The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 813-814

ตอนที่  813 ตีนแมวเทวดา
ตอนที่813 ตีนแมวเทวดา
ในเวลานั้นทั้งสองนั่งอยู่ในสนามหญ้าและเพลิดเพลินกับแสงแดดของฤดูหนาว วังซวน และหวงซวนนำเก้าอี้หวายออกมา เก้าอี้ไม่มีขา พวกนางใช้แถบหวายโค้งเป็นขาแทน เมื่อคนนั่ง มันจะแกว่งไปมาและมันก็น่าพอใจมาก
ทั้งสองมีวิทยายุทธค่อนข้างดีและทั้งคู่มีพลังภายใน แม้ในวันฤดูหนาว พวกนางจะไม่รู้สึกหนาวมากถ้านั่งข้างนอกเป็นเวลานาน หลังจากซวนเทียนฮั่วพูดเกี่ยวกับพลเมืองและ “พันธมิตรต่อต้านองค์ชายแปด” ของพวกเขาที่ก่อตั้งขึ้นรวมทั้งความวุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้น เขาถามนางว่า “เจ้าได้เตรียมคนของเจ้าให้ไปเข้าร่วมด้วยหรือไม่ พวกเขาต้องมีคนนำ ? ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ข้ากำลังคิดที่จะทำสิ่งนั้น ในวันที่ข้าให้วังหลินประกาศปิดห้องโถงสมุนไพร ข้าได้เตรียมกลุ่มนั้น แต่น่าเสียดาย” นางกระจายมือ “ไม่ได้ใช้ ! ” ขณะที่นางกล่าวรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของนาง และนางก็พอใจกับตัวเองมาก
ซวนเทียนฮั่วมองสีหน้ายิ้มแย้มของนางและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“ดูสิว่าเจ้าพอใจกับตัวเองมากแค่ไหน” แต่ผู้หญิงคนนี้น่าจะรู้สึกยินดีอย่างแน่นอน ! โดยไม่จำเป็นต้องจัดให้ใครบางคนนำทางคนเหล่านี้ และหากนางไม่ทำอะไรเลยเพื่อผลักดันให้คนเหล่านี้มารวมตัวกัน พวกเขาก็เดินหน้าและทำมันด้วยตัวเอง และตะโกนสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น จะเห็นได้ว่าไม่มีใครมาแทนที่องค์หญิงจี่อันได้หลังจากผ่านมาสองปี เขาภูมิใจในตัวนาง !
“พี่เจ็ดรู้สึกว่าการทำสิ่งนี้เป็นเรื่องไม่เหมาะสมหรือไม่? ” หลังจากทั้งหมดทำให้เกิดความวุ่นวายในช่วงเดือนหนึ่ง ถ้าฮ่องเต้ตัดสินใจว่าจะโทษใคร นางเบื่อที่มีคนโทษนาง “เสด็จพ่อจะไม่โทษข้าใช่ไหมเจ้าค่ะ? ถ้าเสด็จพ่อโกรธจริง ๆ ถ้าข้าออกไปข้างนอกและบอกพวกเขาเหล่านั้น สิ่งต่าง ๆ จะยุติหรือไม่ ? ”
อย่างไรก็ตามซวนเทียนฮั่วส่ายหัวแล้วบอกนางว่า“ข้าภูมิใจในตัวเจ้า! เสด็จพ่อก็รู้สึกภูมิใจในตัวเจ้าเช่นกัน ! เมื่อข้ามา ข้าก็วิ่งเข้าไปหาจิงหยวน เขามุ่งหน้าเข้าไปในพระราชวัง ตามปกติแล้วขุนนางเหล่านั้นควรถูกปลดออกจากตำแหน่ง และบุกเข้าไปในบ้าน แต่เจ้ารู้ว่ามีขุนนางจำนวนมากทำให้เกิดความวุ่นวาย จะลงโทษแค่คนเดียวหรือสองคนก็จะไม่ยุติธรรม และถ้าพวกเขาถูกลงโทษ จะไม่มีคนมากพอที่จะเติมเต็มตำแหน่งที่ว่างเปล่าเหล่านั้น และมันจะทำให้เกิดความวุ่นวายในราชสำนัก”
“ถ้าอย่างนั้นเสด็จพ่อจะแก้ไขอย่างไร? ” เฟิงหยูเฮงคิดอยู่นิดหน่อย “เสด็จพ่อจะริบเบี้ยหวัดของพวกเขาหรือไม่ ? ”
“อืม”ซวนเทียนหมิงพยักหน้า “การริบเบี้ยหวัดเป็นวิธีเดียวที่จะแก้ไขได้ แต่นี่เป็นเพียงชั่วคราว เสด็จพ่อกลายเป็นคนชรา เสด็จพ่อค่อนข้างชัดเจนเรื่องนี้ ! น้องแปดเป็นบุตรชายของเขา แต่ขุนนางเหล่านั้นไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเขา ในเวลานั้นจะริบเบี้ยหวัดของพวกเขา หลังจากนั้นก็รอดู หลังจากเรื่องนี้ถูกวางไว้บนพวกเขา ข้าสามารถจินตนาการถึงสีหน้าตกตะลึงของพวกเขาเมื่อสิ่งเหล่านั้นออกมา ข้าสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาถูกทิ้งไว้โดยไม่มีโอกาสที่จะทำผิดเมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของเสด็จพ่อ จัดการพวกเขาทีละคน จะได้มีเวลาที่จะหาคนที่เหมาะสมที่จะทำขึ้นสำหรับตำแหน่งที่ว่าง สำหรับคนใหม่ที่เข้ามา พวกเขาจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของน้องแปดอย่างแน่นอน” ในขณะที่เขากล่าว เขาหยุดเก้าอี้หวายที่ไหวแล้วมองไปที่เฟิงหยูเฮง “แค่เจ้าได้รับความเจ็บปวด และเจ้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไปที่มณฑลจี่อัน มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ออกไป เจ้าสามารถหลีกเลี่ยงความวุ่นวายของราชสำนัก ไม่ต้องกังวลแม้หลังจากเดือนหนึ่ง เมื่อหมิงเอ๋อมุ่งหน้าไปภาคใต้ เมืองหลวงขนาดใหญ่จะยังคงมีข้า ข้าจะตรวจสอบให้แน่ใจเพื่อปกป้องเจ้า”
