The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 809 -810

ตอนที่ 809 พวกสามัญชนหันมาเป็นศัตรู
ตอนที่809 พวกสามัญชนหันมาเป็นศัตรู
เสียงตะโกนของวังหลินดังก้องเข้าหูของทุกคนให้ได้ยิน!
ร้านห้องโถงสมุนไพรร้อยถูกบังคับให้ปิดตัวโดยคนอื่น?
ข้อมูลนี้แพร่กระจายในหมู่คนจากทางเข้าของร้านห้องโถงสมุนไพร แพร่กระจายไปทุกทิศทาง เร็วมาก ข้อมูลนี้เป็นที่รู้จักกันสำหรับทุกคนที่ได้มาชุมนุม
แต่การทำเช่นนี้ก็ทำให้บางคนเอ่ยปากด้วยความสับสนว่า“ใครกันที่สามารถบังคับให้องค์หญิงจี่อันทำเช่นนี้ได้ ? ”
“ใช่!นั่นคือองค์หญิง ! ใครกันที่มีความสามารถเช่นนั้น ? ”
ในสายตาของสามัญชนของเมืองหลวงนั้นเฟิงหยูเฮงคือการดำรงอยู่ที่สามารถทำอะไรได้ นางไม่เพียงแต่มีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์เท่านั้น แต่นางยังหลอมเหล็กให้กับราชวงศ์ต้าชุนด้วย คนแบบนี้เป็นสมบัติของชาติที่แม้แต่ฮ่องเต้ยังต้องระวัดระวังเวลาทำอะไรเพราะกลัวว่านางจะทิ้งเขาไป ตอนนี้พวกเขาบอกว่ามีคนบังคับให้องค์หญิงจี่อันต้องปิดห้องโถงสมุนไพร นี่ไม่ใช่ความบ้าคลั่งหรือ ? ใครกันที่กล้าทำเช่นนี้ ?
ความสงสัยของทุกคนค่อยๆ เริ่มแพร่กระจาย เริ่มจากการพูดคุยอย่างเงียบ ๆ ไปจนถึงการตะโกนเสียงดัง ผู้คนดูเหมือนจะบ้าคลั่ง “มันคือใคร ? ใครกล้าบังคับให้องค์หญิงจี่อันปิดร้านห้องโถงสมุนไพร ออกมา ! ออกมา ! ”
เสียงตะโกนดังซ้ำๆ ทำให้วังหลินถอนหายใจด้วยอารมณ์ เจ้านายถูกมองว่าเป็นเทพเจ้า เจ้านายอธิบายฉากในวันนี้ว่าทั้งสามคนสนุกกันมาก ไม่มีความแตกต่างแม้แต่น้อย
เสียงตะโกนของผู้คนยังคงดำเนินต่อไปอย่างไรก็ตามมันเปลี่ยนไปจากการตะโกนเกี่ยวกับการปิดร้านห้องโถงสมุนไพร เป็นการตะโกนเกี่ยวกับผู้คนที่บังคับเฟิงหยูเฮง ผู้ชายตะโกนเสียงดัง ขณะที่ผู้หญิงร้องไห้ มันผ่านมาสองปีแล้ว ภายใต้การจัดการของเฟิงหยูเฮง ร้านห้องโถงสมุนไพรได้กลายเป็นสิ่งดำรงอยู่พิเศษภายในเมืองหลวงแล้ว สถานที่นี้ไม่เพียงแต่มียารักษาทางการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์ แต่ยังมีทักษะการแพทย์ที่ดีที่สุด และมีพยาบาลที่ดีที่สุดอีกด้วย ไม่เพียงแต่พวกเขารับคนจากตระกูลที่ร่ำรวย แต่พวกเขายังรักษาสามัญชนอย่างเท่าเทียมกัน และให้การดูแลอย่างดีแก่ทุกคน แน่นอนพวกเขาไม่สามารถจ่ายค่ายารักษาโรคได้ แต่ร้านห้องโถงสมุนไพรไม่ได้ปฏิเสธสมุนไพรและยาหม้อไปเสียทีเดียว หมอยังคงให้ใบสั่งยาสำหรับผู้ป่วยและพวกเขาสามารถซื้อยาที่จำเป็นในห้องโถง อาจกล่าวได้ว่าร้านห้องโถงสมุนไพรเป็นโรงหมอที่ดูแลทุกคน ตราบใดที่ร้านห้องโถงสมุนไพรอยู่ที่นั่น ไม่ว่าจะมีอาการเจ็บป่วยหนักแค่ไหน คนก็จะไม่กลัวอีกต่อไปเหมือนในอดีต เพราะทุกคนรู้ดีว่าถ้าพวกเขามาที่ร้านห้องโถงสมุนไพร จะมีใครสักคนที่สามารถช่วยพวกเขาได้ ทันใดนั้นเพื่อมีคำสั่งปิด ไม่มีใครสามารถยอมรับความจริงนี้ได้
เสียงตะโกนดังกล่าวดำเนินต่อไปและมีบางคนที่เริ่มตะโกนดัง ๆ ว่า “ผู้จัดการร้าน ขอเพียงเปิดเผยชื่อของคนที่บังคับให้องค์หญิงปิดร้านห้องโถงสมุนไพร ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร เราจะต้องไปขอคำอธิบาย ! โรงหมอที่เป็นประโยชน์ต่อพลเมืองเช่นนี้ พวกเขายืนยันว่ามันจะปิดมันเพราะเหตุใด ? ”
“ถูกต้อง! แค่บอกมา แม้ว่าคนผู้นั้นจะอยู่ในพระราชวัง เราจะเสี่ยงชีวิตของเราที่จะไปคุกเข่าต่อหน้าทางเข้าของพระราชวัง ! ”
