ตอนที่ 749 แทงหุ่นเล็กน้อยเพื่อสาปแช่งเจ้า
ตอนที่749 แทงหุ่นเล็กน้อยเพื่อสาปแช่งเจ้า
ภายในป่าเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วชะลอความเร็วของม้า และเดินเคียงข้างกัน แม้ว่าพวกเขาจะเคลื่อนไหวช้า และไร้จุดหมายพวกเขาไม่กล้าเคลื่อนไหวลึกเข้าไปในป่า เพราะมีซวนเฟยหยูที่รับบาดเจ็บอยู่ในกระโจมของฮ่องเต้ นางต้องมั่นใจว่านางจะสามารถพบได้ในช่วงเวลาที่เป็นไปได้ครั้งแรกในกรณีที่มีบางสิ่งเกิดขึ้น
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทั้งสองอยู่ในอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์แม้แต่ซวนเทียนฮั่วก็มีขมวดคิ้วตลอดเวลา เฟิงหยูเฮงที่พูดเพื่อปลอบใจเขา “เฟยหยูสบายดี แผลค่อนข้างน่ากลัว แต่โชคดีที่มันเป็นแค่อาการบาดเจ็บภายนอก กล้ามเนื้อและเอ็นไม่ได้รับผลกระทบ และการรักษาก็ไม่ยาก ข้าได้ทำการรักษาอย่างละเอียดแล้ว ในช่วงพักฟื้นที่กำลังจะมาถึง จะมีการเตรียมยาที่ดี และข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีแผลเป็น พี่เจ็ดสบายใจได้”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างขมขื่น“ข้าไม่เคยเป็นห่วงความสามารถทางการแพทย์ของเจ้าเลย สิ่งที่ข้าเป็นห่วงคือไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เขามองไปที่เฟิงหยูเฮง เนื่องจากความกังวลในสายตาของเขาไม่ได้ถูกซ่อนอยู่เพียงเล็กน้อย เพียงแค่มองมันก็ทำให้เฟิงหยูเฮงรู้สึกอายเล็กน้อย ซวนเทียนฮั่วถอนหายใจอีกครั้งครุ่นคิดถึงสิ่งที่อยู่ในใจเขาอีกครั้ง มันเป็นเช่นเดียวกับในอดีต ทุกครั้งที่เขาเผชิญหน้ากับผู้หญิงคนนี้ เขาจะรู้สึกหมดหนทางและเขารู้สึกว่าเขาต้องการปกป้องนาง แม้กระนั้นเขาก็จำเป็นต้องรักษาระยะห่างที่เหมาะสม นี่คือสิ่งที่มันหมายถึงการมีวิญญาณที่แข็งแกร่ง แต่ร่างกายที่อ่อนแอใช่หรือไม่
เฟิงหยูเฮงจะไม่เข้าใจได้อย่างไรมีบางสิ่งที่นางเข้าใจแต่พูดไม่ได้ เมื่อมันโตขึ้น ชีวิตจะกลายเป็นความยุ่งเหยิง สิ่งที่ยิ่งใหญ่ครั้งหนึ่ง และผู้คนจะเริ่มพังทลายลงพร้อมกับคำพูดเหล่านั้น และความพินาศเช่นนี้อาจเกิดขึ้นได้กับทุกคน อย่างไรก็ตามต้องไม่เกิดขึ้นกับซวนเทียนฮั่ว นี่ไม่ใช่เหตุผลอื่นที่นางทนไม่ได้ นางทนไม่ได้ที่เห็นซวนเทียนฮั่วดูแย่ในเรื่องเล็กน้อย
“มีศัตรูมากขึ้นเรื่อยๆ ” นางเปลี่ยนหัวข้อ ไม่ว่าอย่างไรนางต้องพูดอะไรบางอย่าง “ข้ารู้สึกว่ามีศัตรูอยู่รอบตัว มีทั้งในที่แจ้งและที่ลับ มีหลายครั้งที่ข้าสงสัยว่าถ้าหากศัตรูเหล่านี้ร่วมมือกันสักวัน ข้าจะจัดการได้อย่างไร”
ซวนเทียนฮั่วมองนางแล้วถามว่า“เจ้ากลัวหรือ ? ”
นางส่ายหัว“ไม่มีอะไรให้กลัวจริง ๆ หรืออาจกล่าวได้ว่าความกลัวนั้นไม่มีจุดหมาย ข้ามาถึงจุดนี้แล้ว เป็นไปได้หรือไม่ที่ข้าจะยังสามารถออกไปข้างนอกได้ ? แม้ว่าข้าจะกลับออกไปได้ สิ่งที่เกิดขึ้นและผู้คนที่ข้าได้พบตามเส้นทางนี้ ข้าจะทำเหมือนว่าข้าไม่เคยพบพวกเขาได้หรือไม่ ? ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ มันคงดีมาก”