เฟิงหยูเฮงจ้องมองที่ซวนเทียนฮั่วในขณะที่มองเขานางก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย ถ้าเป็นไปได้นางหวังที่จะหลีกเลี่ยงการที่คนอย่างซวนเทียนฮั่วซึ่งเป็นเทพเซียนแห่งชีวิตให้ไปมีส่วนร่วมในสิ่งที่โสมมเช่นการต่อสู้อย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาทั้งวันเพื่ออำนาจและมุ่งเน้นไปที่สถานการณ์ในเมืองหลวง เท่าที่นางเห็น ซวนเทียนฮั่วควรใช้ชีวิตทั้งชีวิตให้ห่างเหินโดยไม่ต้องกังวลอะไรเลย และไม่ต้องคิดอะไรอีกเลย เขาควรมีชีวิตที่เขาต้องการมีชีวิต สำหรับสถานการณ์ปัจจุบัน มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการอย่างแน่นอน
แต่นางจะพูดอะไรดีเขาเป็นองค์ชายและเกิดในตระกูลฮ่องเต้ เขาหนีไม่พ้นชะตากรรมนี้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้สร้างปัญหา แต่ปัญหาก็จะตามหาเขา แม้ว่าเขาจะหนีไปที่ขอบโลกสิ่งที่จะเกิดขึ้นจะมาถึง ตัวอย่างเช่น องค์ชายหก เขาซ่อนตัวในภาคตะวันตกเฉียงเหนือแต่เกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เขาต้องเผชิญเมื่อเขากลับมา แม้ว่าเขาจะไม่แย่งชิงบัลลังก์และไม่ต้องการครองบัลลังก์ แต่นางก็ยังจำได้ว่าเฟินไดไปหามารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายหก ในปัจจุบันไม่มีอะไรมาจากมัน อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อนางออกจากเมืองหลวง
“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก”ดูเหมือนจะเขาเดาว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ ซวนเทียนฮั่วกล่าวเบา ๆ ว่า “ทำสิ่งที่เจ้าต้องการจะทำ เดินไปตามเส้นทางที่เจ้าต้องการ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอันตรายและความยากลำบาก ตราบใดที่เจ้ายังคงพัฒนาต่อไป ข้าจะปกป้องเจ้าอยู่เสมอ”
การได้ยินซวนเทียนฮั่วกล่าวเช่นนี้เป็นสิ่งที่เฟิงหยูเฮงทนไม่ได้อย่างแน่นอนเพราะนางจะรู้สึกซึ้งใจขึ้นทุกครั้งซวนเทียนฮั่วเป็นคนที่ดีที่สุดและบริสุทธิ์ที่สุดที่นางเคยพบมาตั้งแต่ยุคนี้ ความบริสุทธิ์และความประณีตแบบนี้เป็นสิ่งที่แม้แต่ซวนเทียนหมิงไม่สามารถเทียบได้ น่าเสียดายที่เขาเลือกที่จะปกป้องนาง อย่างไรก็ตามไม่มีใครที่จะปกป้องเขาได้
“พี่เจ็ด”นางทำให้เก้าอี้หวายเริ่มโยกอีกครั้ง และตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อ “กลุ่มของพี่แปดในเมืองหลวงมีคนแบบไหน ? ท่านพี่คงมีความเข้าใจมาก” ดวงตาของนางถูกทำเป็นเส้นบาง ๆ และพวกเขาก็ให้ความสุขที่ยากต่อการตรวจจับอย่างแผ่วเบา
ซวนเทียนฮั่วไม่ได้สังเกตการแสดงออกของนางและเพียงแค่พยักหน้าโดยกล่าวว่า “ข้ารู้”
“ท่านพี่สามารถให้รายชื่อแก่ข้าได้หรือไม่”นางกลายเป็นคนร่าเริง หยุดเก้าอี้ของนาง นางคว้าที่วางแขนของเก้าอี้และอ้อนวอนด้วยรอยยิ้ม “แค่เขียนรายชื่อให้ข้า เขียนตำแหน่งและอันดับอย่างเป็นทางการของพวกเขาด้วย อืม แค่ขุนนางในเมืองหลวงเท่านั้น หรือมีบางคนที่ไม่ใช่ขุนนาง ไม่ว่าด้วยวิธีใด ใครก็ตามที่ท่านพี่รู้จักก็มีความสัมพันธ์กับเขา เพียงแค่บอกข้าเกี่ยวกับพวกเขาทั้งหมด”
ซวนเทียนฮั่วรู้สึกงงงวย“เจ้าต้องการทำอะไร ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“ข้าแค่ต้องการทำความเข้าใจ ข้าต้องรู้ว่าใครซ่อนอยู่ข้างหลังข้า สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยงเป็นเพียงส่วนหนึ่งใช่ไหมเจ้าค่ะ มีกลุ่มที่ไม่ได้เปิดเผยตัวเอง บอกข้าแล้วข้าจะใช้ความคิดเจ้าค่ะ”
