ตอนที่ 761 โรงพยาบาลห้องโถงสมุนไพรของเฟิงหยูเฮง
ตอนที่761 โรงพยาบาลห้องโถงสมุนไพรของเฟิงหยูเฮง
คำพูดของจาวเหลียนทำให้เฟิงเฟินไดตระหนักว่าอีกฝ่ายหนึ่งรู้ว่าเฟิงจินหยวนอยู่ที่ไหนนางจึงถามอย่างเร่งด่วนว่า “เจ้ารู้อะไร พูดเร็ว ท่านพ่อของข้าอยู่ที่ไหน ? ”
จาวเหลียนเหลียวมองนางแล้วยักไหล่ด้วยรอยยิ้มเขาคิดกับตัวเองว่าเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ นี้ยังเป็นเด็กอยู่ ก่อนหน้านี้นางเคยใช้องค์ชายเจ็ดเพื่อทำให้เขาไม่พอใจเฟิงเซียงหรู ก่อนที่ความรู้สึกอบอุ่นจะหายไป นางเองก็แสดงความไม่พอใจ ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงหยูเฮงมอบความไว้วางใจให้เขาในเรื่องนี้ เขาจะไม่พูดกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ แต่เนื่องจากเขามาแล้ว เขาจะทำให้เฟิงเฟินไดเดือดร้อนมากขึ้น ใกล้จะถึงปีใหม่ ดังนั้นเขาจะถือว่าเป็นของขวัญให้นาง
“คุณหนูสี่กลับมาที่เมืองหลวงก่อนที่ข้าจะกลับมาเจ้ายังไม่ชัดเจนอีกหรือว่าข้าทำอะไรอยู่” จาวเหลียนทำเล็บมือของเขาในขณะที่ถามเฟิงเฟินได “ในช่วงเวลาแห่งการล่าสัตว์ในฤดูหนาว เฟิงจินหยวนไม่ใช่คนเดียวที่หายไป เจ้ารู้หรือไม่ว่าอีกคนคือใคร ? ”
เฟิงเฟินไดขมวดคิ้ว“เจ้ากำลังพูดถึงเหยาซื่ออยู่หรือ ? ” นางเคยได้ยินเรื่องนี้เช่นกัน แต่นางก็ไม่ได้คิดมาก “การหายตัวไปของนางเกี่ยวข้องกับท่านพ่อของข้าอย่างไร ? ”
“โอ้! ” จาวเหลียนหัวเราะ “มันเกี่ยวข้องกันมาก ! เฟิงจินหยวนและเหยาซื่อเคยเป็นสามีภรรยากันมากก่อน ทั้งสองมีบุตรชายและบุตรสาวด้วยกัน ตอนนี้เหยาซื่อได้พูดซ้ำแล้วซ้ำอีกว่านางได้พบกับบุตรสาวตัวจริงของนาง แล้ววนเวียนไปรอบ ๆ ตัวปลอมเพื่อบอกว่าเป็นคุณหนูตัวจริง จากสิ่งที่ข้ารู้ไม่ใช่แค่เฟิงจินหยวนและเหยาซื่อที่หายไป แม้แต่คุณหนูรองตระกูลเฟิงตัวปลอมก็หายไปเช่นกัน คิดเกี่ยวกับการหายตัวไปเกี่ยวข้องกับสมาชิกทั้งสามของครอบครัว มันจะได้รับการพิจารณาว่าหายไปอย่างไร เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไปเพลิดเพลินกับความสุขของครอบครัว”
“ไร้สาระ”เฟิงเฟินไดตะโกน “ทั้งสามคนรวมตัวกันได้อย่างไร ? มีความสุขในครอบครัวแบบไหน ? จะมีครอบครัวจอมปลอมเหล่านั้นได้อย่างไร ? ”
“คุณหนูเฟิงไม่ต้องตกใจ! ” จาวเหลียนกล่าวช้า ๆ “ข้าจะบอกเจ้าแบบนี้ ในส่วนที่เกี่ยวกับการหายตัวไปของทั้งสามคน ข้าได้ยินข้อมูลมาเล็กน้อย แน่นอนว่าที่เฟิงจินหยวนและเหยาซื่อหายไป ข้าไม่รู้ แต่คุณหนูรองตัวปลอมได้ไปภาคใต้อย่างแท้จริง นอกจากนี้เรื่องนี้ยังถูกจัดแจงโดยท่านผู้หญิงหยวน เจ้ารู้จักท่านผู้หญิงหรือไม่ ? อดีตพระสนมหยวนชูและมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายแปด องค์ชายแปดประจำการอยู่ภาคใต้ และท่านผู้หญิงหยวนตั้งใจที่จะให้บุตรชายของนางและคุณหนูรองตัวปลอมแต่งงานกัน ดังนั้นนางจึงส่งคุณหนูรองตัวปลอมไปภาคใต้อย่างมีความสุข และในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญนี้ เฟิงจินหยวนที่สวมบทบาทเป็นพ่อและเหยาซื่อที่สวมบทบาทเป็นแม่ก็หายตัวไปเช่นกัน คุณหนูเฟิง แม้ว่าเจ้าจะใช้นิ้วหัวแม่เท้าของเจ้าคิด เจ้าก็ควรจะเข้าใจสถานการณ์ได้ใช่หรือไม่ ? เอาง่าย ๆ ว่าตัวปลอมตั้งใจจะเปลี่ยนครอบครัวจอมปลอมให้กลายเป็นของจริง และนางมีความทะเยอทะยานที่จะประจบกับคนที่มีอำนาจ ส่วนเหยาซื่อ นางจะให้การสนับสนุนบุตรสาวที่นางยอมรับ สำหรับเฟิงจินหยวน เจ้ายังไม่เข้าใจในตอนนี้อีกหรือ ? เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาเลือกองค์ชายแปดเป็นเสาหลักของการสนับสนุนและเขาจะมีบทบาทในละครเรื่องนี้ เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่มีความสุข”
