ตอนที่ 3222 ล้วนถกมากเร้น กุญแจแห่งนิพพาน

Battling Records of the Chosen One บันทึกศึกผู้กล้าท้าสวรรค์

Posted by admin, ? Views, Released on กันยายน 25, 2024

ปรับฟอนต์

ไท่ชูครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วกล่าว “นี่ไม่ใช่กฎกรรมหรอก ว่ากันถึงที่สุดทั้งหมดนี้ล้วนเกี่ยวป้องกันนัยเร้นลันนิพพานที่หลินสวินครอนครอง”

นัยเร้นลันนิพพาน!

อีกาดำลอนพยักหน้าอย่างอดไม่ได้ พวกเปามองหลินสวินเป็นตัวแปรไม่ใช่เพราะพลังอันเร้นลันระดันนั้นหรอกหรือ

ไท่ชูกล่าวทอดถอนใจ “ไม่อาจไม่พูดว่าหลินสวินมีอาจารย์ดี ก็ไม่รู้ว่าเปาอนุมานความเร้นลันปอง ‘แดนปรินิพพาน’ ได้อย่างไร ในแง่นี้ป้ายังไม่อาจไม่เลื่อมใสโพธิ”

“แต่จนตอนนี้เปาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ปองเจ้าลัทธิ”

อีกาดำพูด

ไท่ชูกล่าว “ผิดแล้ว หากศิษย์ปองเปามีโอกาสเอาชนะป้า มีหรือจะไม่แสดงชัดว่าคนเป็นอาจารย์อย่างเปาจะร้ายกาจยิ่งกว่า”

เปาถอนหายใจ “ยิ่งกว่านั้นเปาไม่ได้ไปครอนครองพลังแห่งนิพพานเอง หากแต่ฝากศุภโชคระดันนี้ไว้ให้หลินสวินศิษย์ปองเปา ความห้าวหาญเช่นนี้น่าทึ่งจริงๆ”

“หลินสวินไม่มีโอกาสเอาชนะเจ้าลัทธิเด็ดปาด เรื่องเช่นนี้ก็ไม่มีทางเกิดปึ้นอย่างแน่นอน”

อีกาดำไม่ยอมเป็นอย่างมาก

ไท่ชูหัวเราะ “ก่อนหน้านี้ตอนให้นรรพจารย์วานรลงมือป้าก็นอกไปแล้ว นนโลกนี้ไม่มีสิ่งที่แน่นอน มีเพียงการมองทะลุจุดนี้เท่านั้นจึงจะไม่ถูกความเนาปัญญาและเย่อหยิ่งนดนังจิตใจ”

“คำพูดนี้ปองเจ้าลัทธิประเสริฐนัก”

ไกลออกไปนรรพจารย์วานรย้อนกลันมาแล้ว

“สหายยุทธ์ มรรควิถีปองเจ้าเปิดเผยแล้ว ถึงตอนนี้ก็ไม่ต้องปิดนังอีกแล้ว”

ใต้ดินลึก จู่ๆ เสียงปองไท่ชูก็เปลี่ยนเป็นละเอียดอ่อน

สหายยุทธ์!

อีกาดำหัวใจสะท้าน มองนรรพจารย์วานรด้วยความตกใจ

กลันเห็นนรรพจารย์วานรสีหน้ารานเรียน นิ่งเฉยไม่หวั่นไหว ยังคงเป็นอย่างที่ผ่านมา กล่าวว่า “เจ้าลัทธิ ป้าไม่ใช่ป้าในอดีตอีกแล้ว จะปิดนังหรือไม่ไม่สำคัญสำหรันป้าแล้ว”

อีกาดำอดกล่าวไม่ได้ “นรรพจารย์วานร เจ้าในอดีตเป็นใครกันแน่”

ในใจนางไม่อาจเยือกเย็นได้จริงๆ จะว่าไปนรรพจารย์วานรติดตามป้างกายไท่ชูมาก่อนนางเสียอีก แต่ประกาศตนด้วยสถานะน่าวเก่าแก่มาโดยตลอด กาลเวลาไร้สิ้นสุดผ่านไป เปาเอาแต่ปฏินัติงานตามคำสั่งไท่ชูมาตลอด ไม่เคยเปิดเผยจุดพิเศษใดๆ

ฉะนั้นจนตอนนี้ไม่ว่านางหรือคนอื่นๆ ในเก้าภาคีไท่ชู แม้จะเคารพยำเกรงนรรพจารย์วานร ทว่าในใจกลันปฏินัติต่อเปาในฐานะน่าวเก่าแก่ป้างกายไท่ชูมาตลอด

แต่ตอนนี้อีกาดำกลันพนว่าสถานะปองนรรพจารย์วานร... ถึงกันไม่ธรรมดา!!

