ตอนที่ 745 ความผิดปกติของเสี่ยวไป๋
ตอนที่745 ความผิดปกติของเสี่ยวไป๋
เฟิงหยูเฮงยอมรับความผิดของนางอย่างจริงใจและขอให้ลงโทษทุกคนตกตะลึงเพราะนี่เป็นครั้งแรกในความทรงจำของพวกเขาที่องค์หญิงจี่อันได้ถ่อมตนลงและยอมรับความผิดพลาดของนาง แต่มันก็เป็นเพราะเสือ
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วและมองนางโดยไม่บอกให้นางลุกขึ้น เขาก็ถามว่า “ทำไมเจ้าพาเสือมาด้วย ? ”
เฟิงหยูเฮงตอบ“เสือขาวตัวน้อยถูกเลี้ยงเป็นสัตว์เลี้ยงในคฤหาสน์ขององค์หญิง หลังจากที่เลี้ยงมาสองสามเดือน มันก็ยังไม่โตและยังเหมือนแมว มันจะกินนมเท่านั้น และแม้กระทั่งฟันยังเป็นฟันน้ำนม ข้ารู้สึกว่ามันน่ารักและชอบกอดมัน อีกอย่างมันไม่รู้จักความรุนแรงใด ๆ เนื่องจากมีท่าทางที่สงบจึงนำมาเล่นกับมันเพคะ”
เมื่อคำพูดเหล่านี้ออกมาฮ่องเต้ก็ไม่ตอบสนองมากนัก แต่ปากของเฟิงเฟินไดก็ไม่สามารถยับยั้งได้ นางเริ่มตะโกนว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ ? มันกัดคนไปแล้ว แต่เจ้ายังบอกว่ามันไม่ใช้รุนแรง เจ้ายังคงเรียกว่าท่าทางที่สงบหรือไม่ ? เฟิงหยูเฮง ในสายตาอะไรคือความรุนแรง ? ”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้วและแม้แต่องค์ชายก็รู้สึกว่าเฟิงเฟินไดส่งเสียงดังเกินไป แต่สิ่งที่นางพูดก็เป็นความจริง เสือขาวตัวน้อยได้ทำร้ายคนไปแล้ว แต่เฟิงหยูเฮงใช้คำเหล่านี้ในช่วงเวลานี้ซึ่งไม่ค่อยเหมาะสมนัก
องค์ชายรองอยู่ในจุดที่น่าอึดอัดใจที่สุดคนที่ได้รับบาดเจ็บคือบุตรชายของเขา และความสัมพันธ์ของเขากับคฤหาสน์ขององค์หญิงก็ค่อนข้างดี ในเวลาเช่นนี้เขารู้สึกอึดอัดใจจริง ๆ
สำหรับฮ่องเต้ในไม่ช้าเขาก็ไม่ได้แสดงจุดยืนของเขา เขานั่งอยู่ที่นั่นในขณะที่ไตร่ตรอง ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ หลังจากผ่านไปไม่นานเขาได้กล่าวว่า “เกิดอะไรขึ้นในป่า ? ใครอยู่ที่นั่นเมื่อเฟยหยูได้รับบาดเจ็บ”
องค์ชายห้ายืนข้างเฟิงเฟินไดกล่าวขึ้นมาทันที “เสด็จพ่อ สถานการณ์เป็นเช่นนี้ คุณหนูสี่อยากเรียกขี่ม้าและข้าก็พานางไปที่ลานล่าสัตว์เพื่อสอน ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนก็มาจากป่า ข้าจำได้ว่าเป็นเสียงของเฟยหยู จึงรีบพาคุณหนูสี่ตระกูลเฟิงไปตามเสียง เมื่อไปถึงเราพบว่าเฟยหยูถูกเสือขาวตัวน้อยกัด พี่ใหญ่อยู่ข้างเฟยหยู เสด็จพี่พยายามที่จะช่วยเขา อย่างไรก็ตามไม่มีอะไรที่เสด็จพี่สามารถทำได้เพื่อให้เสือปล่อย ในเวลานั้นข้าอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย ข้าจึงยิงธนูและทำให้เสือบาดเจ็บ ซึ่งทำให้มันปล่อยเฟยหยูพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนี้และจ้องมองที่องค์ชายใหญ่พร้อมตรัสด้วยความโกรธว่า“เจ้ากล้าจริง ๆ ! พื้นที่ล่าสัตว์นั้นอันตรายมากแค่ไหนเจ้าก็รู้ เฟยหยูยังเด็ก เจ้าพาเขาไปที่นั่นเพื่ออะไร ? ”
