The Divine doctor : ชายาข้าคือแพทย์เทวะ – ตอนที่ 831-832

ตอนที่ 831 องค์หญิงจี่อันในภาคใต้เป็นตัวปลอม
　　ตอนที่831 องค์หญิงจี่อันในภาคใต้เป็นตัวปลอม
　　เฟิงจินหยวนเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายมานานกว่าทศวรรษความรู้สึกที่เหนือชั้นแบบนี้ได้หยั่งรากไปในจิตใจของเขา และมันก็ไม่สามารถกำจัดออกได้ง่ายนัก เหตุผลที่เขาทำตัวเหลวไหลในเมืองหลวงเป็นผลมาจากการสูญเสียความรุ่งโรจน์ทั้งหมดของเขา และเขาก็ไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้ นอกจากนี้การที่เขาถูกเหยาซื่อตัดแท่งหยกนั้น มันทำให้เขารู้สึกท้อและสิ้นหวัง เขาสูญเสียความมั่นใจในอดีต
　　เขาคิดว่าเขาจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วยวิธีนี้โดยไม่มีโอกาสที่จะเงยหน้าขึ้นมาได้อีกแล้วไม่เหมือนกับว่าเขาไม่เคยคิดที่จะกลับมา และเขาเคยคิดที่จะสนับสนุนองค์ชายห้า และใช้ความสัมพันธ์ของเฟิงเฟินไดเพื่อวางแผนสำหรับอนาคตของตระกูลเฟิง แต่ในเวลานั้นเขาไม่มีเงินและไม่มีอำนาจ แม้ว่าเขาต้องการที่จะให้การสนับสนุน มันก็จะโดนดูถูก เขาละทิ้งแนวคิดเหล่านี้ทีละน้อย
　　แต่เขาก็ไม่อาจทำใจยอมรับได้นั่นเป็นเหตุผลที่เขายอมรับทันทีเมื่อคนของท่านผู้หญิงหยวนมาหาเขา และนำเขากับเหยาซื่อมาสู่ภาคใต้ พวกเขาจะให้ความช่วยเหลือเสี่ยวหยาในการแสดงเป็นองค์หญิงจี่อันตัวปลอม และเพิ่มอิทธิพลให้แก่องค์ชายแปด เขาสัญญาว่าจะได้กลับไปที่ตำแหน่งเสนาบดีหลังจากที่องค์ชายแปดขึ้นครองบัลลังก์ การได้ตำแหน่งของเขากลับคืนมาเป็นความฝันของเขาเสมอ
　　นับตั้งแต่เดินทางมาภาคใต้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ท่านผู้หญิงหยวนสัญญาไว้ตั้งแต่แรก ผู้คนที่นั่นช่วยจัดสวนให้เขา แม้ว่ามันจะไม่งดงามอย่างที่คฤหาสน์เฟิงในเมืองหลวง แต่หลานโจวก็เป็นสถานที่ที่ค่อนข้างมั่งคั่ง คฤหาสน์มีบ่าวรับใช้ และแม้ว่าจะไม่มากเท่าในคฤหาสน์เฟิง แต่ก็มีเพียงพอ มีคนวางเงินไว้ให้ใช้จ่ายในจำนวนที่เพียงพอในห้องเก็บของ และพวกเขาได้เตรียมเครื่องประดับสำหรับเหยาซื่อและเสี่ยวหยา ไม่มีเสื้อผ้าและถุงเท้าขาดสำหรับเขา แม้แต่ชาที่เตรียมไว้สำหรับห้องหนังสือก็คือชาธรรมดาที่เขาคุ้นเคยกับการดื่มในคฤหาสน์เฟิง ใครจะรู้ว่าพวกเขาสืบทราบข้อมูลเกี่ยวกับรสนิยมของเขานี้มาจากไหน
　　ชั่วครู่เฟิงจินหยวนรู้สึกผิดเขาคิดว่าทุกสิ่งกลับไปสู่จุดเริ่มต้น และเขาคิดว่าเขากลับไปเป็นเช่นเมื่อหลายปีก่อน ความเชื่อมั่นที่หายไปเป็นเวลานานได้ถูกค้นพบอีกครั้ง ความภาคภูมิใจของเขาในฐานะเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็กลับมาเช่นกัน
　　จื่อหลิงเทียนเป็นคนมีฝีมือมากและเข้าใจดีว่าจะตอบสนองรสนิยมของผู้คนได้ดีเพียงใด เขาจะพูดอะไรก็ตามที่เฟิงจินหยวนชอบฟัง และเขาจะส่งทุกอย่างที่เฟิงจินหยวนชอบกินมาให้ เขายังคิดถึงการเลือกสิ่งของบางอย่างที่ถูกส่งมาจากอาณาจักรเล็ก ๆ ในภาคใต้เพื่อส่งเข้าคฤหาสน์ สิ่งนี้ทำให้คฤหาสน์ที่เงียบสงบเล็กน้อยมีชีวิตชีวายิ่งขึ้น มันเป็นเพียงแค่ที่เจียงซื่อภรรยาของเขาเตือนเขาว่าเหยาซื่ออาจไม่ชอบมัน เรื่องนี้ได้รับการหลีกเลี่ยงชั่วคราว เป็นเพียงว่าหลังจากที่เฟิงจินหยวนได้ยินมัน เขามักจะโหยหามันและจะถามหลิงเทียนเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นครั้งคราว
