ตอนที่ 741 คนที่แต่งงานต้องเลือกด้วยตัวเอง
ตอนที่741 คนที่แต่งงานต้องเลือกด้วยตัวเอง
เฟิงหยูเฮงนำการแต่งงานขึ้นมาอีกครั้งทำให้ท่านผู้หญิงหยวนกลัวที่จะแสดงความคิดของเนื่องจากถูกลดตำแหน่งของนางไปเมื่อมองตรงไปที่ฮ่องเต้ นางหวังว่าเขาจะส่ายหน้าแล้วบอกว่าเขาจะไม่อนุญาต
น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่นางคาดหวัง ไม่เพียงแต่ฮ่องเต้จะไม่ส่ายหน้าเท่านั้น แต่เขายังพยักหน้าและเอ่ยกับเฟิงหยูเฮงว่า “เราคิดถึงการแต่งงานครั้งนี้ในวันนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้ประทับใจในบุตรสาวของตระกูลหลู่มากนัก แต่โมเอ๋อก็ถูกส่งไปประจำการที่ชายแดน เขาควรเลือกด้วยตัวเอง มันจะไม่ดีสำหรับเราที่จะต่อต้านความตั้งใจของเขา การแต่งงานครั้งนี้จะถูกตัดสินเช่นนี้ เมื่อโมเอ๋อกลับมาขึ้นราชสำนักในปีใหม่ เราจะอนุมัติการแต่งงานด้วยตัวเอง”
เมื่อได้ยินแบบนี้ตระกูลหลู่ไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก้าวไปข้างหน้าคุกเข่าบนพื้น พวกเขาขอบคุณสำหรับพระเมตตาของเขา หลู่ซ่งกล่าวว่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ขอบพระคุณสำหรับพระราชโองการ และจะทำงานหนักขึ้นตั้งแต่วันนี้ เพื่อที่จะแสดงความจงรักภักดีต่อราชวงศ์ต้าชุนและช่วยแบ่งเบาภาระของฝ่าบาทพะยะค่ะ”
ฮ่องเต้พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไรอีกอย่างไรก็ตามการจ้องมองของเขาหยุดที่หลู่หยาน และมองเป็นเวลานาน หลู่หยานก้มหน้าตลอดเวลา และไม่รู้ว่านางถูกฮ่องเต้มองอย่างพิจารณา แต่หลู่ซ่งเงยหน้าขึ้นเมื่อกล่าวและเห็นสิ่งนี้อย่างชัดเจน เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าหัวใจของเขากระโจนขึ้นมาถึงลำคอ เขาหวังอย่างเงียบ ๆ ว่าบุตรสาวของเขาจะทำตัวดี ๆ ในเวลาเช่นนี้ และไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญเช่นนี้ ถ้าฮ่องเต้ไม่พอพระทัย การแต่งงานครั้งนี้ก็จะถูกยกเลิก และตระกูลหลู่ก็จะไม่ฉลองอะไรเลย
โชคดีที่หลู่หยานก็ถือว่ามีความสามารถและยังคงคุกเข่าเงียบๆ ต่อไปโดยไม่ทำให้เกิดปัญหาใด ๆ แต่ในอีกด้านหนึ่ง ท่านผู้หญิงหยวนก็ล่มสลาย ในขณะที่นางตะโกนเสียงดัง “ไม่ ! ” จากนั้นนางก็คลานไปอย่างหมดหวัง ขณะที่นางกำลังจะไปถึงฮ่องเต้ จางหยวนก็มองให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่ออุ้มนางกลับ ท่านผู้หญิงหยวนร้องเสียงดังด้วยความปวดร้าว ในขณะที่ร้องไห้ นางกรีดร้องด้วยเสียงดัง “ฝ่าบาท ฝ่าบาทไม่สามารถตอบตกลงได้ ! บุตรสาวของตระกูลหลู่จะคู่ควรกับโมเอ๋อของเราได้อย่างไรเพคะ ! ได้โปรดคิดทบทวนใหม่ด้วยเพคะ ! ”
คำอ้อนวอนของนางไม่ได้รับความเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อยจากฮ่องเต้ฮ่องเต้มองท่านผู้หญิงหยวนด้วยท่าทางแปลก ๆ และถามว่า “สิ่งนี้ไม่ตรงตามที่เจ้าคาดหวังงั้นหรือ ? ตอนนี้เราสนับสนุนเจ้าในเรื่องนี้แล้ว ทำไมเจ้าถึงขอให้เราคิดทบทวนล่ะ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนตัวแข็งอยู่กับที่นางเคยหวังที่จะได้เข้าร่วมกับตระกูลหลู่เมื่อใด ตระกูลหลู่มีความสำคัญอย่างไรที่จะสนับสนุนบุตรชายของนาง ?