องค์ชายใหญ่คุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและยอมรับความผิดพลาด“มันเป็นความผิดของกระหม่อมพะยะค่ะ กระหม่อมชอบหลานชายและต้องการเล่นกับเขา สองปีที่ผ่านมา เฟยหยูได้เข้าสำนักศึกษาและเราไม่ได้พบเขาบ่อยนัก เมื่อกลับมาถึงพื้นที่ล่าสัตว์ ข้าคิดว่าด้วยการล่าสัตว์ได้ข้อสรุปแล้ว สัตว์จะถูกปล่อยและตาข่ายจะถูกยกขึ้นเพื่อล้อมรอบพื้นที่ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยความคิดนี้ ข้าจึงคิดว่าจะพาเฟยหยูไปที่ป่าและอาจตามล่ากระต่ายบางตัวเพื่อให้เขาเล่นกับมัน” หลังจากพูดแล้วเขามองไปที่องค์ชายรองและกล่าวอย่างจริงใจว่า “น้องรองมันเป็นความผิดของข้าที่ก่อให้เกิดสิ่งนี้ เรื่องของวันนี้เป็นความผิดของข้าทั้งหมด”
“พี่ใหญ่! ” ซวนเทียนหลินและเฟิงหยูเฮงพูดพร้อมกัน จากนั้นทั้งสองก็มองหน้ากัน ขณะที่เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ข้าเป็นคนเลี้ยงเสือ หากเรากำลังพูดถึงความรับผิดชอบในเรื่องนี้ ข้าก็ต้องรับผิดชอบด้วยเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แต่เราควรตรวจสอบเรื่องนี้แทน”
องค์ชายใหญ่ตกตะลึง“น้องสะใภ้ นี่หมายความว่า… เรื่องของวันนี้ไม่ได้เป็นอุบัติเหตุหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองไปที่ฮ่องเต้และกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เสด็จพ่อ อาเฮงไม่ใช่คนโง่ ถ้าเสือขาวตัวน้อยนั้นเป็นสัตว์ร้ายจริง อาเฮงจะกล้าเอามันอยู่ใกล้ได้อย่างไรเพคะ หม่อมฉันจะกล้าพามันมาที่ลานล่าสัตว์ได้อย่างไร แม้ว่ามันจะถูกพามา มันจะไม่ถูกขังไว้ในกรงโดยไม่มีการดูแลเพื่อที่จะเก็บไว้ในกระโจมได้อย่างไร ? เสด็จพ่อรู้จักอาเฮงมามากกว่าสองสามวัน อาเฮงเป็นคนโง่หรือไม่เพคะ ? ”
ฮ่องเต้ขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียวสำหรับองค์ชายใหญ่ เขากำลังไตร่ตรองบางสิ่งบางอย่างในเวลานี้และกล่าวว่า “ตอนที่ข้าทเห็นเสือขาวตัวน้อย มันวนเป็นวงกลมในหิมะ ดูเหมือนว่ามันไม่รู้ว่ามันต้องการไปที่ไหนและมันค่อนข้างมึนงง เฟยหยูคิดว่ามันเป็นแมวและตะโกนว่ามันน่ารัก เขาควบม้าออกไป เขาวิ่งไปเล่นกับมัน แม้ว่าข้าจะรู้ว่ามันเป็นเสือ แต่มันตัวเล็กมาก และคิดว่ามันจะไม่เป็นอันตรายต่อทุกคน จากนั้นข้าก็อนุญาตให้เฟยหยูกอดมัน ใครจะรู้ว่าหลังจากเสือขาวตัวน้อยเห็นเฟยหยู มันก็เปลี่ยนไปทันที มันมองเฟยหยูอย่างดุร้าย มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากรูปลักษณ์ที่น่ารักก่อนหน้านี้ เฟยหยูต้องการวิ่ง แต่แขนของเขาถูกกัดเมื่อเขาหันหลังกลับ ทำไมสัตว์ตัวเล็ก ๆ เปลี่ยนพฤติกรรมของมันอย่างประหลาด”
องค์ชายห้าก็พยักหน้าด้วยและกล่าวว่า “แน่นอนว่าเป็นเช่นนี้ แม้ว่าข้าจะไม่เห็นตั้งแต่เริ่มต้น แต่เมื่อเสือขาวตัวน้อยกัดเฟยหยู มันดูน่ากลัวมาก”
เฟิงเฟินไดกล่าวอย่างเยือกเย็น“การใช้ความรุนแรงแบบนี้และทำร้ายพระนัดดาของฮ่องเต้ คนประเภทนี้ยังไม่ยอมรับความผิดของตัวเอง ข้ารู้สึกเศร้าใจแทนพระนัดดาของฮ่องเต้”
องค์ชายห้าจ้องมองนางและด่า“หุบปาก หยุดพูดเรื่องไร้สาระ”
“ข้าพูดเรื่องไร้สาระตรงไหนเจ้าคะ? ” เฟิงเฟินไดไม่เคยสุภาพกับองค์ชายห้า และนางก็ตำหนิทันที “ข้าพูดอะไรผิดไป ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าพระนัดดาของฮ่องเต้ไม่ได้ถูกเสือที่นางเลี้ยงกัดหรอกหรือ ? ” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ นางหันไปมององค์ชายรอง “องค์ชาย คนที่ถูกกัดคือบุตรชายอันเป็นที่รักยิ่งของพระองค์”
