The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 823-824

ตอนที่ 823 ส่งองค์หญิงออกเมืองหลวง
ตอนที่823 ส่งองค์หญิงออกเมืองหลวง
“มีจดหมายมาจากภาคใต้พวกเฟิงจินหยวนทั้งสามคนได้ใช้ชีวิตและแอบอ้างเป็นเจ้า มีข่าวลือแพร่กระจายจากหลานโจวบอกว่าองค์หญิงจี่อันได้ย้ายไปทางภาคใต้เพื่ออยู่กับบิดาและมารดาของนาง พวกเขายังกล่าวด้วยว่าองค์หญิงจี่อันได้ยกเลิกการหมั้นกับองค์ชายเก้าไปแล้ว และจะแต่งงานกับองค์ชายแปด” เขาลูบจมูกและอารมณ์เสีย “เขตการปกครองของหลานโจวเป็นหนึ่งในเขตของพี่แปด มีข่าวลือว่าเขาจะไปที่เรือนของเฟิงจินหยวนเพื่อพูดคุยกับองค์หญิงจี่อันเกือบทุกวัน”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะจากการได้ยินเรื่องนี้“มีข่าวลือเช่นนี้ ทั้งสามคนแกล้งทำได้ค่อนข้างดี” นางยักไหล่ “เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเขาจะไม่เหมือนครอบครัวเดียวกัน ? พูดถึงเสี่ยวหยาเป็นตัวปลอม อีกสองคนเป็นบิดาและมารดาที่แท้จริง ลืมไปเลยว่านี่เป็นสิ่งที่พวกเขาเลือกที่จะทำ ในอนาคตพวกเขาจะต้องอดทนต่อผลที่จะตามมา ซวนเทียนหมิง เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ หมายความว่าเจ้าต้องการถามเกี่ยวกับทัศนคติของข้ากับมันใช่หรือไม่ ? ”
เขาพยักหน้า“ใช่แล้ว หลังจากนั้นข้าต้องไปภาคใต้ก่อน ในเวลานั้นถ้ามีการเคลื่อนไหวใด ๆ จากทั้งสาม ข้าต้องเตรียมพร้อม ทัศนคติของเจ้าที่มีต่อเหยาซื่อนั้นสำคัญมาก มันจะตัดสินว่านางมีชีวิตอยู่หรือตายไป” ซวนเทียนหมิงพูดอย่างเยือกเย็น แต่ในความเป็นจริง “โอกาสในการเอาชีวิตรอดของพวกเขาไม่สูงมาก อย่างน้อยที่สุดจากด้านของข้า ข้าไม่หวังให้พวกเขามีอยู่ในโลกนี้และสร้างปัญหากับเจ้า”
“เช่นนั้นก็กำจัดพวกเขาออกไป”เฟิงหยูเฮงกล่าวอย่างเย็นชา “ในอดีตข้าตัดความสัมพันธ์กับคฤหาสน์เหยาและเซียงหรู แต่นั่นก็เป็นแค่การแสดงเพื่อให้ทุกคนได้เห็น เป้าหมายคือการปกป้องพวกเขา แต่เมื่อข้าตัดความสัมพันธ์กับเหยาซื่อ มันคือเรื่องจริง” นางไม่ได้พูดอะไรอีก ในเรื่องที่เกี่ยวกับมารดา นอกจากใบหน้าที่เหมือนกันมารดาของนางในชีวิตก่อนหน้านี้ ไม่มีอะไรอื่นที่ทำให้นางรู้สึกซาบซึ้ง แต่เมื่อมองดูใบหน้านั้นมากเกินไปก็ทำให้นางรู้สึกเบื่อหน่าย ถ้านี่เป็นมารดาของนางจากชีวิตก่อนหน้านี้ นางคงไม่ทำเช่นนี้แน่ ๆ “จงพิจารณาเพิ่มเติมเกี่ยวกับเฟิงจินหยวนอีกเล็กน้อย” เฟิงหยูเฮงนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง “ครั้งล่าสุดที่ข้าพบจาวเหลียน เขาเลี้ยงเฟิงจินหยวนโดยเฉพาะ อีกส่วนหนึ่งของแผนที่ขุมทรัพย์ของเฉียนโจวถูกสงสัยว่าอยู่ในมือของเฟิงจินหยวน เหตุผลที่เขาย้ายไปอยู่ข้างบ้านของตระกูลเฟิงก็เพื่อให้องครักษ์เงาของเขาทำงานง่ายขึ้นในการค้นบ้าน อย่างไรก็ตามไม่พบอะไรเลย เขาบอกว่าถ้าเราต้องการสมบัตินั้น เราต้องได้รับความจริงจากเฟิงจินหยวน ข้าคิดว่าเนื่องจากเรามีส่วนหนึ่ง ถ้าเฟิงจินหยวนมีส่วนเดียวจริง ๆ มันจะต้องไม่สูญเปล่า ด้วยสองส่วนในมือเราควรจะสามารถค้นหาสถานที่คร่าว ๆ ได้ เจ้าว่าอย่างไร ? ”
ซวนเทียนหมิงหัวเราะ“เห็นแก่เงิน” จากนั้นเขาก็บีบจมูกเล็ก ๆ ของนาง “เอาล่ะ ในเมื่อเขามีแผนที่ เราจะให้เขามีชีวิตอยู่”