ผู้คนอารมณ์เสียมากและนี่คือผลลัพธ์ที่ต้องการที่วังหลินหวังไว้ ด้วยสีหน้าหนักใจ เขายืนอยู่บนโต๊ะและกระทืบเท้าของเขาอย่างไม่รู้จบ ขณะพยายามแนะนำ “ใจเย็นกันก่อน ! พวกเจ้าต้องไม่ไปสร้างปัญหาใด ๆ สำหรับพวกเขา ! พวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของทางการทั้งหมด พวกเขาไม่ใช่คนที่คนธรรมดาสามัญอย่างเราสามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ฮะ ! พูดไป มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวังในวันขึ้นปีใหม่ มีเจ้าหน้าที่บางคนที่เริ่มต่อต้านเจ้านายของเราด้วยเหตุผลบางอย่าง ไม่เพียงแต่พวกเขาคุกเข่าทูลขอฮ่องเต้ไม่ให้อนุญาตให้องค์หญิงจี่อันเข้าไปในพระราชวังอีกต่อไป แต่พวกเขาก็คุกคามให้ปิดร้านห้องโถงสมุนไพร พวกเขากล่าวว่าบุตรสาวของเราเป็นเพศหญิงที่อ่อนแอและไม่เหมาะสมที่จะทำสิ่งเหล่านี้ เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาใด ๆ นางก็เห็นด้วยในขณะที่รู้สึกผิด ! ”
คำพูดของวังหลินกระจายไปทั่วหมู่คนเกือบทุกคนที่เข้ามาฟังคำร้องเรียนของพวกเขาเป็นคนสามัญในเมืองหลวง ในหมู่พวกเขามีคนรวยอยู่สองสามคน อย่างไรก็ตามมีคนชั้นสูงไม่มากนัก ท้ายที่สุดขุนนางจำเป็นต้องให้ความสนใจกับใบหน้า พวกเขาไม่สามารถวิ่งไปตามถนนเพื่อปั่นป่วน แต่ตระกูลใหญ่แต่ละตระกูลก็ส่งบ่าวรับใช้หญิงหรือบ่าวรับใช้ชายออกมามีส่วนร่วมพร้อมกับรวบรวมข้อมูล มีแม้แต่อนุและบุตรของอนุก็ออกไปด้วย สิ่งนี้รวมถึงเฟิงเซียงหรูผู้ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางยืนอยู่ฝ่ายของเฟิงหยูเฮงระหว่างงานเลี้ยงในพระราชวัง
หลังจากอนุจากครอบครัวของเจ้าหน้าที่เหล่านั้นได้ยินคำพูดของวังหลินพวกนางไม่สามารถอดกลั้นได้ และมีใครบางคนรีบกล่าวว่า “ข้าได้ยินสามีของเราพูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากงานเลี้ยงคืนนั้น มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนต่อต้านองค์หญิงจี่อัน คำพูดของพวกเขาแย่มากอย่างไม่น่าเชื่อ และพวกเขาก็บังคับให้นางจนมุม พวกเขาสร้างเรื่องซ้ำแล้วซ้ำอีกและพยายามขับไล่องค์หญิงจี่อัน”
บุตรสาวของอนุคนอื่นๆ ก็กล่าวเหมือนกันว่า “ใช่ พวกเขาไม่อาจทำใจได้กับการได้เห็นองค์หญิงมีชื่อเสียงที่ดี นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาคิดวิธีที่จะบีบนางออกมา ท่านพ่อของข้าบอกว่าคนเหล่านั้นทั้งหมดคุกเข่าลงบนพื้นและข่มขู่ฮ่องเต้ ราวกับว่าพวกเขากำลังบอกว่าให้เลือกระหว่างพวกเขาทั้งหมดหรือองค์หญิง หลังจากทั้งหมดราชสำนักจะต้องไม่ตกอยู่ในความวุ่นวาย นั่นเป็นสาเหตุที่ฮ่องเต้ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมรับ”
คนที่พูดเป็นสมาชิกในครอบครัวของเจ้าหน้าที่แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าอนุและบุตรสาวของอนุมาจากครอบครัวไหน อย่างไรก็ตามพวกนางเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างงานเลี้ยง สิ่งที่พวกนางพูดค่อนข้างน่าเชื่อถือ หลังจากที่ผู้คนได้ยินสิ่งเหล่านี้พวกเขาก็ยิ่งมีอารมณ์ มีบางคนที่ตะโกนให้ทุบตีและฆ่า สำหรับเฟิงเซียงหรู นางก็กล่าวขึ้นมาว่า “พวกเขาเป็นเพียงกลุ่มขุนนางขั้นสามถึงขั้นห้า หากต้องการความกล้าหาญแบบนี้ ใครจะรู้ว่าพวกเขามีผู้ทรงอำนาจประเภทใดหนุนหลัง ! ร้านห้องโถงสมุนไพรดำเนินกิจการอย่างสงบมานานกว่าสองปี ปีนี้กลับเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้อย่างไร ? มันค่อนข้างแปลกจริง ๆ ”
”ใช่! ” เมื่อได้ยินการวิเคราะห์นี้ ผู้คนก็เริ่มรู้สึกงงงวยทันทีว่า “ใครหนุนหลังเจ้าหน้าที่เหล่านี้ให้ต่อต้านองค์หญิงเช่นนั้น ? ”
แต่เฟิงเซียงหรูไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากนำการอภิปรายมาถึงจุดนี้ นี่คือทั้งหมดที่นางทำได้ เมื่อมองขึ้นไปที่วังหลินผู้ยืนอยู่บนโต๊ะพร้อมกับห้องโถงสมุนไพรข้างหลังเขา เฟิงเซียงหรูรู้สึกถึงอารมณ์ที่หลากหลาย ตั้งแต่นางเปิดเผยความรู้สึกในระหว่างงานเลี้ยง นางก็ยังไม่ได้รวบรวมความกล้าที่จะพบเฟิงหยูเฮง ! ในที่สุดนางก็สามารถเรียกความกล้าหาญมาเยี่ยมคฤหาสน์ขององค์หญิงเมื่อเช้านี้ แม้กระนั้นบ่าวรับใช้บอกว่าองค์หญิงออกจากเมืองหลวงและไม่ได้กลับมาเมื่อคืนก่อน ด้วยความงุนงงนางเดินไปตามถนนและลงเอยด้วยการวิ่งเข้ามาในกลุ่มคนกลุ่มนี้ที่บ่นเรื่องร้านห้องโถงสมุนไพร
วังหลินไม่ได้พูดอะไรอีกเขาเน้นไปที่การเช็ดน้ำตา มันเป็นสมาชิกของครอบครัวของเจ้าหน้าที่ที่แพร่กระจายออกไปในฝูงชนที่กลับไปกลับมาในการสนทนาที่เปิดเผยชื่อของเจ้าหน้าที่เหล่านั้น มีบางคนที่ไม่กลัวความตายที่วิเคราะห์ว่า “ในแต่ละปีนั้นดี แต่ปัญหาปรากฏขึ้นเพียงปีนี้ อาจเป็นเพราะองค์ชายแปดที่กลับมาที่เมืองหลวง ? ”
ผู้คนไม่ใช่คนโง่แม้ว่าพวกเขาจะเป็นแค่สามัญชนก็ตาม ไม่ว่าในกรณีใดก็ตามพวกเขาเป็นสามัญชนจากเมืองหลวง ยิ่งไปกว่านั้นฝูงชนไม่ได้เป็นแค่คนธรรมดาสามัญ นอกจากนี้ยังมีสมาชิกในครอบครัวของเจ้าหน้าที่ต่าง ๆ พ่อค้าและตระกูลที่ร่ำรวย หนึ่งในนั้นไม่มีวิธีรับข้อมูล ! สาเหตุที่ถูกต้องของสถานการณ์นี้ได้วางไว้อย่างชัดเจนตรงหน้าพวกเขา เจ้าหน้าที่มีความชัดเจนมากว่ามันเป็นฝ่ายขององค์ชายแปด ซึ่งหมายความว่าการที่พวกเขาสร้างปัญหานั้นต้องเกี่ยวข้องกับองค์ชายแปด
บางคนอยากหดตัวกลับท้ายที่สุดสถานการณ์ก็เริ่มมีขนาดใหญ่เกินไป หากสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงขุนนางขั้นสามถึงขั้นห้า พวกเขาสามารถรวมตัวกันต่อต้านได้ นอกจากนี้ร้านห้องโถงสมุนไพรดูแลชีวิตของทุกคนในเมืองหลวง อาจกล่าวได้ว่าพวกเขามักจะรู้สึกราวกับว่าพวกเขาควรยืนหยัดเคียงข้างร้านห้องโถงสมุนไพร พวกเขารู้สึกราวกับว่าพวกเขามีชีวิตที่สอง และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ร้านห้องโถงสมุนไพรจะมีวิธีจัดการกับมัน แต่ถ้าพวกเขาจะไปต่อต้านองค์ชายแปดและจบลงด้วยการถูกตัดหัวในตอนกลางคืน นั่นจะเป็นสิ่งที่แม้แต่เทพเจ้าตัวจริงก็ไม่สามารถนำพวกเขากลับมาได้
ภายใต้แรงกดดันเช่นนี้บางคนจากตระกูลใหญ่เริ่มหดตัวกลับ พวกเขาถอยออกจากฝูงชนอย่างช้า ๆ และแอบกลับบ้าน สิ่งนี้รวมถึงบ่าวรับใช้ อนุและบุตรของอนุจากครอบครัวของเจ้าหน้าที่ คำพูดที่ออกมาจากปากของพวกเขาได้ก่อให้เกิดแรงกระตุ้นมากมาย แต่พวกเขากังวลว่าหัวหน้าตระกูลของพวกเขาจะไม่สามารถดำรงตำแหน่งได้
ดังนั้นคนกลุ่มนี้จึงออกไปทันที
แต่พวกเขายังอยู่ในชนกลุ่มน้อยไม่ว่าจะมีเมืองใดจัดตั้งขึ้นก็จะมีคนธรรมดามากกว่าข้าราชการ และมีคนธรรมดามากกว่าตระกูลที่ร่ำรวย นั่นเป็นสาเหตุที่ผู้คนจำนวนมากยังคงชุมนุนมกันอยู่เนืองแน่นหลังจากคนเหล่านั้นจากไปแล้ว ดูเหมือนว่าการจากไปของคนเหล่านั้นจะไม่มีผลกับฝูงชนขนาดใหญ่
หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าใครเป็นผู้นำในขณะที่ผู้คนตัดสินใจหยุดก่อให้เกิดความวุ่นวายหน้าร้านห้องโถงสมุนไพร ดังนั้นพวกเขาจึงถามตัวเองเพื่อค้นหาบ้านของเจ้าหน้าที่เหล่านั้น กลุ่มคนก็พุ่งขึ้นไปในทิศทางนั้น วังหลินมอง ตำหนักขององค์ชายแปดก็ไม่ได้ถูกละเว้น มีคนเกือบ 100 คนที่มุ่งหน้าไปยังตำหนักขององค์ชายแปด