“ใจเย็นๆ และทำสิ่งที่จำเป็น อาเฮง นี่คือตระกูลของฮ่องเต้ เจ้าได้เข้าไปข้างในแล้วจึงไม่มีทางที่จะถอยออกไป” ซวนเทียนฮั่วเอื้อมมือลูบหัวนาง สองสามครั้งแรกนั้นอ่อนโยน แต่ครั้งสุดท้ายก็มีพลังทำให้เส้นผมของเฟิงหยูเฮงยุ่ง เขาก็ช่วยจัดทรงผมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “หมิงเอ๋อเปลี่ยนจดหมายที่หยวนชูส่งไปภาคใต้ น้องแปดเชื่อฟังมารดาของเขาเสมอ หมิงเอ๋อต้องการทำลายสิ่งนี้อย่างชัดเจน ดังนั้นเขาเปลี่ยนชื่อของเสี่ยวหยาเป็นชื่อคุณหนูสามตระกูลหลู่ เมื่อคำนวณดูจากสิ่งต่าง ๆ หมิงเอ๋อควรกลับมาแล้ว น้องแปดจะมาถึงช้ากว่าเขาเล็กน้อย แต่เขาจะกลับมาอีกครั้งก่อนสิ้นปีนี้ และจะเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังในวันขึ้นปีใหม่ เขาถูกหลอกให้แต่งงานกับหลู่หยาน เมื่อเขารู้ความจริงของสถานการณ์ เขาจะไม่ทิ้งสิ่งใดไว้ เราต้องเตรียมแผนรับมือกับเขา เราไม่สามารถอยู่เฉย ๆ เมื่อถึงเวลานั้น นอกจากนี้ยังมีเรื่องของวันนี้ เห็นได้ชัดว่ามีคนบงการซ่อนอยู่เบื้องหลัง ข้าเคยคิดเกี่ยวกับมันมาก่อน หยวนชูไม่สามารถแม้แต่จะดูแลตัวเองได้ แม้ว่านางต้องการแก้แค้น นางก็จะไม่รีบไปทำทันที นางต้องการหลีกเลี่ยงอันตราย ส่วนคนอื่น… เจ้ารู้จัก…” ซวนเทียนฮั่วพูดหลายสิ่งหลายอย่างด้วยลมหายใจเพียงครั้งเดียว แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ จะได้ยินเสียงของม้าจากข้างหลัง ทั้งสองมองกลับไป และเห็นหวงซวนอยู่บนหลังม้ารีบขี่มาหาพวกเขา ก่อนที่จะมาถึงทั้งสองนางตะโกนด้วยสีหน้าเร่งรีบบนใบหน้าของนาง “คุณหนู องค์ชายเจ็ดรอก่อนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วหยุดม้าอย่างรวดเร็วเมื่อหวงซวนมาถึงตรงหน้าทั้งสอง นางถามว่า “มีอะไร ? มีอะไรผิดปกติกับเฟยหยูหรือไม่ ? ”
หวงซวนส่ายหัวของนาง“ไม่ ไม่มีอะไรผิดปกติกับพระนัดดาของฮ่องเต้เจ้าค่ะ มีบางอย่างผิดปกติในกระโจมของเราเจ้าค่ะ”
“ในกระโจมของเราหรือ? ” เฟิงหยูเฮงงงงวย “เจ้าหมายถึงอะไร ? เกิดอะไรขึ้นในกระโจม ? ” ในขณะที่ถามนางมองหวงซวน เมื่อเห็นว่านางมีกระเป๋าอยู่ในตักของนางที่มีเสือขาวตัวน้อย นางผ่อนคลายเล็กน้อย แต่ก็ยังถามว่า “เสี่ยวไป๋ทำร้ายคนอีกหรือ ? ”
หวงซวนส่ายหัวของนางอีกครั้ง“เสี่ยวไป๋สบายดีเจ้าค่ะ คุณหนูหยุดเดา แล้วดูสิ่งนี้เจ้าค่ะ” ขณะที่นางพูด นางดึงอะไรบางอย่างออกจากแขนเสื้อของนาง
เฟิงหยูเฮงและซวนเทียนฮั่วมองเมื่อเห็นมัน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจ “คาถา” ซวนเทียนฮั่วกล่าวด้วยความมั่นใจ
อันที่จริงมันเป็นคาถาหวงซวนถือหุ่นเล็ก ๆ ในรูปร่างของบุคคล นอกจากนี้ชื่อของเฟิงหยูเฮงก็ถูกเขียนขึ้นและมันถูกแทงด้วยเข็มจำนวนหนึ่ง แต่เฟิงหยูเฮงหัวเราะ เมื่อนางถามซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ด สิ่งนี้ได้ผลจริงหรือไม่ ? ข้าได้ยินมาว่าเมื่อทำคาถาแบบนี้ หุ่นที่ถูกแทงด้วยเข็มจะทำให้เหยื่อรู้สึกเจ็บปวดในบริเวณนั้น ดูหุ่นเล็ก ๆ นี้เต็มไปด้วยเข็มจำนวนมาก แม้แต่ใบหน้าก็ไม่ได้รับการยกเว้น จากการกระทำเหล่านี้ข้าจะแสดงอาการเจ็บปวดหรือไม่ ? ข้าจะมีแรงขี่ม้าหรือไม่เจ้าคะ ? ”