ก่อนที่นางจะนึกถึงได้เฟิงหยูเฮงกล่าวกับนางว่า “คุณหนูของคฤหาสน์เสนาบดีฝ่ายซ้ายนั้นค่อนข้างดีสำหรับบุตรชายของท่านผู้หญิง ท่านผู้หญิงหยวนมีอะไรที่ไม่พึงพอใจหรือ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนจ้องมองนางอย่างดุเดือดและกล่าวอย่างโกรธแค้น “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเจ้า ! มันเป็นเพราะเจ้า ! แม้ว่าข้าจะถูกลดระดับเป็นท่านผู้หญิง เจ้าต้องไม่ลืมว่าบุตรชายของข้าคือองค์ชายแปด เขาคือองค์ชายและเป็นแม่ทัพที่คอยปกป้องชายแดน เขามีฐานะและอิทธิพลที่สูง คฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายที่ต่ำต้อยไม่คู่ควรหรืออย่างไร ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้า“ท่านผู้หญิงหยวนมองดูคนอื่นในขณะที่มีความรู้สึกว่าตัวเองสูงส่ง ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าข้าเป็นองค์หญิงที่ต่ำต้อย และตอนนี้เจ้ากำลังบอกว่าตระกูลหลู่ที่เป็นคฤหาสน์ของเสนาบดีต่ำต้อย ถ้าอย่างนั้นในสายตาของท่านผู้หญิง คนแบบไหนที่ท่านนับถือ ? เสนาบดีฝ่ายซ้ายในขณะนี้คือขุนนางขั้นหนึ่ง ถ้าตระกูลแบบนี้ถือว่าต่ำต้อย เจ้าต้องการให้องค์ชายแปดแต่งงานกับผู้หญิงประเภทไหนในราชวงศ์ต้าชุน ปัจจุบันในบรรดาสาว ๆ ในวัยนี้นอกจากองค์หญิงจี่อันและองค์หญิงหวู่หยาง, เทียนเก้อ บุตรสาวของตระกูลหลู่ ขุนนางขั้นหนึ่งควรเป็นที่เคารพนับถือมากที่สุดใช่หรือไม่ ? หากยังไม่พอที่จะทำให้เจ้าพึงพอใจ ถ้าอย่างนั้นองค์ชายแปดก็มีค่าคู่ควรแก่การเป็นองค์ชายแห่งอาณาจักรอื่น” ทันใดนั้นนางก็เข้าใจ และรีบกล่าวว่า “เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงวันเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง ท่านผู้หญิงหยวนและเจ้าหญิงองค์ที่เจ็ดของกูซูดูเหมือนจะสนิทกันมาก เป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านผู้หญิงมีความสนใจในตัวองค์หญิงเจ็ด ? ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าจะช่วยท่านทูลขอฮ่องเต้สำหรับเรื่องนี้”
ในเวลานี้ความคิดของท่านผู้หญิงหยวนนั้นไม่เป็นระเบียบนางไม่สามารถคิดได้อย่างสมบูรณ์ และความคิดของนางถูกเฟิงหยูเฮงชักจูง นางจะพูดอะไรออกมา ตอนนี้นางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดถึงองค์หญิงเจ็ดของกูซู ความคิดของนางบอกว่าองค์หญิงเจ็ดของกูซูดีกว่าบุตรสาวของตระกูลหลู่ ดังนั้นนางจึงพยักหน้าและได้ยินเฟิงหยูเฮงเอ่ยว่า “ท่านผู้หญิงคิดดีแล้วหรือไม่ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนจะยังคงมีสมองที่จะคิดได้อย่างไรขณะที่นางพยักหน้าโดยรู้ตัว อย่างไรก็ตามนางได้ยินว่าทุกคนในปัจจุบันสูดหายใจเข้าอย่างรวดเร็ว แม้แต่พระงสนมคนอื่น ๆ ก็มองนางแล้วก็ส่ายหน้าอย่างไร้ประโยชน์ ราวกับว่าพวกเขากำลังดูคนที่สิ้นหวัง นางงุนงงและมองเฟิงหยูเฮงอย่างว่างเปล่าพลางถามว่า “เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าจะช่วยและทูลขอฝ่าบาทไม่ใช่หรือ ? ทำไมเจ้ายังไม่พูด ? ”
ในที่สุดคนบางคนที่อยู่ด้านล่างก็ไม่สามารถอยู่นิ่งได้แต่พวกเขาก็ยังไม่กล้าพูดอะไร พวกเขาพึมพำกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ แต่หลู่ซ่งที่คุกเข่าอยู่กังวลมากกว่าคนอื่น ในขณะที่เขาตะโกนเสียงดัง ๆ ว่า “ท่านผู้หญิง ! ข้า หลู่ซ่ง เป็นขุนนางขั้นหนึ่ง ทำไมท่านถึงเกลียดบุตรสาวของข้ามาก ? ทำไมนางถึงไม่สมควรที่จะเป็นพระชายาขององค์ชายแปด ? มันเป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านผู้หญิงหยวนอยากจะทำลายโอกาสขององค์ชายแปดบนบัลลังก์โดยการแต่งงานกับองค์หญิงต่างอาณาจักรมากกว่าที่จะให้พระองค์แต่งงานกับบุตรสาวของข้า ? ”
คำพูดของหลู่ซ่งเป็นเหมือนแสงไฟที่ทิ้งความประทับใจอันยิ่งใหญ่ให้กับท่านผู้หญิงหยวนและแม้กระทั่งบ่าวรับใช้ของนางไม่สามารถทนและเตือนนางอย่างเงียบ ๆ “ท่านผู้หญิง ตามกฎของราชวงศ์ต้าชุน เมื่อองค์ชายแต่งงานกับองค์หญิงต่างอาณาจักร ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นไป จะถือว่าองค์ชายจะสละสิทธิ์ในการครองบัลลังก์เจ้าค่ะ ! ”
ท่านผู้หญิงหยวนถูกเขย่ากลับไปที่ความรู้สึกของนางทันทีนางตกหลุมแผนการของเฟิงหยูเฮงและนางเกือบจะเสียชีวิตด้วยความโกรธ นางจ้องมองที่เฟิงหยูเฮงด้วยสายตาที่แทบจะฆ่าคนได้ แต่นางจะทำอะไรได้นอกจากจ้องมอง ?