องค์ชายรองไม่ได้พูดอะไรแต่องค์ชายห้าดุนางอีกครั้ง “สถานการณ์ยังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียด จงเชื่อฟังและอย่าพูดอะไรไร้สาระ”
เฟิงหยูเฮงเข้าใจอารมณ์ของเฟิงเฟินไดหลังจากหลายปีที่ผ่านมา นางเข้าใจเฟิงเฟินไดดีเกินไป นางเพิ่งรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องโต้เถียงกับอีกฝ่ายในเวลาเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นสัญญาณทั้งหมดชี้ไปที่เสี่ยวไป๋ผิดปกติ แน่นอนว่าเฟิงเฟินไดพูดไว้ นางไม่สามารถหลีกเลี่ยงการวิจารณ์ “เสด็จพ่อ” นางพูดกับฮ่องเต้ “อาเฮงขอตรวจสอบกรงที่ขังเสี่ยวไป๋ได้หรือไม่เพคะ ? ”
ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วยกมือของเขาไปยังจางหยวนและส่งคำสั่งทันที จากนั้นเขาก็กล่าวกับเฟิงหยูเฮง “เจ้าลุกขึ้นพูดได้ ไม่จำเป็นต้องนั่งคุกเข่าอยู่”
เฟิงหยูเฮงกล่าว“ขอบพระทัยเสด็จพ่อเพคะ” อย่างไรก็ตามนางไม่เคลื่อนไหวในขณะที่นางยังคงคุกเข่า ในเวลานี้กรงที่ขังเสือขาวตัวน้อยกำลังถูกยกมา คนที่ยกกรงคือวังซวน
เมื่อเสี่ยวไป๋เข้ามาในกระโจมเฟิงเฟินไดก็ค่อย ๆ ถอยกลับไปโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางรู้สึกตกใจกับฉากในป่า องค์ชายห้ามีท่าทางที่ดีและปกป้องเฟิงเฟินไดทันที ดวงตาของเขาจ้องมองตรงไปที่กรงด้วย
ทุกคนจ้องมองไปที่กรงเฟิงหยูเฮงปลดล็อคบนกรงแล้วเปิดประตูกรง นางอุ้มเสือขาวตัวน้อยขึ้นมา
จางหยวนย้ายไปบังฮ่องเต้โดยกลัวว่าเสือขาวตัวน้อยนั้นจะบ้าอีกครั้ง มันจะเป็นปัญหาถ้ามันทำร้ายฮ่องเต้ ใครจะรู้ว่าฮ่องเต้จะไม่กลัว เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “หลบไป ! ข้าไม่ได้เป็นเด็ก เราสามารถตบสัตว์ตัวเล็ก ๆ นั้นให้ตายได้ในฝ่ามือเดียว มีอะไรต้องกลัว” จางหยวนหลีกทางให้ ฮ่องเต้มีสีหน้าดีขึ้น แม้กระนั้นเขายังคงเตรียมพร้อม เมื่อเสือขาวตัวน้อยเปลี่ยนไป เขาจะไปปกป้องฮ่องเต้อย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมให้ฮ่องเต้ได้รับอันตรายใด ๆ
อย่างไรก็ตามในทางตรงกันข้ามกับความคาดหวังของทุกคนเสือขาวตัวน้อยที่เฟิงหยูเฮงอุ้มนั้นไม่มีความพยายามใด ๆ ที่จะทำร้ายคน ถูกอุ้มโดยเฟิงหยูเฮงเหมือนเด็กทารกที่ถูกมารดาอุ้มไว้เพราะมันพยายามย้ำกอดนางอยู่หลายครั้ง เมื่อมองดูหน้าเศร้าโศก มันจะยกขาที่บาดเจ็บให้เฟิงหยูเฮงเห็น หลังจากได้รับการปลอบโยนจากเฟิงหยูเฮง แล้วมันก็เลียใบหน้าของนาง รูปร่างหน้าตาไม่ต่างไปจากแมวตัวหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะตัวอักษรสำหรับ “ราชา” ปรากฏชัดเจนบนหน้าผากของมัน แม้แต่ฮ่องเต้ก็ยังคิดว่ามันเป็นแมว