　　ในเรื่องที่เกี่ยวกับตัวตนของเสี่ยวหยาบุคคลภายนอกไม่ทราบ แต่ทั้งจื่อหลิงเทียนและเจียงซื่อภรรยาของเขารู้อย่างชัดเจน เพราะพวกเขาเป็นคนที่ได้รับความไว้วางใจจากองค์ชายแปด เจียงซื่อชัดเจนมากเนื่องจากครั้งหนึ่งนางเคยมีปฏิสัมพันธ์กับเฟิงหยูเฮงและนางก็สามารถเข้าใจนิสัยของเฟิงหยูเฮงได้เล็กน้อย ในเวลานี้นางกระซิบอย่างเงียบ ๆ และประเด็นหลักคือตอนนี้กริยาท่าทางของเสี่ยวหยานั้นต่างออกไปและสามารถปรับปรุงได้
　　สภาพจิตใจของเหยาซื่อสับสนเล็กน้อยแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นได้ในพื้นที่อื่น เมื่อพูดถึงเรื่องของบุตรสาวของนาง นางก็ยังเชื่อมั่นว่าเสี่ยวหยาเป็นบุตรสาวของนาง นั่นคือสาเหตุที่นางบอกเจียงซื่อทันที “นี่คือสิ่งที่อาเฮงของเราเป็นเหมือนเดิม ในเมืองหลวงคือตัวปลอม ข้าให้กำเนิดบุตรสาวของข้า ข้ารู้ดี อาเฮงของเราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยน นางเป็นเหมือนตอนนี้”
　　ไม่มีสิ่งใดที่เจียงซื่อสามารถทำได้นางได้แต่ยิ้มอย่างขุ่นเคืองและเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพียงอย่างเดียว อย่างไรก็ตามนางเริ่มคิดกับตัวเอง สภาพจิตใจของเหยาซื่อไม่ดี แต่องค์หญิงจี่อันตัวปลอมนั้นเฉียบคมมาก นางไม่อาจให้เหยาซื่อมีส่วนร่วมในเรื่องนี้ได้ แต่นางจะต้องไปกับองค์หญิงจี่อันตัวปลอม ในเมื่อองค์ชายแปดได้มอบหมายงานนี้ให้กับทั้งคู่ นางและสามีของนางช่วยครอบครัวเฟิงจินหยวน สามคนทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้
　　เมื่อจื่อหลิงเทียนพาภรรยาของเขาออกจากบ้านเฟิงจินหยวนก็ส่งพวกเขาไปที่ประตูทางเข้า จนกระทั่งหลิงเทียนกล่าวเสียงดัง “เสนาบดีเฟิงไม่ต้องมาส่งเราเลย เจ้าหน้าที่ผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่สามารถรับเกียรติเช่นนั้นได้ ! ” จากนั้นเขาก็ทิ้งความรู้สึกพึงพอใจ
　　เมื่อประตูถูกปิดลงทั้งสองจากตระกูลจีเข้าไปในรถม้าของพวกเขา และเจียงซื่อเริ่มหัวเราะคิกคักขณะที่ปิดปากด้วยผ้าเช็ดหน้า จื่อหลิงเทียนมองนาง “มันตลกหรือ ? ”
　　เจียงซื่อผงกศีรษะ“มันตลกมาก ! ท่านพี่ ท่านทำให้ทุกอย่างเข้ากับการกระทำนี้จริง ๆ คำพูดสุดท้ายเกี่ยวกับ ‘เสนาบดีเฟิงไม่จำเป็นต้องมาส่งเรา’ เกือบทำให้ฮูหยินผู้นี้หัวเราะออกมา มันไม่ง่ายเลยที่ท่านพี่จะพูดเช่นนั้นออกมาได้”
　　หลิงเทียนกางมือของเขา“แม้ว่าข้าไม่สามารถพูดได้ ข้าก็ต้องบังคับให้คำพูดเหล่านั้นออกจากปากของข้า นี่เป็นภารกิจที่องค์ชายแปดและท่านผู้หญิงหยวนมอบหมายให้ ท้ายที่สุดแล้วเฟิงจินหยวนไม่ใช่เสนาบดีที่แท้จริง แม้ว่าครอบครัวนี้จะถูกพาตัวไป หากไม่มีใครร่วมมือกับการกระทำเช่นนี้ เป็นไปได้ว่าทั้งสามคนจะจบลงด้วยการเปิดเผยตัวเอง จดหมายที่องค์ชายแปดส่งมาให้เราบอกว่าให้เราทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้เพื่อช่วยให้เฟิงจินหยวนฟื้นความรู้สึกเมื่อเขาเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย เขาจำเป็นต้องคุ้นเคยกับสถานะนี้อีกครั้ง เฉพาะกับเขาที่เชื่อว่าตัวเองเป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย มันจะเป็นที่เชื่อถือได้มากขึ้นกับคนนอก พวกเขาทั้งสามกำลังมาถึง ไม่ใช่เพื่อให้ผู้คนสับสนเท่านั้น! การทำให้คนอื่นสับสน คนแรกที่ต้องสับสนคือตัวเอง นี่คือคำพูดขององค์ชายแปด”