ขณะที่เขาพูดเขามองไปที่เฟิงเฟินได แม้ว่าจะมีบางสิ่งที่เขายังไม่เปิดเผย แต่เฟิงเฟินไดก็ไม่งี่เง่าที่จะเชื่อว่าบิดาของนางจะได้รับผลประโยชน์เพียงแค่ขอความช่วยเหลือจากองค์ชายแปด นางยังจำได้ว่านางจะแต่งงานกับองค์ชายห้า เฟิงจินหยวนทำสิ่งนี้ ผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร
“อ่า! ” ทันใดนั้นหลี่เฉิงก็ตอบโต้ว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าฟูหยาจะกลายเป็นคุณหนูรองของตระกูลหรอกหรือ ? และนางจะกลายเป็นคุณหนูของฮูหยินใหญ่ ? ”
จาวเหลียนพยักหน้า“ใช่”
ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็ทรุดตัวลงในขณะที่นางสับสนอย่างมากนางไม่สามารถยืนหรือนั่งได้ ขณะที่นางลุกขึ้นและเดินไปรอบ ๆ กลางห้องโถง นางเป็นคนบ้าและนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจาวเหลียนและหลี่เฉิงจากไป ในขณะนี้มีเพียงความคิดเดียวในใจของนาง นางไม่สามารถเอาชนะเฟิงหยูเฮงได้ ! ไม่ว่ามันจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม นางก็ไม่สามารถเอาชนะได้เช่นกัน !
แต่มันจะเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร? นางสนับสนุนตระกูลนี้ด้วยอำนาจของนางเองและนางได้จ่ายค่าจ้างให้กับบ่าวรับใช้ของตระกูล และนางก็ให้เงินเพื่อครอบครัวได้กิน ไม่เพียงแต่เฟิงจินหยวนจะไม่ขอบคุณนางเท่านั้น จริง ๆ แล้วเขาก็แกล้งทำเป็นครอบครัวที่มีบุตรสาวตัวปลอม ขณะที่ไม่สนใจบุตรสาวตัวจริงของเขา มันต้องรู้ว่าบุตรสาวตัวจริงคนนี้หมั้นกับองค์ชายด้วย ! นางก็จะเป็นพระชายาเอก ! เฟิงจินหยวนนั้นกำลังคิดอะไรอยู่ ? ในอดีตเขาได้ช่วยองค์ชายสาม และตอนนี้เขาจะไปช่วยองค์ชายแปด เฟิงเฟินไดไม่เคยมองบิดาด้วยความรักมาตลอดชีวิตของนาง แม้ตอนนี้เมื่อนางประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว
เฟิงเฟินไดนั่งอยู่บนพื้นอย่างโกรธและไม่ยอมลุกขึ้นแม้จะมีคำแนะนำของเฮ่อจงจนกระทั่งบ่าวรับใช้ช่วยประคองนางกล่าวว่า “คุณหนู นายท่านถูกพาตัวไปโดยองครักษ์เงา พวกเขากล่าวว่าเขาจะไม่ถูกนำกลับมานับจากวันนี้เป็นต้นไป”
ในที่สุดเฟิงเฟินไดก็ส่งเสียงหัวเราะเย็นๆ แต่เสียงหัวเราะทำให้คนที่ได้ยินมันตัวสั่น มันสุดขั้วจริง ๆ “เป็นเรื่องที่ดีถ้าถูกลักพาตัวไป ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปที่บ้านจะเงียบสงบ” นางบอกกับเฮ่อจงว่า “ไปเตรียมรถม้า ข้าจะออกไปข้างนอก”
เฟิงเฟินไดยืนขึ้นแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยท่าทางที่แน่วแน่ นางออกจากบ้านแล้วเดินทางตรงไปที่ตำหนักหลี่ เมื่อนางมาถึง องค์ชายห้ากำลังฟังรายงานลับ เนื้อหาของรายงานลับนี้เกี่ยวข้องกับเฟิงจินหยวนและเหยาซื่อ แม้แต่องค์ชายที่ไม่เคยมีแรงบันดาลใจใด ๆ ในบัลลังก์เช่นเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ แต่ก่อนที่เขาจะโกรธ บ่าวรับใช้พาเฟิงเฟินไดที่เต็มไปด้วยความโกรธมา ซวนเทียนหยานตกใจและยามลับออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าเขาต้องทำให้แน่ใจว่าเฟิงเฟินไดไม่รู้เรื่องการเคลื่อนไหวของเฟิงจินหยวน ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะโกรธแค่ไหน
