The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 777 -778

ตอนที่ 777 ในที่สุดก็เริ่มที่จะอิจฉาเฟิงหยูเฮง
ตอนที่777 ในที่สุดก็เริ่มที่จะอิจฉาเฟิงหยูเฮง
เมื่อได้ยินเก้อซื่อพูดถึงรังนกหลู่ซงก็ไม่ปฏิเสธทันที เขายืนอยู่กับที่และขมวดคิ้วด้วยใช้ความคิด เห็นได้ชัดว่าเขายังสงสัยเรื่องรังนกมีพิษของหลู่หยาน แต่สิ่งเหล่านั้นถูกส่งโดยฮองเฮา แม้ว่าเขาจะมีข้อสงสัย เขาก็ไม่กล้าสรุปได้
เขากล่าวกับเก้อซื่อ“ให้หมอเข้ามาตรวจ โปรดจำไว้ว่าเลือกคนที่ซื่อตรงและรู้รายละเอียดหรือประเภทที่ไม่คุ้นเคยกับเมืองหลวง ต้องไม่ใช่หมอที่คฤหาสน์อื่นเรียกใช้ได้ เข้าใจหรือไม่ ? ”
เก้อซื่อพยักหน้า“ท่านพี่ไม่ต้องกังวล อนุผู้นี้รู้ว่าควรจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร แต่ในที่สุดปัญหานี้เกี่ยวข้องกับรังนกจริงหรือ ? นั่นคือสิ่งที่ฮองเฮาส่งมาและฮองเฮาไม่ได้เป็นศัตรูกับเรา ทำไมนางถึงต้องการทำร้ายหยานเอ๋อ ? ”
หลู่ซ่งกล่าวอย่างเย็นชา“เป็นปฏิปักษ์หรือไม่งั้นหรือ ? เมื่อผู้เป็นใหญ่ในพระราชวังกระทำอะไร พวกเขาต้องมีเหตุผลด้วยหรือ ? ฮองเฮาไม่เคยสนใจเรื่องใด ๆ ถ้ามันเป็นนางที่ทำจริง ๆ มันก็เป็นการร่วมมือกับใครบางคนแน่นอน บางทีนางอาจจะทำเพื่อคนอื่น และคนอื่นผู้นี้ก็เป็นคนที่เราควรคิดอย่างรอบคอบ”
“นางคือฮองเฮาคนประเภทใดที่สามารถทำให้นางเคลื่อนไหวได้” เก้อซื่อรู้สึกงงงวยมากขึ้น แต่รีบกล่าวว่า “เป็นไปได้หรือไม่ว่าเป็นองค์หญิงจี่อัน ? ”
หลู่ซ่งส่ายหัวของเขา“ไม่ใช่นาง การหมั้นหมายครั้งนี้อาจกล่าวได้ว่ามีสาเหตุมาจากองค์หญิงจี่อัน นางไม่สามารถตบหน้าตัวเองได้ ลืมมันไปเถอะ หยุดคาดเดา ไป และตรวจสอบก่อน เมื่อได้ผลลัพธ์แล้วเราค่อยพูดกัน” หลู่ซ่งไม่ต้องการคาดเดาต่อไป ตระกูลหลู่และองค์ชายแปดหมั้นหมายกันอย่าวกะทันหันนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ มันยังคงทำให้เขารู้สึกราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง และเป็นแผนต่อไปจนถึงช่วงเวลานี้วันไหนที่ไม่ได้ใจหายใจคว่ำ ? เขากลัวว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ ตอนนี้ปีใหม่กำลังจะมาถึงเช่นเดียวกับที่ฮ่องเต้กำลังจะพระราชทานสมรส ตราบใดที่การพระราชทานสมรสถูกประกาศออกมาก็จะเป็นข้อตกลงที่เสร็จสมบูรณ์ แต่ใครจะรู้ว่าในช่วงเวลาที่สำคัญนี้มีบางอย่างผิดพลาดจริง ๆ
ในวันที่30 คฤหาสน์ขององค์หญิงค่อนข้างเงียบ แม้ว่าบ่าวรับใช้ได้ตกแต่งคฤหาสน์ด้วยโคมไฟและสายรุ้งเพื่อให้ดูรื่นเริง มีเพียงสองคนเท่านั้น เฟิงหยูเฮงเป็นคนที่ไม่ชอบความรื่นเริง และแม้แต่เฟิงจื่อหรูก็ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป สำหรับการเฉลิมฉลองปีใหม่นี้นอกจากการกินเกี๊ยวก็ไม่แตกต่างจากวันปกติ
วังชวนแนะนำเฟิงหยูเฮง“คฤหาสน์เตรียมดอกไม้ไฟไว้ แล้วข้าจะพานายน้อยไปจุดพลุดอกไม้ไฟเจ้าค่ะ ! ” หลังจากพูดแบบนี้ นางก็พูดกับจื่อหรู “นายยน้อยไปจุดพลุกันเถิดเจ้าค่ะ ? ”
วังซวนทำอย่างดีที่สุดเพื่อยกระดับจิตวิญญาณของพวกเขาแต่เฟิงจื่อหรูดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบจากจิตวิญญาณของนางแม้แต่เล็กน้อย เพราะเขาส่ายหน้า และแสดงออกว่าเขาไม่สนใจ