ก่อนที่ซวนเทียนฮั่วจะแสดงความคิดเห็นของเขาหวงซวนรีบกล่าวว่า “คุณหนูอย่าเพิกเฉยเรื่องนี้เจ้าค่ะ ข้ารู้วิธีการแทงหุ่นเล็ก ๆ นี้ไม่มีผลทันที มันจะต้องถูกวางไว้ข้างคุณหนูสองสามวันก่อนที่จะมีอะไรจะเกิดขึ้นเจ้าค่ะ”
“พบที่ไหน? ” ซวนเทียนฮั่วถามหวงซวน “เจ้าแค่บอกว่ามันอยู่ในกระโจม มันเป็นสถานที่ที่ใกล้กับองค์หญิงหรือไม่”
หวงซวนพยักหน้า“อยู่ใต้เตียงเจ้าค่ะ เมื่อเสี่ยวไป๋คลานใต้เตียงเพื่อเล่น มันก็คาบออกมา เรามาถึงที่ลานล่าสัตว์เมื่อวานนี้ ถ้าอีกวันหรือสองวันผ่านไป ข้ากลัว…”
“ลองกลับไปดู”เฟิงหยูเฮงกล่าวขึ้นว่า “เพื่อให้สามารถนำหุ่นเข้ามาข้างใน เราต้องป้องกันการเข้ามา แม้ว่าข้าจะไม่เชื่อในเรื่องนี้จริง ๆ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ทำร้ายคนก็ตาม ข้าไม่สามารถให้อีกฝ่ายดำเนินการต่อไปได้อย่างหยิ่งยโส”
พวกเขาหันม้าของพวกเขาอย่างเร่งรีบและมุ่งหน้ากลับไปที่ค่ายในเวลานี้เฟิงเฟินไดผู้สังเกตเห็นหวงซวนรีบไปที่ป่า นางรีบพาดงหยิงไปที่ทางเข้ากระโจมของเฟิงหยูเฮง ในขณะที่เดินนางพึมพำ “หวงซวนต้องไปตามหาเฟิงหยูเฮง ต้องดูว่านางมีความวิตกกังวลอะไรบางอย่างต้องเกิดขึ้น ไปดูกันดีกว่า”
ดงหยิงรู้ดีว่าการที่คุณหนูของนางกล้าได้กล้าเสียและนางก็ไม่กล้าแนะนำ นางทำได้อย่างเงียบๆ ทั้งสองยืนอยู่นอกกระโจมพักหนึ่ง และพบว่าการรักษาความปลอดภัยรอบกระโจมนั้นแน่นมาก เฟิงเฟินไดไม่เข้าใจและกำลังจะเดินจากไป แต่เมื่อนางหันหลังกลับ นางก็จบลงด้วยการเห็นกลุ่มของเฟิงหยูเฮงเดินมา ด้วยเหตุผลใดก็ตามนางก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย เมื่อต้องการเลือกเส้นทางที่แตกต่างนางหันกลับมา แต่ชนเข้ากับดงหยิง
เฟิงหยูเฮงสังเกตการเคลื่อนไหวเหล่านี้ไม่ได้แต่นางก็ไม่หยุดนาน เมื่อนางผ่านเฟินได นางกล่าวว่า “เจ้าอยากวิ่งไปหาข้าหรือ ? คุณหนูตระกูลเฟิง เจ้าคงไม่ทำอะไรที่จะทำให้เจ้ารู้สึกผิดใช่หรือไม่ ? ” ทิ้งข้อความนี้ไว้นางเดินผ่านเฟินไดแล้วเดินเข้าไปในกระโจม
เฟินไดย่นคิ้วของนาง“นางหมายถึงอะไร ? ”
ดงหยิงส่ายหัว“ข้าก็ไม่รู้เช่นกันเจ้าค่ะ”
“เจ้ารู้อะไรบ้าง”หลังจากพูดแบบนี้นางก็สะบัดแขนแล้วทิ้ง
ภายในกระโจมขององค์หญิงพวกเขาไปที่เตียงและค้นหาของที่อาจซ่อนอยู่ แต่พวกเขาไม่พบสิ่งใดเลย เฟิงหยูเฮงยังเอาเสี่ยวไป๋วางลงบนพื้นเพื่อให้มันเล่นเอง แต่นางก็ไม่เห็นว่าเสี่ยวไป๋จะคาบอะไรออกมา จากนั้นนางก็ผ่อนคลาย “คงมีอะไรแล้ว”
“จะใช่เฟิงเฟินไดหรือไม่เจ้าคะ? ” หวงซวนนึกถึงการแสดงออกของเฟินไดนอกกระโจม และนางอดไม่ได้ที่จะเริ่มคาดเดา
เฟิงหยูเฮงคิดอยู่พักหนึ่งแล้วกล่าวว่า“เป็นไปได้ แต่นางไม่มีความสามารถแบบนี้และไม่ควรมีความคิด ที่สำคัญที่สุดนางไม่มีเตาพกแบบนี้” ขณะที่นางพูด นางถามซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ดมีใครในพระราชวังที่ศึกษาคาถาหรือไม่เจ้าคะ ? ท่านผู้หญิงหยวน ? ” ท่านผู้หญิงหยวนประสบความสูญเสีย แม้ว่านางจะไม่สามารถหันกลับมาในทันที และทำอันตรายใด ๆ กับนางได้ ถ้านางทำสิ่งต่าง ๆ ไว้ก่อนแล้วล่ะ?