ฮ่องเต้รู้สึกว่าสิ่งนี้แปลกเสือขาวตัวน้อยแบบนี้สามารถกัดเฟยหยูได้หรือไม่ มันจะดุร้ายในระยะเวลาอันรวดเร็วหรือไม่ ? ไม่พูดถึงเขาไม่เข้าใจ แต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจได้ เช่นเดียวกับที่ทุกคนรู้สึกสับสน พวกเขาได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดกับหมอหลวงว่า “หมอหลวงมาช่วยข้าดู ทุกคนก็เห็นเช่นกัน พฤติกรรมปกติของเสือขาวตัวน้อยนี้เป็นเช่นนี้ แต่ถ้าเสือน้อยใช้ความรุนแรงและกัดใครสักคน ข้าจะให้หมอหลวงดูว่ามีอะไรผิดปกติหรือไม่”
นี่คือกระโจมทางการแพทย์และมีหมอหลวงมากกว่าหนึ่งคนแน่นอนคนหนึ่งรักษาเฟยหยูก่อนหน้านี้ ยังมีหมอหลวงอยู่ในกระโจม แต่เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังตรวจสอบเสือ พวกเขาทุกคนส่ายหน้าโดยมีหนึ่งในพวกเขากล่าวว่า “องค์หญิง ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของเราที่ไม่อยากตรวจ แต่… เจ้าหน้าที่ของเราไม่รู้การตรวจสัตว์จริง ๆ ขอรับ ! ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“ไม่เป็นไร เหมือนกับตรวจคนทั่วไป ข้าสงสัยว่ามีคนเอาอะไรให้เสือขาวตัวน้อยกิน หรืออาจให้ยาบางชนิดที่ทำให้มันเปลี่ยนไปทันที หมอหลวงช่วยมาดูว่าเสือขาวตัวน้อยเจอกับสถานการณ์แบบนี้หรือไม่ ในความเป็นจริงข้าสามารถทำการตรวจสอบนี้ได้ แต่ข้ามีส่วนเกี่ยวข้องกัยเรื่องนี้และมีความผิด เสือตัวนี้เป็นสัตว์ที่ข้าเลี้ยงด้วย มันจะไม่สะดวก”
หมอหลวงได้ยินนางพูดแบบนี้ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือก นอกจากต้องก้าวไปข้างหน้า ในที่สุดกลุ่มก็สามารถเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้ด้วยความช่วยเหลือและคำแนะนำของเฟิงหยูเฮง หลังจากที่ตรวจมานาน พวกเขาส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “องค์หญิง ทุกอย่างปกติดีขอรับ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับยาอะไรเลย”
เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว“ถ้าเป็นอย่างนั้น เรื่องนี้แปลกมากจริง ๆ ”
“ฮึ่ม! ” จะได้ยินเสียงประชดของเฟิงเฟินไดอีกครั้ง “อย่ามัวแต่มองหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง เจ้าคิดว่าคนที่ตรวจหาพิษจะช่วยให้เจ้าหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้งั้นหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา“ถ้าข้าคิดแบบนี้จริง ๆ ข้าจะตรวจสอบเสี่ยวไป๋ด้วยตัวเอง เช่นนั้นไม่ว่าจะมีอะไรผิดปกติหรือไม่ ข้าก็บอกได้เลยว่ามันเป็นยาเสพติดทำให้ทุกคนค้นหาผู้กระทำความผิดเพื่อบรรเทาความผิดของตัวเอง ทำไมข้าถึงต้องกังวลเมื่อหมอหลวงมาถึง” ในขณะที่นางพูด นางหยิบอุ้มเสือขาวตัวน้อยขึ้นมาและตรวจสอบมัน ใครจะไปรู้ว่ามันเป็นผลมาจากบาดแผลหรือไม่ แต่เสือขาวตัวน้อยรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยและอ้าปากกว้างในตอนหาว
ในเวลานี้หมอหลวงคนหนึ่งกล่าวว่า“ดูสิ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างในปากของมันขอรับ ! ”
ตอนที่ 746 เทพเซียนมาเพื่อช่วยเหลือ
ตอนที่746 เทพเซียนมาเพื่อช่วยเหลือ
คำพูดของหมอหลวงทำให้สายตาของทุกคนรวมตัวกันในที่เดียวเฟิงหยูเฮงอยู่ใกล้ที่สุด และสังเกตได้ทันทีว่ามีอะไรผิดปกติ แน่นอนว่ามีบางอย่างอยู่ในปากของเสือขาวตัวน้อย !