ซวนเทียนฮั่วไปกับมันโดยไม่รู้ตัวแล้วก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า“เอาล่ะ” จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น “เข้าไปข้างในกันเถิด ข้าจะเขียนให้เจ้า”
ฝ่ายขององค์ชายแปดมีทั้งหมด23 คนในเมืองหลวง ในกลุ่มนั้นมี 15 คนเป็นขุนนาง และพวกเขาทั้งหมดมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ธุรกิจ หรือผู้นำในธุรกิจในเมืองหลวง พวกเขาร่ำรวยมาก
ซวนเทียนฮั่วเป็นคนละเอียดมากเขาไม่เพียงเขียนตำแหน่งและขั้นของเจ้าหน้าที่ด้านหลังเท่านั้น แต่เขายังเขียนธุรกิจและแหล่งรายได้ของพวกเขาด้วย นอกจากนี้เขายังให้ประมาณการคร่าว ๆ ของรายได้ประจำปีของพวกเขา สิ่งนี้ทำให้ตาของเฟิงหยูเฮงเป็นประกายขึ้นมา เมื่อมองไปที่รายได้ประจำปี นางเกือบจะเริ่มน้ำลายไหล สิ่งที่ทำให้นางชื่นชมยินดีที่สุดคือคนหนึ่งเป็นเจ้าของโรงแลกเงิน มันเป็นอันดับที่สองในราชวงศ์ต้าชุน ร้านแลกเงินเซิงหยวน
นางยิ้มกว้างมากจนไม่สามารถปิดปากได้เมื่อเห็นซวนเทียนฮั่วเขียนเสร็จ นางไล่เขาออกจากคฤหาสน์ “พี่เจ็ด ข้าเหนื่อยแล้ว ข้าอยากพักผ่อน ท่านพี่กลับไปก่อน ข้าจะไปหาท่านพี่อย่างแน่นอนก่อนที่ข้าจะออกเมืองหลวง”
ซวนเทียนฮั่วไม่เข้าใจว่านางต้องการทำอะไรและถูกไล่ออกจากคฤหาสน์อย่างไร้ประโยชน์ เขาแค่คิดกับตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้มีความคิดที่รุนแรงมาก และเขาแนะนำนางว่านางต้องระวังไม่ว่านางจะทำอะไร ซวนเทียนหมิงยังคงอยู่ในค่ายทหาร หากนางต้องการอะไรนางควรไปที่ตำหนักจุนเพื่อตามหาเขา
เฟิงหยูเฮงส่งเขาด้วยรอยยิ้มจากนั้นก็พุ่งกลับไปที่ลานบ้านของนาง นั่งอยู่ในห้องของนาง นางดูรายชื่อและไม่สามารถหยุดหัวเราะได้
วังซวนและหวงซวนรู้สึกงุนงงกับเสียงหัวเราะของนางขณะที่หวงซวนถามนางว่า“คุณหนูมีดอกไม้บนกระดาษหรือเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว“ไม่มีดอกไม้ แต่มีเงิน ! ”
ถูกต้องมีเงินโดยเฉพาะร้านแลกเงิน นั่นทำให้นางมีความหวังมากขึ้น ความคิดของนางที่มีต่อร้านแลกเงินก็จุดประกายขึ้นมาอย่างกะทันหัน จากนั้นนางก็ตบหน้าผากของนาง โง่มาก! นางคิดยังไงกับประเด็นนี้ไม่ได้ ! นางมักจะรู้สึกว่าการขโมยทองคำและเงินนั้นเป็นประโยชน์มากที่สุด และนางจะไม่แตะตั๋วแลกเงิน ท้ายที่สุดนางไม่มีทางแลกมันได้ แต่ถ้านางขโมยตั๋วแลกเงิน นางสามารถใช้ชื่อบนตั๋วแลกเงินเพื่อแอบไปที่ร้านแลกเงิน และวางตั๋วแลกเงินไว้บนเคาน์เตอร์เพื่อเอาไป จำนวนเงินที่สอดคล้องกันออกไปด้วยตัวนางเอง สิ่งนี้ไม่ดีกว่าหรือ นางไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้อย่างเปิดเผย แต่ทำไมนางถึงไม่คิดที่จะซื้อขายอย่างลับ ๆ ทันทีที่ขโมยมัน นางจะไปขาย นางจะไม่ให้โอกาสพวกเขายื่นรายงานและทำให้ตั๋วแลกเงินหายไป
ยิ่งเฟิงหยูเฮงคิดมากเท่าไรนางยิ่งรู้สึกว่าเส้นทางนี้มีอนาคตที่สดใส มันเป็นเช่นนั้น นางหัวเราะบนเก้าอี้ของนางตลอดบ่าย ในท้ายที่สุดเสียงหัวเราะก็พาบานซูออกมา ทั้งสามคนเชื่อว่าคุณหนูของพวกเขาบ้าไปแล้วและต้องพาไปหาหมอ
แน่นอนว่าเฟิงหยูเฮงจะไม่เสียหน้าเช่นนั้นและคืนความสงบของนางกลับมาอย่างรวดเร็ว โบกมือให้ทั้งสาม “ไม่มีอะไร พี่เจ็ดเล่าเรื่องตลกให้ข้าก่อนหน้านี้ ยิ่งข้าคิดถึงมันมากเท่าไร มันก็ยิ่งสนุกขึ้นเท่านั้น ข้าจึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้”
บานซูขมวดคิ้ว“องค์ชายเจ็ดสามารถเล่าเรื่องตลกได้หรือขอรับ” บ่าวรับใช้สองคนพยักหน้าเห็นด้วยกับความสงสัยของบานซู
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจสิ่งนั้นถ้านางบอกว่าเขาทำได้ นั่นหมายความว่าเขาทำได้ แม้ว่าเขาจะทำไม่ได้เขาก็ทำได้ ! ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ทั้งสามจะทำได้ จากนั้นพวกเขามองนางกินเนื้อหมูทั้งขาคนเดียวในอาหารเย็น