การกระทำนี้น่าตื่นเต้นมากและได้ผลลัพธ์ที่ต้องการเมื่อเห็นทุกคนออกไป เขาก็ก้าวลงจากโต๊ะแล้วถอนหายใจ เมื่อเตรียมพร้อมที่จะมุ่งหน้ากลับเข้าไปข้างใน เขาหันกลับมาและเห็นเฟิงเซียงหรูยืนอยู่ข้าง ๆ เขา และมองเขา
วังหลินสะดุ้งตกใจและกล่าวว่า “ใช่คุณหนูสามหรือไม่ ? ทำไมท่านมาที่นี่ ? มีคนในบ้านไม่สบายหรือ ? ท่านฮูหยินอันป่วยหรือ ? ” เนื่องจากเฟิงเซียงหรูได้ย้ายออกจากที่อยู่อาศัยของตระกูลเฟิง เฟิงหยูเฮงจึงแนะนำให้ทุกคนไม่เรียกอันชิว่าอนุ พวกเขาจะเรียกนางว่าท่านฮูหยินแทน ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ อันชิย้ายมาหลายวันแล้ว ในเวลานี้เฟิงเซียงหรูยืนอยู่ที่นี่ และปฏิกิริยาแรกของวังหลินก็คืออันชิป่วยหนัก
ใครจะรู้ว่าเฟิงเซียงหรูจะส่ายหน้าแล้วถามว่า“ผู้จัดการวัง พี่สาวของข้ากำลังจะปิดร้านห้องโถงสมุนไพรจริง ๆ หรือ?”
วังหลินไม่ได้ปิดบังมันจากนางเขาพยักหน้า และกล่าวว่า “เป็นเรื่องจริง รวมถึงเรื่องของวันนี้มันก็เป็นคำแนะนำจากเจ้านายเอง”
“ถ้าอย่างนั้น…”เฟิงเซียงหรูรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อมองดูฝูงชนที่อยู่ไกลออกไป นางถามว่า “เมื่อพวกเขาไปที่คฤหาสน์ของเจ้าหน้าที่เพื่อสร้างความวุ่นวายแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?”
วังหลินได้ยินเรื่องนี้และหัวเราะ “ถ้ามีอันตรายจริง ๆ เจ้านายจะนำข้อเสนอแนะเช่นนั้นมาได้อย่างไร? นางเป็นคนที่รักพลเมืองมากกว่าใคร ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางทำอยู่เพื่อพลเมือง สาวน้อยคนที่สามอย่ากังวล เจ้านายกล่าวว่ากฎหมายไม่ได้ลงโทษคนส่วนใหญ่ หากมีเพียงหนึ่งหรือสองคนที่สร้างปัญหา พวกเขาอาจถูกทุบตีหรือถูกประหารชีวิต แต่เนื่องจากมีคนหลายร้อยคนกำลังรวมตัวกัน อีกฝ่ายหนึ่งจะไม่กล้าทำอะไรเลย ยิ่งกว่านั้นเราได้เตรียมการล่วงหน้า เราได้แจ้งเจ้าเมืองแล้ว พลเมืองจะได้รับความคุ้มครอง”
เมื่อเฟิงเซียงหรูได้ยินสิ่งนี้นางก็สงบลง หลังจากคิดไปเล็กน้อยนางอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าเป็นคนที่คิดมากเกินไป พี่รองไม่เคยทำอะไรโดยไม่เตรียมตัว นางจะอนุญาตให้พลเมืองเหล่านี้แสดงตนต่อร้านห้องโถงสมุนไพรได้โดยไม่ต้องเตรียมการเพื่อจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างถูกต้องได้อย่างไร ! ผู้จัดการวัง ข้าเพิ่งไปคฤหาสน์ขององค์หญิง ข้าไปหาพี่สาว และบ่าวรับใช้บอกว่านางออกจากเมืองหลวง ท่านรู้หรือไม่ว่านางจะกลับมาเมื่อไหร่ ? ”
วังหลินคิดเล็กน้อยจากนั้นส่ายหน้าและกล่าวว่า“เจ้านายไม่ได้พูดถึงมัน น่าจะวันหรือสองวัน ไม่นานนี้”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้าพึงพอใจเล็กน้อยก่อนออกเดินทางกับบ่าวรับใช้ของนางสำหรับรถม้าราชสำนักของเฟิงหยูเฮงกลับเข้ามาในคืนวันนั้นก่อนที่ประตูเมืองหลวงจะปิด…
ตอนที่ 810 เจ้าต้องค้นหาคู่ชีวิตของตัวเอง
ตอนที่810 เจ้าต้องค้นหาคู่ชีวิตของตัวเอง
ความคืบหน้าของการฝึกอบรมกองทัพเจตจำนงสวรรค์ทำให้นางรู้สึกพึงพอใจอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพูดถึงความสามารถที่สมาชิกของพลธนูที่ใช้อาวุธปืนนั่นทำให้นางดูด้วยความเคารพ ในช่วงเวลาเพียงสองวันหนึ่งคืน พวกเขาสามารถยิงเข้าเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องชื่นชมความสามารถของนางในการเลือกคน สำหรับคนที่สามารถไปถึงจุดสูงสุดของการยิงธนูได้ พวกเขาจะไม่เข้าใจพื้นฐานของการใช้ปืนกลได้อย่างไร