น่าเสียดายความคิดของเขานั้นดีแต่เขาก็สายเกินไป เมื่อเฟิงเฟินไดก้าวเท้าเข้ามาในห้องหนังสือ สิ่งแรกที่นางทำคือตะโกนเสียงดัง “ซวนเทียนหยาน ! ข้าจะถามพระองค์ พระองค์ต้องใช้วิธีใดในการนำบ้านตระกูลเฟิงกลับไป”
ซวนเทียนหยานตกใจและถามด้วยน้ำเสียงสับสนว่า “ทำไมต้องถูกนำกลับมา ? ถ้ามันถูกนำกลับไป เจ้าจะอยู่ที่ไหน ? ”
“ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับคนอื่นพระองค์แค่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า หากข้าไม่มีที่อยู่เพียงให้สถานที่ใหม่แก่ข้า ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด สมาชิกของตระกูลเฟิงต้องไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ที่นั่น ! หากเฟิงจินหยวนมีความสามารถ เพียงแค่ให้เขาไม่กลับมาที่เมืองหลวง ไม่งั้นข้าจะปล่อยให้เขาไม่มีบ้านที่จะกลับไป ! ” เฟิงเฟินไดกัดฟันของนางแล้วกล่าวว่า “ส่งคนไปภาคใต้ทันที ข้าจะบอกพระองค์ว่าเฟิงจินหยวนไปภาคใต้กับเหยาซื่อ มันเป็นการสนับสนุนฟูหยาเป็นบุตรสาวคนที่สองของตระกูลเฟิงที่แท้จริง หลังจากนั้นางจะถูกมอบให้แก่องค์ชายแปด จากนั้นนางจะแต่งงานกับองค์ชายแปดในฐานะเฟิงหยูเฮง เรื่องนี้ไม่ได้รับอนุญาตให้ประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน พระองค์เข้าใจหรือไม่ ? ”
หัวใจของซวนเทียนหยานเย็นจับใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้เขาถามเฟิงเฟินไดถึงผู้ที่บอกนาง แต่เฟิงเฟินไดไม่ยอมบอก นางเน้นย้ำว่านางต้องการจะย้ายออกบ่อยครั้ง บ้านที่อยู่ปัจจุบันจะต้องถูกนำกลับมา และจะต้องส่งคนไปภาคใต้เพื่อฆ่าเฟิงจินหยวนและเพื่อจัดการกับปัญหาทั้งหมด ซวนเทียนหยานเข้าใจว่าด้วยนิสัยของเฟิงเฟินได เฟิงจินหยวนทำสิ่งนี้เหมือนกับที่นางทำ และไม่มีอะไรที่จะทำให้ได้รับการให้อภัย “แต่บ้านนั้นมอบให้กับเฟิงจินหยวน โฉนดเป็นชื่อของเฟิงจินหยวน หากจะนำมันกลับ เราจะต้องยกเลิกการหมั้นและการแต่งงานตามข้อตกลง เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่านี่…”
“ฝันไปเถิด! ” ดวงตาของเฟิงเฟินไดกลายเป็นคนที่ดุร้าย “ซวนเทียนหยานหยุดคิดถึงการใช้ข้อแก้ตัวแบบนี้เพื่อพยายามและยกเลิกการหมั้นนี้ ! ”
ซวนเทียนหยานยิ้มอย่างขมขื่น“ใครบอกว่าข้าต้องการยกเลิก แม้ว่าเจ้าจะเห็นด้วย ข้าจะไม่ลืมข้ายังคงมีบ้านว่างในชื่อของข้า ข้าจะส่งคนไปจัดระเบียบ เจ้าสามารถย้ายเข้าไปอยู่ในวันนี้ เจ้าสามารถนำบ่าวรับใช้ของตระกูลเฟิงไปได้หากต้องการ ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ให้เงินและปล่อยพวกเขา หากไม่มีใครจ่ายค่าจ้างให้พวกเขา พวกเขาจะไม่อยู่ หากไม่มีบ่าวรับใช้ที่จะดูแล มันค่อย ๆ กลายเป็นบ้านร้าง เพียงแค่เพิกเฉย นอกจากนี้ คนที่ข้าเป็นห่วงคือเจ้าคนเดียวเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นข้าก็ไม่อยากจะทำ”
เฟิงเฟินไดพยักหน้า“ก็ดีเหมือนกัน จากนั้นมันจะถูกจัดการเช่นนั้น อย่าลืมส่งคนภาคใต้ หากเจ้าไม่จัดการเรื่องนี้ ข้าจะหาวิธีที่จะทำให้สำเร็จ ซวนเทียนหยาน ข้าจะไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาขวางทางข้า แม้แต่บิดาของข้า แม้ว่าเขาจะเป็นบิดาของข้า ข้าก็จะกำจัดเขาออกไปจากโลกนี้ให้สะอาด”
เฟิงเฟินไดกลายเป็นคนป่าเถื่อนและซวนเทียนหยานรู้สึกว่าเฟิงจินหยวนไปไกลเกินไปในเวลานี้ เขาส่งคนไปภาคใต้จริง ๆ เมื่อเฟิงเฟินไดจากไป บ่าวรับใช้ในพระราชวังถามว่า “พระองค์ตัดสินใจเดินบนเส้นทางที่ถูกเลือกโดยคุณหนูเฟิงหรือพะยะค่ะ ? ”