แน่นอนว่าเฟิงหยูเฮงที่กำลังกินอาหารเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยก็เพื่อการเคลื่อนไหวในคืนนี้นั้นเองโอ้ แต่มันคงไม่ได้แค่คืนเดียว มีครอบครัวมากมายมันต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามวันถึงห้าวันใช่หรือไม่ ? แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถทำเสร็จก่อนวันที่ 15 ได้ ไม่ว่าอย่างไร เงินมาเป็นอันดับแรก ไม่ว่าจะใช้เวลานานแค่ไหนนางก็จะหยุดเมื่อนางขโมยมันทั้งหมด
นางยืนขึ้นแล้วไปที่คลังของคฤหาสน์ขององค์หญิงเนื่องจากกลัวว่าจะมีที่ว่างไม่เพียงพอในมิติของนาง นางจึงเอาหีบทั้งหมดที่นางนำมาจากตำหนักเซียงวางไว้ในคลัง เมื่อข้างในห้องของนางสะอาดหมดจดจนนางรู้สึกพอใจ จากนั้นนางกลับไปที่ห้องของนางและเข้านอน นางนอนหลับจนกระทั่งเที่ยงคืนก่อนที่จะตื่น เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าเพื่อไปไหนมาไหนในเวลากลางคืน นางใช้มิติของนางทันทีจากภายในห้องของนางเพื่อเป็นอิสระจากบานซู บานซูผู้น่าสงสารเชื่อว่าเจ้านายของเขายังคงนอนหลับอยู่ในห้องของนางอย่างเชื่อฟังจนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้น เขาไม่รู้เลยว่านางเดินเล่นรอบเมืองหลวงตลอดทั้งคืนและกลับมาเมื่อท้องฟ้าเริ่มสว่าง
เฟิงหยูเฮงไม่คุ้นเคยกับทุกชื่อในรายการในคืนนี้นางเลือกที่จะกำหนดเป้าหมายเฉพาะกลุ่มที่นางคุ้นเคย นางก็พบกับสมบัติของพวกเขา ตั๋วแลกเงินนั้นขโมยได้ง่าย และสังเกตได้ยาก หลังจากที่คลังถูกปล้น นางจะค้นหาคลังสินค้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมันก็จะถูกทำให้ว่างเปล่าทันที
หลังจากปล้นคฤหาสน์สี่หลังในลักษณะนี้นางตรวจสอบว่านางขโมยตั๋วแลกเงินมามากแค่ไหน และพบว่าพวกมันทั้งหมดจะถูกถอนออกจากร้านแลกเงินแห่งแรก หรือแห่งที่สองของราชวงศ์ต้าชุน สิ่งนี้ทำให้การจัดการง่ายขึ้น เมื่อไปตามเครื่องหมายบนตั๋วแลกเงิน นางพบร้านแลกเงินและวางตั๋วแลกเงินอย่างกล้าหาญบนเคาน์เตอร์ จากนั้นนางก็เข้าไปในอุโมงค์โดยไม่รู้สึกว่าไม่คุ้นเคย และเอาเงินตามยอดที่เขียนไว้ในตั๋วแลกเงินอย่างเคร่งครัด
แน่นอนว่าร้านแลกเงินแห่งแรกของราชวงศ์ต้าชุนคือร้านแลกเงินเฟิงฮุ่ยเป็นธุรกิจขององค์ชายใหญ่นางไม่อาจหลอกลวงองค์ชายใหญ่ได้ นั่นคือเหตุผลที่นางเอามันออกมาตามปริมาณที่เหมาะสม นอกจากนี้ยังโชคดีที่เงินในคลังเป็นจำนวนที่เหมาะสมทั้งหมด มันง่ายมากที่จะได้รับปริมาณที่เหมาะสม สำหรับร้านแลกเงินที่เป็นขององค์ชายแปด นางก็ไม่สุภาพ นางไม่ได้ทิ้งตั๋วแลกเงินไว้ข้างหลัง และเข้าไปในอุโมงค์โดยตรงเพื่อกวาดมันให้หมด
ร้านขายยาของนางเต็มทันทีแม้แต่ชั้นวางในห้องน้ำของนางก็ถูกคลุมไว้อย่างมิดชิดด้วยกล่อง เฟิงหยูเฮงเต็มไปด้วยความพึงพอใจขณะที่นางกลับไปที่คฤหาสน์ของนางเพื่อพักผ่อน อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ข่าวลือเรื่อง “ตีนแมวเทวดา” เริ่มในคืนนั้น และมันแพร่กระจายไปทั่ว…
ตอนที่ 814 ยื่นรายงาน
ตอนที่814 ยื่นรายงาน
ตำหนักเซียงที่ถูกปล้นไม่ใช่สิ่งที่หลายคนรู้องค์ชายแปดเชื่อเสมอว่าเป็นบ่าวรับใช้ของเขาเองที่ได้ขโมยสิ่งที่พวกเขาต้องปกปักรักษา เมื่อมีสายลับปรากฎขึ้นในตำหนักของเขา คลื่นที่ซัดเข้ามาก็ถูกสังหาร
แต่หลังจากคฤหาสน์ของเจ้าหน้าที่จำนวนมากและแม้แต่คลังของร้านแลกเงินก็ถูกทำให้ว่างเปล่า เขาพบว่าเขาทำอะไรที่เกินความโง่เขลา เขาฆ่าคนผิดไปแล้ว ! แต่เป็นไปได้ไหมที่มี “ตีนแมวเทวดา” จริง ๆ ? คนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแม้แต่องครักษ์เงาก็ไม่สามารถค้นพบพวกเขาได้ ? พวกเขาจะสุดยอดมากจนพวกเขาสามารถหนีออกมาจากตำหนักเซียง ?