เฟิงหยูเฮงขดมุมปากของนางแล้วถามว่า“ท่านผู้หญิงต้องการให้องค์ชายแปดแต่งงานกับองค์หญิงจากกูซูหรือไม่ ? ”
ท่านผู้หญิงกัดฟันของนางตอบ“ไม่”
“ถ้าอย่างนั้นการแต่งงานกับตระกูลหลู่…”
“หากฝ่าบาทเห็นด้วยแล้วจะปฏิเสธการแต่งงานได้อย่างไร”
“เป็นเช่นนั้น! ” เฟิงหยูเฮงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตั้งแต่สมัยโบราณ มารดาต้องพึ่งพาบุตรชายเพื่อความรุ่งโรจน์ แต่เจ้าต้องไม่ลืมว่าบุตรจะพบความสุขจากมารดาของพวกเขา ! ท่านผู้หญิงหยวนควรจะคิดหรือไม่ว่าการลดตำแหน่งของท่านจะทำให้องค์ชายแปดไม่มีความสุข นอกจากนี้ท่านควรคิดให้ถี่ถ้วนว่าท่านยอมรับการเกี่ยวดองกับตระกูลหลู่ได้หรือไม่ ท้ายที่สุดแล้วปัจจุบันไม่สามารถเปรียบเทียบกับอดีตได้”
ทุกคนต้องเผชิญกับปัญหาปัจจุบันนี้ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับอดีตได้อย่างไร เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถเปรียบเทียบได้ในทันทีก่อนหน้านี้ ! ในชั่วพริบตานางสนมของฮ่องเต้หยวนชูได้รับการลดระดับลงย่างมาก แต่มันก็เกิดขึ้นจริง มันคือ…โชคร้ายที่เข้าไปยุ่งกับผู้คน!
เมื่อเห็นว่าท่านผู้หญิงหยวนไม่มีความตั้งใจที่จะปฏิเสธตระกูลหลู่ก็ขอบคุณอีกครั้ง อย่างไรก็ตามหลู่หยานก็เรียกความกล้าที่จะมองไปที่เฟิงหยูเฮง นางยังคงคิดอยู่เสมอว่าถ้าองค์หญิงจี่อันช่วยถึงระดับนี้ เป็นไปได้หรือไม่ที่นางจะตัดสินใจตกลงในสิ่งที่พวกนางพูดกันเมื่อตอนเช้า ?
ในช่วงเวลานี้การแต่งงานขององค์ชายก็สงบลงก่อนที่ผู้คนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เรื่องนี้ได้รับการจัดการแล้ว เจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่ฝ่ายองค์ชายแปดต้องยอมรับความจริงนี้ หลังจากคิดเล็กน้อย ไม่ว่าในกรณีใดหลู่ซ่งเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายคนปัจจุบัน และนี่ก็ไม่อาจถือได้ว่าเป็นการสูญเสียมากเกินไป มันจะดีกว่าการแต่งงานกับองค์หญิงต่างอาณาจักร ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงยืนขึ้นและแสดงความยินดีกับท่านผู้หญิงหยวน ซึ่งทำให้นางโกรธมากจนนางอยากจะอาละวาดในจุดนั้น และส่งคนทั้งหมดเหล่านี้ออกไป
ผ่านไปอีก1 ก้านธูป องค์ชายและพวกผู้ชายก็เริ่มกลับมา บ่าวรับใช้ในพระราชวังก็เดินไปข้างหน้าเพื่อเริ่มรับทราบจำนวนสัตว์ที่ถูกล่าโดยแต่ละคน ผลสรุปออกมาอย่างรวดเร็ว องค์ชายสี่,ซวนเทียนยี่ได้ตำแหน่งผู้นำที่ 26 ตัว ที่สองคือองค์ชายรองได้ 18 ตัว องค์ชายห้าได้ 11 ตัว และองค์ชายใหญ่ได้เพียง 6 ตัวเท่านั้น แต่ทุกคนรู้ว่าองค์ชายใหญ่ไม่ชำนาญในเรื่องแบบนี้ เขาเป็นองค์ชายที่มุ่งเน้นไปที่ธุรกิจและเขามีอยู่เพื่อประโยชน์ในการหารายได้ให้กับราชวงศ์ต้าชุน เขาเติมเงินกองทุนของราชวงศ์ต้าชุนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ยิ่งกว่านั้นองค์ชายใหญ่ได้ปฏิบัติต่อผู้คนอย่างใจดีและสร้างปฏิสัมพันธ์กับผู้คนผ่านทางธุรกิจมากขึ้น ดังนั้นจึงไม่มีใครดูถูกเขาเพราะการล่าสัตว์
พูดไปผู้คนมีความสุขมากที่บุตรชายของพวกเขามีความสามารถมากโดยที่พวกเขาไม่ได้แข่งขันกับองค์ชายอย่างแท้จริง แต่ละคนล่าสัตย์ได้เพียงไม่กี่ตัวเท่านั้น และ นั่นก็เพียงพอแล้ว
สำหรับองค์ชายเจ็ด,ซวนเทียนฮั่ว ที่อยู่ข้างหลังเขานั้นกลับมามือเปล่า ไม่มีสัตว์แม้แต่ตัวเดียวที่ถูกนำกลับมา ซวนเทียนฮั่วยังยืนอยู่ในชุดคลุมสีขาวของเขา และไม่มีร่องรอยใด ๆ ของการล่า เขาไม่เหนื่อยหอบเหมือนคนอื่น เขายืนอย่างที่ควรจะเป็น และดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เดินบนพื้นตามล่าสัตว์ เขาดูราวกับว่าเขานั่งด้านข้างขณะจิบชา ในทันทีทันใดบรรดาฮูหยินและคุณหนูก็จ้องมองเขา บางคนถึงกับซับน้ำตาและพูดคุยกับมารดาอย่างเงียบ ๆ พวกนางสามารถคิดวิธีที่จะเป็นเหมือนตระกูลหลู่ และแต่งงานกับองค์ชายเจ็ด ?