ในขณะที่ทั้งสองพูดกันเสียงของเหยาเซียนก็ดังขึ้นมาจากในมิติ เฟิงหยูเฮงใช้ความคิดของนางอย่างรวดเร็วเพื่อนำเขาออกมา แล้วส่งผู้ได้รับบาดเจ็บไปยังเหยาเซียนเพื่อดูแล จากนั้นนางก็นำบ่าวรับใช้และองครักษ์ออกจากกระโจมกับซวนเทียนหมิงเพื่อไปยังเมืองหลวง
นางไม่ได้นอนทั้งคืนและซวนเทียนหมิงแนะนำให้นางพักผ่อนสักวันการออกจากวันพรุ่งนี้จะไม่สายเกินไป อย่างไรก็ตามนางไม่เห็นด้วย นางแค่บอกว่านางจะนั่งในรถม้า หากนางเหนื่อยล้าหรือง่วงนอน นางก็สามารถนอนหลับได้ ซวนเทียนหมิงรู้ว่านางดื้อรั้น ดังนั้นเขาจึงไม่แนะนำนางเพิ่มเติม เขาเพียงแค่ช่วยตรวจสอบสิ่งต่าง ๆ ที่จำเป็นต้องนำไป แนะนำให้คนที่จะไปกับนาง จากนั้นเขารู้สึกสบายขึ้นเล็กน้อย
เฟิงหยูเฮงจะนำคนสองสามคนไปพร้อมกับนางในครั้งนี้นอกจากวังซวนและหวงซวนแล้ว จะมีองครักษ์เงา 9 คนจากคฤหาสน์ และรวมบานซูด้วยก็เป็น 10 คน ขี่ม้าเร็ว 10 ตัว พวกเขาจะตามมา นอกจากนี้พ่อครัวจากโรงเตี้ยมครัวเทพก็ถูกนำตัวไปด้วย มีชายคนหนึ่งจากคลังที่นำไปด้วย สำหรับส่วนที่เหลือพวกเขาเป็นเจ้าหน้าที่ของร้านห้องโถงสมุนไพรที่เฟิงหยูเฮงพาไป รวมถึงวังหลินมีทั้งหมด 20 คน
นี่เป็นกลุ่มใหญ่มากเมื่อเพิ่มรถม้าที่บรรทุกกระเป๋าของพวกเขามีจำนวนทั้งหมด 30 คัน ซวนเทียนหมิงหัวเราะว่านี่เป็นเหมือนกลุ่มคาราวานพ่อค้า ซึ่งทำให้เฟิงหยูเฮงกล่าวว่า “ทุกสิ่งมีค่าอยู่ในมิติของข้า ใครก็ตามที่ตาบอดมาปล้นข้าก็ถือว่าโชคไม่ดี”
ในเรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องนี้ซวนเทียนหมิงเชื่อมั่นอย่างแท้จริง
ก่อนออกเดินทางตระกูลเหยาก็ออกมาส่งนาง เฟิงเซียงหรูถือกระเป๋าของนางเองและตามด้วยชานชา ไม่เคยแม้แต่จะเป็นบ่าวรับใช้ของนางเลย บ่าวรับใช้ร้องไห้ และตะโกนจากด้านหลังเพื่อขอไปด้วย ในท้ายที่สุดเฟิงหยูเฮงแสดงความเมตตาและอนุญาตให้นางไปด้วย
เฟิงหยูเฮงไม่ได้นั่งรถม้าของนางประการแรกมันโดดเด่นมากเกินไป ประการที่สองมันหรูหราเกินไปและไม่เหมาะกับการเดินทางไกล รถม้าที่นางนั่งเป็นรถม้าใหม่ที่ซูซื่อสร้างขึ้น มีม้า 2 ตัวลากรถม้าและห้องโดยสารของรถม้านั้นใหญ่มาก นอกจากทางเข้าด้านหนึ่งแล้ว อีก 3 ด้านมีที่นั่ง และที่นั่งเหล่านี้สามารถพับเก็บได้ เมื่อพับทั้งหมด มันเป็นเตียงขนาดใหญ่ บนเบาะเหล่านี้มีหมอนอิงทำจากหนังกระต่ายที่ห่อรอบ ๆ ที่นั่งโดยตรง พวกเขานั่งสบายมาก และมันก็ทำหน้าที่เป็นเบาะรองนอนเมื่อส่วนหนึ่งของเตียง มันนุ่มและอบอุ่น ใต้ที่นั่งมีลิ้นชักที่เต็มไปด้วยของว่างและผ้าห่ม เพราะเมืองหลวงยังคงหนาว
ซวนเทียนหมิงพึงพอใจอย่างมากกับการรถม้าใหม่นี้และขอบคุณซูซื่ออย่างมากซึ่งทำให้ซูซื่อรู้สึกดีใจอย่างมาก
เฟิงหยูเฮงจะออกจากเมืองหลวงในวันนั้นและมีคนไม่กี่คนที่มาส่งนางออกไป ซวนเทียนหมิงและผู้คนในตระกูลเหยาถือได้ว่าเป็นตระกูลเดียวกัน อันชิก็จำเป็นต้องมาส่งบุตรสาวของนางเองเป็นธรรมดา นางไม่ได้มาด้วยมือเปล่า เมื่อรู้ว่านางไม่สามารถให้อะไรที่ดีได้ และเฟิงหยูเฮงไม่ได้ขาดสิ่งดี ๆ นางจึงทำขนมอบหลายครั้งในชั่วข้ามคืน ถือตะกร้าขนาดใหญ่ 2 ใบ นางส่งไปให้พี่น้องคู่นี้กินระหว่างทาง