ซวนเทียนฮั่วจับมือของเขาไว้ด้านหลังและบอกนางว่า “พระราชวังเกลียดสิ่งแบบนี้มาตลอด เมื่อหลายปีที่ผ่านมาพระสนมหลี่และพระสนมกู่เซียนทั้งคู่ยังคงเป็นนางสนมตามปกติ ทั้งสองได้เข้าสู่สถานการณ์ ในท้ายที่สุดพระสนมกู่ขึ้นตำแหน่งของพระสนมก่อนหน้าพระสนมหลี่ สิ่งนี้ทำให้พระสนมหลี่ไม่พอใจ นางใช้เข็มจำนวนมากเพื่อสาปแช่งพระสนมกู่ หลังจากค้นพบเรื่องนี้ นางจะต้องถูกตัดสินลงโทษ อย่างไรก็ตามไม่มีใครคาดคิดว่าพระสนมหลี่จะตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนแล้ว เมื่อหมอหลวงเปิดเผยเรื่องนี้ ไม่มีใครสามารถพูดอะไรได้อีกเกี่ยวกับการลงโทษนาง นางสามารถได้รับการดูแลเท่านั้น เมื่อเด็กคลอดมาก็กลายเป็นองค์ชาย เจ้าหน้าที่ของราชสำนักล่าวว่ามันเป็นเรื่องเฉลิมฉลองและพระสนมหลี่ควรได้รับรางวัล เช่นนี้นางสนมหลี่กลายเป็นพระสนม และเรื่องราวของคาถาได้รับการแก้ไขแล้ว”
เฟิงหยูเฮงคิดในสิ่งที่ซวนเทียนฮั่วกล่าวแล้วถามว่า“เป็นองค์ชายหกหรือ ?”
ซวนเทียนฮั่วพยักหน้า“ในป่าตอนนี้สิ่งที่ข้าไม่ได้พูดคือพระสนมหลี่ไม่เพียงให้กำเนิดองค์ชายหก นางยังเป็นน้องสาวของท่านผู้หญิงหยวน” หลังจากซวนเทียนฮั่วพูดจบแล้ว เขาก็ไม่ได้อยู่นาน หลังจากให้คำแนะนำและแนะนำให้นางส่งหุ่นไปยังองค์ชายรองเพื่อตรวจสอบเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดในครั้งเดียว เขาก็ออกจากกระโจม
อย่างไรก็ตามเฟิงหยูเฮงยืนนิ่งและไม่เคลื่อนไหวนางพึมพำกับตัวเอง “พระสนมหลี่”
เฟิงเฟินไดมุ่งหน้าไปยังกระโจมของนางกับดงหยิงในขณะที่เดินนางพึมพำ “ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าเฟิงหยูเฮงสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ข้ามีความสุขมากจริง ๆ !”
ทั้งสองมาถึงหน้ากระโจมอย่างรวดเร็วอย่างไรก็ตามเฟิงเฟินไดหยุดเคลื่อนไหว ดงหยิงงงงวย “ คุณหนูไม่เข้าไปข้างในหรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงเฟินไดไม่ส่งเสียงนางคิดกับตัวเองซักครู่แล้วก็หันกลับมาหันไปทางอื่น
ดงหยิงเห็นว่านางกำลังไปผิดทาง! นางมุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางของที่ตั้งกระโจม ในช่วงฤดูหนาวการล่าสัตว์นี้มีชุดของกฎสำหรับตั้งกระโจม จากภายนอกสู่ศูนย์กลางปริมาณของอำนาจและบารมีเพิ่มขึ้น ตัวอย่างเช่น ทหารอยู่ข้างนอกไกลที่สุดจากนั้นก็เป็นเจ้าหน้าที่ทหาร จากนั้นเจ้าหน้าที่ของทางการก็จะเป็นผู้หญิง ไกลออกไปทางตรงกลางคือองค์ชาย องค์หญิง และในที่สุดก็เป็นนางสนมของฮ่องเต้ และครอบครัวขององค์ชาย ที่ใจกลางของที่ตั้งกระโจมคือกระโจมของฮ่องเต้ เฟิงเฟินไดถูกจัดให้อยู่ในหมู่ผู้หญิงโดยธรรมชาติ แต่ปัจจุบันนางมุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางของที่ตั้งแคมป์ จากนั้นดงหยิงถามว่า “คุณหนูจะไปหาองค์ชายห้าหรือเจ้าค่ะ”
“หุบปาก”เฟิงเฟินไดอารมณ์ไม่ดี และดุนางอย่างเย็นชา นางยังคงนิ่งเงียบต่อไป แต่ได้ผ่านกระโจมขององค์ชายที่ห้าไปแล้ว นางมุ่งหน้าตรงไปยังที่ซึ่งพระสนมประทับอยู่ ในท้ายที่สุดนางก็หยุดอยู่หน้ากระโจมของพระสนมหลี่
ตอนที่ 750 พระสนมที่แปลกประหลาด
ตอนที่750 พระสนมที่แปลกประหลาด
เฟิงเฟินไดมาหาพระสนมหลี่นี่เป็นความคิดที่แปลกที่เกิดขึ้นกับนางซึ่งเกิดจากการต่อสู้กับองค์ชายห้า, ซวนเทียนหยาน และความรู้สึกที่ไม่ได้รับการปรับแต่งของนาง แค่องค์ชายห้าเพียงคนเดียวไม่สามารถทำให้นางพึงพอใจได้อีกต่อไปหรืออาจกล่าวได้ว่านางรู้สึกว่าองค์ชายห้าดูด้อยในฐานะบุคคลคนหนึ่ง เขาจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการเป็นผู้มีอิทธิพล ดังนั้นนางจึงต้องทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อเสริมสร้างตำแหน่งของเขา ถ้าคนคนหนึ่งไม่เพียงพอก็ต้องสองคน หากสองคนไม่เพียงพอ นางก็จะหาคนต่อไปเรื่อย ๆ โดยสรุปประตูสู่ความทะเยอทะยานของนางได้ถูกเปิดออกแล้ว และพวกเขาก็ไม่สามารถปิดได้