ซวนเทียนหยานตกใจมาก“เส้นทางอะไร ? ” จากนั้นเขาก็ตอบโต้และโบกมือของเขา “ไม่ ข้าไม่ได้ส่งคนไปทางใต้เพราะข้าต้องการบัลลังก์ แต่เป็นเพราะเฟิงจินหยวนไม่อาจทำเช่นนี้ได้ เมื่อองค์หญิงจี่อันตัวปลอมขึ้นไปและพาบิดาและมารดาของนางไป ราชสำนักในภาคใต้จะเดินหน้าอย่างรวดเร็ว ความจริงที่ว่าองค์หญิงจี่อันได้ยกเลิกการหมั้นของนางกับองค์ชายเก้าและหันไปเลือกองค์ชายแปด ถ้านี่เป็นคนอื่นก็คงไม่เป็นไร แต่องค์หญิงจี่อันเป็นเสาหลักของการสนับสนุนสำหรับราชวงศ์ต้าชุน ความสามารถทางการแพทย์ของนางนั้นไม่มีใครเทียบได้ และการหลอมเหล็กของนางทำให้ราชวงศ์ต้าชุนได้รับอาวุธที่ดีที่สุดในโลก กับคนประเภทนี้ที่สนับสนุนองค์ชายแปด สถานการณ์ในราชสำนักก็จะวุ่นวาย ข้าไม่ต้องการเห็นอาณาจักรที่สมบูรณ์แบบกลายเป็นอย่างนั้น ยิ่งกว่านั้น… น้องแปดเป็นบุคคลที่เลวร้ายยิ่งกว่าพี่สาม เมื่อเขาอยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบ มันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับองค์ชายคนไหน”
บ่าวรับใช้ยังถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ในที่สุดเขาก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จูงจมูกองค์ชาย และผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ไร้สมอง ไม่เช่นนั้นเส้นทางข้างหน้าคงจะสิ้นหวัง
บุตรชายของฮันชิถูกนำตัวกลับไปยังเฟิงหยูเฮงโดยองครักษ์เงาและนางได้รับการบอกเล่าเกี่ยวกับผู้คนที่ดูแลมันซึ่งถูกไล่โดยเฟิงเฟินได เฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรเลยเพียงแต่เรียกวังซวนให้รับเด็ก แน่นอนว่านางไม่สามารถเก็บเด็กคนนี้ไว้ในคฤหาสน์ขององค์หญิงได้ มันเกิดขึ้นเมื่อนางกำลังเตรียมที่จะไปที่ห้องโถงสมุนไพร ดังนั้นนางจึงพาเด็กไปด้วย
ร้านห้องโถงสมุนไพรในเมืองหลวงมีการขยายหลายครั้งและมันก็ใหญ่กว่าเดิมเกือบสิบเท่าในตอนแรก วังหลินได้ซื้อร้านค้าครึ่งหนึ่งบนถนนรวมถึงชั้นบน พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นส่วนหนึ่งของร้านห้องโถงสมุนไพร ในปัจจุบันชั้นสองของร้านห้องโถงสมุนไพรได้กลายเป็นสถานที่สำหรับผู้ป่วยที่ต้องเข้าโรงพยาบาล สิ่งนี้ก่อตั้งขึ้นหลังจากเฟิงหยูเฮงได้บอกพวกเขาเกี่ยวกับผลของการรักษาในโรงพยาบาล มันจะช่วยให้ผู้ที่ป่วยหนักได้รับการปฏิบัติตาม ในเวลาเดียวกันมีหลายแผนกเปิดขึ้นบนชั้นหนึ่งรวมถึงการลงทะเบียนการชำระเงิน ห้องตรวจ ร้านขายยาทุกอย่างเปลี่ยนไปเพื่อให้ตรงกับโรงพยาบาลที่ทันสมัย ร้านห้องโถงสมุนไพรปัจจุบันได้จัดการระบบการแพทย์แล้ว พลเมืองของเมืองหลวงเริ่มคุ้นเคยกับมันมากขึ้นแม้จะไม่เข้าใจในตอนแรก โดยเฉพาะอย่างยิ่งแผนกรักษาในโรงพยาบาลที่ชั้นสอง คนคิดในตอนแรกว่ามันเป็นขยะโดยไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั่น แต่ภายในไม่กี่วันชั้นสองก็เต็มไปด้วยผู้คน มีหลายคนที่ไม่สามารถหาจุดและจะต้องเข้าแถวในแต่ละวัน
ในปัจจุบันเฟิงหยูเฮงยืนอยู่หน้าทางเข้าร้านห้องโถงสมุนไพรและดูผลลัพธ์ของความพยายามของนางเอง นางไม่สามารถหยุดตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใสได้
ตอนที่ 762 การติดตั้งแผงทำนายโชคชะตา
ตอนที่762 การติดตั้งแผงทำนายโชคชะตา