นอกจากพวกเขาแล้วมีองค์ชายใหญ่ องค์ชายรอง องค์ชายหก และองค์ชายเจ็ด ทุกคนก็มาส่งนาง นี่คือคนทั้งหมดที่เฟิงหยูเฮงได้มีปฏิสัมพันธ์ เฟิงเซียงหรูกระซิบบอกเฟิงหยูเฮงอย่างลับ ๆ ว่า “องค์ชายสี่อยากมา แต่พระองค์ไม่สามารถออกจากตำหนักได้เจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงเผยรอยยิ้มอย่างสิ้นหวังนางไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับองค์ชายสี่มากนัก และพวกเขาก็ถือว่าเป็นศัตรูในอดีต สำหรับเฟิงเซียงหรู นางตัดสินใจมาพร้อมกับเฟิงหยูเฮง ใครจะรู้ว่าองค์ชายองค์ที่สี่กำลังขว้างปาข้าวของที่ตำหนักหรือไม่
แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องของพวกเขาและนางไม่สามารถทำอะไรได้เลยขณะที่นางไปคุยกับองค์ชายคนอื่นชั่วครู่หนึ่ง องค์ชายใหญ่แอบส่งตั๋วแลกเงินให้นาง ด้วยความกลัวว่านางจะขาดเงินเมื่อออกไปข้างนอก แต่เขาก็แน่ใจว่าน้องสะใภ้คนนี้ไม่ได้ขาดแคลนเงินทองแม้แต่น้อย ไม่พูดถึงองค์ชายเก้าที่ให้นางมากพอ แต่ตัวนางเองก็ค่อนข้างร่ำรวย จากกรณีที่สิ่งต่าง ๆ หายไปในเมืองหลวง ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันได้ว่ามันเกี่ยวข้องกับน้องสะใภ้คนนี้
องค์ชายรองไม่ได้ให้อะไรเลยเขาเพิ่งส่งภาพวาดที่ซวนเฟยหยูวาดเองและขอให้เขานำมา อย่างไรก็ตามองค์ชายหกนั้นมีความพิเศษอย่างยิ่ง เขามอบหนังสือให้เฟิงหยูเฮง หนังสือเล่มนี้เขียนด้วยลายมือและหมึกนั้นใหม่มาก ดูเหมือนว่าเพิ่งจะถูกเขียน เฟิงหยูเฮงเดาว่าควรจะเขียนโดยองค์ชายหกเอง อย่างไรก็ตามนางไม่รู้ว่ามีการเขียนอะไร ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะดู นางทำได้เพียงแค่แสดงความขอบคุณและไม่ได้พูดอะไรอีก
พวกองค์ชายไม่ได้มาส่งนางไปไกลเกินไปและเพียงแต่เฝ้ามองนางออกจากคฤหาสน์ขององค์หญิง สำหรับคนที่ส่งนางไปที่ประตูเมืองมีองค์ชายเก้า,ซวนเทียนหมิง และและองค์ชายเจ็ด, ซวนเทียนฮั่ว
เฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูนั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกันนอกจากนี้ในรถม้าก็คือวังซวน หวงซวนและชานชา บ่าวรับใช้ของเฟิงเซียงหรู เมื่อพวกเขามาถึงประตูเมือง มันฟังดูเหมือนมีเสียงเซ็งแซ่จากภายนอกมากขึ้น ดูเหมือนกับว่ามีคนมาส่งพวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ เฟิงหยูเฮงสับสน ในขณะที่เฟิงเซียงหรูทนไม่ไหวและยกผ้าม่านเพื่อมองออกไปข้างนอก ด้วยความรวดเร็วนี้ นางได้รับความตกใจ “พี่รอง มีพลเมืองมากมายอยู่ข้างนอก ถนนทั้งสองด้านเต็มไปหมด ข้ามองเห็นพวกเขาไปสุดลูกหูลูกตาเลยเจ้าค่ะ ! ”
เมื่อนางพูดอย่างนี้วังซวนและหวงซวนก็เปิดม่านขึ้นเพื่อดู แน่นอนว่ามีกลุ่มพลเมืองจำนวนมากที่รีบมาส่งนางออกไป ทุกคนถือตะกร้าในมือของพวกเขาโดยมีขนมปังนึ่ง ไข่และมันฝรั่ง พวกมันไม่ใช่ของล้ำค่า แต่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ชาวบ้านสามารถให้ได้
เฟิงหยูเฮงยังเอนตัวไปดูนอกจากชาวบ้านที่ยากจน ยังมีบางคนจากตระกูลที่ร่ำรวยเข้ามามีส่วนร่วม สิ่งที่พวกเขาถือค่อนข้างดี มีผ้าหลากหลายและมีเครื่องประดับ มีแม้แต่คนที่ถือตั๋วแลกเงิน
ไม่ว่าสิ่งที่พวกเขานำมาคืออะไรคนเหล่านี้ที่มีส่วนร่วมในการส่งพวกเขาออกมาแสดงความรู้สึกแบบเดียวกันว่า “ส่งองค์หญิงจี่อัน ! ”
“องค์หญิงจี่อันต้องไม่ลืมพลเมืองในเมืองหลวงท่านต้องกลับมาอย่างรวดเร็ว ! ”
“องค์หญิงไม่ต้องกังวลเราจะช่วยท่านดูแลคฤหาสน์ขององค์หญิง แน่นอนว่าเราจะไม่อนุญาตให้ใครมายุ่งกับคฤหาสน์ของท่าน ! ”