หวงชวนนำเสือขาวตัวน้อยมาเฟิงจื่อหรูชอบมันมากและเขาก็เต็มใจที่จะอุ้มมันไว้ในอ้อมกอดของเขา และไม่ได้ตั้งใจจะเล่นกับมัน นอกจากนี้เสือขาวตัวน้อยยังขี้เกียจ การนอนในอ้อมกอดของเฟิงจื่อหรูทำให้มันหลับตาและหลับไป ซึ่งทำให้หวงซวนโกรธมากจนนางเกลียดที่นางไม่สามารถตบมันได้
เฟิงหยูเฮงเห็นว่าหญิงสาวสองคนพยายามทำให้พวกเขามีความสุขและทนไม่ได้ที่จะเห็นมัน ในที่สุดนางก็กล่าวขึ้นว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าสถานการณ์ในปัจจุบันก็ค่อนข้างดี ไม่จำเป็นต้องกระตุ้นคนเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่ การอยู่อย่างเงียบ ๆ เพื่อดูปีใหม่ และเพลิดเพลินกับปีใหม่ที่สงบสุขก็ค่อนข้างโชคดีเช่นกัน”
เฟิงจื่อหรูยังกล่าวอีกว่า“ใช่ ย้อนกลับไปในคฤหาสน์เฟิงมีคนจำนวนมาก แต่มีไม่มากนักที่มีความเต็มใจ แม้แต่การกินอาหารที่โต๊ะเดียวกันก็อาจทำให้เกิดปัญหาได้ ไม่มีแม้แต่ปีเดียวที่สงบ ข้ารู้สึกว่าสถานการณ์ในปัจจุบันค่อนข้างดี ตราบใดที่ข้ามีพี่สาวอยู่ข้างข้า ข้าก็พอใจแล้ว”
วังชวนคิดเล็กน้อยจากนั้นกล่าวว่า“ข้าสงสัยว่าองค์ชายเก้าจะมาภายหลังหรือไม่ ถ้าหากพระองค์มาคงจะสนุกสนานมากกว่านี้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและบอกนางว่า“เขาจะไม่มา ข้าพูดกับเขาแล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายก่อนที่ข้าจะแต่งงาน ดังนั้นเราจะฉลองกันเอง ยิ่งกว่านั้นตำหนักหยูยังมีเขาในฐานะเจ้านายคนเดียว ถ้าเขาออกมา บ่าวรับใช้จะไม่ได้รับการสนับสนุนจากพวกเขาอีกต่อไปและพวกเขาก็จะรู้สึกเบื่อ ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะเข้าพระราชวังในวันพรุ่งนี้เพื่อร่วมงานเลี้ยงในพระราชวัง และเราจะได้พบกัน” ในขณะที่นางพูดนางเอื้อมมือไปแตะเสือขาวตัวน้อยบนตักของเฟิงจื่อหรู และถามเฟิงจื่อหรู “จื่อหรูเป็นเด็กดี ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการให้คนรอบข้างร่าเริง การพูดแบบนั้นก็เพื่อให้แน่ใจว่าข้าจะไม่รู้สึกเศร้า”
จื่อหรูส่ายหัว“ไม่ ข้าชอบสถานการณ์ปัจจุบันมากกว่า มันเป็นแค่… มันเป็นแค่…” เขาเล่นนิ้วของเขา “ข้าคิดถึงพี่สาม นอกจากนี้จื่อหรูยังต้องการไปอยู่กับครอบครัวของท่านปู่ พี่หกบอกว่าเขาจะให้ดาบอันมีค่าแก่ข้าหลังจากปีใหม่ และข้าสงสัยว่าเขาจะยังให้ข้าอยู่หรือไม่”
เมื่อได้ยินเขาพูดถึงตระกูลเหยาขึ้นมาเฟิงหยูเฮงก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อย ไม่มีใครอื่นนอกจากเหยาเซียน ปู่ของนาง ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องก่อนหน้านี้ นางคงสามารถฉลองปีใหม่กับปู่ของนางได้ นางจะมีความสุขมากแค่ไหน ! แต่หลังจากที่คิดเล็กน้อย ความสมานฉันท์กับตระกูลเหยานั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อม บางทีในอีกไม่กี่วันพวกเขาก็จะกลับมามีข้อตกลงที่ดีกับตระกูลเหยา เพื่อพบกันในเวลานั้นคงไม่สายเกินไป ดังนั้นนางจึงพูดกับเฟิงจื่อหรู “อย่ารีบร้อน รอหน่อย ข้าจะพาเจ้าไปพบครอบครัวของท่านปู่เพื่อเยี่ยมปีใหม่”
วังซวนและหวงซวนได้ยินเรื่องนี้และรู้ว่าคุณหนูตัดสินใจที่จะคืนดีกับตระกูลเหยา และพวกเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เมื่อพวกเขาเริ่มยิ้ม และบรรยากาศของการเฉลิมฉลองปีใหม่ก็ดีกว่าเดิม
คฤหาสน์ขององค์หญิงยิ่งมีความสุขแต่บรรยากาศของบ้านที่เฟิงเฟินไดก็พักอาศัย หมือนกับอะไรบางอย่างนอกโลก !
