ชายเจ็ดจะถูกหยิบขึ้นมาวันอื่น ทั้งสองวิธีพวกนางอยู่ใกล้กัน พวกนางสามารถมาได้ตลอดเวลา ทำไมต้องรอ ?
เจ้านายและคนรับใช้ออกจากห้องจัดเลี้ยงและเตรียมพร้อมที่จะมุ่งหน้าไปที่สนามหน้าบ้าน เมื่อพวกนางกำลังจะออกจากประตู พวกนางรู้สึกว่าบ่าวรับใช้ที่เดินเข้าประตูนั้นพยายามหลีกเลี่ยงพวกนาง มีข้อสงสัยเกิดขึ้นในใจเมื่อนางขยับเข้ามาใกล้ แต่นางก็ตกใจมาก “ทำไมเจ้ามาที่นี่ ? ”
ตอนที่ 720 เตะออกจากบ้าน
ตอนที่720 เตะออกจากบ้าน
คนที่เฟิงเฟินไดเห็นนั้นไม่ใช่คนอื่นนอกจากเฟิงจินหยวนบิดาของนาง
ในเวลานี้เฟิงจินหยวนสวมชุดที่เป็นของบ้านเหลียนเขายังถือจานเปลอยู่ในมือ มีผ้าป่านบนจานเปลนี้ โค้งเล็กน้อย เขาพยักหน้าและคำนับทุกคนที่เขาเห็น ไม่ว่าจะมองอย่างไร นี่ดูเหมือนจะเป็นบ่าวรับใช้ อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่รู้ว่านี่คือเจ้านายของตระกูลเฟิงและอดีตเสนาบดีฝ่ายซ้าย
เฟิงเฟินไดรู้สึกว่าวิสัยทัศน์ของนางมืดลงเพราะนางเกือบจะเสียชีวิตไปแล้วทำไมเฟิงจินหยวนถึงอยู่ที่นี่ เมื่อนางเห็นเขาในตอนแรกนางตกใจ แต่หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางจะไม่เข้าใจสถานการณ์นั้นได้อย่างไร เพราะความรักของเขาคนนี้สำหรับจาวเหลียนได้มาถึงสภาวะที่ผิดเพี้ยนไปแล้ว บ้านเหลียนกำลังจัดเลี้ยงในวันนี้ และมีแขกจำนวนมาก ด้วยความกลัวว่าพวกนางจะไม่สามารถให้บริการแขกทุกคนได้ พวกเขาจึงนำบ่าวรับใช้มาเพิ่ม เขาจะปล่อยให้โอกาสที่ยอดเยี่ยมนี้ในการมาบ้านของจาวเหลียนหลุดลอยได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะเป็นคนเก็บตัว เขาก็จะใช้โอกาสนี้เพื่อดูจาวเหลียนอีกสองสามครั้ง
นางชี้ไปที่เฟิงจินหยวนและเปิดปากเพื่อเริ่มสาปแช่งอย่างไรก็ตามนางเห็นว่าเฟิงจินหยวนเข้ามาใกล้และทำให้นางดูหมดท่า จากนั้นเขาก็ลดเสียงของเขาและกล่าวว่า “ถ้าเจ้าไม่อยากเสียหน้าก็อย่าพูดอะไรเลย รีบกลับบ้าน หากเจ้าสร้างความวุ่นวายที่นี่ ข้าจะไม่เหลือหน้าและเจ้าก็ไม่เหลือหน้าเช่นกัน ! ”
ดงหยิงได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มให้คำแนะนำ“ใช่เจ้าค่ะ คุณหนู ถ้าเราอยากพูด เราค่อยกลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่าเจ้าค่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลา กลับกันเถิดเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเฟินไดถูกดึงออกจากบ้านของจาวเหลียนโดยดงหยิงเมื่อพวกนางเข้าไปในทางเข้าของบ้านของตระกูลเฟิง นางจะไม่สามารถระงับได้ นางกรีดร้องเสียงดังออกมาซึ่งทำให้บ่าวรับใช้ในบ้านกลัวมาก ไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า แม้แต่เฮ่อจงก็ตกตะลึงมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้คุณหนูสี่เป็นแบบนี้