“องค์หญิงยอมรับว่าของที่ให้ไม่เพียงพอนำพวกมันไปกินระหว่างทาง เราทุกคนต่างก็คิดถึงท่าน ! ”
เสียงตะโกนแต่ละประโยคมีความรู้สึกที่จริงใจเฟิงหยูเฮงไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ อยู่ในรถม้าของนางและบอกให้หยุดรถม้า จากนั้นนางก็ปีนออกจากรถม้า
ซวนเทียนหมิงรีบมาช่วยนางออกมาและทั้งสองก็เผชิญหน้ากับฝูงชนด้วยกัน นางไม่รู้จะพูดอะไร มีคนจำนวนมากตะโกน แม้ว่านางจะพูด เสียงของนางก็จะดังไม่ทั่วถึง เฟิงหยูเฮงคิดเล็กน้อยจากนั้นก็โค้งคำนับ นางนำความคิดของนางไปสู่การปฏิบัติโดยตรง
หลังจากเห็นนางโค้งคำนับพลเมืองก็เริ่มร้องไห้ ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง ร่ำรวยหรือยากจน พวกเขาทั้งหมดทรุดลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้ การมีส่วนร่วมที่องค์หญิงจี่อันทำเพื่อเมืองหลวงและสำหรับราชวงศ์ต้าชุนนั้นได้ถูกจารึกอยู่ในใจของพวกเขาแล้ว แม้ว่าจะเป็นพ่อค้าผู้มั่งคั่งที่มักไม่ได้มองหาใครก็ตาม พวกเขาจะยังจำร้านห้องโถงสมุนไพรและการรักษาที่พวกเขาและสมาชิกในครอบครัวได้รับ พวกเขายังจำได้ว่ามารดาผู้สูงวัยของพวกเขาไม่จำเป็นต้องดื่มยาหม้อรสขมเมื่อพวกเขาป่วย ความดีทั้งหมดที่เฟิงหยูเฮงทำนั้นได้รับการตอบสนองจากสามัญชน แต่เมื่อเฟิงหยูเฮงจากไป ผู้คนรู้สึกว่ามาตรฐานการครองชีพที่ได้รับการยกระดับในช่วงสองปีที่ผ่านมาได้ลดลงอย่างกะทันหัน
ในอนาคตพวกเขาจะต้องกลับไปดื่มยาหม้อที่มีรสขมหลายคนคิดว่าพวกเขาจะต้องไม่ล้มป่วย พวกเขาจะต้องไม่ล้มป่วยอย่างแน่นอน !
ผู้คนสะอื้นในขณะที่ส่งเฟิงหยูเฮงออกไปแม้กระทั่งเฟิงหยูเฮงกลับมาอยู่ในรถม้าของนาง นางก็ไม่ยอมรับสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ประชาชนมอบให้ นางแสดงความขอบคุณ ส่วนที่นางจะกลับมาหรือไม่ นางเพียงแต่ทิ้งข้อความไว้ว่า “นั่นจะขึ้นอยู่กับว่าคนเหล่านั้นที่ไล่ข้าไปว่าจะให้อภัยข้าหรือไม่”
เฟิงหยูเฮงไม่เคยเป็นนักบุญเมื่อมีโอกาสที่จะใช้ประโยชน์จากบางสิ่ง นางก็จะไม่พลาดแน่นอน สำหรับความสามารถในการใช้ประโยชน์จากพลเมืองในการต่อต้านองค์ชายแปด บางทีนางอาจเป็นเพียงคนเดียวในโลกที่สามารถทำได้
แม้หลังจากที่รถม้าออกจากเมืองหลวงเฟิงหยูเฮงก็ไม่ได้นั่งอยู่ในรถม้าคันนี้ นางไปนั่งกับซวนเทียนหมิงในรถม้าของเขาแทน
ซวนเทียนหมิงและซวนเทียนฮั่วอยู่กับกองคาราวานไปอีก10 ลี้ทางตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองหลวง ซวนเทียนหมิงชี้ไปที่ถนนชั้นนำของตะวันตก และกล่าวว่า “ไปตามทางนั้น เจ้าควรไปถึงเขตเล็ก ๆ ในเวลากลางคืน เจ้าจะได้พักผ่อนที่นั่นในคืนนี้”
ซวนเทียนฮั่วยังกล่าวอีกว่า“มณฑลแห่งนี้เรียกว่ามณฑลไป่ชุ่ย ที่นั่นมีโรงเตี๊ยมเพียงแห่งเดียว และข้าได้ส่งม้าเร็วไปข้างหน้าเพื่อช่วยเจ้าจองโรงเตี๊ยมทั้งหมด มันจะเพียงพอสำหรับเจ้าทุกคนที่จะพักผ่อน”
เฟิงหยูเฮงยิ้มแล้วกล่าวว่า“พี่เจ็ด ท่านทำเกินไป ถ้าเราจองมันทั้งหมดแล้ว คนอื่นจะอยู่ที่ไหนเจ้าคะ ? ”
ตอนที่ 824 เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวง
ตอนที่824 เฟิงหยูเฮงออกจากเมืองหลวง