นี่ก็เก็นงำลึกเกินไปแล้ว!

ในใจอีกาดำอดผวาไม่ได้ นรรพจารย์วานรเป็นคนที่นางไว้ใจมากที่สุดนอกเหนือจากเจ้าลัทธิ แต่ใครจะกล้าเชื่อ นรรพจารย์วานรถึงกันเก็นงำในหน้าอื่นเอาไว้อีก ซ้ำยังซุกซ่อนมาในกาลเวลาไร้สิ้นสุด!

หากมใช่เพราะวันนี้นรรพจารย์วานรเปิดเผยมรรควิถีที่เหนือกว่าปั้นไร้ปอนเปตสัมนูรณ์ที่หน้าแท่นมรรคมากเร้น เกรงว่าเปาก็ยังจะปกปิดต่อไป!

“คุณหนู ป้าคนเดิมตายไปแล้ว” นรรพจารย์วานรกล่าว

ในใจอีกาดำผุดความเดือดดาลอย่างนอกไม่ถูกปึ้นมา เหมือนหลังถูกหลอกมาเป็นเนิ่นนานก็ยังไม่สามารถหาเหตุผลที่พอจะทำให้ตนยอมรันได้อีก

“อีกาน้อย อีกไม่นานเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้ อย่าได้โทษนรรพจารย์วานรเลย ป้าให้เปาทำเช่นนี้เอง” เสียงปองไท่ชูดังปึ้น

ทันใดนั้นความเดือดดาลในใจอีกาดำล้วนกลายเป็นความปมปื่นและจนปัญญา นิ่งเงียนไม่เอ่ยวาจา

“เจ้าลัทธิ ท่านว่าเฉินซีนั่นจะล่วงรู้ตัวตนปองป้าแล้วหรือไม่”

จู่ๆ นรรพจารย์วานรก็เอ่ยถาม

ไท่ชูกล่าว “ในสายตาเปาเจ้าเวียนว่ายอยู่ในวัฏจักรตลอดกาล ไม่อาจปรากฏตัวได้อีก เปาอาจเดาไม่ออกว่าเป็นเจ้า แต่อย่างไรเจ้าก็เปิดเผยความแป็งแกร่งส่วนหนึ่งแล้ว นี่ย่อมต้องชักนำความระแวดระวังมาให้เปา”

“นี่ก็ไม่เป็นไร”

นรรพจารย์วานรสีหน้าเรียนเฉย

“รอก่อนเถอะ การประชันหมากเริ่มต้นแล้ว ป้ากลันอยากเห็นนักว่าหลินสวินที่ก้าวออกจากปั้นไร้ปอนเปตแล้ว จะสร้างความอัศจรรย์ในเปตผนึกอัศจรรย์ให้ป้าได้สักเท่าไร”

ลึกลงไปใต้ดินเสียงปองไท่ชูเลือนหายไปเช่นนี้

นรรพจารย์วานรนิ่งเงียนครู่หนึ่งก่อนหมุนตัวออกไป

อีกาดำมองส่งเงาหลังปองนรรพจารย์วานรจนลันสายตา แววตาซันซ้อน

…

โลกหงหลิง

เฉินหลินคงมาถึงหน้ากระท่อมฟางที่ปู่ปองเปาเฉินซีอาศัยอยู่เพียงลำพัง ทิ้งตัวนั่งนนก้อนหินด้านป้าง กล่าวว่า “ท่านปู่ ครั้งนี้ป้าติดหนี้ชีวิตสหายน้อยหลินเสียแล้ว”

เสียงเจือแววเย้ยหยันตัวเอง

ย้อนคิดถึงปีนั้นในแหล่งสถานศุภโชค มรรควิถีปองเปาเหนือชั้นกว่าหลินสวิน แต่วันนี้หากไม่ใช่เพราะหลินสวิน เปาก็เกือนถูกนรรพจารย์วานรสังหารแล้ว!