“เจ้านายมาแล้ว! ” ใกล้จะถึงปีใหม่ ดังนั้นวังหลินจึงไม่เดินทางต่อไปยังห้องโถงต่าง ๆ นอกเมืองหลวง เขากลับมาที่เมืองหลวงเพื่อดูแลสิ่งต่าง ๆ เด็กจากชนบทที่เริ่มต้นจากเสมียนเล็ก ๆ ในร้านขายยาได้มาถึงตำแหน่งแบบนี้ มีหลายครั้งที่เขาคิดอย่างเงียบ ๆ ว่าแม้เขาจะไม่กล้าเชื่อก็ตาม และทุกสิ่งที่ไม่น่าเชื่อและเป็นไปไม่ได้เหล่านี้ กลายเป็นจริงกับเฟิงหยูเฮง ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนการให้เขามีตัวตนใหม่ในระยะเวลาสองปี เขากลายเป็นคนที่มีคนรู้จักไปทั่วในเมืองหลวง แม้ว่าเขาจะมีตำแหน่งที่มีอิทธิพลต่อหน้าคนอื่น ๆ เมื่อเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮง เขาก็อยากกลับไปเป็นเสมียนเล็ก ๆ และใช้ท่าทางสุภาพที่สุดในการเผชิญหน้ากับผู้มีพระคุณ “เจ้านาย รีบเข้ามาข้างในขอรับ” ขณะที่เขาพูดเขามองเด็กที่วังซวนอุ้มอยู่ และอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ “นี่คือ…บุตรชายคนเล็กของตระกูลเฟิงหรือขอรับ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและกล่าวในขณะที่เดิน“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นของตระกูลเฟิงอีกต่อไป ข้าไม่มีที่ที่จะส่งไปได้ ดังนั้นจัดห้องให้เขา จากนั้นอาบน้ำ ให้แม่นมและบ่าวรับใช้ดูแลเขา สำหรับชื่อของเขา… ข้าไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน แซ่ของเขาคือฮัน สำหรับชื่อของเขาให้เรียกตามที่เห็นว่าเหมาะสม” นางไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ ต่อเด็กคนนี้ แต่นางจะไม่ยินยอมให้เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ นี้ต้องทนทุกข์ทรมานมากเกินไป แม้ว่านางจะไม่ยอมให้เขามีชีวิตอยู่อย่างนายน้อยแท้ ๆ แต่นางก็สามารถเลี้ยงดูเขาให้เป็นคนที่เหมาะสมที่จะอยู่รอดได้ด้วยพลังของเขาเอง เขาจะถูกตัดขาดจากอิทธิพลด้านลบอย่างมากของบิดามารดาที่ไร้ความสามารถของเขา
ในฐานะสมาชิกคนสำคัญจากหนึ่งในธุรกิจของเฟิงหยูเฮงวังหลินมีความเข้าใจในเรื่องของตระกูลเฟิงเกี่ยวกับเด็กคนนี้ เขาได้ไปตรวจร่างกายด้วยตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเข้าใจความตั้งใจของเฟิงหยูเฮงทันที โดยไม่บอกอะไรเลยเขาสั่งให้คนมารับเด็กและพบแม่นม เมื่อนั้นเขาจึงนำเฟิงหยูเฮงเข้ามาใน “สำนักงาน” ที่สงวนไว้สำหรับนางเป็นพิเศษ
เมื่อเฟิงหยูเฮงนั่งลงวังหลินเริ่มรายงานความคืบหน้าของร้านห้องโถงสมุนไพร ไม่รวมร้านห้องโถงหลักในเมืองหลวง ห้องโถงสมุนไพรเปิดให้บริการทั้งหมด 12 แห่งในราชวงศ์ต้าชุน ในภาคเหนือ ภาคใต้ ภาคตะวันออก และภาคตะวันตก ภาคละ 3 แห่งและอีกหนึ่งที่อยู่ในเมืองหลวงคือที่อยู่ตรงกลาง หลังจากปีใหม่ มีการเตรียมที่จะเปิดใหม่ในสามมณฑลภาคเหนือ มันจะเป็นการทดสอบ หากประสบความสำเร็จจะมีการสร้างเพิ่มเติมในแถบชายแดน
เฟิงหยูเฮงรับฟังอย่างจริงจังแต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นของนาง ในการวางแผนร้านห้องโถงสมุนไพร นางได้ให้คำแนะนำในการเริ่มต้นเท่านั้น แต่ความสามารถของวังหลินในการเรียนรู้และทำความเข้าใจรวมถึงความสามารถในการต่อยอดของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก โดยพื้นฐานแล้วจนถึงตอนที่นางจะพูดอะไรสักอย่าง และวังหลินก็สามารถพัฒนาความคิดเหล่านั้นและทำมันให้ดียิ่งขึ้น นั่นคือเหตุผลที่เฟิงหยูเฮงรู้สึกสบายใจมากเกี่ยวกับการขยายตัวของร้านห้องโถงสมุนไพร สำหรับการเยี่ยมชมของนางในวันนี้นางมีอีกเรื่องที่ต้องเข้าร่วมนอกจากการมอบเด็ก