เฟิงเฟินไดกรีดร้องระบายเป็นเวลานานหลังจากนั้นนางก็บอกเฮ่อจง “บอกยามเฝ้าประตูว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เฟิงจินหยวนไม่สามารถก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ได้ ! ”
“ห๊ะ? ” เฮ่อจงตกตะลึง และถามว่า “คุณหนูจะทำเช่นนี้จริงหรือขอรับ ? ”
“ใช่! ” เฟิงเฟินไดโกรธมาก “เจ้าไม่เข้าใจสิ่งที่ข้าพูดหรือ ? เจ้าหูหนวกหรือไม่ ? ไป ! ปิดประตูให้แน่น ใครก็ตามที่กล้าให้เฟิงจินหยวนเข้ามา ข้าก็จะถลกหนังพวกมันซะ ! ”
“แต่เขาคือเจ้านายนะขอรับ! ” เฮ่อจงไม่เคยคิดเลยว่าคุณหนูสี่จะลงเอยด้วยการต่อรองกับเจ้านายอีกครั้ง คราวนี้นางสั่งอย่างเด็ดเดี่ยวไม่ยอมให้เขาเข้ามาในบ้าน อะไรคือเหตุผล
เฟิงเฟินไดโกรธมากจนวิญญาณของนางกำลังจะออกจากร่างคำพูดของเฮ่อจงทำให้นางรู้สึกรังเกียจมากยิ่งขึ้น นางอดไม่ได้ที่จะพูด แต่ดังว่า “เจ้านาย ? เขายังรู้อยู่หรือไม่ว่าเขาคือเจ้านาย หากเขารู้ว่าเขาเป็นเจ้านายและยังรู้ว่าเขาเป็นบิดาของบุตรของตระกูลเฟิง เขาก็จะไม่ทำตัวไร้ยางอายไปที่บ้านของจาวเหลียน และทำหน้าที่เป็นบ่าวรับใช้ ! นั่นเพราะแม่นางเหลียนน่ารักงั้นหรือ ? แต่มันก็สามารถทำให้เขางมงายมากจนไร้ยางอาย ? หากเจ้าไม่เชื่อข้า เจ้าไปดูได้ ลองดู และดูว่าคนที่เจ้ากำลังเรียกว่าเจ้านายกำลังถือจานเปลและเช็ดโต๊ะอยู่หรือไม่ ดูว่าเขากำลังรับใช้คนอื่นอยู่หรือไม่ ! ข้าบอกให้เขาออกไปหางานทำ เขากลายเป็นคนน่าอับอายและไม่สามารถหาเงินได้แม้แต่เหรียญเดียวให้กับครอบครัว คนที่ตะโกนและดูถูกข้า แต่ตอนนี้ล่ะ เพื่อประโยชน์ของผู้หญิง เขาไม่รู้สึกอับอายแม้แต่น้อย ! ทุกคนฟัง ตั้งแต่วันนี้ถ้าใครยังต้อนรับเขาอยู่ เจ้าก็ออกไปเลย ! โปรดจำไว้ว่านี่คือข้าจ่ายเงินให้พวกเจ้า ไม่ใช่เฟิงจินหยวน ! เจ้ามองอะไร ! ไปปิดประตู ! ”
หลังจากการตะโกนครั้งสุดท้ายของเฟิงเฟินไดประตูถูกปิดโดยบ่าวรับใช้สองคนซึ่งไม่ได้พูดอะไรอีก หลังจากปิดประตูพวกเขาถามนางว่า “คุณหนูสามออกไปยังไม่กลับมาเลยขอรับ นางจะได้รับอนุญาตให้เข้ามาหรือไม่ขอรับ ? ”
หัวใจของเฟิงเฟินไดนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแต่นางรู้ว่าถ้านางไม่อนุญาตให้เฟิงเซียงหรูเข้ามา นั่นจะเป็นการกระทำที่ผิดของนาง ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่านางจะไม่ยอมให้เฟิงเซียงหรูเข้ามาในบ้าน นางก็จะต้องนอนที่ไหนสักแห่งคฤหาสน์ขององค์หญิงจี่อัน ตำหนักปิง และแม้แต่ตำหนักจุน มีสถานที่ใดบ้างที่นางไม่สามารถไปได้ ดังนั้นนางจึงโบกมือแล้วกล่าวว่า “ข้าบอกไม่ให้เฟิงจินหยวนเข้ามา หากเป็นคนอื่นมาเคาะให้ฟังและตั้งใจฟังให้ดี ถ้าเฟิงจินหยวนมาก็ไล่เขาออกไป”