แม้ว่าองค์ชายแปดจะต้องตายเขาก็จะไม่เชื่อเช่นนั้น !
เขายังคงมีทัศนคติที่น่าสงสัยบางอย่างต่อตีนแมวเทวดาหลังจากสงบสติอารมณ์ไปอีก 2 ชั่วยาม เขาก็เริ่มฆ่าอีกรอบ เขายังพัฒนามุมมองใหม่เกี่ยวกับเรื่องนี้กับขุนนางและร้านแลกเงิน ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากที่ปรึกษาของเขากล่าวว่า “พระองค์ได้ตรวจสอบรายชื่อนี้อย่างละเอียดหรือไม่ขอรับ ? ” ในขณะที่กล่าวเขายื่นกระดาษยาว ๆ ให้ ในเวลาเดียวกันเขาก็อธิบายให้องค์ชายแปด “พวกเขาเป็นพรรคพวกของพระองค์ พวกเขาสูญเสียทรัพย์สมบัติของพวกเขาไปหมด พระองค์จะต้องพิจารณาอย่างรอบคอบขอรับ”
ซวนเทียนโมไม่ตอบสนองทันทีและกล่าวด้วยท่าทางรุนแรง “นั่นแสดงให้เห็นว่าขโมยคือคนที่ต่อต้านข้า มันเป็นตีนแมวเทวดาจากเจียงฮู่หรือไม่ นี่ควรจะเป็นแผนการที่ระมัดระวังโดยมีเป้าหมายเพื่อตัดการสนับสนุนของข้า”
ที่ปรึกษาส่ายหน้าอย่างหนัก“พระองค์ลองคิดดูจากมุมที่ต่างออกไปขอรับ”
ซวนเทียนโมขมวดคิ้วแน่นจากมุมที่แตกต่างกันอย่างไรคำพูดของที่ปรึกษาดูเหมือนจะเปิดมุมมองใหม่ให้เขา เนื่องจากซวนเทียนโมจำได้ทันทีว่าเขาได้รวบรวมขุนนางเหล่านี้อย่างลับ ๆ ไม่นานหลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง เขาตั้งใจจะสร้างกองกำลังส่วนตัวในภาคใต้ และต้องการการสนับสนุนทางการเงินจำนวนมาก แม้ว่าการสนับสนุนจากกลุ่มของเขาจะไม่ได้อยู่ในอันดับสูง แต่แต่ละครอบครัวก็พบวิธีการทำเงินของตัวเองในการสนับสนุน พวกเขาเพียงแค่รอวันที่เขาต้องการเงินนี้ และพวกเขาจะสามารถนำเงินออกมาได้
ในเวลานั้นไม่มีคนเดียวที่ปฏิเสธท้ายที่สุดแหล่งที่มาของรายได้ของพวกเขาก็ขึ้นอยู่กับองค์ชายแปด ทุกคนมีความเข้าใจในใจว่าวันนั้นจะมาถึงในที่สุด ในเวลานั้นพวกเขายังมีความสุขมาก มิฉะนั้นขุนนางเหล่านั้นจะไม่ยอมทำเรื่องเสี่ยงครั้งใหญ่เช่นนี้ในระหว่างงานเลี้ยงเพื่อต่อต้านเฟิงหยูเฮง และได้รับผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ แต่ทั้งหมดนี้เป็นเพียงบนพื้นผิว ท้ายที่สุดแล้วคนเหล่านั้นไม่ได้หันมาร่ำรวยทรัพย์สมบัติของพวกเขา วันส่งมอบถูกกำหนดไว้สำหรับวันที่ 15 ของเดือนหนึ่ง เป็นผลให้สิ่งนี้จบลง เป็นไปได้หรือไม่…“เจ้าหมายถึงว่าพวกเขาร่วมมือกันหรือ” เขาถามที่ปรึกษาว่า “เพื่อไม่ให้เงินจำนวนนี้ พวกเขาโกหกและบอกว่ามันถูกขโมยไปหรือ ? ”
ที่ปรึกษาปฏิเสธที่จะแสดงความคิดเห็น“พระองค์พูดถูกขอรับ ไม่มีการขาดแคลนคนที่กล้าหาญในโลกนี้ แต่การมีความกล้าหาญไม่เพียงพอ สำหรับคนจำนวนมากที่ถูกปล้นในคืนเดียว ? เมื่อพูดถึงเงินในร้านแลกเงิน จะต้องใช้รถม้ากี่คัน ? แต่ถ้ามีการใช้ขบวนรถม้า นั่นอาจไม่เกิดขึ้นโดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้าขอรับ”
