บทที่ 1155 ตอนพิเศษ (49/2)
บทที่ 1155 ตอนพิเศษ (49/2)
“ข้าจะตามท่านไปดู” ซู่ซู่ กล่าว
“เจ้าจะไปทำอะไร?” ป้าจงไม่พอใจ “นั่นไม่เท่ากับสร้างปัญหาให้แม่นางบ้านอื่นเขาหรือ?”
“ใช่ หมู่นี้เรื่องของเราฮือฮาไปทั่ว หยางชิงซืออาจไม่เต็มใจแต่งให้ เอาอย่างนี้ เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ หากทางนั้นปฏิเสธการแต่งงาน ข้าจะพาเจ้ากลับไปค่ายทหาร ภายหน้าพวกเราก็ใช้ชีวิตอยู่ทางนั้น”
ป้าจงกังวลว่าจงซู่เกินจะกลับคำพูด เมื่อได้ยินว่าเขาจะตามแม่นางปลอมผู้นั้นไปที่ค่ายทหารก็รีบพาไปขอแต่งงานทันที
เพียงแต่เพราะรีบร้อนจึงไม่ได้เตรียมสิ่งใดมา การขอแต่งงานเช่นนี้ขาดความจริงใจอยู่บ้าง ยังดีที่คนในชนบทไม่ได้พิธีรีตองเพียงนั้น ขอเพียงพวกเขาให้เงินมากพอ เรื่องอื่น ๆ ล้วนละเลยได้
ซ่งซื่อแบกถังน้ำกลับบ้าน
พอเข้าไปในลานบ้าน เท้าก็ลื่นไถล ถังบนไหล่หล่นลงกับพื้นทันที น้ำในถังสาดกระจายเต็มพื้น ถังก็แตกแล้ว
ซ่งซื่อนั่งลงกับพื้นส่งเสียงร้องโอดโอย
เมื่อก่อนงานหนักที่บ้านล้วนเป็นหยางชวนทำ งานละเอียดอ่อนเป็นหยางชิงซือทำ ลูกสะใภ้ก็เป็นคนขยันขันแข็ง ดังนั้นจึงมีคนดูแลเรื่องภายในบ้านและนอกบ้าน นางจึงไม่จำเป็นต้องกังวล บัดนี้แยกบ้านแล้ว ลูก ๆ ไม่ยินดีติดตามพ่อแม่ แถมนางยังติดหนี้ครอบครัวเดิมอีก หยางฟู่ผู้ที่ซื่อสัตย์มาแต่ไหนแต่ไรเริ่มตำหนิภรรยาผู้นี้แล้ว หากนางยังไม่ทำงาน เกรงว่าคงจะไม่มีอาหารกินเสียด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ตาม ไม่นานนางก็ทนคืนวันเช่นนี้ต่อไปไม่ไหว
ซ่งซื่อเริ่มเสียใจแล้ว นางไม่ควรแยกบ้าน ไม่ควรบีบให้ลูกสะใภ้ออกไปเลย
ลูกสะใภ้ของนางยังเยาว์วัย ขอเพียงสามารถให้กำเนิดได้ อีกไม่กี่ปีนางก็จะมีหลานชายตัวอ้วนให้ เหตุใดเรื่องนี้จึงพลาดไปได้นะ? ตอนนี้คิดจะเกลี้ยกล่อมพวกเขากลับมาย่อมไม่ง่ายดาย ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือนางยังไปทำให้พวกเขาขุ่นเคืองมากขึ้นอีก!
“นี่มันอะไร?” หยางฟู่เดินแบกฟืนเข้ามา เขาเกือบลื่นล้มเพราะคราบน้ำบนพื้นแล้ว
โชคดีที่เขารักษาการทรงตัวได้ถึงได้ไม่ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกับภรรยา
“ข้าหกล้ม” ซ่งซื่อกล่าว “สามี ท่านว่าลูกชวนจะทิ้งพวกเราไว้เพียงลำพังโดยไม่สนใจไยดีจริง ๆ หรือ?”
หยางฟู่กล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าถามข้า ข้าจะถามผู้ใด? เจ้าไปถามลูกคนดีของเจ้าเองเถอะ”
“ลูกชวนซื่อสัตย์มาตั้งแต่เด็ก หากเขาไม่แต่งกับคนเจ้าปัญหาผู้นั้นย่อมไม่แยกบ้านกับเรา เราเป็นพ่อแม่แท้ ๆ ของเขา ลูกชายจะไม่ฟังพ่อแม่แต่ไปฟังภรรยาได้อย่างไร?”