อย่างไรก็ตามทุกคนต้องการแต่งงานกับซวนเทียนฮั่ว แต่ทุกคนรู้ว่าซวนเทียนฮั่วเป็นองค์ชายที่ยากที่สุดในราชสำนัก แม้แต่องค์ชายเก้าที่ทุกคนคิดว่าเป็นสิ่งที่ยากที่สุดตอนนี้ก็ถูกยึดครองโดยเฟิงหยูเฮง แต่องค์ชายเจ็ดก็เหมือนเทพบุตรที่ไม่สามารถย้อมสีของโลกนี้ได้ เขามีไว้ให้พวกนางมองเท่านั้น
การเห็นซวนเทียนฮั่วไม่มีผลลัพธ์ใดๆ ไม่มีใครแปลกใจอย่างแท้จริง รวมถึงฮ่องเต้ ในขณะที่เขาไม่ได้คิดมาก ท้ายที่สุดพวกเขามีประสบการณ์มากเกินไป ในอดีตซวนเทียนฮั่วไม่ค่อยเข้าร่วมในการล่าสัตว์แบบนี้ และไม่กี่ครั้งที่เขาไป ส่วนใหญ่อยู่ที่แท่นชมวิวเพื่อจิบชา หลังจากนั้นเขาไปที่ลานล่าสัตว์สองสามครั้ง ครั้งแรกเขาจับสัตว์ตัวเล็กกว่า 20 ตัวที่ยังมีชีวิตอยู่ ครั้งที่สองเขาเพียงแค่นำลูกธนูที่ไม่มีหัวลูกธนู แต่มีจุ่มลงในสีย้อม สำหรับสัตว์ที่องค์ชายคนอื่นนำกลับมา พวกมันทั้งหมดถูกลูกธนูของเขาโจมตีก่อนและฉากนั้นช่างน่าอึดอัดใจมาก
แต่ใครไม่รู้เกี่ยวกับบุคลิกของซวนเทียนฮั่วทุกคนคุ้นเคยกับเขาแล้วว่าไม่ต้องสัมผัสเลือด ไม่ว่าเลือดมาจากมนุษย์หรือสัตว์ เขาจะไม่แตะต้องสิ่งนี้ เขาแค่อยากทำสิ่งนี้ และฮ่องเต้ไม่สนพระทัย ดังนั้นใครจะทำอะไรได้บ้าง
ในขณะที่ผู้คนกำลังคิดเกี่ยวกับมันดูเหมือนว่าองค์ชายเจ็ดก็ไม่ได้ทำอะไรในเวลานี้เขาขี่ม้าของเขาไปที่ลานล่าสัตว์และรอเวลาผ่านไป
ในท้ายที่สุดมันเป็นฮ่องเต้ที่ทำลายความเงียบ“ฮั่วเอ๋อ ได้อะไรติดมือมาจากการไปล่าสัตว์นี้หรือไม่ ? หรือมีความเข้าใจบางอย่างหรือไม่ ? ”
ซวนเทียนฮั่วยิ้มบางๆ และคารวะฮ่องเต้แล้วพยักหน้า “กระหม่อมก็มีผลสรุปบางอย่างพะยะค่ะ”
“โอ้? ” ฮ่องเต้เริ่มให้ความสนใจ “เจ้าได้ผลสรุปเช่นใด ? ”
ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า“เนื่องจากเป็นการล่าสัตว์ ผลของข้าคือการตามล่าตามธรรมชาติ”
เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้พวกเขาเริ่มสนใจ เป็นไปได้หรือไม่ที่องค์ชายเจ็ดได้ทรงฆ่าสัตว์ขนาดเล็ก ? ยังฆ่าสิ่งมีชีวิตด้วยหรือไม่ ? หรือเคยเห็นเลือด
ใครจะรู้ว่าบ่าวรับใช้ในพระราชวังที่ตามหลังซวนเทียนฮั่วรายงานเสียงดัง“การออกไปล่าสัตว์ขององค์ชายเจ็ด พระองค์ปล่อยสัตว์ 28 ตัวสำเร็จพะยะค่ะ ! ”
ตอนที่ 742 การหลอกลวง
ตอนที่742 การหลอกลวง
เสียงโหยหวนของขันทีทำให้ทุกคนในปัจจุบันรู้สึกตกใจกับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน
นี่คืออะไรปล่อยสัตว์ไป 28 ตัวนี่ไม่ใช่การล่าสัตว์หรือ ? เมื่อใดที่มันกลายเป็นความช่วยเหลือ
แต่มีบางคนที่กล่าวว่า“แน่นอน องค์ชายเจ็ดเท่านั้นที่จะทำสิ่งนี้ ! ”
