ตอนที่ 1488 กลับบ้านอย่างสมเกียรติ
ไป๋ชิงเหยียนไม่ได้เกรงใจ หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ พลางถามขึ้น
“ฮองเฮาดูแลศพของหานเฉิงอ๋องเป็นอย่างดีหรือไม่”
“จักรพรรดินีต้าโจวไม่ต้องเป็นห่วง ข้าให้คนนำร่างของหานเฉิงอ๋องใส่ไว้ในโลงเย็นเป็นอย่างดี”
ฮองเฮาตงอี๋กำมือของตัวแน่นอย่างไม่มั่นใจ ทว่า นางยังคงผายมือเชิญและหลีกทางให้ไป๋ชิงเหยียนด้วยรอยยิ้ม
“เชิญฝ่าบาทเสด็จเข้าไปประทับพักผ่อนในเมืองหลวงก่อน”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าจากนั้นหันไปกล่าวกับไป๋ชิงเจวี๋ย
“ให้คนคุ้มพาใต้เท้าหลิ่วและทูตของต้าโจวคนอื่นไปพักผ่อนที่โรงเตี๊ยมและเชิญหมอไปตรวจอาการของพวกเขาก่อน กองทัพใหญ่ตั้งค่ายทหารอยู่นอกเมือง ทหารหนึ่งพันนายรับหน้าที่คุ้มกันเมืองต่อจากทหารรักษาพระองค์ ทหารอีกห้าร้อยนายตามข้าเข้าไปในวัง”
คำกล่าวของไป๋ชิงเหยียนทำให้ขุนนางตงอี๋เริ่มหวาดกลัวขึ้นมาทันที หญิงสาวให้ทหารของตัวเองคุ้มกันเมืองต่อจากทหารรักษาพระองค์ อีกทั้งให้ทหารห้าร้อยนายติดตามเข้าไปในเมือง ด้านนอกยังมีค่ายทหารของกองทัพใหญ่รออยู่ ดูเหมือนว่าต้าโจวจะไม่ได้มาเพียงส่งตัวองค์ชายเจ็ดคืนให้ตงอี๋เท่านั้น
ทว่า สถานการณ์ในตอนนี้ไม่ใช่ว่าหากตงอี๋ไม่ยอมแล้วจักรพรรดินีต้าโจวจะไม่ทำ ตอนนี้ชะตาของแคว้นตงอี๋ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของจักรพรรดินีต้าโจวเพียงองค์เดียวเท่านั้น
“ทำเช่นนี้คงไม่เหมาะ!”
ขุนนางใจกล้าคนหนึ่งของตงอี๋กล่าวขึ้น
“ที่นี่คือเมืองหลวงของแคว้นตงอี๋ การที่ฮองเฮาของตงอี๋พาเหล่าขุนนางอย่างพวกเราออกมาต้อนรับต้าโจวก็ถือเป็นการแสดงความจริงใจของพวกเราแล้ว เกรงว่าการให้จักรพรรดินีต้าโจวนำทหารเข้าไปในเมืองและรับช่วงต่อคุ้มกันเมืองคงไม่เหมาะสมสักเท่าใดนัก ผู้ใดไม่รู้จะคิดว่าต้าโจวบุกมาทำลายล้างตงอี๋ ไม่ได้มาเพื่อช่วยเหลือพวกเรา”
ไป๋ชิงเหยียนกวาดสายตาเย็นชามองไปทางขุนนางผู้นั้น
“ตอนยกทัพมาที่นี่เรายังกล่าวไม่ชัดเจนอีกหรือ เดิมทีเราเดินทางมาเพื่อทำลายล้างตงอี๋จริงๆ ทว่า…”
ไป๋ชิงเหยียนมองไปทางฮองเฮา จากนั้นกล่าวด้วยภาษาตงอี๋อย่างชัดเจนทุกถ้อยคำ
“ฮองเฮาของแคว้นพวกเจ้ากล่าวว่ายินดีตกเป็นรัฐบรรณาการของต้าโจวอย่างไม่มีเงื่อนไข ตงอี๋จะชดใช้ให้กับทหารที่สูญเสียของต้าโจวสิบเท่า จะออกเงินค่ายกทัพมารบให้ต้าโจวและจะมอบบรรณาการให้ต้าโจวมากกว่าตอนมอบให้ต้าเหลียงสิบเท่า ต้าโจวจึงยินดีสนับสนุนองค์ชายเจ็ดขึ้นครองบัลลังก์ของตงอี๋ ไว้ชีวิตแคว้นตงอี๋ของพวกเจ้า ฮองเฮาเห็นว่าต้าเยี่ยนเดินทางมาที่นี่เหมือนกันเลยคิดจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับต้าโจวอย่างนั้นหรือ”