นางยื่นมือจับขากรรไกรล่างของเสือขาวตัวน้อยด้วยมือเดียวนางใช้มืออีกข้างจับปาก ขณะที่ฮ่องเต้ตรัสอย่างไม่รู้ตัว “ระวัง”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและพึมพำกับตัวเอง“เสี่ยวไป๋เป็นเด็กดี มีบางอย่างในปากของเจ้า พี่สาวจะช่วยเอามันออกมาให้เจ้า ไม่อย่างนั้นมันจะรู้สึกอึดอัด” เสี่ยวไป๋เชื่อฟังมาก มันอ้าปากไว้เพราะกลัวจะทำร้ายเฟิงหยูเฮง มันเป็นการดีที่สุดที่จะอ้าปากกว้างจนกระทั่งเฟิงหยูเฮงดึงสิ่งที่อยู่ในปากออกมา จากนั้นจึงพยายามปิดปาก
มีสองสิ่งที่ดึงออกมาจากปากของเสือชิ้นหนึ่งชิ้นส่วนของผ้าและอีกชิ้นหนึ่งเป็นชุดเกราะ เฟิงหยูเฮงมองดูพวกมันด้วยรอยย่นที่ขมวดคิ้วเป็นเวลานาน จากนั้นจึงหันไปสั่งวังซวน “รีบไปเรียกทหารองครักษ์ที่ประจำการอยู่ด้านนอกกระโจมของเรามา” วังซวนรับคำสั่งและจากไปอย่างรวดเร็ว เฟิงหยูเฮงมอบของในมือของนางให้กับบ่าวรับใช้ในพระราชวัง จากนั้นให้บ่าวรับใช้นำมันไปถวายฮ่องเต้ จากนั้นนางก็กล่าวว่า “เสด็จพ่อได้โปรดตรวจสอบเจ้าค่ะ อาเฮงจำผ้านั้นได้ มันเหมือนกับเสื้อที่เฟยหยูใส่ สำหรับชิ้นส่วนของเกราะ ถ้าอาเฮงจำไม่ผิด มันคงมาจากทหารองครักษ์เพคะ”
คำว่า”จากทหารองครักษ์” ทำให้ทุกคนตกใจอีกครั้ง จากนั้นฮ่องเต้ก็มองที่ชิ้นส่วนของเกราะและพยักหน้า “ถูกต้อง” จากนั้นเขามองไปที่เฟิงหยูเฮงและถามนางว่า “เจ้าสงสัยทหารองครักษ์สองนายที่ประจำการอยู่นอกกระโจมของเจ้าหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและกล่าวด้วยความไม่แน่ใจว่า“ข้อสรุปไม่สามารถเกิดขึ้นได้ในตอนนี้ ตอนที่หม่อมฉันให้บ่าวรับใช้ไปหยิบชุดยามาและได้ยินนางพูดเกี่ยวกับทหาร แต่เนื่องจากเสือขาวตัวน้อยสามารถหนีออกจากกระโจมได้ พวกเขาต้องถูกพาตัวมาสอบสวนเพคะ”
ขณะที่นางกำลังพูดคำเหล่านี้วังซวนเปิดผ้ากระโจมจากด้านนอกและเข้ามา ทหารองครักษ์สองนายเดินตามข้างหลังนาง และทั้งสองคุกเข่าต่อหน้าฮ่องเต้ วังซวนก็กล่าวว่า “ทูลฝ่าบาท เมื่อหม่อมฉันไปที่กระโจมขององค์หญิง หม่อมฉันวิ่งเข้าไปพร้อมทหารคนนี้ เขาเป็นหนึ่งในคนที่ประจำการอยู่ด้านนอกกระโจมขององค์หญิง มีการส่งบ่าวรับใช้ไปเรียกตัวอีกคนหนึ่งไป เมื่อคิดดู เขาควรกลับมาอย่างรวดเร็ว”
ทหารองครักษ์เต็มไปด้วยความสงสัยในขณะที่มองเสือขาวตัวน้อยที่ถูกอุ้มโดยเฟิงหยูเฮงเขาถามด้วยความงงงวยว่า “องค์หญิง ใช่เสือขาวตัวเล็กที่อยู่ในกระโจมหรือไม่ขอรับ? องค์หญิงเป็นคนขังมันไม่ใช่หรือขอรับ ? ”
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงไม่ตอบคำถามนี้และถามเขาว่า “เจ้าไม่ได้ยืนเฝ้าหน้ากระโจมหรือ ? เจ้าไปที่ไหน ? ”
คนผู้นั้นตอบกลับอย่างรวดเร็ว“มีคนมาส่งข้อความบอกว่าองค์หญิงต้องย้ายสัตว์ป่าบางส่วนออก และให้คนที่กระโจมไปช่วย บางคนจากกระโจมต้องไปช่วย ข้าไป 4 รอบและย้ายสัตว์ป่าเป็นจำนวนมากขอรับ”
ทุกคนงงงวยว่า“ย้ายสัตว์ป่า ย้ายไปที่ไหน ? ”
เขาตอบว่า“พูดไปมันก็แปลก ๆ มันถูกย้ายจากพื้นที่ล่าสัตว์ไปยังพื้นที่ทำอาหาร หลังจากการเดิน 2 รอบ ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมจึงต้องมีคนจากกระโจมขององค์หญิงไปช่วย แต่หลังจากคิดว่าอาจมีสัตว์ป่าที่องค์หญิงจับได้ ดังนั้นข้าจึงช่วยอยู่ที่นั่นขอรับ”