　　“แต่หลังจากที่พระองค์ได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้วเฟิงจินหยวนจะได้รับอนุญาตให้เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้ายอีกครั้งหรือไม่ ? ”
　　“ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น”หลิงเทียนกล่าว “ความสามารถใดที่เฟิงจินหยวนมีจนได้เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย ย้อนกลับไปเมื่อเขาไต่เต้าขึ้นไป มันไม่ได้เกิดจากการพึ่งพาตระกูลเหยาหรือ ? ตอนนี้ตระกูลเหยาไม่สามารถช่วยเขาได้ องค์ชายแปดกล่าวว่าสิ่งนี้เป็นเพียงเพื่อประโยชน์ในการผ่อนคลายความรู้สึกของเขา ไม่สามารถทำอย่างจริงจังได้”
　　“แต่เจ้ายังไปที่อาณาจักรเล็กๆ ในทะเลทรายเพื่อตามหาอนุ ! ” เจียงซื่อเหล่ตาของนางที่หลิงเทียน “ข้าได้ยินเกี่ยวกับเฟิงจินหยวน เขาเป็นขันที เขาต้องใช้ความสามารถแบบไหนในการรับอนุ”
　　“เขามีความสามารถหรือไม่นั้นเป็นปัญหาของเขาตอนนี้เราแค่ต้องร่วมมือกับพวกเขา ! ฮูหยิน ! การร่วมมือครั้งนี้ต้องการความรู้ในระดับที่ดี เจ้าควรเรียนรู้จากเจ้าหน้าที่ผู้นี้” หลิงเทียนถูคางของเขา และเขามีเคราไม่มาก แต่เขาก็มีความภูมิใจบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกว่าเขาทำได้ดีมากกับงานนี้ ต่อจากนี้เขาจะร่วมมือกับเฟิงจินหยวนอย่างเต็มที่ และองค์หญิงจี่อันตัวปลอมเพื่อเริ่มสร้างชื่อเสียงในหลานโจว จากนั้นพวกเขาจะค่อย ๆ ขยายไปยังมณฑลลั่ว เพื่อให้ผู้คนเชื่อว่าองค์หญิงจี่อัน, เฟิงหยูเฮงผู้สร้างสิ่งที่น่าประทับใจแก่ราชวงศ์ต้าชุนมาภาคใต้เพื่อสนับสนุนองค์ชายแปด เมื่อเขาได้เห็นองค์ชายแปดอีกครั้ง นั่นจะเป็นการพิจารณาที่ดี”
　　ในเวลานี้เสี่ยวหยาพาบ่าวรับใช้ของนางไปเดินเล่นรอบๆ อย่างเฉยเมยทางฝั่งตะวันตกของหลานโจว บ่าวรับใช้ชื่อเสี่ยวเต่าเอ๋อ และนางเพิ่งซื้อบ่าวรับใช้มาใหม่หลังจากพวกเขามาถึงหลานโจว นางเป็นบ่าวรับใช้ที่มีสัญญาอยู่ในมือของเสี่ยวหยา การมีบ่าวรับใช้ส่วนตัวเช่นนี้หายากมากสำหรับเสี่ยวหยา ก่อนหน้านี้นางอาศัยอยู่ในภาคเหนือ และแม้ว่าพวกเขาจะถือว่าร่ำรวย พวกเขาทำได้แค่จ้างบ่าวรับใช้ชั่วคราวและไม่สามารถมีบ่าวรับใช้แบบนี้ได้ หลังจากนั้นนางก็มาถึงเมืองหลวง แม้ว่าเหยาซื่อจะรักใคร่นางและมองว่านางเป็นบุตรสาวที่แท้จริงของนาง บ่าวรับใช้ทุกคนในลานนั้นถูกส่งมาจากตระกูลเหยา พวกเขาถูกซื้อมาจริงๆ แต่สัญญาเหล่านี้ถูกควบคุมโดยตระกูลเหยา ไม่ได้ส่งมอบให้พวกนาง
　　ตอนนี้ในที่สุดนางก็เป็นเจ้าของบ่าวรับใช้ของนางเองในที่สุดนางก็เข้าใจว่าทำไมผู้คนจากตระกูลที่มีเงินและอำนาจต้องการบ่าวรับใช้แบบนี้ เป็นเพราะความรู้สึกดีมาก ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับบ่าวรับใช้ที่จะต่อรองกับเจ้านาย และไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการที่พวกเขาจะลาออกเมื่อพวกเขาเบื่อที่จะคอยรับใช้ การจ้างชั่วคราวไม่สามารถตีหรือสาปแช่งพวกเขาได้ อย่างน้อยที่สุดก็ได้แต่หักค่าแรงบ้าง แต่บ่าวรับใช้ที่เป็นเจ้าของนั้นแตกต่างกัน ถ้านางรู้สึกไม่พอใจไม่ว่านางจะตีหรือสาปแช่งบ่าวรับใช้หรือแม้แต่ฆ่าพวกเขา นั่นเป็นปัญหาของนางเอง ทางการไม่สามารถทำอะไรได้เลย