ซวนเทียนฮั่วยิ้มและกล่าวว่า“มันไม่ใช่จุดที่พวกเขาจะไม่มีที่พัก ก่อนหน้านี้ข้าเคยไปที่มณฑลเล็ก ๆ แห่งนั้น มีโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ มากมาย เพียงแค่พวกเจ้าพักผ่อนในนั้นมันก็ดีพอแล้ว ประการที่สองมณฑลนั้นเป็นเพียงหนึ่งในทางผ่าน ครอบครัวที่นั่นจะให้เช่าสถานที่ของพวกเขาสำหรับคนที่จะอยู่ หากนักเดินทางไม่สามารถหาห้องพักในโรงเตี๊ยมได้ พวกเขาจะอยู่กับผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นั่น พวกเขาแค่ต้องจ่ายเงิน”
จากนั้นนางค้นพบว่าวิธีการเช่นนี้มีอยู่นางจึงยิ้มและขอบคุณซวนเทียนฮั่ว กลุ่มพูดคุยกันซักพักหนึ่งแล้ว นางก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เมื่อกลับไปที่รถม้าของนาง นางก็จากไปอย่างรวดเร็ว แต่กลุ่มได้ตกลงกันว่าพวกเขาจะใช้นกอินทรีส่งข้อความอย่างน้อยหนึ่งข้อความทุกห้าวัน มันจะเริ่มจากด้านของซวนเทียนหมิง และนางก็แค่ต้องตอบกลับ อย่างน้อยที่สุดนางควรอธิบายเกี่ยวกับสถานการณ์ในมณฑลเพื่อไม่ให้พวกเขากังวล
เฟิงเซียงหรูยังคงอยู่ในรถม้าและไม่ได้ออกมาตั้งแต่แรกนางไม่ได้ยกผ้าม่านเพื่อดูข้างนอก นางรู้ดีว่าองค์ชายเจ็ดนั้นอยู่ข้างนอก และนางสามารถได้ยินเสียงของเขาอย่างชัดเจน และหัวใจของนางก็รู้สึกอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด แต่นางก็ยังทนอยู่ เนื่องจากนางเลือกที่จะออกจากเมืองหลวง นางต้องการเริ่มชีวิตใหม่ มันจะเป็นการดีที่สุดถ้าสิ่งต่าง ๆ และคนที่นางเคยหวังไว้แต่ไม่สามารถหาได้เริ่มจางหายไปจากความคิดของนาง นางไม่ต้องการใฝ่ฝันถึงพวกเขาอีกครั้ง และนางไม่ต้องการนึกถึงพวกเขา
เฟิงหยูเฮงค่อนข้างชื่นชมเฟิงเซียงหรูคนนี้ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง สิ่งต่าง ๆ ที่สามารถหยิบขึ้นมาได้ก็จำเป็นที่จะต้องถูกวางลง เว้นแต่ว่าใครจะรับประกันชัยชนะ มิฉะนั้นไม่จำเป็นต้องละความพยายามทั้งหมดของตนเป็นคนเดียว แน่นอนว่านางรู้สึกว่าการอนุญาตให้เฟิงเซียงหรูได้พบความกล้าหาญนี้ องค์ชายสี่ซวนเทียนยี่ทำงานหนักมาก คำพูดนั้นอาจเป็นจริงได้ : การลืมใครสักคนวิธีที่ดีที่สุดคือการสนใจคนอื่น นางไม่รู้ว่าเฟิงเซียงหรูวางองค์ชายสี่ไว้ในใจของนางหรือไม่ แต่อย่างน้อยนางก็เริ่มเผชิญหน้ากับเรื่องขององค์ชายเจ็ดด้วยเหตุผลเล็กน้อย แม้ว่าสิ่งที่เรียกว่า “การเผชิญหน้า” ในเรื่องนี้จริ งๆ แล้วเป็นเพียงการหลีกเลี่ยงเขา แต่การรู้ว่าการหลีกเลี่ยงเขาถือเป็นความก้าวหน้าอย่างหนึ่ง
กองคาราวานเคลื่อนที่เร็วมากรถม้าทุกคันผ่านการคัดเลือก และการเปลี่ยนแปลงอย่างละเอียด เฟิงหยูเฮงหยิบเก้าอี้ล้อเข็นออกมาจำนวนมากจากในมิติของนาง มันไม่มีเหตุผลอื่นนอกจากการปรับปรุงล้อของรถม้า จากนั้นนางก็ให้ช่างฝีมือพยายามที่จะรวมกันเป็นชิ้น ๆ ล้อรถถูกห่อด้วยยาง และทำให้มีอากาศภายใน มันมีผลอย่างมากในการลดการชนของการนั่ง นอกจากนี้ห้องโดยสารของรถม้าแต่ละคันได้รับการก่อสร้างพิเศษ แม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถเปรียบเทียบกับรถม้าของเฟิงหยูเฮงในเรื่องของศักดิ์ศรี แต่พวกมันก็รู้สึกสบายใจกว่ารถม้าทั่วไป รถม้าทุกคันมีเตาถ่านขนาดเล็กซึ่งอนุญาตทำให้ต้มน้ำได้
พวกเขาออกเดินทางแต่แม้ว่าพวกเขาจะรุดหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบกับม้ากับผู้ขับขี่เพียงคนเดียว มีหลายครั้งที่การเดินทางมีความเป็นไปได้อย่างมากว่าอาหารกลางวันและอาหารเย็นจะถูกข้ามไป แม้จะมีสถานการณ์ที่พวกเขาจะไม่ไปถึงมณฑลต่อไป และจะต้องใช้เวลาทั้งคืนในตู้รถม้าของพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่รถม้าแต่ละคันมีอาหารและสิ่งจำเป็นมากมาย