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามปกติสำหรับกลุ่มพลธนูศักดิ์สิทธิ์นางได้แนะนำกลุ่มสนับสนุนสองสามเรื่อง จากนั้นจึงกลับเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว นางวางแผนที่จะออกจากเมืองหลวงก่อนวันที่ 15 ของเดือนหนึ่ง มีหลายสิ่งที่ต้องได้รับการจัดการ อย่างน้อยที่สุดนางก็ต้องหาโอกาสในการไปเยี่ยมเยีนซวนเทียนเก้อและสหายคนอื่น ๆ ของนาง นอกจากนี้ยังมีเฟิงเซียงหรู ผู้หญิงคนนั้นได้แสดงจุดยืนของนางในระหว่างงานเลี้ยง อย่างน้อยที่สุดนางก็ต้องฝากให้ซวนเทียนหมิงดูแลนางเพิ่มอีกนิด
เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวงในตอนเย็นของวันที่7 กลุ่มของซวนเทียนเก้อจึงมีความคิดที่จะเยี่ยมนางในตอนเช้าของวันที่แปด ซวนเทียนเก้อ, เหรินซีเฟิง, เฟิงเทียนหยู และเป่ยฟูหรง ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่ขาดหายไป พวกนางทั้งหมดรวมตัวกันในคฤหาสน์ขององค์หญิง
ซวนเทียนเก้อคว้ามือของเฟิงหยูเฮงแล้วกล่าวว่า“เจ้าตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้โดยไม่บอกให้เรารู้ อาเฮง เจ้าไม่คิดว่าเราเป็นสหายกันแล้วหรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงกังวลเมื่อได้ยินนางพูดแบบนี้ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ประการแรกการตัดสินใจครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างเร่งด่วน ประการที่สองมีหลายสิ่งมากที่ต้องได้รับการจัดการ ดูสิ ข้าเพิ่งกลับมาจากค่ายทหารเมื่อคืนนี้”
ข้อแก้ตัวนี้ค่อนข้างเป็นที่ยอมรับและกลุ่มรู้ว่านางไปที่ค่ายทหารนอกเมืองหลวง ดังนั้นพวกนางจึงไม่ติดใจเรื่องนี้ เหรินซีเฟิงกล่าวว่า “ข่าวการปิดห้องโถงสมุนไพรได้แพร่กระจายไปตามถนน เมื่อวานนี้หลังจากที่พลเมืองได้รับข่าวนี้ พวกเขาอารมณ์เสีย พวกเขาไปปิดกั้นคฤหาสน์ของขุนนางต่าง ๆ และแม้แต่ตำหนักเซียงก็ไม่รอด”
เฟิงหยูเฮงได้ยินเรื่องนี้เช่นกันเมื่อคืนที่ผ่านมาวังหลินรายงานต่อนาง แม้กระนั้นเขาไม่ได้พูดละเอียดมาก ท้ายที่สุดเขาไม่ได้ติดตามพวกเขาเพื่อหลีกเลี่ยงความเสี่ยง นอกจากนี้คฤหาสน์เหล่านั้นมีมากมาย เขาจะตรวจสอบทั้งหมดได้อย่างไร
มันคือเหรินซีเฟิงที่ให้รายละเอียดมากกว่านี้“ทางเข้าสู่คฤหาสน์เหล่านั้นถูกทิ้งให้อยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้ พวกมันไม่ได้ถูกทำลาย เพราะพลเมืองเป็นเพียงการขว้างสิ่งต่าง ๆ เช่นไข่ แม้ว่ามันจะไม่ส่งผลให้ประตูถูกทำลาย แต่ภาพก็น่าอุจาดตาทีเดียว เป็นปีใหม่ที่ขุนนางเหล่านั้นคงจะโกรธมาก”
“เท่าที่ข้าเห็นมันก็สมควรแล้ว” เฟิงเทียนหยูกรอกตาของนาง “อาเฮง เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่คนแก่ที่ไร้ยางอายเหล่านั้นยังมีกล้าที่จะไปถึงคฤหาสน์ของเสนาบดีของเราเพื่อบ่น และขอให้ท่านพ่อช่วยพวกเขา หัวสมองของพวกเขาเต็มไปด้วยน้ำ ? ท่านพ่อของข้าเกี่ยวข้องกับเรื่องของพวกเขาหรือไม่ ? ใช่ มีคนที่ร้องเรียนไปยังทางการ แต่เจ้าเมืองกล่าวว่าแม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ยังเก็บปิดประตูไม่ให้พวกเขาเข้าเฝ้า พวกเขาคงไม่คาดฝันว่าเหตุการณ์จะกลับกลายเป็นเช่นนี้”
เฟิงหยูเฮงรับฟังและรู้สึกสนุกสนานนางถึงถามว่า “แล้วสถานการณ์ที่ตำหนักเซียงเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