　　ในปัจจุบันเสี่ยวหยาพาเต่าเอ๋อไปเดินเล่นตามท้องถนนนางรู้สึกอารมณ์ดีและเดินเชิดหน้าอย่างสง่าผ่าเผย แน่นอนตั้งแต่นางมาภาคใต้ นางรู้สึกภูมิใจและร่าเริงอย่างแน่นอน ตรงนี้ความเป็นตัวตนของนางคือขององค์หญิงจี่อัน นางเรียกเฟิงจินหยวนว่าท่านพ่อ และเรียกเหยาซื่อว่าท่านแม่ แม้แต่เจ้าเมืองหลานโจวก็ยังแวะมาคุยกับพวกเขาบ่อย ๆ เขาจะทักทายเมื่อนางทักทาย มีอยู่ช่วงหนึ่งที่นางวิ่งเข้าไปหาฮูหยินของเจ้าเมืองบนถนน และฮูหยินพร้อมกับบ่าวรับใช้ของนางคุกเข่าทักทายนาง ความรู้สึกแบบนั้นเป็นสิ่งที่นางไม่เคยสัมผัสมาก่อน มันเป็นสิ่งที่ทำให้นางรู้สึกผ่อนคลาย
　　เสี่ยวหยาเพลิดเพลินกับตัวตนปัจจุบันของนางอย่างเต็มที่เมื่อนางออกไปข้างนอก นางแนะนำเต่าเอ๋อให้เรียกนางว่าองค์หญิงจี่อันเท่านั้น เต่าเอ๋อเป็นคนฉลาด ในเวลานี้ทั้งสองมาถึงหน้าร้านขายเครื่องประดับ เสี่ยวหยามองดูคู่รักแล้วกล่าวทันที “ร้านนี้มีชื่อเสียงมากในหลานโจว องค์หญิง ข้าจะพาเข้าไปเจ้าค่ะ”
　　องค์หญิงคำนี้ทำให้เสี่ยวหยารู้สึกดีมาก นางพยักหน้ายิ้มกว้าง แล้วนำบ่าวรับใช้เข้ามาในร้าน
　　ร้านค้ามีทั้งหมดสองชั้นชั้นแรกเป็นสถานที่ให้บรรดาฮูหยินและคุณหนูของครอบครัวทั่วไปมีให้เลือก แน่นอนว่าปกติไม่ได้หมายความว่าคนธรรมดาสามัญสามารถซื้อได้ อย่างน้อยที่สุดมีเพียงคนในตระกูลที่มีเงินเท่านั้นที่กล้าที่จะก้าวเข้าไปข้างใน สำหรับชั้นสองนั้นเป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่มีเงินมากขึ้น พวกเขาเตรียมพร้อมสำหรับผู้คนที่มีฐานะ พนักงานที่ทางเข้าจะนำทาง เมื่อเห็นผู้สูงศักดิ์ พวกเขาจะถูกนำไปที่ชั้นสองทันที
　　เสี่ยวหยาพึ่งมาถึงภาคใต้และเข้าไปโดยไม่คาดคิดพนักงานร้านเครื่องประดับไม่รู้จริง ๆ ว่านางเป็นใคร พวกเขาแค่คิดว่านางเป็นแค่คุณหนูจากครอบครัวปกติ และไม่ได้สนใจนางมากนัก พวกเขาแค่คิดว่าพวกเขาจะปล่อยให้นางดูรอบ ๆ ชั้นแรก แต่เต่าเอ๋อเป็นคนที่มีสายตาแหลม และเปล่งเสียงของนางทันทีเพื่อตะโกน “พนักงาน ทำไมเจ้าไม่รู้ว่าอะไรดีสำหรับเจ้า องค์หญิงของเรามาเยือน เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าต้องการให้เราเลือกที่ชั้นหนึ่ง ? ” หลังจากพูดแบบนี้นางก็หันไปหาเสี่ยวหยาแล้วกล่าวว่า “องค์หญิงจี่อันเพิ่งมาถึงทางใต้เมื่อไม่นานมานี้และไม่เข้าใจกฎของร้านนี้ ชั้นแรกมีเพียงเครื่องประดับเล็ก ๆ เท่านั้น ในการซื้อสินค้าคุณภาพสูง พวกมันทั้งหมดอยู่บนชั้นสอง แน่นอน, คนธรรมดาไม่สามารถไปที่ชั้นสองได้ คนที่สามารถขึ้นไปชั้นสองได้คือผู้สูงศักดิ์ แต่จะพูดถึงความสูงศักดิ์ในทุกมณฑลทางภาคใต้ ใครบ้างที่มีสถานะสูงกว่านี้ ? นางคือองค์หญิงจี่อันที่ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นส่วนตัว ! ”
　　นางเน้นย้ำถึง“องค์หญิงจี่อัน” และทิ้งพนักงานไว้ที่ประตูด้วยความงุนงง แม้แต่บรรดาฮูหยินและคุณหนูที่มองไปรอบ ๆ ชั้นแรกก็ยังแช่แข็งอยู่
　　องค์หญิงจี่อัน! นั่นเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองหลวง และนางเป็นคนที่มีส่วนช่วยอย่างมากต่อราชวงศ์ต้าชุน ทุกคนรู้ว่าองค์หญิงจี่อันถูกมองว่าเป็นสมบัติของผู้ปกครองคนปัจจุบัน ความสามารถทางการแพทย์ของนางไม่เพียงแต่น่าตกใจ แต่นางยังรู้วิธีหลอมเหล็กด้วย เพียงแค่ใช้เหล็กขององค์หญิงจี่อัน ราชวงศ์ต้าชุนก็สามารถเอาชนะเฉียนโจวได้อย่างง่ายดาย
　　พวกเขาได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันเดินทางมาถึงภาคใต้แต่พวกนางยังไม่เห็นนางเลย วันนี้นางก็ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตาพวกนาง ผู้หญิงคนหนึ่งและคุณหนูเบิกตากว้าง และหนึ่งในนั้นก้าวไปข้างหน้า อยากจะเข้าใกล้องค์หญิงยิ่งขึ้นเพราะพวกนางกลัวว่าพวกนางจะพลาดโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับองค์หญิงจี่อัน