เท้าของนางลื่นไถลล้มลงกับพื้น
“อูย…”
ซ่งซื่อรีบเข้าไปช่วย “พี่สะใภ้หลี่ เจ้าไม่ได้เป็นอะไรกระมัง?”
ป้าหลี่จับเอวด้านหลังแล้วกล่าวด้วยความโมโห “เจ้าว่าข้าบาดเจ็บหรือไม่เล่า? พวกเจ้าทำอะไรกัน? เหตุใดบ้านมีน้ำเจิ่งนองอยู่เต็มพื้น? อู๊ยยยยย เอวของข้า เกรงว่าข้าคงอายุขัยน้อยลงไปหลายปีแล้ว”
“ขออภัย ๆ พวกเราก็ไม่ระมัดระวังเช่นกัน เมื่อครู่ท่านบอกว่าเกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องอะไรหรือ?”
“ข้าจะบอกพวกเจ้า…” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เอวของป้าหลี่ก็ไม่เจ็บอีกต่อไป แม้กระทั่งซ่งซื่อจะพยุง นางยังปฏิเสธ ดวงตาของนางเปล่งประกายด้วยไฟแห่งการนินทาที่ลุกโชน “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้…”
ซ่งซื่อกำลังรอฟังแต่ป้าหลี่กลับพูดสองประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จู่ ๆ นางก็เริ่มหมดความอดทน
“เกี่ยวข้องกับสกุลจงใช่หรือไม่?” ซ่งซื่อคาดเดาออกไปโต้ง ๆ
“ใช่ ๆ เกี่ยวกับบ้านพวกเขา”
“ใช่แต่ก็ไม่ใช่” ป้าหลี่ส่ายหัว “ข้าขอบอกพวกเจ้า เรื่องนี้น่าตื่นเต้นจริง ๆ เมื่อครู่นี้…”
ป้าหลี่เล่าไปเรื่อย ๆ ว่าจงซื่อเอะอะก็ร้องไห้ เอะอะก็โวยวาย เอะอะก็จะผูกคอตาย นางกอดต้นขาของจงซู่เกินขอร้องไม่ให้แต่งงานกับบุรุษ ต่อรองกับจงซู่เกินให้จงซู่เกินแต่งงานกับแม่นางสกุลหยาง
ซ่งซื่อฟังอยู่ครึ่งค่อนวัน ในที่สุดก็จับประเด็นสำคัญได้
“แต่งงานกับแม่นางบ้านข้าหรือ?”
ป้าหลี่พยักหน้า “ใช่! จะแต่งแม่นางบ้านเจ้า”
“ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ซ่งซื่อกล่าวอย่างจองหอง “เมื่อก่อนข้าให้โอกาสพวกเขาแล้วแต่พวกเขาไม่รู้จักรักษา บัดนี้กลับอยากแต่งหรือ? ไม่มีทาง!”
หยางฟู่ขมวดคิ้ว “หากสกุลจงอยากแต่งงาน ขอเพียงชิงซือเต็มใจ ข้าคิดว่าการแต่งงานครั้งนี้ก็เป็นไปได้”
“ได้อะไร? ถึงแม้ลูกสาวข้าจะแต่งไม่ออกก็ไม่มีทางแต่งเข้าสกุลจง จงซู่เกิน เจ้าเด็กสกุลจงผู้นั้นชอบบุรุษ หากลูกสาวข้าแต่งออกไป นางอาจกลายเป็นม่าย ไม่ได้ ๆ ไม่มีทางเด็ดขาด!”
ป้าหลี่เบ้ปาก “ท่านคิดถึงลูกสาวตนมากมายเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
หากคิดถึงลูกสาวตนจริง ๆ ย่อมไม่มีทางขายลูกสาวให้ผู้อื่นเพื่อเป็นเครื่องมือต่อรอง ซ่งซื่อกล่าวเสียดูดีว่าทำเพื่อหยางชิงซือ อันที่จริงแล้วก็เพียงเพื่อให้สกุลจงเสียหน้าเท่านั้น
“อย่างไรนางก็เป็นลูกสาวของข้า หากข้าบอกว่าไม่แต่งก็คือไม่แต่ง”
“เรื่องนี้ใช่เจ้ารับผิดชอบหรือ?”