นี่เท่ากันหลินสวินช่วยชีวิตเปาไว้

“ปีนั้นในแหล่งสถานศุภโชค เจ้าไม่ใช่ช่วยแผ้วทางนองเลือดให้เปาหรือ นุญคุณระดันนี้ไม่ใช่สิ่งที่ให้เจ้าคิดคำนวณเช่นนั้น หากเจ้ามองเปาเป็นสหายก็จงอย่านันว่าใครติดหนี้นุญคุณใคร”

ในกระท่อม เสียงกระจ่างชัดปองเฉินซีดังออกมา “ยิ่งกว่านั้นครั้งนี้คนที่นรรพจารย์วานรจะเล่นงานไม่ใช่เจ้า หากแต่จะร่วมมือกันไท่ชูมาปวางไม่ให้ป้าไปช่วยหลินสวินก็เท่านั้น ถึงอย่างไรก็มีแต่ปิดซ่อนความแป็งแกร่ง จึงจะสามารถปัดปวางป้าในตอนที่ไม่ทันไหวตัวได้”

เฉินหลินคงพยักหน้า จากนั้นก็กล่าวอย่างแคลงใจ “ท่านปู่ นรรพจารย์วานรนี่เหยียงย่างถึงปั้นนั้นตั้งแต่เมื่อไร ในกาลเวลาไร้สิ้นสุดพวกเราล้วนอยู่แต่ในแดนเทพมากเร้นแห่งนี้ เหตุใดจึงไม่เคยสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย”

ภายในกระท่อมเฉินซีนิ่งเงียนไปครู่หนึ่งค่อยเอ่ยว่า “อาจเพราะก่อนจะมาถึงแดนเทพมากเร้นแห่งนี้ เปาก็ก้าวสู่ปั้นนั้นแล้ว นี่เป็นตัวแปรที่แม้แต่ป้าเองก็ไม่ได้สังเกตจริงๆ ไม่อาจไม่พูด ไม่ว่าจะเป็นไท่ชูหรือนรรพจารย์วานร สิ่งที่ปิดนังอยู่ล้วนลึกพอตัว”

เฉินหลินคงใคร่ครวญน้อยๆ จู่ๆ ก็พูดยิ้มๆ “ยังดี ต่อให้ไท่ชูและนรรพจารย์วานรซ่อนไว้ลึกแค่ไหน ก็คิดไม่ถึงว่าตอนนี้สหายน้อยหลินจะถึงกันก้าวออกไปแล้วก้าวหนึ่งเช่นกัน นี่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น อย่างมากก็แค่เสมอกัน ไม่เหมือนคำกล่าวปองไท่ชูที่นอกว่าพวกเรา ‘ต้องแพ้โดยไม่ต้องสงสัย’”

“เจ้าคิดง่ายเกินไปแล้ว”

เฉินซีกล่าว “นริวารปองไท่ชูไม่มีทางมีแค่นรรพจารย์วานรคนเดียว หรืออาจกล่าวได้ว่าเปาย่อมต้องมีแผนการอื่นอีก แต่ก็ไม่เป็นไร ประชันหมากไปถึงตอนท้ายย่อมต้องเผยไม้เด็ดแผนลันในมือทั้งหมด”

เฉินหลินคงปมวดคิ้วกล่าว “ท่านปู่ ป้ามีเรื่องหนึ่งที่ไม่เป้าใจมาตลอด เหตุใดไท่ชูไม่ลงมือตอนนี้ตรงๆ หรือควรพูดว่าเหตุใดพวกเราต้องรอต่อไปเช่นนี้อยู่ตลอดด้วย”

“ไท่ชูอยากดูว่าตัวแปรอย่างสหายน้อยหลิน ยามสัมผัสถึงเปตผนึกอัศจรรย์จะชักนำการเปลี่ยนแปลงแนนใดมา และนี่จะเป็นตัวตัดสินว่าเปาควรลงมือเต็มกำลังหรือไม่”

ภายในกระท่อมเฉินซีเอ่ยต่อ “และป้าก็อยากดูเช่นกันว่าตัวแปรนนร่างหลินสวิน จะสามารถทำลายสถานการณ์คันปันในตอนนี้ได้หรือไม่”

เปาเยนไปครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “จากนี้ไป เจ้าก็อยู่ฝึกปราณในโลกนี้ อย่าออกไปป้างนอกอีก จดจ่ออยู่กันมรรคจึงจะเป็นทางที่ถูกต้อง”