　　เรื่องทั้งหมดนี้ถูกพบโดยเสี่ยวหยาและมันทำให้ใจของนางพองโตทันที…
ตอนที่ 832 เพื่อเป็นองค์หญิงจี่อัน
　　ตอนที่832 เพื่อเป็นองค์หญิงจี่อัน
　　แน่นอนคนเหล่านี้ไม่ใช่คนโง่แม้ว่าพวกเขาจะได้ยินว่าองค์หญิงจี่อันมาที่หลานโจวพร้อมกับเฟิงจินหยวนและเหยาซื่อทั้งครอบครัว แต่พวกนางก็ยังสงสัยเกี่ยวกับข่าวลือขององค์หญิงจี่อันที่ตัดสัมพันธ์กับองค์ชายเก้าของเขาและสนับสนุนองค์ชายแปด ทุกคนรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้ องค์หญิงจี่อันและองค์ชายเก้าเคยมีช่วงเวลาที่ยากลำบากร่วมกัน และพวกเขาก็ทำงานร่วมกันเพื่อพิชิตเฉียนโจว พวกเขาจะแยกกันได้อย่างไร องค์หญิงจี่อันผู้นี้เป็นตัวปลอมหรือไม่ ?
　　ความคิดประเภทนี้ค่อยๆ เริ่มแพร่กระจายจากคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง ร้านเครื่องประดับที่เงียบไปทันที เมื่อเสี่ยวหยามาถึงก็เต็มไปด้วยการสนทนา มีข้อสงสัยอย่างแท้จริงเกี่ยวกับตัวตนของเสี่ยวหยา
　　เสี่ยวหยาเห็นสิ่งนี้และรู้สึกกังวลแต่ไม่มีอะไรที่นางจะทำได้ นางต้องการที่จะพูดและโต้แย้ง แต่นางก็รู้สึกว่ามันไม่ดีและมันจะลดสถานะของนาง เต๋าเอ่อกระซิบอย่างเงียบ ๆ “องค์หญิงสงบใจไว้เจ้าค่ะ”
　　เสี่ยวหยาสงบอารมณ์ของนางไม่มีอะไรที่นางสามารถทำได้ในตอนนี้นอกจากตัวนางเอง ก่อนที่จะออกมา เฟิงจินหยวนได้บอกนางว่านางจะต้องไม่เปิดเผยตัวเองที่หลานโจว นางคือเฟิงหยูเฮง ไม่ว่าใครจะออกมาและตั้งคำถามกับตัวตนนี้ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
　　ผู้คนถกเถียงกันอีกซักพักหนึ่งก่อนที่ใครบางคนจะแสดงความคิดเห็นของตนเอง “เจ้ากำลังบอกว่าเป็นไปไม่ได้ที่องค์หญิงจี่อันจะแยกจากองค์ชายเก้า เป็นไปไม่ได้ มันเป็นอะไรบางอย่างระหว่างพวกเขา ตอนนี้องค์หญิงจี่อันมาที่หลานโจว นางไม่ได้มาด้วยตัวเอง เฟิงจินหยวน เสนาบดีฝ่ายซ้ายและมารดาของนางก็มาด้วย นอกจากนี้เจ้าเมืองของเรามักไปเยี่ยมฮูหยินเหยา ข้าได้เห็นเจ้าเมืองคุกเข่าและคำนับองค์หญิงจี่อันด้วยตัวเองเมื่อเขาเจอนางตามท้องถนน”
　　”ใช่! ” มีคนเห็นด้วยและกล่าวว่า “เป็นแบบนั้น ข้าก็เห็นมันในวันนั้น ท่านเจ้าเมืองเป็นผู้ดูแลหลานโจวอย่างเป็นทางการ ในอดีตนอกจากองค์ชายแปดเขาเคยคุกเข่าทักทายใครบ้าง ! ถ้าองค์หญิงจี่อันเป็นตัวปลอม ท่านเจ้าเมืองคงไม่สามารถบอกความแตกต่างได้”
　　“เท่าที่ข้าเห็นมันเป็นไปไม่ได้ที่นางจะเป็นตัวปลอมท่านเจ้าเมืองและฮูหยินของเขาไปที่เมืองหลวงเมื่อปีที่แล้ว และพวกเขาได้พบกับองค์หญิงจี่อัน ข้าได้ยินด้วยว่าพวกเขามีปฏิสัมพันธ์กันมาก่อน และพวกเขาก็สนิทกันดี เมื่อพวกเขาคุ้นเคยกัน พวกเขาจะทำผิดพลาดได้อย่างไร”
　　“ถูกต้อง! ท่านเจ้าเมืองไม่ได้จำคนผิด ! คนที่อยู่ตรงหน้านี้คือองค์หญิงจี่อัน ! ” บางคนตะโกนสิ่งนี้ และผู้คนก็ตอบสนองและคุกเข่าทันทีพร้อมกล่าวกันว่า: “คารวะองค์หญิงจี่อัน ! องค์หญิงทรงพระเจริญ ! ”
　　ในที่สุดความกังวลที่เสี่ยวหยามีก็หมดลงและทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ใกล้เคียงกับวิธีที่เฟิงหยูเฮงพูดและแสดง นางยกมือขึ้นอย่างอ่อนโยน นางกล่าวว่า “พวกเจ้าทั้งหมดลุกขึ้นเถิด ! สถานที่นี้ไม่ใช่พระราชวังและไม่ได้เป็นเมืองหลวง ไม่ต้องทำตามกฎ เรามาที่นี่เพื่อดูเครื่องประดับ ไม่จำเป็นที่จะต้องสุภาพเช่นนี้” เมื่อนางพูด นางพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ และรูปร่างหน้าตาของนางก็คล้ายกับเฟิงหยูเฮงอย่างแท้จริง