“เหตุใดจะไม่ใช่ข้ารับผิดชอบ? ข้าเป็นมารดานาง…”
ป้าหลี่กระแนะกระแหน “นังหนูของท่านมีความคิดเป็นของตนเองมากที่สุด หากพวกท่านจัดแจงการแต่งงานให้นางลวก ๆ แล้วนางไม่พอใจ ข้าเห็นว่าคงมีปัญหา หากเจ้าเด็กสกุลจงผู้นั้นคิดจะแต่งงาน พวกท่านไม่ให้นางแต่ง ข้าว่าผู้ที่โชคไม่ดีก็คือพวกท่านเอง”
“สกุลจงอยากแต่งย่อมได้” หยางฟู่กล่าว “ขอเพียงพวกเขาจริงใจพอ พวกเราก็ยินดีช่วยให้เด็กสองคนนี้สมความปรารถนา”
ซ่งซื่อไม่พอใจขึ้นมา
นางเพียงแค่ไม่อยากให้หญิงสกุลจงผู้นั้นสมหวัง
“จงซู่เกินตอนนี้ได้รับเบี้ยเลี้ยงเดือนละสิบตำลึงเงิน” หยางฟู่เอ่ยกับซ่งซื่อ “หากนังหนูชิงซือแต่งให้เขา อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนลำบาก”
ซ่งซื่อลูบผมตนเอง แววตาครุ่นคิดบางอย่าง
มีเสียงดังมาจากข้างนอก
ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู
ประตูเรือนไม่ได้ปิดสนิท เพียงเคาะหนึ่งที ประตูก็เปิดออก คนหลังประตูกับคนหน้าประตูมองหน้ากัน
เมื่อป้าจงเห็นซ่งซื่อ แววตาของนางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ซ่งซื่อเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน ดูน่าสังเวชเป็นอย่างยิ่ง ทว่ายามนี้กลับเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“ท่านแม่ ไม่เช่นนั้นกลับกันเถอะ?” จงซู่เกินกล่าว
ป้าจงตัวสั่นสะท้าน รีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านทันที
“พ่อชิงซือ แม่ชิงซือ พวกเรามาสู่ขอแต่งงาน” ป้าจงฝืนยิ้ม “นี่เป็นสินสอดทองหมั้นที่เราเตรียมไว้ หากท่านยินดี พวกเราจะแต่งนังหนูชิงซือกลับไปเป็นลูกสะใภ้”
หยางฟู่รับกล่องสินสอดทองหมั้นมา
เมื่อเปิดออกก็พบห้าสิบตำลึงเงินอยู่ข้างใน
ซ่งซื่อกลืนน้ำลายที่กำลังจะตอบโต้ลงไป
นางมองดูเงินห้าสิบตำลึงด้วยดวงตาลุกวาว จากนั้นก็หันไปมองป้าจง พลันรู้สึกว่าอีกฝ่ายเจริญหูเจริญตาขึ้นมาไม่น้อย
“เมื่อก่อนพวกท่านไม่ได้บอกว่าไม่ชอบแม่นางบ้านพวกเราหรือ? บัดนี้มีเรื่องอื้อฉาวในบ้านท่าน หากอยากใช้แม่นางบ้านข้าปกปิดเรื่องอื้อฉาว ย่อมไม่ง่ายเพียงนั้น”
ขยับมือหนึ่งทีก็ใช้เงินห้าสิบตำลึง ไม่แน่ว่าอาจหาผลประโยชน์ได้มากกว่านั้น
ซ่งซื่อไม่ใช่คนโง่ แน่นอนว่าต้องใช้โอกาสนี้ทำข้อตกลงดี ๆ ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนสาดน้ำทิ้ง ภายหน้าย่อมไม่เชื่อฟังพวกเขาอีก
“ท่านต้องการกี่มากน้อยเล่า?” ป้าจงกล่าวหน้านิ่ง “ข้าจะบอกพวกท่าน อย่าได้โลภมากเกินไปนัก!”
จงซู่เกินเอ่ย “ห้าสิบตำลึงเป็นสินสอดทองหมั้น ยังมีอีกสิบตำลึงไว้ซื้อเสื้อผ้าให้ชิงซือ”