“เมื่อเร็วๆ นี้พระราชวังไม่ได้เงียบสงบเกินไป ข้ากำลังเตรียมที่จะวางคนไว้ในกลุ่มหมอหลวง” นางบอกกับวังหลินโดยตรงเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ในการเยี่ยมชมของนาง และให้วังหลินแนะนำใครบางคน
วังหลินคิดมานานแต่กล่าวด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างลำบาก “การวางคนในกลุ่มหมอหลวง คนผู้นั้นต้องมีความสามารถทางการแพทย์ที่ดี อย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถเลวร้ายไปกว่าคนที่อยู่ในกลุ่มนั้น นอกจากนี้คนผู้นี้ต้องซื่อสัตย์ต่อเรา ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ มันมีความสำคัญไม่แพ้กันกับความสามารถทางการแพทย์ นี่…” เขาเกาหัว “คุณหนูพูดถึงคนที่ซื่อสัตย์อย่างนี้ ข้าสามารถแนะนำใครคนหนึ่งได้ แต่เมื่อพูดถึงความสามารถทางการแพทย์ ด้วยความรู้ที่ต่ำต้อยของเขา ข้ายังค่อนข้างขาดความรู้เกี่ยวกับยาอีกเล็กน้อย เป็นไปไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบกับคนในกลุ่มหมอหลวง ต้องบอกว่าคนที่เหมาะสมที่สุดในการคัดเลือกคนคือท่านผู้เฒ่าเหยาขอรับ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าให้เขาเลือกเมื่อเขายังอยู่ แต่เขาไม่มาที่นี่อีกแล้ว เท่าที่ข้าเห็น ซางคังก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ! ”
ในฐานะลูกศิษย์ของเฟิงหยูเฮงซางคังใช้เวลาส่วนใหญ่ในเมืองหลวง บรรดาผู้คนที่ซางคังรักษาด้วยการผ่าตัดมีมากมายที่สุด ในเรื่องที่เกี่ยวกับซางคัง เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนก็ไม่ตระหนี่และสอนให้เขามีความรู้อย่างมาก วังหลินกล่าวขึ้นมาโดยให้ซางคังเป็นคนคัดเลือก และเฟิงหยูเฮงไม่คัดค้านมาก นางจึงพยักหน้าและเรียกซางคังมา
ซางคังอยู่ในร้านห้องโถงสมุนไพรและเดินเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็วเมื่อเขาเข้ามา เขาก็นำคนมาด้วย คนผู้นี้ดูเหมือนจะอายุประมาณ 25 หรือ 26 ปี และดูเหมือนจะเป็นคนเด็ดเดี่ยวมาก ถือชุดยาเขาตามหลังซางคังด้วยสีหน้าเชื่อฟัง ความประทับใจที่เขาให้นั้นดีมาก
ซางคังเห็นเฟิงหยูเฮงและสายตาก็ไม่ต่างไปจากว่าเขาได้เห็นมารดาของเขาเขาคุกเข่าลงบนพื้นและส่งเสียงร้องเรียกนางว่าอาจารย์ซ้ำ ๆ โดยไม่พูดอะไรเลย สิ่งที่ขาดหายไปคือการร้องไห้ คนที่อยู่ข้างหลังเขารู้สึกตกใจและเขินอายเล็กน้อย แต่เขาก็รู้ว่าเฟิงหยูเฮงเป็นใคร เขาจึงคำนับอย่างเชื่อฟัง
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าให้เขาแล้วช่วยประคองซางคังลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง ในที่สุดนางก็สามารถทำให้อารมณ์ของซางคังสงบลงได้ นางกลับมาที่เมืองหลวงเป็นเวลาครึ่งปี ซางคังออกจากเมืองหลวงไปพร้อมกับวังหลินและพวกเขาเพิ่งจะกลับมาเมื่อสองเดือนก่อน เมื่อพูดไป เขาไม่ได้พบเฟิงหยูเฮงมานานแล้ว ทั้งสองพูดคุยกันอยู่นานก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะพูดถึงแผนการของนางอีกครั้ง นางบอกเขาว่า “ข้าต้องการคนที่มีทักษะในการแพทย์และเป็นคนดีมาก เพื่อส่งเข้ากลุ่มหมอหลวง”
ซางคังคิดอยู่เล็กน้อยแล้วผลักคนที่อยู่ข้างหลังเขาไปข้างหน้า“ท่านอาจารย์คิดว่าเขาเป็นได้หรือไม่ขอรับ เขาชื่อซุนชิและเขาเป็นลูกศิษย์ที่ข้ารับไว้” หลังจากพูดเขาดึงที่ซุนชิ “ไปเร็ว ไปคำนับท่านปรมาจารย์ของเจ้า”
ซุนชิฟังและคุกเข่าบนพื้นดินคำนับให้เฟิงหยูเฮง “ซุนชิคารวะท่านปรมาจารย์ขอรับ”