“ขอรับ! ” ยามเฝ้าประตูก็เชื่อฟังมากเพราะรักษางานของพวกเขาไว้ แม้แต่เฮ่อจงก็ไม่มีอะไรจะพูด หลังจากคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เฟิงจินหยวนทำ เขาก็ไม่พอใจเช่นกัน
ดังนั้นเฮ่อจงพูดกับเฟิงเฟินไดว่า“ขอให้คุณหนูสี่วางใจได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปบ้านของตระกูลเฟิง ข้าจะเคารพในความปรารถนาของคุณหนู เฟิงจินหยวนนั้นไม่ใช่เจ้านายของเราอีกต่อไปขอรับ ! ”
ตระกูลเฟิงถูกเปลี่ยนมือด้วยความโกรธของเฟิงเฟินไดอย่างสมบูรณ์ในคฤหาสน์ขององค์หญิง เฟิงหยูเฮงสนุกไปกับช่วงเวลาแห่งการพักผ่อน ตอนนี้นางกำลังอุ้มเสือขาวตัวน้อยขณะนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ในบ้านของนาง บานซูกลับมาเร็วทำให้นางมีความสุขมาก ตอนนี้นางรู้แล้วว่าเฟิงจื่อหรูปลอดภัยและอยู่ในสำนักศึกษา ได้ยินข่าวว่าวังซวนจะกลับมาเมืองหลวงอีกสองวัน นางรู้สึกสบายใจมากยิ่งขึ้น
แต่เย็นวันนั้นจนกระทั่งท้องฟ้ามืดมนนางไม่ได้นั่งเฉย จดหมายถูกส่งจากบ้านของจาวเหลียน ในนั้นเป็นรายชื่อและเด็กผู้หญิงทุกคนที่ไปที่บ้านของจาวเหลียนและครอบครัวของพวกนาง สิ่งนี้มาพร้อมกับการวิเคราะห์ของจาวเหลียนถึงตำแหน่งที่แท้จริงของพวกนาง จาวเหลียนเปิดเผยการเชื่อมต่อที่ทรงพลังทั้งหมดของพวกนาง ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกเหลือเชื่อ อย่างน้อยเขาก็เกิดมาในราชวงศ์ เขาก็เป็นคนที่โตมาในสภาพแวดล้อมแบบนั้น มุมมองและการวิเคราะห์คนของเขาจะละเอียดกว่าของนาง
นางกอดเสือขาวตัวน้อยเสือตัวนี้หนักกว่าเมื่อสองสามวันก่อน ในที่สุดมันก็เป็นสัตว์ใหญ่ อัตราการเติบโตนี้ไม่ธรรมดา หวงซวนแนะนำนางว่า “คุณหนูควรทำกรงเจ้าค่ะ หลังจากเลี้ยงเสือตัวนี้ไปเรื่อย ๆ ข้ากลัวว่ามันจะเริ่มกัดคนเจ้าค่ะ”
ใครจะรู้ว่าเสือขาวตัวน้อยเข้าใจมันเงยหน้าขึ้นมองหวงซวนก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นและไม่สนใจนาง
เฟิงหยูเฮงหัวเราะแล้วกล่าวว่า“ดูรูปร่างหน้าตาที่ขี้เกียจของมัน มันจะกัดใครได้บ้าง ? ” ในขณะที่พูดนางลูบหัวเสือน้อย “เสี่ยวไป๋ แม้ว่าเจ้าจะกัดใครซักคน เจ้าก็ต้องกัดคนเลวให้ข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่ ? ในอนาคตเราจะเป็นครอบครัว เจ้าต้องโจมตีตามที่ข้าชี้เข้าใจหรือไม่ ? ”
เสือขาวตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองนางจากนั้นยกอุ้งมือขึ้นและตบหน้าท้องสองสามครั้ง ดูเหมือนว่าจะเข้าใจซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงกอดและจูบมัน แต่เมื่อนางจูบ นางรู้สึกว่าวันนั้นน่าเบื่อหน่าย นางถามหวงซวน “วันนี้ที่เท่าไหร่ ? ”