ไป๋ชิงเหยียนเคยบอกไว้แล้วว่าฮองเฮาตงอี๋กล้าหลอกใช้ต้าโจวก็ต้องงยอมรับผลลัพธ์ที่ตามมาให้ได้
สีหน้าของฮองเฮาย่ำแย่ยิ่งกว่าเดิม ทว่า นางทำได้เพียงมองไป๋ชิงเหยียนกล่าววาจาเป็นตุเป็นตะอย่างทำสิ่งใดไม่ได้ นางกวาดสายตามองกองทัพไป๋และกองทัพต้าโจวที่อยู่ด้านหลังไป๋ชิงเหยียน จากนั้นมองไปยังรถม้าคันนั้น ตอนนี้นางทำได้เพียงเล่นไปตามน้ำอย่างอดกลั้นเท่านั้น
บุตรชายของนางอยู่ในมือของต้าโจว ตอนนี้ต้าโจวยกทัพบุกมาถึงเมืองหลวงของตงอี๋แล้ว ผู้สำเร็จราชการของต้าเยี่ยนคงดูการตัดสินใจของจักรพรรดิต้าโจว หากต้าโจวสนับสนุนจักรพรริดหุ่นเชิดขึ้นครองราชย์เขาก็คงเข้ามาตักตวงผลประโยชน์ให้ต้าเยี่ยนให้ได้มากที่สุด หากต้าโจวตัดสินใจทำลายล้างตงอี๋ พวกเขาก็จะขอส่วนแบ่งด้วย ฮองเฮารู้ดีว่าต้าเยี่ยนต้องทำเช่นนั้นแน่นอน
ขุนนางตงอี๋ได้ยินจึงพากันเบิกตาโพลงมองไปทางฮองเฮาอย่างตกใจ
“จะทำเช่นนี้ได้อย่างไร พวกเรามอบบรรณาการให้ต้าเหลียงมากแล้ว พวกเราจะมอบให้มากกว่าเดิมอีกสิบเท่าได้อย่างไรกัน!”
“ฮองเฮา จะทรงรับปากเช่นนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”
“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”
ขุนนางตงอี๋พากันคุกเข่าลงบนพื้น
ฮองเฮากำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น นางหันไปมองไป๋ชิงเหยียนด้วยน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาด้วยแววตาเคียดแค้นราวกับอยากจะฉีกร่างไป๋ชิงเหยียนออกเป็นชิ้นๆ
ไป๋ชิงเหยียนชี้นิ้วไปยังกองทัพใหญ่ที่อยู่ทางด้านหลังยิ้มๆ จากนั้นกล่าวด้วยแววตานิ่งขรึมและเยือกเย็น
“แคว้นดับสูญหรือดำรงอยู่ต่อไป พวกเจ้าเลือกเอาเองก็แล้วกัน”
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ต้าโจวเดินทางมาที่นี่เพื่อทำลายล้างแคว้นตงอี๋! กองทัพไป๋แข็งแกร่ง กองทัพของพวกเราพ่ายแพ้แล้ว พวกเจ้าไม่รู้เรื่องนี้หรืออย่างไรกัน! ตอนนี้กองทัพไป๋อยู่หน้าประตูบ้านพวกเรา ตอนนี้พวกเรามีทางเลือกแค่สองทางคือถอยหนีกลับเข้าไปในเมืองหลวง ต่อสู้กับต้าโจวและต้าเยี่ยนจนแคว้นดับสูญกับยอมเป็นรัฐบรรณาการของต้าโจวและยอมจ่ายผลประโยชน์ให้ต้าโจวอย่างหนักเท่านั้น!”
ฮองเฮาพยายามคุมสติให้นิ่ง จากนั้นกล่าวออกมาอย่างไม่รีบร้อน
“พวกเจ้าจะตัดสินใจเช่นไร”
เหล่าขุนนางของตงอี๋ได้ยินคำกล่าวของฮองเฮาจึงก้มหน้านิ่ง…
ทหารตงอี๋บางคนไม่กลัวตาย เขาเตรียมกล่าวขึ้น ทว่า ฮองเฮาชิงกล่าวขึ้นก่อน
“ขอเพียงแคว้นยังอยู่ พวกเราก็ยังมีบ้าน ทว่า หากแคว้นดับสูญ แคว้นตงอี๋ก็จะสาบสูญไปตลอดกาล!”