“นั่นคือสิ่งที่ข้าจะต้องพูด”ซวนเทียนเก้อยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้าได้ยินจากพี่รองแอบไปดูความวุ่นวาย เห็นได้ชัดว่าตำหนักเซียงระดมทหารจำนวนหนึ่งเพื่อล้อมพลเมือง น่าเสียดายที่ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่ได้ทำให้พลเมืองหวาดกลัวเท่านั้น แต่พวกเขายังทำให้พลเมืองโกรธพวกเขาด้วย ผู้คนต่างแตกตื่นตั้งแต่เริ่มต้น หลังจากถูกล้อมมันก็เท่ากับพี่แปดยอมรับความผิดที่บีบบังคับเจ้า ดังนั้นบางคนเริ่มสาปแช่งเสียงดัง ! มีแม้แต่บางคนที่ชี้ไปที่ตำหนักเซียงและกล่าวว่า ‘องค์ชายแปด พระองค์ต้องการที่จะก่อกบฏโดยใช้กองทหารส่วนตัวล้อมรอบพลเมืองหรือไม่ ? ‘ เมื่อเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมา พลเมืองสร้างความวุ่นวาย และเสียงร้องเรียนของพวกเขาเกี่ยวกับพี่แปดซึ่งต้องการก่อกบฏ สร้างความโกรธให้กับคนที่อยู่ข้างในไม่น้อย มีพลเมืองจำนวนมากอยู่ข้างนอก แม้ว่าเสด็จพี่จะโกรธแต่ไม่มีอะไรที่เสด็จพี่สามารถทำได้ เสด็จพี่ถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏแล้ว เสด็จพี่จะกล้าแตะพลเมืองได้อย่างไร”
เหรินซีเฟิงกล่าวเสริมว่า“สิ่งต่าง ๆ เช่นนี้ดำเนินต่อเนื่องจนถึงช่วงบ่าย จากนั้นคนก็ค่อย ๆ เริ่มที่จะแยกย้ายกันไป แต่พวกเขายังคงคร่ำครวญถึงการปิดร้านห้องโถงสมุนไพร แต่เมื่อข้าเห็นมันนั่นคือจุดจบของมันทั้งหมด พวกเขาสร้างความวุ่นวาย แต่พวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”
เป่ยฟูหรงถามด้วยความกังวล“อาเฮง เจ้าจะปิดร้านห้องโถงสมุนไพรจริง ๆ หรือ ? ”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ใช่ มันจะถูกปิด พนักงานจะถูกนำไปที่มณฑลเพื่อเปิดใหม่ ความวุ่นวายในเมืองหลวงจะถูกส่งมอบให้กับองค์ชายแปด เพื่อดูว่าพระองค์จัดการกับมันอย่างไร”
“เจ้าไม่กลัวว่าพระองค์จะแข็งแกร่งขึ้นในเมืองหลวงหรือ? ” เฟิงเทียนหยูเป็นกังวลเล็กน้อย “เมื่อพระองค์แข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าเจ้าต้องการกลับมา เจ้าก็จะไม่สามารถทำได้ ! ”
“นั่นจะเป็นไปได้อย่างไร”ก่อนที่เฟิงหยูเฮงจะเปิดปากของนาง ซวนเทียนเก้อกล่าว “เสด็จพี่ต้องการความแข็งแกร่ง แต่เสด็จพี่เป็นองค์ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในเมืองหลวงงั้นหรือ ? อย่าลืมว่ายังมีพี่เจ็ดของข้ายังอยู่ที่นี่ ! ”
“องค์ชายเจ็ดจะออกเดินทางไปยังทิศตะวันออกหลังจากปีใหม่ไม่ใช่หรือ? ” เหรินซีเฟิงเป็นคนที่ถูกเลี้ยงดูมาในตระกูลของแม่ทัพ และนางก็อ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้ “สถานการณ์ในภาคตะวันออกไม่มั่นคง ด้านนั้นยังขาดแม่ทัพที่คอยดูแลเรื่องต่าง ๆ อยู่ ! การจากไปของรองแม่ทัพที่นั่นเป็นเวลานานไม่ใช่แผนการที่ดี”
ซวนเทียนเก้อไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้และนางมองที่เฟิงหยูเฮงเฟิงหยูเฮงวิเคราะห์ “เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้น พี่เจ็ดไม่ควรเดินทางไปทางตะวันออกอย่างรวดเร็ว แต่มีความเป็นไปได้ที่องค์ชายแปดจะใช้อุบายบางอย่างเพื่อเริ่มการต่อสู้ในภาคตะวันออก ไม่สามารถปฏิเสธเมืองหลวงได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ควรบอกว่าการที่เราออกจากเมืองหลวงนั้นเป็นแผนการที่มีความเสี่ยงเช่นกัน มันเป็นการแข่งขันเพื่อดูว่าใครโชคดี ! ตอนนี้องค์ชายแปดได้มอบสิทธิของเขาในการบังคับบัญชากองกำลัง แม้ว่าพระองค์ต้องการที่จะสร้างปัญหา มันก็จะเป็นเรื่องยาก”