ความรู้สึกนี้ได้รับการตอบสนองอย่างเห็นอกเห็นใจอย่างรวดเร็วดังนั้นทุกคนจึงมองที่ซวนเทียนฮั่วมากกว่านี้ พวกเขาเริ่มรู้สึกว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับซวนเทียนฮั่วไม่สามารถเป็นปกติได้อีก ดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงเริ่มกล่าวด้วยความชื่นชมว่า “พระองค์เป็นคนใจดี ข้าชื่นชม ! ชื่นชมจริงๆ ! ”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วยิ้มแต่ไม่ตอบสนองต่อสิ่งนี้ เมื่อเสียงหยุดลงในที่สุดเขาก็ถอยกลับไปสองสามก้าว และกล่าวกับฮ่องเต้ว่า “เสด็จพ่อ ข้าไม่เคยตามล่าสัตว์เล็ก และจะไม่แข่งขันกับพี่ชายของข้าพะยะค่ะ”
องค์ชายสี่,ซวนเทียนยี่จ้องมองเขาด้วยท่าทางที่ขมขื่นและกล่าวว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะน้องเจ็ดปล่อยไป ข้าก็จะได้อีกสักสองสามตัว”
ฮ่องเต้ตะโกนว่า“เจ้าได้ที่หนึ่งแล้วเจ้ายังไม่พอใจกับเรื่องนี้อีกหรือ” หลังจากพูดแล้วเขาก็รับหยกที่ฮองเฮาจัดเตรียมไว้อย่างไม่พอใจและส่งให้จางหยวน “นี่คือรางวัลสำหรับผู้ชนะการล่าสัตว์ในวันนี้ นำไปมอบให้เขา ! ”
แม้ว่าฮ่องเต้จะอนุญาตให้องค์ชายสี่ออกจากพระราชวังเป็นครั้งคราวโดยเริ่มต้นจากงานเลี้ยงฉลองเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วงเขายังคงรู้สึกมีหนามในใจของเขาตั้งแต่เมื่อซวนเทียนยี่และซวนเทียนเย่โจมตีพระราชวัง ดังนั้นทัศนคติของเขาจึงไม่ดีมาก หยกหรู่ยี่ที่เป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะก็ยังไม่ได้รับเช่นกัน
แต่ซวนเทียนยี่ไม่ได้คิดมากเพราะเขาทำราวกับว่าเขาไม่เห็นความเงียบสงบของฮ่องเต้หลังจากได้รับหยกหรู่ยี่แล้วเขาก็คุกเข่าและขอบคุณฮ่องเต้ จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วมุ่งหน้าไปยังกลุ่มคุณหนู
การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ทุกคนรู้สึกงงอย่างไรก็ตามซวนเทียนเก้อดึงแขนเสื้อของเฟิงหยูเฮง และกล่าวว่า “ดูสิ พี่สี่กำลังมองหาเซียงหรู”
เฟิงหยูเฮงสามารถมองผ่านความตั้งใจของเขาทิศทางที่ซวนเทียนยี่มุ่งหน้าไปเป็นที่ซึ่งเฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ อย่างรวดเร็วทั้งสองยืนเผชิญหน้ากัน ซวนเทียนยี่ยื่นหยกหรู่ยี่ให้และกล่าวว่า “อาจารย์เซียงหรูรับมันไว้ เราได้ตกลงกันแล้วว่าถ้าข้าชนะ รางวัลนั้นจะมอบให้เจ้าเป็นของกำนัลเพื่อขอบคุณอาจารย์”
คำพูดเหล่านี้ทำให้ใบหน้าของเฟิงเซียงหรูแดงไปจนถึงคอของนางซักครู่นางไม่รู้ว่านางควรทำอะไร เพราะนางโกรธและอายที่ซวนเทียนยี่ทำแบบนี้ นางกัดฟันแล้วกล่าวอย่างเบา ๆ ว่า “พระองค์บ้าไปแล้วหรือ ? ใครบอกพระองค์เลือกให้เวลานี้ พระองค์สามารถให้ข้าในภายหลังได้”
ซวนเทียนยี่ยังไม่ใส่ใจรายละเอียดเล็กๆ น้อย ๆ และกล่าวด้วยเสียงดังทันที “ฮ่า ๆ ! เจ้าคืออาจารย์เย็บปักของข้า ทำไมข้าต้องเลือกระหว่างการให้ตอนนี้หรือให้ภายหลัง เมื่อได้รับมันจะต้องได้รับเป็นธรรมดา รับมันไปเร็ว สิ่งที่เสด็จพ่อให้มานั้นดีมาก” ในขณะที่พูดเขาดูชิ้นหยกอย่างระมัดระวังแล้วกล่าวเสริม “มันเป็นหยกชั้นดี เจ้าได้รับรางวัลใหญ่จริง ๆ ในครั้งนี้ รีบรับไปสิ”