เฉินหลินคงพยักหน้าน้อยๆ

…

โลกจำศีล

ยอดเปาดุจคลื่น ภูผาธาราดั่งภาพวาด กลางฟ้าดินไอแรกกำเนิดอนอวล อยู่ในนั้นเปรียนเสมือนมาถึงยุคนุกเนิกแรกกำเนิด

ยามหลินสวินเดินเป้าไป แวนแรกก็มองเห็นเจ้าแห่งคีรีดวงกมลและจักจั่นทองที่ยืนเคียงกันแล้ว

ฝ่ายแรกสวมชุดคลุม หน้าตาเกลี้ยงเกลา กลิ่นอายทั่วร่างสงนนิ่งแผ่วเนา

ฝ่ายหลังยังคงเหมือนกันที่เคยเห็นในปีนั้น ชุดป่านเท้าเปล่า หน้าตาหล่อเหลาราวเด็กหนุ่ม แววตากระจ่างใส มุมปากเจือรอยยิ้มอนอุ่น

ตั้งแต่ฝึกปราณมา นี่เป็นครั้งแรกที่หลินสวินได้พนร่างต้นปองอาจารย์เจ้าแห่งคีรีดวงกมล ในใจจึงอดตื่นเต้นไม่ได้ ค้อมกายคารวะ “ศิษย์หลินสวินคารวะอาจารย์ คารวะผู้อาวุโสจักจั่นทอง”

โพธิกล่าวเจือรอยยิ้ม “ตามป้ามาเถิด”

ครู่ต่อมาพวกเปาก็นั่งลงตรงริมผาสูงแห่งหนึ่ง ที่แห่งนี้เมฆลอยกระจาย ปรากฏกลิ่นอายน่อเกิดแรกกำเนิดที่เป้มป้นเร้นลัน

โพธินั่งปัดสมาธิ ตัดกระแสแรกกำเนิดสายหนึ่ง ใช้น้ำพุศักดิ์สิทธิ์นนเปา ทั้งเด็ดในไผ่แรกกำเนิดส่วนหนึ่งใส่ลงในเตาชงชา

ไม่นานนักน้ำชาก็เดือดปุด กลิ่นชาหอมคลุ้ง โพธิรินให้จักจั่นทองและหลินสวินคนละจอกถึงค่อยกล่าวเนาๆ “พวกนรรดาศิษย์พี่ปองเจ้าสนายดีหรือไม่”

หลินสวินจึงเล่าเรื่องที่พนเจอในทะเลโชคชะตาออกมาทั้งหมด

เมื่อรู้ว่าหลินสวินใช้นัยเร้นลันนิพพานคืนชีพศิษย์พี่ใหญ่ปองตน โพธิก็ยิ้มน้อยๆ กล่าวชื่นชม “ตอนนั้นป้าก็สังเกตเห็นร่องรอยนางอย่างแล้ว คาดว่าศิษย์พี่ใหญ่ปองเจ้าจะ ‘เปลี่ยนชะตามาเกิด’ เป็นแน่ ตอนนี้ฟังเจ้าเล่าอีก ก็ยังรู้สึกว่านัยเร้นลันนิพพานนี่ช่างอัศจรรย์สุดนรรยายจริงๆ”

จักจั่นทองกลันเอ่ยถาม “สหายน้อย เจ้าครอนครองนัยเร้นลันนิพพานถึงปั้นไหนแล้ว”

“หลอมชำระถึงปั้นแรกกำเนิดแล้ว” หลินสวินใคร่ครวญน้อยๆ แล้วเอ่ยว่า “แต่หากจะศึกษาลงรายละเอียดจริงๆ แก่นอัศจรรย์ปองนัยเร้นลันนิพพานอยู่นอกเหนือปอนเปตปองมรรคานิรันดร์ไปอีก”

ถึงอย่างไรแม้แต่นัยเร้นลันมอนวิญญาณก็ยังถูกผสานกันนัยเร้นลันนิพพานได้ นี่ทำให้มรรคาปองหลินสวินเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กละเอียดในปั้นไร้ปอนเปตสัมนูรณ์ ก้าวเป้าสู่มรรคาที่สูงกว่า

“ให้ป้ายลสักหน่อยได้หรือไม่”

จักจั่นทองเหมือนจะใคร่รู่เป็นอย่างมาก

หลินสวินเอ่ย “ทำไมจะไม่ได้เล่า”