“คุณหนู”ดงหยิงตกใจเล็กน้อยถามว่า “พวกเรามาที่นี่เพื่ออะไรเจ้าค่ะ? นี่… นี่คือกระโจมสำหรับพระสนม รีบออกไปกันเถิดเจ้าค่ะ ! ”
“ทำไมรีบกลับไป”เฟิงเฟินไดยักไหล่ “พระสนมหรือ ? พวกนางเป็นเพียงนางสนมของฮ่องเต้ในยุคปัจจุบัน วันหนึ่งข้ากลายเป็นเช่นนาง”
ดงหยิงตกใจและให้คำแนะนำนางซ้ำๆ “คุณหนู อย่าพูดอะไรแบบนี้เจ้าค่ะ ! แม้ว่าคุณหนูกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ คุณหนูก็ไม่ควรพูด ! ” ในขณะที่บอกเฟิงเฟินได นางมองไปรอบ ๆ โชคดีที่ทุกคนเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงตอนเย็น และไม่มีใครสนใจพวกนาง
เฟิงเฟินไดเดินหน้าไปอีกไม่กี่ก้าวและดงหยิงรีบตามนางไป ทั้งสองพบว่าไม่มีทหารองครักษ์คอยดูแลทางเข้ากระโจม ทหารที่ดูแลด้านนี้ถูกส่งไปไกลมาก ปล่อยให้นางกำนัลคอยเฝ้าอยู่ข้างนอก เมื่อมองดูพวกนางทั้งสองคนทำท่าทางทะเล่อทะล่าเข้ามา สีหน้าของนางก็แสดงความไม่พอใจออกมา
อย่างไรก็ตามเฟิงเฟินไดทำตัวราวกับว่านางไม่เห็นสิ่งนี้นางเดินหน้าต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งนางกำนัลทนดูต่อไปไม่ไหว นางยื่นมือออกไปเพื่อหยุดพวกนาง “หยุด ! เจ้าเป็นใคร ? นี่คือกระโจมของพระสนมหลี่ คนที่ไม่เกี่ยวข้องห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด”
เป็นหน้าที่ของนางกำนัลที่จะประกาศตัวตนของเจ้านายนางดงหยิงกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “คุณหนูของข้าคือคุณหนูสี่ตระกูลเฟิง นางมาที่ลานล่าสัตว์กับองค์ชายห้าเจ้าค่ะ”
นางกำนัลมองเฟิงเฟินไดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า“โอ้ คุณหนูตระกูลเฟิง คุณหนูตระกูลเฟิงมาที่นี่ด้วยเหตุอันใดหรือเจ้าคะ ? ”
ดงหยิงไม่รู้วิธีตอบต่อสิ่งนี้แม้ว่านางจะไม่รู้ว่าคุณหนูของนางต้องการที่จะพบพระสนมหลี่หรือเดินเล่น นางมองไปที่เฟิงเฟินไดและรอให้นางตอบด้วยตัวนางเอง แต่ในเวลานี้เฟิงเฟินไดไม่ส่งเสียง นางยืนอยู่ตรงนั้นในความเงียบ ฟังเสียงจากข้างในกระโจมเป็นครั้งคราว จะได้ยินเสียงร้องไห้ ดูมีข้อสงสัยปรากฏบนใบหน้าของนาง “พระสนมกำลังร้องไห้อยู่งั้นหรือ ? ” นางกล่าว แต่ไม่ตอบคำถามของนางกำนัลที่โกรธมากอย่างเห็นได้ชัด นางกล่าวอย่างดุเดือดว่า “คุณหนูตระกูลเฟิงไม่ได้รับอนุญาตให้ถามเกี่ยวกับสิ่งที่พระสนมกำลังทำอยู่ คุณหนูตระกูลเฟิงใส่ใจกับตัวเอง หากคุณหนูไม่มีอะไรให้ทำ ได้โปรดออกไป นี่คือกระโจมของพระสนม ไม่เหมาะสมที่คุณหนูตระกูลเฟิงจะยืนอยู่ที่นี่”
อย่างไรก็ตามเฟิงเฟินไดไม่สนใจนางความสนใจของนางมุ่งเน้นไปที่ด้านในของกระโจมอย่างเต็มที่ และนางกำลังเงี่ยหูฟัง มีเสียงคร่ำครวญกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ตั้งใจทำ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำ ข้าไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นเช่นนี้ มันจะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร”
เฟิงเฟินไดได้ยินสิ่งนี้และรู้สึกสับสนมากขึ้นเสียงร้องเป็นของพระสนมหลี่แน่นอน ใครจะกล้าเข้าไปในกระโจมของพระสนมและทำให้เกิดความโกลาหล พระสนมหลี่ร้องไห้เพราะอะไร ? นางพูดแบบแปลก ๆ เช่นนั้น แต่ทำไม ?