เซียงหรูโกรธมากจนนางอยากจะเตะเขาแต่ในท้ายที่สุดนางก็สามารถกลั้นไว้ได้ นางคว้าหยกหรู่ยี่มาเงียบ ๆ แล้วกล่าวว่า “เร็ว กลับไปได้แล้ว ระวังหลงทาง”
“หลงทาง? หลงทางหรือ ? ” ซวนเทียนยี่อารมณ์ดี และเดินกลับไปที่กลุ่มขององค์ชายอย่างมีความสุขโดยไม่อธิบายให้ใครฟัง แน่นอนการกระทำเหล่านี้ไม่สามารถเป็นปกติอีกต่อไปเมื่อเขาทำพวกเขา
สำหรับฮ่องเต้เขาไม่ได้พูดอะไรเลย มันเป็นฮองเฮาที่กล่าวขึ้นมา “หยกหรู่ยี่ องค์ชายสี่ได้รับรางวัลไปแล้ว ดังนั้นมันจึงเป็นของเขา ถ้าเขามอบให้อาจารย์ของเขามันก็ดีมาก”
ซวนเทียนยี่พยักหน้าอย่างไร้ยางอายเป็นเชิงเห็นด้วยอย่างไรก็ตาม มีใครก็ไม่รู้เอ่ยว่า “เงินทองเป็นสิ่งที่จะมอบให้กับคนที่พระองค์รัก องค์ชายสี่และคุณหนูตระกูลเฟิงคือ… ”
“ฮะ? ” ซวนเทียนยี่ถามเสียงดัง “ใครมีสายตาที่ชัดเจนเช่นนี้”
เฟิงเซียงหรูรู้สึกว่านางจะไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีกแต่นางก็รู้สึกว่านางไม่สามารถออกจากเวทีได้ในเวลานี้ นางยกแขนของนางขึ้นและปกปิดใบหน้าขณะที่พูดพึมพำกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ “ซวนเทียนยี่ เพียงแค่เจ้ารอ ซวนเทียนยี่ เจ้าแค่รอ ! ” แต่จะให้เขารออะไรนั้น นางยังไม่ได้คิด หากได้เตะเขาสองสามครั้งมันก็จะไม่เพียงพอที่จะระบายความโกรธของนางออกมา แต่นางไม่สามารถที่จะฆ่าเขาได้ใช่หรือไม่ ? แม้ว่านางจะมีความคิดว่าการหยิบมีดมาสับเขาเป็นชิ้น ๆ นั้นค่อนข้างดี
ในท้ายที่สุดซวนเทียนยี่เป็นองค์ชายที่ถูกถอดถอนและไม่ได้อยู่ในตำแหน่งองค์ชายอีกต่อไปเขาแค่มองหาความสุขและความสนุก ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ต้องการสนทนาในเรื่องนี้ของเขา แม้ว่าเขาจะมีความสนใจคุณหนูสามตระกูลเฟิง แต่ก็ดีองค์ชายที่ถูกถอดถอนแต่งงานกับบุตรสาวของอนุจากครอบครัวที่น่าอดสูไม่สามารถเป็นปกติได้อีก
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะคิดแบบนี้ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะคิดแบบนี้ตัวอย่างเช่นท่านผู้หญิงหยวนผู้ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยความโกรธ กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ดี “ข้า… ข้า… ข้าจำได้ว่าองค์ชายสี่ถูกขังไว้ แต่เพียงไม่กี่ปีพระองค์ก็ถูกปล่อยออกมา การจำคุกถูกยกเลิกในเวลานี้หรือไม่ ? ”
เมื่อคำเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมาทุกคนตกตะลึงและคิดในใจตัวเองแล้ว ท่านผู้หญิงหยวนเสียสติไปแล้วหรือไม่ ฮ่องเต้เป็นคนตัดสินให้จำคุก และการปล่อยเขาออกมาก็ถูกตัดสินโดยฮ่องเต้ด้วยเช่นกัน นางฉีกหน้าฮ่องเต้ ในท้ายที่สุดเขายังคงเป็นพระโอรสของฮ่องเต้ เป็นไปได้หรือที่เขาจะถูกขังตลอดชีวิ ต?