หลังจากพูดจบหวงซวนก็กลับมาเช่นกัน นางคุกเข่าและกล่าวว่า “ไม่มีใครเฝ้ายามหน้ากระโจมขององค์หญิง ทหารองครักษ์คนอื่นก็หายไปเจ้าค่ะ”
ทุกคนต่างก็แข็งตัวองค์ชายรองถามทหารองครักษ์ที่คุกเข่า “ใครเป็นคนบอกให้เจ้าไปช่วย ? ”
ทหารองครักษ์นั้นกล่าวว่า“เป็นขันทีธรรมดาขอรับ เขาตัวขาวซีด แต่งตัวสะอาดมากและเขาผอมมาก ข้าไม่ได้สังเกตเขามากขอรับ” เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าเสือขาวตัวน้อยปกคลุมไปด้วยเลือด และมันก็ชัดเจนทันทีว่ามันได้รับบาดเจ็บ เขาคิดว่านี่อาจเกี่ยวข้องกับอาการบาดเจ็บของเสือขาวตัวน้อยใช่หรือไม่ ? ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าว ว่า “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าเสือขาวตัวน้อยได้รับบาดเจ็บอย่างไรขอรับ”
เฟิงหยูเฮงโบกมือ“ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น” จากนั้นนางก็เงยหน้าขึ้น และกล่าวกับฮ่องเต้ “เสด็จพ่อได้โปรดสั่งปิดพื้นที่ล่าสัตว์ ห้ามใครเข้ามาหรือออกไปเจ้าค่ะ”
ฮ่องเต้พยักหน้าและสั่งจางหยวนอย่างรวดเร็ว
ในขณะที่เรื่องนี้ติดอยู่ในสถานที่นี้แต่ทุกคนรู้ว่าเสือขาวตัวน้อยของเฟิงหยูเฮงปรากฏตัวขึ้นในพื้นที่ล่าสัตว์และทำร้ายคนในทันใด แต่มีบางสิ่งที่แปลกไปกว่าเดิมเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นทุกคนจึงริเริ่มในการสืบสวนเรื่องนี้
เฟิงหยูเฮงหันกลับมาและคำนับองค์ชายรองว่า“พี่รอง ข้าขอโทษ ไม่คำนึงถึงสถานการณ์มันเป็นความประมาทของอาเฮงที่ให้โอกาสแก่คนเหล่านั้น แต่พี่รองได้โปรดเชื่อมั่นว่าข้าไม่มีความปรารถนาที่จะทำร้ายพระนัดดาของฮ่องเต้ ถ้าข้ารู้ก่อนหน้านี้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ข้าจะไม่พาเสือขาวตัวน้อยมาที่นี่เลยเจ้าค่ะ”
นางไม่ลุกขึ้นยืนนางคุกเข่า แม้ว่าองค์ชายรองจะเป็นทุกข์และวิตกกังวลมากกับอาการบาดเจ็บของซวนเฟยหยู แต่เขาก็ยังไม่สามารถรับมือกับเฟิงหยูเฮงซึ่งพูดกับเขาในสถานะปัจจุบันของนาง เขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและช่วยประคองนางลุกขึ้น ในเวลาเดียวกันเขากล่าวว่า “ข้าเชื่อมั่นในตัวเจ้า เจ้ารักเฟยหยูมาก เจ้าจะมีเจตนาทำอันตรายต่อเขาได้อย่างไร ? สำหรับสัตว์ตัวน้อยนี้…” เขามองดูเสือขาวตัวน้อยและพบว่าเสือขาวตัวน้อยกลัวมากจนมันพยายามกระโดดขึ้นตักของเฟิงหยูเฮง รูปร่างที่น่าสงสารนั้นค่อนข้างน่าเวทนา ดังนั้นเขาจึงส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ “สัตว์ตัวเล็ก ๆ นี้ดูไม่ดุมากนัก ดูเหมือนแมว เรื่องนี้จะต้องมีการตรวจสอบ มันแปลกมาก”
ในเวลานี้เสียงบ่าวรับใช้ในพระราชวังมาจากด้านนอก“ฝ่าบาท องค์ชายเจ็ดเสด็จมาถึงแล้วพะยะค่ ! ”
ต่อจากนี้องค์ชายเจ็ดเข้ามาอย่างเร่งรีบหลังจากเข้ามาในกระโจม เขาก็รีบมองไปเฟิงหยูเฮงแล้วก็ขมวดคิ้วก่อนที่จะโค้งคำนับต่อองค์ฮ่องเต้
เนื่องจากเรื่องของเฟยหยูฮ่องเต้จึงไม่กระตือรือร้นและโบกมือให้ยืน หลังจากซวนเทียนฮั่วลุกขึ้นสิ่งแรกที่เขาพูดกับองค์ชายสองคือ “พี่รอง เสือขาวตัวน้อยนั้น ข้าเป็นคนมอบให้องค์หญิงเองขอรับ เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นข้าก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงความผิดได้ขอรับ”