ซวนเทียนโมรู้สึกว่าที่ปรึกษาของเขามีเหตุผลมากดังนั้นเขาจึงสันนิษฐานว่าเป็นคนที่ไม่เต็มใจมอบความมั่งคั่ง และใช้แผนการนี้กับเขาอย่างแน่นอน แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้อย่างรีบเร่ง เขาต้องสังเกตเรื่องนี้อีกสองสามวัน ท้ายที่สุดตำหนักเซียงก็สูญเสียสิ่งต่าง ๆ ด้วยวิธีการที่ค่อนข้างแปลก ดูเหมือนว่าวิธีการที่ใช้นั้นเหมือนกันกับที่เกิดขึ้นกับขุนนางเหล่านั้น เขาสามารถฆ่าบ่าวรับใช้ทั้งหมดในพระราชวังของเขาเพื่อป้องกันปัญหาในอนาคต อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถฆ่าขุนนางจำนวนมากได้ในคราวเดียว
ในขณะที่องค์ชายแปดรู้สึกลังเลและขาดความละเอียดขุนนางที่ถูกปล้นก็กลัวที่จะรายงานในช่วงเวลานั้นเช่นกัน พวกเขาบอกกับองค์ชายแปดเป็นครั้งแรกเกี่ยวกับเรื่องนี้ และการตอบสนองที่พวกเขาได้รับคือการสังเกตอย่างเงียบ ๆ
ในอีกด้านหนึ่งเฟิงหยูเฮงก็ไม่หยุด เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน นางจะออกจากคฤหาสน์ในชุดสีเข้มเพื่อเดินไปรอบ ๆ ในเวลากลางคืน ด้วยการเตือนขององค์ชายแปด คนที่ไม่ได้ถูกปล้นการป้องกันคลังของพวกเขา มีแม้แต่ขุนนางบางคนที่ไม่นอนหลับเพราะพวกเขาย้ายเก้าอี้เข้าไปในคลังเพื่อเฝ้าระวังด้วยตัวเอง !
ด้วยสิ่งเช่นนี้ไม่ควรหายไปใช่ไหม?
น่าเสียดายที่มันไร้ประโยชน์เฟิงหยูเฮงใช้มิติของนางเพื่อเข้าไปในคลังอย่างเงียบ ๆ จากนั้นดูเหมือนผีด้านหลังพวกเขาและสับที่ด้านหลังคอ เมื่อขุนนางสลบคาเก้าอี้ ของในคลังทั้งหมดจะถูกกวาดเข้าไปไว้ในมิติของเฟิงหยูเฮง
ตลอดระยะเวลาสามวันขุนนางทั้งหมดพ่อค้าผู้มั่งคั่ง และร้านแลกเงินที่เป็นส่วนหนึ่งของฝ่ายองค์ชายแปดถูกปล้นโดยนาง มันเป็นเพียงแค่ว่าร้านแลกเงินมีเพียงจำนวนเงินที่สอดคล้องกับตั๋วแลกเงินที่ถูกขโมย ไม่มีการสัมผัสสินทรัพย์อื่นใด นางรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องจริยธรรมมาก
หลังจากสามวันองค์ชายแปดยังคงต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เพื่อแก้ไขมันด้วยตัวเองแต่ในท้ายที่สุดก็มีคนที่ไม่สามารถทนรอได้ เรื่องนี้ถูกรายงานไปยังซูจิงหยวน คนที่วางแผนไว้ว่าจะรอการจัดการขององค์ชายแปดก็เริ่มรวนเร เพราะมีข่าวลือว่าเป็นฝีมือขององค์ชายแปดซึ่งกลัวว่าพวกเขาจะไม่ส่งเงินให้ เขาจึงโจมตีบ้านของพวกเขา
ผู้คนรายงานการสูญเสียของตนไปยังทางการด้วยความโกรธโดยร้องเรียนให้ซูจิงหยวนให้คำอธิบายแก่พวกเขาพวกเขายังเรียกร้องให้ซูจิงหยวนค้นหา “ตีนแมวเทวดา” ที่สามารถเข้าเมืองหลวงได้
ซูจิงหยวนสนใจเรื่องนี้เช่นกันเขารู้สึกว่ามันค่อนข้างแปลก คฤหาสน์จำนวนมากจะถูกปล้นได้อย่างไรโดยไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ? นอกจากนี้คลังทั้งหมดยังถูกกวาดจนเรียบ นั่นเป็นสิ่งที่คนเดียวจะทำได้หรือ ? อย่างน้อยที่สุดมันก็ต้องมีคนหลายสิบคนใช่หรือไม่ แต่เขาก็ยังอยากรู้อยากเห็น ครอบครัวอื่น ๆ ก็ปกติเพราะเป็นแค่ขุนนางและพ่อค้าที่ได้รับความเดือดร้อนเท่านั้น พวกเขาคิดว่าเขาโง่หรือไม่ ? คนเหล่านี้ล้วนมาจากฝ่ายขององค์ชายแปด ในหมู่พวกเขา มีบางคนที่ทำให้องค์หญิงจี่อันมีปัญหาในระหว่างงานเลี้ยง แถมยังบังคับให้นางปิดห้องโถงสมุนไพร นางวางแผนที่จะมุ่งหน้าไปยังมณฑลของนางในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไรอาจเป็นไปได้ว่าทั้งหมดนี้อาจเป็นฝีมือขององค์หญิง เมื่อเรื่องนี้มาถึงมือของเขา เขาจะต้องเปลี่ยนวิธีการของเขาในการตรวจสอบ