สิ่งที่ต้องการออกไปทำธุรกิจไม่ใช่เรื่องใหม่สำหรับเฟิงหยูเฮงหลังจากนั้นนางมีประสบการณ์ไปเฉียนโจว มันเป็นเพียงการไปสู่เฉียนโจวที่หนาวและเย็นลง การไปสู่มณฑล มันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อย ๆ
แต่สำหรับเฟิงเซียงหรูการออกจากบ้านนั้นยากเกินไป ไม่ต้องพูดถึงระยะทาง แต่นางไม่เคยออกจากเมืองหลวงเลย นางใช้เวลากว่าทศวรรษในพื้นที่เล็ก ๆ แห่งเดียว หากไม่ใช่เพื่อคฤหาสน์เฟิงที่กำลังเปลี่ยนแปลง นางอาจจะยังคงซ่อนตัวอยู่ในคฤหาสน์โดยไม่ต้องก้าวเท้าออกไปข้างนอก !
เมื่ออากาศยังคงหนาวในเมืองหลวงเมื่อเฟิงเซียงหรูยกผ้าม่านสายลมเย็น ๆ ก็พัดเข้ามาในรถทันที แต่นางอดทนต่อสายลมนาน​​ ๆ เพราะนางรู้สึกมีความสุขมาก แม้แต่สภาพจิตใจของนางก็ยังเปิดกว้าง
ชานชาพบว่าเป็นการยากที่จะทนต่อความหนาวเย็นได้แต่เมื่อเห็นว่าคุณหนู และหญิงสาวอีกสองคนดูดีมาก นางอายเกินกว่าที่จะขอเฟิงเซียงหรูปิดม่าน นางรู้ว่าสิ่งที่ขาดไปของนางยังมีชีวิตที่ตกต่ำเกินไป ต่อมานางได้พบกับองค์ชายสี่ซึ่งดูเหมือนจะทำให้นางมีพลังมากขึ้นเล็กน้อย แต่ก็มีข้อจำกัดเรื่องความแข็งแกร่งนั้น เมื่อนางกลับไปที่ห้องเล็ก ๆ ของนาง นางจะหดตัวลงทันที นางไม่ได้เห็นเฟิงเซียงหรูปัจจุบันมากนัก ดูเหมือนกับว่าคนทั้งหมดของนางมีชีวิตชีวา มันสามารถแพร่เชื้อให้คนอื่นด้วยความรู้สึกปีติ
มันคือเฟิงหยูเฮงที่ใช้ความคิดริเริ่มเพื่อช่วยลดม่านขณะที่นางกล่าวกับเฟิงเซียงหรู“ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าและข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการมองดูโลกภายนอกอีกเล็กน้อย แต่เจ้าต้องระวังอย่าให้เป็นหวัด ที่นี่ยังคงเป็นเพียงดินแดนที่แห้งแล้งและภูเขาก็ล้อมรอบเมืองหลวง มีอะไรให้ดูไม่มาก หลังจากผ่านไปสองสามวันเมื่อเราเข้าใกล้ทางตะวันตกเฉียงใต้ อากาศจะอุ่นขึ้นเล็กน้อย สภาพแวดล้อมจะแตกต่างจากเมืองหลวง เมื่อถึงเวลานั้นลองดู นั่นคือสิ่งที่ควรค่าแก่การดูอย่างแท้จริง”
เฟิงเซียงหรูเชื่อฟังพี่รองของนางเสมอและนางก็นั่งตัวตรงทันที อย่างไรก็ตามใบหน้าของนางแดงสดจากความเย็น ชานชารีบหยิบกาต้มน้ำทองแดงที่อุ่นบนเตาอั้งโล่แล้วเทชาอุ่น ๆ ให้นาง นางถือไว้ในมื่อ หลังจากนั้นนางก็เริ่มรู้สึกอบอุ่น “พี่รอง ข้าไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ” พี่สาวเดินทางมาค่อนข้างดีเสมอ นางจะไม่เริ่มล่องลอยไปเพราะสถานะสูงส่งของพี่สาวนาง สำหรับเฟิงเซียงหรู เฟิงหยูเฮงเป็นมาตรฐานส่วนตัวของนางเสมอ มันเป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่นางเองไม่ได้มีความสามารถนั้นและเป็นไปไม่ได้ที่นางจะมีความสามารถสูงถึงระดับนั้น
เฟิงหยูเฮงรับชาที่วังซวนมาส่งให้นางด้วยจิบแล้วกล่าวว่า “ถ้ามันเป็นความฝันจริง ๆ อากาศเย็น ๆ แบบนั้นจะทำให้เจ้าตื่น” นางเอื้อมมือจับหน้าหญิงสาว “ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเจ้าผอมลงมาก แต่ผิวของเจ้าดีกว่าตอนที่ข้าเพิ่งกลับมาจากทางตะวันตกเฉียงเหนือ”