ลูกศิษย์ของซางคังนี่เป็นสถานะที่ทำให้เฟิงหยูเฮงประหลาดใจเล็กน้อย และนางก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับตำแหน่งของปรมาจารย์ นางยิ้มและซุนชิยืนขึ้น จากนั้นนางก็ถามคำถามสองสามข้อโดยไม่ตั้งใจ และพบว่าซุนชิมีมุมมองทางการแพทย์ที่แปลก ๆ แม้ว่ามุมมองเหล่านั้นจะมีนัยสำคัญเล็กน้อยในสายตาของนางซึ่งเป็นคนสมัยใหม่ แต่สำหรับคนในยุคนี้เพื่อที่จะทำความเข้าใจในการผ่าตัดนั้นถือว่าค่อนข้างก้าวหน้า และนางหวังว่าคนที่นางจะส่งไปยังพระราชวังจะมีความเข้าใจในการผ่าตัด และจะไม่เหมือนหมอหลวงที่มีอยู่แล้วซึ่งมุ่งเน้นเฉพาะการแพทย์แผนจีน
แน่นอนว่าวาจาไม่สามารถรับประกันได้ดังนั้นเฟิงหยูเฮงนำกลุ่มไปที่ห้องผ่าตัดทันที มีการผ่าตัดโดยซางคังและมีซุนชิทำหน้าที่เป็นผู้ช่วย เฟิงหยูเฮงเข้ามาและดูการผ่าตัดไปครึ่งทาง นางพอใจกับความสามารถทางการแพทย์ของซุนชิ ดังนั้นเขาจึงถูกเลือกให้เข้าไปในพระราชวัง โดยเขาจะเข้าไปในพระราชวังในอีกห้าวัน จากนั้นนางจึงออกจากห้องผ่าตัด
กลับมาที่ห้องของนางวังหลินตามนางเข้ามาด้วย เฟิงหยูเฮงไม่ได้ถามอะไรซางคังเกี่ยวกับซุนชิ อย่างไรก็ตามตอนนี้นางเริ่มถามวังหลิน “เจ้ารู้จักซุนชิมากแค่ไหน ? ”
วังหลินตื่นตกใจ“เจ้านายกังวลกับเขาหรือขอรับ ลูกศิษย์ของซางคังน่าจะดีไม่ใช่หรือ ? ข้าก็มีปฏิสัมพันธ์กับซุนชิไม่น้อย โดยปกติเขาดูเป็นคนดี เขาเชื่อฟังมากและเต็มใจทำงาน ทักษะของเขาดีจริง ๆ ขอรับ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น“เมื่อมองผู้คน เจ้าไม่สามารถมองเพียงผิวเผิน ข้าเชื่อซางคัง แต่ซางคังมีปัญหา เขาคลั่งไคล้ยา สำหรับเขา ทุกคนที่มีความสามารถทางการแพทย์ที่ดีเป็นคนดี หรืออาจกล่าวได้ว่าเมื่อเขาดูคน เขาจะดูเฉพาะความสามารถทางการแพทย์ของพวกเขาเท่านั้น ในเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งอื่น ๆ ตราบใดที่มันไม่ใช่ความชั่วร้ายที่รุนแรง เขาไม่ได้เกี่ยวข้องกับมันและไม่สามารถสังเกตเห็นได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ข้าถามเจ้า เราต้องไม่โง่กับคนที่ถูกส่งเข้าไปในพระราชวัง เจ้ารู้หรือไม่ว่าซุนชิและซางคังรู้จักกันอย่างไร เขาลงเอยในฐานะลูกศิษย์ของซางคังอย่างไร ? ”
วังหลินชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ดังนั้นเขาจึงบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ซุนชิเคยเป็นหมอ เขาเดินทางมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ ความสามารถทางการแพทย์ของเขามีชื่อเสียงมาก ครั้งหนึ่งที่ซางคังเห็นเขาดูแลคนเร่ร่อนบนถนนและสนใจในความสามารถด้านการแพทย์ของเขา เขาถามซุนชิว่าเขาอยากมาห้องโถงสมุนไพรกับาเขาหรือไม่ ตอนแรกซุนชิไม่อยากมา เขาแค่อยากจะเป็นหมอเร่ร่อนรักษาผู้ป่วยขณะที่เขาเดินทาง เขาไม่ต้องการที่จะปักหลักในที่เดียวโดยเฉพาะในสถานที่เช่นเมืองหลวง เขาไม่ชอบมัน แต่ซางคังก็ลากเขามาที่ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อดูและแสดงให้เขาเห็นการผ่าตัด หลังจากนั้นซุนชิก็ตัดสินใจตามซางคังและยอมรับว่าเขาเป็นอาจารย์ของเขา”
เมื่อฟังวังหลินพูดถึงต้นกำเนิดของซุนชิไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันฟังดูเหมือนว่าเขาเป็นคนบ้าด้านการแพทย์ด้วย แม้ว่าเขาจะไม่ได้คลั่งไคล้เหมือนซางคัง แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่แพทย์ทั่วไปไม่สามารถเปรียบเทียบได้ แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจที่สุด เนื่องจากเขาเป็นคนบ้าคลั่งด้านการแพทย์ และเขาไม่ต้องการอยู่ในร้านห้องโถงสมุนไพร เขาจะยอมรับการเข้าสู่กลุ่มหมอหลวงได้อย่างไรโดยไม่มีการต่อต้านใด ๆ
เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่ได้พูดอะไรซักพักวังหลินกล่าวต่อไปว่า “ถ้าเจ้านายรู้สึกไม่สบายใจ เขาเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัวของนางซ้ำๆ “ไม่ดี เมื่อเขาเข้าไปที่นั่น เขาจะถูกมัดและมันจะยากมากสำหรับเขาที่จะกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ที่นี่ เรายังมีคนไม่พออยู่ในมือ เรายังต้องขยายออกไปด้านนอกด้วย เราไม่สามารถละทิ้งซางคังได้ ลองเลือกลูกศิษย์ที่เชื่อถือได้เพื่อเข้าไปในพระราชวังด้วย คนสองคนจะเข้าไปข้างใน และนั่นจะได้มีคนควบคุมดูแล”
วังหลินผงกศีรษะ“นี่ไม่ใช่ปัญหา” หลังจากคิดไปซักพักเขาก็กล่าวว่า “ให้เสี่ยวเหมาไป เขาเป็นญาติจากบ้านเก่าของข้า เขาเคยทำงานที่ร้านห้องโถงสมุนไพรมานานกว่าหนึ่งปี เขาเชื่อถือได้แน่นอนขอรับ”
“เจ้าสามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้”เฟิงหยูเฮงรู้สึกสบายใจกับคนรอบข้างของวังหลิน ในที่สุดวังหลินก็ไม่ได้เป็นคนคลั่งไคล้เรื่องยาอย่างซางคัง เขาเป็นนักธุรกิจและพิจารณาเพิ่มเติม เขาแม่นยำกว่าในมุมมองของผู้คน ถ้าเขาบอกว่ามีคนเชื่อถือได้ คนผู้นั้นจะเชื่อถือได้แน่นอน มิเช่นนั้นนางคงไม่สบายใจเมื่อได้มอบร้านห้องโถงสมุนไพรให้กับเขาในสองปีนี้
หลังจากดูแลจัดการนางก็ไม่ได้อยู่ต่อนางลุกขึ้นยืนแล้วพาวังซวนและหวงซวนกลับไปที่คฤหาสน์ ในเวลาเดียวกันนางคำนวณมันในใจของนาง ซวนเทียนหมิงควรจะกลับมาภายในไม่กี่วันใช่ไหม
นางคำนวณขณะเดินบนถนนในเมืองหลวงฮ่องเต้นั่งอยู่ในห้องโถงสวรรค์และคำนวณวันด้วย ในขณะที่คำนวณเขาพึมพำกับตัวเองราวกับท่องสูตร เพียงเสียงของมันทำให้หัวจางหยวนเจ็บ
“ฝ่าบาทกำลังตั้งแผงไว้เพื่อทำการทำนายดวงชะตาหรือขอรับ?”จางหยวนดูท่าทางจริงจังของฮ่องเต้ และอดไม่ได้ที่นะเอ่ยแนะนำว่า “ฝ่าบาทกำลังคำนวณอะไรอยู่ ? ฝ่าบาทคำนวณได้ถูกต้องหรือไม่ ? ถ้ามันไม่ถูกต้อง ให้บรรดาโหราจารย์มาคำนวณ และคำนวณ มีคนเชี่ยวชาญเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราจะได้ไม่ต้องคอยจัดการทุกสิ่ง”
ฮ่องเต้ไล่ตามเขาด้วยความโกรธ“ไป, ไป, ไป, ในขณะที่เจ้ากำลังไป ข้าจะคำนวณว่ามันจะนานเท่าไหร่กว่าที่องค์ชายเก้าจะกลับสู่เมืองหลวง พวกโหราจารย์เกี่ยวข้องอะไรกับการคำนวณสิ่งเหล่านี้ ? ”
“ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่พวกเขารับผิดชอบในการคำนวณมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับฝ่าบาทหรอกหรือพะยะค่ะ พวกเขาจะคำนวณสิ่งที่ฝ่าบาทถามนะพะยะค่ะ ! ”
ฮ่องเต้ตบโต๊ะ“ถ้าเจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยอย่าไปยุ่ง อย่ามีส่วนร่วม ! โหราจารย์มีไว้ทำนายดวงดาว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ชัดเจนว่าโหราจารย์ไม่ใช่นักทำนายดวงชะตา ! เราต้องทำสิ่งนี้เอง”
“เอาล่ะฝ่าบาทกำลังทำนายโชคชะตาของฝ่าบาทเองหรือพะยะค่ะ” จางหยวนไม่มีอำนาจที่จะแนะนำเขาอีกต่อไป เขาพบบันไดในห้องโถงและเตรียมที่นั่ง ก่อนที่ก้นของเขาจะสัมผัสพื้นดิน ฮ่องเต้ก็กล่าวว่า “จงไปเตรียมคน ฟังคำสั่งของเรา คืนนี้พาพวกเขาไปที่ตำหนักศศิเหมันต์แล้วจุดไฟ ! ”
ขาของขันทีจางหยวนสั่นด้วยความกลัวไม่สามารถที่จะนั่งลง เท้าของเขาลื่น และร่างกายของเขาทั้งหมดกลิ้งลงบันไดของห้องโถง