ซูจิงหยวนตัดสินใจได้ดั้งนั้นก็เผยให้เห็นรอยยิ้มเหมือนสุนัขจิ้งจอกบนใบหน้าของเขา เขาเปิดศาลทันที กระแทกค้อน เขาไม่ได้ถามอะไรจากพ่อค้า และถามขุนนางที่โดยตรง “เจ้าโดนขโมยเงินไปหรือไม่ เจ้าโดนขโมยไปมากแค่ไหน ? หากเจ้ารายงานเท็จ เจ้าจะถูกลงโทษ”
ขุนนางงงงวยและเอ่ยว่า“รายงานเท็จหรือ ? เราสูญเสียเงินจำนวนนั้นจริง ๆ ? มันจะเป็นรายงานที่ผิดพลาดได้อย่างไร”
ซูจิงหยวนพยักหน้าอย่างไม่เร่งรีบและไม่ลังเล “โอ้ มันไม่ใช่รายงานที่ผิด นั่นหมายความว่าคฤหาสน์ของทุกคนสูญเสียเงินมากมายขนาดนั้นจริงหรือ ? ”
“นี่เป็นเพียงคำพูดที่เสียเปล่าหรือไม่”ตอนนี้เขาโกรธมากจนถึงระดับนี้เขาก็กล่าวทันที “ถ้าไม่มีเงินมากขนาดนั้นมันจะหายไปได้อย่างไร”
“เนื่องจากเป็นกรณีนี้เจ้ากลับไปนำหนังสือบัญชีของเจ้ามาด้วย เจ้าหน้าที่ผู้นี้จะตรวจสอบ” ใบหน้าของซูจินหยวนดูเคร่งขรึมในขณะที่ริมฝีปากของเขาขดตัวเป็นรอยยิ้ม
“ท่านต้องการหนังสือบัญชีของเราเพื่ออะไร”ผู้คนสับสน “สิ่งที่เราสูญเสียคือเงิน ทองคำ อัญมณี และตั๋วแลกเงิน มันเกี่ยวข้องกับหนังสือบัญชีของเราอย่างไร”
”ใช่!รายได้ของเรามาจากธุรกิจที่เหมาะสม”
ผู้คนกลับไปกลับมาโดยที่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมซูจิงหยวนจึงให้นำหนังสือบัญชีมาเมื่อคนเหล่านี้สงบลงเล็กน้อย ในที่สุดซูจิงหยวนก็กล่าวกับขุนนางว่า “ท่านจาว เท่าที่ข้ารู้มา ธุรกิจของครอบครัวของท่านเป็นเพียงร้านขายเสื้อผ้า 2 แห่ง และพวกมันไม่สามารถพิจารณาได้ ร้านขายผ้าชั้นสูงในเมืองหลวง ร้านขายผ้าสองร้านสามารถทำเงินได้เท่าไหร่ในหนึ่งปี ? ข้าคิดว่าแม้จะนับสิบปีรวมกันก็คงไม่มากพอกับเงินที่เจ้าเสียไปใช่หรือไม่ ? และร้านค้าของเจ้าเปิดให้บริการมาสามปีแล้ว! เจ้าหน้าที่คนนี้ต้องการถามเจ้า เงินที่หายไปนั้นได้มาจากไหน ? ”
“นี่…”ใต้เท้าจาวพูดไม่ออก มันมาจากไหน ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มันไม่ได้มาจากเส้นทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่ว่าไม่สามารถแสดงสมุดบัญชีได้ เพราะทุกครอบครัวที่ทำธุรกิจมีสมุดบัญชี 2 เล่ม เล่มหนึ่งถูกเก็บไว้ในที่โล่งและอีกเล่มเก็บไว้ในที่ลับ แต่สำหรับเขา และทุกคนที่มารายงาน ในที่สุดพวกเขาก็รู้อะไรบางอย่าง : ซูจิงหยวนคนนี้เป็นหนึ่งในคนขององค์ชายเจ็ด ! เนื่องจากเขาตั้งใจจะตรวจสอบบัญชี เขาจะสร้างปัญหาเล็กน้อยได้อย่างไร และเมื่อพบปัญหาต้นกำเนิดของเงินนั้นจะต้องได้รับการตรวจสอบ เมื่อปีที่แล้วเขารับเงินใต้โต๊ะสำหรับตำแหน่งขุนนางขั้นหก สิ่งนี้จะถูกเปิดเผยหรือไม่?