เฟิงเฟินไดรีบวิ่งไปที่ลานบ้านซึ่งเป็นของเฟิงจินหยวนและทุบข้าวของทุกอย่างแม้แต่เตียงที่เฟิงจินหยวนนอนหลับก็ถูกสับด้วยขวานจากห้องครัว เพราะนางทุบสิ่งต่าง ๆ มือของนางจึงดูซีดมาก และดงหยิงบ่าวรับใช้ของนางก็รู้สึกกังวลไปจนถึงขั้นที่ร้องไห้ นางพยายามหยุดยั้งเฟิงเฟินไดซ้ำ ๆ แต่ทำได้เพียงให้คำปลอบโยนจากด้านหลัง “คุณหนู หยุดทำแบบนี้เถิดเจ้าค่ะ หยุดการทำลายสิ่งต่าง ๆ มือของคุณหนูมีค่ามาก ! คุณหนูต้องไปที่พระราชวังในวันพรุ่งนี้เพื่อร่วมงานเลี้ยง หากมือของคุณหนูได้รับบาดเจ็บ องค์ชายห้าคงจะปวดใจ”
อย่างไรก็ตามเฟิงเฟินไดไม่สามารถกังวลเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ได้ในปัจจุบันนางเป็นคนที่โกรธง่ายอยู่เสมอ และความโกรธของนางก็ไม่สามารถควบคุมได้ ถ้ามันไม่ได้ระบายออกมา อาจจะมีปัญหาอื่นเกิดขึ้น ! อาการบาดเจ็บที่มือ ความปวดใจขององค์ชายห้าคืออะไร? สิ่งเหล่านี้คือทุกสิ่งที่ถูกทิ้งไว้ที่ด้านหลังของใจนางมานาน นางรู้เพียงว่าถ้านางไม่ทำลายลานของเฟิงจินหยวน นางก็จะตายเพราะความขุ่นเคืองหรือความโกรธ ไม่พูดถึงการทำลายสิ่งของบางอย่าง แต่ถ้านางไม่ทำให้บ่าวรับใช้ของลานล้มลง นางจะฆ่าบ่าวรับใช้ทั้งหมดที่ดูแลเฟิงจินหยวนอย่างแน่นอน
เฟินไดมองจากด้านในสู่สนามไม่มีใบหญ้าหรือเศษไม้แม้แต่ชิ้นเดียว ดงหยิงก็รู้ว่าคำแนะนำไร้ประโยชน์ นางทำได้เพียงยืนอย่างเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ และยืนถัดจากพ่อบ้านเฮ่อจง นางไม่ได้พูดอะไรอีก
ในที่สุดขวานของเฟินไดก็หยุดที่ต้นไม้ขนาดใหญ่ในสนามนางใช้กำลังมากเกินไป และนางก็ไม่สามารถดึงขวานออกมาได้อีก นางยอมแพ้ นางเริ่มเหนื่อยล้าและไม่มีพลังงานที่จะทำต่อ ร่างกายของนางโซเซไปมาและนางกำลังจะล้ม โชคดีที่ดงหยิงเข้าไปช่วยประคองนางอย่างรวดเร็ว เฟิงเฟินไดโน้มตัวกับดงหยิงและพึมพำซ้ำๆ ว่า “ไปเอาไม้ขีดไฟมา เผาลานนี้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด การกระทำเช่นนั้นของเฟิงจินหยวนเป็นไปไม่ได้ที่เราจะดึงเขากลับคืนมา มันจะเป็นการดีกว่าที่จะเผามันด้วยไฟ”
“คุณหนูอย่าพูดอะไรแบบนี้เจ้าค่ะ ” ดงหยิงแนะนำอย่างสิ้นหวัง “แม้ว่าจะถูกไฟเผาก็ต้องรอจนกว่าเราจะย้ายออกไป ไฟไม่สามารถควบคุมได้ ไม่ใช่เพียงแค่ลานนี้จะถูกเผาไหม้ แต่ใครจะรับประกันได้ว่าไฟจะไม่ลามไปที่อื่นเจ้าค่ะ ? ในปัจจุบันคฤหาสน์มีบ่าวรับใช้ไม่มาก หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นจริง ไม่มีคนเพียงพอที่จะดับไฟ จะต้องไม่ทำตามความคิดนี้เจ้าค่ะ!”