หวงซวนกล่าวว่า“นี่เป็นวันที่ 16 เดือนแปด เราไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงหรอกหรือเจ้าคะ ? ”
“โอ้”เฟิงหยูเฮงพยักหน้า “วันที่ 16 เดือนแปด ดวงจันทร์วันที่ 15 มาถึงวันที่ 16 ไปที่ตำหนักหยู และไปหาซวนเทียนหมิงพูดแบบนั้นเพื่อให้เขาได้ยิน”
“หืมม”หวงซวนตกใจ “อะไรเจ้าค่ะ? ดวงจันทร์วันที่ 15 มาถึงวันที่ 16? นั่นหมายความว่าอย่างไร ? จะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่บอกองค์ชายเก้าเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงกางมือของนาง“บอกอย่างนั้น สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นให้เขาคิดเอง”
ดีมากหวงซวนหมดหนทาง เมื่อนางกลับมาแน่นอนนางพาซวนเทียนหมิงมาด้วย
เฟิงหยูเฮงเปลี่ยนชุดแล้วและยืนที่ทางเข้าของคฤหาสน์ด้วยรอยยิ้มในขณะที่กอดอก ซวนเทียนหมิงเห็นรูปลักษณ์ภายนอกของนางและรู้สึกว่ามันตลก เขาสามารถระลึกถึงเวลาของพวกเขาในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ รูปลักษณ์ของผู้หญิงคนนี้ที่ใช้ก้อนหินทุบคนนั้นเป็นเช่นนี้อย่างแม่นยำ
“มาเลย”เขายื่นมือไปที่เฟิงหยูเฮง “ไปต่อ องค์ชายผู้นี้จะพาเจ้าไปชมดวงจันทร์”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ถูกดึงไปที่หลังม้าแล้วนั่งตรงหน้าเขา เสือขาวตัวเล็กก็มาด้วย และเดินไปพร้อมกับม้าของซวนเทียนหมิง
หวงซวนเฝ้าดูและไม่สามารถช่วยได้นางเริ่มรู้สึกอิจฉา นางหันกลับมาพบบานซูกำลังยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง หน้านางเปลี่ยนเป็นสีแดง อย่างไรก็ตามนางยังถามด้วยความอยากรู้ “เจ้ามายืนที่นี่ทำไม ? เจ้านายออกไปแล้ว ทำไมเจ้าไม่ติดตามไปล่ะ ? ”
บานซูมีสีหน้าเย็นชาและกล่าวอย่างไร้อารมณ์ “พวกเขาออกไปเป็นคู่ ข้าจะติดตามนางเพื่ออะไร เจ้าไม่ได้อยู่ที่นี่หรือ ? ดวงจันทร์กลมของวันที่ 15 มาถึงวันที่ 16 มา ข้าจะพาเจ้าขึ้นไปบนหลังคาเพื่อดูดวงจันทร์” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็ขยับร่างแล้วนำหวงซวนขึ้นไปบนหลังคาในพริบตา ในช่วงเวลานั้นหวงซวนรู้สึกราวกับว่านางกำลังฝัน ถ้าความฝันนี้กินเวลานับพันปี มันคงจะดีที่สุดถ้านางไม่ตื่น
ในเวลานี้เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงออกจากเมืองหลวงไปแล้วและมุ่งตรงไปยังเทือกเขาปิงเสี่ยว
