ตอนที่ 1489 ความสามารถ
“บุตรชายของข้าอยู่ที่ใด” ฮองเฮาตงอี๋กำหมัดแน่น นางเอ่ยถามไป๋ชิงเหยียนอย่างพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่นเทา “เจ้าทำอันใดบุตรชายของข้า”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้าไปทางท่าป๋าเย่าที่สวมหน้ากากยืนอยู่ข้างไป๋จิ่นจื้อด้านหลังฮองเฮา “นั่นไม่ใช่องค์ชายเจ็ดหรือ”
ท่าป๋าเย่าทำความเคารพฮองเฮาของตงอี๋
ทว่า ฮองเฮาตงอี๋ไม่มองท่าป๋าเย่าแม้แต่น้อย นางกล่าวเพียง “ข้าไม่ได้โง่จนถึงขนาดจำบุตรชายของตัวเองไม่ได้!”
ไป๋จิ่นจื้อเลิกคิ้วสูง นางมองคนข้างกายของนางแวบหนึ่ง จากนั้นได้แต่ลอบด่าฮองเฮาตงอี๋อยู่ในใจ นี่มันองค์ชายเจ็ดของแคว้นตงอี๋ไม่ใช่หรือ
ไป๋ชิงเหยียนลูบดาบในมือเล่นอย่างไม่ใส่ใจท่าทีของฮองเฮา “แผนการของฮองเฮาเหนือความคาดหมายของเรามาก เจ้าซื้อตัวซื่อหลางของกรมการคลัง วางแผนส่งข่าวปลอมให้ทูตของต้าโจว บอกพวกเขาว่าองค์ชายสองก่อกบฏ ต้องการสังหารทูตของต้าโจวและบีบให้ขุนนางต้าโจวหนีไปจากตงอี๋”
ไป๋ชิงเหยียนค่อยๆ เดินลงมาจากบันได “เจ้าปลอมแปลงราชโองการ เขียนลงไปในราชโองการว่าจักรพรรดิองค์ก่อนให้เจ้าปลิดชีพและฝังไปพร้อมเขาเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือของราชโองการ จากนั้นบอกองค์ชายสองว่าต้าโจวเป็นคนพาองค์ชายเจ็ดหลบหนีไป ให้องค์ชายสองสั่งให้คนตามไล่ล่าขุนนางต้าโจวอย่างบ้าคลั่งเพื่อถ่วงเวลาหลบหนีให้บุตรชายของตัวเอง! เจ้าคงคิดไม่ถึงว่าทหารเรือตงอี๋ที่ไล่ล่าเรือของทูตต้าโจวไปจะพบกับเรือรบของทหารเรือต้าโจวที่คุ้มกันชาวประมงออกมาหาปลากลางทะเลเข้าพอดี เจ้าคิดไม่ถึงว่าหานเฉิงอ๋องและทหารเรือทั้งหมดของต้าโจวจะเสียชีวิตในสนามรบ คิดไม่ถึงว่าต้าโจวจะยกทัพบุกมาโจมตีตงอี๋ในเวลานี้ เจ้าคงคิดว่าต้าโจวคงต้องอดกลั้นความแค้นครั้งนี้ไว้ก่อนจนกว่าการเดิมพันกับต้าเยี่ยนจะจบลงใช่หรือไม่”
ฮองเฮาตงอี๋เม้มปากแน่น นางได้แต่กำชายกระโปรงของตัวเองแน่น แม้แต่นางกำนัลข้างกายของฮองเฮาตงอี๋ก็ยังตัวสั่นราวกับลูกนกเช่นเดียวกัน นางกำนัลคิดว่าจักรพรรดินีต้าโจวมองแผนการของฮองเฮาตงอี๋ออกอย่างทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว
“เมื่อต้าโจวและต้าเยี่ยนรู้ผลแพ้ชนะแล้ว หากต้าโจวอยากยกทัพบุกมาทำลายตงอี๋เจ้าจะให้สยงหมัวมัวที่เจ้าไว้ใจพาองค์ชายเจ็ดมาหาต้าโจว ใช้ฐานะขององค์ชายเจ็ดทำข้อแลกเปลี่ยนกับต้าโจวให้ต้าโจวสนับสนุนบุตรชายของเจ้าขึ้นครองราชย์! หากสุดท้ายแล้วต้าโจวเดิมพันพ่ายแพ้ ต้าเยี่ยนย่อมสนับสนุนองค์ชายสองที่พวกเขาสนับสนุนมาตั้งแต่แรกครองราชย์ต่อไปอยู่แล้ว ถึงเวลานั้นเจ้าจะให้บุตรชายของตัวเองใช้ชีวิตในฐานะคนธรรมดาในต้าเยี่ยนต่อไปอย่างสงบสุข…ใช่หรือไม่”