องค์ชายสองจะไม่เข้าใจเจตนาของเขาได้อย่างไรซวนเทียนฮั่วกลัวว่าเขาจะตำหนิเฟิงหยูเฮง ดังนั้นเขาจึงมาเพื่อรับผิดด้วยตัวเอง เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ขององค์ชายเจ็ดและองค์ชายเก้านั้นดีมาก ตอนนี้องค์ชายเก้าไม่อยู่ องค์ชายเจ็ดจำเป็นต้องรับผิดชอบในการปกป้องนาง แต่ในเวลาเดียวกันองค์ชายรองยิ้ม นี่คือองค์หญิงจี่อัน นางต้องการความคุ้มครองอะไร ? แม้จะมีเรื่องใหญ่ๆ เกิดขึ้นในวันนี้ แม้ว่านางจะเป็นฝ่ายผิด ราชวงศ์ต้าชุนก็ยังไม่สามารถแตะต้องนางได้
องค์ชายสองส่ายหน้าและกล่าวกับซวนเทียนฮั่ว “เรื่องนี้ไม่สามารถตำหนิน้องสะใภ้ได้ ภารกิจปัจจุบันของเราคือการจับคนที่สร้างปัญหา” หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้เขาก็เดินไปข้างหน้า และถามฮ่องเต้ว่า “เสด็จพ่อจะอนุญาตให้ข้าเป็นคนจัดการเรื่องนี้ได้หรือไม่พะยะค่ะ”
ในฐานะบิดาของซวนเฟยหยูการที่องค์ชายรองขอสิทธิ์ในการจัดการเรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมาย ฮ่องเต้พยักหน้ายินยอม แล้วลุกขึ้นยืนและตรัสว่า “เราจะกลับไปที่กระโจมอยู่กับเฟยหยู เรื่องที่นี่เจ้าจัดการต่อ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วเขาก็มองที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง “เจ้าเองก็เช่นกัน เจ้าต้องดูแลเฟยหยูด้วยตัวเอง ข้าถึงจะรู้สึกสบายใจ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและกล่าวอีกว่า “อาเฮงก็กำลังคิดเช่นเดียวกัน บาดแผลของพระนัดดาได้รับการดูแลอย่างดี แต่หม่อมฉันกังวลว่าจะมีไข้ขึ้นในตอนกลางคืน เราจะเฝ้าสังเกตการณ์ตลอดทั้งคืนเพคะ”
ฮ่องเต้พยักหน้าและออกจากกระโจมพร้อมกับจางหยวนคนอื่นก็เริ่มตามเขาไป องค์ชายรองแสดงความขอบคุณต่อเฟิงหยูเฮงที่ดูแลซวนเฟยหยูด้วยตัวเอง ก่อนที่จะจากไปกับองค์ชายใหญ่เพื่อจัดการเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว
ด้านนอกกระโจมเฟิงเซียงหรูรออยู่ข้างนอกอย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงออกมาและดูเหมือนไม่เป็นอะไร นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เมื่อนางได้ยินว่าเสือขาวตัวน้อยของเฟิงหยูเฮงกัดพระนัดดาของฮ่องเต้ นางกังวลมากเพราะกลัวว่าฮ่องเต้จะตำหนิเฟิงหยูเฮง นางต้องการมาดู แต่นางก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม ดังนั้นนางจึงอยากไปหาองค์ชายสี่เพื่อขอความช่วยเหลือ ใครจะรู้ว่าองค์ชายสี่ไปแข่งม้ากับทหาร ชั่วครู่หนึ่งนางไม่สามารถหาเขาเจอและทำได้แค่กัดฟันแล้วมาหาข้อมูลเพิ่มเติมด้วยตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่เป็นไรนางกำลังเตรียมตัวที่จะออกไป แม้กระนั้นนางก็เห็นเฟิงเฟินได จากนั้นนางได้ยินเสียงตะโกนดังขึ้นและถามอย่างไม่สุภาพว่า “โอ้ นั่นพี่สามไม่ใช่หรือ ? ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ ? ” จากนั้นนางก็มองไปที่จ้องมองไปที่เฟิงเซียงหรูซึ่งมองไปที่อื่น สายตาของนางหยุดที่เฟิงหยูเฮงโดยตรง และนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธอีกฝ่าย “เจ้าเป็นห่วงนางหรือ ? ดีมาก ! เจ้าเป็นห่วงนางจริงๆ หรือ ? เจ้าลืมไปหรือไม่ว่านางตัดความมีความสัมพันธ์กับตระกูลเฟิง ? หรือเจ้ากำลังบอกว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด”