เฟิงเซียงหรูยิ้มจนตาหยีชานชาบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “คุณหนูรองยังสังเกตเห็นผิวของคุณหนูสามว่า ‘เกิดการเปลี่ยนแปลง? ขอบคุณองค์ชายสี่ที่ส่งสิ่งดี ๆ ให้เสมอ ในเวลานั้นองค์ชายสี่กล่าวว่าผิวพรรณของคุณหนูสามนั้นไม่ค่อยดีนัก และพระองค์ส่งยาจำนวนมากเช่นโสม ข้าเตรียมไว้ให้คุณหนูสามดื่มทุกวัน ขณะที่คุณหนูสามดื่มมันตลอด มันก็ดีขึ้นจริงๆ แม้แต่อนุอันก็ชื่นชมเจ้าค่ะ ! ”
เฟิงเซียงหรูยิ้มเยาะ“พระองค์บอกว่าพระองค์มีของหลายอย่างในพระราชวังของพระองค์มากเกินไปและไม่มีที่จะเก็บ และพระองค์ไม่มีผู้หญิงที่จะช่วยกินมัน ข้าคิดว่าข้าอาจช่วยพระองค์ออกมาได้เช่นกันเจ้าค่ะ” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วนางก็พูดจาเย้ยหยันว่า “จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่ว่าพระองค์ไม่มีผู้หญิงที่จะช่วยพระองค์กินมัน ข้าได้ยินมาว่าพระองค์มีบ่าวรับใช้สองสามคนที่ได้ร่วมเตียงกับพระองค์ เป็นเพียงว่าพระองค์ไม่เต็มใจที่จะมอบมันให้กับพวกนาง มันเป็นโสมอายุไม่กี่ร้อยปี มีอะไรที่ไม่เต็มใจที่จะให้พวกนาง พระองค์เป็นองค์ชาย ! ”
เมื่อไรก็ตามที่พูดถึงองค์ชายสี่เฟิงเซียงหรูก็มักจะพูดมาก แม้ว่าสีหน้าและท่าทางของนางจะดูเหมือนมีความเกลียดชัง มันเป็นเพียงว่าผู้หญิงไม่สามารถได้ยินความแตกต่างนี้ เฟิงหยูเฮงสามารถรับรู้ได้ แต่นางไม่ต้องการพูดมากเกินไปเกี่ยวกับหัวข้อนี้ ในจิตใต้สำนึกของนาง นางมักจะรู้สึกว่าเฟิงเซียงหรูยังเด็ก นางเป็นเด็กหญิงตัวเล็กอายุ 13 ปี นางเข้าใจเรื่องความรักได้อย่างไร ไม่ว่าจะเป็นองค์ชายเจ็ดหรือองค์ชายสี่ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในวัยนี้อาจเป็นเพียงภาพลวงตาที่เกิดขึ้นในขณะที่เติบโตขึ้นมา ถ้ามันทำให้นางเลือกระหว่างคนสองคนเท่านั้น นั่นจะเป็นความผิดพลาดโดยสิ้นเชิง เฟิงหยูเฮงไม่ต้องการที่จะหลอกลวงเฟิงเซียงหรู นางแค่หวังว่าเฟิงเซียงหรูจะสามารถมองมันได้อย่างสงบมากขึ้น หลังจากนั้นอีกสองปีเมื่อนางโตขึ้น นางจะมีความสามารถในการตัดสินใจด้วยตัวเอง
“พี่รอง”หัวข้อขององค์ชายที่สี่ได้ผ่านไปแล้วและไม่ได้มีอิทธิพลแม้แต่น้อย เฟิงเซียงหรูเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และมันก็เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ดูเหมือนว่าจะไม่มีเจตนาใด ๆ นางถามเฟิงหยูเฮง “ข้าได้ยินมาว่าที่มณฑลยังแห้งแล้ง พวกเราจะไปยังดินแดนที่รกร้างว่างเปล่านั้นหรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มอย่างขมขื่น“มันไม่อาจถือได้ว่าเป็นดินแดนที่รกร้างว่างเปล่า มันไม่แห้งแล้งเหมือนไม่มีอะไรเลย ข้าได้สอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ สถานที่นั้นมีบางหมู่บ้านและมีชนพื้นเมืองไม่กี่คน เป็นเพียงว่าพวกเขาทั้งหมดมีฐานะยากจน ในขณะนี้พวกเขาถูกควบคุมโดยเขตการปกครองของหยูโจว เมื่อเราไปถึงที่นั่น สิทธิในการปกครองจะถูกมอบให้ เราต้องคิดหาวิธีที่จะกระตุ้นชาวบ้านให้ร่ำรวยยิ่งขึ้นผ่านการทำงานหนัก แน่นอนว่าเราต้องสร้างบ้านก่อนด้วย ไม่เช่นนั้นเราจะไม่มีที่อยู่เลย”