　　เมื่อยืนยันตัวตนของนางแล้วผู้คนก็ผ่อนคลายการป้องกันภายในของพวกเขา ในเวลาเดียวกันพวกนางเชื่อว่ายิ่งกว่านั้นองค์หญิงจี่อันก็เดินทางมาภาคใต้ มีคนก้าวไปข้างหน้าเพื่อพูดคุยกับนาง และเสี่ยวหยาเผชิญกับนางด้วยรอยยิ้ม มันไม่ได้สนิทสนม แต่ก็ไม่สามารถพิจารณาได้ นอกจากนี้ยังมีคุณหนูที่ไม่สามารถเลือกเครื่องประดับและขอให้นางช่วยเลือกได้ เสี่ยวหยามองครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้าของนางด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “ถ้าเจ้าขอให้ข้าแยกแยะระหว่างอาวุธที่ดี ข้าอาจทำได้ แต่ข้าไม่เคยคุ้นเคยกับเครื่องประดับเลย แม้จะมีการเปิดร้านขายเครื่องประดับในเมืองหลวง แต่ก็มีพนักงานจัดการอยู่เสมอ ข้าต้องขอโทษอย่างแท้จริง ข้าเลือกไม่ได้” นี่คือการวิเคราะห์ของนางสำหรับเฟิงหยูเฮง นับตั้งแต่วันที่นางพบกับเฟิงหยูเฮงภาคเหนือ เฟิงหยูเฮงดูเรียบง่ายมากเมื่อพูดถึงเครื่องประดับ แม้ว่านางจะจริงจังกับเสื้อผ้า แต่นางไม่ค่อยสวมเครื่องประดับอะไรเลย นางจะปักปิ่นเป็นครั้งคราว และมันเป็นชิ้นที่มีค่าอย่างมาก แต่มันก็จะเป็นชิ้นเดียว หลังจากกลับไปที่เมืองหลวง นางถอดชุดต่อสู้ แต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีความแตกต่างมากนัก
　　คำพูดของเสี่ยวหยาทำให้คนที่คลั่งไคล้และคิดถึงอย่างเห็นได้ชัดความกล้าหาญขององค์หญิงจี่อันในด้านศิลปะการต่อสู้ได้แพร่กระจายไปยังภาคใต้แล้ว แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะถูกปกครองโดยองค์ชายแปด แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความชื่นชมที่บรรดาฮูหยินและคุณหนูจะแอบรู้สึก ตอนนี้พวกนางได้ยินองค์หญิงจี่อันเอ่ยว่านางไม่ชำนาญในเครื่องประดับต่าง ๆ พวกนางรู้สึกมีความสุขมาก พวกนางรู้สึกว่าพวกนางไม่ได้ทำผิดพลาดในการชื่นชมก่อนหน้านี้ของพวกนาง
　　เสี่ยวหยาเห็นการแสดงออกของพวกนางและรู้สึกมีความสุขมากขึ้นแต่นางก็ยังสามารถรักษาอารมณ์ของนางได้ โดยนางกล่าวกับทุกคนว่า “แม้ว่าข้าจะไม่พอใจในสิ่งต่าง ๆ เช่นเครื่องประดับ แต่ข้ามาที่ภาคใต้กับท่านพ่อและท่านแม่ของข้า ข้ายังต้องการซื้อเครื่องประดับที่มีเอกลักษณ์ให้ท่านแม่ของข้า เนื่องจากทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว พวกเจ้าช่วยแนะนำข้าได้หรือไม่ ? ! ”
　　นางเป็นคนดีและนางไม่ได้ไปชั้นสองด้วยตัวเอง นางยังคงอยู่ชั้นหนึ่งพร้อมกับบรรดาฮูหยินและคุณหนู พูดคุยและหัวเราะ มันสงบและติดดินมาก สิ่งที่ซื้อมานั้นค่อนข้างธรรมดา อย่างไรก็ตามพวกมันมีรูปแบบทางภาคใต้มากสำหรับพวกมัน ในช่วงเวลาสั้น ๆ นางได้รับการยกย่องอย่างมากจากบรรดาฮูหยินและคุณหนู และแม้กระทั่งเจ้าของร้าน แม้แต่ตอนที่เสี่ยวหยาจากไป ผู้คนก็คุกเข่าบนพื้นเพื่อส่งนางซึ่งทำให้เสี่ยวหยาอารมณ์ดี
　　ใครจะรู้ว่าเมื่อนางเดินออกจากร้านขายเครื่องประดับนางจะเห็นคนบาดเจ็บมีเลือดไหลออกมาอย่างมากอยู่ที่ทางเข้าร้าน มันทำให้ทุกคนตกใจ