ขณะที่นางกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นางกำนัลก็ไม่สุภาพอีกต่อไปในการไล่นางออกไป “อย่าอยู่ที่นี่ต่อไปเจ้าค่ะ กลับไปเถิด พระสนมหลี่รู้สึกไม่สบายและไม่รับแขก คุณหนูตระกูลเฟิงเป็นคนที่มีเกียรติและในทุก ๆ เรื่องคุณหนูต้องคิดถึงชื่อเสียงขององค์ชายห้าที่ต้องกังวล คุณหนูอาจไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับภาพลักษณ์ของตัวเอง แต่จะต้องเห็นแก่องค์ชายห้า และอย่าทำให้พระองค์เสียหน้า ! หากคุณหนูยังคงยืนอยู่ที่นี่ และปฏิเสธที่จะออกไป ข้าจะเรียกทหารองครักษ์ เมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นภาพที่น่าเกลียดสำหรับคุณหนูตระกูลเฟิง”
ดงหยิงทนไม่ไหวที่จะฟัง“เจ้าพูดแบบนี้ได้อย่างไร ! แม้ว่าเจ้าจะดูแลพระสนม แต่เจ้าก็เป็นแค่นางกำนัล คุณหนูของเราจะแต่งงานกับองค์ชายห้าและจะเป็นพระชายาเอกของพระองค์ นางก็เป็นเจ้านายที่เหมาะสมเช่นกัน ด้วยการพูดสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ เจ้าไม่กลัวการลงโทษในภายหลังหรือไม่”
“หยุดข่มขู่ข้า”นางกำนัลมองดงหยิงความรังเกียจ “นั่นเป็นสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต แม้ว่านางจะกลายเป็นพระชายาขององค์ชายห้า พระชายาเอก นางก็ยังต้องคารวะเมื่อเห็นพระสนม วันนี้ข้ากำลังเผชิญหน้ากับองค์ชายห้าโดยไม่เถียงกันมากเกินไป หากเจ้ายังไม่รู้ว่ามีอะไรดีสำหรับเจ้า ข้าจะเข้าไปรายงานต่อพระสนม และรายงานให้เจ้าทราบถึงความผิดฐานดูหมิ่น ! ”
“ทุกคนหยุดพูด”ทันใดนั้นเฟิงเฟินไดก็ก้าวไปและมองบ่าวรับใช้ในพระราชวัง นางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าเพิ่งไปเฝ้าพระสนมหลี่ ข้าได้ยินมาจากองค์ชายห้าว่าเมื่อไม่นานมานี้พระสนมรู้สึกไม่สบาย แต่นางก็ยังคงอดทนและมาถึงฤดูหนาวนี้พร้อมกับฮ่องเต้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจและจะมาเยี่ยม เนื่องจากพระสนมสบายดีแล้ว เราจะกลับไป ในฐานะนางกำนัล เจ้าต้องดูแลพระสนมและไม่ยอมให้นางทรมานกับการเจ็บป่วยใด ๆ ” หลังจากพูดจบแล้ว นางยิ้มและดึงดงหยิงไปพร้อมกัน ทั้งสองกลับไปที่กระโจมของตนเอง
กลับไปที่กระโจมขององค์หญิงเฟิงหยูเฮงส่งร่างเล็ก ๆ ให้องค์ชายรอง นางยังคงนั่งวิเคราะห์กับซวนเทียนฮั่ว ในเวลานี้บานซูอยู่ตรงหน้านางและบอกกับนางว่า “ฟูหยาเข้ามาในพื้นที่ล่าสัตว์ ขณะแต่งตัวเป็นบ่าวรับใช้ นางอยู่กับพระสนมหยวนชูขอรับ”
หวงซวนหัวเราะและเตือนเขาว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่านางไม่ได้เป็นพระสนมแล้ว นางเป็นท่านผู้หญิงหยวน นางไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับนางและต่อสู้กับเจ้านายของเราซึ่งทำให้ฮ่องเต้ลดตำแหน่งนางลง”
บานซูยักไหล่“มันน่าจะเกิดขึ้นนานแล้ว” จากนั้นเขาก็มองเฟิงหยูเฮงและกล่าวว่า “ฟูหยาเข้า… กระโจมของท่านผู้หญิงหยวน ในขณะนี้ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เพิ่มเติม ข้าจะจับตาดูต่อไป เจ้า… เจ้าต้องระวังให้มากขึ้น อย่าให้เสือกัดคนอีกและอย่าสาปแช่ง เจ้าไม่เคยทำให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ”