เฟิงเฟินไดก็แค่พูดสำหรับนาง การที่จะจุดไฟเผาบ้านจริง ๆ นางค่อนข้างลังเล แต่นางไม่เพียงแค่ยอมแพ้ความคิด และนางก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นและชี้ไปที่ห้องที่นางทำลายและกล่าวว่า “สารเลว ! เขามันคนสารเลว ! อย่าทึกทักเอาว่าถ้าองค์ชายห้าไม่ได้บอกข้า แล้วข้าจะไม่รู้ ตอนนี้เขา เฟิงจินหยวนและนังแพศยาเหยาซื่อที่หายตัวไปนั้นไม่เป็นความลับอีกต่อไป เจ้าคนสารเลวนั่นไปทางภาคใต้หรือ ? ทั้งสองคนนั้นไม่ได้เป็นคู่รักที่ไม่เหมาะสม และพวกเขายังมีบุตรสาวตัวปลอมอีกด้วย พวกเขาต้องการไปที่นั่นเพื่อใช้ชีวิตที่ผิดกฎหมายที่นั่น มันเป็นเฟิงจินหยวนที่แย่ที่สุด แท่งหยกของเขาหายไปแล้ว แต่เขาก็ยังต้องการฝันกลางวัน ! คงจะดีที่สุดถ้าเขาตายระหว่างทางไปที่นั่นและถูกหมาป่ากิน”
เฟินไดเป็นเช่นนี้เมื่อนางโกรธ นางก็สามารถพูดสิ่งใด ๆ ที่น่ารังเกียจ และบ่าวใช้ไม่สามารถหยุดนางได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด นี่คือคฤหาสน์ของนางเอง และนางก็กำลังโกรธ พวกเขาเพียงแค่ปล่อยให้นางด่าต่อไป นอกจากนี้การกระทำของเฟิงจินหยวนก็เป็นสิ่งที่แม้แต่บ่าวรับใช้ในบ้านก็รู้สึกอับอาย เฮ่อจงรู้สึกว่าเฟิงเฟินไดสาปแช่งเขาเช่นนี้เบามาก ถ้ามันเป็นเขา เขาจะต้องตามล่าอีกฝ่ายไปภาคใต้ เมื่อคนผู้นั้นถูกจับได้เขาจะต้องถูกตัดเป็นล้านชิ้นอย่างแน่นอน มิฉะนั้นความเกลียดชังนี้ไม่สามารถแก้ไขได้
เฟินไดเริ่มเหนื่อยล้าจากการสาปแช่งและให้ดงหยิงประคองนางไปนั่งบนเก้าอี้หินในสนาม เมื่อสาปแช่งเฟิงจินหยวนมากพอ นางก็ตบโต๊ะหินแล้วยังด่าต่อ “อันชิก็ยังขาดคุณธรรมของผู้หญิงเช่นกัน นางยังคงเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลเฟิง ! แต่นางกลับพาเฟิงเซียงหรูย้ายออกจากที่พัก! นางคิดว่าตระกูลเฟิงคืออะไร ? มันเป็นสถานที่ที่สามารถเข้าออกได้อย่างง่ายดายงั้นหรือ ? ”
ดงหยิงแนะนำนางอย่างรวดเร็ว“คุณหนู ใจเย็น ๆ เจ้าค่ะ ปีใหม่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่ไม่ควรโกรธ ! การที่อนุอันและพวกเขาย้ายออกเป็นสิ่งที่ดี ข้าถามเกี่ยวกับเรื่องนี้และพวกเขาย้ายไปที่ร้านปักและพวกเขาอาศัยอยู่ในสวนหลังบ้านของร้าน คุณหนูไม่ต้องการบ้านนี้ ดังนั้นอย่ากังวลไปเลย ไม่ใช่ว่าองค์ชายห้าเตรียมที่พักใหม่ให้กับคุณหนูหรือเจ้าค่ะ หลังจากปีใหม่เราควรเตรียมพร้อมที่จะย้ายออก เมื่อตระกูลเฟิงอยู่ในสถานะปัจจุบัน อย่ายึดมั่นกับมันเจ้าค่ะ ทำเหมือนคุณหนูรองและใช้ชีวิตของคุณหนูเอง นั่นไม่ดีหรือเจ้าคะ ? ในอนาคตคุณหนูจะเป็นพระชายาเอกของตำหนักหลี่ มันไม่คุ้มค่าที่จะทำลายสุขภาพของคุณหนูในครอบครัวที่สิ้นหวังนี้”
ทุกคนเลิกหวังกับตระกูลเฟิงและบ่าวใช้ไม่ได้แนะนำให้เฟินไดให้อยู่ต่อไป พวกเขาแค่คิดว่าทุกคนที่แยกย้ายกันไปจะดีที่สุด เช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงที่อาศัยอยู่ในบ้านของนางเพื่อใช้ชีวิตของนาง ในอนาคตไม่มีใครสามารถควบคุมใครได้ บางทีชีวิตก็ค่อย ๆ ดีขึ้น