ใครจะรู้ว่าก่อนที่ฮ่องเต้จะพูดซวนเทียนยี่กล่าวออกมาว่า “ถูกยกเลิก ? ทำไมมันถูกยกเลิก ? ข้าถูกปล่อยตัวออกมา 2 ครั้ง จะถือว่าถูกยกเลิกได้อย่างไร ? นอกจากนี้ข้าไม่ต้องการออกมา แค่พักในตำหนักปิงก็ค่อนข้างดี ข้าสามารถมุ่งเน้นไปที่การเย็บปัก พระสนมหยวน หากเจ้ามีใจกังวลว่าข้าจะถูกปล่อยออกมา มันจะเป็นการดีกว่าถ้าเจ้าจะส่งด้ายคุณภาพสูงให้ข้า สิ่งนี้จะช่วยให้อาจารย์ของข้าไม่บ่นว่าข้าทำด้ายจากร้านค้าของนางเสียเปล่า”
คำพูดของเขานั้นอิสระและง่ายจากที่นั่งหลักฮองเฮายิ้มและกล่าวว่า “ยี่เอ๋อ หยวนชูได้ถูกลดตำแหน่งเป็นท่านผู้หญิงและได้สูญเสียคำว่า ‘ชู’ เจ้าไม่สามารถเรียกนางว่าเป็นพระสนมได้อีกต่อไป”
“โอ้! เร็วมาก ? ” ซวนเทียนยี่ตกใจแล้วยิ้มให้ท่านผู้หญิงหยวน “เวลาเปลี่ยนไปเร็วจริง ๆ ระหว่างการไปล่าสัตว์ เจ้าถูกลดตำแหน่งจากพระสนมเป็นท่านผู้หญิง ฮ่าๆๆ ความเป็นมนุษย์มีความผันผวน, ค่อนข้างผันผวนจริง ๆ ! โอ้ ใช่แล้ว คิดเกี่ยวกับมันเช่นนี้เจ้าก็คงเป็นหนึ่งในตำหนักที่มีตำแหน่งต่ำสุดที่ให้กำเนิดองค์ชายใช่หรือไม่ ? ถ้าน้องแปดรู้เรื่องข่าวนี้ ข้าสงสัยว่าเขาจะอายขนาดไหน”
ท่านผู้หญิงหยวนตัวสั่นด้วยความโกรธขณะที่นางชี้ไปที่ซวนเทียนยี่และกล่าวว่า “อย่าหยิ่งยโส ! อย่าลืมว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของเจ้ายังอยู่ในตำหนักเย็น เจ้ายังกล้ามาเยาะเย้ยข้าหรือ ? ”
มารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายสี่คือพระสนมรุ่ยเมื่อย้อนกลับไปนางแกล้งเป็นบ้า และจัดการเพื่อหลีกเลี่ยงการประหารชีวิต แม้กระนั้นนางถูกส่งไปยังตำหนักเย็นโดยฮองเฮา ซวนเทียนยี่รู้สึกเสียใจเรื่องมารดาของเขาเสมอ ตอนนี้ท่านผู้หญิงหยวนนำขึ้นมา มันคงหนีไม่พ้นที่เขาจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย แต่ในท้ายที่สุดผู้ชายก็ทนทุกข์ได้มากกว่าผู้หญิงเล็กน้อย เนื่องจากเขาเพิ่งบอกกับท่านผู้หญิงหยวนว่า “มันจะเป็นไปได้อย่างไร อย่างน้อยที่สุดข้าก็ไม่มีความหวังอีกต่อไปสำหรับตัวเอง แต่น้องแปดต่างไปจากเดิม ท่านผู้หญิงคิดเช่นนั้นหรือไม่ ? ”
ท่านผู้หญิงหยวนแข็งตัวถูกต้องแล้วองค์ชายสี่ไม่มีความหวังอีกต่อไป นางมียาชนิดใดที่ทำให้มึนเมาทำให้นางพูดอย่างนั้นจริง ๆ ? แม้ว่าองค์ชายสี่จะถูกปล่อยออกมา ราชวงศ์ต้าชุนอาจไม่สามารถวางองค์ชายที่ครั้งหนึ่งเคยพยายามก่อกบฎบนบัลลังก์ จะเกิดอะไรขึ้นกับนาง หากนางทำเช่นนี้ต่อไป
ท่านผู้หญิงหยวนไม่พูดก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจใครอีก
ซวนเทียนยี่ยิ้มเยาะเมื่อมองดูความเย็นชาในดวงตาของเขา แม้กระนั้นเขาไม่ได้พูดอะไร
จางหยวนเป็นตัวแทนของฮ่องเต้ในการประกาศการสิ้นสุดของวันแรกของการล่าสัตว์และให้บ่าวรับใช้ในพระราชวังพาสัตว์ออกไป จะมีงานเลี้ยงตอนกลางคืนที่พวกเขาจะย่างเนื้อกิน
เมื่อกลุ่มลุกขึ้นยืนแล้วจากนั้นดูเจ้านายออกไป แม้แต่ซวนเทียนเก้อก็ยังอยู่กับพระชายาเหวินซวน เฟิงหยูเฮงไม่ได้เข้าร่วมเพราะนางพาบ่าวรับใช้ของนางมาเตรียมกลับไปที่กระโจม อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขาจากไป พวกเขาเดินเข้าไปท่านผู้หญิงหยวนและได้ยินบ่าวรับใช้ปลอบนาง “ท่านผู้หญิงกลับไปเถิดเจ้าค่ะ ข้างนอกมันหนาว ท่านผู้หญิงหนาวจนตัวสั่นหมดแล้วเจ้าค่ะ”
แต่ท่านผู้หญิงหยวนไม่ขยับตัวขณะที่นางกัดฟันแล้วถามหยู่ซู่ “ศัตรูในวันนี้ ข้าควรจะหาทางแก้แค้นใคร ? ”
