บทที่ 1437 ฝาแฝดที่ชั่วร้าย
บทที่ 1437 ฝาแฝดที่ชั่วร้าย
ตอนนี้ความน่ารักและรอยยิ้มเหล่านั้นเลือนหายไป แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา นางไม่สนใจทั้งสองคน แต่ยืนอยู่ด้านข้างถานอวี้ซู ขมวดคิ้วและไม่แม้แต่จะมองพวกนางทั้งสอง
เห็นคนสองคนนั้นเดินด้วยท่าทางเย่อหยิ่งมาตั้งแต่ไกล พวกนางมีส่วนสูงและรูปร่างหน้าตาคล้ายกัน ดูเหมือนว่าพวกนางจะเป็นฝาแฝดกัน จากนั้นก็เห็นว่าทั้งคู่แต่งหน้าหนาเตอะ ดูไม่เหมาะสมกับอายุที่แท้จริงของพวกนาง
ฟางเพ่ยหยาเพิกเฉยต่อทั้งสองคนนั้น ถานอวี้ซูและกู้เสี่ยวหวานเองก็ไม่ได้พูดอะไรและหันหลังกลับเพื่อเดินไปที่จวนหมิงอ๋อง
“ท่านพี่ ไม่แม้แต่จะทักทายน้องสาวแท้ ๆ ของตัวเองหน่อยหรือ เมื่อครู่เรียกท่านพี่ของคนอื่นเสียสนิทสนม ท่านไม่คิดว่ากำลังทำร้ายจิตใจน้องสาวอย่างพวกเราหรอกหรือ?”
หญิงสาวคนหนึ่งที่มีจี้หยกทรงดอกกล้วยไม้อยู่ที่เอว นางกลอกตาและเอ่ยอย่างประชดประชัน
หญิงสาวอีกคนที่มีจี้หยกรูปทรงใบไผ่ห้อยอยู่ที่เอวก็พูดขึ้นเช่นกัน “ใช่แล้ว ท่านพี่เป็นพี่สาวคนโตของพวกเรา เราทักทายท่าน แต่ท่านไม่แม้แต่จะทักทายกลับ นี่มันจะหยาบคายเกินไปแล้ว ท่านเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลฟาง ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป คนอื่นคงจะคิดว่าครอบครัวของเราไม่มีมารยาท”
ถานอวี้ซูโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของกู้เสี่ยวหวาน “ท่านพี่ สองคนนี้เป็นลูกสาวที่เกิดจากอนุภรรยาของตระกูลฟาง พวกนางเป็นฝาแฝดกัน ท่านแม่ของพวกนางเป็นที่โปรดปรานมาก ดังนั้นเวลาอยู่ที่บ้านพวกนางจึงทำตัวหยิ่งยโส และไม่เห็นเพ่ยหยาอยู่ในสายตา แต่เพ่ยหยาก็ไม่สามารถเอาชนะพวกนางได้”
หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ นางมองไปที่ผู้หญิงสองคนที่ไร้เหตุผลและไม่น่าให้อภัยที่กำลังมองไปที่ฟางเพ่ยหยาด้วยความเกลียดชังราวกับว่าฟางเพ่ยหยาทำให้ตระกูลฟางเสียหน้าไปจริง ๆ
เหอะ ๆ น่าสนุกเสียจริง
กู้เสี่ยวหวานกระตุกยิ้มมุมปาก และกระซิบบางอย่างสองสามคำกับถานอวี้ซู ซึ่งทำให้ถานอวี้ซูประหลาดใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้
“ท่านพี่ ให้พวกนางนับญาติกันต่อไปเถอะ พวกเราเข้าไปข้างในก่อน หมิงตูจวิ้นจู่ขอให้พวกเรารีบมาที่นี่และขอความช่วยเหลือจากพวกเรา ถ้าเราไปช้า ข้าเกรงว่าท่านจวิ้นจู่จะไม่มีความสุข” คนที่มีจี้หยกทรงใบไผ่มีสีหน้าเย่อหยิ่ง ดูเหมือนว่าพวกนางจะคิดว่าตนเองอยู่เหนือกว่าคนอื่นเพราะสนิทสนมกับจวิ้นจู่
หญิงสาวที่ห้อยจี้หยกทรงดอกกล้วยไม้พยักหน้า ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม และเมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็ไม่แม้แต่จะชายตามฟางเพ่ยหยาซึ่งมีสีหน้าโกรธเคือง ซึ่งมันทำให้นางอารมณ์ดีมาก
“ช้าก่อน ใครจะปล่อยให้เจ้าไปง่าย ๆ กัน?” ทันใดนั้น น้ำเสียงเย็นชาก็เอ่ยขึ้น น้ำเสียงเย็นชาเสียจนคนทั้งสองชะงักงันด้วยความตกใจ
เมื่อหันกลับมาก็เห็นถานอวี้ซูกำลังยืนกอดอก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองน้องสาวสองคนด้วยสีหน้าหยิ่งยโส
“เหตุใดเจ้าถึงไม่เคารพข้าที่เป็นจวิ้นจู่ล่ะ ยโสโอหังยิ่งนัก หรือว่าตระกูลฟางสอนให้เจ้าประชดประชันพี่สาวคนโตจนลืมมารยาทไปแล้ว” ถ้อยคำที่ถานอวี้ซูพูดออกมาเย็นเยียบราวกับน้ำแข็งซึ่งทำให้สองพี่น้องทั้งสองตกใจกลัวในทันที
เมื่อครู่พวกนางเห็นถานอวี้ซูแล้ว หากแต่ไม่ได้สนใจจะทักทายเมื่อเจอนาง และเมื่อเห็นถานอวี้ซูไม่เคยพูดอะไร แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน
แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นฮู้กั๋วจวิ้นจู่และยังเป็นคนโปรดของไทเฮา ถ้าฮ่องเต้และไทเฮารู้เรื่องนี้จะเกิดอะไรขึ้นกัน
“ท่านจวิ้นจู่ ท่านไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อน” หญิงสาวผู้สวมจี้รูปทรงใบไผ่ถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“บังอาจ ฟางจู๋อวิ๋น สถานะเช่นเจ้ากล้าตั้งคำถามกับข้างั้นหรือ เมื่อก่อนข้าคิดว่าพวกเจ้าเป็นน้องสาวของเพ่ยหยา ข้าจึงไม่สนใจ แต่พวกเจ้าที่มีสถานะเป็นลูกของอนุภรรยากลับไม่รู้จักเคารพพี่สาวที่เป็นลูกของภรรยาเอกและยังดูถูกนางต่อหน้าจวิ้นจู่อย่างข้า นี่คือสิ่งที่นายท่านฟางสอนพวกเจ้าหรือ ตระกูลฟางสอนได้ดีเลยนี่ เดี๋ยวข้าจะให้ท่านปู่เขียนจดหมายถึงฮ่องเต้ว่านายท่านฟางสั่งสอนลูกสาวของตัวเองอย่างไร”
ทันทีที่ได้ยินว่าถานอวี้ซูกำลังจะเขียนจดหมายก็ยังไม่เป็นไร แต่นางต้องการให้ท่านพ่อของตัวเองเสียหน้าต่อหน้าฮ่องเต้ นี่เป็นการฆ่าท่านพ่อและชีวิตของพวกนางไม่ใช่หรือ?
เป็นแบบนี้ไม่ได้
ฟางหลานซินและฟางจู๋อวิ๋นคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัวและร้องขอความเมตตา “จวิ้นจู่ ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ เรารู้ว่าเราผิด และข้าขอร้องว่าอย่าให้ฮ่องเต้ทราบเรื่องนี้เลยนะ ข้าขอร้อง”
สองสาวร้องไห้ฟูมฟายด้วยความหวาดกลัว
กู้เสี่ยวหวานมองดูพวกเขา หากแต่ก็ยังรู้สึกแปลก ๆ ทั้งสองคนคุกเข่าลงและหลั่งน้ำตาราวกับสร้อยลูกปัดที่ด้ายขาด
ถานอวี้ซูไม่สนใจพวกนางทั้งสอง และเหลือบมองไปที่กู้เสี่ยวหวาน เมื่อเห็นรอยยิ้มของกู้เสี่ยวหวานและนางยกนิ้วให้ตัวเอง ถานอวี้ซูก็ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
ฟางเพ่ยหยาที่อยู่ด้านข้างมองไปที่ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกนางสองคนและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ทำไมในวันนี้ถานอวี้ซูถึงจัดการพวกนางทั้งสองคน เมื่อนางเห็นกู้เสี่ยวหวานยิ้ม นางก็รู้ทันทีว่าทั้งสองคนกำลังต่อสู้เพื่อต่อต้านความอยุติธรรมสำหรับตัวเอง นางจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้งใจ
“ถานอวี้ซู เข้าไปข้างในกันเถอะ” เมื่อฟางเพ่ยหยาเห็นว่าฟางหลานซินและฟางจู๋อวิ๋นยังคงเอาศีรษะกระแทกพื้นและได้ยินเสียงดังอย่างชัดเจน นางก็พาถานอวี้ซูเข้าไปข้างใน
ถ้าสิ่งนี้ทำลายใบหน้าของคนสองคนนี้ ไม่รู้ว่าพวกนางจะไปร้องไห้กับฟางเจิ้งสิงอย่างไรเมื่อกลับไป
ฟางเพ่ยหยาขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงท่านพ่อผู้มีความลำเอียงที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
เมื่อเห็นว่าฟางเพ่ยหยาไม่พูดอะไรจึงรู้ว่านางต้องการปล่อยน้องสาวทั้งสองไป ถานอวี้ซูก็ไม่พูดอะไรและเดินเข้าไปในจวนหมิงอ๋องทันที
ทันใดนั้น ฟางหลานซินและฟางจู๋อวิ๋นก็ถูกทิ้งไว้นอกประตู เมื่อพวกนางได้ยินว่าไม่มีเสียงข้างหลังพวกนางแล้ว พี่น้องสองคนของตระกูลฟางก็มองย้อนกลับไป และเมื่อเห็นว่าไม่มีใคร พวกนางก็สนับสนุนซึ่งกันและกันและยืนขึ้น ใบหน้าบูดบึ้ง “นางอ้วนนี่กล้าให้คนนอกเยาะเย้ยเรา เมื่อกลับไปข้าจะบอกท่านแม่ ให้ท่านแม่ไปจัดการนาง”
“อย่ากังวลไป แต่ข้ากลับคิดว่ามันแปลกมาก” ฟางหลานซินนั้นเป็นพี่สาว ดังนั้นนางจึงมีความคิดและถามด้วยความสงสัย “ฮู้กั๋วจวิ้นจู่ที่ไม่เคยเห็นเราในสายตา ทำไมวันนี้นางถึงรั้งเราไว้ อีกอย่างนางเป็นคนที่รำคาญเราที่สุดและพยายามทะเลาะกันน้อยที่สุดไม่ใช่หรือ”