　　มันเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่เกิน20 ปี มือของเขากุมหน้าอกและเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บที่หน้าอก เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็กระอักเลือดออกมาและมันก็เปียกโชกที่เสื้อผ้าของเขา สายตาของเขาน่ากลัวมาก ใครจะรู้ว่าคนผู้นั้นเดินมาไกลแค่ไหน ? มองไปในทิศทางที่เขามา พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยเลือด ผู้คนที่เดินผ่านและบางคนจำคนที่ได้รับบาดเจ็บได้ “นั่นเด็กที่ช่วยเขียนจดหมายให้คนอื่นหรือไม่ ? ”
　　“ใช่แล้ว”พยานเห็นเหตุการณ์ที่ทำให้เขาเจ็บปวดและอธิบายให้ทุกคนฟัง “เขาถูกม้าเหยียบ ข้าเห็นกับตา คนที่ขี่ม้าเป็นทหารในกองทัพภาคใต้ เขาผิวคล้ำและตัวใหญ่มาก ม้าตัวนั้นเคลื่อนไหวเร็วมาก และเด็กคนนี้เพิ่งเขียนจดหมายถึงใครสักคนและบอกว่าเขาจะปิดร้านก่อนหน้านี้ในวันนี้ เนื่องจากโรงเตี้ยมบนถนนฝั่งตะวันตกขอให้เขาเขียนรายการอาหารใหม่ ใครจะรู้ว่าเมื่อเขามาถึงตรงทางแยกของถนน เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกม้าเหยียบ ? อย่างไรก็ตามคนที่ขี่ม้าก็ไม่ได้หยุดดูเขา เขายังสะบัดแส้ และฟาด เขาสาปแช่งว่าอีกฝ่ายขวางทาง กองทัพภาคใต้มีความจองหองอยู่เสมอ ชีวิตของมนุษย์ไม่ต่างจากสัตว์ สวรรค์ไม่สามารถทนได้จริง ๆ ! ”
　　คนผู้นั้นพูดด้วยความเกลียดชังและน้ำเสียงของเขาแสดงความไม่พอใจต่อกองทัพภาคใต้ซึ่งทำให้พลเมืองคนอื่นเห็นด้วยโดยกล่าวว่า “ในภาคใต้ กองทัพภาคใต้คือกฎหมาย แม้แต่เขตการปกครอง ใต้เท้าจื่อก็ยังต้องไว้หน้าพวกเขา มากกว่าบัณฑิตที่ต่ำต้อย ฮ่าๆๆ เด็กหนุ่มคนนี้ได้รับบาดเจ็บในระดับนี้ แต่เขาก็ยังคงเดินมาในทิศทางนี้ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขายังอยากจะไปเขียนเมนูให้โรงเตี้ยมเพื่อเงิน 200 เหรียญทองแดง ? ”
　　ในขณะที่พวกเขาพูดชายหนุ่มที่อยู่บนพื้นก็ฟื้นคืนสติ และกล่าวพึมพำว่า “ข้าต้องไป ท่านแม่ของข้ากำลังรอเงินจากข้าไปซื้อยา”
　　“ฮะ! เจ้าได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นนี้แล้ว แม้ว่าเจ้าจะได้รับเงินพวกนั้น แต่เจ้าจะต้องได้รับการรักษาก่อน ! ใครจะรู้ถ้าเจ้าจะรอดชีวิตหรือไม่ ไม่อย่างนั้นเจ้าคิดว่าจะเอาเงินเหรียญทองแดงเหล่านั้นไปเพื่ออะไร ! ”
　　ผู้คนถอนหายใจอย่างไรก็ตามพวกเขาเห็นชายหนุ่มยังคลานไปข้างหน้าและพวกเขาถอนหายใจ พวกเขารู้สึกไม่พอใจต่อกองทัพภาคใต้มากขึ้น
　　ในเวลานี้มีบรรดาฮูหยินและคุณหนูที่ออกมาคุณหนูบางคนที่ขี้ขลาดใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดตา นอกจากนี้ยังมีคุณหนูที่มีความอดทนเริ่มสงสารบัณฑิต เมื่อพวกเขาอ้อนวอนเสี่ยวหยา “องค์หญิงจี่อัน ความสามารถทางการแพทย์ของท่านโดดเด่น ช่วยตรวจเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยเจ้าค่ะ ! เมื่อเขาเจ็บปวดอย่างนี้ เขาจะตายบนถนนแน่นอนเจ้าค่ะ”
　　มีผู้หญิงอีกหลายคนที่เตือนว่า”ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงเพิ่งจะเข้าเฝ้าพร้อมกับองค์ชายแปด องค์ชายแปดเป็นหัวหน้าของกองทัพภาคใต้ ! สำหรับเรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้น มันแย่มากสำหรับชื่อเสียงของกองทัพ ท่านต้องไม่ปฏิเสธที่จะช่วยเจ้าค่ะ”
　　เสี่ยวหยารู้สึกว่าศีรษะของนางบวมจากการได้ยินสิ่งนี้ไม่ใช่ว่านางไม่ต้องการช่วยเขา แต่นางจะช่วยเขาได้อย่างไร นอกจากนี้นางก็ไม่ใช่เฟิงหยูเฮงตัวจริง นางไม่รู้จักยาและนางก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำการตรวจร่างกายด้วยการตรวจชีพจรตรงไหน นางจะทำได้อย่างไร ?