เมื่อไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบร่างของนางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าฮองเฮาตงอี๋พอดี ฮองเฮาตงอี๋จำต้องถอยหลังหนีไปสองสามก้าว
“เจ้าวางแผนอนาคตให้บุตรชายของตัวเองในฐานะแม่ ถือเป็นแม่ที่ดี” รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ชิงเหยียนกว้างขึ้นกว่าเดิม “ทว่า ต้าโจวไม่ใช่หมากในกระดานของเจ้าที่จะปล่อยให้เจ้าจับเดินได้ตามใจชอบ ตอนนี้ข้าเตรียมจักรพรรดิองค์ใหม่ให้แคว้นตงอี๋แล้ว…”
ฮองเฮาตงอี๋ควบคุมอารมณ์ของตัวเองแล้วทำความเคารพไป๋ชิงเหยียนอย่างนอบน้อม “จักรพรรดินีต้าโจว บุตรชายของข้าล่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “บุตรชายของเจ้าจะใช้ชีวิตในต้าโจวได้อย่างปลอดภัยหรือไม่ขึ้นอยู่กับว่าจักรพรรดิตงอี๋ปลอดภัยในตงอี๋หรือไม่”
ฮองเฮาตงอี๋กำหมัดของตัวเองแน่น นางมองไปทางองค์ชายเจ็ดตัวปลอมที่สวมหน้ากากอยู่ด้วยดวงตาไหววูบ
ไป๋จิ่นจื้อกำมือที่ไขว้อยู่ทางด้านหลังแน่น ตอนนี้นางเพิ่งตระหนักได้ว่าองค์ชายเจ็ดที่ยืนอยู่ข้างกายนางอาจคือไป๋อวี๋เซิงที่ไป๋จิ่นเซ่อเก็บมาได้จากซีเหลียง!
ที่แท้พี่หญิงใหญ่ต้องการให้ไป๋อวี๋เซิงสวมรอยเป็นองค์ชายเจ็ดของตงอี๋เพื่อขึ้นครองราชย์นี่เอง มิน่าไป๋อวี๋เซิงจึงกล่าวว่าพร้อมจะตายไปข้างหนึ่งกับต้าเยี่ยน!
ไป๋จิ่นจื้อลอบก่นด่าน้องสาวคนที่เจ็ดอยู่ในใจ เจ้าเด็กนั่นหลอกแม้กระทั่งพี่สาวอย่างนาง! ทว่า หลอกนางไปก็ไม่มีประโยชน์อันใดสุดท้ายพี่หญิงใหญ่ก็ไม่คิดปิดบังนางอยู่ดี!
แค่น่าโมโหเท่านั้น!
ไป๋จิ่นจื้อตัดสินใจแล้วว่าจะกลับไปสั่งสอนน้องสาวตัวดีให้หลาบจำ!
“เราขอแนะนำว่าฮองเฮาอย่าคิดทำสิ่งใดอีกเลย คำว่าปลอดภัยที่เราหมายถึงไม่ได้หมายถึงการให้คนส่งจดหมายมาบอกว่าสบายดีเท่านั้น” ไป๋ชิงเหยียนยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย “ไม่รู้ว่าฮองเฮาตงอี๋รู้จักสำนักซื่อไห่แห่งภูเขาหลัวพานบ้างหรือไม่ น้องชายคนที่เจ็ดของเราคือลูกศิษย์ของปรมาจารย์กู้อีเจี้ยนแห่งสำนักซื่อไห่ แม้น้องชายเก้าของเราจะขาพิการ ทว่า เขาได้เรียนรู้ความสามารถมากมายจากสำนักซื่อไห่เช่นเดียวกัน”
สำนักซื่อไห่แห่งภูเขาหลัวพานคือสถานที่มหัศจรรย์สำหรับทุกคนในใต้หล้า ว่ากันว่าศิษย์ที่ร่ำเรียนวิชาต่างๆ จากสำนักซื่อไห่แห่งภูเขาหลัวพานล้วนโดดเด่นเหนือผู้ใดในใต้หล้า ยกตัวอย่างเช่นเสนาบดีกงซุนกงของต้าเยี่ยนในอดีต ซือหม่าเซิ่งที่เชี่ยวชาญเรื่องระบบน้ำ รวมถึงปรมาจารย์ดาบอย่างกู้อีเจี้ยน เพลงดาบของปรมาจารย์กู้อีเจียนสามารถปลิดชีวิตคนได้ด้วยดาบเดียวและไม่เคยผิดพลาดมาก่อน นอกจากนี้ยังมีคนมีชื่อเสียงอีกมากมายที่จบมาจากสำนักซื่อไห่แห่งภูเขาหลัวพาน