คราวนี้เฟินไดฟังคำแนะนำและพยักหน้าด้วยน้ำตาที่คลอ นางเริ่มอิจฉาเฟิงหยูเฮงและเข้าใจเฟิงหยูเฮง หากนางสามารถคาดการณ์ได้ว่าเฟิงจินหยวนจะเป็นบิดาที่ไร้ยางอายและไร้ความรับผิดชอบ นางคงเลียนแบบเฟิงหยูเฮงมานานแล้ว นางจะออกจากบ้านด้วยตัวเองและอยู่ไกลจากตระกูลนี้เท่าที่จะทำได้
“เก็บของทุกอย่างที่สามารถนำออกไปจากบ้านนี้ได้เมื่อปีใหม่มาถึงเราจะย้ายออก และเราจะไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ กับตระกูลเฟิงอีกต่อไป ! ”
ตอนที่ 778 ขวาร้าย ซ้ายดี
ตอนที่778 ขวาร้าย ซ้ายดี
ในวันขึ้นปีใหม่หลู่หยานกระอักเลือดออกมาจากปาก สิ่งนี้ทำให้ทุกคนในคฤหาสน์หลู่ต้องตื่นตระหนก มันเกิดขึ้นอย่างนั้นหมอสี่คนที่ได้รับเชิญให้เข้ามาในคฤหาสน์หลู่ล้วนแต่ยืนอยู่ในห้องหนังสือของหลู่ซ่ง ถือกล่องรังนก ใครคนหนึ่งพูดกับเขาว่า “ท่านเสนาบดี ข้าได้ตรวจรังนกเหล่านี้แล้ว และเราพบว่าไม่มียาพิษอะไรขอรับ พวกมันเป็นอาหารบำรุงคุณภาพสูง”
เก้อซื่อและหลู่ซ่งมองหน้ากันอย่างรวดเร็วและทั้งสองก็เห็นความประหลาดใจในสายตาของกันและกัน สิ่งที่พวกเขาคิดคือรังนกผิดปกติ แต่พวกเขาได้ยินพวกหมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับรังนก พวกเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
หลู่ซ่งเป็นคนแรกที่ได้สติกลับคืนมาและถามหมอสี่คน“ท่านแน่ใจนะ ? รังนกไม่ใช่ของธรรมดา บางทีท่านอาจไม่ได้ตรวจอย่างระมัดระวังมากพอ”
หมอคนหนึ่งตอบอย่างรวดเร็ว“ท่านเสนาบดี เพราะพวกเรากลัวว่าจะไม่สามารถบอกได้อย่างถูกต้อง เราทุกคนต้องตรวจสอบด้วยตนเองก่อน จากนั้นเราเขียนความคิดเห็นของพวกเราลงบนกระดาษ ก่อนรวมตัวกันเพื่อเปรียบเทียบกระดาษที่จดบันทึกไว้ เราทุกคนได้ข้อสรุปเดียวกัน เมื่อนั้นเราจึงมาแจ้งผลการตรวจสอบต่อเสนาบดีและท่านผู้หญิง”
เก้อซื่อได้แต่พูดออกมาว่า“ขอข้าดูหน่อย” ในขณะที่พูดนางดูกล่องรังนก ความคิดทุกอย่างกำลังเข้ามาในใจของนาง หากปัญหาไม่ได้อยู่กับรังนก มันจะมาจากไหน ? เป็นไปไม่ได้ที่หลู่หยานจะล้มป่วยเช่นนี้โดยไม่มีเหตุผล นางไม่ได้เป็นไข้ ไม่ได้เป็นหวัด แม้แต่หมอจากร้านห้องโถงสมุนไพรที่เพิ่งมาเมื่อวานก็บอกว่ามันเป็นยาพิษ สำหรับการล้างพิษนั้นสามารถทำได้ แต่มันอาจทำให้หลู่หยานต้องทนทุกข์ทรมาน และผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นทันทีนั้นอาจไม่สามารถล้างพิษได้หมด พวกเขาจึงคิดได้เพียงทางเดียวเท่านั้นคือการหายาเฉพาะเพื่อจัดการกับพิษ โดยการรู้ว่ายาพิษมาจากไหน ค้นหาว่าใครเป็นคนวางยาพิษ
แม้แต่หมอจากห้องโถงสมุนไพรก็บอกว่านางโดนพิษดังนั้นมันจึงต้องเป็นยาพิษแน่นอน แต่ปัญหาคือ : ยาพิษนั้นมาจากไหน?