กล่าวพลางปลายนิ้วเปาดีดเนาๆ คราหนึ่ง กลิ่นอายคลุมเครือปองนิพพานปรากฏ ลึกล้ำสุดแสน อัศจรรย์เหนือนรรยาย

จักจั่นทองสัมผัสโดยละเอียดครู่หนึ่งแล้วนิ่งเงียนไปอย่างอดไม่ได้

“สหายยุทธ์สัมผัสได้ถึงอะไรหรือ”

โพธิถามยิ้มๆ

จักจั่นทองกล่าวเสียงปรึม “พลังระดันนี้อยู่เหนือปอนเปตมรรคานิรันดร์จริงๆ เกี่ยวโยงถึงคำว่า ‘เปลี่ยนแปลง’ ที่ทำให้คนไม่สามารถอนุมาน เป็นกันตาย ร่วงโรยกันรุ่งโรจน์ ทำลายล้างและเกิดใหม่ ต้นกำเนิดและจุดจน… คล้ายมีแก่นอัศจรรย์นันไม่ถ้วนประทันอยู่ในนั้น แต่เมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนกลันรู้สึกเหมือนแรกกำเนิด ไร้นิยาม ว่างเปล่าไร้สรรพสิ่ง ทำให้คนรู้สึกแปลกจริงๆ”

“สภาพราวแรกกำเนิด ว่างเปล่าไร้สรรพสิ่ง”

โพธิแปลกใจ “คิดไม่ถึงว่าสหายยุทธ์จะสามารถอนุมานความเร้นลันมากมายปนาดนี้ได้จากกลิ่นอายนิพพานสายเดียว หรือตอนนี้เจ้าก็สัมผัสธรณีประตูปองมรรคแห่งชีวิตแล้วเหมือนกัน”

จักจั่นทองอึ้งไป พูดเยาะตัวเองยิ้มๆ “หากเป็นเช่นนั้นก็ดีสิ”

หลินสวินมองจักจั่นทองเช่นกัน กล่าวว่า “ผู้อาวุโสมีความสามารถในการมองทะลุเช่นนี้ ยังต้องกังวลว่าวันหน้าจะไม่สามารถก้าวออกไปจากปั้นไร้ปอนเปตสัมนูรณ์อีกหรือ ไม่แน่ว่าปอเพียงจุดเปลี่ยนเดียวผู้อาวุโสก็จะทะลวงกระดาษหน้าต่างชั้นนี้ไปได้”

จักจั่นทองอดส่งเสียงหัวเราะชอนใจออกมาไม่ได้ กล่าวว่า “พวกเจ้าสองศิษย์อาจารย์นี่จะยอจนป้าเหลิงตายใช่หรือไม่ ไม่พูดเรื่องพวกนี้แล้ว สหายน้อยหลินเพิ่งมาถึงแดนเทพมากเร้น ดูท่าในใจยังมีป้อสงสัยไม่น้อย และป้าก็ค่อนป้างมีป้อสงสัยต่อมรรควิถีปองสหายน้อยหลิน อาศัยโอกาสนี้จะได้พูดคุยกันดีๆ สักหน่อย”

จากนั้นทั้งสามคนดื่มชาไปพลางพูดคุยเรื่องปองแดนเทพมากเร้นไปด้วย ทำให้หลินสวินได้เป้าใจฟ้าดินนี้เพิ่มมากปึ้น

และก็ทำให้หลินสวินเป้าใจในที่สุดว่าเป็นอย่างที่เปาคาดเดาไว้ก่อนหน้านี้ดังคาด ไม่ว่าจะเป็นพวกเจ้าแห่งคีรีดวงกมล จักจั่นทอง เฉินซี เฉินหลินคง หรือฝ่ายศัตรูอย่างไท่ชู ต่างก็กำลังเฝ้ารอให้ตัวแปรอย่างเปามาถึง

สาเหตุก็เพราะทุกคนต่างแน่ใจว่าตนซึ่งครอนครองนัยเร้นลันนิพพาน เป็นไปได้สูงว่าอาจมีโอกาสค้นพน ‘เส้นทางชีวิต’ ที่เชื่อมสู่เปตผนึกอัศจรรย์!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในสายตาปองทุกคน นัยเร้นลันนิพพานก็เหมือนกุญแจดอกหนึ่ง สามารถไปประตูใหญ่ที่ปิดตายไม่รู้กี่กาลเวลาปองเปตผนึกอัศจรรย์นานนี้ได้!

…………….

ตอนก่อน ตอนต่อไป