เหล่าแม่ทัพได้ยินต่างก็ก้มหน้าลง
ไป๋ชิงเจวี๋ยที่ยืนเอามือไขว้หลังเข้าไปกระซิบบางอย่างข้างหูหลิ่วหรูซื่อ หลิ่วหรูซื่อจึงกล่าวขึ้นด้วยภาษาตงอี๋
“ทหารต้าโจวของพวกเรามีความอดทนไม่มาก ฮองเฮาได้โปรดตัดสินพระทัยโดยเร็วด้วย”
ฮองเฮาหยัดแผ่นหลังตรง จากนั้นกล่าวเสียงดังลั่น
“ถอยไปให้หมด! เชิญจักรพรรดินีต้าโจวเสด็จเข้าเมืองเพคะ”
ไป๋ชิงเหยียนได้ยินจึงยิ้มเย็นออกมา นางหันไปสั่งให้น้องชาย น้องสาวและแม่ทัพขึ้นหลังม้า จากนั้นหันไปกล่าวกับไป๋ชิงเจวี๋ย
“อาเจวี๋ย เจ้าและเสี่ยวชีรออยู่กับกองทัพใหญ่ที่นอกเมืองเพื่อความไม่ประมาท เฉิงหย่วนจื้อนำคนไปรับช่วงต่อทหารรักษาพระองค์ ไป๋จิ่นจื้อ เสิ่นเหลียงอวี้นำทหารตามข้าเข้าไปในเมือง”
“ขอรับ!”
“เจ้าค่ะ!”
แม่ทัพกองทัพไป๋รับคำเสียงดังอย่างพร้อมเพรียง
ไป๋ชิงเหยียนหันม้ากลับไปทางเฉิงหย่วนจื้อ จากนั้นกระซิบเสียงเบาข้างหูของเขา
“เดี๋ยวเจ้าจงไปที่ประตูทิศตะวันตก เมื่อผู้สำเร็จราชการมาถึงให้เขาเข้ามาในเมืองพร้อมกับทหารเพียงกลุ่มเดียวเท่านั้น ห้ามกองทัพใหญ่เข้าไปในเมืองเด็ดขาด!”
เฉิงหย่วนจื้อรู้ว่าเสี่ยวไป๋ไซว่ไม่ไว้ใจต้าเยี่ยนจึงพยักหน้ารัว
“เสี่ยวไป๋ไซว่ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ”
ไป๋ชิงเหยียนขี่ม้าพากองทัพไป๋ส่วนหนึ่งเข้าไปในเมือง เฉิงหย่วนจื้อรับหน้าที่คุ้มกันเมืองต่อจากทหารรักษาพระองค์ของตงอี๋ เสิ่นเหลียงอวี๋ถูกไป๋ชิงเหยียนใช้ให้ไปตามหาคนตามรายชื่อที่หานเฉิงอ๋องเคยให้ไว้เพื่อบอกคนเหล่านั้นถือโอกาสตอนที่สถานการณ์กำลังวุ่นวายมาพบหน้านางสักครั้ง
ในเมื่อไป๋ชิงเหยียนจะให้ท่าป๋าเย่าสวมรอยเป็นองค์ชายเจ็ดขึ้นครองบัลลังก์ของตงอี๋นางก็ต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของเขาเป็นหลัก นางต้องเปลี่ยนแม่ทัพคุ้มกันเมืองและหัวหน้าหน่วยรักษาพระองค์เป็นคนของนางทั้งหมด
ไป๋ชิงเหยียนอยากพบหน้าคนเหล่านั้นด้วยตัวเองสักครั้งก่อนเซียวหรงเหยี่ยนเดินทางเข้ามาในเมืองหลวง ให้คนเหล่านั้นได้รู้ว่านางรู้ประวัติและจุดอ่อนของพวกเขาหมดแล้ว หากพวกเขากล้าทรยศต้าโจว ครอบครัวของพวกเขาจะเดือดร้อนไปด้วย ทว่า หากพวกเขาทนได้อีกสามปี พวกเขาจะได้กลับบ้านอย่างสมเกียรติ
หากไป๋ชิงเหยียนไม่สามารถควบคุมแคว้นตงอี๋ได้ นางยินดีจะทำลายมันทิ้ง!
เมื่อไป๋ชิงเหยียนเข้าไปในวังหลวง หญิงสาวพบฮองเฮาของตงอี๋ตามลำพังในท้องพระโรง เหล่าขุนนางของตงอี๋ต่างรออยู่ที่ด้านนอกตำหนักด้วยความกังวล ไม่รู้ว่าฮองเฮาของพวกเขากำลังสนทนาสิ่งใดกับจักรพรรดินีต้าโจวอยู่กันแน่…
ไป๋ชิงเหยียนมองไปยังบัลลังก์มังกรที่ถูกทำความสะอาดจนเกลี้ยงเกลา ทว่า ยังมีกลิ่นคาวเลือดอยู่เล็กน้อย หญิงสาวไม่ได้นั่งลง ทำเพียงยืนเอามือไขว้หลังมองไปทางฮองเฮาของตงอี๋ที่ยืนอยู่กลางท้องพระโรงอยู่บนบันไดหยกขาวเท่านั้น