เมื่อเอ่ยคำเหล่านี้ออกมานางก็หันหัวของนาง และพบว่าเฟิงหยูเฮงกำลังจะมาถึง สิ่งที่นางเพิ่งพูดนั้นได้ยินจากนาง และนางก็อดไม่ได้ที่จะหยุดและไม่รู้ตัว
เฟิงหยูเฮงไม่ได้สร้างปัญหาให้นางเลยเพียงแค่ยิ้มให้นางแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้หญิงหยวนไม่รู้ว่าจะแก้แค้นใคร? บุตรสาวของฮ่องเต้คนนี้ลืมที่จะเตือนเจ้าก่อนหน้านี้ว่าจดหมายที่ส่งโดยองค์ชายเก้ากลับบอกว่ามันเป็นท่านผู้หญิงที่ส่งจดหมายถึงองค์ชายแปดเป็นการส่วนตัว องค์ชายแปดเป็นบุตรที่กตัญญูจริง ๆ ด้วยคำพูดเพียงบางส่วนจากมารดาของเขา เขาเดินไปข้างหน้าทันที การอุทิศตนในระดับนั้นไม่ชัดเจนในเรื่องเล็กน้อย ทำไมท่านผู้หญิงไม่รู้ว่าสำหรับข่าวที่จะเดินทางจากเมืองหลวงไปภาคใต้จะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 เดือน ตอนนี้เจ้าเปลี่ยนใจแล้ว แต่องค์ชายแปดจะไม่รู้เรื่องทันที ความล่าช้าระหว่างทั้งสองฝ่ายจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดอย่างมาก ใครจะรู้ว่าเหตุการณ์ประเภทใดบ้างที่สามารถเกิดขึ้นได้ ท่านผู้หญิงต้องคิดอย่างรอบคอบ ! ”
ท่านผู้หญิงหยวนงงงวยจากสิ่งที่นางเคยได้ยินฮ่องเต้เคยพูดเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่ทำไมนางถึงไม่รู้ว่าการแต่งงานระหว่างองค์ชายแปดกับตระกูลหลู่นั้นเป็นสิ่งที่นางเลือก? ตอนนี้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่านางเขียนจดหมายถึงองค์ชายแปดเมื่อมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น? ทำไมนางถึงไม่รู้เรื่องนี้?
ในขณะที่รู้สึกตกใจนางเห็นใครบางคนเดินช้าๆ เมื่อมองดี ๆ นางคือคุณหนูสามของตระกูลหลู่, หลู่หยาน เฟิงหยูเฮงยิ้มและกล่าวว่า “ว่าที่ลูกสะใภ้มาคารวะท่านแม่สามีของนาง”
หลังจากพูดแบบนี้หลู่หยานก็ก้าวไปข้างหน้านางแสดงความเคารพอย่างลึกซึ้งและกล่าวอย่างหวานชื่นว่า “หยานเอ๋อขอบคุณท่านผู้หญิงสำหรับความเมตตานี้ ท่านผู้หญิงโปรดวางใจ หยานเอ๋อจะสนับสนุนองค์ชายแปดตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป และข้าจะสนับสนุนท่านผู้หญิง ข้าจะไม่ยินยอมให้ท่านแม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับความไม่พอใจในพระราชวังเจ้าค่ะ”
เช่นเดียวกับท่านผู้หญิงหยวนที่ต้องการเดินออกไปนางได้ยินเฟิงหยูเฮงกล่าวกับหลู่หยาน “คุณหนูตระกูลหลู่ บุตรชายของท่านผู้หญิงกำลังจะแต่งงานกับคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย ไม่มีอะไรให้เจ้าต้องเคารพ นางคือท่านผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”
หลู่หยานรู้สึกงุนงงเล็กน้อยและนางก็รู้สึกว่าเฟิงหยูเฮงกำลังช่วยนางมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่นางก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเฟิงหยูเฮงจึงเปลี่ยนใจ ต้องรู้ว่าทัศนคติของนางในตอนเช้านั้นแน่วแน่มาก แต่ไม่ว่านางจะสงสัยมากแค่ไหนนางก็ไม่ได้เปิดเผยบนใบหน้าของนาง นางปฏิบัติต่อมันเมื่อเฟิงหยูเฮงเปลี่ยนใจให้ช่วยเหลือตระกูลหลู่ ดังนั้นนางจึงรีบขอบคุณอย่างจริงใจต่อเฟิงหยูเฮง
ทั้งสองพูดอย่างสุภาพมาพักหนึ่งก่อนที่หลู่หยานจะกล่าวลาท่านผู้หญิงหยวนและจากไป เฟิงหยูเฮงก็เดินออกไป ทำให้ท่านผู้หญิงหยวนยืนอยู่ในความงุนงง จากด้านข้างหยู่ซู่กล่าวกับนางอย่างเงียบ ๆ “ท่านผู้หญิง ดูเหมือนว่าตระกูลหลู่ได้รับความช่วยเหลือจากองค์หญิงจี่อัน ในขณะนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่เราจะก้าวไปอีกก้าว เราต้องรอดูก่อนเจ้าค่ะ ! ”