เสียงตะโกนอย่างฉับพลันของเฟิงเฟินไดทำให้เฟิงเซียงหรูตกใจในขณะเดียวกันเฟิงหยูเฮงก็เหลือบมองและพบว่าสีหน้าของเฟิงเซียงหรูดูตกใจเล็กน้อย นางยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับจ้องมองเพียงแค่หันเหไปจากนาง ต้องเผชิญกับข้อกล่าวหาของเฟิงเฟินได นางไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
ทุกคนรู้ว่าเฟิงเฟินไดเป็นคนที่ไม่ปล่อยใครง่ายๆนางชี้นิ้วไปที่เฟิงเซียงหรูโดยตรง และกล่าวว่า “ข้ารู้ว่าเจ้าสองคนสนิทกันมาตั้งแต่เจ้ายังเด็ก ในอดีตนางปกป้องเจ้าในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่เจ้าไม่คิดบ้างหรือ ในท้ายที่สุดเจ้าเป็นบุตรของตระกูลเฟิง ในขณะที่นางกำลังมีชีวิตที่ดีด้วยตัวนางเอง ถ้านางดีต่อเจ้าจริง ๆ ทำไมนางไม่พาเจ้าไปใช้ชีวิตที่ดีในคฤหาสน์ขององค์หญิง นางทิ้งเจ้าและแม่ของเจ้าในบ้านของตระกูลเฟิง พวกเจ้าต้องเอาตัวรอดจากร้านเย็บปัก เจ้ามีสมองหรือไม่ ? เจ้าปฏิบัติต่อนางอย่างอ่อนโยน ในขณะที่นางปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเย็นชา ในท้ายที่สุดเจ้ายังคงเป็นบุตรสาวของตระกูลเฟิงหรือไม่? เจ้ากำลังทำให้ข้าเสียหน้าจริง ๆ ! ”
คำพูดของเฟิงเฟินไดนั้นหยาบคายมากเฟิงเซียงหรูไม่สามารถทนที่จะฟังได้ และกระทืบเท้าของนาง “ข้าไม่ได้มาหาเฟิงหยูเฮง เจ้าอย่าพูดเหลวไหล ! ”
“ไม่ได้มาหานางหรือ? ” เฟิงเฟินไดหัวเราะ “เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าจะมาตามหาข้า ข้าเพิ่งเห็นเจ้า ใบหน้าของเจ้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เฟิงหยูเฮงเป็นผู้กระทำความผิด ถ้าเจ้าไม่เป็นห่วงนาง ใครจะเป็นคนทำ”
“ข้า…”เซียงหรูพูดค่อนข้างเงียบ เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮง นางก็แค่กัดฟันและกล่าวว่า “ข้ามาหาองค์ชายเจ็ด” นางสนใจองค์ชายเจ็ด นี่คือสิ่งที่ทุกคนในตระกูลเฟิงรู้ และเสือขาวตัวน้อยนั้นเป็นขององค์ชายเจ็ดที่ได้มอบให้กับเฟิงหยูเฮง นี่เป็นสิ่งที่ไม่สามารถซ่อนจากผู้คนได้ นั่นคือสาเหตุที่เฟิงเซียงหรูคิดว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะหลีกเลี่ยงปัญหานี้ และอธิบายว่าทำไมนางถึงดูเป็นห่วง นางไม่รู้ว่าเขาต้องการช่วยนางหรือไม่
ขณะที่นางคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางค่อย ๆ ก้มหน้าลงขณะที่ความเสียใจเริ่มกองพะเนิน นางตำหนิตัวเองว่านางโง่ ในท้ายที่สุดนางก็ลากองค์ชายเจ็ดไปสู่สิ่งนี้ได้อย่างไร
สำหรับเฟิงเฟินไดนางก็มองไปในทิศทางของซวนเทียนฮั่วด้วยความสงสัย สายตาของนางเต็มไปด้วยความสงสัย แต่นางก็ไม่ได้ตำหนิเฟิงเซียงหรูต่อไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยังค่อนข้างสงสัย
เฟิงหยูเฮงรู้ว่าเฟิงเซียงหรูต้องการความช่วยเหลือและกำลังคิดจะหาวิธีให้ซวนเทียนฮั่วช่วยผู้หญิงคนนั้นออกมา อย่างไรก็ตามในเวลานี้ซวนเทียนฮั่วดินไปตรงหน้าเซียงหรู เมื่อมาถึงตรงหน้านาง เขาก็หยุดและกล่าวว่า “เจ้ารอนานหรือไม่ ข้ากำลังคิดว่าจะพาเจ้าไปหาเฟยหยู ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงเขา ข้าจึงส่งคนไปเรียกเจ้ามา” หลังจากพูดอย่างนี้แล้ว เขาก็หันไปหาเฟิงเฟินได และถามว่า “คุณหนูสี่ เจ้ามีข้อโต้แย้งในการกระทำขององค์ชายผู้นี้หรือไม่ ? ”