เฟิงหยูเฮงคุ้นเคยกับการถูกล้อเลียนโดยบานซูและสบตานางกล่าวว่า “ข้าเข้าใจแล้ว” และส่งบานซูออกไป นางไม่ได้อยู่ในกระโจม นางแนะนำให้หวงซวนไปอยู่ข้างในเพื่อจับตามองเสี่ยวไป๋ จากนั้นนางก็ไปที่กระโจมของฮ่องเต้เพื่อดูแลซวนเฟยหยู
ในเวลานี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงและฮ่องเต้ก็ตื่นแล้วเขานั่งข้างเตียงของซวนเฟยหยูและคอยดูหลานชาย นางคำนับฮ่องเต้แล้วถามว่า “เสด็จพ่อ เสด็จพ่อจะไปงานเลี้ยงหรือไม่เพคะ ? ลูกสะใภ้เห็นว่าการเตรียมการมีความสมบูรณ์ไม่มากก็น้อย องค์ชายสี่ทำได้ดีมากในการจัดการ และมีคนจำนวนมากมารวมตัวกันแล้วเพคะ”
ฮ่องเต้โบกมือของเขา“ไม่ไป ข้าจะยังมีอารมณ์สนุกสนานได้อย่างไร งานเลี้ยงไม่สำคัญเท่าหลานของเรา เมื่อเด็กคนนี้ดีขึ้น เราจะรู้สึกสบายใจ”
เฟิงหยูเฮงปลอบโยนเขาอย่างรวดเร็ว“เสด็จพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วง เฟยหยูอาการดี อาเฮงจะทำให้เขาเป็นเหมือนเมื่อก่อน จะไม่มีร่องรอยแผลเป็นใด ๆ เหลืออยู่เพคะ”
ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วมองนาง“ข้าเชื่อเจ้า แต่ทำไมเฟยหยูยังไม่ตื่น ? ”
หลังจากถามคำถามนี้เฟยหยูก็พูดออกมาจากเตียง ทุกคนมองไปข้างหน้า เด็กตื่นขึ้นมาพร้อมกับพูด เมื่อเขาตื่นขึ้นเขาก็มีชีวิตชีวามาก จับชายเสื้อคลุมของฮ่องเต้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเขา เขากล่าวว่า “เสด็จปู่ เสด็จปู่ต้องไปร่วมงานเลี้ยง เสด็จปู่ไม่ควรพลาดเพราะเรื่องของหลาน นั่นจะเป็นสิ่งที่คนร้ายต้องการ”
“โอ้! ” ฮ่องเต้หัวเราะ “เจ้ารู้หรือว่ามันจะสอดคล้องกับสิ่งที่คนร้ายต้องการ” หลังจากคิดไปเล็กน้อย “ใช่แล้ว หลานชายของข้าโตขึ้นมาแล้ว เขาเป็นเด็กชายตัวโตที่เข้าใจและกตัญญู”
ซวนเฟยหยูรู้สึกอายมากๆ กับสิ่งที่เขาพูดขณะที่ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงสด เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงเป็นห่วงว่าเด็กจะมีไข้ แต่นางไม่สามารถพูดต่อหน้าฮ่องเต้ได้เพราะกลัวว่าจะทำให้ฮ่องเต้กังวล หากฮ่องเต้เริ่มป่วยจากความกังวล นางจะทำให้เรื่องยุ่งเหยิง
“เสด็จปู่รีบไปพะยะค่ะ”ซวนเฟยหยูผลักฮ่องเต้ “มีคนมากมายรอเสด็จปู่อยู่ มีแต่การที่เสด็จปู่ออกไปข้างนอกเท่านั้นที่ทุกคนจะรู้ว่าเฟยหยูสบายดี นอกจากนี้เรื่องของอาณาจักรไม่สามารถถูกรบกวนด้วยเรื่องครอบครัว นี่คือสิ่งที่เสด็จปู่สอนหลาน”
ฮ่องเต้หัวเราะในสิ่งที่เขากล่าวหลานชายของเขาโตขึ้นและกำลังบรรยายเรื่องเสด็จปู่ ด้วยการพูดคุย เสียงหัวเราะอารมณ์ของเขาดีขึ้นอย่างมาก หลังจากนั้นไม่นานเขาออกจากกระโจมและไปร่วมงานเลี้ยงอย่างมีความสุข
ซวนเฟยหยูเรียกเฟิงหยูเฮงหลังจากที่ฮ่องเต้จากไปแล้วเห็นเฟิงหยูเฮงนั่งข้างเขาก่อนที่จะกล่าวว่า “พี่สาว มีบางอย่างที่ข้าไม่เข้าใจ ทำไมเสือขาวตัวน้อยของท่านพี่ถึงวิ่งเข้าไปในป่า ? ทำไมข้าถึงรู้สึกเหมือนเสือขาวตัวน้อยนั้นเกลียดข้าขอรับ ? ”