ในไม่ช้าขุนนางเริ่มคิดได้ว่าตัวเองผลีผลามเกินไปขณะที่พวกเขาเริ่มตีกลอง บางคนถึงกับหัวเราะแสดงว่าพวกเขาจะกลับไปสอบสวนด้วยตนเอง บางทีฮูหยินของครอบครัวอาจจะเอาไป เงินจำนวนมากจะหายไปในคืนเดียวได้อย่างไร !
อีกคนกล่าวว่า“บางทีตั๋วแลกเงินที่ส่งไปยังร้านแลกเงินอาจถูกใช้โดยสมาชิกครอบครัวของข้าที่อื่น และข้าจะต้องกลับไปถามเรื่องนี้”
เพียงไม่กี่คำขุนนางที่ตะโกนและส่งเสียงก็พบข้อแก้ตัว และจากไป ในราชสำนักมีเพียงพ่อค้าเท่านั้นที่ยังคงอยู่ต่อไป
พ่อค้าเหล่านี้ไม่ใช่คนโง่สำหรับขุนนางที่มีรายได้สีเทามันจะส่งผลต่อเส้นทางอาชีพของพวกเขา แต่พวกเขาไม่กลัว พวกเขาล้วนแต่เป็นพ่อค้า เงินเท่าไหร่คฤหาสน์ของพวกเขาไม่สามารถควบคุมได้โดยราชสำนัก ดังนั้นมีคนกล่าวว่า “จากนั้นท่านซูต้องจัดการเรื่องที่เราถูกปล้นใช่ไหมขอรับ? เราไม่ได้รับเบี้ยหวัดของทางการ ! ”
ซูจิงหยวนพยักหน้า“เรื่องของเจ้าต้องได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบ เอาล่ะเจ้าสามารถกลับไปรอได้ เมื่อข้าตรวจสอบเสร็จแล้ว เจ้าจะได้รับการติดต่อกลับไป” เพียงไม่กี่คำพวกเขาก็ถูกส่งออกไป แม้เมื่อพ่อค้ากลับไป พวกเขาก็ไม่ได้คิดอะไร
อย่างไรก็ตามซูจิงหยวนกล่าวอย่างเฉยเมยอย่างเงียบๆ และสาปแช่งพ่อค้าเหล่านี้อย่างโง่เง่า พวกเขาเป็นแค่พ่อค้าของราชวงศ์ต้าชุน เป็นสมาคมของหน่วยงานเกษตรอุตสาหกรรมและเชิงพาณิชย์ ธุรกิจมีระดับต่ำสุด เขาต้องใช้พลังงานเมื่อต้องรับมือกับทางการ แต่การกำจัดพ่อค้าบางคนนั้นง่ายมาก รอสักครู่เรื่องนี้จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีหรือสองปีในการแก้ไข หากเจ้าร้อนใจก็มารอฟังผลทุกวันแล้วกัน
เมื่อคำพูดนี้มาถึงคฤหาสน์ขององค์หญิงวังซวนก็เริ่มสงสัย และบอกให้เฟิงหยูเฮงอย่างระมัดระวัง “ข้าได้ยินมาว่าขุนนางเหล่านั้นสูญเสียข้าวของทั้งหมดของพวกเขา คุณหนูคิดว่าเป็นฝีมือของใครหรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ไหวในขณะที่กินขนมอบและนางส่ายหัวปฏิเสธที่จะยอมรับว่า “ไม่ ไม่ เจ้าไม่เห็นข้าอยู่กับเจ้าทุกวันหรือ ? ข้าจะออกไปได้อย่างไร ? ”
มุมปากของวังซวนกระตุก“คุณหนูนอนหลับอยู่คนเดียวในเวลากลางคืนเสมอ”
“แม้ว่าข้าจะออกไปข้างนอกตอนกลางคืนข้าก็จะถูกค้นพบโดยบานซู!” เฟิงหยูเฮงแย้งด้วยเหตุผลที่แข็งแกร่งปฏิเสธอย่างเด็ดขาดที่จะยอมรับมัน
หวงซวนผลักเก้าอี้จากด้านหลังเมื่อได้ยินการปฏิเสธนี้นางรู้สึกว่านางไม่สามารถที่จะเก็บมันไว้ได้อีกต่อไป ดังนั้นนางจึงกล่าวว่า “แต่เมื่อข้าไปพับผ้าห่มวันนี้ ข้าพบว่าพวกมันเย็น คุณหนูไม่ได้นอนทั้งคืนเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“เจ้าจะละเอียดน้อยกว่านี้ไม่ได้หรือ ? ” เจ้าต้องการทดสอบเป็นขุนนางหรือไม่ ? เจ้ายังรู้วิธีสืบหาร่องรอย
“ด้วยเจ้านายแบบนี้จะทำอะไรให้ละเอียดน้อยลงได้อย่างไรขอรับ ? ” ทันใดนั้นเสียงของบานซูก็ลอยอยู่ในอากาศราวกับเงาดำปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา
เฟิงหยูเฮงชี้ไปที่บานซูและกล่าวว่า“การใส่ชุดดำในตอนกลางคืนนั้นค่อนข้างดี แต่ก็เห็นได้ชัดเจนในตอนกลางวัน”
บานซูเพิกเฉยต่อนางแล้วถามว่า“คุณหนูบอกว่าไม่ใช่คุณหนูทำอย่างนั้นหรือ ? ถ้าอย่างนั้นข้าจะถามว่าของในคลังใต้ดินมาจากไหนขอรับ ? ”