“สำนักซื่อไห่แห่งภูเขาหลัวพานมีกู่[1]ชนิดหนึ่งเรียกว่าแม่กู่ มีคำกล่าวว่าลูกบาดเจ็บแม่จะเจ็บตามไปด้วยฮองเฮาตงอี๋คงเข้าใจความรู้สึกนี้ดี แม่กู่ชนิดนี้…หากลูกกู่ได้รับบาดเจ็บแม่กู่จะเจ็บยิ่งกว่า หากลูกกู่ตายแม่กู่จะแลกชีวิตของตัวเองเพื่อความปลอดภัยของลูกกู่” ไป๋ชิงเหยียนคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนจนทำให้ใบหน้าของหญิงสาวยิ่งงดงามมากขึ้นกว่าเดิม ทว่า ฮองเฮาตงอี๋กลับคิดว่ารอยยิ้มของไป๋ชิงเหยียนยิ่งกว่ารอยยิ้มของปีศาจที่ผุดขึ้นจากนรก “ลูกกู่ซึ่งเป็นลูกรักของแม่กู่อยู่ในตัวจักรพรรดิตงอี๋แล้ว ฮองเฮาตงอี๋คงเดาได้ว่าแม่กู่อยู่ที่ผู้ใด”
สำนักซื่อไห่คือสำนักวิเศษของคนทั่วหล้า วันนี้ไป๋ชิงเหยียนใช้ประโยชน์จากสำนักซื่อไห่หลอกลวงฮองเฮาตงอี๋ให้นางไม่กล้าแตะต้องหรือทำร้ายไป๋อวี๋เซิงเพราะกลัวบุตรชายของตัวเองจะเป็นอันใดไปด้วย ไป๋ชิงเหยียนรู้สึกว่าคุ้มค่ามาก
ฮองเฮาตงอี๋เบิกตาโพลงด้วยความตกใจ นางอยากกล่าวสิ่งใดออกมา ทว่า ได้ยินไป๋ชิงเหยียนกล่าวขึ้นก่อน “หากฮองเฮาตงอี๋ไม่เชื่อสามารถลองดูได้…”
ท่าป๋าเย่ารู้ว่าไป๋ชิงเหยียนกุเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อความปลอดภัยของเขาดังนั้นเขาจึงหยิบดาบไปจากเอวของไป๋จิ่นจื้อทันทีที่ไป๋ชิงเหยียนกล่าวจบ
“อย่านะ!” ฮองเฮารีบถลาเข้าไปห้ามท่าป๋าเย่าด้วยความตกใจ นางจับปลายดาบดมด้วยมือเปล่าของตัวเองจึงหยุดดาบที่กำลังจะแทงลงไปในร่างของท่าป๋าเย่าไว้ได้
ไป๋จิ่นจื้อที่กำลังคิดว่าจะจัดการกับไป๋จิ่นเซ่ออย่างไรตั้งตัวไม่ทันจึงสะดุ้งด้วยความตกใจ
ไป๋จิ่นจื้อไม่คิดว่าท่าป๋าเย่าจะดึงดาบจากเอวของนางไปจึงไม่ได้ห้ามปรามเด็กหนุ่ม เมื่อได้สติจึงเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด นางแสร้งทำตัวนิ่งตามปกติ ไม่ได้เข้าไปห้ามปราม จากนั้นมองไปทางฮองเฮาตงอี๋ของตงอี๋ที่กำลังกำดาบแน่นด้วยมือเปล่าทั้งสองข้างด้วยแววตาดูถูก
“ฮองเฮา ฮองเฮาเพคะ!” นางกำนัลตงอี๋รีบคลานเข่าเข้าไปหาฮองเฮาตงอี๋ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเลือดสดไหลออกมาจากมือของฮองเฮาไม่หยุดจึงร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ “เป็นเช่นไรบ้างเพคะฮองเฮา”
ไป๋ชิงเหยียนปรายตามองไปทางท่าป๋าเย่านิ่งแวบหนึ่ง นางรู้ว่าเด็กคนนี้มีความแค้นที่มากมายและโหดร้ายได้เพียงใด ทว่า นางไม่คิดว่าเขาจะโหดร้ายกับตัวเองได้ถึงเพียงนี้
ทว่า เป็นเช่นนี้ก็ดีเหมือนกัน การไม่กลัวตายและพร้อมตายได้ทุกเมื่อของท่าป๋าเย่าจะทำให้ฮองเฮาตงอี๋ยิ่งเชื่อเรื่องนี้มากกว่าเดิม
องค์ชายเจ็ดมีเพียงชีวิตเดียวเท่านั้น ฮองเฮาตงอี๋ไม่กล้าเอาชีวิตของบุตรชายตัวเองมาเสี่ยงแน่นอน
[1] กู่ คือ แมลงพิษชนิดหนึ่งของจีนซึ่งมีพิษร้ายแรงมาก ปกติจะถูกนำมาใช้ในกิจกรรมทางไสยศาสตร์