“เกลียดเจ้าหรือ? ” เฟิงหยูเฮงตกตะลึงด้วยคำถามนี้ “เจ้าหมายถึงอะไร ? ทำไมเจ้าทำไมถึงพูดเสือขาวตัวน้อยเกลียดเจ้า ? ”
ซวนเฟยหยูกล่าวกับนางว่า“เพราะเมื่อข้าเห็นมันในตอนแรก มันไม่ได้มีปฏิกิริยาใด ๆ กับข้า จากนั้นข้าก็คิดว่าจะวิ่งไปกอดมัน แต่เมื่อข้าเข้าใกล้มันนิดเดียว ทันใดนั้นมันก็บ้าคลั่ง มันจ้องมาที่ข้าราวกับว่าข้าเป็นศัตรูมัน เมื่อข้าได้ใกล้ชิดมันก็กัดข้า และข้า ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมจึงเป็นเช่นนี้”
คำพูดของเฟยหยูทำให้เฟิงหยูเฮงระลึกถึงการวิเคราะห์ขององค์ชายใหญ่ซวนเทียนฉีได้เล่าก่อนหน้านี้ เขาบอกว่าเป็นไปได้ว่าเสือขาวตัวน้อยจำผิดคน เนื่องจากมีกลิ่นตัวของซวนเฟยหยูจึงทำให้เสือหลงผิด คิดว่ามันเป็นคนที่เขาอยากจะกัด สำหรับคนที่มันอยากกัด มันควรจะเป็นทหารยามที่มีกลิ่นกายของเขา หากคาดเดาไม่ผิดแน่นอนว่าต้องเป็นทหารยามที่เคยอยู่นอกกระโจมขององค์หญิงที่หายตัวไป
นางลูบหัวเฟยหยูและบอกเขาว่า “เสือขาวตัวน้อยไม่ได้เกลียดเจ้า เป็นไปได้ว่ามันจะจำผิดคน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ข้าต้องขอโทษในเรื่องนี้ ข้าไม่ดูแลเสือขาวตัวน้อย และปล่อยให้เฟยหยูทุกข์ทรมานมาก ไม่ต้องกังวล ข้าจะรักษาเจ้าอย่างดี แน่นอนว่าข้าจะไม่ปล่อยให้สิ่งใดเกิดขึ้นกับเจ้า” ขณะที่นางกล่าว นางรู้สึกหน้าผากของเด็กมันค่อนข้างอุ่น นางรีบให้วังซวนนำน้ำและยาให้เฟยหยูกิน จากนั้นนางให้เขากลับไปนอน ก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในเวลานี้งานเลี้ยงข้างนอกเริ่มแล้วเพราะฮ่องเต้ได้เสด็จมาแล้ว องค์ชายจึงจำเป็นต้องปรากฏตัวเป็นธรรมดา เสียงของดนตรีดังไปถึงที่กระโจมของฮ่องเต้อย่างชัดเจน และมันก็เป็นเสียงที่มีชีวิตชีวา
ในช่วงเวลานี้เฟิงเฟินไดจ้องมองอยู่ที่พระสนมหลี่คนที่ถูกกล่าวว่ารู้สึกไม่สบายนั้นดูเหมือนจะเป็นคนใจร้อน แม้ว่านางจะแต่งหน้างดงาม แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางเพิ่งผ่านการร้องไห้มา เป็นเพียงว่าไม่มีใครสนใจอารมณ์ของนางเลย แม้แต่ฮองเฮาก็รู้สึกว่าพระสนมตำหนักในทำตัวเหมาะสมและร้องไห้เป็นเรื่องปกติ นอกจากเรื่องนี้กับท่านผู้หญิงหยวนแล้ว พระสนมหลี่ก็เป็นน้องสาวของนาง ว่านางจะรู้สึกไม่สบายใจก็เป็นเรื่องปกติ
เฟิงเฟินไดยืนขึ้นพร้อมรอยยิ้มแล้วก็ไปคำนับจากนั้นก็พูดคำสุภาพสองสามคำก่อนจะกลับไปนั่ง จากนั้นนางก็เหลือบไปมององค์ชายห้า, ซวนเทียนหยาน นางเห็นซวนเทียนหยานมองหน้านางและขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความสุขและงุนงงกับการกระทำของนาง
เฟิงเฟินไดไม่สนใจเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้และกรอกตาขณะมองซวนเทียนหยาน สิ่งนี้ทำให้ซวนเทียนหยานโกรธมากจนเขาอยากเรียกให้นางมาข้าง ๆ เขาเพื่อถามว่านางพยายามทำอะไร อย่างไรก็ตามใครจะรู้ว่าเฟิงเฟินไดจะยิ่งสงสัยเรื่องพระสนมหลี่มากขึ้นเรื่อย ๆ
ในขณะที่ไม่มีใครสนใจท่านผู้หญิงหยวนออกจากงานเลี้ยงอย่างลับ ๆ นำบ่าวรับใช้ไปด้วย พวกนางมุ่งหน้าไปทางป่าบนพื้นที่ล่าสัตว์ …