เหรินซีเฟิงได้ยินนางกล่าวอย่างนี้และรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลหากองค์ชายที่ไม่มีสิทธิ์ควบคุมกองทหารต้องการสร้างปัญหา มันจะยากมาก แม้ว่าเขาจะอยู่ในเมืองหลวง และแม้ว่าเขาจะได้รับคำสั่งจากทหารองครักษ์ก็ตาม ก็ยังมีประเด็นไม่มากนัก ท้ายที่สุดแม้ว่าองค์ชายเจ็ดจะออกจากเมืองหลวง แต่เมืองหลวงก็ยังมีองค์ชายใหญ่ และองค์ชายรอง นอกจากนี้ยังมีเจ้าเมืองและกองทัพปกป้องเมืองหลวง นั่นคือทั้งหมดที่เป็นขององค์ชายเจ็ด
กลุ่มรู้สึกสบายใจมากขึ้นจากการวิเคราะห์นี้และหันหัวข้อกลับไปที่เฟิงหยูเฮงที่จะทิ้งสหายเหล่านี้ไว้
เฟิงหยูเฮงปลอบพวกนางโดยกล่าวว่า“ข้าจะไปที่มณฑลจี่อันเพื่อพัฒนามันขึ้นมาและใช้ชีวิตที่ดี ตรงนั้นข้าเป็นผู้ปกครอง ! เจ้าควรรู้สึกมีความสุขกับข้า เมื่อข้าสร้างมันขึ้นมา พวกเจ้าสามารถไปเที่ยวได้ถ้าพวกเจ้ารู้สึกเบื่อ ข้าจะเปิดเรือนให้พวกเจ้า ดังนั้นพวกเจ้าสามารถไปอยู่ที่นั่นได้ตลอดเวลา”
ขณะที่นางกล่าวไม่เพียงแต่พวกนางไม่รู้สึกมีความสุขเท่านั้น ซวนเทียนเก้อกล่าวว่า “เจ้าคิดว่าเราเหมือนเจ้าหรือ ! ไม่มีใครที่จะห่วงใยเจ้าและสามารถไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ แม้อยากจะออกไปข้างนอกก็เป็นเรื่องยากสำหรับเรา เจ้าเคยเห็นคุณหนูไปต่างมณฑลเพราะพวกนางเบื่อหรือไม่ ? เมื่อถึงวัยของเรา… ”
ด้วยความเจ็บปวดเรื่องนี้ถูกนำขึ้นมาอีกครั้งเฟิงหยูเฮงยุติหัวข้ออย่างรวดเร็ว และกล่าวว่า “ไม่ช้าก็เร็ววันนั้นจะมาถึง ผู้หญิงทุกคนอย่ามองโลกในแง่ร้าย แม้แต่การคิดเพิ่มเติมเกี่ยวกับมันในตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ เว้นแต่เจ้าจะเป็นเหมือนฟูหรง มีใครบางคนที่นางชอบและสามารถอยู่ด้วยกันได้ แต่เจ้าทั้งสองไม่มีคนที่ชอบ เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรอีก หากมีวันหนึ่งที่เจ้าไม่สามารถโน้มน้าวครอบครัวของเจ้าอีกต่อไป เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับมันได้ มันจะมีวิธีแก้ไขปัญหาต่าง ๆ อยู่เสมอ”
เพียงคำพูดไม่กี่ประโยคก็ทำให้ใบหน้าของเป่ยฟูหรงก็มีสีแดงสดแต่มันก็ช่วยให้เส้นประสาทของอีกสามคนนั้นผ่อนคลาย เหรินซีเฟิงปรบมือ “ฮะ! อาเฮง เจ้าเก่งจริง ๆ ข้ารู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนี้หายบางอย่างไปเล็กน้อย ข้าเพิ่งกังวลว่าคนในครอบครัวที่ข้าเลือกจะเป็นคนที่ข้าไม่ต้องการแต่งงาน อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยคิดเลยว่าจะแต่งงานกับใครจริง ๆ”
เฟิงเทียนหยูพยักหน้าและกล่าวว่า “นั่นเป็นเรื่องเกี่ยวกับมัน เราทุกคนต่างก็ละเลย”
ซวนเทียนเก้อเล่นนิ้วของนาง“เจ้าหมายถึงว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดของเราคือการหาคนที่เราพบได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นเช่นนี้เราจึงต้องใช้ความพยายามในทิศทางนั้น”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้า“ถูกต้องแล้ว ! ” นางไม่มีแม้แต่คู่ครอง ดังนั้นนางจะกังวลอะไรโง่ ๆ ? มีหลายครั้งที่นางต้องการถามคนเหล่านี้ ทุกคนกล่าวว่าผู้คนในโลกยุคโบราณเริ่มโตเร็วขึ้น และเด็กผู้หญิงก็เริ่มคุยกันเรื่องการแต่งงานกับเพื่อนสนิทตอนอายุสิบขวบ สำหรับหลาย ๆ ครอบครัว การแต่งงานได้รับการตัดสินเมื่ออายุครบ 12 หรือ 13 ปีและพวกนางจะแต่งงานทันทีเมื่ออายุมากขึ้น แต่ทำไมเพื่อน ๆ ของนางถึงต้องโตเต็มที่ ? ถึงตอนนี้พวกนางไม่มีคนที่ชอบ จริง ๆ…
“เอาล่ะ! พวกเราเข้าใจแล้ว” คำเหล่านี้ปลุกพวกนางทั้งสามคนให้เกิดความคิดขึ้นมา ขณะที่เหรินซีเฟิงจับมือของเป่ยฟูหรง “ฟูหรง ! เมื่อพูดถึงกลุ่มของเรา เจ้าเป็นคนเดียวที่สามารถแต่งงานได้อย่างอิสระ แม้แต่อาเฮงก็ได้รับคำสั่งให้แต่งงาน เจ้าจะต้องรับผิดชอบในการบอกเราเกี่ยวกับประสบการณ์นี้ ! ”