หลู่ซ่งซักถามหมอทั้งสี่อีกซักพักเมื่อเห็นว่าไม่สามารถหาข้อมูลอื่นจากพวกเขาได้ ในที่สุดเขาก็โบกมือและอนุญาตให้พวกเขาออกไป เก้อซื่อส่งหมอสี่คนไปที่ประตูทางเข้าและมอบเงินให้พวกเขา มันเป็นเพียงเศษเงินเล็กน้อย แต่เนื่องจากพวกเขาเพิ่งไปหายาพิษและไม่ได้ทำการรักษา ทั้งกลุ่มจึงไม่พูดมาก
หลังจากเก้อซื่อกลับเข้ามาในคฤหาสน์และปิดประตูทั้งสี่นั้นก็เดินไปไกลก่อนจะหยุด พวกเขายกมือขึ้นและเช็ดเหงื่อออกจากคิ้ว เหงื่อเย็นไหลออกมา
“สหายท่านเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นใช่หรือไม่ ! ” คนที่แก่ที่สุดคือคนแรกที่พูดออกมาโดยลดเสียงของเขา “เราทุกคนเป็นหมอ ไม่ว่าจะมีอะไรผิดปกติกับรังนก เราทุกคนควรจะรู้แน่แก่ใจเป็นอย่างดี”
เมื่อเขาเป็นผู้นำอีกสามคนที่เหลือก็พูดสิ่งที่อยู่ในความคิดของพวกเขาออกมาทันทีโดยกล่าวว่า “จริง ๆ แล้ว ด้วยการทำงานด้านการแพทย์มานานหลายปี ถ้าดูไม่ออก เราก็ไม่คู่ควรกับการเป็นหมอ”
”ถูกต้อง! ” อีกคนกล่าวว่า “รังนกเหล่านั้นมีพิษ และมันชัดเจนมากว่าพวกมันโดนวางยา มันชัดเจนว่าพวกเขาไม่กลัวที่จะถูกค้นพบ ด้วยความกล้าหาญในการทำงานของพวกเขารวมกับรังนกที่มีคุณภาพสูง แม้ว่าเราจะเห็นพิษแบบนั้น เราก็ไม่กล้าพูดอะไรเลย ! ”
“ใครจะกล้าพูดเราต้องการมีชีวิตต่อไป สิ่งนั้นมีอยู่ในพระราชวังเท่านั้น หากใครบางคนในพระราชวังต้องการที่จะทำอันตรายคุณหนูตระกูลหลู่ แม้ว่าตระกูลหลู่จะเป็นคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้าย มันเป็นอย่างไร ทุกคนในพระราชวังเป็นเจ้านายหรือพระสนม เรามีชีวิตอยู่นานเกินไปและต้องการพบกับจุดจบเช่นนี้งั้นหรือ ? ”
ชายชราที่อ้าปากกล่าวในครั้งแรกว่า“เนื่องจากเราทุกคนเข้าใจเหตุผลนี้จึงได้ไม่พูดอะไรออกไป ในเวลานี้มีเพียง 4 คนเท่านั้นที่รู้ หากตระกูลหลู่เชิญหมอคนอื่น เราจะไม่สนใจ แต่มันไม่สามารถรั่วไหลออกมาจากปากของเราได้แม้แต่คำเดียว เข้าใจหรือไม่ ? ”
อีกสามคนพยักหน้าแล้วพูดว่า“เอาล่ะ เราจะทำแบบนี้!” ทั้งสี่เห็นด้วยกับเรื่องนี้ก่อนที่จะจับมือ และกลับไปที่บ้านของตัวเอง
กลับเข้าไปในคฤหาสน์หลู่ข่าวของหลู่หยานออกมาอย่างรวดเร็วถึงหูของหลู่ซ่งและเก้อซื่อ ทั้งสองรีบวิ่งไปที่ห้องของหลู่หยาน และเห็นว่าอาการของหลู่หยานนั้นแย่กว่าตอนเช้า ผิวของนางไม่ซีดจางอีกต่อไปเพราะมันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเล็กน้อย เลือดเต็มปากไม่ใช่เลือดที่สดใหม่ มันเป็นสีดำเล็กน้อย
หรูยี่ยืนอยู่ข้างเตียงและร้องไห้เก้อซื่อรู้สึกหงุดหงิดและกล่าวเสียงดัง “คุณหนูยังไม่ตาย เจ้าร้องไห้ทำไม ? ” หลังจากพูดอย่างนี้นางก็ขยับไปข้างเตียงของหลู่หยาน และจับมือของหลู่หยาน นางก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้
หลู่ซ่งกำลังคิดอย่างหนักมากกว่าคนอื่นๆ โดยคิดว่า “หากหยานเอ๋อเป็นเช่นนี้ นางไม่สามารถเข้าร่วมงานเลี้ยงในพระราชวังได้แน่นอน งานเลี้ยงในพระราชวังทุกวันนี้เกิดขึ้นในช่วงเย็น เท่าที่ข้าเห็นมันจะเป็นการดีกว่าถ้าจะไปที่ตำหนักเซิงเพื่อคารวะองค์ชายแปด เมื่อคืนพระองค์เข้ามาในเมืองหลวงแล้ว และพระองค์คงจะอยู่ในตำหนักของพระองค์”
การได้ยินหลู่ซ่งพูดถึงองค์ชายแปดหลู่หยานผู้ซึ่งนอนอยู่บนเตียงกลายเป็นคนร่าเริงและกล่าวว่า “ใช่แล้ว องค์ชายแปด ข้าต้องการพบองค์ชายแปด ท่านพ่อ ท่านแม่เชิญพระองค์มาที่คฤหาสน์ได้หรือไม่เจ้าค่ะ ? เขามอบของขวัญให้ลูกหลายสิ่งหลายอย่าง พระองค์จะต้องจริงจังกับข้ามาก ตอนนี้ข้าป่วยและต้องการพบพระองค์ พระองค์จะต้องมาแน่นอนเจ้าค่ะ”