　　เต่าเอ๋อเป็นคนเฉียบแหลมและกล่าวในนามของนางว่า “แต่องค์หญิงออกมาเพื่อซื้อเครื่องประดับสำหรับท่านผู้หญิง และไม่ได้นำชุดยาของนางออกมา และไม่ได้นำยามาด้วย! อาการบาดเจ็บจะรักษาได้อย่างไรโดยไม่ต้องใช้ยา”
　　ผู้คนได้ยินสิ่งนี้และเห็นด้วย! แม้แต่ฮูหยินก็ไม่สามารถหุงข้าวได้หากไม่มีข้าวสาร มือขององค์หญิงจี่อันนั้นว่างเปล่า นางจะรักษาผู้ป่วยได้อย่างไร ?
　　ความคิดของเสี่ยวหยาไม่ได้ทำให้นางมีโอกาสใช้ความคิดนางคิดอย่างรวดเร็ว และเกิดความคิดขึ้นมา นางรีบกล่าวกับเต่าเอ๋อ “ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร การช่วยชีวิตผู้คนนั้นสำคัญที่สุด ข้าไม่คุ้นเคยกับภาคใต้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าโรงหมอที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน ? ”
　　ก่อนที่เต่าเอ๋อจะตอบกลับมีคนตอบกลับจากฝูงชนกล่าวว่า “มีโรงหมอที่อยู่ไม่ไกลเกินไปขอรับ ! ”
　　เสี่ยวหยากล่าวทันที“ดี ! หากมีโรงหมอก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ! ข้าจะขอให้คนสองคนช่วยพาชายหนุ่มคนนี้ไปที่โรงหมอ เจ้าไม่ต้องเสียแรงเปล่า ๆ เพราะแต่ละคนจะได้รับ 5 เหรียญเงิน นอกจากนี้” นางกล่าวกับเต่าเอ๋อ “เอาเงินทั้งหมดของเราออกมา ! ”
　　เต่าเอ๋อเข้าใจถึงความตั้งใจของนางทันทีและไม่ลังเลเลยนำเงิน และตั๋วแลกเงินที่แตกออกมาจากกระเป๋าเสื้อของนาง บางส่วนเพิ่งถูกใช้เมื่อซื้อเครื่องประดับ และตั๋วแลกเงินที่เหลือนั้นมีค่า 100 เหรียญเงิน และมีเหรียญเงินอีกเล็กน้อย นางมอบมันให้กับเสี่ยวหยาแล้วกล่าวว่า “นี่เจ้าค่ะ ! ”
　　เสี่ยวหยาพยักหน้าและคิดเล็กน้อยหันไปหาพนักงานของร้านเครื่องประดับและกล่าวว่า”ข้ารบกวนเจ้าไปพร้อมกับพวกเขา นี่จะเป็นค่าธรรมเนียมการตรวจ มันควรจะมากพอ ส่งเขาไป ให้หมอใช้ยาที่ดีที่สุด เขาต้องได้รับการรักษา หากเงินไม่พอให้ไปที่คฤหาสน์ของข้า ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่ละเลยส่วนของเจ้า”
　　พนักงานได้ยินสิ่งนี้และกล่าวในทันทีด้วยเสียงอันดัง“องค์หญิงจี่อันช่างมีเมตตาจริง ๆ ! โชคดีที่ชายหนุ่มคนนี้ได้พบกับคนที่มีน้ำใจเช่นนี้ ! องค์หญิงไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน!” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็หันหลังกลับและขอลาจากเจ้าของร้าน จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อช่วยคนนี้ถูกพาออกไป ผู้คนบนท้องถนนเห็นภาพนี้ และในที่สุดก็เข้าใจ ปรากฎว่าผู้หญิงที่มีจิตใจดีคนนี้เป็นองค์หญิงจี่อันที่มีข่าวลือว่ามาถึงหลานโจวแล้ว !
　　มีคนกล่าวด้วยเสียงดังในทันที“ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงจี่อันเป็นหมอเทวดา และได้เปิดร้านห้องโถงสมุนไพรในหลายแห่งในราชวงศ์ต้าชุนเพื่อประโยชน์ของพลเมือง ตอนนี้องค์หญิงมาถึงหลานโจว มันเป็นพรสำหรับเรา ! ”