นับตั้งแต่เป่ยฟูหรงหายจากอาการป่วยของนางนางจึงค่อย ๆ ฟื้นนิสัยเดิมของนางขึ้นมา ในเวลานี้นางกำลังมองเด็กสาวทั้งสาม “มีอะไรให้ข้าบอกเจ้าบ้าง ? ออกไปและหาด้วยตัวเจ้าเอง ! หรือเพียงแค่กลับบ้านและคิดเกี่ยวกับมัน เขียนชื่อของผู้ชายทุกคนจากเมืองหลวงที่ยังไม่ได้หมั้นและทำการตัดสิน แล้วตัดพวกเขาทิ้งทีละคน”
เฟิงหยูเฮงทนไม่ได้ที่จะฟังต่อคนเหล่านี้กลายเป็นมุ่งมั่นเมื่อพูดถึงเรื่องแบบนี้! พวกนางทั้งหมด…ลืมมันไปซะ นางยิ้มอย่างขมขื่น “อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก ข้าเตรียมของขวัญให้พวกเจ้า รอสักครู่”
หลังจากนางพูดสิ่งนี้นางก็ย้ายไปที่ห้องด้านใน ของขวัญนั้นได้ถูกจัดทำขึ้นอย่างแน่นอน และพวกมันก็ถูกนำออกจากมิติของนาง พวกมันถูกวางไว้ในตู้ เปิดตู้นางเรียกวังซวนและหวงซวนเพื่อช่วยนำสิ่งต่าง ๆ ออกมา และวางสิ่งของจำนวนมากไว้ที่ต่อหน้าของทั้งสาม
“แต่ละคนได้รับ2 ห่อ มีมากพอที่จะอยู่กับพวกเจ้าเป็นเวลา 1 ปี” ในขณะที่นางกล่าว นางเปิดห่อ พวกมันเป็นผ้าอนามัย “เจ้าไม่ได้ขาดสิ่งของ เงินทอง และจะไม่มีประเด็นใดที่จะมอบสิ่งเหล่านี้ให้ หลังจากคิดเกี่ยวกับของที่มีประโยชน์หน่อย เราทุกคนเป็นพี่น้องกัน และเมื่อก่อนข้าได้ให้สิ่งเหล่านี้แก่พวกเจ้า ไม่จำเป็นต้องพูดว่ามันคืออะไรใช่หรือไม่ ? ”
พวกนางเคยได้รับของขวัญเล็กๆของเฟิงหยูเฮงมาก่อน แน่นอนพวกนางเข้าใจสิ่งนี้ ในไม่ช้าพวกนางก็เกือบจะกระโดดด้วยความดีใจ มันต้องบอกว่าคนอย่างพวกนางไม่ได้ขาดอะไรเลย เมื่อพูดถึงทองคำ เงิน เพชรพลอย และการให้สิ่งเหล่านี้จะไม่มีผลกระทบใด ๆ มันเป็นเรื่องแบบนี้ที่เป็นส่วนตัวมากที่สุดสำหรับผู้หญิงที่ล่อลวงพวกนางมากที่สุด ท้ายที่สุดแล้วผ้าอนามัยที่สาว ๆ ในโลกโบราณสวมใส่นั้นก็ดูหยาบและเรียบง่ายเกินไป แม้ว่าพวกนางจะเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ พวกนางไม่สามารถได้รับสิ่งใดเป็นพิเศษ อย่างดีที่สุดพวกมันทำจากผ้าที่ดีขึ้นเล็กน้อยและปุยนุ่นภายในจะมีคุณภาพสูงขึ้นเล็กน้อย เป็นเพราะเหตุนี้พวกมันจึงไม่สามารถเปรียบเทียบกับผ้าอนามัยของโลกสมัยใหม่ได้
เฟิงหยูเฮงนำออกมาเพียงพอที่พวกนางสามารถใช้ได้ตลอดทั้งปีเรื่องนี้ทำให้ผู้หญิงมีความสุขมาก นอกจากนี้เฟิงหยูเฮงยังเตรียมยาจีนและยาตะวันตกที่ใช้กันทั่วไปบางอย่างบอกพวกนางว่า “ถ้าเจ้าป่วย นำสิ่งที่เจ้าสามารถทำได้เพื่อรับยาจีนเหล่านี้ หากมีเหตุฉุกเฉินให้ใช้ยาเม็ดสีขาว เจ้าเข้าใจหรือไม่??”
พวกนางไม่เข้าใจแต่เฟิงหยูเฮงเป็นหมอเทวดา พวกนางย่อมเชื่อฟังสิ่งที่นางพูดเป็นธรรมดา เฟิงหยูเฮงเห็นพวกนางพยักหน้า และนำยาอื่นออกมา “ไม่สะดวกเลยที่ข้าจะไปเยี่ยมคฤหาสน์ของพวกเจ้า ยาอื่น ๆ เหล่านี้มีไว้สำหรับการรักษาและป้องกันโรคที่มาพร้อมกับอายุ นอกจากนี้ยังมีพลาสเตอร์ยาที่สามารถบรรเทาปัญหาเกี่ยวกับเอวและขา พวกมันเตรียมไว้สำหรับสมาชิกในครอบครัวของพวกเจ้า”
ยาก็เตรียมไว้สำหรับสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาและพวกนางก็รู้สึกขอบคุณมาก ซวนเทียนเก้อกล่าวว่า “ความสุภาพต้องการการตอบแทน และเราก็เตรียมของกำนัลให้เจ้าด้วยเช่นกัน เจ้าก็พูดไป เราไม่ใช่คนแปลกหน้า นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะไม่ให้อะไรที่ไร้ความหมายแก่เจ้า เอานี่ไป” ขณะที่นางกล่าว แต่ละคนก็หยิบกล่องไม้จากมือบ่าวรับใช้ของตัวเอง พวกมันถูกส่งมอบให้กับเฟิงหยูเฮง ยกเว้นเป่ยฟูหรง…