เก้อซื่อยังรู้สึกว่าความคิดของหลู่หยานนั้นดีมากดังนั้นนางจึงพูดกับหลู่ซ่งอย่างรวดเร็ว “ตำหนักเซิงนั้นไม่จำเป็นต้องไปเยี่ยมจริง ๆ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเชิญองค์ชายแปดมาที่คฤหาสน์ ไม่ว่าในกรณีใด พระองค์ต้องพบกับหยานเอ๋อ แม้ว่าหยานเอ๋อจะดูไม่ดีในตอนนี้ แต่ใครไม่เคยล้มป่วยมาก่อนหรือบางทีพระองค์จะสามารถจัดการกับพิษนี้ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด เราต้องให้พระองค์รู้ว่ามีคนต้องการทำร้ายหยานเอ๋อ และเราต้องให้เขาสนับสนุนหยานเอ๋อด้วย”
หลู่ซ่งพยักหน้าเห็นด้วยและไปที่ตำหนักเซิงด้วยตัวเอง
เมื่อเขาไปเขาก็ใช้เวลาไม่นานก่อนที่เขาจะกลับมา เมื่อได้ยินว่าเจ้านายของคฤหาสน์กลับมาแล้ว เก้อซื่อยังกล่าวกับหลู่หยานด้วยว่า “องค์ชายแปดต้องได้ยินว่าเจ้าป่วยและรีบมาทันที ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะมาถึงกันอย่างรวดเร็วขนาดนี้ได้อย่างไร”
หลู่หยานได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกมีความสุขแม้ว่าร่างกายของนางยังรู้สึกอึดอัดใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย น่าเสียดายที่ความสุขนี้คงอยู่ได้ไม่นาน ไม่นานหลู่ซ่งเข้ามาในห้อง แต่เขาเข้ามาคนเดียว
เก้อซื่อตกใจและถามว่า “องค์ชายแปดอยู่ที่ไหน ? ”
หลู่ซ่งกระทืบเท้าของเขา“ฮึ ! ” จากนั้นเขาก็สะบัดเสื้อคลุมของเขาและนั่งลงบนเก้าอี้ พูดอย่างไร้ประโยชน์ว่า “องค์ชายแปดไม่มา หรืออาจกล่าวได้ว่าพระองค์ไม่เต็มใจที่จะมา”
“ไม่เต็มใจที่จะมา? ” เก้อซื่อและหลู่หยานพูดในเวลาเดียวกัน “ทำไม ? ”
หลู่ซ่งกล่าวด้วยสีหน้าโกรธ“เมื่อพระองค์ได้ยินว่าหยานเอ๋อล้มป่วยลงจริง ๆ พระองค์บอกว่าให้ลืมการหมั้นมายครั้งนี้ พระองค์ยังบอกด้วยว่านี่เป็นลิขิตสวรรค์ นี่ควรเป็นวันพระราชทานสมรส แต่เมื่อสถานการณ์เช่นนี้ก็เกิดขึ้น นี่คือลิขิตสวรรค์ และจะต้องทำตามสวรรค์ต้องการ ถ้าหากหลู่หยานเข้ามาในพระราชวังไม่ได้แล้ว การแต่งงานครั้งนี้จะถูกยกเลิก”
”อะไรนะ?”หลู่หยานไม่อยากจะเชื่อหูของนางเลย นางพยายามลุกขึ้น อย่างไรก็ตามเมื่อนางพยุงตัวเองขึ้นมา นางก็กระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่งแล้วก็ล้มลงทันที และหมดสติ…
งานเลี้ยงในพระราชวังในวันขึ้นปีใหม่คือในตอนเย็นผู้ที่เข้ามาในพระราชวังก็เริ่มเข้าแถวด้านนอกประตูพระราชวัง เนื่องจากแขกทั้งชายและหญิงแยกกันอีกครั้ง แขกผู้ชายเดินเข้ามาด้านหน้าเพื่อคารวะฮ่องเต้ ในขณะที่แขกหญิงไปที่ตำหนักในเพื่อคารวะฮองเฮา แน่นอนในวันนี้มีของขวัญไม่ขาดสาย ทุกคนที่เข้ามาในพระราชวังจะเตรียมของขวัญให้กับราชวงศ์ มีแม้กระทั่งบางคนที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับเงินมากเกินไป และซื้อสมบัติล้ำค่าเพื่อทำให้ราชวงศ์ยิ้มได้
เฟิงหยูเฮงไม่ต้องกังวลกับการหาของขวัญนางไม่ต้องการให้ของขวัญที่ไม่น่าสนใจ เช่นไข่มุก และหยก ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด มิติของนางมีสิ่งดี ๆ มากมาย สิ่งของแปลก ๆ ที่นางนำออกมาจะเป็นสิ่งที่ผู้คนในยุคนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน สำหรับของขวัญที่เฟิงจื่อหรูจะนำเสนอต่อฮ่องเต้ นางใช้เวลาค่อนข้างจะคิดถึงมัน