เทือกเขาปิงเสี่ยวเป็นเส้นทางเดียวสู่ภูเขาปิงจางสำหรับสองคนที่ย้ายระหว่างเมืองหลวง ละค่ายทหารบ่อยครั้ง มันเป็นเส้นทางที่คุ้นเคยมาก โดยธรรมชาติแล้วพวกเขายังรู้ว่ายอดเขาที่สูงที่สุดในเทือกเขาแห่งนี้อยู่ที่ไหน ม้าของซวนเทียนหมิงมุ่งหน้าไปยังจุดสูงสุดนี้ จริง ๆ แล้วม้าที่มีบาดแผลในมุมที่ไม่น่าเชื่อ แม้ว่ามันจะเป็นเฟิงหยูเฮง นางก็สั่นเล็กน้อยและหลับตาลง นางกอดเสือขาวตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของนางแน่น โดยกลัวว่ามือเดียวจะทำให้มันหล่นลงมา พลังภายในของนางไม่ดีเท่ากับซวนเทียนหมิง ถ้านางหล่นลงไป นางจะต้องแหลกเป็นชิ้น ๆ แน่นอน
แต่คนที่จับนางไว้จากด้านหลังมีเจตนาที่จะเล่นกลบางครั้งเขาก็กระตุ้นนางเล็กน้อย บางครั้งเขาก็จะบีบเสือขาวตัวน้อยหรือให้ม้าโยก หรือแม้กระทั่งปล่อยมือของเขาอย่างจงใจ เฟิงหยูเฮงร้องไห้ด้วยความกลัวขณะที่กอดเสือขาวตัวน้อยส่งเสียงครวญคราง ซวนเทียนหมิงแกล้งคนและเสือไม่หยุด ทั้งคู่ตึงเครียดและไม่กล้าเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่านี่สนุกมากดังนั้นจึงเลือกเวลาที่ไร้สาระมากขึ้นเพื่อกระตุ้นม้าของเขาโดยจงใจหยอกล้อคนข้างหน้าเขา เมื่อพวกเขายืนอยู่บนยอดเขาในที่สุดใบหน้าของเฟิงหยูเฮงก็ซีด นางปีนลงจากหลังม้า เท้าของนางสั่น แม้แต่แขนที่อุ้มเสือขาวตัวน้อยก็สั่น เสือขาวตัวน้อยก็หวาดกลัวอย่างมากเช่นกัน มันเป็นเช่นนั้นเมื่อเฟิงหยูเฮงปล่อยมันลงไป เสือขาวตัวน้อยไม่สามารถยืนได้ มันล้มลงกับพื้นด้วย “ตุบ” มันเกิดขึ้นกับพื้นบนหินซึ่งทำให้ก้นกระแทก
ซวนเทียนหมิงหยิบมันขึ้นมาแล้วส่ายหน้าถอนหายใจ“ข้าพาเจ้าไปหานาง เพื่อให้ชายาของข้ามีเพื่อน ประการที่สองข้ารู้สึกว่าเจ้าเป็นสัตว์ร้ายและจะสามารถฉีกใครก็ตามที่รังแกชายาขององค์ชายผู้นี้ แต่ใครจะรู้ว่าเจ้าจะขี้ขลาดจริง ๆ แค่ขึ้นภูเขาเจ้าเป็นแบบนี้แล้วหรือ ? เจ้าเป็นแมวหรือเป็นเสือ ? ”
เสี่ยวไป๋ก็รู้สึกเศร้าและก้มหน้ามันต้องการที่จะปล่อยเสียงคำรามเพื่อแสดงตัวตนของมัน แต่เมื่อมันเปิดปาก เสียงก็เงียบกว่าแมว ไม่สามารถทำสิ่งอื่นได้ ถ้ามันเป็นแมว ใครทำให้จุดสูงสุดนี้น่ากลัวมาก
หลังจากซวนเทียนหมิงล้อเลียนเสี่ยวไป๋เสร็จเขาก็ไปหยอกล้อชายาของเขา ด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของเขา เขาพร้อมที่จะพูดคำพูดที่เยาะเย้ย แม้กระนั้นใครจะรู้ว่าเมื่อเขาก้าวไปข้างหน้าเท้าก็มาพบเขา ถูกเตะตรงไปที่หน้าอกของเขา !
เขาไม่สามารถหลบได้ทันเวลาและถูกเตะแม้กระนั้นมือของเขาเคลื่อนไหวเร็วมาก เท้าที่ยังไม่ถูกดึงกลับถูกจับและเจ้าของก็ถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขา ขณะที่พวกเขาล้มลง ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันและลิ้มรสชาติหวานล้ำ ทั้งสองคนต้องการที่จะมีส่วนร่วม…