เฟิงเซียงหรูพบว่าสิ่งนี้เป็นนวนิยายในขณะที่ฟังไม่อาจถือได้ว่าเป็นความกลัว แต่นางก็ตั้งตาคอย แต่ชานชากลายเป็นกังวลเล็กน้อย หากไม่มีที่อยู่ เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเขาจะอยู่บนถนน ? หมู่บ้านที่อยู่ตรงนั้นยากจนมาก แต่พวกเขายากจนเพียงใด ? นางไม่กล้าถามเฟิงหยูเฮงเพราะนางหันไปมองหาวังซวนและหวงซวน หวงซวนชอบพูดและพูดในขณะที่แทะเมล็ดแตง “ไม่ต้องห่วง ง่ายต่อการจัดการกับสิ่งต่าง ๆ แม้กับคนจนจำนวนมาก ตราบใดที่เรามีเงิน เราจะไม่มีกำลังคนเชียวหรือ ! ที่เลวร้ายที่สุดเราสามารถยืมคฤหาสน์ของเจ้าเมือง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องดูแลเราเป็นอย่างดี”
จากนั้นชานชาก็สงบลง! ใช่ คุณหนูรองไม่ใช่แค่คุณหนูรอง นางยังเป็นองค์หญิง เมื่อองค์หญิงมาถึง แม้เจ้าเมืองเขตปกครองก็ต้องการที่จะเอาใจนาง
ในเรื่องนี้เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและยอมรับว่านี่เป็นข้อตกลงนางวางแผนที่จะอยู่ในคฤหาสน์ของเจ้าเมืองเมื่อไปถึงที่นั่น นางจะเลือกสถานที่ที่ดีจากนั้นให้คนเริ่มก่อสร้างที่อยู่อาศัยทันที ในเวลาเดียวกันนางจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ของพื้นที่และผู้คนในพื้นที่ หากพวกเขาอยู่ใกล้ภูเขา พวกเขาจะได้รับอาหารจากภูเขา หากพวกเขาอยู่ใกล้แม่น้ำ พวกเขาจะได้รับอาหารจากแม่น้ำ พวกเขาจะเริ่มสร้างอย่างรวดเร็วเพื่อส่งเสริมการลงทุน
เมื่อพูดไปเจ้าเมืองของเขตปกครองหยูโจวก็ไม่ใช่คนแปลกหน้า ตั้งแต่เฟิงหยูเฮงได้รับพระราชทานที่ดิน ซวนเทียนหมิงได้วางแผนไว้แล้ว เขาเปลี่ยนตัวเจ้าเมืองของเขตปกครองหยูโจว เจ้าเมืองคนปัจจุบันของหยูโจวเป็นหนึ่งในคนของเขา บุตรสาวของฮูหยินใหญ่จากครอบครัวได้แต่งงานกับรองหัวหน้าในกองทัพภาคตะวันตกเฉียงเหนือและพวกเขาก็เป็นเครือญาติกัน เมื่อนางไปที่หยูโจว ซวนเทียนหมิงได้ส่งจดหมายไปแล้ว และฝ่ายนั้นก็ต้องเริ่มเตรียมการแล้ว !
เฟิงหยูเฮงยังคงมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกและการเดินทางดังกล่าวก็ครึกครื้นและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ส่วนทางคฤหาสน์เหยา มันเงียบลงกว่าเดิมมาก ซูซื่อเช็ดน้ำตา นับตั้งแต่กลุ่มของเฟิงหยูเฮงจากไป นางก็เริ่มร้องไห้ ไม่ว่านางจะถูกปลอบโยนอย่างไร นางก็ไม่ได้ดีขึ้น
มันไม่ใช่แค่นางที่ร้องไห้ขณะที่ฉินซื่อและเหมียวซื่อต่างก็ร้องไห้ ฉินซื่อร้องไห้ขณะสรุปประสบการณ์ “เราไม่เคยเลี้ยงดูบุตรสาวมาก่อน และเราไม่รู้วิธีที่จะสนิทสนมกับบุตรสาวมากขึ้น สิ่งนี้นำไปสู่การใช้ชีวิตแบบอาเฮง ราวกับว่านางไม่มีครอบครัวมารดา แม้ว่านางจะมี เราไม่สามารถให้ความช่วยเหลือแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้าม นางกังวลเกี่ยวกับเรา ย้อนกลับไป ทำไมเราไม่สามารถเรียกความกล้าหาญมาสักหน่อย และมีความแน่วแน่ที่จะทำให้นางอยู่ต่อไปได้ ? ”
เหมียวซื่อพยักหน้าเห็นด้วยกล่าวว่า“ถูกต้องแล้ว ในที่สุดครอบครัวของเราก็มีบุตรสาวคนหนึ่ง เราไม่สามารถอยู่กับนางได้สักหลายวันก่อนที่นางจะจากไป ในอนาคตเราต้องจัดการกับบุตรของเรา แค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้ข้ารำคาญ”
ตระกูลเหยามีบุตรชาย6 คน พวกเขาดูและฟังจากด้านข้าง ในขณะที่พวกเขาเริ่มสงสัยว่าพวกเขาไม่ใช่บุตรของคนสามคนนี้
ในเวลานี้ซูซื่อผู้ร้องไห้อย่างหนักที่สุดทันใดนั้นก็ตบโต๊ะและยืนขึ้นกล่าวเสียงดังว่า “ข้าทนไม่ไหวแล้ว ! ข้าได้ตัดสินใจ..”