ในตอนแรกนางต้องการให้สิ่งที่ไม่น่าแปลกใจท้ายที่สุดเขาเป็นเด็กและเขาจะไม่ขอตำแหน่ง และเขาก็ไม่ได้พยายามที่จะทำให้ตัวเองได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ อะไรก็ตามที่เขาส่งไปนั้นจะทำให้ฮ่องเต้มีความสุข แต่ในวันที่เฟิงจื่อหรูเข้ามาในพระราชวัง ฮ่องเต้ก็หยิบกระดาษ ดินสอ ยางลบ และสิ่งอื่น ๆ ที่เฟิงจื่อหรูจะนำติดตัวไปทุกครั้งที่เขาไปที่เสี่ยวโจว มันเป็นเพราะเย่หรงชื่นชมสิ่งเหล่านั้นอย่างมากและคุยโวเกี่ยวกับเรื่องนี้สองสามครั้ง เรื่องนี้ทำให้ฮ่องเต้โกรธเฟิงจื่อหรูที่ไม่ได้ให้เขาบ้าง
เฟิงหยูเฮงคิดเรื่องนี้มานานและคิดหนักหากนางให้ดินสอเขา นั่นเป็นสิ่งที่เย่หรงได้มาก่อนและฮ่องเต้จะได้รับเป็นคนที่สอง ฮ่องเต้ชราคงไม่ชอบสถานการณ์เช่นนี้ ดังนั้นนางจึงเอาปากกาหมึกซึมออกมาจากมิติของนาง มันใหม่ทั้งหมดและยังไม่ได้นำออกจากบรรจุภัณฑ์ นั่นคือสิ่งที่แจกในระหว่างพิธีมอบรางวัลในกองทัพ มันเป็นปากกาหมึกซึมคุณภาพสูง และแม้นางไม่เคยใช้มาก่อน ในท้ายที่สุดผู้คนในยุคปัจจุบันก็คุ้นเคยกับการใช้ปากกาลูกลื่นและปากกาเมจิค ใครบ้างที่จะใช้ปากกาหมึกซึม มันเป็นโอกาศที่เฟิงจื่อหรูจะสิ่งนี้มาเป็นของขวัญให้กับฮ่องเต้ นางยังให้ขวดหมึกปากกาอีก 1 ขวด และกระดาษอีกสองสามรีม
ในช่วงบ่ายรถม้าราชสำนักของเฟิงหยูเฮงมาถึงประตูเต๋อหยางแล้ว นี่คือที่ซึ่งขุนนางจะเข้าไปในพระราชวัง มีการสร้างแถวยาวแล้ว เป่ยจื่อรออยู่ที่นั่นมานาน เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมาถึงแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและช่วยเฟิงจื่อหรูลงจากรถ ในเวลาเดียวกันเฟิงหยูเฮงบอกเขาว่า “พรุ่งนี้ข้าจะกลับไปที่คฤหาสน์ของข้า ฟูหรงฟื้นตัวแล้ว แต่นางเพิ่งหายจากอาการเจ็บป่วยครั้งใหญ่ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถเข้าสู่พระราชวังได้ เจ้าสามารถไปดูนางได้”
เป่ยจื่อขอบคุณนางเมื่อนั้นเขาจึงนำเฟิงจื่อหรูไปหาซวนเทียนหมิงและเข้าไปในพระราชวังด้วยกัน เมื่อเห็นพวกเขาเดินออกไป รถม้าราชสำนักของเฟิงหยูเฮงหันกลับมาและมุ่งหน้าไปที่ประตูรุยซึ่งแขกหญิงจะเข้าไป
ในเวลาที่นางส่งเฟิงจื่อหรูเฟิงหยูเฮงสามารถสังเกตเห็นความแตกต่างในบรรยากาศ องค์ชายแปดได้กลับมายังเมืองหลวง และดูเหมือนว่าบรรยากาศในเมืองหลวงได้กลับมาเหมือนตอนที่องค์ชายสามยังมีชีวิตอยู่ แม้ว่าขุนนางจากนอกมณฑลจะไม่ได้เข้ามาในเมืองหลวง และมีคนไม่มากเท่าที่เคยมีในช่วงเทศกาลกลางฤดูใบไม้ร่วง แต่ก็สามารถสังเกตได้อย่างชัดเจนว่าพลเมืองถูกแยกจากกันโดยสายงานเลี้ยงของพวกเขา ขุนนางส่วนหนึ่งที่เงียบสงบเริ่มประกาศว่าองค์ชายแปดกลับไปยังเมืองหลวง มันชัดเจนมากว่าฝ่ายใดที่พวกเขาเลือก มันเป็นองค์ชายแปดที่ได้จัดตั้งราชสำนักในภาคใต้ สำหรับคนที่สนับสนุนซวนเทียนหมิง พวกเขายังคงเงียบและสงบ ไม่อยากโดดเด่น พวกเขาเฝ้าดูสถานการณ์ที่เปลี่ยนไปจากด้านข้าง ในขณะที่ความอดทนของพวกเขาไม่ได้รับผลกระทบเลย
เฟิงหยูเฮงยกมือขึ้นและนวดตาแขนเสื้อสีดอกโบตั๋นพุ่งพรวดต่อหน้าต่อตานางและสีที่สดใสนั้นเป็นสิ่งที่นางไม่คุ้นเคยแม้แต่น้อย
หวงซวนรู้สึกว่าเสื้อผ้าเหล่านี้มีความสวยงามเป็นอย่างมากและน่าชมเชยอย่างไรก็ตามวังซวนสามารถมองเห็นปัญหา และถามได้ “คุณหนูคอยนวดตา มีอะไรหรือเจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า“เปลือกตาด้านขวาของข้ายังคงกระตุก ทุกคนบอกว่าเมื่อตาซ้ายกระตุกจะโชคดี เมื่อตาข้างขวากระตุกจะเกิดภัยพิบัติ ตาขวาของข้ายังคงกระตุกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ข้ากลัวว่าจะมีหายนะ ! ”